Do not come back [KRISTAO]x[CHANTAO]

ลำดับตอนที่ #1 : Do not comeback 1

เขาใช้คำว่าเสียใจ รั้งผมเอาไว้

ทั้ง ๆ ที่ผมเคยรั้งเขาเอาไว้ด้วยคำว่าอย่าไป

แต่เขาก็เลือกใครอีกคนที่ไม่ใช่ผม

อย่าหวังว่าผมจะกลับไปหาเขา เพราะผมไม่ได้ขอร้องให้เขากลับมา

บาดแผลที่เขาสร้างไว้ให้ผม มันยังเจ็บลึกลงไปในหัวใจตอนนี้เขาจะกลับมารักษามันอย่างนั้นหรอ สายไปหรือเปล่าเพราะผมมีคนรักษาบาดแผลนั้นแล้ว มันเกือบจะหายดีแล้ว แล้วเขาจะกลับมาทำไม กลับมาให้บาดแผลมันเน่าเฟะอีกทำไม

ผมชื่อ ฮวาง จื่อเทา อายุ 23 ปี เรียนอยู่ปี 3 มหาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่งในเกาหลี ผมเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากประเทศจีนที่ได้มาแลกเปลี่ยนที่เกาหลีแล้วตอนนั้นผมรู้สึกดีมากที่ได้ย้ายมาเรียนที่นี่เพราะชีวิตของผมช่วงนั้นยิ่งกว่าตกต่ำยิ่งกว่าเจ็บปวด ใครบอกว่าโดนบอกเลิกไม่ถึงตายมันใกล้ตายเลยดีกว่าสำหรับผม ผมโดนแฟนที่คบกันมา 2ปีทิ้ง หึผมยังจำประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับผมได้อยู่เลย ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ แต่เจ็บปวดลงไปถึงขั้วหัวใจ

ประโยคที่ว่า “ฉันก็รักเขามากกว่านาย”

ทั้ง ๆ ที่ผมรั้งเขาเอาไว้ยื้อเขาเอาไว้ทุกทาง แต่สิ่งที่ผมได้รับมาตอนนั้นนะหรอเขาผลักไสผมเขาทำร้ายผมด้วยคำพูดของเขา นั้นสิผู้ชายอย่างผมจะไปสู้ผู้หญิงสวย ๆ แบบนั้นได้ไง ผมบอกเลยว่าผมเจ็บมากเจ็บที่เขาทำกับผมแบบนี้ ทิ้งผมอย่างไม่ใยดี

ผมเคยคิดที่จะปิดหัวใจดวงนี้ไม่ให้รักใครอีกแล้วผมเข็ดกับความรักมากจริง ๆ กลัวไปซะทุกอย่างกลัวโดนเรื่องเดิม ๆ ซ้ำเติมเข้ามาที่หัวใจบอบบางดวงนี้ แต่ใครจะไปคิดว่าพอผมมาเรียนต่อที่นี่จะเจอกับใครบางคน คนที่สามารถรักษาบาดแผลที่เน่าเฟะนั้นได้ เขาค่อย ๆ เข้ามาเติมความอบอุ่นในหัวใจ มารักษาบาดแผลนั้นจนผมคิดว่ามันเกือบหายดี

ระยะเวลาไม่ได้ช่วยให้เราลืมใครหรอกแต่คนที่เข้ามาแทนที่ใครอีกคนนั้นแหละเขาจะช่วยให้เราลืมความเจ็บปวดนั้นลงได้ ถึงแม้จะลืมได้ไม่หมดก็ตาม

แต่โชคชะตากลับเล่นตลกกับชีวิตของผมเหลือเกินทั้ง ๆ ที่ผมเริ่มต้นใหม่แล้วทั้ง ๆ ที่กำลังลบเขาออกไปจากใจได้อยู่แล้ว ทำไมเขาถึงกลับมา กลับมาทวงหัวใจที่เคยเป็นของเขาคืน

มันหมดเวลาของเขาคนนั้นไปนานแล้ว

จะกลับมาทำไม

ช่วยเดินออกไปเหมือนตอนนั้นที

“พี่ชานยอลวันนี้ไม่มีสอนหรอครับ ถึงได้มานอนกอดผมอยู่แบบนี้” จื่อเทาเอ่ยกับแฟนหนุ่มของตนที่ตอนนี้กำลังนอนกอดเขาแน่น ชายหนุ่มสายหน้าเบา ๆ ก่อนจะกดจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มของจื่อเทาเบา ๆ ด้วยความรัก ฉีกยิ้มกว้างเมื่อโดนคนรักยกมือขึ้นตีกล้ามแขนของตน

“ตีพี่ทำไมครับ มากกว่าหอมแก้มก็ทำมาแล้วทำเป็นเขินไปได้นะ” จบคำพูดของชานยอลจื่อเทาก็จัดการใช้มือของตนตีไปที่ต้นแขนของชานยอลอีกครั้ง

“ผมไม่ได้เขินสักหน่อย แต่แก้มผมมันจะช้ำอยู่แล้วนะ หอมเป็นว่าเล่น” จื่อเทามองค้อนใส่แฟนของตนที่ยังคงยิ้มหน้าระรื่น เหอะถ้าไม่เห็นว่าโตกว่าหลายปีแถมเป็นอาจารย์ที่มหาลัยที่เขาเรียนอยู่ล่ะก็ จะด่าให้เละเลย เอะอะก็หอม เอะอะก็จูบ พอเขาดื้อใส่เข้าหน่อยก็มาทำเป็นงอนแล้วอะไรคือสุดท้ายเขาต้องมาเป็นคนง้อแล้วไปจบลงที่เตียงกันทุกที ช่างเป็นอาจารย์ที่หื่นกามจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าโชคดีของจื่อเทาหรือโชคร้ายกันแน่ที่มาเจอชานยอล แต่ก็นะถ้าไม่ได้ผู้ชายคนนี้เขาก็คงจะไม่มีความสุขเหมือนอย่างทุกวันนี้

“ก็แฟนน่ารักนี่ครับ ว่าแต่เราเถอะวันนี้ไม่มีเรียนหรือยังไง” ชานยอลถามอีกฝ่ายพร้อมกระซับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเก่า จนโดนจื่อเทาตีเข้าที่ต้นแขนแรงกว่าครั้งก่อน ๆ ไปหลายที

“กอดแน่นไปแล้วนะครับเดี๋ยวผมก็หายใจไม่ออกตายหรอก แล้วที่สำคัญผมมีเรียนบ่ายครับ ส่วนพี่เถอะเดี๋ยวก็เข้าสอนไม่ทันหรอกพ่ออาจารย์ดีเด่นของนักศึกษา” จื่อเทาพูดประชดประชันก่อนจะใช้มือของตนลูบไปที่คางของคนรักที่ตอนนี้เริ่มมีตอหนวดขึ้นมาให้รู้สึกจั๊กจี้มือเล่น ใบหน้าสวยค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปใกล้ใบหน้าของคนรักก่อนจะประกบริมฝีปากบางของตนเองลงบนริมฝีปากของชานยอลอย่างแผ่วเบาแล้วผลักออก

“หนวดขึ้นแล้วนะครับ เป็นถึงพ่ออาจารย์ดีเด่นเดี๋ยวก็โดนปลดตำแหน่งหรอกครับ” ชานยอลยกยิ้มกับคำพูดของจื่อเทาก่อนจะเป็นทีของตนบ้างที่ยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้กับใบของของคนรักพร้อมกระซิบเบา ๆ ข้างหู

“โดนปลดก็โดนไปสิ ขอพี่เป็นพ่อทูนหัวดีเด่นของจื่อเทาก็พอ” พูดจบก็ขโมยจูบคนรักที่ยังทำหน้าเขิน ๆ กับคนพูดของเขาอยู่ จะว่าไปเขาก็ทั้งรักทั้งหลงเจ้าเด็กดื้อคนนี้มากเหลือเกินทั้ง ๆ ที่เขาเป็นถึงอาจารย์อายุก็เกือบจะ  30 อยู่แล้ว ดันมากินลูกศิษย์ของตัวเอง

แถมมันเริ่มต้นด้วยความผิดพลาดก็ว่าได้ แต่ก็ต้องขอบคุณความผิดพลาดครั้งนั้นที่ทำให้เขาได้จื่อเทาเป็นคนรัก

หากวันนั้นเขาไม่ไปเที่ยวผับคนที่อยู่ข้างกายของจื่อเทาตอนนี้อาจจะไม่ใช่เขาก็เป็นได้ แต่ก็นะอาจจะต้องขอบคุณน้ำเมาพวกนั้นด้วยที่ทำให้เจ้าเด็กดื้อมาลากเขาเข้าไปดื่มเป็นเพื่อนแล้วก็ไปจบกันที่บนเตียงในห้องของจื่อเทา

“ปากหวานจังนะครับ ปากหวานแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า” จื่อเทาใช้สายตามองอีกฝ่ายอย่างจับผิด ก็นะ คนรักของเขาเป็นถึงอาจารย์ที่ฮ็อตในมหาลัยเลยก็ว่าได้ ใบหน้าที่หล่อเหลาจนนักศึกษาผู้หญิงตกหลุมรักมาแล้วไม่รู้กี่คนต่อกี่คน ไหนจะอาจารย์สาว ๆ สวย ๆ อีกละ เขาที่เป็นผู้ชายแถมนิสัยยังไม่ค่อยจะดีอีก จะเอาอะไรไปสู้กับพวกผู้หญิงพวกนั้นได้

“ไม่เชื่อใจพี่หรอ” ชานยอลถามกลับมาพร้อมทั้งกุมมือของจื่อเทาเอาไว้แน่น

“ไม่ใช่ไม่เชื่อใจครับ แต่พี่ก็รู้ว่าผมเคยโดนแฟนเก่าทิ้งเพราะเหตุผลอะไร” จื่อเทาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มเจือน ๆ เขาไม่อยากเจ็บครั้งที่สองกับเหตุผลเดิม ๆ หรอกนะ คราวนี้เขาคงเข็ดกับความรักไปจนตาย แล้วที่เขายอมเล่าเรื่องของแฟนเก่าให้ชานยอลฟังถึงแม้จะไม่ได้เอ่ยชื่อไปก็ตาม ก็เพื่อเอาไว้ให้ชานยอลได้รับรู้ว่าไม่ควรทำกับเขาเหมือนกับคน ๆ นั้น

“พี่อายุจะ 30 แล้วนะครับ พี่ไม่หลอกเด็กมากินเล่นหรอก ฮ่า ๆ แถมถ้าพี่ทิ้งจื่อเทาไป พี่ก็คงโง่มาก ๆ จริง ๆ ต่อให้พี่ตายไปพี่ก็คิดว่าพี่คงหมดรักเราไม่ได้แล้วละ” ชานยอลพูดประโยคแรกพร้อมหัวเราะออกมานิด ๆ ก่อนจะทำสีหน้าจริงจังแล้วพูดในสิ่งที่ตนเองคิด ว่าต่อให้ตัวของเขาตายลงไปเขาก็ไม่สามารถหมดรักจื่อเทาได้

“เพราะพี่โตแล้วไง ผมถึงคิดว่าพี่อยากจะหลอกให้ผมรู้สึกดีเล่นก็ได้” จื่อเทาทำหน้ามุ้ยก่อนจะซุกหน้าลงไปที่อกแกร่งของชานยอลเหมือนต้องการฟังหัวใจของคนรักว่ากำลังเต้นแรงเหมือนหัวใจของตัวเองหรือเปล่า

“จื่อเทาครับ พี่บอกว่ารักก็คือรัก แล้วพี่ก็รักจื่อเทามาก ๆ ต่อให้จื่อเทาจะดื้อกับพี่มากแค่ไหนพี่ก็รักเรา”

“งื้อ รู้แล้วครับว่ารัก” หัวใจของชานยอลกำลังเต้นแรง เต้นแรงเอามาก ๆ จนคนที่เอาหูแนบฟังอยู่แอบยกยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ

“ผมก็รักพี่มาก ๆ รู้ไหมพ่อทูนหัว” ชานยอลยกยิ้มกับคำที่เด็กดื้อใช้เรียกเขา แถมเขาละชอบคำนี้มากเสียด้วย

“ไหนจูบให้กำลังใจก่อนพี่จะไปทำงานหาเงินมาสู่ขอเด็กแถวนี้หน่อยสิ” ชานยอลยื่นใบหน้าของตนเข้าไปใกล้ ๆ กับคนรักที่ตอนนี้ยังคงเอาหน้าแนบอยู่บนอกของเขา

“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวคนแก่ได้ใจ” จื่อเทาพูดขึ้นก่อนจะเงยหน้ามาแลบลิ้นใส่ชานยอล แต่มีหรอว่าจื่อเทาจะรอดพ้นชานยอลไปได้ ไหนไม่ได้จูบแล้วก็ขอทำอย่างอื่นแล้วกันนะ

แม่ทูนหัวของพี่

“สวสัดีครับอาจารย์ปาร์ค ยิ้มกว้างมาเชี่ยวนะครับ” คิมจงอินเพื่อนร่วมงานของปาร์คชานยอลหรือเรียกว่า อาจารย์คิม จะดูดีกว่า

“สวัสดีครับอาจารย์คิม ผมก็ยิ้มกว้างแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนะครับ” ชานยอลพูดพร้อมเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาสอนเขาถึงได้ยังพอมีเวลาที่จะส่งข้อความแชทไปหาเด็กดื้อของเขาที่ตอนนี้ก็ยังคงไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียง ก็แน่ละโดนไปตั้ง 2 รอบขนาดนั้น

“คนมีความรักน่าอิจฉาจังนะครับ เมื่อไหร่จะเปิดตัวแฟนให้ทุกคนรู้สักทีละครับ สาว ๆ ที่ชอบอาจารย์อยู่จะได้หันมาชอบผมแทน” จงอินพูดติดตลกแต่เขาก็คิดจริงอยู่บ้าง ก็นะอาจารย์ปาร์คเล่นสูงและหล่อขนาดนั้น ผมก็หาที่ยืนยากเลยสิครับ

“อีกฝ่ายเขาไม่อยากให้เปิดนะครับ ส่วนเรื่องสาว ๆ ผมว่าแค่นี้อาจารย์คิมก็สาวเยอะแล้วนะครับ” ชานยอลเอ่ยก่อนจะมองใบหน้าของจงอินี่ยกยิ้มขึ้นมาน้อย ๆ

“แต่ก็น้อยกว่าอาจารย์อยู่ดีนี่ครับ”

“ไม่คิดแบบนั้นสิครับ ใกล้ได้เวลาสอนแล้ว ผมขอตัวไปสอนก่อนนะครับ” ชานยอลเอ่ยกับจงอินตามมารยาทก่อนจะเดินออกไปยังห้องที่ตนต้องไปสอน พร้อมกับโทรศัพท์เครื่องหรูที่ต้องพกติดตัวไว้ตลอดเวลา อย่ามองว่าเขาเป็นถึงอาจารย์แล้วมาติดโทรศัพท์ละเขาไม่ได้ติดโทรศัพท์แต่เขาติดคนในโทรศัพท์ต่างหากละ

น่ารักขนาดนั้นใครไม่ติดก็บ้าแล้ว

BEETALK:

#ฟิคอย่ากลับมา #พ่อทูนหัวของจื่อเทา ไปเล่นแท็กนี้นะ เราจะไปรอที่ทวิตเตอร์ ฮ่าๆ

ยังไม่ได้ตรวจดูคำผิดเลย

อยากให้คู่ชานเทาหวานให้ถึงที่สุด หวานให้มาก ๆ ส่วนพี่คริสคนเลวเรายังไม่เปิดตัวหรอก หึหึ

เม้นให้กำลังใจเราด้วยนะ