เพ้อฝัน~

 

ความฝัน...

ครั้งหนึ่งฉันเคยฝันเมื่อยังเยาว์วัย มันเป็นความฝันที่สวยงามและเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มีแต่เสียงหัวเราะกับรอยยิ้มที่เป็นสุขจจากใจจริง
 

แต่…เมื่อเติบโตขึ้นมากเท่าไร ความฝันในครั้งเมื่อเยาว์วัยก็ค่อยๆพร่ามัว ถูกลบเลือนด้วยหยดน้ำตา หยาดเหงื่อ ถูกทับถมด้วยเศษฝุ่นของความผิดหวัง ก้อนหินแห่งความเจ็บปวด ก้อนดินของความคาดหวังที่ฉันเผลอเก็บมาตามทางโดยไม่ตั้งใจ โดยไม่เต็มใจ หรือแม้แต่จากผู้คนที่โยนมันมาใส่ฉันบ้าง ยัดใส่มือฉันมาบ้างก็ตาม
 

ประสบการณ์ของการใช้ชีวิต ค่อยๆเติบโตในแต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปี ช่วงเวลาที่ผ่านไปนั้นมันทำให้ฉันสูงขึ้นๆจนแทบมองไม่เห็นเนินดินเล็กๆที่อยู่ต่ำลงไป ไกลออกไป เนินแห่งความฝันที่ฉันเคยคิดว่ามันใหญ่พอ สูงพอที่ฉันจะใช้ชีวิตอยู่ที่นั้นไปได้ตลอด...



 

 

รักแรกมักจะมาจากหัวใจที่บริสุทธิ์เสมอ มันจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความรู้สึกที่เหมือนดั่งสีขาว ทุกอย่างล้วนจริงใจ ทุกความคิด ความรู้สึกต่างๆนั้นจนตัวเราเองก็ก็มิอาจจะคาดคิดได้ว่ามันงดงานมเพียงใด แต่..ถ้ามันไม่ใช่แบบนั้นล่ะ...ถ้าความรู้สึกสีขาวนั้นเป็นสีที่ถูกนำมาทาทับสีเดิมล่ะ สีจริงๆของความรู้สึกนั้น รักแรก...มันอาจไม่ได้บริสุทธิ์เสมอไป...