KRiSLAY ... FEEL & FOOL

ลำดับตอนที่ #1 : FEEL & FOOL Intro

FEEL & FOOL

ภาคเริ่มต้น KaiLu feat. Lay

 

 

 

 

 

:

 

 

 

"ทั้งสองคน"

 

สตาฟของบริษัทเข้ามาเรียกเด็กหนุ่มสองคนที่กำลังซ้อมเต้นอยู่ภายในห้องใต้ดิน

 

 

 

 

"ฝากด้วยอีกคน ลู่หาน นี่คิมจงอิน และก็นั่น...จางอี้ชิง พวกนายต้องพยายามให้มากยิ่งขึ้น ทุกอย่างกำลังใกล้จะเรียบร้อยแล้ว"

 

 

ทั้งสองคนก้มหน้ารับคำ แล้วมองตามแผ่นหลังที่เดินลับไป

 

 

 

"หวัดดี"

 

 

"หวัดดี / หวัดดี" ทั้งสามคนทักทายอย่างเป็นกันเอง

 

 

ลู่หาน เด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักคนนั้น...ได้กลายมาเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกับไคและเลย์อย่างรวดเร็วและเริ่มเรียกชื่อเล่นกัน แม้ว่าลู่หานจะมีอายุมากกว่าพวกเขาสองคน แต่ด้วยนิสัยบวกกับหน้าตาก็พอหยวน ๆ ให้เป็นเพื่อนร่วมแกงค์กันได้ 

 

น่าแปลกที่บริษัทผลิตศิลปินชื่อดังของเกาหลี ได้ตัวเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักอย่างนี้มาจากสถานที่ช้อปปิ้ง

 

 

"จู่ ๆ เขาก็ยื่นนามบัตรมาให้"

 

 

"ไม่เหมือนพวกเรา เข้ามาด้วยการออดิชั่น" ไคบอกก่อนจะหันไปมองหน้าเลย์ แม้ว่าพวกเขาทั้งคู่ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนก็ตาม แต่ระยะเวลา 2-3 เดือนที่ซ้อมเต้นด้วยกัน มันทำให้พวกเขาสนิทกันพอสมควร

 

 

"นั่นสิ ถึงว่า...ดูพวกนายสนิทกันจังเลย"

 

 

เลย์ยิ้มรับ ส่วนไคนั้นไม่ต้องพูดถึง ตั้งแต่ลู่หานเริ่มเข้ามาฝึกในบริษัทนี้อะไรหลาย ๆ อย่างก็ดูเปลี่ยนไป

 

 

 

 

"พวกเราก็สนิทกันแล้วนิ"

 

 

 

 

 

 

ไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคนเหมือนก่อน....

 

 

 

"ฉันต้องกลับบ้านนะอาทิตย์นี้" เลย์บอก ช่วงหยุดพักปลายสัปดาห์ ขอเวลาไปนอนที่บ้านสัก 2-3 วันเพื่อทานอาหารฝีมือคุณยาย พร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว

 

 

"............"

 

เลย์สวมเสื้อผ้าหลังจากอาบน้ำแล้วเดินไปที่เตียงของตนเอง เขาทั้งสองมาเช่าห้องพักใกล้ ๆ บริษัท เพื่อสะดวกในการเดินทางไปห้องซ้อม โดยที่แต่ละอาทิตย์ทางบริษัทอนุญาตให้กลับบ้านได้

 

 

และในทุกอาทิตย์นั้น....

 

 

 

"นายจะไปด้วยไหม ฉันจะได้บอกแม่ไว้"

 

 

 

ไค กลายเป็นสมาชิกเพิ่มในครอบครัวของเลย์มาได้ระยะหนึ่งแล้ว เนื่องจากบ้านไคอยู่ใกล้ ๆ บริษัท จึงสามารถไป ๆ มา ๆ ได้ไม่ลำบาก แต่ส่วนมากไคก็มักจะกลับมานอนที่หอเป็นเพื่อนเลย์เสมอ และวันไหนที่เลย์กลับบ้าน เขาก็มักจะขอตามไปด้วยจนกลายเป็นแขกประจำไปแล้ว

 

 

"อาทิตย์นี้ฉันต้องซ้อมเต้นให้ลู่หานอ่ะ"

 

 

ดวงตากลมโตจ้องอมองเพดานอย่างไร้ความรู้สึก เลย์รับคำในลำคอก่อนจะหลุบตาลง

 

 

"ฝากบอกแม่นายด้วยว่าฉันคิดถึง"

 

ไคนอนตะแคงข้างจากเตียงของตนเองแล้วส่งยิ้มเหมือนดั่งจะฝากไปถึงแม่ของอีกคน

 

 

 

"แม่คงคิดถึงนายแย่ ไม่มีใครไปป่วน"

 

 

 

 

"อารายยย นายอิจฉาฉันล่ะสิ ที่ฉันไปคอยเป็นลูกมือคุณแม่นายน่ะ ระวังนะ อีกหน่อย แม่นายจะรักฉันมากกว่านาย"

 

 

เมื่ออะไร ๆ ก็ไม่เหมือนเดิม สุดสัปดาห์ที่รอคอยกลับว่างเปล่า ไม่มีเสียงคนให้หัวเราะร่วมกัน

 

 

 

 

"ทำไมกลับมาคราวนี้ อิ้ชิงของแม่ดูไม่ร่าเริงเลย" มือนุ่มละไปที่เส้นผมของคนที่นอนหนุนตักอยู่อย่างเบา ๆ

 

 

"เหนื่อยหรือลูก?"

 

 

 

"เปล่าฮะ" เด็กหนุ่มคว้ามือของผู้เป็นมารดามากุมไว้ พร้อม ๆ กับส่งจูบให้เบา ๆ ที่หลังมือ

 

 

 

 

"ถ้าเหงา จะรีบกลับแม่ก็ไม่ว่านะ"

 

 

เธอไม่ว่าอะไร หากว่าลูกชายที่เธอรักจะมาแต่ตัวและไร้หัวใจอย่างนี้ เธอยอมให้ลูกกลับไปแล้วมีรอยยิ้มแต้มที่ใบหน้าจะดีกว่า

 

 

"ผมอยากอยู่กับแม่ กับยายฮะ"

 

 

 

 

'เลย์ ฉันชวนลู่หานมานอนเป็นเพื่อนนะ หมอนั่นทะเลาะกับพ่ออีกแล้ว'

 

 

เพื่อนใหม่ ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเขา...แล้วเขาจะกลับไปยืนตรงไหน??

 

 

 

 

 

2-3 วันที่กลับไปอยู่บ้าน ใจมันไม่ได้เป็นสุขอย่างที่เคย เลย์กลับมาถึงห้องเช่า ก็พบว่าลู่หานยังอยู่ในห้องของเขา

 

 

 

"ขอโทษ ที่ฉันมาตอนที่นายไม่อยู่นะเลย์"

 

 

"ไม่เป็นไรฮะ" รอยยิ้มน่ารักจากคน ๆ นั้น ไม่สามารถปฏิเสธหรือถือโทษโกรธเขาได้ลง

 

 

 

"หมอนั่นทะเลาะกับที่บ้านอีกแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่จะเข้าใจนะ ถ้าไงฉันจะไปช่วยพูดให้อีกแรง ให้พ่อไปพูดก็ได้"

 

 

 

เรื่องของลู่หานมันกลายเป็นเรื่องของไคภายในสามวัน....

 

 

เลย์สรุปได้เช่นนั้น 

 

 

 

คืนนั้นเลย์พอจะทราบเรื่องราวคร่าว ๆ ว่าทางบ้านของลู่หานไม่ค่อยพอใจที่ลู่หานมาเป็นเด็กฝึกหัด ครอบครัวของลู่หานหวงคนน่ารักนี่อย่าบอกใคร ก็แน่ล่ะ ดูจากภายนอกแล้วก็คุณหนูดี ๆ นี่เอง แต่หลังจากรู้จักกันไม่นาน เขาก็พอจะรู้นิสัยใจคอว่า คนน่ารักคนนี้ไม่ใช่มีดีแต่หน้าตาเท่านั้น ความตั้งใจในสิ่งที่รับปากและมุ่งมั่นว่าจะทำนั้น ก็ทำให้เลย์ทึ่งอยู่ไม่น้อย....

 

คนที่ให้คำปรึกษาได้ดีก็คงไม่พ้นไค เพราะขานี้ก็คุณหนูเช่นกัน พื้นฐานของครอบครัวไคนั้น ก็มีฐานะพอสมควร เห็นอย่างนี้ก็ลูกชายนักการเมืองเลยทีเดียว หากแต่ทางบ้านของไค มักจะตามใจให้ไคทำในสิ่งที่ชอบและพร้อมที่จะสนับสนุน

 

 

ไม่แปลก...ที่ไคจะเป็นทุกข์เป็นร้อนอยากจะเข้าไปช่วยอธิบายให้ทางบ้านลู่หานเข้าใจ

 

 

 

"ฉันนอนข้างล่างก็ได้"

 

 

สองคนนี้ยังเถียงกันในเรื่องเดิมตั้งแต่เขาเดินเข้าไปอาบน้ำ แถมกลับออกมาก็เห็นไคถูลู่ถูกังลากคนตัวเล็กขึ้นเตียงให้ได้

 

 

 

 

"นายตัวนิดเดียว เตียงแค่นี้ไม่เบียดหรอกน่า"

 

 

นั่นสิ....ถ้าจะยกเตียงเขาให้ลู่หานไป แล้วเขาไปนอนเตียงเดียวกับไค มันคงจะแน่นพิลึก

 

 

 

"เกรงใจอ่า นอนข้างล่างดีกว่า"

 

 

"เลิกพูดได้แล้วนอน ๆ" ไคดันร่างบาง ๆ ของลู่หานให้ชิดกำแพงด้านใน ส่วนตัวเขาก็หันมามองอีกคนที่กำลังยืนแต่งตัวหน้าตู้เสื้อผ้า แล้วเดินมาล้มตัวลงที่เตียงอีกฝั่งของห้อง

 

 

ก่อนจะตัดสินใจลุกขึ้นมานั่งที่ลงข้าง ๆ เตียง

 

 

"ไม่สบายหรือเปล่า ดูเงียบ ๆ"

 

 

ไคก็ยังเป็นไค ยังเป็นคนที่คอยห่วงใยอยู่เสมอ คนที่มีความสุข ได้ทำอะไรอย่างที่ตัวเองชอบ คนที่มีคนคอยสนับสนุนอยู่เสมอ มักจะมีความใจดีเผื่อแผ่มาถึงคนอื่นด้วย....ไคคือคนเช่นนั้น

 

 

"ไม่เป็นไรหรอก แค่อดนอน คุยกับแม่จนเพลิน"

 

 

 

 

"พรุ่งนี้เล่าให้ฟังบ้างสิ ยายบ่นถึงฉันหรือเปล่า แล้วแม่นายทำไรให้กิน พรุ่งนี้ค่อยเล่านะ"

 

 

 

ปกติแล้วถ้าไคไม่ได้กลับไปที่บ้านเขาด้วย ก็จะมาเซ้าซี้ให้เขาเล่าโน่นเล่านี่ถึงเรื่องที่บ้านให้ฟัง ไคชอบที่จะฟังเรื่องของครอบครัว ที่บ้านไคก็อยู่รวมกันหลายคน เขาบอกเช่นนั้น การที่เขาต้องมาอยู่คนเดียวกับเพื่อนร่วมห้องอย่างนี้ อาจจะทำให้ไคเหงา ๆ ไปบ้าง แต่ก็เพื่อความฝันเขาต้องยอมตัดคนรอบข้างออกไปก่อน

 

 

แต่สำหรับคืนนี้ ไคไม่พร้อมจะฟังเขาเล่า....เกรงใจคนที่หลับไปก่อนหน้านี้น่ะสิ

 

 

"ไปนอนได้แล้ว ปิดไฟด้วย" คนนอนอยู่เอ่ยเสียงเบา

 

 

 

หมับ

 

 

มือใหญ่ของไคคว้ามือของเจ้าของเตียงมาบีบไว้แน่น

 

 

"ราตรีสวัสดิ์นะ ไม่สบายก็เรียกละกัน"

 

 

 

มันคงแปลความหมายในความเป็นห่วงระหว่างเพื่อน...กับเพื่อนสินะ

 

 

 

 

:

 

 

 

"ฉันคงต้องอยู่เกาหลี"

 

 

ไคบอกเบา ๆ 

 

 

"คงออกไปไกลบ้านบ่อย ๆ ไม่ได้หรอก ฉันเกรงใจพ่อกับแม่ ท่านให้โอกาสฉันขนาดนี้แล้ว ฉันไม่อยากทำให้ท่านเป็นห่วงมากไปกว่านี้"

 

 

 

ถึงเวลาที่เด็กฝึกหัดชุดใหญ่จะเตรียมตัวออกอัลบั้มแล้ว โปรเจคที่วางไว้คือต้องแบ่งกลุ่มออกเป็นสองฝั่ง โดยที่ทำการโปรโมทไปพร้อม ๆ กัน เพลงที่ทำก็เพียงแต่เปลี่ยนภาษาเท่านั้น พวกเราคือหนึ่งเดียว แต่แยกฝั่ง.....

 

 

เลย์พูดอะไรไม่ออก เขาเป็นคนจีนในเกาหลี ฝีมือการเต้นของเขาพอ ๆ กับไค ดังนั้น จึงเป็นตัวหลักในการวางตัวให้โปรโมทในประเทศจีน

 

และเขาคิดว่าไคอาจจะได้ไปด้วยกัน.....

 

 

'คิม จงอิน เป็นตัวหลักการเต้นโปรเจคฝั่งเกาหลี'

 

 

 

เลย์หน้าชาเล็กน้อย เมื่อเพื่อนรักเห็นด้วยกับการวางตัวอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

 

 

 

"ลู่หาน ต้องการอยู่โปรเจคไหน?"

 

 

"ผมยังไงก็ได้ครับ"

 

 

 

"โอเค งั้นลงฝั่งจีนก็แล้วกัน ยังขาดคน"

 

 

การประชุมทุกอย่างเสร็จสรรพ เมื่อสมาชิกร่วมโปรเจคแยกย้ายกันเดินออกจากห้องซ้อมไปหมดแล้ว แม้ว่าจะไม่ครบตามที่ตั้งไว้ แต่คนที่มาก็พอจะคุ้นหน้าค่าตากันหลายคนแล้ว

 

จากนั้นเลย์ก็ต้องตกใจที่จู่ ๆ ไคก็มีอารมณ์ไม่พอใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

ปั่ก!

 

 

 

 

 

"ทำไมไม่ปฏิเสธไป!?"

 

 

เสียงไคตะคอกดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

 

 

 

"ทำไมไม่อยู่เกาหลี!!??"

 

 

 

กลับไปโปรโมทที่จีนก็น่าสนใจอยู่ อย่างน้อยมันก็เป็นบ้านเกิดของเลย์ 

 

แต่ไคไม่ได้อยากรู้เรื่องของเลย์หรอก เพราะเขายืนประจันหน้ากับร่างบางทีเอาแต่หลบตา ไม่ตอบคำถาม....

 

 

 

 

"มันไม่มีความหมายอะไรเลยใช่ไหม??"

 

 

 

พวกเขายังคงไม่ลืมหรอกนะ ว่ายังมีอีกคนที่ยังนั่งอยู่ภายในห้องซ้อมใต้ดินแห่งนี้

 

 

"ฉันยังไงก็ได้ ถึงจะกลับจีน นั่นมันก็บ้านฉันนะ"

 

 

 

"แล้วถ้าห่างกัน นายไม่นึกถึงฉันบ้างหรือไง???"

 

 

 

ถ้าคำถามนั้น ถามเลย์ที่นั่งอยู่ตรงนั้นล่ะก็ เลย์คงจะมีคำตอบให้อย่างไม่ต้องถามซ้ำอีก หากแต่อีกคนไม่ได้ให้คำตอบแก่คนที่อยากรู้

 

 

 

 

 

"ลู่หาน นายลืมเรื่องคืนนั้นไปแล้วใช่มั้ย?"

 

 

 

 

"ลืมไปซะเถอะ ฉันมันใจง่ายเอง"

 

 

 

 

 

 

 

"พวกนาย......"

 

 

 

สองคำที่เตือนสติว่ายังมีอีกคนที่อยู่ในห้องนั้น

 

 

 

"..........................." เพื่อนรักของเลย์ได้แต่มองตรงไปยังร่างบางอย่างไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เลย์อยากรู้

 

 

 

 

 

"นายกับลู่หาน....?"

 

 

เลย์ย้ำถามต่อหน้าอีกครั้ง หากแต่อาการหลบหน้าหลบตาเขาแบบนั้น มันคือคำตอบที่ทำให้เลย์เข้าใจในทันทีว่าไคไม่ปฏิเสธในคำถามที่เขาสงสัย

 

นี่หรือคือสาเหตุที่ีระยะหลังไคไม่ค่อยสนใจอยากที่จะกลับบ้านไปพร้อมเขา...และนั่นก็เป็นสิ่งที่ตอนนี้มันเกินจะรับไหว เลย์หันหลังจะก้าวขาออกไปจากห้องที่แสนจะอึดอัดนั้น หากแต่เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นมาเสียก่อน

 

 

 

 

"เลย์!"

 

 

 

 

"ฉันรู้นะว่านายไม่พอใจฉัน!"

 

 

คนที่ฟังตัวชาดิก ไม่หันกลับมาแย้งในสิ่งที่โดนกล่าวหา

 

 

 

"ไหน ๆ เราก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกนาน ฉันไม่อยากมีเรื่องค้างคาใจ นายไม่พอใจที่ฉันมาแทรกระหว่างนายสองคนใช่มั้ย" 

 

 

 

"จริงหรือเลย์?" เสียงไคถามอย่างไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

 

 

"ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้น ลู่หาน นายคิดมากไปแล้ว" เลย์ฝืนยิ้ม นอกจากจะพยายามสงบใจลงแล้ว ยังต้องพยายามไม่ให้คนที่ดูแสนบอบบางคนนั้นเข้าใจผิดอีก

 

 

 

 

 

"ไม่จริง! นายไม่เคยยิ้มให้ฉันเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่เข้าห้องนาย นายไม่เคยคุยกับฉันเลย นายไม่เคยมองฉันเป็นเพื่อน!"

 

 

คนตัวบางที่แสนจะคิดมากเสียจริง ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นายชอบไคใช่มั้ยเลย์?"

 

 

 

คิดในเรื่องที่แทงใจซะด้วย

 

เลย์หันไปมองหน้าเพื่อนสนิทที่ไว้ใจมากที่สุด ดวงตาสีดำเข้มนั้นมองกลับมาหาเขาอย่างอยากรู้คำตอบ

 

 

 

 

 

"....ไม่"

 

 

 

เลย์ส่ายหน้าพร้อมเอ่ยออกมาเบา ๆ

 

 

 

"ถามอะไรแบบนั้น ฉันกับเลย์เป็นเพื่อนกัน" ไคเดินก้าวเข้ามาหาลู่หาน ในขณะที่ร่างบางถอยหลังไป

 

 

"ถ้าฉันมาทีหลัง ฉันก็ไม่อยากแย่งใคร...." ลู่หานพูดเสียงสั่นเครือ ยิ่งทำให้หัวใจของอีกสองคนแทบจะหล่นลงตาตุ่ม

 

 

 

เลย์อยากจะเดินเข้าไปกอดปลอบ เมื่อน้ำตาของร่างบางค่อย ๆ ไหลลงมา

 

 

"...ลู่หาน"

 

 

 

 

แต่มันคงจะไม่สำคัญอะไร เพราะคนที่เข้าไปโอบร่างบาง ๆ ไว้ในอ้อมแขนก่อนนั้นคือเเพื่อนสนิทเขาเอง

 

 

"ปล่อย ฉันไม่อยากทำให้ใครเสียใจ ฉันจะไปเอง นายไม่ต้องมาสนใจฉันเลย"

 

 

 

"ชูว์....ชู่ววว"

 

 

 

 

เลย์ยิ้มออกมาจาง ๆ เมื่อเห็นเพื่อนที่กำลังพยายามปลอบใจคนที่กำลังร้องไห้อยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

'นายชอบไคใช่มั้ยเลย์?'

 

 

 

'.......ไม่'

 

 

 

ไม่สามารถปฏิเสธได้เลย....

 

 

หากแต่ภาพที่สองคนกอดกันกลม มันยังติดตาเขามาจนถึงตอนนี้ เด็กหนุ่มมองออกไปจากหน้าต่างราวกับจะผลักภาพนั้นให้ไกล ๆ ออกไป แต่มันกลับยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น

 

 

ไม่...เขาไม่อยากทำลายกำแพงระหว่างเขากับไค

 

ไม่...ไม่ใช่หรอก นายไม่ได้มาทีหลังหรือแย่งใครหรอก เพราะเลย์รู้ดีว่าไคไม่ใช่ของเขามาตั้งแต่แรก

 

 

 

ไม่...ไม่สามารถเข้าไปแทรกระหว่างสองคนนั่นได้เลย.....

 

 

 

เลย์เงยหน้าให้น้ำอุ่น ๆ ไหลย้อนกลับเข้าไปในดวงตา เมื่อได้ยินเสียงคนเดินบันไดลงมา

 

เขาละสายตาจากหน้าต่างบานใหญ่แล้วเดินขึ้นไปโดยไม่ได้ใส่ใจว่าจะมีใครเดินลงมาด้านล่างนี้

 

 

 

 

"ขอโทษครับ ห้องซ้อมไปทางไหนครับ?"

 

 

 

ร่างสูงกว่าเขามากนัก มองตรงมาอย่างต้องการคำตอบ

 

 

"เดินลงไปแล้วเลี้ยวซ้าย"

 

 

เลย์พูดเบา ๆ เขาไม่รู้จักหรอกว่าใครเป็นคนถามเขา และไม่รู้หรอกว่า คนตรงหน้าเขาต้องการถามไปเพื่ออะไร 

 

 

 

"ขอบคุณครับ"

 

 

 

 

เพราะตอนนี้เขายังมองภาพเจ้าของเสียงนี้ยังไม่ชัดเลย

 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้...คุณร้องไห้?"

 

 

 

 

 

 

 

 

-จบตอน-

 

 

 

พระเอกมาตอนจบ อิอิ

 

ยังมีเรื่องราวจากนี้อีก ไว้มาโพสต์เร็ว ๆ นี้นะคะ

 

 

>/////<

 

รักน้องลู่รัว ๆ และพร้อมแอนตี้ฉิงค่ะ 5555555