คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ใบมอบอำนาจของชลลดา
บทที่ 1
...จดหมายของชลลดาถึงน่านฟ้า...
สวัสดีค่ะ พี่น่าน
ชลส่งจดหมายถึงพี่น่านฉบับนี้เลทหน่อย เพราะชลมีเทสย่อยค่ะ การเรียนของชลที่นี่ก็เรื่อยๆ มาเรียงๆ แต่นกไม่ยักกะบินเฉียงมาทั้งหมู่ ฟ้ามืด ฝนตก น่าเบื่อมากๆ อ้อ ชลลืมส่งอีเมล์ลให้พี่น่าน พี่น่านไปเรียนคอมพิวเตอร์เพิ่มหรือยัง คอมฯไม่ได้มีไว้แค่พิมพ์รายงานนะพี่ ชลจะได้ออนเอ็มคุยกับพี่น่านได้ ชลจะยอม อดนอนเพื่อคุยกับพี่น่านเชียวนะ รีบๆ เรียนหน่อยพี่ พยายามหน่อย…^___^
น่านฟ้าอมยิ้มเมื่ออ่านถึงตอนนี้ สำหรับเขาแล้ว คอมพิวเตอร์เหมือนสัตว์ประหลาด ยิ่งตอนนี้เขาไม่มีเวลาจะเล่นเสียแล้ว ชายหนุ่มเหลือบตามองกำไลหัวบุษราคัมสีเหลืองสด นับแต่รับถ่ายทอดกำไลมา ครอบครัวของเขาก็เกิดเรื่องมากมาย
เรื่องแรก การจากไปของคุณย่า รู้กันในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น หลังจากวันลอยกระทงที่ท่านได้ส่งมอบกำไลให้เขา พี่จินดาต้นห้องของคุณย่า เคาะประตูเรียกเมื่อไม่เห็นท่านออกไปใส่บาตรเหมือนปกติ
เขากลับบ้านพอดี เป็นคนปีนเข้าไปทางหน้าต่างกลัวคุณย่าจะเป็นอะไรไป พบคุณย่านอนเงียบ จำได้ว่าเรียกท่านเบาๆ ก่อนเขย่าตัว ผิวกายเย็นเฉียบบอกเขาว่าคุณย่าจากไปอย่างสงบนานแล้ว
ศพคุณย่ายังไม่ทันได้เผา คุณพ่อก็หย่าขาดจากภรรยา คุณแม่มณฑิรา สาเหตุที่ท่านขอหย่า สิ่งที่เขารู้จากโรหิตา แต่ไม่เคยแน่ใจ ชลลดาไม่ใช่ลูกของพ่อเขา
“คุณคิดว่าจะหลอกผมได้ตลอดหรือคุณ
“แล้วทำไมคุณไม่หย่ากับมณตั้งแต่ตอนนั้น”
คุณแม่ที่เยือกเย็นเสมอ กรีดร้อง เขาได้แต่กอดน้องสาวเอาไว้ ชลลดาเอาแต่ร้องไห้
“ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ขอไว้ คิดว่าผมจะไม่หย่าหรือไง”
สงครามสงบลง เมื่อคุณแม่มณฑิรายอมย้ายออกไปพร้อมชลลดา ระหว่างรอการทำเรื่องให้ชลลดาไปศึกษาต่อที่อังกฤษ เขายังติดต่อกับน้องสาวอยู่เสมอ
...เป็นเรื่องน่ากลัวมากนะคะ ที่หลังจากคุณย่าเสียแล้ว ชลก็แพแตก ชลได้รับจดหมายแจ้งเรื่องมรดกของคุณย่าจากสำนักงานทนายความแล้ว ชลโทรกลับไปถาม เขาว่ามีชื่อพี่น่านที่ต้องเข้าร่วมการเปิดพินัยกรรมนี้ด้วย ชลไม่แปลกใจเลย เพราะพี่น่านเป็นหลานรักของคุณย่านี่น่า ฮาฮาฮา อยากจะบอกว่าชลเป็นหลานรักกว่านะ อิอิ เพราะชลได้นอนกับคุณย่า...แต่พี่น่านไม่เคย ฮาฮาฮา
ชลสำนึกและระลึกถึงพระคุณของคุณย่าเสมอที่ให้ชลมีพ่อมาถึงสิบห้าปี ถึงพ่อจะไม่รักชล แต่พ่อก็ไม่ได้โปรดปรานลูกคนไหน ...ชลแปลกใจจริงๆ นะคะ ว่าคุณพ่อไม่ชอบลูกๆ คนไหนสักคนเลยหรือ ไม่ต้องนับชลเข้าไปนะพี่ ชลไม่ใช่ลูกท่าน ท่านประกาศเสียงดังขนาดนั้น คนทั้งศาลาที่ไปฟังสวดคุณย่า คงไม่มีใครพลาดเรื่องนี้สักคน T_T
ท่านน่าจะภูมิใจในตัว พี่แดน พี่แดนเรียนเก่ง หน้าที่การงานดี แล้ว อิอิอิ แฟนสวยมาก ชลยังไม่เคยเห็นเขาควงคนไม่สวยเลย แล้วยังพี่น่าน พี่ชายที่แสนดีของชล ถึงพี่น่านจะเรียนไม่เก่ง พี่น่านก็เข้ากับใครๆ ได้หมด แล้ว ใครๆ ก็ชอบพี่น่านนะ พี่น่านคนดีของน้องชล ฮาฮาฮา
ชลออกนอกเรื่องไปใหญ่แล้ว ที่ชลเขียนจดหมายถึงพี่น่านฉบับนี้ นอกจากตามตารางเวลาที่พี่น่านชอบบอกชลเสมอว่า พี่น่านเป็นพี่ของชลมาสิบห้าปี ถึงชลจะไม่ใช่ลูกพ่อแม่เดียวกับพี่ แต่ชลก็เป็นน้องพี่น่าน ไม่มีอะไรจะมาตัดสายสัมพันธ์นี้ได้ ดังนั้น ชลต้องเขียนจดหมายถึงพี่น่านทุกเดือน ส่วนพี่น่าน จะพยายามอ่าน แต่เรื่องเขียนตอบ ไว้ว่างๆ หาเรื่องมาคุยได้ พี่น่านถึงจะเขียนมา ทำไม ไม่ ยำ-ติ-ทุด ยุติธรรม อย่างนี้ล่ะพี่
อ้าวๆๆๆ ชลไปไหนแล้วนี่ กลับมาเรื่องสำคัญก่อน พร้อมจดหมายฉบับนี้ชลได้ส่งหนังสือมอบอำนาจที่ชลร้องขอไปทางสำนักงานทนายความ (สำนวนเหมือนทนายไหมเพ่) ให้เขาส่งมาให้ ด้วยหนังสือฉบับนี้ พี่น่านก็ได้เป็นตัวแทนของชล ในการเปิดพินัยกรรมของคุณย่า ชลมอบอำนาจสิทธิขาดให้พี่น่านทำอะไรได้ทุกอย่างเลยค่ะ โดยไม่มีข้อแม้...แม้แต่จิ๊ดเดียว
อ้อ ผลตอบรับของมหาวิทยาลัยมาแล้วนะคะ เขารับชลเป็นน้องใหม่ อนาคตคุณหมอ อยู่ไม่ไกลเกินไปแล้วค่ะ ชลพยายามขยันเรียน เวลาเรียน อ่านหนังสือ เตรียมตัวสอบ ถ้าไม่ต้องมีการปรับตัวเรื่องเรียน ชลคงเป็นบ้าไปแล้ว ขอบคุณพี่น่านด้วยนะคะ ที่เป็นคนแนะนำคุณแม่ ให้ชลไปอยู่กับแฟมมิลี่
ชลรู้น่าว่าแม่มีพระคุณกับชล แต่ชลไม่เคยคิดว่าท่านจะทำสิ่งที่หลอกลวงอย่างนี้ พี่น่านอย่าแก้ตัวว่าท่านไม่มีทางเลือก ท่านมีทางเลือกเสมอ เสมอ....ค่ะ พี่น่าน
น่านฟ้าขมวดคิ้ว ชลลดาหมายถึงอะไร ทางเลือกของคุณแม่ เขายังติดกับการคิดและเรียก มนฑิราว่าคุณแม่ คุณแม่ของน้องสาวตัวน้อยจอมซนของเขา ถึงเธอจะไม่สามารถแทนที่แม่ให้เขาได้ แต่เธอเป็นแม่ที่ดีของชลลดา ภรรยาที่ดีของพ่อ เขาไม่อยากจะคิดว่าที่พ่อขอหย่าขาดหลังจากการตายของคุณย่านั้น จะมาจากเหตุผลเดียว คือคุณย่าขอ...
ดินแดนกลับมาอยู่ที่บ้าน เขาบอกว่าเขารู้ว่าใครเป็นพ่อที่แท้จริงของชลลดา เมื่อเขารู้ เขาไม่สามารถมองชลลดาเป็นน้องสาวตัวน้อยได้อีกต่อไป เขาจึงย้ายออกไปอยู่ข้างนอก
น่านฟ้าพิจารณารูปน้องสาว ที่ยิ้มตาหยีอยู่บนโต๊ะ รูปนี้เพิ่งถ่ายตอนที่คุณย่าไปทอดกฐินครั้งสุดท้าย ทิวทัศน์ข้างหลังเป็นต้นไม้โค้งเข้าหากัน เหนือถนนลาดยางคดเคี้ยว มองยังไง ก็แค่เด็กซนๆ คนหนึ่ง
...คุณแม่มาหาชลเรื่องมรดกของคุณย่า ไม่ทราบว่าคุณแม่รู้มาจากไหน ชลบอกท่านแล้วว่าชลจะให้พี่น่านเป็นตัวแทนชล ดูเหมือนคุณแม่จะไม่ค่อยพอใจเท่าไร ชลคาดว่าท่านคงจะไปในวันเปิดพินัยกรรมด้วย ในฐานะผู้ปกครองของชล อย่างไรก็ตาม ชลขอยืนยันด้วยจดหมายลายมืองามๆ ฉบับนี้ของชลอีกครั้ง ว่า ข้าพเจ้า นางสาว ชลลดา พัทธ์จันทร์ ให้สิทธิแก่ นาย
น่านฟ้าขมวดคิ้วน้อยๆ คุณแม่จะมาอย่างนั้นหรือ ในฐานะที่เขามีชื่ออยู่ในพินัยกรรมของคุณย่า และคุณลุงทนายก็เอ็นดูเขาไม่น้อย เขาจึงรู้ชื่อที่ระบุไว้ในพินัยกรรม ถ้าทนายแจ้งไปทางชลลดา คุณแม่ไม่น่าจะทราบ แต่อย่างที่ชลบอก ทนายความอาจจะแจ้งไปทางท่านเพราะชลลดายังไม่บรรลุนิติภาวะก็ได้
...พี่น่าน พี่น่านว่าคุณย่าจะให้ชลทำอะไรคะ ชลไม่คิดหรอกนะว่าท่านจะให้ของอะไร แค่เครื่องประดับประดามีที่ท่านให้ชลมา ชลก็เกรงใจท่านจะแย่แล้ว แล้วยิ่งชล แฮ้บของ ที่ท่านให้พี่น่านมาด้วย ยิ่งคิดชลก็ยิ่งละอายใจนะคะ ชลไม่ใช่หลานของท่าน ของพวกนั้นไม่ควรจะตกเป็นของชล นี่เป็นอีกเรื่องที่ชลเกือบลืมไป
คุณแม่ถามถึงเครื่องประดับ ชลบอกท่านตั้งแต่มาอังกฤษใหม่ๆ ว่าชลเอาไปฝากไว้ที่ธนาคาร นี่ท่านถามหากุญแจ ชลบอกว่าชลลืมไปแล้วว่าเก็บไว้ที่ไหน พี่น่านอย่าบอกคุณแม่นะ อย่าเอาให้คุณแม่ด้วย ชลยกให้พี่สะใภ้ แฟนพี่น่านอ่ะ รีบๆ มีเร็วๆ นะคะ
ระหว่างรอย้ายเข้าหอพักของมหาวิทยาลัย ชลจะไปอยู่กับน้องสาวของมามา ท่านเป็นพยาบาลค่ะ ถือว่าชลจะได้เรียนรู้ล่วงหน้าว่าชลสามารถ หรือไม่สามารถกันแน่
มามา คือ มิซซิส เออร์ริ่งค่ะ ชลว่าชลต้องตามขยายความทุกฉบับที่เอ่ยถึง ก็ชลมีพี่ชายความจำสั้นนี่ ลืมไปหรือยังคะว่ามีน้องสาวน้อยๆ น่าสงสารอยู่กับเขาอีกคน
ชลจำได้ว่า ตลอดสองปีที่ถูกเนรเทศมาอยู่เกาะนี้ (ไม่ได้โม้นะพี่น่าน เกาะจริงๆ) ชลได้จดหมายจากพี่น่าน หนึ่งฉบับตอนที่บอกเรื่อง Family กับการ์ดวันเกิด ที่ส่งมาช้าเป็นเดือนหนึ่งฉบับ กับส่งมาก่อนเป็นอาทิตย์อีกหนึ่งฉบับ หัดจำวันเกิดของน้องมั่งซิพี่น่าน
อ้อ เล่าหรือยังว่าพี่แดนส่งของขวัญมาให้ทั้งสองปี คุณแม่เอามาให้ มาพร้อมกับของคุณ
ชลไม่อยากไปอยู่กับคุณแม่เลยขอไปฝึกงานซะเลย ชลบอกหรือยังว่าเดี๋ยวนี้คุณแม่ไม่ได้อยู่อพาทเม้นเดิมแล้วนะ ท่านย้ายไปอยู่กับสามีคนปัจจุบัน อดีตเจ้านายของท่าน คุณพ่อใหม่ของชลร่ำรวย มีลูกติดสองคน เป็นหนุ่มหล่อทั้งคู่ ชลเจอเขาในวันแต่งงานนะ ทุกคริสต์มาสชลก็เลี่ยงโดยอ้างการบ้าน งานส่งอาจารย์
ชลเบื่อที่จะเป็นส่วนเกินของครอบครัวไหนๆ ชลไม่สนหรอกว่าเขาจะว่าชลเป็นเด็กมีปัญหายังไงก็ตาม
ชลขอจบจดหมายห้วนๆ อย่างนี้ล่ะ ไม่มีอารมณ์เขียนแล้ว ฮาฮาฮา กลัวจะส่งหนังสือมอบอำนาจมาไม่ทันเวลานะพี่น่าน
น้องสาวพี่น่านเสมอ และตลอดไป
ชลลดา
น่านฟ้าพับจดหมายน้องสาวเก็บใส่ลิ้นชักไว้ หยิบมาแต่เพียงหนังสือมอบอำนาจ เด็กหนอเด็ก เขามีหนังสือมอบอำนาจของชลลดาสักยี่สิบฉบับได้ล่ะมั่ง แต่ละฉบับก็มีการระบุเป็นอย่างๆ ว่ามอบอำนาจให้ทำอะไรได้แค่ไหน น้องชลน่าจะไปเป็นหมอความมากกว่าหมอคน
ชายหนุ่มมองนาฬิกาลูบข้อมือที่ใส่กำไลอย่างเคยชิน แรงบีบกระชับ เหมือนนางบีบมือปลอบประโลมใจ
หลังคุณย่าเสียชีวิตมีการเปิดพินัยกรรมฉบับแรกที่อายัดทรัพย์สินทุกอย่างของท่านไว้เป็นเวลาสองปี รอให้น่านฟ้าเรียนสำเร็จก่อน เมื่อเขาทำเรื่องขอจบ แจ้งแก่ทางสำนักงานทนายความ จึ่งมีการนัดวันเปิดพินัยกรรมฉบับที่สองนี้ขึ้น
สองปีที่เหมือนเขาจะกลับไปเป็นเด็กเกเรอีกครั้ง ไร้คนควบคุม ไร้คนเข้าใจ ในครั้งนี้ เขาไม่ได้อาละวาดแผลงฤทธิ์อย่างเด็ก เขาทำอย่างผู้ใหญ่ อายุยี่สิบ ที่อยู่ใกล้ชิดคุณย่ามาเกือบตลอดชีวิตของเขา คุณย่าที่เฉียบแหลมไม่เป็นรองใคร
ชายหนุ่มย้ายตัวเองเข้าไปที่บริษัท ยึดส่วนที่เป็นการออกแบบและสั่งซื้ออัญมณีมา เขามีหัวทางนี้อยู่แล้ว งานที่อยู่ในการควบคุมของ คุณ
น่านฟ้ายิ้มให้เลขานุการสาว พร้อมสั่งเบาๆ
“ผมมีนัดกับสำนักงานทนายความ ยังไง จดโน้ตไว้ให้ผม เย็นๆ ผมอาจจะกลับมาอีกครั้ง”
“ค่ะ”
ชายหนุ่มไม่สนใจรอยยิ้มหวานที่ส่งให้ เขาเดินมาเจอพี่ชายที่ทางเข้าลิฟท์ ดินแดนขึ้นไปถึงตำแหน่งรองผู้จัดการแล้ว
“เรื่องคุณย่าหรือ” ชายหนุ่มถามน้องชายที่เดินเข้ามา
“ฮะ พี่แดนด้วยหรือ”
“ใช่” หนุ่มหล่อ ยักไหล่
“ก็หลานคุณย่าด้วยนี่ ลูกหลานคุณย่าไม่ได้มีแต่นายเมื่อไร”
น่านฟ้ายกไหล่ มองพี่ชายด้วยสายตาเฮี้ยวๆ ของเขา
“ถ้าอย่างนั้นคนคงเต็มห้องล่ะ” ชายหนุ่มพึมพำ ตอนแรกเขาแปลกใจอยู่ที่ทางทนายความ นัดสถานที่เป็นห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม คงเหมือนนัดรวมญาติ
“ดีใจที่นายเรียนจบนะน่าน”
ดินแดนหันมามองน้องชาย ที่ไม่ได้สนิทสนมอะไรกันมากมายนัก น่านฟ้าเกิด เขาก็ได้สิบขวบแล้ว ไปเข้าโรงเรียนประจำ ความที่น่านฟ้าติดคุณ
น่านฟ้ายักไหล่
“ก็เริ่มเรียนมาแล้ว ถ้าไม่จบก็เสียดายเวลา”
เขามองพี่ชายอย่างสังเกตกว่าเดิม ช่วงอายุ เขาไม่น่าจะเป็นพ่อของชลดาได้ แต่ตอนน้องสาวเขาเกิด ดินแดนก็สิบหกแล้ว โตพอที่จะมีลูกแล้ว เขาเห็นความห่างเหินของแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงคู่นี้ดี จะใช่ ดินแดนไหมนะ
น่านฟ้าพยายามจะเลิกคิด แต่ความคิดว่าใครเป็นพ่อของชลลดาก็มาเยือนบ่อยๆ เมื่อพบเจอวงศาคนาญาติผู้ชายของเขา
“พี่แดนเคยบอกว่า พี่รู้ว่าใครเป็นพ่อของน้องชล” น่านฟ้าลองถาม
“ทำไมหรือ นายสนใจหรือ” พี่ชายยิ้มมุมปากมองน้องชายด้วยสายตาหยั่งเชิง
“ถ้านายสนใจชลลดามากเกินน้อง” ดินแดนยักไหล่
“พี่บอกให้ได้ว่าไม่มีปัญหา”
น่านฟ้าขมวดคิ้ว ทำหน้าเคร่งใส่พี่ชาย ถึงดินแดนกลับมาอยู่บ้าน แต่ก็ใช่ว่าจะสนิทสนมอะไรกันนัก
“พี่แดน น้องชลเป็นน้องสาวของเรามาสิบแปดปีนะ เท่าอายุของน้อง จะให้ผมคิดกับชลเป็นอย่างอื่นได้ไง”
“นายถามตัวเองให้ดีก่อน น่าน ว่านายบริสุทธิ์ใจแค่ไหน แต่ฉันบอกนายว่า น้องชลสวย ต้องใจฉันมาก”
น่านฟ้าอยากอัดพี่ชายไปกระแทกข้างลิฟท์ ชายหนุ่มกำมือแน่น ยักไหล่
“ผมคิดว่าความคิดพี่วิปริตมากพี่แดน ที่คิดกับเด็กที่พี่เห็นมาตั้งแต่เกิดอย่างนั้น ผมว่าพี่คงไม่เกิดตัณหาตอนอุ้มน้องเป็นครั้งแรกหรอกนะ”
ดินแดนอมยิ้มตามหลังน้องชายที่เดินคอแข็งออกไปนั่น น่านฟ้าเริ่มเป็นผู้ใหญ่แล้วซิ เขารีบเดินตามไป โอบไหล่น้องชายไว้ รู้สึกถึงกล้ามเนื้อที่เขม็งตึงอย่างชัดเจน
“เฮ้ย ไปที่เดียวกัน ไปด้วยกันก็ได้ พี่จะไปกับพ่อน่ะ เดี๋ยวพ่อกลับมาทำงาน นายค่อยกลับมาเอารถ”
“ก็ได้” ชายหนุ่มระงับอารมณ์เดือดเหลือบมอง กริยาชายตามองของน่านฟ้ายิ่งทำให้พี่ชายหัวเราะ
“ถ้านายเป็นน้องสาวฉันจะจูบนาย”
น่านฟ้าชายตาดูพี่ชายอีกครั้งอารมณ์ห่ามๆ ยังมีติดตัวเขาเสมอ ชายหนุ่มกอดพี่ชายที่ตัวบางกว่าหมับแถมยังกัดเบาๆ เข้าที่ข้างคอ รู้สึกว่าพี่ชายตัวแข็งไปแล้ว แล้วอะไรแปลกๆ ที่แทรกเข้ามาจนรู้สึก น่านฟ้าก้าวถอยออกมา มองพี่ชายอย่างไม่เชื่อสายตาและความรู้สึกตัวเอง
“พี่แดน”
เขามองพี่ชายที่ยืนหลับตาหน้าแดงเอามือกุมรอยที่เขากัดเอาไว้ ปากแดงบางเม้มแน่น เขาไม่อยากเชื่อว่าเขาเพิ่งสังเกตว่าพี่ชายเขาใช้ลิบสติก ถึงจะเป็นลิบมันก็ตาม
“อย่าทำอย่างนี้อีก นายน่าน”
น่านฟ้าจ้องตาพี่ชายก่อนยิ้มยักคิ้วให้อย่างเป็นต่อ เขารู้ความลับของพี่ชายแล้ว นับแต่นี้ พี่แดน ไม่ใช่พี่ชายที่แสนเลอเลิศอีก พ่อน้องชายตัวแสบแกล้งอ้าแขนก้าวไปใกล้
“ทำอะไร น่าน”
เสียงบิดาเรียกมาเบาๆ ก็ทำให้น่านฟ้าหยุดความอยากแกล้งพี่ชายเอาไว้ได้
“พ่อเห็นแกโตจนทำงานได้เรื่องได้ราว ยังมาทำตัวเป็นเด็กเป็นเล็กอีก จะรังแกอะไรพี่เขาอีกล่ะ”
“ก็แค่อยากกอดพี่ชายเองพ่อ”
ลูกชายคนเล็ก หันไปบอกพ่ออย่างกวนๆ ตามนิสัย
“ถ้าแกเป็นอีแอบนะไอ้น่าน” พรเทพมองลูกชายดุๆ
ชายหนุ่มเบะปาก อย่างเจตนาให้กวนโทโสสุดขีด
“เป็นทำไมฮะแอบ อย่างผมต้องไบฯอยู่แล้ว แค่แอบน่ะเสียชาติเกิด”
พรเทพมองลูกชายคนโตที่ยืนกุมคออยู่ ก่อนบอกลูกชายอีกคนเบาๆ
“พี่แดนเขาไม่ได้เป็นอย่างที่น่านคิดหรอกนะ เขาทนให้ใครถูกคอไม่ได้นะ เขามีประสบการณ์ที่เลวร้ายมาก”
“แดนขับรถได้ไหม” เขาหันไปถามบุตรชายคนโตที่เหมือนจะยังไม่หายช็อค
“ครับ”
ดินแดนรับคำ เดินไปบอกคนขับรถที่ยืนระวังรออยู่ ก่อนเข้าไปประจำที่นั่งคนขับ น่านฟ้าเข้าไปนั่งข้างพี่ชาย ปล่อยหน้าที่ปิดประตูให้คนขับรถที่ถูกดินแดนเข้าไปยึดตำแหน่ง
“ฉันเคยถูกกัดคอ” ดินแดนเป็นคนเอ่ยเอง “น่าแปลกที่ฉันไม่ตาย อย่างคนอื่น”
แค่นั้นน่านฟ้าก็ทิ้งตัวพิงพนัก
“คุณพระช่วย”
เสียงพี่ชายหัวเราะลั่นดึงน่านฟ้าออกจากจิตนาการสุดโต่ง พรเทพเอื้อมมือไปผลักหัวลูกชายคนโต กิริยาสนิทสนมที่น่านฟ้าไม่เคยเห็นพ่อทำกับใคร
“ไปเชื่อมัน น่าน เรื่องนี้ มี พ่อ กับ แดนเท่านั้นที่รู้” พรเทพเริ่มเล่าช้าๆ
เรื่องประหลาดที่ไม่มีที่มาที่ไป นภาพรแม่ของดินแดนและน่านฟ้า เพื่อนที่มาเป็นภรรยาและแม่ของลูก อะไรทำให้เธอเป็นเช่นนั้น จนบัดนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจ
“แม่ ของน่านบีบคอ แดน พ่อไม่รู้ว่าเรื่องอะไร พ่อเข้าไปห้าม แม่เขาตกบันได เลยคลอดน่านก่อนกำหนด”
ความจริงอีกอย่างที่เขาไม่รู้ จะใช่หรือไม่ เรื่องอย่างนี้ เขาถามโรหิตาได้ แต่มารดาเขาตกบันได คลอดเขาก่อนกำหนดจริง แม่เสียเลือดมากจนเสียชีวิต
ดินแดนทบทวนความทรงจำ ก่อนเล่าออกมาบ้าง
“พี่อ่านหนังสือเสร็จจะลงไปหาอะไรในตู้เย็นกิน เห็นแม่ยืนที่หัวบันได พึมพำอะไรเบาๆ เลยจะจูงแม่กลับห้อง ได้ยินคล้ายๆ แม่บอกว่า จะไม่คลอด จะไม่ให้เด็กคนนี้เกิดวันนี้ พอพี่ถามแม่ แม่ก็หันมาบีบคอ พ่อออกมา แล้วก็...”
ดินแดนยักไหล่อีกอย่างเคยชิน เขาโตมากแล้ว สิบขวบแล้วตอนนั้น
น่านฟ้าตัวแข็ง มันถูกกำหนดหรือ ใครกำหนด หรือบงการให้เห็นอย่างนั้น ถ้าเป็นฝีมือโรหิตา อย่าคิดว่าเขาจะไม่เอาคืน
จบตอน “ใบมอบอำนาจของชลลดา”
ความคิดเห็น