คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 30%
Chapter1
10 years later
แสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงต้องหันหน้าหนีแสงรบกวนนั้น ร่างเล็กขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาในห้องนอนอย่างสบายอารมณ์ เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ที่ไม่ต้องไปมหาลัยทำให้เขามีเวลานอนอย่างเต็มที่ เนื่องจากเมื่อคืนพวกเขาเลี้ยงฉลองต้อนรับเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน และแน่นอนว่า งานเลี้ยงแบบนี้พวกเขาคงไม่พลาดเครื่องดื่มที่มีแอลกออฮอล์หรอก..จริงไหม?
“แบคฮยอนอา..ตื่นได้แล้ว พี่ทำข้าวต้มไว้ให้” เสียงเรียกที่มาพร้อมกับมือเรียวที่เขย่าปลุกอีกคนให้ลุกขึ้นจากที่นอน ลู่หานในตอนนี้กลายเป็นชายหนุ่มหน้าตาดี ใบหน้าที่เมื่อก่อนแทบจะแยกไม่ออกว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงในตอนนี้กลับหล่อเหลาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งๆที่ยังมีเค้าโครงของความเป็นผู้ชายหน้าสวยอยู่ ส่วนสูงที่พุ่งพรวดขึ้นมายามเรียนมัธยมปลายจนน่าตกใจ สิ่งที่ยังเหมือนเดิมของลู่หานพี่ชายที่เขารู้จักคือ ดวงตากลมโตที่มักจะทอประกายตลอดเวลาทำให้คนมองมีความสุขได้ไม่ยาก
“ขออีกห้านาทีนะครับ” คนนอนอยู่บนเตียงยังคงหันหน้าหนีพร้อมกับคลุมโปงเป็นเชิงไม่ให้อีกคนรบกวน แต่เหมือนจะไม่ได้ผลเมื่อรับรู้ว่าตัวเองลอยขึ้นจากเตียงนุ่มๆเป็นที่เรียบร้อย รอยยิ้มมุมปากของลู่หานปรากฏขึ้นเรียกให้ใบหน้าของแบคฮยอนขึ้นสีอย่างช่วยไม่ได้ เพราะตอนนี้เขาไม่ใช่เด็กๆที่จะให้คนอื่นมาอุ้มเขาออกจากที่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง..คนที่เขาแอบชอบมาตลอดอย่างนี้
“ดูเหมือนเด็กน้อยของพี่จะต้องให้ช่วยอาบน้ำซินะ” เสียงหัวเราะเบาๆจากคนอายุมากกว่ายิ่งทำให้แบคฮยอนแทบมุดดินหนีได้เลย แค่อุ้มเขาหรือสัมผัสตัวแค่นั้นก็เขินจะตายแล้ว ขืนให้อาบน้ำให้เหมือนตอนเด็กๆเขาไม่ระเบิดตัวตายไปเลยงั้นหรือ? เมื่อเห็นว่าน้องชายทำอะไรไม่ถูกลู่หานก็ยอมปล่อยคนตัวเล็กกว่าลงมาดีๆ นัยน์ตาหวานฉายแววเอ็นดูกับท่าทางของแบคฮยอนที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ในสายตาของเขาก็เหมือนจะเป็นเด็กน้อยตลอดเวลา ยิ่งเวลาที่แบคฮยอนเขินอายนี่ยิ่งน่ารักเข้าไปใหญ่
แบคฮยอนลนลานวิ่งเข้าห้องน้ำโดยที่ลืมหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อเข้าไปเปลี่ยนด้วยทำให้ลู่หานอดที่จะหัวเราะขึ้นมาอีกไม่ได้ มือเรียวหยิบผ้าเช็ดตัวไปพาดไว้ที่ราวตากผ้าหน้าห้องน้ำพร้อมกับหยิบเสื้อที่ถูกพับไว้อย่างดีในตู้ออกมาวางไว้ปลายเตียง เพราะแบบนี้เขาถึงปล่อยให้แบคฮยอนออกไปอยู่หอพักกับเพื่อนๆที่มหาวิทยาลัยไม่ได้ เพราะแบคฮยอนเป็นเด็กน้อยที่เขาต้องดูแล..
เด็กน้อยที่ลู่หานต้องดูแล..
หรือว่าเป็นความเคยชินที่ขาดไม่ได้ของลู่หานกันแน่
ร่างเล็กหอบหายใจอย่างแรงภายในห้องน้ำ ใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดจนน่ากลัวว่ามันจะระเบิดเข้าซักวันนึง มือเล็กยกขึ้นทาบตรงตำแหน่งหัวใจเอาไว้เพื่อพยายามให้มันสงบลง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเลยแม้แต่น้อย เมื่อก้อนเนื้อที่เขาเป็นเจ้าของกลับเต้นรัวไม่หยุดเสียที
“เพราะพี่อ่อนโยนแบบนี้ไง..ผมถึงรักพี่มากขึ้นทุกวัน พี่ลู่หาน..” แบคฮยอนสะบัดหัวไล่ความคิดเพ้อเจ้อออกไป เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กที่ครอบครัวลู่เลี้ยงมา ต่อให้พ่อแม่บุญธรรมจะรักเอ็นดูเขาแค่ไหน หรือลู่หานจะบอกว่าเขาไม่ใช่คนนอกและยินดีที่จะเป็นพี่ชายของคนตัวเล็ก แต่สุดท้ายแล้วความจริงที่ฝังอยู่ในสมองของแบคฮยอนมาตลอดก็คือ เขาเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย อย่าเสมอตีตัวไปเทียบ ไปคิดอะไรแบบนั้นกับพี่ลู่หานของเขา
และ..เพราะปัจจัยบางอย่างที่ทำให้เขาไม่กล้าบอกความรู้สึกที่แท้จริงอีกอย่างก็คือ...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องของเด็กสาวนับพันคนที่มายืนรอรับศิลปินในดวงใจของพวกเธอดังขึ้น เมื่อคนที่พวกเธอรอคอยมาเกือบห้าชั่วโมงโบกมือพร้อมกับรอยยิ้มหวานที่ถูกส่งแจกจ่ายไปให้ทุกคนอย่างจริงใจ ลู่หานโบกมือให้แฟนคลับสาวๆที่รออยู่ข้างนอกนั่นอย่างสนุกสนาน
ลู่หานคนนี้เป็นนักร้องที่กำลังรุ่ง ด้วยน้ำเสียงที่สามารถสะกดใจคนฟังได้ไม่ยาก ใบหน้าหล่อเหลาติดหวานที่กำลังเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่น ควบคู่มากับดูโอ้ที่ดูเงียบขรึมมากกว่า แต่เวลาที่เขาได้เต้นนั้น เสน่ห์ที่ดูดึงดูดกลับแพร่กระจายอย่างห้ามไม่อยู่ จางอี้ชิงหรือเลย์ ชายหนุ่มคนจีนจากฉางซา คู่หูดูโอ้ชาวจีนสุดฮอตที่กำลังโด่งดังทั้งในประเทศจีนและเกาหลี
“คุณลู่หานกับคุณเลย์สแตนบายได้แล้วครับ” หลังเวทีเสียงเอะอะวุ่นวายของสตาฟในด้านต่างๆดังนั้น พร้อมกับร่างของสตาฟคุมคิวที่วิ่งมาบอกคู่หูชาวจีนให้เตรียมตัวให้พร้อม ลู่หานหันไปพยักหน้ารับรู้แล้วเช็คดูความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย มือเรียวจับไมค์ให้เข้าที่แล้วสูดหายใจลึกๆ เพราะงานวันนี้เป็นไลฟ์ที่ใช้ลิปซิ้งค์ลู่หานจึงไม่จำเป็นต้องใช้ไมค์จริง เพียงแค่เต้นและแสดงออกให้เต็มที่เท่านั้น ไม่ใช่ว่าพวกเขาอยากหลอกลวงแฟนๆที่มารอ เพียงแต่บางทีระบบมันก็เป็นอย่างนั้น พวกเขาเป็นเพียงผู้ให้ความบันเทิงกับแฟนคลับ
“อี้ชิงนายพร้อมหรือยัง”
“ถ้านายพร้อมฉันก็พร้อมลู่หาน” รอยยิ้มนิดๆที่ส่งมาให้เพื่อนสนิทเป็นเชิงตอบรับเรียกร้อยยิ้มกว้างจากลู่หานได้เป็นอย่างดี ตอนนี้พวกเขาพร้อมแล้วสำหรับแฟนๆที่รอคอยอยู่ ร่างของชายหนุ่มทั้งคู่ถูกจัดให้ยืนในตำแหน่งที่ถูกต้อง เสียงประกาศจากพิธีกรเรียกเสียงกรี๊ดจากแฟนคลับด้านนอกได้เป็นอย่างดี และนั่นก็ทำให้หัวใจของลู่หานเต้นแรงขึ้นด้วยความตื่นเต้น เพราะไม่ว่าจะเดบิ้วท์มานานแค่ไหน แต่เวลาขึ้นเวทีทุกครั้ง มันก็มักจะมีปฏิกิริยาใหม่ๆและสิ่งที่น่าสนใจใหม่ทุกครั้งเช่นกัน
เสียงเพลงที่ดังขึ้นพร้อมกับสแตนเวทีที่เริ่มยกขึ้นเรื่อยๆจนเห็นทุกอย่างบนเวที ลู่หานและเลย์หลับตาลงเล็กน้อยพร้อมกับรอยยิ้มมุมปาก ช่วงเวลาของพวกเขา...มาถึงแล้ว!
-----------------------------------
30% เพราะไม่ค่อยมีเวลาแต่งเท่าไหร่ แต่สัญญาค่ะ ฟิคเรื่องนี้จบแน่นอนเนอะ ^^
ความคิดเห็น