กระต๊อบริมน้ำ

เนื้อเรื่อง

ท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ผู้คนมากมายต่างเก็บข้าวของกันชุลมุนวุ่นวาย หามีใครรู้ไม่ว่าสองแม่ลูกกำลังหาที่หลบฝนและแม่ก็พร่ำบอกลูกชายเสมอว่า

"เราต้องขายของให้หมดก่อนนะนนท์ หิวหรือยังจ๊ะลูก" แม่ถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง หากแต่ลูกชายนั้นไม่ยอมตอบคำถาม กลับถามแม่ว่า

"ฝนตกหนักอย่างนี้จะมีใครที่ไหนมาซื้อล่ะแม่" ลูกชายวัย 10 ขวบถามแม่อย่างสงสัย ผู้เป็นแม่ฝืนยิ้มให้ลูก หลังจากที่พ่อจากไป แม่ต้องทำงานทุกอย่างเพื่อที่จะส่งลูกเรียนหนังสือ และเงินส่วนหนึ่งก็ต้องหามาจ่ายค่าเช่าที่ดิน 1 แปลง ซึ่งที่ดินแปลงนั้นแม่ก็สร้างกระต๊อบหลังเล็กๆอยู่ และส่วนที่เหลือก็ปลูกพืชผักต่างๆ เพื่อนำมาขายที่ตลาด เมื่อฝนซาลงแล้ว แม่จึงพาลูกชายเก็บของกับบ้านและพายเรือกลับบ้านริมน้ำ

      วันนี้เป็นวันหยุดแม่หุงข้าวทิ้งไว้ให้ลูกชายก่อนที่ตนนั้นจะออกไปตลาดเพื่อขายของ

"นนท์! อยู่หรือเปล่า" เด็กชายตัวป้อมวัย 10 ขวบตะโกนเรียกนนท์

"อ้าว วันนี้มาหาข้าแต่เช้าเลยนะเจ้าอ้วน แต่ว่าเอ็งมาได้ยังไงล่ะ พายเรื่อมาหรือ" นนท์ถามด้วยความสงสัย เพราะปกติอ้วนจะตะโกนเรียกนนท์ข้ามแม่น้ำ ให้นนท์ไปเล่นด้วยเสมอ

"อ๋อ แม่เราซื้อเรื่อติดเครื่องมาแล้ว ไม่ต้องพายให้เสียแรง แล้วเมื่อไหร่แม่เอ็งจะซื้อเรือติดเครื่องให้มั่งล่ะ" เด็กชายบอกอย่างอวดๆที่แม่ซื้อเรือติดเครื่อง

"แม่เราต้องทำงานหาเงิน" นนท์บอกแล้วไล่เจ้าอ้วนกลับบ้าน

            ทุกวันนนท์จะออกมานั่งเล่นที่ริมน้ำ และจะเห็นชาวบ้านแถวนั้นมีเรื่อติดเครื่องกันเกือบหมดเลย และเพื่อนๆของนนท์ก็จะคอยถามว่า

 "เมื่อไหร่แม่เอ็งจะซื้อเรือติดเครื่องซักที ฮาๆๆ พายเรืออยู่ได้" นนท์จึงเจ็บใจมากที่โดนล้อเลียนและวันหนึ่งเขาจึงคุยกับแม่ในตอนเย็นหลังจากที่แม่กลับมาจากขายผักแล้ว

"แม่ เมื่อไหร่แม่จะซื้อเรือติดเครื่องล่ะ คนอื่นเค้ามีกันเกือบหมดแล้วนะ" เด็กชายถามแม่ แม่ฝืนยิ้มและกลั้นน้ำตาเอาไว้ เมื่อเช้าเจ้าของที่พึ่งมาทวงค่าเช่านี่เอง แม่จึงบอกให้ลูกชายไปนอน

      วันนี้แม่ไปทำงานพิเศษมา จึงกลับดึกกว่าเดิม ลูกชายก็ถามแม่เช่นเดิมว่า

"เมื่อไหร่แม่จะซื้อเรือติดเครื่อง"

            เช้าวันรุ่งขึ้น พอแม่กำลังจะไปขายของ ลูกชายก็ถามแม่อีกว่า

"เมื่อไหร่แม่จะซื้อเรือติดเครื่องให้นนท์" แม่จึงถามลูกชายว่า

"อยากได้เรือติดเครื่องใช่มั้ย อยากได้มากเลยใช่มั้ย งั้นนนท์มาเก็บผักช่วยแม่นะลูกนะ เก็บหมดสวนเลย" แม่บอกนนท์และรีบปาดน้ำตาไม่ให้ลูกเห็น

"แม่ไปเก็บก่อนนะ เดี๋ยวนนท์จะตามไปช่วย นนท์ขอนอนเล่นเปลซักหน่อย"

เมื่อตื่นขึ้นมานนท์ก็ไม่เห็นแม่แล้ว

"โธ่เอ๊ย เผลอหลับได้ยังไงเนี่ย ไม่ได้ช่วยแม่เก็บผักเลย" นนท์พูดออกมาด้วยพึ่งนึกได้

เย็นวันนั้นฝนตกหนักมาก นนท์ขึ้นไปรอแม่บนกระต๊อบ แต่แม่ก็ยังไม่ยอมมาสียที นนท์เริ่มเป็นห่วงแม่ขึ้นมาจับใจ เพราะเมื่อตอนเย็นๆเขาได้ยินมาว่ามีเรือติดเครื่องลำหนึ่งชนเรือพาย คิดได้เช่นนั้นเด็กชายก็นั่งร้องไห้

"เพราะนนท์แท้ๆที่อยากได้เรือติดเครื่อง เลยทำให้แม่ต้องออกไปทำงานหนัก ทำให้แม่ต้องเหนื่อย ฮือ ฮือ"

"ฮือ ฮือ ฮือ แม่จ๋า แม่ของนนท์ แม่กลับมาหานนท์นะ ฮือ ฮือ ฮือ"เด็กชายกอดเข่าพร่ำไห้

"ไม่เอาแล้วเรือติดเครื่อง! ไม่เอาแล้ว นนท์จะเอาแม่คืนมา ฮือ ฮือ" เด็กน้อยตะโกนลั่น ตาแดงก่ำ

ขณะที่เด็กชายกำลังร้องไห้อยู่นั้น เงาดำๆลางๆในความมืดของใครคนหนึ่งนั้นกำลังตากฝนและกำลังผูกเรืออยู่ เด็กชายวิ่งเร็วสุดฝีเท้าโดยไม่เกรงสายฝนที่กระหน่ำลงมาแต่อย่างใด รีบสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างดีใจ

"ฮือ ฮือ ฮือ ไม่เอาแล้ว แม่จ๋า ไม่เอาแล้ว ไม่อยากได้แล้ว" เด็กชายกอดแม่ร้องไห้

"นนท์เป็นอะไรหรือลูก ร้องไห้ทำไม แม่ขอโทษนะลูกที่กลับมาช้า"แม่รีบปลอบด้วยความเป็นห่วง แล้วพาลูกเข้าไปหลบฝนในกระต๊อบ

"แม่ไม่ต้องทำงานดึกๆอีกแล้วนะแม่ นนท์ไม่เอาแล้วเรือติดเครื่อง นนท์อยากให้แม่อยู่กับนนท์ นะแม่นะ"ลูกชายกอดแม่ไว้แน่นอย่างหวงแหน กลัวผู้เป็นแม่จะจากไป แม่น้ำตารินอาบแก้ม พลางกอดลูกชายแล้วพร่ำไห้ด้วยความเอิบอิ่มใจในกระต๊อบหลังเล็กๆริมน้ำท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย

___________________________________

แก้ไขคำผิดแล้วค่ะ ^^

___________________________________

แก้ไขคำผิดแล้วค่ะ ^^

ช่วยให้คะแนนกันด้วยนะคะ ติชมได้ตามใจค่ะ