คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : GAAD Inside : ลาซิโอ้ สมักกี้ และฉากที่ถูกตัด
ลาซิโอ้ สมักกี้
ในเวอร์ชั่นเล่มโปรดนั้นครอบครัวฟรอยด์จะได้พบกับสมาชิกสมักกี้ทั้งสี่ ซึ่งมีลาซิโอ้ พี่ชายของฟาเรลรวมอยู่ด้วย
แต่ด้วยเหตุผลบางประการ ตัวละครตัวนี้ได้ถูกตัดออกไป
“เขาไม่มีความสำคัญ” ดร.ป๊อบบอก “ป๊อบเคยบอกว่า Girls & A Doll เป็นโปรเจคพิเศษที่เขียนขึ้นเพื่อลงในเวอร์ชั่นเล่มโปรดเป็นรายเดือน การเขียนหนังสือหนึ่งตอนด้วยข้อจำกัดเพียงแปดถึงสิบหน้าสำหรับป๊อบเป็นเรื่องยาก ดังนั้นมันต้องการความกระชับที่สุด แต่ปัญหาของ Girls & A Doll ในเวอร์ชั่นเล่มโปรดก็คือความไม่ต่อเนื่อง เพราะป๊อบจะนั่งเขียนมันแค่เดือนละตอนเท่านั้น แล้วก็ไปทำอย่างอื่น ดังนั้นหลายตัวละคร หลายเหตุการณ์จึงขาดความสมบูรณ์ เมื่อต้องมาทำเวอร์ชั่นใหม่ ป๊อบจึงเลือกที่เปลี่ยนแปลงโครงสร้างของ Girls & A Doll เกือบร้อยเปอร์เซ็นต์ เป็นสาเหตุให้หลายเหตุการณ์หายไป รวมถึงหลายตัวละครหายไปด้วย หนึ่งในนั้นคือลาซิโอ้ สมักกี้ ที่ไม่มีบทบาทอะไรเท่าไหร่”
ลาซิโอ้ สมักกี้เป็นพี่ชายของฟาเรล ตัวละครหลักตัวหนึ่งของ Girls & A Doll เขามีภาพลักษณ์แบบหนุ่มนักกีฬาสุดฮอต แม้ในเล่มโปรดจะกล่าวถึงเขาบ้าง แต่ความจริงก็คือ มีบางฉากเกี่ยวกับลาซิโอ้ ที่ถูกตัดทิ้งก่อนจะลงในเวอร์ชั่นเล่มโปรดด้วย!
“เหตุผลมาจากความไม่เหมาะสม” ดร.ป๊อบให้สัมภาษณ์ “เนื่องจากตอนนั้น Girls & A Doll ต้องลงในเล่มโปรดซึ่งทาร์เก็ตส่วนใหญ่เป็นเด็ก นานมีบุ๊คส์จึงตระหนักถึงความเหมาะสมในจุดนี้ ป๊อบจึงต้องตัดฉากที่ว่าออกไป แม้มันจะเป็นฉากที่แสดงถึงความร้ายของแองจี้ก็ตาม”
และตอนนี้ฉากที่ว่าก็พร้อมจะให้คุณอ่านแล้ว
ฉากที่คุณไม่เคยอ่าน
Chapter 2 Libraly
-เหตุการณ์หลังจากแองจี้พบโน๊ตดนตรี
แม้ปากฉันจะทำเป็นกล้าอยากลองใช้สิ่งที่เพิ่งค้นพบ แต่ใจฉันจริงๆก็หวาดมันอยู่ไม่น้อย ฉันกลายเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัวตลาดสามวัน ไม่พูดไม่จากับพ่อแม่ กินข้าวน้อยลง ใจลอย แล้วทำให้บิวตี้ร้อนรนอย่างมากเมื่อพบว่าฉันลืมทาลิปกรอสตอนเช้าวันพุธ ฉันกับฟาเรลใช้เวลาส่วนมากเพื่อจะตามหาที่มาของเรื่องปริศนา เราค้นคว้าทั้งในห้องสมุด และฉันพยายามเดินใกล้เขาให้มากที่สุดเมื่อเราเสาะหาเบาะแสที่ห้องสมุดของคฤหาสน์ ฟาเรลยังคงยืนยันความคิดที่จะให้ฉันถามซาแมนธา โบท เพราะเธอดูจะเป็นคนที่รู้เรื่องพวกนี้ดีที่สุดในเซเบรอส แต่ไม่ ในเมื่อเจ้าของบ้านให้ความสำคัญกับมันมากขนาดนี้ ฉันจะเอาแพร่งพรายไม่ได้ ผลก็คือการค้นหาผ่านกูเกิ้ลจนดึก และได้รับผลกรรมอย่างสาสมในเช้าวันศุกร์
“ม่ายยยยยยยยยยยย”
ฉันกรีดร้องลั่นบ้าน และเจนิดีนเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบขรึม
“สิวขึ้นหรอครับ?”
เขาพูดอย่างเงียบขรึม ขณะฉันทำหน้าเบ้จะร้องไห้
“ม่ายยยยยยยยยย” นั่นเป็นเสียงบิวตี้เมื่อเห็นหน้าฉัน “ทำไมพระเจ้าช่างโหดร้ายเช่นนี้”
ฉันอยู่กับบิวตี้ในรถกันเพียงสองคน เพราะพ่อกับแม่มีประชุมต้องไปต้อนรับแขกที่สนามบินแต่เช้าตรู่ การต้องมีสิว และนั่งอยู่ในรถกับบิวตี้ซึ่งวิตกจริตเรื่องหน้ามากๆ เป็นสิ่งที่แย่ที่สุดที่จะเกิดกับมนุษย์คนหนึ่ง
“หลานต้องหายใจเข้าลึกๆ และนึกไว้เสมอนะคะว่าหนูสวยจากภายใน ไม่มีอะไรทำร้ายหนูได้ หนูต้องมีความภาคภูมิใจในชื่อเสียง เกียรติยศของวงศ์ตระกูล สิวแค่นั้น ต้องไม่ทำให้หนูตาย โอ้ พระเจ้า ทำไมต้องเป็นหลานของลูกด้วย ทำไม ทำไม” เธอทำท่าจะร้องไห้รอมร่อ
“พอเถอะค่ะ แค่นี้หนูก็รู้สึกแย่พอแล้ว” ฉันเซ็ง
“จอดๆๆๆๆๆ” บิวตี้เคาะบอกคนขับรถ จนเขาเบรกดังเอี๊ยด
“อะไรหรอค่ะ?” ฉันงง
“น้ามีนัดน่ะ” บิวตี้บอก และฉันสงสัยมากว่าการนัดของหล่อนเกี่ยวข้องอะไรกับการจอดรถหน้าบ้านพวกสมักกี้
“หวัดดี หนุ่มน้อย” บิวตี้เปิดประตูลงไปทักทาย ลาซิโอ้ที่เดินออกมาพร้อมฟาเรล
“อรุณสวัสดิ์ครับ” ทั้งสองกอดกันอย่างสนิด ฉันขมวดคิ้ว ฟาเรลยักไหล่
“เชิญซิจ๊ะ” บิวตี้ผายมือให้หนึ่งหนุ่มหล่อกับหนึ่งหนุ่มขรึมเข้ามาในรถ ฟาเรลนั่งตรงข้ามฉันส่วนลาซิโอ้นั่งตรงข้ามบิวตี้ สายตาของบิวตี้เหมือนสุนัขป่าเวลาเห็นกวางเนื้อแน่นตรงหน้า
“ไปเลยจ๊ะ” บิวตี้บอก แล้วรถก็เคลื่อนไป
“ขอบคุณที่มาส่งผมเมื่อเย็นนะครับ” ลาซิโอ้พูด
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันบังเอิญผ่านไปน่ะ”
“เมื่อวานน้าพาลาซิโอ้ไปส่งบ้านด้วยหรอ?” ฉันเคลือบแคลง ไม่คาดฝัน และตื่นตระหนก
“ใช่จ้ะหลานรัก” หล่อนยอมรับหน้าตาเฉย “ความจริงก็ส่งมาแล้วสองวัน”
ฉันอ้าปากค้าง
“คุณบิวตี้ครับ”
“เรียกฉันว่าบิวตี้เฉยๆก็ได้” บิวตี้สัมผัสเรียวนิ้วลงบนตักของลาซิโอ้อย่างแผ่วเบา
“เอ่อ คุณ เอ๊ย บิวตี้ครับ”
“ว่าไงจ๊ะ”
“คือวันพุธหน้าจะมีการสอบเก็บคะแนนชีว ผมสงสัยว่าคุณจะติวให้ผมได้ไหมครับ”
“โอ้ว ชีววิทยา ฉันรู้จักมันดีพอๆกับลิปสติกแบรนเนม แล้วเธอรู้อะไรไหม ฉันว่างเสมอ” บิวตี้สัมผัวขาอ่อนเขาอีกครั้ง “เพื่อการศึกษา”
โอเค ฉันทนไม่ไหวแล้ว
“โอ้ ลาซิโอ้ หนังสือเล่มหนาจัง” ฉันทำเสียงตื่นเต้น แล้วพลันคว้าหนังสือชีววิทยาของลาซิโอ้มาเปิดดู
“อย่างนี้แหละ ปีสุดท้าย เราเรียนกันหนักน่ะ”
“ใช่ๆ หนักจริงๆด้วย โอ้ น้าบิวตี้ค่ะ หนูสงสัยเหลือเกินว่า…คืออะไร?”
ฉันชี้เจ้าส่วนประกอบของสมอง ยิ้มแป้น บิวตี้หน้าเจื่อน
“เอ่อ…” หล่อนเผยอปากอ้ำอึ้ง ฉันทำหน้าอยากรู้ ฟาเรลนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ
เอาซิคุณน้าขา ไหนว่ารู้จักชีววิทยาดีพอๆกับลิปสติกแบรนเนมไงล่ะ
(คริก คริก) ฉันหัวเราะในใจ
“โอ้ พระเจ้า นั่นอุบัติเหตุ!”
จู่ๆ บิวตี้ก็กรีดร้อง แล้วสองหนุ่มเหลียวตามทันใด
“ไม่จริงนะ นั่นบีเอ็มดับเบิลยูที่ฉันอยากได้ซะด้วย” บิวตี้ทำหน้าทำตาประหนึ่งเห็นเด็กยากไร้กำลังถูกทำร้าย
“เหมือนกันเลยครับ” ลาซิโอ้บอก “ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะชอบเรื่องรถ”
“แหม เห็นฉันอย่างนี้ ฉันก็เซียนบีเอ็มนะ”
แล้วบิวตี้ก็เปลี่ยนหัวข้อการสนทนาได้อย่างแนบเนียน
ไม่มีใครสนใจเรื่องส่วนประกอบสมองอีกต่อไป…
“ฉันไม่สงสัยเลยว่าท้ายที่สุดลาซิโอ้กับบิวตี้จะสนิดสนมกันได้ เพราะสายตาบิวตี้บ่งบอกความต้องการเป็นเจ้าของตั้งแต่วันแรกที่เห็นเขา หล่อนไม่ใช่พวกที่สนใจว่าคู่เดทจะอายุเท่าไหร่ ขอแค่มีอะไรที่เธอต้องการนั่นเป็นพอ”
ฉันบอกฟาเรลขณะที่เราเดินอยู่ในสวนหย่อมของคฤหาสน์ตอนเย็นวันนั้น
“จะว่าไปลาซิโอ้ก็ไม่ใช่คนอินโนเซนต์เท่าไหร่หรอกนะ” ฟาเรลหัวเราะ
“นายหมายความว่าเขาเคยเอ่อ…”
“แองเจล่า เขาเป็นควอเตอร์แบ๊คทีมฟุตบอลน่ะ เรื่องแบบนั้นเป็นสิ่งที่เขาจำเป็นต้องมี”
“ฉันไม่เข้าใจผู้ชายเลยจริงๆ ทำไมถึงยอมมีสัมพันธ์กับผู้หญิงแค่เพื่อจะพิสูจน์ว่าตัวเองเก๋า” ฉันนั่งลงบนชิงช้าอย่างหัวเสีย
“มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอก” ฟาเรลพูด ฉันเงยหน้ามองเขา “ว่าแต่ เธอใช้มันไปหรือยัง?”
“ยัง”
“ดีแล้ว ฉันดีใจที่อย่างน้อยเธอก็เชื่อฉัน” ฟาเรลยิ้มแล้วเดินเข้ามาไกวชิงช้าอย่างแผ่วเบา “รู้ไหมว่าบางอย่างก็ไม่ได้ถูกกำหนดมาเพื่อให้เราเจอ แต่ถ้าบังเอิญเราเจอมันแล้ว ทำไม่รู้ไม่เห็นซะบ้างก็คงดี”
ขณะที่ชิงช้าแกว่งไป สายลมเอื่อยๆก็พัดคลอเคลียใบหน้าฉัน
“แล้วถ้าเพื่อบางอย่างถูกกำหนดให้เราเจอล่ะ” ฉันถาม รู้สึกได้ทันทีว่าชิงช้าหยุดแกว่ง “เราจะยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นหรือเปล่า” เมื่อสบตากัน ฉันบอกได้เลยว่าเขาไม่เห็นด้วย
“ฉันว่าผู้หญิงเก่งๆอย่างเธอตัดสินใจไม่พลาดอยู่แล้วล่ะ”
เรายิ้มให้กัน แม้แสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าจะสวยงามแค่ไหนในวันนั้น
มันก็ไม่เท่ารอยยิ้มของเขาเลย
ความคิดเห็น