มหัสจรรนแห่งรัก
(ชื่อเรื่องไม่ได้พิมพ์ผิดนะครับ) ณริน นักศึกษาสาวตกลงมีความรักกับนักศึกษาหนุ่ม...นาคกร และความรักระหว่างสองคนได้ก่อให้เกิดสิ่งมหัศจรรย์ขึ้นมาอย่างไม่มีใครจะคาดคิด
ผู้เข้าชมรวม
4,405
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
4.4K
หมวด : รักดราม่า
อัปเดตล่าสุด : 23 ธ.ค. 53 / 22:30 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้
อ่าฮะ สวัสดีผู้อ่านทุกท่านนะขอรับ
กระผม TN_BooN นะครับ
เรื่องสั้นเรื่องนี้กระผมแต่งส่งท่านอาจารย์ครับ เพราะเป็นงานชิ้นหนึ่งในวิชาภาษาไทย
โดยท่านอาจารย์ให้หัวข้อมาว่ามหัศจรรย์แห่งรัก
ในตอนแรกก็คิดพล๊อตเรื่องไม่ออก แต่พอนั่งๆนอนๆหยิบนู่นดูนี่จับโน่นก็ได้พล๊อตออกมาเป็นอย่างนี้
โดยที่จริงพล๊อตนี้อยากจะเอาไปแต่งเป็นนิยายมากกว่าแต่โจทย์ของท่านอาจารย์เป็นเรื่องสั้น เหตุการณ์ต่างๆจึงค่อนข้างบีบอัดไปบ้าง แต่ก็รื่นไหลในระดับที่อ่านได้
แต่ประเด็นคือ คิดพล๊อตเองแต่เพื่อนอ่านแล้ว เพื่อนบอกว่าคล้ายกับที่เคยอ่านในเน็ตเมื่อห้าหกปีก่อน กระผมก็เครียดอยู่พอสมควร แต่ก็ไม่เป็นไร ผมแต่งเองคิดเองหมดมันก็คงไม่เหมือนคนอื่นร้อยเปอร์เซ็นหรอก
อ่า... เรื่องสั้นนี้กระผมเอาลงเน็ตเป็นครั้งแรกและเรื่องสั้นนี้มันค่อยข้างยาวพอสมควร กระผมก็อยากให้ทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้เลื่อนลงไปคลิกอ่านอย่าเพิ่งปิดหนีไปเสียก่อน
และสุดท้าย เมื่ออ่านเสร็จแล้วขอให้ทุกท่านกรุณาช่วยเม้นให้ซักหน่อย ใครมีเวลาก็ติชมวิจารณ์เยอะๆพอเป็นแนวทางแห่งการแต่งต่อไป ส่วนใครมีเวลาน้อยก็ของให้เม้นสักเล็กน้อยก็ยังดี(อย่าซุ่มอ่านนะ) ^o^
ปล.กำลังอยู่ในระหว่างเขียนเรื่องยาวที่ไม่รู้ว่าจะได้ลงเมื่อไหร่ อาจจะหลายเดือนหรือเป็นปีก็ไม่รู้ แต่ยังไงก็ต้องลงแน่ๆ ไม่ช้าก็เร็ว อย่าลืมเข้ามาอ่านด้วยนะครับ
ปลล.ถ้าหากมีคำผิดก็รบกวนช่วยบอกด้วยนะครับ ขอบพระคุณมา ณ ที่นี้
ปลลล. อ่านจบลิ้งค์ให้เพื่อน ส่งต่อให้คนอื่นอ่านต่อด้วยนะครับ
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
มหัศรรย์แห่รั
แสแยามเย็นสีส้มส่อลมายัอทรายสำหรับ่อสร้า่อสร้า เ็หิั้นอนุบาลนหนึ่ำลันั่่อปราสาทเล็ๆาทราย มีนวิ่มาา้านหลั เสียฝีเท้าเบาๆัึ้นนเสียนั้นมาหยุ้านหลัเธอ เ็หิลุึ้นยืนแล้วหันหลัลับไป ภาพรหน้าือเ็ายัวเล็ๆ ใบหน้าาวนวลยิ้มอย่าีใเมื่อไ้เอเ็หิ แน่นอนเาเป็นเพื่อนร่วมั้นอนุบาลอเธอ
“รินธร วันนี้แม่สอนันสะำหนึ่้วยแหละ” เาเอ่ยออมาอย่าสใส แล้ววิ่เหยาะๆไปหยิบิ่ไม้ที่อยู่ไม่ไลมา
“ำว่าอะไรหรอ” เ็หิถาม้วยวามอยารู้ านั้นเา็ใ้ิ่ไม้ในมือีพื้นทรายให้เป็นัวอัษร
“ำนี้เียนยามาๆ มันยาวสุๆเลยใ่ไหมล่ะ” ัวอัษรอเ็ายยัโย้เย้ามประสาผู้ฝึเียนใหม่แ่็พอะับเ้าเียนว่า ‘มหัสรรน’
เ็หิมอัวอัษรที่เ็ายเียนลไปบนพื้นทราย วาลมโน่ารัระพริบาปริบๆ ทันทีที่เธอำลัะอ้าปาถามเาว่าแปลว่าอะไร เหมือนเ็ายะรู้ว่าเ็หิถามะถามอะไรึพูออมาว่า
“แม่บอันว่า มันหมายถึสิ่ที่เหลือเื่อแถมน่าื่นาื่นใสุๆเลยล่ะ” พอเ็ายพูบเา็ยืออย่าภูมิใที่สามารถเียนำอันยาวและสะยาๆไ้ แม้ว่าวามริมันะไม่ไ้สะอย่านั้น็าม
“ันอยาเห็นสิ่ที่เรียว่ามหัศรรย์ัเลย เธอเอามาให้ันูไ้ไหม” เ็หิถาม วาลมใส้อเาอย่ามีวามหวัที่ะไ้เห็นสิ่ที่น่าื่นาื่นใโยเธอิว่ามหัศรรย์เป็นสิ่ออย่าหนึ่
เ็ายลัเลอยู่รู่หนึ่่อนอบว่า “็ไ้ เี๋ยวันะหามาใหู้็แล้วัน ันลับบ้านละ เี๋ยวโนแม่ว่า” หลัาที่เ็ายพูบ เา็หันหลัวิ่ลับบ้านัวเอ
หลัาที่วะวันเปลี่ยนาสีส้มลายเป็นสีแใล้ลับอบฟ้า เ็หิัวเล็ๆ็ผละออาอทรายนั้นแล้วเินลับบ้านเ่นเียวับเา วันืนผ่านไปอย่ารวเร็วราวสอเือนแล้วเธอ็รู้ว่า อีไม่นานนารเพื่อนร่วมั้นเธอะ้อย้ายไปเรียนั้นประถมในรุเทพ เ็หิเสียใมาที่ะไม่ไ้พบเาอี เาเพื่อนที่มานั่เล่นันเือบทุวันที่อทรายในหมู่บ้าน เธอ้อิถึเ็ายมาๆแน่
ผ่านไปสิบแปปี
“นี่ยายริน เธอมีผู้ายมาีบ้วยหรอ” นัศึษาสาวนหนึ่เอ่ยึ้นะำลั้น้อวามในมือถืออเพื่อนสาวอีนหนึ่
“น้ำ เธอเอามือถือันไปแ่เมื่อไหร่น่ะ! เอามานี่เี๋ยวนี้นะ” รินพยายามแย่โทรศัพท์มือถืออนืนามือเพื่อนสนิทที่ำลั้น้อวามภายในนั้น ้อวาม้าในมีหลายร้อย้อวามโยถูส่มาาเบอร์เียวันเินว่ารึ่ แถม้อวามพวนั้นยัเียนไ้หวานหยย้อยเสียอี
รินหน้าแราวับลูำลึสุ่อนแ้ัวออไปน้ำุ่นๆว่า “นที่ไหน็ไม่รู้ส่มาให้ันน่ะ”
เมื่อน้ำไ้ยินันี้็หัวเราะออมาเสียั “ริน เธอโหไม่เ่เลยริๆ หน้าแะนานั้น แถม่วนี้ันเห็นเธอแอบไปไหนไม่รู้ับายนหนึ่โยไม่บอัน้วยหนิ” พอรินรู้ว่าเพื่อนสนิทนรู้็รีบ้มหน้าหลบาทันที แ่น้ำ็ยัพูออมา่อ้วยว่า “ันเยแอบูเธอับผู้ายนนี้แล้วล่ะ เาหล่อระาใเลยริๆ เธอไปไ้ผู้ายนี่มาไ้ยัไเนี่ย เสน่ห์แรเียวนะ ว่าแ่...อ๊ะๆมีส่้อวามมาอีแล้ว”
โทรศัพท์มือถืออเธอสว่าว่าบแล้วปรา้อวามว่า ‘รินืนนี้ไปิน้าวที่สยามันไหม’ ทันทีที่น้ำอ่านบ นิ้วเธอ็พิมพ์้อวามอบลับไปอย่ารวเร็วปานสายฟ้าแลบ านั้น่อยืนให้ริน
“น้ำ เธอทำบ้าอะไรน่ะ เธออบไปว่าลเนี่ยนะ” รินโพล่ึ้นเสียั
“ใ่สิยะ ผู้ายหล่อๆวนไปิน้าว ไม่ไป็เสียายแย่สิ ยัไเธอ็้อไป เ้าใไหม เี๋ยวันไปส่เอ แถมอายัไ้เห็นแฟนเธอใล้ๆ้วย”
“แฟนที่ไหนัน ันไม่มีหรอนะ” รินหน้าแนลุึ้น่อนเินหนีน้ำไป แ่เธอิว่าะหนีเพื่อนสนิทนนี้ไ้หรอ ำอบือเธอิผิ น้ำวิ่ามรินไปานั้น็ลารินไปเรียมัวให้พร้อมสำหรับออไปิน้าวับายนนั้น
และแล้วพอเย็น น้ำ็ับรถไปส่รินที่สยาม ูเหมือนว่าเธอะมีใให้เา เธอึไม่มีทีท่าัืนแ่อย่าใ ยอมไปามำสั่เพื่อนแ่โยี
น้ำไปส่ยับริเวที่ายนนั้นนัับริน เธอยืนรออยู่ร้าหน้าห้าิิอลเึ่เป็นบริเวที่เาเธอไว้ ไม่นานายรูปร่าสูโปร่หน้าาาวสะอาหมนหนึ่็เินมาหาเธอพร้อม้วยรอยยิ้ม
“ริน เธอมาามที่นัไว้ริๆ้วย ันนึว่าเธอะเบี้ยวเหมือนรั้ที่แล้วอี” เาแสวามีใอย่าเห็นไ้ัว่ารินมาามที่นั
“นาร ็ราวที่แล้วันิานอมหาลัยริๆหนิ อโทษ้วยละัน” รินพยายามแ้่าับายที่อยู่้านหน้าเธอ แ่ในวามเป็นริือราวที่แล้วเธออายนไม่ล้าที่ะไปิน้าวับเา่าหา
“ไม่เป็นไร ไปหาอะไรินันเลยไหม” นารถามริน เผื่อเธออยาะเินูเสื้อผ้าหรือรอเท้าในสยาม่อน
รินพยัหน้าอบรับแล้วนาร็เินนำเธอไป ถึรั้นี้ไม่ใ่ารไปิน้าวสอ่อส่อรั้แรแ่เธอ็ยัอที่ะเินไม่ไ้ในเมื่อำลัเินเียู่ับหนุ่มหล่อหน้าาีนหนึ่ นี่เธอะรับเาเป็นแฟนแล้วหรือถึไ้เินับเาอย่านี้ รินรีบสะบัวามิฟุ้่านในหัวนออไปโยเร็ว นี่เาับเธอพึ่ะรู้ัันรึ่ปีเอนะ
เมื่อรึ่ปี่อน รินยืนเบียเสียอยู่บนรถประำทาที่เ็มไป้วยผู้น และในวันนั้นเธอไ้เอับนาร เาลุให้เธอนั่และไ้ทำวามรู้ััน อีทั้ยัพบว่าเาและเธอเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัยเียวันแ่นละะ หลัานั้นเธอและเา็พบันในมหาวิทยาลัยอีหลายรั้ ทำให้ทั้สอนสนิทสนมันึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไปริน็รู้ัวว่าเาำลัีบเธออยู่ แ่เธอ็ไม่ไ้ว่าอะไรเพราะว่าเาเป็นนีอย่วยเหลือเธอ่าๆนานา และาที่รู้มาาเพื่อนหลายๆน ทุนล้วนบอว่านารนิสัยี ารเรียน็ี แถมยัไม่สอพอลุ่มหลเสพอมึนเมาเหมือนับนอื่นๆ
นารพาเธอเ้าไปในร้านอาหารแห่หนึ่ ภายในร้านแ่อย่าเรียบ่าย เมื่อย่ารายเ้าไปรอบๆัว่อน้ามืสลัวมีเพียหลอไปวเล็ๆห้อยมาาเพานเหนือโ๊ะอาหารแ่ละโ๊ะเท่านั้นที่อยให้แสสว่ารำไร เาพาเธอไปนั่ที่โ๊ะ้าในสุ รินอ้ำอึ้อยู่สัพัหนึ่เมื่อเห็นอาหารแ่ละอย่าในร้านล้วนราาสูลิบลิ่ว เธอึไม่ล้าะสั่อะไรเอ เธอึบอให้นารสั่อาหารให้แทน
แสสว่าาหลอไฟส่อลมาินพื้นที่แุ่ที่ทั้สอนั่อยู่เท่านั้น รอบายแลูมืมิประุว่าทั้ร้านมีเพียรินและนารเท่านั้นที่นั่อยู่ ทั้สอมอหน้าันอยู่พัหนึ่่อนที่รินะ้มหลบา้วยวามเินอาย เวลาหนึ่นาทีที่เาอยู่้วยันสอนภายใ้บรรยาาศอย่านี้มัน่ายาวนานราวับหนึ่วัน นาร็หลบสายาเธอเ่นัน ไม่มีใรเลยล้าะเอ่ยเสียอะไรออมา มีเพียแ่เสียลมหายใอรินและนารเท่านั้น
เวลาผ่านไปประมาสิบห้านาทีพนัานสาว็เินมายัโลส่วนัวอทั้สอพร้อมับนำสปาเ็ี้อสมะเือเทศสอานมาวาลบนโ๊ะ
ทั้รินและนาร็ลมือรับประทานอาหารอย่าเียบๆโยไม่ไ้พูาอะไรับเลย เอาแ่อยเหลือบมอันเป็นระยะๆ นระทั่ทั้สอินหมาน
นารรวบรวมวามล้าทั้หมอนแล้วยื่นมือไปับมืออรินพร้อมับพูออไปว่า “เป็นแฟนันไ้ไหม ริน”
แม้ถ้อยำเพียไม่ี่พยา์ใบหน้าอรินและนารลายเป็นสีเียวันับอสสปาเ็ี้เมื่อรู่ เาพูอออมารๆอย่านั้นริน็ทำอะไรไม่ถูเอาแ่้มหน้าุ รั้นี้เป็นรั้แรที่มีนมาบอรัริน รั้แรที่มีนมาอเป็นแฟน และยัเป็นรั้แรที่เธอ้อาระรับวามรัอผู้ายนหนึ่ เวลาล่วเลยผ่านไปนานเท่าไหร่็ไม่รู้เธอถึ็อบออมาอย่าเ็มปาว่า “ไ้่ะ นาร”
นารยิ้มอย่าีใที่รินอบลที่ะรัับเา แล้วพู่ออีว่า “อ่า..ริน ันอสัาเลยว่าะอยู่ับเธอ ไม่ทิ้เธอแน่ๆ ไม่ว่าะสุหรือะทุ์” นารรปล่อยมือริน “เอ อนนี้ินอิ่มแล้วไปเินเล่นันไหม”
รินพยัหน้าแล้วนาร็วัมือเรียบริรให้พอเป็นสัาว่าให้มาิเิน่าอาหาร หลัาที่่ายเินเสร็เรียบร้อยทั้็เินเที่ยวอยู่ภายในสยาม เาพาเธอเ้าร้านเสื้อผ้าที่มีุ่าๆสีสันสวยาม รูปทรทันสมัยเป็นอย่ายิ่ ่อมาทั้สอ็เ้าร้านายระเป๋าที่มีแ่อยี่ห้อัๆ ทั้สอเ้าร้านนั้นออร้านนี้ไม่รู้ี่ร้าน แ่เธอ็ไม่ไ้ื้ออะไรแม้แ่อย่าเียว เนื่อาเธอมีเินเ็บน้อยึ้อประหยัไว้เพราะอที่นี่ราาแพลิบลิ่วเินวามำเป็นนเธอไม่ิะเอื้อมไปไว่ว้ามาเป็นอนและเธอ็ไม่ิที่ะอให้นารื้อให้้วยเนื่อาเธอไม่อยาะรบวนเา
ทั้สอเินเที่ยวันอยู่พัให่นระทั่สยามปิ พอไม่มีที่เินเล่น่อแล้วนาร็ับรถไปส่เธอที่หอพัอมหาวิทยาลัย
หลัาที่ล่ำลาันแล้ว ริน็เินึ้นไปยัห้อพัที่พัอยู่ับน้ำเพื่อนสาวอเธอ อนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มพอี รินไุแเ้าไปในห้อพัอเธอ
“รินเธอไปเทเป็นไมั่ เล่าให้ันฟัหน่อยิ” น้ำเอ่ยะนัู่โทรทัศท์อยู่
“รินเธอไปเทเป็นไมั่ เล่าให้ันฟัหน่อยิ” น้ำเอ่ยะนัู่โทรทัศท์อยู่
“ไม่ใ่เทนะน้ำ” รินหน้าแ้วยวามเินอาย วามริน้ำรู้อยู่แล้วว่ารินะ้อปิเสทว่าไม่ไ้ไปออเท แ่เธอั้ใที่ะแล้ริน
“เฮ้อ ริน หนอ ริน เธอนี่่าโหันลอเวลาเลย เธอยัไม่รู้อีหรอว่าันเป็นใร ันือน้ำเพื่อนเธอั้แ่สมัยมัธยม ันับเธออยู่้วยันมาเือบสิบปีแล้ว เรื่อแ่นี้เธอปิันไม่มิหรอ” น้ำแล้ทำเป็นพูลอยๆะูละรน้ำเน่าในโทรทัศน์ “ันว่า แฟนเธอหล่อว่าพระเอเรื่อนี้อีนะ ทำไมเธอถึเสน่ห์แรั ันยัไม่เห็นะมีผู้ายมาีบบ้าเลย”
รินนึถึำพูอนารที่บอเธอเมื่ออนเย็นว่าะอยู่ับเธอไม่ว่าะสุหรือทุ์ ไม่ใ่ว่าเธอไม่ไว้ใเา แ่เธอ็ะอที่ะสสัยไม่ไ้ว่า เธอับเาเพิ่ะรู้ัันมาไม่นานนี้เอ ทำไมเาถึไ้พูประโยนี้ออมา ไม่ใ่เพียแ่พูให้หวานๆหรอมั้ รินนึในใ เธอิว่าบาทีเพื่อนเธออาะอบำถามที่เธอสสัย็ไ้ รินึหันไปหาเพื่อนสาวที่สนิทที่สุอเธอ “เออน้ำ นารบอันว่า เาะอยู่ับันไม่ว่าะสุหรือะทุ์ เธอิว่าเาพูริหรือเปล่า ันลัวว่าเาะเป็นแ่ผู้ายนหนึ่ที่มาีบันแล้วเี๋ยว็เลิไป ถ้าเป็นอย่านั้นันะทำอย่าไรี”
น้ำหยุิเล็น้อยแล้ว่อยอบำถามรินโยที่สายายัับ้อละรอยู่ “เธอพูอย่านั้นไ้ยัไริน เธอไม่ไว้ใเาหรอ ันิว่าเธอน่าะูเาไปเรื่อยๆ่อน แล้วอีไม่ถึปีพวเราและนาร็ะบมหาวิทยาลัยแล้วนี่ ถ้าอนนั้นเายัรัเธออยู่ ีไม่ีเธออาะมีบวนันหมามาถึหน้าบ้าน็ไ้นะ”
“บ้าหรอน้ำ เธอนี่ัเพี้ยนไปหน่อยแล้ว เธอูละรมาไปหรือเปล่า” รินล่าวพลาเินไปนั่อยู่ปลายเียนแล้วนัู่ละรน้ำเน่าที่เพื่อนเธอู พระเอและนาเอที่พลัพราาันมาหลายปีำลัะไ้ลับมาเอัน แ่ทว่า มีผู้ร้ายลับนาเอไปเป็นัวประันเรีย่าไถ่ ึ่เมื่อนาเอำลัะโนยิ ในอนนั้นพระเอ็ผลันาเอาวิถีระสุนแล้วใ้ัวเอเ้ารับแทน
“น้ำ เธอว่าผู้ายีๆอย่าพระเอในละระมีริไหม” รินเอ่ยถามึ้น แม้เธอะถามำถามแปลๆ แ่น้ำ็ยัอบำถามเธอ
“ันว่าถ้าเธอเื่อว่ามีริมัน็ะมีอยู่ริ แ่ถ้าเธอไม่ิว่ามันเป็นเพียเรื่อแ่มัน็ะไม่มีริ” เธออบ้วยน้ำเสียที่ลอยๆราวับำลัพูนเียว
“เธอพูอะไรไม่เห็นเ้าใเลย เอาล่ะ ันะอาบน้ำนอนแล้ว เธอูละรน้ำเน่านี่ไปให้บละัน เี๋ยวพรุ่นี้่อยเล่าให้ันฟั้วย”
หลายเือนผ่านไป
“รี๊!!! ในที่สุ...ในที่สุ ัน็เรียนบแล้ว” นัศึษาสาวั้นปีที่สี่ะโนโห่ร้ออย่าีใในะที่เินออมาาะบัี ใ่แล้ว...เหุผลที่เธอีในานี้มีเพียหนึ่เียว เวลานี้เธอเรียนบแล้ว บมหาวิทยาลัยที่ใ่เวลาเรียนถึสี่ปี
“ริน เย็นนี้ไปเลี้ยลอันไหม” นัศึษาสาวที่เพิ่โห่ร้ออย่าีใหันไปถามเพื่อน้าัว ารเรียนมหาวิทยาลัยไม่ใ่เรื่อ่ายที่ใรๆ็ทำไ้ ารเรียนมหาวิทยา้อใ้วามพยายามมาเพื่อที่ีวิ้าหน้าะไ้มีานมีอาีพที่ีและรายไ้เพียพอ่อวาม้อาร ึ่ในวันนี้เป็นารบารศึษาึไม่แปลที่นัศึสาวะีใเป็นพิเศษ
“น้ำ อโทษทีนะ ันมีนัแล้ว๊ะ” รินเอ่ยปิเสทเพื่อนน แ่น้ำลับไม่โรธเธอเลยแม้แ่น้อยเพราะน้ำรู้ว่ารินมีนัใรถึไ้ปิเสทเธอ นนั้น็เป็นใรไปไม่ไ้านารแฟนอริน แ่ถึระนั้นน้ำ็รู้สึเสียายไม่น้อยที่อไปินเลี้ยับเพื่อนสนิทเธอในวันบารศึษา
“โธ่ ริน ทำไมเธอนัับนารแล้วไม่เห็นะบอับันัำล่ะ ั้นพรุ่นี้ันอเธอละันโอเไหม”
“โอเ น้ำห้ามเบี้ยวล่ะ เธอะลับหอเลยใ่ไหม เี๋ยวันไปละ นารรอันอยู่ที่หน้ามหาลัยแล้ว” รินเอ่ยับน้ำ่อนะเินเลี้ยว้ายไปหน้ามหาวิทยาลัยโยเธอไม่ลืมที่ะโบมือลาน้ำที่เินเลี้ยวไปทาวาลับหอพั
เป็นอย่าที่รินาไว้ นารไ้อรถรอเธออยู่ที่หน้ามหาวิทยาลัย่อนแล้ว เธอทัทายเาอย่าเหมือนับทุรั้่อนที่เธอะึ้นไปนั่อยู่บนเ้าอี้้านับ านั้นนาร็ับรถไปยัสยาม ที่ที่เาบอรัเธอเมื่อแปเือนที่แล้ว ั้แ่วันที่นารอรินเป็นแฟน เา็พาเธออมาิน้าว้านอเือบทุอาทิย์ ส่SMSุยัน โทรหาันบ้าในวันที่ไม่ไ้เอัน ในบารั้เา็มา่วยเธอทำานที่ยาๆบ้า นารปิบัิามประสานรัไ้อย่าีเยี่ยม เามีวามเป็นสุภาพบุรุษเสมอไม่เยทำให้เธอ้อเสียใ หรือไม่สบายใ ทุรั้ที่ไปไหมมาไหนันสอนเา็ไม่เยะลวนลามอะไรเธอแม้แ่น้อย นในบารั้รินิว่าเธอ่าโีริๆที่มีแฟนอย่านี้ เาแทบะเป็นเหมือนผู้ายในฝันอผู้หิทุน ่าสมบูร์แบบไร้ที่ิเสียริ
ในวันนี้็เป็นเหมือนทุรั้ เพียแ่วันนี้รินไม่ไ้ไปิน้าวับเาทันที เธอเห็นว่าเวลายัไม่เย็นนัเธอึวนนารเินูอที่ายอยู่แถวนั้น่อน
“นารรอเี๋ยวนะ” รินหยุเรียนารที่เินอยู่้าหน้าประมาหนึ่้าว แล้วริน็หยิบระเป๋าหนัสีำใบหนึ่ึ้นมา “เธอว่าใบนี้สวยไหม”
นารมอระเป๋าสีำที่เธอถือึ้นอยู่สัรู่หนึ่่อนพูออมาว่า “ันว่ารินเหมาะับระเป๋าสีอ่อนมาว่านะ ริไหม”
ริน็ิว่าระเป๋าสีอ่อนูเหมาะับเธอมาว่า ะที่รินำลัะอบ เสียโหวเหวโวยวาย็ัึ้นา้านหลั เ็วัยรุ่นสอลุ่มที่ใส่เรื่อแบบ่าสถาบันำลัยืน้อหน้าันอยู่ แ่ละลุ่มาว่าน่าะมีประมาสามสิบนึ้นไป แ่ในมืออทั้สอลุ่มมีทั้มี ไม้หน้าสาม อาวุธ่าๆมามาย
“ริน ันว่ารีบไปาที่นี่ันเถอะ” นารมอไปยัเ็วัยรุ่นทั้สอลุ่มที่เห็นว่าพร้อมะปะทะันไ้ทุเมื่อที่อยู่้านหลัอทัู้่ไปประมาสิบเมร
“เฮ้ย พวเรา มันท้าสู้ ะเอาไ” เสียหนึ่าใลาวะโนออมา
“ลุยเลยลูพี่”
ทันในั้นทั้สอลุ่ม็ปะทะัน อาวุธทั้หมถูัออมาใ้ แม้แ่สิ่ที่อันรายที่สุ
ปั! ปั! ปั! ปั!
“ริน”
นารร้ออย่าใสุีเมื่อเห็นอเหลวสีแไหลออมาาอเธอ สายเลือที่ไหลออมาไม่มีทีท่าว่าะหยุแ่อย่าใ ทุอย่ามันเิึ้นเร็วปานสายฟ้าแลบ เธอรู้สึเ็บมาที่หน้าอ ภาพ้านหน้าอเธอเริ่มเบลอเสียนมออะไรไม่ออ สิเริ่มเลือนรานวามเ็บปวมลายหายไปหมสิ้น นี่หรือะเป็นุบอเธอ ุบีวิหลัาที่เธอเพิ่ะเรียนบมหาวิทยาลับมาหมาๆ และำลัะไ้้าวไปสู่วามเป็นผู้ให่อย่าแท้ริ
วอาทิย์ทอแสสีแยามเย็นเ้ามาในห้อ ร่าอหิสาวนหนึ่นอนอยู่บนเีย สายระโยรยา์ทั้หลาย่อเ้าับัวเธอนูยุ่เหยิไปหม ร่านั้นลืมาึ้น้าๆ ที่้อมืออเธอมีป้ายเียนไว้ว่า ‘รินธร ราธิน’ ใ่แล้วเพิ่เธอฟื้นึ้นมา เธอนึย้อนถึเหุาร์่อนที่เธอะสลบ เธออยู่แฟนอเธอนาร แล้วถูลูหลาลุ่มนัเรียนีัน เธอไม่สามารถลุไปไหนมาไหนไ้เพราะเธอยัไม่มีแร อาเป็นเพราะว่าเธอสลบไปนานนล้ามเนื้อลีบ ึ่เธอะ้อไ้รับารทำายภาพบำบัอีพัหนึ่
เวลาผ่านไปนานหลายวัน เธอเฝ้ารอให้นารมาหาเาแ่เา็ไม่มาเสียที ะเวลาล่วเลยไปหลายสัปาห์เา็ไม่ยอมโผล่มาเยี่ยมเธอเสียที นที่มาเยี่ยมเธอ็มีเพียแุ่พ่อับเพื่อนๆหลายนอเธอรวมถึเพื่อนสนิทที่สุ
นารทิ้เธอไปแล้วหรือ เท่าที่เธอทราบเธอบาเ็บสาหัสและหมอเื่อว่าเธออาพิาร้านารเลื่อนไหวไ้ เพียแ่นี้เา็ทิ้เธอแล้วไปมีผู้หินใหม่ที่ร่าายสมบูร์ว่าเธอ อย่าไรเา็เป็นผู้ายที่แทบะสมบูร์แบบอยู่แล้วนี่ ะมีเหุผลอะไรที่ะ้ออยู่ับเธอที่เป็นภาระ
น้ำปลอบใเธอว่า ‘ผู้ายใ่ว่าะเพียูหน้าแล้วะอยู่ับเธอไปลอ พวผู้าย็เป็นอย่านี้ะเสียส่วยให่้วย’ อย่าไร็ามนอาน้ำที่มาหาเธอทุวัน เธอยัมีนัายภาพบำบัอีนที่มาเธอทุวัน เาไม่ไ้มาทำแ่ายภาพบำบัให้เธอแ่เายั่วยปลอบประโลมใทำให้เธอรู้สึว่าเธอไม่ไ้อยู่เพียนเียว
วันแล้ววันเล่าเธอ็อาารีึ้นามลำับ แผลที่หน้าอ็สมานแล้ว เธอไ้ออาโรบาลไปพัฟื้นอยู่ที่บ้านโยมีนัายภาพบำบัมาทำายภาพบำบัให้เธอถึบ้าน เวลาล่วเลยไปนถึอีปี เธอเพิ่ไ้านแรือพนัานธนาาร
ในวันที่14 ุมภาพันธ์ นัายภาพบำบัไ้นัรินให้ไปเอที่ร้านาแฟในห้าสรรพสิน้าแห่หนึ่ ึ่เธอ็ไปามที่เานั เมื่อไปถึเามี่อุหลาบสีแสวาไว้อยู่บนโ๊ะ รินมอ่อุหลาบนี้อย่าสสัย
“เอ่อ ไม่ทราบว่าุเอให้ันหรอะ ูท่าุอยาะไ้หัวใันใ่ไหมะ” รินพูิลเมื่อไ้เห็น่อุหลาบ่อให่ยื่นมารหน้า ริน็รับ่อุหลาบาเอผู้เป็นนัายภาพบำบัอย่าเินอายแ่เอลับพูออมาว่า
“ผมเอาหัวใุไปไม่ไ้หรอรับ”
“ทำไมุถึบออย่าั้นล่ะ” รินยิ่สสัยสัยึ้นไปอี
“ั้นเี๋ยวผมะเล่าให้ฟันะรับ ในวันทีุ่ถูลูหล ุถูยิที่หน้าอแ่ไม่ไ้โนหัวใ ลูระสุนแ่เี่ยวมันไปเท่านั้นุึไม่เสียีวิทันที เมื่อุถึโรพยาบาลแล้วแพทย์ทั้หลาย่านปัาที่ะ่วยีวิุเพราะหัวใอวัยวะสำัอุเสียหาย แม้เล็น้อยแ่็ไม่สามารถฟื้นฟูไ้ ทาโรพยาบาลในะนั้น็ไม่ไ้มีหัวใไว้สำหรับเปลี่ยนใหุ้เสีย้วย แพทย์็ทำแ่มอุไปสู่วามาย” เอเว้นวรรหายใ่อนเล่า่อว่า
“นระทั่มีายที่ื่อว่านาร เามาบอว่าให้่าเาแล้วเอาหัวใเาไปเปลี่ยนให้เธอ แ่ทาแพทย์ไม่สามารถทำอย่านั้นไ้” เมื่อฟัถึรนี้รินเริ่มลั้นน้ำาไม่อยู่ “แ่ทาแพทย์็ไม่สามารถะห้ามเาไ้เ่นัน เาเียนหมายบับนี้ให้เธอ และบอว่าให้เอาหมายบับนี้มาให้เธอในวันวาเลนไทน์ พร้อมุหลาบ99อ” เอยื่นอหมายสีาวบริสุทธิ์ให้รินแล้วเล่า่อว่า “เาำับให้ทาะแพทย์ูแลเธอให้ีที่สุ านั้นเา็ยิัวายแล้วให้เอาหัวใเามาใส่ให้เธอ ทั้ๆที่รู้ว่าโอาสสำเร็มีน้อยมา แ่ะแพทย์็ทำสำเร็”
พอเล่าถึรนี้ริน็ปล่อยน้ำาออมาเป็นสาย อนแรเธอนึว่านาระหนีเธอไปแล้วเสียอี แ่ที่ริแล้วเาอยู่ในร่าายเธอเลย่าหา
“ยัมีอีนะรับ นี่รับ” เอหยิบล่อนาเล็ที่บุ้วยผ้าำมะหยี่สีแให้เธอ ภายในล่อมีแหวนเพรเม็ให่ที่ส่อประายเิรัส “เาบอว่าในวันนั้นเาะอุแ่าน”
รินไม่พูอะไร เธอเสียใอย่าที่สุ แ่เอ็พู่อนะลุออไปาร้านาแฟนี้ว่า “หน้าที่อผมหมเพียแ่นี้ อลาล่ะรับ”
รินมอเานาไปแล้วเธอ็เปิหมาย เธอลี่ระาษออมาู เธออ่านไปพร้อมน้ำาที่ไหลทะลัออมาา้นบึ้อหัวใอย่าไม่เยิฝันว่าะมีใรเสียสละเพื่อเธอไ้นานี้
ถึ ริน
ันมีเวลาไม่มาที่ะเียนบอเธอ ริน ำอนเธอยัเรียนั้นอนุบาลไ้ไหม ันเยสัาว่าะนำสิ่ที่มหัศรรย์มาให้เธอู อนนี้ันไ้ทำามสัาแล้ว เธอะเห็นไอ้สิ่ที่เรียว่ามหัศรรย์แล้วใ่ไหม เพียแ่ันไม่ไ้นำไอ้มหัศรรย์มาเี่ยวๆ แ่ันเอาไอ้นี่พ่วมา้วย วามรัที่ันมอบให้เธอ
มหัศรรย์แห่รั า นาร
ผลงานอื่นๆ ของ TN_BooN ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ TN_BooN
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"รับวิจารณ์นิยายค่ะ"
(แจ้งลบ)พี่ไม่ใช่มืออาชีพ จึงขอเขียนแบบเรียบง่ายนะจ๊ะ อย่าลืมว่าการวิจารณ์ไม่ใช่การด่าว่า แต่เป็นการบอกข้อบกพร่องให้นำไปแก้ไข ซึ่งจะทำไหมนั้นแล้วแต่จ๊ะ ระดับการวิจารณ์ : ฝนตกหนัก ขอวิจารณ์ตามระดับที่แจ้งเอาไว้ อย่าลืมว่าการวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึงเท่านั้น อย่าได้คิดมากจนเกินไป แค่เก็บนำไปใช้ให้ถูกให้ควรก็พอแล้วจ๊ะ ^^ อย่างแรกชื่อเร ... อ่านเพิ่มเติม
พี่ไม่ใช่มืออาชีพ จึงขอเขียนแบบเรียบง่ายนะจ๊ะ อย่าลืมว่าการวิจารณ์ไม่ใช่การด่าว่า แต่เป็นการบอกข้อบกพร่องให้นำไปแก้ไข ซึ่งจะทำไหมนั้นแล้วแต่จ๊ะ ระดับการวิจารณ์ : ฝนตกหนัก ขอวิจารณ์ตามระดับที่แจ้งเอาไว้ อย่าลืมว่าการวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึงเท่านั้น อย่าได้คิดมากจนเกินไป แค่เก็บนำไปใช้ให้ถูกให้ควรก็พอแล้วจ๊ะ ^^ อย่างแรกชื่อเรื่องจ๊ะ ชื่อมันซ้ำกับหลายเรื่องที่เคยอ่านมา ดังนั้นเนื้อหาภายในเรื่องถ้าอยากให้คนอ่านสนใจติดตาม ต้องแตกต่างจากทุกๆเรื่องหน่อย นั่นคือแปลกแหวกแนวจ๊ะ (ครึ่งคะแนน) อย่างสองแนะนำเรื่องแบบย่อๆจ๊ะ อย่างที่บอกจ๊ะ การที่คนอ่านจะสนใจงานเขียนเรา ต้องให้เรื่องแตกต่างจากคนอื่นด้วย แนะนำเรื่องย่อที่อ่านมาไม่แปลกแหวกแนวเลย มันเป็นพล็อตตลาด ดังนั้นลองเขียนให้แตกต่างดูจะดีนะจ๊ะ (ครึ่งคะแนน) อย่างสามข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้จ๊ะ คนอ่านเขาอยากรู้ข้อมูลงานเขียนนั่นคือเนื้อเรื่องย่อจ๊ะ ไม่ได้อยากรู้รายละเอียดว่าทำไมถึงแต่งเรื่องนี้ ดังนั้นแก้ไขอย่างด่วนที่สุดเลยนะจ๊ะ ลงคาแรกเตอร์ตัวละคร ลงเนื้อเรื่องย่อเล็กน้อยว่าพวกเขามาเจอกันได้ยังไง อะไรคือเหตุการณ์สำคัยที่น่าสนใจน่าติดตามของเรื่องนี้ รูปภาพตัวละครและรูปภาพสถานที่ที่สำคัญเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านมากยิ่งขึ้นจ๊ะ (ไม่ได้คะแนน) อย่างสี่ชื่อตอนนิยายจ๊ะ เป็นเรื่องสั้น จึงให้คะแนนฟรีจ๊ะ (คะแนนเต็ม) อย่างห้าเนื้อหานิยาย ขอแบ่งเป็นปลีกย่อยตามนี้นะจ๊ะ คำว่าก่อสร้างมันซ้ำกันสองตัว แก้ไขด้วยนะจ๊ะ การบรรยาย อ่านง่าย รู้เรื่อง ไหลลื่นดีจ๊ะ บทสนทนา ใช้ 'ฉัน' กับ 'เธอ' สร้างความสนิทสนมไม่น้อย แถมเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่วัยเล็กด้วย จะเรียกคุณก็คงไม่ไหว ใช้ถูกแล้วจ๊ะ พล็อตเรื่อง โอเคจ๊ะ ก่อนอื่นบอกเลยว่ารู้แล้วว่าที่ชื่อเรื่องไม่ได้เขียนผิดเพราะเด็กชายเป็นคนเขียนลงบนพื้นแต่เขียนผิดตามประสาเด็ก เข้าใจคิดนะเนี่ย เก่งดีจ๊ะ ความน่าสนใจ น่าติดตาม ภาพรวมทุกอย่างมันไหลลื่นหมด ดังนั้นพี่อยากให้คะแนนเกือบเต็ม 95% นะจ๊ะ การดำเนินเรื่อง เห็นแจ้งเพิ่มเติมเอาไว้จึงจะทำให้จ๊ะ อืม พี่ว่าตอนที่ทั้งคู่เป็นนักศึกษาแล้วมันดูเร็วไปนะ พี่เคยแต่งนิยายแล้วให้เวลาผ่านไปแค่สี่เดือนยังโดนติเลยว่าเร็วไป นี่ผ่านไปสิบแปดปี ยิ่งแล้วใหญ่เลยจ๊ะ สิ่งที่อยากแนะนำ ถ้านี่คือนิยาย พี่อยากแนะนำน้องว่า เวลาเขียนชื่อตัวละครในการบรรยายให้ใช้ชื่อจริง ยกเว้นบางครั้งเวลาตัวละครคิดให้ใช้ชื่อเล่นได้ ส่วนบทสนทนาให้ใช้ชื่อเล่นยามคนเรียกสนิทสนมพอสมควร ยกเว้นเวลาเรียกเป็นทางการเท่านั้นใช้ชื่อจริงจ๊ะ เท่าที่พี่อ่านมาเพื่อนที่ชื่อ น้ำ นั้นเรียกชื่อจริงนางเอก มันดูไม่ค่อยสนิทสนมกันเลยนะจ๊ะ คำชม อ่านแล้วซึ้งกินใจดีนะจ๊ะ น้องเขียนได้ถึงอารมณ์พอสมควรเลยนะ อ่านแล้วอินเหมือนกันจ๊ะ ฮ่าๆๆ แต่น้ำตาแค่เกือบไหลเท่านั้นแหละ หุหุ น้องเขียนภาพรวมดีแล้วนะ ขอให้คะแนนเต็มไปเลยจ๊ะ (คะแนนเต็ม) รวมคะแนนทั้งหมดได้ไป 3 คะแนนนะจ๊ะ การวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึง หากเราแค่รับฟังและพิจารณาว่าจะทำตามที่แนะหรือไม่ อย่าคิดมากหรือกังวลใจให้เสียสุขภาพก็เพียงพอแล้วจ๊ะ รบกวนไปตอบกลับที่บทความตอนที่ 3 ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านน้อยลง
แฟร์รี่เทล | 8 ม.ค. 54
-
14
-
2
"ซึ้ง ! เดาเรื่องง่าย ภาษาดี"
(แจ้งลบ)ซึ้งดีนะคะ TT แต่ว่ามันค่อนข้างจะเดาเรื่องได้ง่าย บางประโยคอ่านปุ๊บก็เดาเรื่องได้จนจบ ดูไม่ค่อยมีเอกลักษณ์แล้วก็น่าสนใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำผิดน้อยมากๆ แถมยังใช้ภาษาสำนวนได้ไพเราะและไหลลื่นดีมากค่ะ :') ! ***** 1.พี่เขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' แถมยังบอกไม่ได้เขียนผิด แสดงว่าพี่อยากจะสื่อคำว่า 'มหัสจรรน' มากกว่าคำว่า ... ... อ่านเพิ่มเติม
ซึ้งดีนะคะ TT แต่ว่ามันค่อนข้างจะเดาเรื่องได้ง่าย บางประโยคอ่านปุ๊บก็เดาเรื่องได้จนจบ ดูไม่ค่อยมีเอกลักษณ์แล้วก็น่าสนใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำผิดน้อยมากๆ แถมยังใช้ภาษาสำนวนได้ไพเราะและไหลลื่นดีมากค่ะ :') ! ***** 1.พี่เขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' แถมยังบอกไม่ได้เขียนผิด แสดงว่าพี่อยากจะสื่อคำว่า 'มหัสจรรน' มากกว่าคำว่า ...'มหัศจรรย์' แต่คำว่า 'มหัสจรรน'ที่เป็นชื่อเรื่องกลับมาเพียงแค่เกริ่นเรื่องตอนแรก ? ทำให้ไม่เข้าใจว่าพี่จะเขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' ทำไม ถ้าเขียนว่า 'มหัศจรรย์แห่งรัก' ไปเลยจะดูเข้ากันและสอดคล้องกับเนื้อเรื่องกว่า แต่ก็จริงที่เขียน 'มหัสจรรนแห่งรัก' ทำให้ดูน่าสนใจและแปลกประหลาดว่ามันคืออะไร ต้องการจะสื่ออะไร ? เป็นการดูดคนอ่านได้ดีค่ะ ชื่อชม ! แต่พอมาอ่านมันดันไม่ค่อยเกี่ยวกันเลย แถมยังเอาจุดเด่นไปผูกกลับพระเอกตายหมด ทำให้คำว่า 'มหัสจรรน'ดูหายๆไป น่าจะใช้คำนี้ผูกให้มันมีบทบาทแล้วน่าสนใจกว่านี้นิดนึงนะคะ 2.พี่เอาจุดเด่นมาไว้ตอนพระเอกตายเพราะอยากสื่อว่าความรักคือสิ่งมหัศจรรย์ แสดงว่าควรจะเน้นถึงตอนที่นางเอกเสียใจและพรรณนาถึงความรักที่พระเอกมอบให้แก่เธอ ควรจะใช้สำนวนเล่าถึงว่าเสียใจมากแค่ไหนเพื่อสะกดอารมณ์ผู้อ่านนิดนึง ในเมื่อเราอยากให้มันเป็นเรื่องออกแนวซึ้ง เศร้า กินใจ เราก็ควรจะให้จุดที่ซึ้ง เศร้า กินใจ ดูโดดเด่นและเข้าถึงอารมณ์กว่านี้นิดนึงค่ะ ไม่ใช่ตอนนี้ไม่เข้าถึง แน่นอนว่ามันเข้าถึงและถึงมาก แต่การจะเขียนเรื่องสั้นกินใจ จะต้องสำนวนที่ค่อนข้างบีบคั้นหัวใจอีกนิดนึง ยิ่งเป็นเรื่องสั้นยิ่งต้องพยายาม เพราะมันไม่ใช่เรื่องยาวที่จะเขียนถึงอารมณ์ได้ทั่วถึง ***** ปล.ภาพรวมดีมากๆ พี่อยู่ม.3 แต่งได้ขนาดนี้ถือว่าดี ตอนแรกคิดว่าอยู่ม.ปลาย เต็มร้อยให้ 90 หักข้อละ 5 คะแนน ไม่โหดนะคะ :'DD ไม่เห็นด้วยอย่าว่ากันนะคะ คหสต.ทั้งนั้น แล้วอาจจะไม่ตรงกับคนอื่น แต่ส่วนตัวแล้วถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีกว่าอีกหลายๆเรื่องเลยค่ะ =') อ่านน้อยลง
_ขนนกสีดำ_ | 24 ธ.ค. 53
-
4
-
0
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
เขียนคำนิยม"รับวิจารณ์นิยายค่ะ"
(แจ้งลบ)พี่ไม่ใช่มืออาชีพ จึงขอเขียนแบบเรียบง่ายนะจ๊ะ อย่าลืมว่าการวิจารณ์ไม่ใช่การด่าว่า แต่เป็นการบอกข้อบกพร่องให้นำไปแก้ไข ซึ่งจะทำไหมนั้นแล้วแต่จ๊ะ ระดับการวิจารณ์ : ฝนตกหนัก ขอวิจารณ์ตามระดับที่แจ้งเอาไว้ อย่าลืมว่าการวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึงเท่านั้น อย่าได้คิดมากจนเกินไป แค่เก็บนำไปใช้ให้ถูกให้ควรก็พอแล้วจ๊ะ ^^ อย่างแรกชื่อเร ... อ่านเพิ่มเติม
พี่ไม่ใช่มืออาชีพ จึงขอเขียนแบบเรียบง่ายนะจ๊ะ อย่าลืมว่าการวิจารณ์ไม่ใช่การด่าว่า แต่เป็นการบอกข้อบกพร่องให้นำไปแก้ไข ซึ่งจะทำไหมนั้นแล้วแต่จ๊ะ ระดับการวิจารณ์ : ฝนตกหนัก ขอวิจารณ์ตามระดับที่แจ้งเอาไว้ อย่าลืมว่าการวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึงเท่านั้น อย่าได้คิดมากจนเกินไป แค่เก็บนำไปใช้ให้ถูกให้ควรก็พอแล้วจ๊ะ ^^ อย่างแรกชื่อเรื่องจ๊ะ ชื่อมันซ้ำกับหลายเรื่องที่เคยอ่านมา ดังนั้นเนื้อหาภายในเรื่องถ้าอยากให้คนอ่านสนใจติดตาม ต้องแตกต่างจากทุกๆเรื่องหน่อย นั่นคือแปลกแหวกแนวจ๊ะ (ครึ่งคะแนน) อย่างสองแนะนำเรื่องแบบย่อๆจ๊ะ อย่างที่บอกจ๊ะ การที่คนอ่านจะสนใจงานเขียนเรา ต้องให้เรื่องแตกต่างจากคนอื่นด้วย แนะนำเรื่องย่อที่อ่านมาไม่แปลกแหวกแนวเลย มันเป็นพล็อตตลาด ดังนั้นลองเขียนให้แตกต่างดูจะดีนะจ๊ะ (ครึ่งคะแนน) อย่างสามข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้จ๊ะ คนอ่านเขาอยากรู้ข้อมูลงานเขียนนั่นคือเนื้อเรื่องย่อจ๊ะ ไม่ได้อยากรู้รายละเอียดว่าทำไมถึงแต่งเรื่องนี้ ดังนั้นแก้ไขอย่างด่วนที่สุดเลยนะจ๊ะ ลงคาแรกเตอร์ตัวละคร ลงเนื้อเรื่องย่อเล็กน้อยว่าพวกเขามาเจอกันได้ยังไง อะไรคือเหตุการณ์สำคัยที่น่าสนใจน่าติดตามของเรื่องนี้ รูปภาพตัวละครและรูปภาพสถานที่ที่สำคัญเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านมากยิ่งขึ้นจ๊ะ (ไม่ได้คะแนน) อย่างสี่ชื่อตอนนิยายจ๊ะ เป็นเรื่องสั้น จึงให้คะแนนฟรีจ๊ะ (คะแนนเต็ม) อย่างห้าเนื้อหานิยาย ขอแบ่งเป็นปลีกย่อยตามนี้นะจ๊ะ คำว่าก่อสร้างมันซ้ำกันสองตัว แก้ไขด้วยนะจ๊ะ การบรรยาย อ่านง่าย รู้เรื่อง ไหลลื่นดีจ๊ะ บทสนทนา ใช้ 'ฉัน' กับ 'เธอ' สร้างความสนิทสนมไม่น้อย แถมเป็นเพื่อนรักกันตั้งแต่วัยเล็กด้วย จะเรียกคุณก็คงไม่ไหว ใช้ถูกแล้วจ๊ะ พล็อตเรื่อง โอเคจ๊ะ ก่อนอื่นบอกเลยว่ารู้แล้วว่าที่ชื่อเรื่องไม่ได้เขียนผิดเพราะเด็กชายเป็นคนเขียนลงบนพื้นแต่เขียนผิดตามประสาเด็ก เข้าใจคิดนะเนี่ย เก่งดีจ๊ะ ความน่าสนใจ น่าติดตาม ภาพรวมทุกอย่างมันไหลลื่นหมด ดังนั้นพี่อยากให้คะแนนเกือบเต็ม 95% นะจ๊ะ การดำเนินเรื่อง เห็นแจ้งเพิ่มเติมเอาไว้จึงจะทำให้จ๊ะ อืม พี่ว่าตอนที่ทั้งคู่เป็นนักศึกษาแล้วมันดูเร็วไปนะ พี่เคยแต่งนิยายแล้วให้เวลาผ่านไปแค่สี่เดือนยังโดนติเลยว่าเร็วไป นี่ผ่านไปสิบแปดปี ยิ่งแล้วใหญ่เลยจ๊ะ สิ่งที่อยากแนะนำ ถ้านี่คือนิยาย พี่อยากแนะนำน้องว่า เวลาเขียนชื่อตัวละครในการบรรยายให้ใช้ชื่อจริง ยกเว้นบางครั้งเวลาตัวละครคิดให้ใช้ชื่อเล่นได้ ส่วนบทสนทนาให้ใช้ชื่อเล่นยามคนเรียกสนิทสนมพอสมควร ยกเว้นเวลาเรียกเป็นทางการเท่านั้นใช้ชื่อจริงจ๊ะ เท่าที่พี่อ่านมาเพื่อนที่ชื่อ น้ำ นั้นเรียกชื่อจริงนางเอก มันดูไม่ค่อยสนิทสนมกันเลยนะจ๊ะ คำชม อ่านแล้วซึ้งกินใจดีนะจ๊ะ น้องเขียนได้ถึงอารมณ์พอสมควรเลยนะ อ่านแล้วอินเหมือนกันจ๊ะ ฮ่าๆๆ แต่น้ำตาแค่เกือบไหลเท่านั้นแหละ หุหุ น้องเขียนภาพรวมดีแล้วนะ ขอให้คะแนนเต็มไปเลยจ๊ะ (คะแนนเต็ม) รวมคะแนนทั้งหมดได้ไป 3 คะแนนนะจ๊ะ การวิจารณ์เป็นเพียงการแสดงความคิดเห็นของคนๆนึง หากเราแค่รับฟังและพิจารณาว่าจะทำตามที่แนะหรือไม่ อย่าคิดมากหรือกังวลใจให้เสียสุขภาพก็เพียงพอแล้วจ๊ะ รบกวนไปตอบกลับที่บทความตอนที่ 3 ด้วยนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ อ่านน้อยลง
แฟร์รี่เทล | 8 ม.ค. 54
-
14
-
2
"ซึ้ง ! เดาเรื่องง่าย ภาษาดี"
(แจ้งลบ)ซึ้งดีนะคะ TT แต่ว่ามันค่อนข้างจะเดาเรื่องได้ง่าย บางประโยคอ่านปุ๊บก็เดาเรื่องได้จนจบ ดูไม่ค่อยมีเอกลักษณ์แล้วก็น่าสนใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำผิดน้อยมากๆ แถมยังใช้ภาษาสำนวนได้ไพเราะและไหลลื่นดีมากค่ะ :') ! ***** 1.พี่เขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' แถมยังบอกไม่ได้เขียนผิด แสดงว่าพี่อยากจะสื่อคำว่า 'มหัสจรรน' มากกว่าคำว่า ... ... อ่านเพิ่มเติม
ซึ้งดีนะคะ TT แต่ว่ามันค่อนข้างจะเดาเรื่องได้ง่าย บางประโยคอ่านปุ๊บก็เดาเรื่องได้จนจบ ดูไม่ค่อยมีเอกลักษณ์แล้วก็น่าสนใจเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมรับว่าคำผิดน้อยมากๆ แถมยังใช้ภาษาสำนวนได้ไพเราะและไหลลื่นดีมากค่ะ :') ! ***** 1.พี่เขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' แถมยังบอกไม่ได้เขียนผิด แสดงว่าพี่อยากจะสื่อคำว่า 'มหัสจรรน' มากกว่าคำว่า ...'มหัศจรรย์' แต่คำว่า 'มหัสจรรน'ที่เป็นชื่อเรื่องกลับมาเพียงแค่เกริ่นเรื่องตอนแรก ? ทำให้ไม่เข้าใจว่าพี่จะเขียนชื่อเรื่องว่า 'มหัสจรรนแห่งรัก' ทำไม ถ้าเขียนว่า 'มหัศจรรย์แห่งรัก' ไปเลยจะดูเข้ากันและสอดคล้องกับเนื้อเรื่องกว่า แต่ก็จริงที่เขียน 'มหัสจรรนแห่งรัก' ทำให้ดูน่าสนใจและแปลกประหลาดว่ามันคืออะไร ต้องการจะสื่ออะไร ? เป็นการดูดคนอ่านได้ดีค่ะ ชื่อชม ! แต่พอมาอ่านมันดันไม่ค่อยเกี่ยวกันเลย แถมยังเอาจุดเด่นไปผูกกลับพระเอกตายหมด ทำให้คำว่า 'มหัสจรรน'ดูหายๆไป น่าจะใช้คำนี้ผูกให้มันมีบทบาทแล้วน่าสนใจกว่านี้นิดนึงนะคะ 2.พี่เอาจุดเด่นมาไว้ตอนพระเอกตายเพราะอยากสื่อว่าความรักคือสิ่งมหัศจรรย์ แสดงว่าควรจะเน้นถึงตอนที่นางเอกเสียใจและพรรณนาถึงความรักที่พระเอกมอบให้แก่เธอ ควรจะใช้สำนวนเล่าถึงว่าเสียใจมากแค่ไหนเพื่อสะกดอารมณ์ผู้อ่านนิดนึง ในเมื่อเราอยากให้มันเป็นเรื่องออกแนวซึ้ง เศร้า กินใจ เราก็ควรจะให้จุดที่ซึ้ง เศร้า กินใจ ดูโดดเด่นและเข้าถึงอารมณ์กว่านี้นิดนึงค่ะ ไม่ใช่ตอนนี้ไม่เข้าถึง แน่นอนว่ามันเข้าถึงและถึงมาก แต่การจะเขียนเรื่องสั้นกินใจ จะต้องสำนวนที่ค่อนข้างบีบคั้นหัวใจอีกนิดนึง ยิ่งเป็นเรื่องสั้นยิ่งต้องพยายาม เพราะมันไม่ใช่เรื่องยาวที่จะเขียนถึงอารมณ์ได้ทั่วถึง ***** ปล.ภาพรวมดีมากๆ พี่อยู่ม.3 แต่งได้ขนาดนี้ถือว่าดี ตอนแรกคิดว่าอยู่ม.ปลาย เต็มร้อยให้ 90 หักข้อละ 5 คะแนน ไม่โหดนะคะ :'DD ไม่เห็นด้วยอย่าว่ากันนะคะ คหสต.ทั้งนั้น แล้วอาจจะไม่ตรงกับคนอื่น แต่ส่วนตัวแล้วถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีกว่าอีกหลายๆเรื่องเลยค่ะ =') อ่านน้อยลง
_ขนนกสีดำ_ | 24 ธ.ค. 53
-
4
-
0
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น