Critic Family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : กริม

1.ชื่อเรื่อง : 9/10

ชื่อเรื่องนี่เอาชื่อตัวละครมาตั้งใช่มั้ย? น่าสนใจดี ง่ายต่อการจดจำ แต่มีข้อเสียอยู่นิดนึงที่มันจะไม่สื่อถึงเนื้อเรื่อง ประมาณว่าถ้าอ่านแต่ชื่อเรื่องนักอ่านจะไม่รู้เลยว่าเรื่องนี้เป็นนิยายเกี่ยวกับอะไร (อันนี้ไม่ต้องซีเรียส เนื้อเรื่องย่อมีไว้เพื่อการนี้ ฮ่าๆ)

2.โครงเรื่อง : 28/30

พล็อตเรื่องมีความหลากหลายจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นแฟนตาซี โรงเรียน เวทมนต์ ต่อสู้ ปริศนา ความรัก เลือดสาด(?) ช่วงแรกเอาตรงๆคือยังไม่ค่อยมีจุดดึงดูดนักอ่าน อ่านดูแล้วก็เหมือนนิยายเรื่องอื่นๆไม่มีอะไรแปลกใหม่ ความสนุกทั้งลุ้นทั้งฟินดันไปอยู่ช่วงเกือบกลางๆเรื่อง เนื้อหาแน่นสุดๆ คนที่อ่านไม่ถึงจุดนี้นับว่าพลาดจริงๆ

3.การบรรยายและการใช้ภาษา : 30/30

บรรยายดีมาก ใช้คำสละสลวย อ่านแล้วเข้าใจไม่วกวน คำผิดแทบไม่มี

4.ตัวละคร : 20/20

ตัวละครมีมิติมาก คาแรคเตอร์แต่ละคนถือเป็นสีสันของเรื่องเลยทีเดียว อย่างเช่น นางเอกเป็นหญิงแกร่ง จิตใจเข้มแข็ง ฉลาด การพูดการจาเหมือนจะซื่อแต่ไม่ซื่อและมีมุมของผู้หญิงที่มีความอ่อนไหว น่ารัก ส่วนพระเอกที่เหมือนจะนิ่งๆ เย็นชากลับใจดีกว่าที่คิด พอมาจับคู่กันแล้วลงตัว อ่านมาถึงตอนที่ 20 ...ซาตาน! นายมีชื่อ! นึกว่าชื่อซาตานจริงๆนะเนี่ย

5.ความสวยงาม : 8/10

จัดย่อหน้าสวยงามอ่านง่าย ตัวอักษรชัดเจน แนะนำให้หาธีมมาใส่เพิ่มความสวยงาม แล้วจัดรูปภาพมารวมเป็นรูปเดียวดีกว่าเพราะหน้าแรกดูรกและยาวมากเพราะรูปใหญ่เกิน

ไม่ได้อวยนะ แต่ไม่ค่อยมีที่ติจริงๆ เกือบเพอร์เฟคแล้วแค่ช่วงแรกเท่านั้นที่ยังไม่ค่อยดึงดูด กับการหักมุมที่คาดไม่ถึงเลยแอบมึนไปบ้างเท่านั้นเอง สุดท้ายต้องขออภัยในความล่าช้าเพราะช่วงนี้สอบเยอะไม่ค่อยว่างจริงๆ ยังไงก็ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ

รวมคะแนน : 95/100

Critic family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : อลิส

สวัสดีค่ะ คุณหลงทางน้อย ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนเลยว่า ปลื้มมากๆที่ได้รับเกียรติมาวิจารณ์นิยายเรื่องนี้ เนื่องจากชอบแนวนี้อยู่แล้ว >< ยิ่งในเนื้อเรื่องนิยาย หยิบยกนักเรียนห้อง 4/1 มา(ซึ่งข้าพเจ้าเรียนอยู่ห้องนี้อยู่แล้ว) มันยิ่งทำให้อินเข้าไปใหญ่ //คุณเลือกได้ถูกคนแล้วค่ะ 5555 น้อยเรื่องนะคะ ที่จะเอานักเรียนห้อง 1 มาเป็นตัวดำเนินเรื่อง เอาละค่ะ มาเข้าเรื่องกันดีกว่า ....

1. ชื่อเรื่อง : 9/10

Death Line เกม-ฆ่า-ชื่อ ก็โอเคค่ะ(ตอนแรกคิดว่ามันแปลกๆ แต่พออ่าบปุ๊บก็ถึงบางอ้อเลย) ตรงกับเนื้อหาของเรื่องดี แต่ถ้าเปลี่ยนได้ก็ดี ถ้าไม่เปลี่ยนก็ไม่เป็นไรค่ะ

2. โครงเรื่อง : 28/30

แนวไล่ฆ่าให้เหลือคนเดียวมีค่อนข้างเยอะนะคะ(ส่วนใหญ่จะจบหักมุมด้วย เดี๋ยวรอดูเรื่องนี้) แต่เรื่องนี้กลับทิ้งปมไว้มากมาย ซึ่งเป็นสิ่งที่สามารถดึงดูดใจได้เป็นอย่างดี เช่น

-ความรู้สึกของมัธที่มีต่อโรบอท(รู้สึกว่าเธอจะเอ็นดูโรบอทเป็นพิเศษมากกว่าคนอื่นๆ นะ 5555)
-จุดประสงค์ของเกมคืออะไร
-ใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเกมนี้
-ใครคือผู้รอด
-หญิงปริศนาที่มากับพ่อเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้หรือเปล่า
-แมวดำเกี่ยวอะไรกับเกม
-บลาๆๆๆๆ(สงสัยเยอะมาก ขี้เกียจเล่า 5555)

3. การบรรยายและการใช้ภาษา : 28/30

ชมก่อนว่าใช้ภาษาไทย ได้ถูกต้องมากอย่างคำว่า เกม อนุญาต คุกกี้ กะพริบ ที่มักจะผิดกันบ่อยๆแต่ในเรื่องนี้กลับใช้ภาษาได้อย่างถูกต้อง เยี่ยมมม //ปรบมือ~ บ่งบอกถึงความใส่ใจในทุกรายละเอียดของผู้เขียน แต่ที่ต้องติก็เพราะผิดในจุดเล็กๆ น้อยๆ (เท่าที่เคยอ่านเรื่องอื่นมาเรื่องนี้ผิดนิดนึงจริงๆ) พิมพ์ตกไปบ้าง ใช้คำแปลกๆบ้าง เช่น
1.ขอโทษค้า-..- (ในบทนำ )เหมือนพ่อค้า แม่ค้าอะไรอย่างนี้เหรอ คนไทยปกติเขาไม่น่าจะพูดลงท้ายแบบนี้ ฟังดูแล้วแปลกพิกล ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ ลองพูดคำว่า ขอโทษค้า แล้วลากเสียงยาวๆดูสิ คุกกี้เขาเป็นลูกครึ่งเหรอ? ถึงได้พูดแปลกๆ
2. ชื่อของโรบอท บางครั้งก็เขียนว่า โรบ๊อท(บทที่ 1) .____.
3.คำต่อไปนี้เขียนผิด, ตกหล่นคำ กด Ctrl+F แล้วพิมพ์ไปจะเจอนะเจ้าคะว่าอยู่ตรงไหน
บทนำ: ตาระเบียบ
บทที่ 1: ไปเป็นใจ
บทที่2: เขานึกถึงวันที่กับมัธ(ฟังดูแปลกๆ)
โทรศัพท
ทำร้า
ถอ้ยคำบนกระดาษา
ทรมาณ
บทที่3:ควเป็นเรื่องของเจ้าลิง
ชุบมือเปิด
อีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกกับผู้เขียนก็คือ ถึงแม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่ค่อยมีการใช้ภาษาที่สละสลวยมากเท่าไรนัก แต่ข้าพเจ้ากลับคิดว่า นี่คือข้อดี (ไม่รู้เพราะอะไรอธิบายไม่ถูก แต่ชอบตรงนี้~) และที่ชอบอีกอย่างคือการทิ้งปริศนาให้ติดตามในบทต่อไป สามารถตัดสินใจอ่านต่อไปได้โดยไม่ลังเลเลย

4. ตัวละคร : 20/20

ถ้าเป็นเรื่องอื่นข้าพเจ้าจะบอกว่าตัวละครเยอะไป แต่เผอิญว่าเรื่องนี้เล่าเกี่ยวกับ การไล่ฆ่า ซึ่งตัวละครเท่านี้ กำลังพอเหมาะ (เพราะอีกหน่อยมันก็จะไม่เหลือใคร หึหึ //ทำหน้าโรคจิต) ที่ชอบคือมีการที่นักเรียนในห้องชื่อซ้ำกันซึ่งมันเรียลมากกกกก ผู้เขียนกล้าที่จะเอาความจริงในห้องเรียนมาเขียนถือเป็นเรื่องที่ดีค่ะ

5. ความสวยงาม : 10/10

ให้เต็มค่ะ เหมาะสมกับเนื้อเรื่อง เรียบง่ายแต่สวยงาม

ปล. ชอบที่มีการพูดคุยกับผู้อ่านในช่วง Talk with หลงทางน้อย เหมือนพยายามปรับปรุงคุณภาพของนิยายของคุณและยอมรับในคำวิจารณ์ ซึ่งคุณสมบัติของผู้เขียนเช่นนี้ ทำให้ผู้อ่านหลงรักได้โดยง่ายเลยค่ะ ♥
.
.
รวมคะแนน : 95/100 เนื่องจากเรื่องนี้มีเพียง 3 ตอน ได้คะแนนเยอะแบบนี้ถือว่าสมน้ำสมเนื้อค่ะ
.
//ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ :D

โดยรวมถือว่าดีครับ ^^ คำผิดมีบ้างตามที่ใครหลายๆคนบอกไว้นะครับ เพราะฉะนั้นจะไม่ขอพูดถึง

เนื้อเรื่อง - น่าสนใจครับ บรรยายใช้ได้ทีเดียว เห็นภาพ แต่ยังมีจุดเล็กๆน้อยๆที่ยังติดขัดอยู่บ้างอย่างเช่น

จากตอนที่ 1 - ภายในห้องเรียน 'ชั่วคราว' ที่ตกแต่ง......ผมว่าจาก ที่ น่าจะเปลี่ยนเป็น นั้น มันน่าจะเหมาะกับทั้งประโยคมากกว่า
- ".........." เอ่ย..... น่าจะบอกไว้ซักหน่อยว่าใครเป็นคนเอ่ย เช่น "....." ยูเอ่ย......อะไรก็ว่าไปนะครับ
- ท่ามกลางแสงสว่างอันเจิดจ้าที่ไร้ สิ้น สิ่งใด........จาก สิ้น ควรจะเป็น ซึ่ง มากกว่านะครับ "ไร้ซึ่งสื่งใด"
- หากแต่ หญิงสาวผมทองก็พยักหน้า...จาก ก็ น่าจะเป็น เพียง มากกว่า เพราะคำว่า หากแต่ ที่คุณใช้ มันให้ความหมายในเชิง ตรงกันข้าม กับที่คิดว่าจะเกิด หากคุณใช้ ก็ มันจะดูขัดๆนะครับ

จากตอนที่ 2 - ยิ่งเมื่อยูมอง เห็น ตารางเวลา.....ควรตัดคำว่า เห็น ออก น่าจะเหมาะกับรูปประโยคมากกว่าครับ

ส่วนมากก็ประมาณนี้

กลอน - เก่งมากเลยครับที่แต่งกลอนคล้องจองสัมผัสกันไม่ผิดเลย แต่ก็มีอีกนิดๆหน่อย เผื่อจะทำให้มันสละสลวยมากยิ่งขึ้น
- รัตติการ ผิดนะครับ ต้องเป็น รัตติกาล ครับ
- ประสูติกาล เพื่อมอบแต่ ความทุกข์ทน ประโยคนี้ก็ไม่ได้ดูแปลกครับ เพียงแต่มันยัง ไม่สละสลวยเท่าไร ถ้าเปลี่ยนจาก เพื่อมอบแต่ เป็น บันดาล ดู....ประสูติกาลบันดาลความทุกข์ทน...น่าจะอ่านคล่องกว่านะครับ
- สู่ผู้คน ทั่วธานี ดุจเปลวไฟ ทั่วธานี มันก็โอเคอยู่นะครับ แต่ผมว่า หลีกเลี่ยงการใช้พยางค์เกินคงจะอ่านง่าย ฟังลื่นหูมากกว่า ถ้าเปลี่ยนจากทั่วธานี เป็น ทั่วหล้า และ เปลวไฟ ที่ฟังดูธรรมดา เป็น เปลวเพลิง ดู......สู่ผู้คน ทั่วหล้า ดุจเปลวเพลิง รวม 2 วรรคข้างต้นเข้าด้วยกัน....ประสูติกาลบันดาลความทุกข์ทน สู่ผู้คนทั่วหล้าดุจเปลวเพลิง.....แค่นี้ก็ดูสละสลวยยิ่งขึ้นแล้วครับ
- ด้วยราชา กุมดาบ แห่งชำนะชัย....อืม...ถ้าตัด แห่ง ออกไป.....ด้วยราชากุมดาบชำนะชัย.....น่าจะลื่นกว่านะครับ
- ซึ่งจะไม่....วรรคก่อนหน้านั้นก็จบด้วยไม่ ถ้า ไม่ ซ้ำกันอีก ผมว่าเวลาอ่านมันจะดูแปลกๆ และไม่สละสลวยเท่าที่ควร ถ้าเปลี่ยนเป็น...จะไม่มี....มันน่าจะโอเคกว่านะครับ อย่างน้อย ไม่ ก็ไม่ใช่คำที่หยุดเวลาอ่าน

พอจะเข้าใจมั้ยครับ? แหะๆ

ปล. แนวคิดดีครับ ขอชมเลย ขยันแต่งกลอนมากมาย TT สู้ต่อไปนะครับ ติเพื่อพัฒนาครับ ไม่ได้ติเพื่อตัดกำลังใจ ด้วยความหวังดี ^^

Critic family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : หวาน

สวัสดีค่ะคุณไอ ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณที่ไว้ใจให้หวานวิจารณ์นิยายให้นะคะ ^^ หากผิดพลาดประการใด ก้าวก่ายจนเกินขอบเขต หรือใช้คำพูดแรงไปต้องขออภัยด้วยค่ะ

1.ชื่อเรื่อง : 6/10

ธรรมดามาก เป็นชื่อเรื่องที่แทบไม่บอกอะไรเลยค่ะ หวานคิดว่าน่าจะตั้งให้ชัดเจนเลยค่ะว่าเป็นฟิคของอนิเมเรื่องอะไร เช่น (Fic KHR) แล้วต่อท้ายด้วยชื่อเรื่องที่คุณไอคิดว่าเข้ากับธีมหลักของนิยาย ไม่ก็ตั้งซํ้ากับหนึ่งในตอนของนิยายที่คุณไอคิดว่าเด่นสุดไปเลยค่ะ เช่น (Fic KHR) Mist Love

2.โครงเรื่อง : 28/30

โดยรวมนับว่าน่าสนใจค่ะ แบ็กสตอรี่ของบางเรื่องน่าติดตามค่ะ โดยเฉพาะสำหรับนักอ่านที่ไม่ชอบรออะไรนานๆเพราะส่วนมากเป็น short fic ไปก็ one shot ค่อนข้างกระชับ แต่การดำเนินเรื่องของบางเรื่องไปเร็วมากค่ะ เช่นเรื่องที่1 ซึ่งบางจุดแทบไม่มีการลงรายละเอียด ทำให้พอถึงตอนไคลแมกซ์แล้วงงๆค่ะ

มีการใช้คำซํ้าติดๆกันหลายจุด ตัวอย่างคำซํ้าที่เราหาเจอดังต่อไปนี้มาจากตอนที่หนึ่งเพียงตอนเดียวนะคะ

1. ’พวกมันเห็นธุระงี่เง่านั่นสำคัญกว่านัดที่รุ่นที่สิบเอ่ยปากนัดเองเลยเรอะ!! ’

- ตัวอย่างการจัดรูปใหม่ : ‘พวกมันเห็นธุระงี่เง่านั่นสำคัญกว่านัดที่รุ่นสิบเอ่ยปากเชิญเองเลยเรอะ’

2. ทั้งสองคือผู้พิทักษ์สายหมอกวองโกเล่และอัลโกบาเลโน่จุกนมสีนํ้าเงิน ทั้งสองก้าวเดินเข้ามาในที่ประชุมแล้วนั่งประจำที่ของตน (ควรอธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับอารมณ์ความรู้สึกของตัวละครด้วยนะคะ สึนะโยชิทำหน้าตาท่าทางอย่างไรอยู่)

3. ฉันตกลง...ถ้ามันจะทำให้คำสาปที่น่ารังเกียจและเป็นเหมือนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนนี่หายไปล่ะก็

- ตัวอย่างการจัดรูปใหม่ ฉันตกลง...ถ้ามันจะทำให้คำสาปอันแสนน่ารังเกียจและเป็นดั่งฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนนี่หายไปล่ะก็

ปล. ถ้าอยากทราบว่ามีคำซํ้าเยอะหรือเปล่า เวลางเว็บเสร็จให้กด Control + F แล้วลองเสิชคำจำพวก ‘ที่’ ดูค่ะ อันนี้หวานแคปมาจากบางช่วงบางตอนจากบทที่สามค่ะ เจ็ดสิบสามคำต่อหนึ่งตอนไม่นับว่าเยอะมากนะคะ แต่จะมีบางช่วงที่อยู่กระจุกกันมาก เช่น...
รูป


3. การบรรยายและการใช้ภาษา : 21/30

หวานอ่านรอบแรกแล้วรู้เลยค่ะว่าคุณไอเพิ่งหัดแต่งได้ไม่นาน เพราะการบรรยายมันออกไปทางมังงะมากกว่านิยาย คือตัดเป็นฉากๆไปโดยไม่ลงรายละเอียดอะไรมากนัก เราจะยกตัวอย่างให้ดูนะคะ (ตัวอักษรสีดำคือต้นฉบับ ส่วนสีแดงคือส่วนที่หวานทำการแก้ไขหรือลบทิ้งค่ะ)

"หนู...อยากอยู่กับแกมม่ามากกว่า"
ยูนิพูดขึ้นแล้ววิ่งออกไปนอกตัวคฤหาสน์ สายตานับสิบคู่จ้องมองแผ่นหลังของเด็กสาววัยแรกรุ่นจนเธอหายวับไปจากขอบเขตสายตา คงไม่มีใครทราบว่า...ประโยคซึ่งผุดขึ้นในความคิดของบรรดาผู้พิทักษ์เกือบทุกคนในขณะนั้นเป็นไปในทิศทางเดียวกันอย่างมิได้นัดหมาย
'สงสัยคงจะกลับไปหาแกมม่า แต่อยู่กับแกมม่าก็ดีกว่าเจ้าสึนะล่ะนะ’

เรารับประกันได้เลยค่ะว่าคุณไอจะสามารถเพิ่มจำนวนหน้านิยายได้อย่างตํ่าเท่าครึ่งหากลงรายละเอียดปลีกย่อยให้ชัดเจนกว่านี้ หวานแนะนำให้อ่านหนังสือทุกประเภทเยอะๆค่ะ สารคดีเอย กลอน หนังสือเรียน นิยายวาย(ไม่ใช่ละ ถถถ) พยายามสังเกตว่าเขาอธิบายให้เห็นภาพอย่างไรบ้าง แล้วค่อยๆค้นหาตัวเองว่าชอบวิธีการบรรยายแบบไหน

ขอชมในชุดที่ว่าพอหวานอ่านไล่อ่านไปเรื่อยๆ สามารถเห็นได้ชัดว่ามีพัฒนาการค่ะ

การใช้คำ + คำผิด
(ปล.อาจจุกจิกเรื่องภาษาอังกฤษนิดนึงนะคะ 555)
1.1 ไพลิน - เข้าใจค่ะว่าคุณไอต้องการสื่อถึงดวงตาสีไพลิน แต่คำว่าไพลินไม่ได้แปลว่าดวงตานะคะ (คำไวพจน์ของดวงตามี นัยน์ นัยนา นัยน์ตา นัยน์เนตร เนตร จักขุ จักษุ) ถ้ากลัวใช้ซํ้ากันมากก็ลองจับคู่คำว่าตากับคำไวพจน์สีฟ้า เช่น สีเนตรสีลินบ้าง จักษุเฉดท้องฟ้า นัยน์ตาสีนภา ดวงตาครามทะเล บลาๆๆ
1.2 ขาเรียวใต้กางเกงผ้าเนื้อดีก้าววนไปวนมาราวกับทำฆ่าเวลาเพื่อรอคอยอะไรบางอย่าง ตรงนี้รูปคำแปลกมากค่ะ คำว่าราวกับเป็นอุปมาโวหาร คือใช้เปรียบเทียบค่ะ เช่น สวยราวภาพวาด ดุร้ายราวสัตว์ป่า แต่ตรงนี้หวานอ่านทวนหลายรอบมากก็ยังหาไม่เจอว่ากำลังเปรียบเทียบอะไรกับอะไร
1.3 การบรรยายบางช่วงวกวนไปมา เช่นตอนที่ 3 นะคะ ประโยคสุดท้ายที่บอกว่า ส่วนหญิงสาวที่เฝ้าดูอยู่ตลอดนั้นพอเห็นว่าชายหนุ่มเดินกลับออกไปแล้วพลันร่างของหญิงสาวก็หายไปกับหมอกที่ก่อตัวขึ้นช้าๆ มันสลับไปมาระหว่างสองเหตุการณ์เลยทำให้สับสนค่ะ ตรงนี้สามารถรวบเป็น ชายหนุ่มเดินกลับออกไป(เพิ่มความรู้สึกค่ะ เช่น ด้วยหัวใจอันแตกสลาย) โดยหารู้ไม่ว่าข้างหลังเขานั้น...มีร่างของหญิงสาวโปร่งแสงที่ค่อยๆอันตรธานหายไปกับสายหมอกที่ก่อตัวขึ้น

2.1 ตรงแนะนำเรื่องย่อค่ะ คำว่า Normal สะกดแบบนี้นะคะ ไม่ใช่ normol
2.2 ช่วงที่บอกว่าใครคู่ใครก่อนเนื้อหาค่ะ คำว่า lover แนะนำให้ใช้ pairing แทนค่ะ เพราะคำว่า lover แปลว่าคนรัก การใช้ pairing ที่แปลว่าการจับคู่จะตรงตัวและชัดเจนกว่าค่ะ
2.3 ในบางตอน สะกด To be continued ผิดค่ะ (ตอนที่1, 7, 9, 10)
2.3 คำว่า metter ไม่มีในภาษาอังกฤษนะคะ หวานเลยเดาเอาว่าคุณไอต้องการสื่อถึงธีมหลักของเนื้อหาในตอนนั้นๆ ซึ่งสามารถใช้คำว่า Theme ต่อท้ายด้วย ด้วยพวก Drama, Romantic ได้เลยค่ะ ตอน Convenience Store แนะนำให้แก้คำว่า Funny เป็น Comedy ที่เป็นศัพท์แบ่งประเภทนิยายสากลแทนนะคะ

คำผิดค่อนข้างเยอะนะคะ

ตอนที่ 3
หัวเรา ---> หัวเราะ
ธอ ---> เธอ
แซปไฟร์ ---> แซฟไฟร์

ตอนที่ 4
อิตาลี่ ---> อิตาลี
สลืมสลือ ---> สะลืมสะลือ

ตอนที่ 6
สีฟาด ---> สีฝาด
กลื่น ---> กลิ่น
คล้ายยิ้ม ---> คลายยิ้ม
ดังระฆัง ---> ดั่งระฆัง
ทำเลยความเงียบ ---> ทำลายความเงียบ
อารม์ ---> อารมณ์
เล้ก ---> เล็ก
เข้าห่า ---> เข้าหา

ตอนที่ 7
กระเทย ---> กะเทย
ยับยั้งช่างใจ ---> ยับยั้งชั่งใจ
ตรวตรา ---> ตรวจตรา
บุคล ---> บุคคล
ตะเกียดตะกาย ---> ตะเกียกตะกาย

ตอนที่ 8
สังเกตุ ---> สังเกต

ตอนที่ 9
พร่าเลือด ---> พร่าเลือน
ไม่ทัย ---> ไม่ทัน
กระทันหัน ---> กะทันหัน
ผ้าผ่ม ---> ผ้าห่ม
พริ้วไหว ---> พลิ้วไหว
จัดจแง ---> จัดแจง

ตอนที่ 10
*ตอนเริ่มเรื่องใช้สรรพนามบุรุษที่สาม แต่ผ่านไปไม่กี่บรรทัดกลับเปลี่ยนมาใช้บุรุษที่ 1*
สรวจ ---> สำรวจ
ฮูด ---> ฮู้ด
เอย ---> เอ่ย

4.ตัวละคร : 9/10

ขอไม่ลงลึกตรงรายละเอียดและการบรรยายตัวละครมากนักนะคะ เพราะผู้อ่านแฟนฟิคส่วนใหญ่มักคุ้นชินกับหน้าตาตัวละครในเรื่องอยู่แล้ว ทำให้ไม่จำเป็นต้องบอกรูปพรรณสัณฐานของตัวละครต่างๆเหมือนนิยายทั่วไป ซึ่งในกรณีของคุณไอนั้น โดยเฉลี่ยนแล้วตัวละครทุกตัวมีเอกลักษณ์ที่ค่อนข้างชัดเจนค่ะ ตัด1คะแนนตรงที่บางตัว (เช่น เบียคุรัน จาก Forest Turmoil กับ มาม่อน จาก Mist Love) ดูแข็งๆไปนิดหนึ่งค่ะ คือไม่มีการเกริ่นนำว่านอสัยใจคอเป็นอย่างไร ชอบใคร แล้วอยู่ๆตอนสุดท้ายเผยความในใจออกมาเฉย

5.ความสวยงาม : 8.5/10

ไม่รู้ว่าคนอื่นจะบอกว่ามันเรียบไปหรือเปล่า แต่หวานชอบแบบนี้นะ สะอาดตาดี ตัดคะแนนตรงหน้าหลักที่ควรจะเกริ่นนำเรื่องต่างๆซักนิดเป็นนํ้าจิ้ม กับฟอนต์ในแต่ละตอนไซส์ไม่เท่ากันค่ะ

รวมคะแนน : 72.5/100

เพิ่มเติม : รีเควสของคุณไอ
สำหรับเรื่อง Forest Turmoil แล้วหวานคิดว่าพล็อตเรื่องวางได้ดีค่ะ ชอบมุขตลกที่สอดแทรกตามจุดต่างๆค่ะ ควรปรับปรุงเรื่องคำซํ้าและการบรรยายค่ะ จบได้น่ารักดีค่ะ
ส่วน Convenience Store หวานแบบละมุนดีค่ะ ติดเรื่องการบรรยายเช่นเดียวกับเรื่องอื่นๆที่ควรจะลงรายละเอียดมากกว่านี้ ตอนจบค่อนข้างรวบรัดไปหน่อยค่ะ หวานว่าเผลอๆอาจตัดเรื่องนี้แบ่งเป็นสองตอนได้ค่ะ

ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ

Critic Family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : แพรวา

1.ชื่อเรื่อง : 9/10

ชื่อเรื่องไม่น่าดึงดูดสักเท่าไร ตรงกับเนื้อเรื่องก็จริงคะ แต่น่าจะเปลี่ยนเป็นประมาณDarkness Diary บันทึกปีศาจ น่าจะน่าดึงดูดกว่าคะขัดใจตรง(บันทึกสีดำ)มันไม่น่าดึงดูดเลยคะ เพราะถ้าชื่อเรื่องไม่น่าอ่านคนส่วนใหญ่ก็ไม่คิดจะเปิดอ่านคะ:)

2.โครงเรื่อง : 27/30

เนื้อเรื่องน่าสนใจพอประมาณนะคะเพราะเรื่องแนวฆาตกรโรคจิตยังมีอยู่เยอะคะ ภูตผีปีศาจก็เช่นกัน^^เราว่าท่านดำเนินเรื่องไปได้อย่างดีเลยคะเราอ่านแล้วแอบรู้สึกกลัวนิดๆ#ฮา ความสมเหตุสมผลท่านขาดตรงนี้ไปมากเลยคะ เราว่าท่านยังไม่เคยบอกเลยว่าทำไมฆาตกรต้องทำร้ายคนไปมากมาย ? ทำไมต้องฆ่าเขา? ฆ่าเขาแล้วฆาตกรจะได้อะไร? ทำเพื่อแก้แค้นก็ไม่น่าใช่ เพราะฆาตกรคงไม่โกรธแค้นคนที่ไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำจริงไหมคะ?

3.การบรรยายและการใช้ภาษา : 28/30

การบรรยายของท่านอยู่ในเกณฑ์ดีจนเกือบดีมากถ้าไม่ติดตรงที่ว่าท่านใช้คำสรรพนามซ้ำๆกับหลายๆตัวละครที่เราเห็นชัดเจนมากคือ ท่านเขียนมิ้นท์กับคำว่าเธอเพียงอย่างเดียวในการใช้เรียกตัวหลักน่าจะเพิ่มพวกคำว่าร่างเล็ก ร่างบาง มือเรียวยาว ดวงตากลมโตเบิกกว้าง อะไรประมาณนี้อะคะ เช่น ร่างเล็กรู้สึกถึงกรดแสบๆในกระเพาะจากกลิ่นเหม็นเน่าชวนอาเจียนจากศพที่เรียงรายอยู่นับไม่ถ้วน มือเรียวยาวเอื้อมไปเบื้องหลังเพื่อปลดเชือกที่พันธนาการเธอไว้ ประมาณนี้และคะเราควรใช้คำให้หลากหลายไม่ซ้ำซากจำเจคะ ส่วนคำผิดเราเจอน้อยมากคะ เจออยู่3คำคะ 1.ชุดกาว – ชุดกาวน์ 2. อุบาท – อุบาทว์ 3.ลูป – ลูบ ที่จริงมีอีกสามคะแต่เราไม่แน่ใจว่าท่านตั้งใจเขียนรึเปล่าถ้าตั่งใจเราแนะนำให้เปลี่ยนคะเพื่อคำที่ดูสละสลวยและน่าอ่านมากขึ้น(ขอโทษนะคะที่มีคำหยาบ) 1.ตู - กู 2. เมิง – มึง 3.ฉาน-ฉัน และเราว่าคำพูดของตัวละครนะคะท่านควรปรับให้มันตรงนะคะเพราะตัวเอียงนั่นไว้สำหรับจดหมายหรือการคิดในใจน่าจะเหมาะกว่า

4.ตัวละคร : 18/20

คาแร็คเตอร์และบทบาทงั้นเหรอขอติแค่ไม่กี่จุดคะท่านโฟกัสไปที่มิ้นท์มากเกินไปจนตัวละครอื่นแทบไม่มีบทเลย เราควรจะเพิ่มตัวละครให้มากขึ้นไม่ให้ผู้อ่านวนกับตัวละครซ้ำๆเดิมๆคะ และท่านควรเพิ่มมิติให้ตัวละครดึงจุดเด่นของแต่ละตัวละครออกมาให้ได้มากที่สุดคะ:)

5.ความสวยงาม : 8/10

หน้าบทความเราว่าท่าควรปรับใหม่คะ การตกแต่งยังถือว่าไม่ดีพอส่วนตัวละครเราแนะนำว่าให้ท่านสร้างตอนแนะนำขึ้นมาจะดีกว่าเพราะหน้าบทความก็สามารถดึงดูดคนได้นะคะ ส่วนตอนย่อยเราว่ามีแค่อย่างเดียวคะท่านกดtabไม่สม่ำเสมอบางอันชิดบางอันไม่ชิดบางอันเขยิบออกมานิด บางอันเท่ากัน ท่านลองดูให้ดีแล้วจะเห็นคะ

รวมคะแนน : 90/100

เราอยากให้คุณนำบทวิจารณืของเราไปปรับใช้ด้วยนะคะเพราะถ้าเป็นอย่างนั่นเราคงจะดีใจมากๆ…ส่วนถ้าเราวิจารณ์ผิดพลาดประการใดก็ขอโทษด้วยจริงๆหากตรงไหนไม่พอใจสามารถติได้เลยคะไม่ต้องเกรงใจเพราะเราเองก็จะพยายามพัฒนาฝีมือคะขอบคุณที่ไว้ใจให้เราเขียนบทวิจารณืบทความท่านคะ…ยังไงก็ยินดีต้อนรับเสมอนะคะ^^

1. ชื่อเรื่อง : 8/10

ชื่อเรื่องออกจะยาวไปสักนิดนะครับ ออกแนวอนิเมะซอมบี้เลยนะครับ คิดว่าน่าจะดึงดูดผู้อ่านที่ชอบดูอนิเมะแนวนี้ได้อยู่ครับ แต่สำหรับบางกลุ่มที่ไม่ค่อยได้ดูอนิเมะแนวนี้อย่างผมก็จะไม่ค่อยกดเข้ามานะครับ แต่ไม่ต้องกังวลไปครับ แต่งแบบที่ท่านไรท์เตอร์ถนัดยังไงก็ดีที่สุดครับ

2. โครงเรื่อง : 28/30

ดำเนินเรื่องได้เรื่อยๆแต่ไม่น่าเบื่อครับ ซึ่งเป็นข้อดีของการแต่งแบบอนิเมะครับ ก็ไม่มีอะไรมากครับ ถือว่าท่านไรท์เตอร์ทำได้ดีแล้วครับเพียงแต่อะไรๆมันจะดูไม่มีที่มาที่ไปสักหน่อย ซึ่งผมคาดว่าคงเป็นพล็อตของท่านที่จะค่อยๆ คลายความจริงในตอนหลังๆ แต่ยังไงถ้าเพิ่มรายละเอียดอีกนิดก็จะดีกว่านี้ครับ คือไม่ต้องคลายความจริงทั้งหมด เพียงแค่เปิดปมไว้สักนิด ลองดูนะครับ

3. การบรรยายและการใช้ภาษา : 28/30

การบรรยายถือว่าดีครับ อ่านได้เรื่อยๆ ลื่นไหลดี อ่านแล้วไม่สะดุดครับ มีคำผิดแล้วก็คำแปลกๆ อยู่เล็กน้อย ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากครับ

ล้นเอ่อ - เอ่อล้น
ก็อย่าที่ว่า - ก็อย่างที่ว่า
โพสท์ - โพสต์

ผมสงสัยว่าทำไมตัวหนังสือของท่านมันแปลกๆ แบบว่า ด ึง น ้ำ ฟ ัง อะไรอย่างนี้น่ะครับ ยังไงก็ตรวจดูหน่อยนะครับ เพราะผมเห็นมันเป็นแบบนี้แทบทุกคำที่ใช่สระเลยครับ

4. ตัวละคร : 19/20

อิมเมจตัวละครของท่านไรท์เตอร์ยังไม่ค่อยชัดเจนครับ ถ้าบรรยายเพิ่มอีกหน่อยในเรื่องสีตาสีผม สร้างเอกลักษณ์ของตัวละครสักหน่อยจะดีมากครับ

5. ความสวยงาม : 8/10

ผมไม่เข้าใจตรงใยแมงมุมที่หน้าแรกนิยายน่ะครับ ถ้าเป็นไปได้ผมว่าเอาออกดีกว่านะครับ เพราะมันบังตรงส่วนชื่อเรื่องจนแทบอ่านไม่ออกเลยครับ

ธีมสวยครับแต่ผมว่าตัวหนังสือมันออกจะอ่อนไปสักหน่อย ถ้าทำให้สีเข้มขึ้นได้ก็จะดีขึ้นครับ

รวมคะแนน : 91/100

Critic Family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : กริม

1.ชื่อเรื่อง : 10/10

ชื่อเรื่องน่าสนใจดีค่ะ แต่สำหรับเนื้อเรื่องขออนุญาตวิจารณ์ยาวนิดนึงมีจุดต้องแก้อยู่เยอะเลย

2.โครงเรื่อง : 22/30

อ่านแล้วรู้ทันทีเลยว่ามือใหม่ พล็อตเรื่องคือ ทีมโดนมี่บอกเลิกเพราะไม่ใส่ใจแล้วแอลน้องข้างบ้านที่แอบชอบทีม ประกาศตนว่าจะทำให้ทีมรักเขาให้ได้...ประมาณนี้มั้ย? รู้สึกว่าทีมกับแอลยังใช้เวลาร่วมกันไม่มากพอหรือเพราะตอนนึงมันสั้นมากทำให้ในความรู้สึกมันแบบ ห๊ะ? อะไร? รักกันแล้วเหรอเร็วไปนะ

เดิมทีพระเอกไม่ใช่พวกรักชอบเพศเดียวกันจะหันมารักผู้ชายด้วยกันปุ๊บปั๊บมันดูง่ายเกินไป ให้นายเอกค่อยๆทำให้หวั่นไหวจนรู้ตัวอีกทีก็รักไปแล้วแบบนี้จะดูสมเหตุสมผลกว่า แต่พล็อตแบบนี้ก็เห็นอยู่เยอะเหมือนกันนะ ฮา

3.การบรรยายและการใช้ภาษา : 20/30

บรรยายน้อยมากเลย ส่วนใหญ่จะเป็นบทสนทนาสักหกในสิบ บรรยายสั้นและห้วนเกินไปเลยสื่อถึงความรู้สึกของตัวละครออกมาไม่สุด อย่างบรรยายฉากเศร้าเสียใจ เจ็บปวด ร้องไห้ รู้ว่าตัวละครกำลังร้องไห้แต่คนอ่านไม่ได้รู้สึกอินไปด้วย ลองสมมติตัวเราเป็นตัวละครถ้าเจอแบบนี้เรารู้สึกยังไง พร่ำเพ้อพรรณนาออกมา (อันนี้กริมแนะนำอะไรไม่ได้มาก เพราะตัวเองใช่ว่าจะบรรยายดี T.T) เรื่องการใช้คำ ยังใช้คำเดิมซ้ำทำให้ดูวกวน เช่น

เอาแต่นอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง แต่มีบางอย่างที่ทำให้เขาต้องลุกขึ้นมาจากเตียง
“หิวว่ะ” ทีมรู้สึกหิวจึงลุกขึ้นมาจากเตียง

คนอ่านเข้าใจแล้วว่าทีมลุกขึ้นมาจากเตียง บรรยายแค่รอบเดียวก็พอจ้า
อีกอย่างนึงคือเลือกใช้คำให้หลากหลาย ไม่ค่อยรู้คำศัพท์ให้อ่านนิยายมากๆอ่านบ่อยมันจะซึมเข้าหัวมาเอง ฮ่าๆๆ

“...(คำพูด)...” ทามพูด
“...(คำพูด)...” ครามพูดต่อ
“...(คำพูด)...” แอลพูดไปเก็บของไป
“...(คำพูด)...” ครามพูด

อันนี้ยกตัวอย่างจากเนื้อหาช่วงแรกๆมา เห็นอะไรมั้ย? ใช้คำว่า ‘พูด’ ฟุ่มเฟือยเกินไป ที่จริงมีศัพย์ที่ใช้แทนคำว่าพูดได้อีกเยอะ แต่ช่วงตอนหลังๆการบรรยายดูโอเคขึ้นมากเลย เล่นคำได้หลากหลาย เหลือแต่คำผิดยังมีอยู่พอสมควร อีโมติค่อนใช้ได้นะแต่อย่าใช้บ่อย บางครั้งมันก็ทำให้เสียอรรถรสไปเลย

“มึ-รู้แล้วดิ *o* ” ครามตกใจอ้าปากค้าง =[]=! (อ่านแล้วเผลอหลุดขำ)

4.ตัวละคร : 14/20

คาแรคเตอร์ยังไม่ชัดเจนนะ อ่านแล้วให้ความรู้สึกเดียวกันหมดเลย คือ อารมณ์ การสนทนา ลักษณะนิสัยแนวๆเดียวกันหมด ก่อนแต่งหรือก่อนวางพล็อตเลย แรกเริ่มควรกำหนดคาแรคเตอร์ให้ชัดเจน คนนี้นิสัยดี คนนี้เลวชั่ว คนนี้หยิ่งยโส คนนี้ขี้เล่น อะไรก็ว่าไปแล้วพยายามอย่าให้หลุดกรอบที่วางไว้มันจะทำให้ตัวละครดูมีชีวิต มีมิติมากขึ้น

5.ความสวยงาม 10/10

สวยดีนะ เป็นระเบียบไม่รก แต่รูปใหญ่จัง ฮ่าๆๆ
คุณเดียร์บอกเต็มที่ก็วิจารณ์ซะยาวเลยเราก็ประสบการณ์แต่งนิยายไม่ค่อยเยอะ ส่วนใหญ่ชอบอ่านมากกว่า(อาศัยอ่านเยอะๆ =..=) อาจจะแนะนำอะไรได้ไม่มาก หวังว่าการวิจารณ์ครั้งนี้จะเป็นประโยชน์ได้บ้างเล็กๆน้อยๆ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ

รวมคะแนน : 76/100

Critic family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : บูม

1. ชื่อเรื่อง : 10/10

ชื่อเรื่องน่าสนใจดีครับ ดึงดูดดีด้วยครับ ตรงกับเนื้อหาดีครับ แต่ติดจะช้าไปหน่อย เพราะกว่าจะมีการกล่าวถึง กุญแจมรณะ ก็ปาเข้าไป 11 ตอน ซึ่งถ้านักอ่านทั่วไปที่เปิดมาเพราะสนใจชื่อเรื่อง บางทีอาจจะลองอ่านดูสักตอนสองตอน แล้วพอไม่เห็นสิ่งที่ชื่อเรื่องกล่าวถึง ก็อาจจะตัดสินใจไม่อ่านต่อนะครับ ตัวผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน ถ้าไม่ติดว่าเนื้อเรื่องน่าสนใจพอที่จะอ่านต่อก็จะปิดทันทีครับ

2. โครงเรื่อง : 29/30

การดำเนินเรื่องถือว่าดีมากครับ รายละเอียดต่างๆ ดูมีแบบแผนมากเลยครับ การเรียงลำดับก่อนหลังก็ดีมากครับ ทำให้อ่านแล้วจำตัวละครหรือรายละเอียดได้ไม่ยากมาก ทั้งที่มันมีเยอะมาก ซึ่งเป็นเรื่องดีมากครับ ขอชมเลย

แต่อย่างที่บอกไปครับ ดูเหมือนว่าการเข้าเนื้อเรื่องหลักจะช้าไปหน่อยครับ (ที่ผมบอกว่าเรื่องเกี่ยวกับกุญแจเป็นเนื้อเรื่องหลักเพราะดูจากชื่อเรื่องนะครับ) เหมือนรายละเอียดบางอย่างมันเยอะเกินไปหน่อย ซึ่งอาจทำให้นักอ่านบางท่านเลือกที่จะไม่อานต่อ เพราะดูเหมือนยังไม่รู้ว่าต้องโฟกัสไปที่จุดไหน หลายๆ อย่างที่ปรากฏในเรื่องดูเหมือนจะสำคัญไปหมด ทีนี้เลยเกิดความคิดที่ว่า มันเยอะจนล้นๆ น่ะครับ จากการอ่านนิยายเพื่อผ่อนคลาย กลายเป็นจะทำให้หนักสมองขึ้นกว่าเดิมครับ แต่ที่เป็นอยู่ก็ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นครับ เพียงแค่ถ้าลดลงสักนิดก็จะดีขึ้นครับ เน้นไปที่จุดหลักเลยจะดีกว่า แต่ถ้าท่านมีความจำเป็นจริงๆ ก็ไม่เป็นไรนะครับ อันนี้ผมแค่แนะนำในแง่ของนักอ่านทั่วไปเท่านั้นล่ะครับ55555

แล้วก็...ผมว่าเนื้อหาในตอนมันยาวมากเลยล่ะครับ - -*

3. การบรรยายและการใช้ภาษา : 25/30

การบรรยายอยู่ในเกณฑ์ดีครับ ภาษาเข้าใจง่าย แต่ยังไม่ค่อยสละสลวยในบางที่นะครับ โดยเฉพาะในตอนแรกๆ หลังๆ ก็ดีขึ้นครับ ไม่ค่อยมีปัญหา มีเรื่องการเว้นวรรคนิดหน่อย บางที่ที่มันเป็นคนละประโยค แต่ท่านไม่ได้เคาะเว้นวรรค ผมก็อ่านต่อกันไปแล้วก็งง เลยต้องอ่านทวนอีกรอบถึงรู้ว่าต้องเว้นวรรคตรงไหนน่ะครับ วิธีคือลองอ่านดู แล้วดูว่าท่านอ่านแล้วเว้นวรรคตรงไหน แล้วก็วรรคตามที่ท่านอ่านแหละครับ

ต่อมา ปัญหาหลักๆ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องคำผิด คำซ้ำ แล้วก็ประโยคแปลกนะครับ ขออนุญาตยกตัวอย่างบทที่ 1-10 นะครับ

บทที่ 1

โหวกเหวกมาดังขึ้นมา - โหวกเหวกดังขึ้นมา
นัก - หนัก
ฟอกซ์ / ฟ๊อกซ์
สมอ - เสมอ
อดทำหน้าเคร่งขรึมไม่ไหว?
ผมทองผมประบ่า - ผมทองประบ่า
ละ - ล่ะ
ไมได้ - ไม่ได้
เหน่วย - หน่วย
เร้อง - ร้อง
ชายหนุ่มเรียกเรียกเลซ - ชายหนุ่มเรียกเลซ

บทที่ 2

เสียงของเรียบๆ ของเมจิค - เสียงเรียบๆ ของเมจิค
องค์รักษ์ - องครักษ์
หัวกระทิ - หัวกะทิ
ชายนี้คือ - ชายผู้นี้คือ
น่าทราบ - น่าจะทราบ
ปฏิบึติ - ปฏิบัติ
ทำไมละครับ - ทำไมล่ะครับ
เป็นเขิง - เป็นเชิง
ไมได้ - ไม่ได้
นำใช้?
เกี่ยยว - เกี่ยว
ที - ที่
จึงเลย?
คุณสมบุติ - คุณสมบัติ
หน่อย - หน่วย

บทที่ 3

องค์รักษ์ - องครักษ์
ผู้ที - ผู้ที่
หนึ่ ง

Critic family รับวิจารณ์นิยาย

นักวิจารณ์ : หวาน

ก่อนอื่นต้องขอบคุณที่ไว้ใจให้หวานวิจารณ์นิยายให้นะคะ หากติชมแรงเกินหรือละลาบละล้วงมากเกินไปต้องขอโทษด้วยค่ะ

1. ชื่อเรื่อง : 10/10

ถึงแม้จะมาคำเดียวแต่มันก็เข้ากับธีมหลักของฟิคคุณข้าวฟ่างได้ดีมาก อีกทั้งยังน่าดึงดูดด้วยค่ะ เรียกได้ว่าทุกอย่างเป๊ะเว่อร์ ในส่วนนี้หวานให้เต็มเลยค่ะ

2. โครงเรื่อง : 30/30

//ชูป้ายไฟ หวานชอบ ชอบมาก ธีมรักต้องห้ามแบบนี้ พล็อตแหวกแนวมากค่ะ ปกติถ้าเป็นความรักระหว่างคนในครอบครัวจะเจอแต่พี่น้องเป็นส่วนใหญ่ ไม่ค่อยเจอแนวพ่อลูกมันเลยทำให้หวานสนใจค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

3. การบรรยายและการใช้ภาษา : 22/30

หวานอยากชี้อะไรให้คุณข้าวฟ่างดูค่ะ หวานตัดส่วนนี้มาจากบทที่สามและสี่ตามลำดับนะคะ
"กูบอกแล้วมันไม่อร่อย มึงถึงกับพุ่งออกมาเลยดูดิเนี่ย" ทงเฮเอ่ยว่าอย่างไม่จริงจังนัก
"ไม่ใช่นะ ก็ทงเฮพูดมั่วอะ" ฮยอกแจเช็ดปากหลังจากที่ทงเฮยื่นทิชชูมาให้
"ก็มันจริง"
"ไม่ใช่! มินโฮเป็นแฟนแทมินห้อง4ต่างหาก" ลูกชายของเขาเถียงหน้าตาจริงจัง
ว่าแต่มินโฮเป็นแฟนแทมินแต่...........
ผมส่งฮยอกแจไปเรียนโรงเรียนชายล้วนนะ..
จะรอดมั้ยเนี่ยลูกกู OTL..
"แต่มึงเรียนชายล้วน"
"ใช่! ไม่มีกำลังใจเรียนเลย" แก่แดดจริงๆลูกใคร
"ดีแล้ว กูส่งไปเรียน ไม่ใช่ไปส่องหญิง" แอบเจ็บนิดๆเหมือนด่าตัวเองด้วยยังไงก็ไม่รู้
"ทงเฮก็เคย"
“อะไร"
"ตอนทงเฮพาฮยอกไปซื้อขนม ทงเฮชอบมองพี่ผู้หญิงสวยๆ”
"แล้วทำไมล่ะ? ก็เขาสวยนี่" ทงเฮยกยิ้มขึ้น เมื่อเด็กน้อยฝั่งตรงข้ามเริ่มทำหน้าบึ้งตึง
หน้าทงเฮอาจจะกำลังแดงมากๆเพราะมันร้อนจนจะไหม้ เขาเงยหน้าขึ้นไปหาฮยอกแจแต่ก็เจอใบหน้าของลูกเขาที่ก้มลงมองอยู่จนมันแทบจะชิดกันอยู่แล้ว ฮยอกแจยังคงทำหน้าเฉยๆในขณะที่เขาเริ่มทำตัวไม่ถูก
บางทีอาจจะเป็นโรคภูมิแพ้เด็กน่ารัก..
“เอาไว้เดี๋ยวครั้งหน้าฮยอกจะหัดใส่เองนะทงเฮ”
“อะ..อืม” ผมตอบพลางหันหลังเดินออกไปหน้าบ้าน ฮยอกแจก็เดินตามมาโดยไม่ลืมที่จะเอาหนังสือเมนูอาหารมาด้วย ไม่รู้เป็นอะไร ตั้งแต่วันที่ผมทำกับข้าวให้ ฮยอกแจก็เอาแต่สั่งนู่นสั่งนี่ให้ทำให้กินอยู่ตลอด จากที่ทำอาหารไม่เป็นตอนนี้กลายเป็นทำเป็นจนจะเปิดร้านขายได้อยู่แล้ว
เห็นมั๊ยเอ่ยว่าจู่ๆ เราเปลี่ยนมุมมองการเล่าจากสามไปหนึ่งแล้วกลับไปสามใหม่? การเขียนแบบนี้ช่วยให้เรารับรู้ถึงความรู้สึกตัวละครแบบ real-time ก็จริง แต่มันจะทำให้ผู้อ่านงงได้ค่ะถ้าคุณข้าวฟ่าง
อยากบรรยายถึงความคิดเห็นของทงเฮให้ชัดเจน แนะนำให้ทำเป็นspecial part ประมาณบทสัมภาษณ์พิเศษเรื่องความในใจอยกอีกต่างหากไปเลยค่ะ
เช่นเดียวกับบทที่ห้านะคะ ที่คุณลาฟเปลี่ยนมุมมองการเล่าเรื่องไปมา โดยเริ่มจาก ทงเฮไปมุมมองบุคคลที่สามไปทงเฮไปมุมมองบุคคลที่สามไปทงเฮ สับไปสับมาตั้งแต่ต้นบทยันจบเลยล่ะค่ะ เหมือนกันกับบทที่หกที่เปิดเรื่องด้วยมุมมองบุคคลที่สาม แล้วเปลี่ยนเป็นฮยอกแจ (ตรง ‘แต่สำหรับเพื่อนๆผมว่าผมเป็นคนที่นิ่งๆออกจะเข้ากับคนอื่นได้ยากไปนิดนึงเลยทำให้พวกเขาคิดว่าผมหยิ่ง อะไรแบบนั้น แต่ถึงแบบนั้นอี ฮยอกแจก็ไม่ได้แคร์เลยสักนิด มีเพื่อนสนิทไว้คนสองคนก็พอแล้ว..’) พอกลับไปเป็นมุมมองบุคคลที่สามได้ซักพักก็สลับไปเป็นความคิดทงเฮ ( ตั้งแต่ตรง “ฮยอก...อุ๊บ!” ยังไม่ทันที่จะได้อ้อนก็มีมือของคนที่ทั้งผมและคุณก็รู้ว่าใครจัดการจับยายัดใส่ปากเข้ามาทั้งแบบนั้นก่อนจะยื่นแก้วน้ำมาให้ผมรับและดื่มตามเข้าไป) แล้วกลับไปเป็นบุคคลที่สามใหม่ (ตรง อี ทงเฮในเสื้อโค้ชตัวหนาที่ตอนนี้ได้เคลื่อนย้ายตัวเองลงมานั่งด้านล่างของร้านเบเกอรี่เป็นที่เรียบร้อยหลังจากนอนเปื่อยเป็นผักต้มอยู่บนห้องกินเวลามากกว่าครึ่งค่อนวันกำลังนั่งจ้องมองเด็กตัวขาวที่ทำหน้าที่เป็นเด็กพาร์ทไทม์ให้กับร้านที่มีเขาเป็นหุ้นส่วนอยู่ด้วย) แล้วไปเป็นเล่าเรื่องในสายตาทงเฮอีกรอบ สักพักก็เปลี่ยนไปเป็นบุคคลที่สามใหม่ (ตรง ร่างโปร่งของเจ้าของร้านเดินไปยังโต๊ะที่เพื่อนของฮยอกแจนั่งอยู่ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงฝั่งตรงข้าม จนคนที่นั่งอยู่ก่อนเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือขึ้นมามอง..) ปิดท้ายบทด้วยการกลับไปเล่าจากมุมมองทงเฮอีกครั้ง (ผมยื่นโทรศัพท์ที่เข้าแอพกล้องถ่ายรูปพร้อมเปิดกล้องหน้าก่อนจะยื่นมันให้กับฮยอกแจ เขารับและเอามาเพื่อดูสิ่งที่ผมเขียน ผมยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อเห็นแก้มที่โดนโพสอิทแปะนั่นมันขึ้นสีแดงระเรื่อ) ในส่วนนี้แนะนำให้ลองอ่านทวนแล้วสังเกตว่าคำว่า ‘ผม’ เริ่มโผล่มาหรือหายไปเมื่อไหร่ค่ะ เพื่อเป็นไกด์ไลน์ให้คุณข้าวฟ่างว่าเริ่มสับตรงไหน
เรื่องอื่นๆ ที่พบในฟิคของคุณข้าวฟ่างก็มีในส่วนของบทบรรยาย ที่บางจุดเหมือนอธิบาย ‘ไม่สุด’ อ่าค่ะ แบบว่าสามารถพูดถึงเกี่ยวกับตรงนั้นเพิ่มได้ โดยเฉพาะพวกอารมณ์ความรู้สึกตัวละครที่น่าจะลงรายละเอียดได้มากกว่านี้ (เช่นจากบทที่หก ตรง มีเยซองมาให้ปวดหัวแล้ว ยังมีมินงมิโนมาให้เป็นไมเกรนอีก บ้าจริงๆ ทำไมผมต้องมานั่งจับผิดด้วย ควรอธิบายตรง ‘จับผิด’ เพิ่มค่ะ เพราะหวานคิดว่าตรงนี้คุณข้าวฟ่างต้องการบอกผู้อ่านว่าทงเฮกำลังเริ่มสงสัยตัวเองว่าอาจรักฮยอกแจแบบมากกว่าคำว่า ‘พ่อลูก’ ซึ่งจะเชื่อมกับปมหลักของเรื่อง จึงควรบรรยายความรู้สึดทงเฮให้ชัดเจนไปเลยค่ะ) เหมือนกับตรงบทสนทนาที่สามารถใส่ท่าทางซึ่งสะท้อนคำพูดของตัวละครในขณะนั้นๆ หวานจะลองเขียนเป็นตัวอย่างให้ดูเพื่อเป็นการเปรียบเทียบให้เห็นภาพนะคะ
(จากบทที่ห้า เวอร์ชั่นต้นฉบับของคุณข้าวฟ่าง)
“ทำไมต้องมั้งล่ะ?”
“ก็มันไม่ได้เป็นจริงนี่ มันก็เป็นแค่เรื่องสมมติ”
เฮ้อ... เขาเป็นเด็กที่ฉลาดในการใช้คำพูดจริงๆ..
“มึงชอบแม่น้ำฮันมากแค่ไหน?”
“แค่นึกถึงก็มีความสุขแล้ว”
“แล้วทำไมมึงถึงชอบมากขนาดนั้น”
“มันก็เหมือนกับที่ทงเฮชอบบรรยายสิ่งที่ชอบลงในงานเขียนนั่นแหละ”
(ปรับแต่งโดยการเพิ่มบทบรรยาย)
“ทำไมต้องมั้งล่ะ?”
“ก็มันไม่ได้เป็นจริงนี่ มันก็เป็นแค่เรื่องสมมติ”
เฮ้อ... เขาเป็นเด็กที่ฉลาดในการใช้คำพูดจริงๆ.. ทงเฮยิ้มุมปาก ประจักษ์แล้วว่าความสามารถในการตอบคำถามอย่างกำกวมของฮยอกแจมันเหนือชั้นขนาดไหน ร่างสูงถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตั้งต้นอีกครั้งด้วยการถามคำถามข้อใหม่
“มึงชอบแม่น้ำฮันมากแค่ไหน?”
“แค่นึกถึงก็มีความสุขแล้ว” ดวงตาของฮยอกแจเต็มไปด้วยประกาย ภาพทิวทัศน์แม่นํ้าฮันยามกลางคืนช่วงงานเทศกาลต่างๆ ยังติดตา เขารู้สึกว่าสายนํ้าเชี่ยวกรากในคืนเดือนดับที่ตัดกับเหล่าดอกไม้ไฟหลากสีสันนั้นเปี่ยมล้นไปด้วยเสน่ห์ ที่ก่อเกิดจากการผสมผสานของคุณลักษณะสุดขั้วสองข้าง...ราวกับเป็นร่างจำแลงของทงเฮผู้ดูเหมือนจะโหดแต่ลึกๆ แล้วจิตใจอ่อนโยนอย่างไรอย่างนั้น
“แล้วทำไมมึงถึงชอบมากขนาดนั้น” ทงเฮถามอย่างไม่เข้าใจ
“มันก็เหมือนกับที่ทงเฮชอบบรรยายสิ่งที่ชอบลงในงานเขียนนั่นแหละ”
เป็นแค่ตัวอย่างนะคะ ไม่ต้องปรับตามทุกบรรทัดค่ะ มันอาจออกมาไม่ถูกกับอรรถรสของคุณข้าวฟ่างเพราะเป็นสไตล์การเขียนของหวาน 5555 สิ่งที่หวานต้องการจะสื่อให้เห็นคือประเด็นที่ว่าคุณข้าวฟ่างสามารถเพิ่มจำนวนหน้านิยายที่เขียนจากการใส่คำอธิบายต่างๆ ได้อย่างเยอะเลยค่ะ อาจมากได้ถึงสองเท่าของออริจินัลด้วยซํ้า
เท่าที่หวานลองอ่านดู เจอคำผิดไม่กี่คำเอง ในส่วนนี้แทบไม่เหลืออะไรให้หวานหักคะแนนเลยค่ะ
บทที่สี่ ยื้ม = ยืม
บทที่ห้า ชาร์ท = ชาร์จ

4. ตัวละคร : 15/20

ตัวละครมีมิติค่อนข้างชัดเจนนะคะ สาเหตุที่ไม่ได้เต็มก็เป็นผลพวงจากการบรรยายไม่ชัดเจนที่ส่งผลให้บุคลิกดูแข็งๆ รวบรัดไปหน่อย ซึ่งจะส่งผลมากต่อการสร้างปมรักหลายเส้าค่ะ เพราะผู้อ่านต้องการรายละเอียดว่าทำไมคนนั้นถึงเริ่มที่จะชอบคนนี้ (ในกรณีของมิโน กับเยซองเป็นต้น ที่คุณข้าวฟ่างไม่ค่อยเกริ่นว่าทำไมเริ่มชอบฮยอก)

5. ความสวยงาม : 10/10

ตัว เค้าชอบโปสเตอร์นิยายหน้าแรกของตัวมากอ่ะ 55555 ให้ใครทำให้อ่ะ หวานอยากได้บ้าง 5555//โดนตบ เอาล่ะ เข้าเรื่อง! ธีมเข้ากับภาพโดยรวมของเนื้อเรื่องค่ะ ตัวอักษรไม่เล็กไม่ใหญ่เกินไป จัดวางเป็นระเบียบเรียบร้อย เอาเป็นว่าในส่วนของความสวยงามนั้น ทุกอย่างเริดค่ะ!

รวมคะแนน : 87/100