เอื้อมรัก พรางใจ (ฉบับปรับปรุง)

เอื้อมรักพรางใจ

หนูริญา... กับผู้ชายเย็นชามาแล้ว... จอมทัพ

หนูริญา

 

โดย

ลิขิตนางฟ้า

...รักนั้นจะไม่ลอยหลุดมือหากได้ไขว่คว้าเอื้อม

ขอเธอนั้นอย่าชิงชังรังเกียจหัวใจดวงนี้เลย

...ความรักใช่เกิดขึ้นง่ายดายเขาเชื่อเช่นนั้น

อำพรางใจไว้หากไม่แน่ใจ… เขาเคยเจ็บ

กฏเกณฑ์ในหัวใจส่วนลึกเลยบังเกิดขึ้น

จอมทัพ ปิติสกุล พิชัยดโช -จอม

หัวใจยังไม่พร้อมเปิดรับใคร 

แต่เธอ สาวน้อยริญา กำลังปั่นป่วนหัวใจเขา

ภูริชญา ภูวเดช- ริญา

สาวน้อยผู้ยึดมั่นในความรัก เธอรักเขา

ไม่ใช่ความเพ้อ หรือความหลง...มันคือรักฝังใจ

            “พี่ผิดหวังในตัวเธอมาก ทำแบบนี้ทำไมกัน” ชายหนุ่มพูดเสียงลอดไรฟันข่มอารมณ์ด้านมืดที่วิ่งวุ่นมากขึ้นเรื่อยๆ

  “ทำไม? แค่บอกว่ารักทำไมต้องผิดหวัง ทำไมต้องตะคอกด้วย”

ภูริชญาน้ำตาร่วงอาบแก้ม อยากวิ่งกลับเข้าห้องนอนปิดประตู ยกเลิกทุกอย่างที่น่าละอาย ยิ่งรับรู้ความเฉยเมย แตกต่างกับผู้ชายคนก่อนที่ทำเธอหลงรัก เธอยิ่งสับสนว่าเธอทำผิดแท้แน่นอนแล้ว…และจอมทัพคงเกลียดเธอ เขาคงผิดหวัง…จริงด้วยเธอคงจะบ้าไปแล้ว

    “ปล่อย”

   เสียงขรึมดังอีกครั้ง ภูริชญาได้คิดว่าทำไมเขาถึงร้องให้เธอปล่อย เพราะนอกจากคำว่าไม่ต้องการ ร่างสูงกำลังอึดอัดเพราะเธอกำลังรัดเขาแน่น แต่เธอมีความสุขจังที่ได้กอดแบบนี้คงเพราะเธอรักเขา

    จอมทัพอารมณ์ร้อนพล่านเพราะทรวงอกนุ่มหยุ่นด้านหลังปลดมือเย็นชื้นด้วยเหงื่อออกด้วยตนเอง บีบแรงๆ เมื่อหญิงสาวรัดเขาแน่นตอนพยายามดึงมันออกจากช่วงเอว  ภูริชญาน้ำตาคลอเพราะความเจ็บแต่ไม่ยอมปล่อย จอมทัพไม่ออมแรงบีบมือบางกระชากออกจนได้

     “โอ้ย!!” คนโดนกระชากมือร้อง

      “เจ็บก็ดีเธอจะได้มีสติ พี่ขอสั่งอีกครั้งให้ไปนอนซะ ลืมทุกอย่างคืนนี้ให้หมด ทุกๆ อย่าง ไม่อย่างนั้นจะหาว่าพี่ใจร้ายไม่ได้”

   “ทำไมคะ ทำไมต้องลืม ทำไมต้องสั่งให้ริญาลืมด้วย” แววตาร้าวรานมองด้านหลังคนใจร้าย

      “ต้องให้พี่อธิบายหรือไง”

     ภูริชญาก้มหน้ามือบางบีบชุดนอนช่วงเอวขย้ำแรงๆ เธอต้องการหาอะไรสักอย่างมาระบายความเครียด ความผิดหวังกับเรื่องโง่เขลาเบาปัญญาที่ทำขึ้น ใช่เธอจะไม่รู้ว่าเธอทำผิดแต่เธอไม่อยากยอมรับออกมาก็เท่านั้น อาจผิดที่ทำเรื่องน่ารังเกียจขึ้นแต่เธอไม่มีวันยอมรับว่าผิดที่เธอรักเขาจนหมดหัวใจ

   ร่างสูงก้าวเดินอีกครั้ง

 “พี่ใจร้าย ริญารักพี่นะ ริญาอาจจะไม่สวยเหมือนคนอื่นแต่มีรักให้พี่หมดหัวใจทำไม …หรือพี่ยังไม่ลืมภรรยาของเพื่อน ยังคงรักของ ของคนอื่น อย่าลืมสิ… เธอเป็นของคนอื่นไปแล้วนะ!” ภาวะความเครียดสาวน้อยจึงระบายสิ่งที่คิดมาตลอดเสียงดัง

   จอมทัพหมดความอดทน หันกลับมามองใบหน้าเปื้อนน้ำตาซึ่งอยู่ในชุดที่ทำให้ใจหวิวสั่น จอมทัพบังคับน้ำเสียงให้มั่นคงพูดขึ้นว่า “เลิกยุ่งกับเรื่องของพี่ซะ ! เธอกำลังดูถูกพี่และที่สำคัญดูถูกตนเอง ทำให้ตนเองด้อยค่า เข้าใจหรือเปล่าและหากยังดื้อดึง จำไว้ ความเป็นพี่ น้อง และเพื่อน พี่จะไม่มีให้เธออีกเลย”

   ทุกอย่างดังอื้อให้สมองตื้น เรื่องรักๆ เธอเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอดูถูกตนเอง เธอมันน่าไม่อาย ภูริชญาตัวสั่น รู้สึกอายเมื่อจอมทัพมองเรือนร่างที่เด่นชัดของเธออย่างรังเกียจไร้แววเสน่หาอย่างที่บอยกี้พร่ำเพ้อให้ฟัง หญิงสาวหันหลังให้เขา ก้าวเดินทั้งที่ร่างของตัวเองกำลังสั่นเทา เธอทนไม่ได้ที่เห็นแววตาแบบนั้น เธอทนไม่ไหวจริงๆ

  ก่อนเข้าห้องตรงประตูเธอรวบรวมคำพูดอีกครั้ง มือข้างหนึ่งจับขอบตาที่เริ่มเจ็บ อีกข้างวางใกล้ริมฝีปากที่กำลังสั่นระริก… อย่างน้อยเธอควรรักษาความรักของเธอไม่ให้สูญสลาย รักษาความใกล้ชิดให้เป็นเหมือนเก่า เธอไม่ต้องการให้เขาเกลียดเธอ

   “ริญา…ขอ…ขอโทษเรื่องที่พูด… ฮือ… แต่ริญาจะไม่เลิกรักพี่หรอกอย่าห้ามกันเลย ริญาแน่ใจ…ในหัวใจตนเองค่ะ…” หัวใจดวงเล็กบีบคั้นตัวมันเอง น้ำตารินไหลจากอกที่บอบซ้ำ รินไหลอาบสองแก้ม ยิ่งเธอร้องไห้ทำให้การมองเห็นที่แย่อยู่แล้วเริ่มเลือนลาง…เธอจึงรีบเดินเข้าห้องหาผ้าสักผืนมาซับหน้าตาตนเอง

  จอมทัพเบือนสายตาไปให้พ้นจากร่างยั่วใจ ก่อนจะเดินออกจากบ้านใบหน้าแดงก่ำหันมองร่างบางอีกครั้ง

 ไม่มีคำพูดอื่นใดอีก ชายหนุ่มข่มใจ เดินกลับบ้านพัก ต้องการอากาศที่ช่วยให้ตัวเขานั้นหายใจคล่องขึ้น…และเลิกคิดอกุศลกับคนรู้เท่าไม่ถึงการณ์…ใจเย็นไว้ เย็นไว้

เครดิตภาพ กลูเกิล

ชอบไม่ชอบบอกกันบ้างนะเออ

ด้วยรัก 

ลิขิตนางฟ้า

             ขอบคุณมากมายสำหรับกำลังใจจากรีดเดอร์จ้า


              ลิขิตนางฟ้า