คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ++Diary : Yu++ : เลือกฉัน? : 2 สัปดาห์
[เลือกฉัน? : 2 สัปดาห์ ]
ตัวละครที่ปรากฏในตอน
Dairy By : Yuu
สายลมยามค่ำคืน โบกพัดอ่อนๆ แสงจันทร์สาดส่องไปทั่วปราสาท...ที่จุดยอดสุดของหอคอย สาวน้อยผมสีขาวสะอาดกำลังยืนรอคอยใครบางคนอยู่ที่นั่น....
“นายหญิง...”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นจากด้านหลัง หญิงสาวค่อยๆหันไป...และพบกับร่างของชายหนุ่มที่กำลังคุกเข่าเอาหน้าก้มลงพื้นซึ่งแสดงความภักดีและเคารพ ชายคนนั้นมีรูปร่างสมส่วน มีผมสีชมพูม่วงเข้ากับหูแมวสีชมพูม่วงมากๆ เขามีต่างหูสีทองรูปก้างปลา และมีรอยใต้ตาเป็นรูปดาว
“ข้อมูลที่ได้มาเป็นยังไงบ้าง...บอริส”
“ข้อมูลทั้งหมด....เป็นความจริงทุกประการขอรับ”
“อย่างนั้นหรอ.....เชสจัง....นี่เธอ...กับนิส...” สีหน้าของสาวน้อยผมสีขาวดูซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัด เธอคงรู้สึก ทรมาร อย่างบอกไม่ถูก และในช่วงที่เธอกำลังจะล้มทั้งยืนนั้นเอง...
“ยู...ไปกินข้าวกันได้แล้ว...”
เสียงของชายอีกคนที่เพิ่งเดินขึ้นมาจากบันไดของหอคอยดังขึ้น เขาคือพี่ชายของสาวน้อยนามว่า ยู นั่นเอง บอริสมองอาการของสาวน้อยไม่ค่อยสู้ดีนัก คงเป็นเพราะพิษไข้ยังไม่หายจึงทำให้เธอดูผอมและร่างกายไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงนั้นทำให้เธอดูเหมือนจะล้มลงสู่พื้นได้ทุกเวลา
“ท่านดิโอ......คือ.....ท่านยู..”
“หน้าตาแบบนั้น....เป็นอะไรหรือเปล่า? ไข้ขึ้นหรอ?” ฝ่ายพี่ชายเห็นอาการไม่สู้ดีจึงถามออกไป
“หนูไม่เป็นไร.....บอริส.....กลับไปได้แล้ว...แล้วก็อย่าโผล่มาอีกถ้าฉันไม่ได้เรียก”
“ทราบแล้ว...” สิ้นเสียงนั้น ร่างของชายดังกล่าวก็ค่อยๆสลายกลายเป็นหมอกหายไปในทันที ฝ่ายสาวน้อยเมื่อเห็นว่าตัวปัญญาหายไปแล้ว เธอก็ค่อยๆก้าวทีละก้าวอย่างอ่อนแรง แต่เพราะอะไรไม่รู้ จู่ๆเธอก็ล้มลงไปนอนกองกับพื้น ฝ่ายพี่ชายที่ยืนมองอยู่ซักพัก ก็รีบวิ่งมาพยุงน้องสาวตนทันที
“ยู!!....ไหวไหม! เป็นอะไรรึปล่าว?”
“พะ....พี่.....”
“ได้ทานยารึเปล่าเนี่ย...ให้พี่เรียกรถพยาบาลไหม?”
“พี่คะ...หนุ.....หนูไม่เป็นไร...พาหนูไปทานข้าวเถอะ” เธอค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นก่อนทั้งสองจะค่อยๆเดินลงจากยอดบนสุดของหอคอยนั้นไป....
ยามเช้าเวลา 6.00 น.
ร่างของสาวน้อยผมสีขาวนอนอยู่บนเตียงด้วยทีท่าที่อ่อนแรง...ฝั่งตรงข้ามของเธอมีพี่ชายและคนที่ดูท่าทางมีภูมิฐานยืนอยู่ พวกเขามองมายังร่างที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่กังวล
“หมอครับ...แล้วน้องผม...”
“ครับ...เธออาการทรุดลงทุกที ท่าทางว่าจะมีเรื่องที่ทำให้เธอกังวลใจเข้ามาด้วย ทำให้เกิดความเครียด และสิ่งที่ตามมาก็คือ อาการแทรกซ้อน ซึ่งตอนนี้ผมรับมือกับมันเต็มที่แล้วครับ...”
“แล้ว...น้องของผมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ! บอกผมทีสิครับว่าเธอจะไม่เป็นอะไร!!”
“ผมคงยังพูดอะไรมากกว่านั้นไม่ได้หรอกนะครับ...”
“อะไรกัน.....”
สาวน้อยที่ตื่นแล้วนั่งฟังการสนทนาของทั้งคู่ แน่นอนว่า...ทั้งคู่ที่สนทนากันอยู่ไม่รู้เลยว่าเธอตื่นและได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดกัน...เธอไม่ค่อยรู้สึกตกใจเท่าไหร่ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้...
“เชสเตอร์ ไทร์ วาซาเรส....”
เสียงแผ่วเบาของเธอดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลอาบแก้มอย่างช้าๆ....เธอค่อยๆเอื้อมมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเธอขึ้นเพื่อปาดน้ำตาออก...แต่ไม่ว่าปาดเท่าไหร่.....น้ำตา......มันก็ยังคงไหลออกมาอยู่ดี
เมื่อฉันไม่อยู่แล้ว.....เธอจะต้องลืมฉันซะ...
“2 สัปดาห์....” ฝ่ายผู้เป็นหมอพูดออกมาอย่างจนใจสุดๆ
“...”
“ผมยืดเวลาได้อีกแค่ 2 สัปดาห์ แน่นอนว่าพวกคุณห้ามละเมิดกฎนรกเด็ดขาด...”
“คุณหมายความว่าไง??”
“อีก 2 สัปดาห์ ถ้าเธออาการไม่ดีขึ้น....ผมก็ขอฟันธงไว้ก่อนเลยว่า....เธอไม่รอดแน่ๆ”
ฝ่ายเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงได้ยินดังนั้น....เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจมันดับวูบไป...อีกไม่นานเธอคงจะต้องเข้าสู่สิ่งที่ยมทูตเรียกกันว่า ‘สภาพตาย’ ซึ่งแม้เธอจะทำใจไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว.....แต่เธอก็ยังระงับอารมณ์เศร้าไว้ไม่หมดอยู่ดี
เธอค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบสร้อยคอเส้นนึงมากุมไว้ในมือ...
......เลือกนิสเถอะนะ......
.....อีกแค่ 2 สัปดาห์......
ฝ่ายคนที่สนทนากันอยู่พอได้ยินเสียงกุกกัก พวกเขาก็หันมาที่เตียงของสาวน้อย และพบว่าเธอตื่นและได้ยินเรื่องราวทั้งหมดเสียแล้ว....
“ยู....คือ...เรื่องที่พี่คุยกับหมอน่ะ....มันไม่ใช่นะ....”
“หนูจะตายแล้ว.....ใช่ไหมคะ?....” สาวน้อยถามทั้งน้ำตา ฝ่ายพี่ชายเมื่อเห็นน้องสาวร้องไห้ เขาก็เกือบจะร้องไห้ตามไปด้วย แต่ในเมื่อเขาเป็นพี่ชาย เขาต้องแสดงตัวอย่างที่ดี และคอยปลอบใจน้องสาวสิถึงจะถูก....เขาทรุดตัวนั่งลงข้างๆเตียงของน้องสาว มือซ้ายยื่นไปกุมมือเธอไว้ มือขวาเอื้อมไปลูบหัวสาวน้อย แล้วยิ้มอ่อนโยนให้..
“ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย....เชื่อพี่นะ”
เธอหันไปหาพี่ชายที่แสนรัก แล้วยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา....
“พี่คะ...พี่ไปหาอาบิสเถอะ....หนูไม่เป็นไร”
“พี่ทิ้งเธอไปไหนไม่ได้หรอก...เด็กโง่” ดิโอกุมมือของสาวน้อยไว้แน่น ราวกับว่ากลัวเธอจะสลายหายไปต่อหน้าต่อตา แล้วจู่ๆน้ำตาที่บังคับไว้ของพี่ชาย ก็ค่อยๆไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้....
“ขอหนูอย่คนเดียวได้ไหมคะ?.....” สาวน้อยตอบเสียงสั่น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างไม่หยุดหย่อน
“ไม่เป็นไร....เธอจะต้องไม่เป็นไร...”
หลังจากที่เขาพูดจบ เขาก็จุมพิตลงบนหน้าผากของน้องสาวอย่างอ่อนโยน “หลับให้สบายนะ”
ร่างของพี่ชายค่อยๆเดินหายเข้าไปในประตู โดยที่สาวน้อยยังคงกำสร้อยเส้นสำคัญไว้ในมือ เธอนำสร้อยคอนั้นมาซุกไว้ในอกของตนเอง แล้วถอนหายใจเฮือกสุดท้ายออกมา ก่อนจะหลับไป......
“ฉันจะรอเธอตลอดไป.....เชสเตอร์ ไทร์ วาซาเรส”
ความคิดเห็น