เรื่องที่อยากจะบอกก่อนวิจารณ์คือ เพนไม่ใช่นักวิจารณ์แต่อย่างใด ไม่เมพเหมือนคนอื่นเขา หากผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณที่เข้าใจตรงกันค่ะ

ชื่อเรื่อง (7/10)
ถ้าจะให้แปล คงเป็น “นิทานยามราตรี—สงครามปราบปีศาจ” สินะคะ? เป็นชื่อเรื่องที่ไม่ค่อยดึงดูดเท่าไหร่หากเทียบกับแนวเรื่องที่เป็นแฟนตาซีคอเมดี้ แต่เหมาะกับแนวบู๊แหลกลาญมากกว่า แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่ดีนะคะ แค่ไม่เหมาะกับธีมเรื่องเท่านั้นเอง เพราะฉะนั้น จะเปลี่ยนหรือไม่ก็แล้วแต่ค่ะ เพราะมีนิยายหลายเรื่องแล้วที่ชื่อเรื่องอย่างหนึ่ง แต่ธีมเรื่องนี่คนละเรื่อง (เช่น The Legend of Sun Knight พลิกตำนานเทพอัศวิน เป็นต้น)

พล็อตหลัก (8/10)
เรื่องย่อคือ ไอศกรีมรสเรนโบว์ที่เห็นได้ทั่วไป ในโลกของเทพกลับกลายเป็นของหายากประจำเดือนชนิดต้องมีการประลองกัน ชิน (ที่ใช้นางแฝงว่าอาเรส) ได้ปะทะกับเทพธอร์ หลังจากที่แพ้ เทพธอร์ก็มาขอให้ชินช่วยหาวิญญาณวีรชนที่หายไปจำนวนร้อยกว่าตน โดยที่ไม่รู้ว่าชินได้เผลอทำสัญญากับวิญญาณเหล่านั้นไปแล้ว แถมซาตานยังมาต้องการตัวเขา โดยบอกว่าเขาคือผู้กล้า ทั้งๆ ที่เผ่าของเขาคือปีศาจชัดๆ
เนื้อเรื่องใช้ได้เลยค่ะ นำเทพหลายตำนานมายำรวมกันแบบสุดๆ ขอยอมรับเลยทีเดียว แต่แต่งแบบเห็นได้ชัดไปหน่อยว่าแรงบันดาลใจมาจากตรงไหนบ้าง...Another History, The Sunken Moon ในเรื่องของมุขตลก / Percy Jackson ในเรื่องเกี่ยวกับพระเจ้า / Fate Stay Night ในเรื่องของวิญญาณวีรชน แต่ในทางกลับกัน หากไม่เคยอ่านเรื่องพวกนี้มาก่อนก็บอกไม่ได้ว่าเอามาจากไหน เพราะฉะนั้นขอปรบมือให้เลยค่ะ

พล็อตย่อย (15/15)
พล็อตย่อยฮาสุดๆ ชอบจริงๆ ค่ะ ฮาแตกได้อีก เรื่องนี้ถือว่ามีเสน่ห์มากเรื่องหนึ่ง หาที่ติไม่ได้เลยค่ะ (ปรบมือ) แถมยัง...แถมยัง...โดนใจสาววายอีกด้วยค่ะ! (เฮ้ย!) แต่งได้เป็นแบบที่จิ้นได้ แต่เนื่องจากต้องยุติธรรมหน่อยจึงบอกว่าหากจะอ่านแนวแฟนตาซีคอเมดี้จิ้นได้ต้องอ่านเรื่องนี้ นอกจากนั้นยังสะท้อนถึงสังคมจริงๆ กับความรู้สึกจริงๆ หากคนเราเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าไปด้วย ยกนิ้วให้เลยค่ะ
ปล. รีบแต่งตอนโจโฉเร็วๆ นะคะ ฮา

บรรยาย (13/25)
คำผิด— น้ำอมฤต เขียนเป็น น้ำอมฤทธิ์ (แบบแรกคือน้ำที่ทำให้คนกินแล้วเป็นอมตะ แต่อย่างสอง...เหมือนจะไม่มีความหมายนะคะ) / แหละ เขียนเป็น แหล่ะ / ไส้ติ่ง เขียนเป็น ไส่ติ่ง / พันธสัญญา เขียนเป็น พันธะสัญญา (พันธสัญญาเป็นคำสนธิ จึงไม่มีสระ) / เวทมนตร์ เขียนเป็น เวทมนต์ (ใช้ไม่ได้ เพราะมนต์นี้หมายถึงคำสวดบูชา) / แว้ก เขียนเป็น แว๊ก (ผิดตามกฎตัวอักษรต่ำ) / แปซิฟิก เขียนเป็น แปซิกฟิก / เดดซี เขียนเป็น เนสซี (เนสซีมันชื่อสัตว์ประหลาดตำนานสก๊อตแลนด์นะคะ) / แหย เขียนเป็น เหย (หน้าเหยเก=หน้าปั้นยาก แต่เหยเฉยๆ ไม่น่าจะมีแฮะ) / อุดมการณ์ เขียนเป็น อุดมการ / ติดสตัน เขียนเป็น ติดสตั๊น (อันนี้มันสตั๊นท์แมนค่ะ ไม่ใช่ด้านชา...) / อารี เขียนเป็น อารีย์
บรรยายแบบบุรุษที่หนึ่งได้สุดยอดมาก ลื่นไหล อ่านง่าย น่าปลื้มใจสุดๆ! อยากให้เต็มมาก แต่...คำผิดท่านมันไปตั้งสิบสองคำ น่าเสียดายจริงๆ คราวหลังต้องเช็คคำผิดให้ดีๆ นะคะ หรือหากไม่รู้คำไหน ลองถามคนอื่นเอาก็ได้ค่ะ

บทสนทนา (20/20)
ตัวละครมีการตบมุขรับมุขพร้อมกันเป็นสีสัน ไม่มีอะไรให้ติเพราะสมเหตุสมผลมากค่ะ

ตัวละคร (20/20)
แต่ละตัวมีเอกลักษณ์เป็นของตัวเองได้ดีมากค่ะ ถึงจะมีตัวละครค่อนข้างเยอะ แต่แค่เห็นบทสนทนาก็รู้เลยว่าใครพูดอะไร แสดงว่าเตรียมตัวละครมาดี ขอปรบมือค่ะ!

Overall: 83/100

หากอ่านไม่ถนัดเพราะตัวอักษรติดกันเป็นพรืดๆ ล่ะก็ สามารถเข้าไปอ่านได้ที่นี่ค่ะ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=838498&chapter=5

แล้วก็ กรุณาเข้าไปเซ็นตอบรับด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ ^^

[วิจารณ์โดย Penetrate]

เรื่องที่อยากจะบอกก่อนวิจารณ์คือ เพนไม่ใช่นักวิจารณ์แต่อย่างใด ไม่เมพเหมือนคนอื่นเขา หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณที่เข้าใจตรงกันค่ะ

ชื่อเรื่อง (10/10)

เป็นชื่อเรื่องที่ค่อนข้างจะเหมาะกับชื่อเรื่องที่นางเอกต้องเผชิญหน้ากับสิ่งลี้ลับที่คนไทยเชื่อว่ามีตัวตนอยู่จริงในวรรณคดีเท่านั้น ดังนั้นเรื่องชื่อเรื่อง เพนให้เต็มไปเลยค่ะ

พล็อตหลัก (8/10)

พล็อตหลักเป็นอะไรที่แปลกใหม่มาก เพราะนำเอาวัฒนธรรมของไทยมาแต่งเป็นหลัก แล้วเอาแฟนตาซีของฝรั่งมาผสมเข้ากันได้อย่างดี เรื่องย่อคือเด็กสาวที่ชื่อฟ้าได้ไปเที่ยวกับเพื่อน และเกิดอุบัติเหตุบางอย่างเมื่อไปล่องแก่ง ผลคือตัวเธอได้หายไปโดยมีเพื่อนๆ ตามหาโดยเข้าไปหาในถ้ำ แต่ที่จริงแล้วเธอไม่ได้หายไปไหนเพราะสลบอยู่โดยบาดเจ็บสาหัส (แต่มีการเข้าใจผิดว่าเธอคือบุญหลาย) ทำให้ฟ้าเข้าไปในถ้ำตามคำแนะนำของเอื้องคำที่เป็นนางไม้เพื่อตามหาเพื่อนของเธอ สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเธอได้หลงไปอยู่ในโลกแห่งวรรณคดีไทย และเป้าหมายคือตามหาเพื่อนให้ครบแล้วกลับโลกเดิมของตัวเอง แต่กลับกลายเป็นว่าที่จริงแล้วเธอคือส่วนหนึ่งของสถานที่ที่เธอหลงไปซะอย่างนั้น ซึ่งเท่าที่ดูคือ เรื่องตัวเอกหลงมิติไปส่วนใหญ่จะลงเอยด้วยความจริงที่ว่า “เป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ แต่ดันหายสาบสูญ” เพนเลยคิดว่ามันโหลไปหน่อยจึงหักคะแนนค่ะ (จะโดนด่าว่าเกรียนไหมเนี่ย ฮะๆๆ)

พล็อตย่อย (12/15)
ตำนานในอารัมภบทเหมือนจะคุ้นๆ ว่าเอามาจากการ์ตูนหลายเรื่อง (อาทิ วันพีซ ฮา) แต่ก็ยังบรรยายเสียจนเพนต้องอ่านถึงสองครั้งถึงจะจำได้ว่าตำนานพวกนี้เอามาจากการ์ตูนหรือตำนานของที่ไหนบ้างเลยทีเดียว ดำเนินเรื่องได้ดีค่ะ แต่ที่อยากจะติก็คือในช่วงตอนแรกๆ ก่อนย้อนอดีต ตอนย้อนอดีต และตอนหลังย้อนอดีตมันไม่ค่อยจะสัมพันธ์กันสักเท่าใดนัก ทำให้เพนงงอย่างแรงเลยว่า “อ่านอยู่ดีๆ มันมาจากไหน” ...การทำให้คนอ่านงงกับ “พล็อตหลัก” ถือเป็นเรื่องดี แต่หากทำแบบเดียวกันกับ “พล็อตย่อย” คงไม่ดีแน่ เพราะคนอ่านจะไม่เข้าใจว่าประเด็นสำคัญมันอยู่ตรงไหน
อีกอย่างหนึ่งคือเรื่องของเผ่ายักษ์ ถึงผู้นำของเผ่าทั้งหลายจะอธิบายไว้อย่างดีแล้วว่าทำไมถึงมาประชุม แต่โดยส่วนตัวของเพนนั้น เพนเห็นว่ายังไม่ไปถึงเนื้อแท้ที่แท้จริงสักเท่าไหร่จึงหักคะแนน

บรรยาย (13/25)
ในส่วนของการบรรยาย มีหลายเรื่องที่จะติเลยทีเดียวค่ะ
คำที่ผิด – ขอเตียงตั่ง เขียนเป็น เตียงตั้ง / จ้ะ เขียนเป็น จ้ / ชีวิต เขียนเป็น ชีวิตม / อย่างนั้น เขียนเป็น อย่างงั้น (เลือกเอาสักอย่างค่ะว่าจะเอา ยังงั้น หรือ อย่างนั้น) คำแนะนำคือตรวจทานอีกสองรอบก่อนลงจะตัดปัญหาได้ค่ะ

คำว่า “หรือ” มากเกินไปหน่อยในบทแรก อาจเปลี่ยนเป็น (นี่เขียนแบบย่อนะคะ):
เพราะผู้ใหญ่ไม่เคยเตือน ไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ ไม่รู้จักอันตรายในพงไพรสัณฑ์ หรือหลงใหลในธรรมชาติยามราตรีกันแน่ จะดีกว่า
ใช้คำว่าคาคบไม้เยอะไปหน่อย เปลี่ยนเป็นจำพวกกิ่งไม้ใหญ่บ้างก็ดี
ฉันไม่อาจจะคาดเดาได้ว่า ฯลฯ ต้องตัดจะออก เพราะคำว่าจะเหมือน will ในภาษาอังกฤษ ซึ่งไม่เหมาะกับสถานการณ์ที่ตัวเอกคิดไปแล้วเท่าไหร่นัก
อันแรกเขียนแม่ย่านางเรือ อันสองเขียนแม่ยางนางเรือ...ตกลงอันไหนถูกกันแน่
เครื่องหมายคำถามกับคำว่าหรือในย่อหน้าเดียวกันมันเยอะไปหน่อย อนึ่ง เครื่องหมายคำถามจะใช้ในเวลาที่ขึ้นเสียงสูงเช่น “ดีแล้ว?” อะไรแบบนี้ หากมีคำที่บ่งบอกถึงคำถามอย่าง “อะไร” “เหรอ” “ทำไม” ฯลฯ ไม่จำเป็นก็ได้ เพราะไม่ใช่ภาษาอังกฤษ
อัศเจรีย์ เครื่องหมายคำถาม เครื่องหมาย “...” เยอะไปนิด ถ้าสถานการณ์ไม่ชวนตกใจจริงๆ ใช้แค่อันเดียวก็พอ แล้วบางทีการใช้ร่วมประโยคทีเดียวเลยก็ถือเป็นความคิดที่ดี เพราะหากใช้เยอะเกินไปมันค่อนข้างขัดหูขัดตา
ต้องบอกว่ารู้สึกแปลกๆ ที่ใช้ภาษาหรูหรามาคู่กับบุรุษที่หนึ่ง (เพราะแบบเรียบง่ายจะถูกใช้มากกว่า) แล้วก็ขอแก้ความเข้าใจของท่านนิดหน่อย คือนิยายแฟนตาซีที่ถูกใช้ในเวอร์ชั่นบุรุษที่หนึ่งก็มีให้เห็นได้ทั่วไป เช่น 'The Legend of Sun Knight พลิกตำนานเทพอัศวิน' / 'ข้านี่แหละ...จอมโจรในตำนาน!' หรือเรื่อง 'The Intimate Companion คู่หูต่างขั้ว' เป็นต้น ดังนั้นเพนต้องขออภัยที่จะบอกว่า ที่แปลกจากเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องการใช้บุรุษที่หนึ่งในการเขียน แต่เป็นพล็อตหลักของท่านต่างหากที่ทำให้ได้รับความสนใจ

หยอดความอยากอ่านได้ดีในระดับหนึ่ง แต่หากหยอดเรื่องโดยใช้มุขเดิมเรื่อยๆ คนอ่านจะเบื่อเอา

นางเอกสลบเยอะเกินความจำเป็น จนความน่าสนใจถดถอยลง (ความคิดของคนอ่านคือ...จะสลบอะไรนักหนาฟะ อะไรงี้) เนื้อเรื่อง...นางเอกก็นางเอกสุดๆ ดีเกินไปหน่อย คนชั่วอย่างพวกยักษ์ก็ชั่วไปเลย ไม่ค่อยสมจริงเท่าไหร่เพราะว่าคนๆ หนึ่งมักมีเหรียญสองด้านกันทั้งนั้น แต่เท่าที่ดู...ท่านแต่งนิยายเป็นครั้งแรก ออกมาแบบนี้ก็สุดยอดแล้วค่ะ เพนขอชมเลย

บทสนทนา (15/20)
ตอนที่ตัวเอกฟื้นขึ้นมา ปกติต้องมีคนถอนหายใจโล่งอก แต่นี่มาถึงก็อธิบายสถานการณ์ ไม่ค่อยเหมาะสมกับกาลเทศะสักเท่าไหร่นัก และยังมีอีกเยอะที่ต้องบอก ซึ่งขอยกไปในเรื่องของตัวละครค่ะ

ตัวละคร (11/20)
ตัวละคร เจ้าชายใหญ่ที่เย็นชาดันพูดยาว ทั้งที่คนประเภทนี้จะพูดสั้น ง่าย ได้ใจความ เจ้าชายรองที่อ่อนน้อมถ่อมตนไม่น่าจะรักศักดิ์ศรีถึงขนาดนั้น เข้าใจว่าความรู้สึกตอนพ่อโดนด่าเป็นยังไง แต่คนประเภทนี้มักจะโกรธแบบเชือดนิ่มเอามากกว่า (ประมาณว่ายิ้ม แต่อารมณ์ข้างในแรง) ฟ้าเป็นคนขวัญอ่อน ตอนเจอเรื่องแปลกๆ ดันไม่ร้องซะอย่างนั้น (ตรงนี้กล่าวก่อนจะได้ความทรงจำกลับมา) และอีกมากมาย...กล่าวคือมันไม่สมบทบาทตามการบรรยายสักเท่าไหร่ ทำให้เพนค่อนข้างงงว่าตกลงตัวละครมันนิสัยยังไงกันแน่ ถ้าเป็นอย่าง a ก็ต้องทำแบบ b สิ ไหงมาทำแบบ c ได้ล่ะ ไม่ค่อยสมเหตุสมผลสักเท่าไหร่ ทำให้คะแนนถูกตัดทอนไป

Overall: 70/100

หากไม่พอใจก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ แต่ก่อนจากกรุณาเซ็นตอบรับด้วย

หรือไม่ก็ หากท่านเห็นว่าอ่านยาก ก็ไปอ่าน+เซ็นรับที่นี่ได้เลยค่ะ ^^

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=838498&chapter=2

เรื่องที่อยากจะบอกก่อนวิจารณ์คือ เพนไม่ใช่นักวิจารณ์แต่อย่างใด ไม่เมพเหมือนคนอื่นเขา หากผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณที่เข้าใจตรงกันค่ะ

ชื่อเรื่อง (8/10)
อยากจะพูดว่า...สั้น จำง่าย แต่ไม่ดึงดูด จริงๆ ควรเติม Adj. นำหน้าชื่อเรื่องหน่อยจะดีมาก ส่วนชื่อไทย...พ่อมดแสนซนอลวนวุ่นรักยัยตัวป่วน น่าจะตัดให้มันสั้นกว่านี้นะคะเพนว่า เพราะมันยาวไปหน่อย แต่ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่ว่ากัน

พล็อตหลัก (7/10)
ดีใช้ได้ เรื่องย่อคือนางเอกผู้มีชีวิตอาภัพเยี่ยงนางเอกละครช่องสามสมัยก่อนมาเจอผู้วิเศษที่ยื่นข้อเสนอราวๆ ว่าจะเอาคนที่เป็นผู้ชายมาป้องกันไม่ให้นางเอกฆ่าตัวตาย สุดท้ายนางเอกก็ต้องพบกับพระเอก (ขอเดา ไคลแมกซ์คือพ่อมด/แม่มดฝ่ายขาวจะต้องมาตามล่าพระเอกเพราะอยู่บนโลกมนุษย์นานเกินไปแหงๆ...หากเป็นงี้จริงถือว่าเดาง่ายมากค่ะ เปลี่ยนหน่อยก็ดี) และทะเลาะ กัดจิกกันไปมาตลอดเวลา...อยากจะบอกว่าซ้ำไปไหนคะท่าน เพนอ่านแนวนี้น้อยจริง แต่สี่ในห้าส่วน เพนเห็นพระเอกกับนางเอกเจอกันทีไรเป็นทะเลาะบ้านแตกทุกที ทำให้มันดูซ้ำซากจำเจมากค่ะ

พล็อตย่อย (0/15)
(งดวิจารณ์เพราะตอนน้อยเกินไป วิจารณ์ไม่ได้)

บรรยาย (16/25)
คำผิด— เอ่อ/เอิ่ม เขียนเป็น เอ่อม / อย่างนั้น เขียนเป็น อย่างงั้น (เลือกเอาสักอย่างว่าจะเขียน ยังงั้น หรือ อย่างนั้น) / ล่อนจ้อน เขียนเป็น ร่องจ้อน / พรึ่บ! เขียนเป็น ผึบ! (ซาวด์เอฟเฟค)
เท่าที่ดู ถือเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่คำผิดเยอะ...หากถามว่าทำไมถึงเยอะ มีแค่สี่คำเอง ก็ขอตอบว่า หากใช้สองตอนนี้เป็นมาตรฐาน แสดงว่าคำผิดมีตอนละถึงสองคำ ตายพอดีค่ะ
ในการบรรยาย อยากจะบอกว่าบรรยายได้...นะ มาก
เรื่องนี้ไม่ใช่แฟนตาซี หากแต่เป็นนิยายรักหวานแหววอย่างชัดเจน ด้วยความที่มีอีโมติคอนเยอะจนไม่มีอารมณ์ร่วม เห็นนานๆ แล้วก็เซ็ง แต่ที่ยังวิจารณ์ให้เพราะเห็นว่ามีเพียงสองตอนเท่านั้น ไม่อย่างนั้นเพนก็จะเมินเรื่องนี้ไปเลยค่ะ เพราะถือว่าท่านไม่ได้อ่านข้อตกลงที่เขียนไว้เบื้องต้น
เป็นนิยายที่ใช้บุรุษที่หนึ่งในการแต่ง แต่ใช้อีโมติคอนเยอะเกินไป ทำให้เหมือนเป็นบทละครพูดมากกว่านวนิยายเพราะบรรยายน้อยมากถึงมากที่สุด หนำซ้ำคือใช้อัศเจรีย์เยอะมาก ควรตัดออกบ้าง โดยยึดหลักว่า “หนึ่งตัวคือตกใจ สองตัวคือตกใจมาก สามคือต่อให้โลกแตกก็ตกใจมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว” และต้องโยกเอนบ้าง ไม่ใช่ยึดหลักนี้ไปเลยนะคะ (หัวเราะ)

บทสนทนา (15/20)
เนื่องด้วยบทสนทนาที่เพนคิดว่ามันฉุกละหุกไปหน่อย จู่ๆ ปุบปับมาถึงเกิดเรื่องแล้ว บวกกับบทสนทนาที่ตัวเอกมักจะโดนเมินจนแทบจะขาดความสมจริงอีก ทำให้ได้คะแนนเพียงเท่านี้ค่ะ
แต่ถ้าเอาจริงๆ คือเรื่องของท่านมีสีสันขึ้นมาได้เป็นเพราะบทสนทนา ทำให้คะแนนในส่วนนี้ถูกฉุดขึ้นมาได้ ขอปรบมือแปะๆ เลยค่ะ

ตัวละคร (14/20)
นางเอกเป็นคนอาภัพ แต่กลับเฮฮาปาร์ตี้ ไม่มีความมืดมนเลยแม้แต่น้อย (ง่ายๆ คือไม่ฉายให้เห็น) เป็นเอาขนาดนี้ถ้าไม่ใช่ด้านชาก็ไม่รู้สึกอะไร และหากไม่รู้สึกอะไรก็แสดงว่าไม่ใช่คนอาภัพจริง จึงขอให้พิจารณาในส่วนนี้ใหม่ด้วยค่ะ
พระเอก...นิสัยซ้ำซากมากตามนิยายหลายๆ เรื่องจนไม่อยากจะพูด แต่จะบอกว่าต้องดึงจุดเด่นของพระเอกออกมาให้ได้นะคะว่ามันเป็นอย่างไร ไม่อย่างนั้นก็เหลวเพราะคนอ่านเบื่อได้ค่ะ

Overall: 58/100

หากเห็นว่าตัวอักษรติดกันเป็นพรืดๆ อ่านไม่ถนัด สามารถอ่านได้ที่นี่ค่ะ
http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=838498&chapter=4

แล้วก็ กรุณาเซ็นตอบรับด้วย ขอบคุณค่ะ

เรื่องที่อยากจะบอกก่อนวิจารณ์คือ เพนไม่ใช่นักวิจารณ์แต่อย่างใด ไม่เมพเหมือนคนอื่นเขา หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย ขอบคุณที่เข้าใจตรงกันค่ะ

ชื่อเรื่อง (7/10)
ชื่อเรื่อง มีคำวิจารณ์เพียงสามคำ...เรียบง่าย จำง่าย แต่ไม่น่าดึงดูดเท่าไหร่ ควรเติม Adjective ขยายความหน่อยจะสมบูรณ์มาก ส่วนชื่อไทยก็ ถ้าเอาตรงๆ เพนค่อนข้างเอะใจตรงคำว่าหฤโหดนี่ล่ะ ตัดหฤออกไปได้ไหม เพราะดูแล้วแอบขัดตาเล็กน้อย (ฆาตกรรมโหด รอยบาปมรณะ ฟังแล้วน่าจะดูดีกว่า...โดยส่วนตัวเพนน่ะนะคะ) ส่วนคำขยายความ จะเอา Brutal Sins หรือคำไหนก็ได้ที่แปลว่าโหด หรือไม่ก็จะเอาเดอะ มาเติมข้างหน้าก็ได้ไม่ว่ากันค่ะ และอีกอย่างหนึ่งคือ เป็นไปได้เอาเครื่องหมาย "--" ออกไปด้วยจะดีมากค่ะ

พล็อตหลัก (8/10)
เรื่องย่อคือ ในโรงเรียนฝึกนักสืบ ได้มีคดีอาชญากรรมเกิดขึ้น โดยที่ประธานหอซึ่งมีชื่อว่าแนนถูกจับตัวไป และผู้ร้ายได้ขู่ไว้ว่าห้ามแจ้งตำรวจ ทั้งนี้ทั้งนั้น ต้องหาแนนให้เจอภายในสิบสามชั่วโมง ไม่อย่างนั้นแนนจะถูกฆ่าตายเพราะขาดออกซิเจน ทำให้มิว เฟีย ไลท์ หลิน หยก ศ.กราฟ และปอล เจ็ดนักสืบสุดเก่งในโรงเรียนต้องหาแนนให้เจอ แม้ว่ามันแลกกับชีวิตก็ตาม
โดยส่วนตัวแล้ว นิยายเรื่องนี้แอบเหมือนละครในช่อง Universal เรื่อง Law & Order เล็กน้อย ตรงที่ว่าตำรวจและนักสืบต้องเล่นตามแผนอาชญากร แต่ยังไงก็ดี พล็อตหลักนับว่าดีมากแล้ว เสียอย่างเดียว อย่างเดียวจริงๆ คือ...อย่างที่รู้ว่าสมัยนี้นิยายแนวโรงเรียนเยอะมาก (สุดๆ) พอเห็นคำว่าโรงเรียน อารมณ์อยากอ่านก็หดลงไปแล้วค่ะ และโชคดีที่ไม่ใช่แฟนตาซี ไม่อย่างนั้นเพนคงข้ามเรื่องนี้ไปเลยอย่างจริงจัง

พล็อตย่อย (14/15)
ในเรื่องของพล็อตย่อย เพนว่าท่านดำเนินเรื่องได้ค่อนข้างดี เชื่อมเหตุการณ์นั่นนี่ได้โอเคเลยทีเดียว ในส่วนของพล็อตย่อย เพนจะติเพียงเรื่องของศ.กราฟ และเรื่องของศาสนาเท่านั้น
หากเรียนที่อเมริกาจริง เด็กทุกคน (โดยเฉพาะผู้ใหญ่อย่างศาตราจารย์) ต้องมีความรู้เกี่ยวกับหนังสือไบเบิล เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับศาสนา และ...ทำไมโรงเรียน ทั้งที่กว้างออกขนาดนั้น ทำไมเด็กคนอื่นไม่อยู่ล่ะ หากเป็นเพราะว่าปิดเทอมเลยไม่มีใครอยู่ ก็ขอให้บอกในช่วงของการบรรยายด้วยค่ะ
อีกเรื่องคือ หากเข้าสถานการณ์เครียดกันหมด เรื่องนี้ก็จะเป็นแค่โทนดำโทนเดียว ไม่มีสีสันเอาเสียเลย เป็นไปได้จึงอยากให้หยอดมุขพอเป็นพิธีในช่วงแรกๆ (ก่อนปอลโดนฆ่า)
ยินดีด้วยนะคะที่มีแค่นี้ แต่ในเรื่องของเซ็คชั่นต่อไป ท่านต้องทำใจหน่อยล่ะ...

บรรยาย (10/25)
คำผิด— เพิ่ง เป็น พึ่ง / น่าจะ เป็น หน้าจะ / ลิงค์ เขียนเป็น ลิ๊งค์ / กะทิ เขียนเป็น กระทิ / คลิก เขียนเป็น คลิ๊ก / เธอ เขียนเป็น เธฮ / ผล็อย เขียนเป็น ผล๊อย / เห็น เป็น เห้น
เอ่อ...ที่นี่น่ะ เจอคำผิดหนึ่งคำ ลบหนึ่งคะแนนในส่วนบรรยายนะคะ (ซึ่งถูกหักไปแล้วแปดคะแนน) แต่สามคำสุดท้ายท่านรู้อยู่แล้ว แต่ไม่เช็ค...คำแนะนำคือเช็คหน่อยนะคะ

เปิดมาก็หน่ายจิตกับการที่ใช้คำว่าเขาเยอะเกินเหตุ...ขอแบบย่อๆ (และแก้แล้ว) มานิดหน่อยนะคะ:
เขากระตุกเล็กน้อยที่ใครบางคนจรดใบมีดแหลมคมลงบนหน้าอกเปลือยเปล่า ในใจนึกอยากจะวิ่งออกไปให้ไกลจากตรงนี้เสียเหลือเกินโดยไม่คิดอาย แม้ว่าจะต้องกรีดร้องให้สุดเสียงราวกับคนบ้าก็ตาม แบบนี้ดีกว่าไหมคะ
แข็งเกร็งไม่ไหวติงมันเอามาใช้ด้วยกันไม่ได้ แข็งเกรงคือขยับไม่ได้ แต่ไม่ไหวติงแปลว่าไม่ขยับค่ะ (ใช้เฉพาะนิ่งไม่ไหวติงเท่านั้น)
วางย่อหน้ายังไม่เข้าขั้นเท่าไหร่นัก เพนแนะนำว่าหากมีคำ conjunction (พวก และ หรือ แต่ ฯลฯ / ไม่รวมคำจำพวก “แม้ว่า ทันใดนั้น ฯลฯ” ) เมื่อไหร่ ให้ตบมันขึ้นไปอยู่ย่อหน้าเดียวกันกับอันบนเลยจะดีกว่า นอกจากว่ามันไม่ปะติดปะต่อกัน เพราะทำแบบนี้...ถึงจะได้อารมณ์ก็จริง แต่ในขณะเดียวกันมันก็รู้สึกประมาณว่าจะเว้นทำไม
ตอนมาบทแรกก็ยังพบว่าย่อหน้าไม่เหมือนกับบทนำ...จะว่าไงดีล่ะ มันยาวเกินไปหน่อย ทำให้สถานการณ์ที่ควรจะเน้นก็กลายเป็นไม่ถูกเน้นไปด้วย (เช่น สถานการณ์ในคลิปวิดีโอที่มีคนกำลังถูกฆ่า)
ใช้คำผิดสถานการณ์ หลุดรอดใช้กับสิ่งมีชีวิต แต่ในสถานการณ์ที่เสียงออกจากปากไม่ได้ ใช้ “เล็ดลอด” น่าจะดีกว่า
หากเป็นนิยาย เป็นไปได้ นอกจากเวลากับวันที่ (ไม่นับจำนวนชั่วโมงและนาที) แล้ว มีตัวเลขอารบิกมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่เพราะเสียอรรถรสในการอ่าน แนะนำให้ใช้คำอย่าง “สองร้อย” “ห้าล้าน” ฯลฯ จะดีกว่า
มีคำว่า “ประมาณ” ก็อย่าเติมตัวเลขชัดเจน บอกแค่ว่ายาวประมาณเก้าร้อยฟุต ไม่ก็ ยาวเก้าร้อยแปดสิบสี่ฟุต ไปเลยค่ะ
จู่ๆ การบรรยายก็มีชื่อมาซะแล้ว แต่ไม่ได้จะติตรงนี้ ที่จะติคือ ทำไมตอนบรรยายหน้าตาเด็กหญิงไม่บอกเลยล่ะว่าเธอชื่ออะไร แล้วตามด้วยหน้าตา เล่นเอาเพนงงเลยว่า “เฟียกับมิว...ใครอ่ะ =A=” เลยทีเดียว คำแนะนำคือให้เติมชื่อในบทสนทนาแรก บอกชื่อในคำบรรยาย หรือลบชื่อทิ้งในคำบรรยายก่อนบอกชื่อซะ
คำว่าและ อย่าใช้ซ้ำหลายรอบดีกว่าค่ะ ขอยกมา (แบบแก้แล้ว) นะคะ:
“มันเลือกพวกเราโดยการเจาะจงเวลานี้โดยเฉพาะ และอย่าถามฉันว่าทำไม” ปอลตอบสั้นๆ
ซาวด์เอฟเฟกต์ผิดไปหน่อย แต่สามารถแก้ไขได้โดยการกลับไปอ่านอีกทีค่ะ
บางที่สมควรใช้เครื่องหมาย “...” เป็นอย่างมาก โดยเฉพาะเมื่อตัวละครพูดยังไม่ทันจบหรือเว้นเอาไว้ เท่าที่ดูแล้วก็มีเท่านี้ล่ะค่ะ

บทสนทนา (13/20)
คนชื่อไลท์ ดูแล้วน่าจะเป็นคนสัญชาติแถบยุโรป แต่ทำไมถึงมีคำว่าซังมาได้ในบทสนทนาได้ หรือไม่แน่ท่านอาจจงใจให้เป็นแบบนั้น แต่โปรดบรรยายด้วยว่าสัญชาติอะไรน่ะนะ แล้วก็ดูจากตอนแรกน่าจะไม่พูดจาห้าวและเป็นคนสุภาพ แต่ทำไมกลับทำให้นิสัยพลิกฝ่ามือได้ล่ะ
ปอล ตัวละครที่อ่านจากบทพูดแล้วน่าจะเป็นสาวมั่น พูดจาฉะฉาน แต่ก็เคารพคนที่ผู้ใหญ่ว่า แต่ทำไมตอนหลังถึงมีคำว่า “คะ” มาได้ ทั้งที่ไม่ได้คุยกับผู้ใหญ่
แต่นอกจากสองตัวนี้แล้ว เพนกลับจับนิสัยของตัวละครตัวอื่นไม่ได้เท่าใดนัก ขอให้พิจารณาในส่วนนี้อีกรอบด้วยค่ะ

ตัวละคร (15/20)
นิสัยตัวละครแทบทุกตัวไม่ชัดเจน คลุมเครือ ไม่สมจริงเอามากๆ เห็นได้ชัดว่าตรงนี้คือจุดบอดเป็นอย่างสูง เพราะท่านไม่ได้กำหนดนิสัยตายตัว หรือแม้แต่พื้นนิสัยของตัวละครเลยแม้แต่น้อย
หากอยากแก้ไขปัญหานี้ ท่านต้องกำหนดนิสัยตัวละครให้ตัวเอกทุกตัว แล้วจะช่วยได้เยอะในเรื่องของความสมจริงค่ะ หรือหากทำไม่ได้ก็ลองเล่นคอมมูนิตี้ (โรลเป็นตัวละครของเรา) ดูก็ได้ค่ะ แล้วจะเห็นได้ว่า
ชื่อตัวละคร...เรื่องนี้บอกว่าโรงเรียนตั้งอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ชื่อตัวละครกลับเป็นชื่อไทยซะเยอะ แนะนำให้ปรับเปลี่ยนบ้างเพื่อความสมจริงค่ะ ตัวละครไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่ เป็นไปได้อยากให้บรรยายคร่าวๆ ว่าคนนี้เป็นใคร หน้าตายังไง ดูแล้วสัญชาติอะไรด้วยดีกว่า
ศ.กราฟ เป็นตัวละครที่เพนชอบมากในความใจดี อ่อนโยน และนึกถึงศิษย์อยู่เสมอ แต่ในคำบรรยาย ท่านกลับบรรยายว่าเขาเป็นคนเฮี้ยบ ทำให้เพนงงมากเลยว่าพี่ท่านเฮี้ยบตรงไหนกัน
มิวกับเฟีย สองตัวเอกนี้น่าจะเป็นสาวแก่น แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้แสดงความแก่นออกมาเลยแม้แต่น้อย เป็นไปได้จึงอยากให้พิจารณาอีกรอบ


Overall: 67/100

หากเห็นตัวอักษรติดกันเป็นพรืดๆ อ่านไม่ถนัด สามารถมาอ่านได้ที่นี่ค่ะ

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=838498&chapter=3

สุดท้าย รบกวนเซ็นรับด้วยนะคะ ^^

Commentator: เพน


อนึ่ง เพนไม่ใช่นักวิจารณ์แต่อย่างใด แต่เป็นนักอ่านคนหนึ่งที่อยากให้คำแนะนำเท่านั้น ดังนั้นจึงขอขมาล่วงหน้าหากสิ่งพิมพ์นี้เป็นการพูดเกินเลย การดุด่าต่อว่า หรือทำให้ท่านเสียภาพพจน์ และหวังว่าจะให้อภัย ขอบคุณค่ะ

ชื่อเรื่อง [6/10]
มัน...ไม่ค่อยเหมาะกับพล็อตเรื่องเท่าไหร่ แต่ถือว่าดีในระดับหนึ่งค่ะ แต่อีกอย่างคือแอบจั๊กจี้กับคำว่าโปรเจกต์เหมือนกัน...ให้ความรู้สึกว่าเรื่องราวประวัติศาสตร์พวกนี้มีคนชักใยอยู่เบื้องหลังยังไงยังงั้น ถ้าเกิดว่ามีก็แล้วไป แต่ถ้าไม่มี...เป็นไปได้อยากให้ตัดออกแฮะ? //โดนโบก

พล็อตเรื่อง [12/20]
พล็อตเรื่องกับชื่อเรื่อง...นะ ตอนแรกคิดว่าจะเป็นการ “ผจญภัย” ของตัวเอกหลังจากที่โดนผนึกพลังเพื่อตามหาความจริงซะอีก แต่ฮิเมะซังกลับทำลายความคาดหวังของเพนจนหมดสิ้น ด้วยการที่ว่าเรื่องนี้เป็น “แนวแฟนตาซีโรงเรียน” อันสุดซ้ำซาก ถึงจะมีสามหอ แต่แค่อ่านบทที่สี่ก็เดาได้เลยว่าหอฟีบัสกับซีอุสจะตีกัน ส่วนลูน่าจะเป็นกลาง แล้วเกรย์คือผู้หญิงที่รู้ว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิง (เหมือนรร.เสนาธิการฯ)...พบรักกับเจ้าชาย? พล็อตป๊อบมากสุดๆ ค่ะ หลังจากที่โดนผนึกไว้แล้วกลับมาเป็นร่างเดิม สงครามก็เกิด...เหมือนกับหัวขโมยแห่งบารามอสที่ตอนเฟรินกลับเป็นร่างหญิงก็เกิดมหาสงครามเอเดน-เดมอสครั้งที่สอง อะไรงี้ และเพราะมันคล้ายเกินไปหน่อยเลยตัดคะแนนอ่ะ...

การบรรยาย [18/30]
เว้นวรรคไม่ดีเท่าไหร่ บางที่ไม่ควรเว้นวรรคเลย หรือบางอันควรยกไปอีกย่อหน้าหนึ่งด้วยซ้ำ เช่นตอนบทนำที่พูดถึงมนุษย์ ตรงนั้นไม่จำเป็นต้องเว้นก็ได้ค่ะ ไม่งั้นอ่านได้ไม่ลื่นเท่าไหร่ (ปรบมือ)
ตรงที่เสียงมันดังๆ หรือการอุทาน รบกวนใช้อัศเจรีย์ (!) หน่อยจะดีกว่านะคะ เพราะไม่งั้นอารมณ์ร่วมมันจะลดลงไปเลย...อีกอย่างหนึ่งคือบรรยายค่อนข้างน้อย จะบอกว่าได้อารมณ์แต่ไม่ได้จินตนาการก็คงไม่ผิดเท่าไหร่ (ง่ายๆ คือนึกภาพไม่ออก) ดังนั้น เนื่องจากว่าเรื่องนี้จบแล้ว ท่านลองเว้นไว้สักหนึ่งปีโดยที่ไม่อ่านเลย แล้วกลับมาอ่านอีกรอบจะได้รีไรท์กันเต็มที่เลยค่ะ เพราะมันจะรู้ว่าตรงไหนดีหรือไม่ดี
เรื่องสุดท้ายคือ ถ้าตัดวงเล็บต่างๆ ออก (ไม่นับอันที่อธิบาย) ก็ดีนะคะ?

บทสนทนา [19/20]
ดีใช้ได้ ไม่มีอะไรให้ติเท่าไหร่นัก แต่บางครั้งคำพูดติดปากของเจนิสมันจั๊กจี้ไปหน่อย ประมาณว่าเจ้าชายพูดว่าน่ารำคาญ...ปกติก็จริงอยู่ แต่ใช้บ่อยเหมือนพี่ท่านจะ “หญิง” ไปเลยอ่ะ (เฮ้ๆ)

ตัวละคร [6/10]
ตัวละคร...ไม่รู้ว่าเพนคิดไปเองรึเปล่า แต่รู้สึกว่ามันเหมือนหัวขโมยแห่งบารามอสยังไงชอบกลนะคะ หนึ่งเจ้าชายเย็นชา (คาโล) หนึ่งปากเบา (เฟริน) อีกหนึ่งหาเรื่องสนุก (คิล) และอีกหนึ่งคนรู้มาก (โร) อะไรประมาณนี้มั้งคะ แต่ยังดีที่สามารถหาเอกลักษณ์ให้ตัวละครได้ เช่นตัวเอกของเรื่องซึ่งก็คือเกรย์มีนิสัยซาดิสม์เอาเรื่อง นิกเมลก็ยียวนกวนประสาทคนอื่นเป็นว่าเล่น เป็นต้น

ความน่าสนใจโดยรวม [7/10]
ก็โอเคอยู่ค่ะ แต่การจัดระบบตัดตอนไม่ค่อยดีเท่าไหร่...แล้วถึงพล็อตจะเป็นหนึ่งในท็อปป๊อบปูล่า (อีกอันคือเกมออนไลน์) แต่ก็ดำเนินเรื่องได้ดีและมีสีสัน ถึงบางช่วงจะเว้นวรรคได้ชวนขัดใจก็ตาม แต่โดยรวมก็น่าสนใจดี

รวม: 68/100
หากไม่พอใจตรงไหนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ