คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The word love คำว่ารัก
Ctrl+A
“อึก...ได้โปรดปล่อยผม...สึนะโยชิคุง” ร่างบางกล่าวอย่างอ้อนวอนหากแต่ได้รับการเห็นใจไม่มันกลับกันเสียอีกร่างสูงเพิ่มแรงกระแทกอย่างไร้ความปราณี
เจ็บ...ทั้งกาย...ใจ
“อ๊า...ฮึก...ได้โปรดหยุดเถอะสึนะโยชิคุง” ร่างกายบอบบางยังคงร้องขอทั้งที่มิเคยเอ่ยกล่าวคำนี้กับผู้ใดแต่มิอาจได้รับความเห็นใจจากร่างสูงแม้แต่น้อย
บอบช้ำ...ไปทุก...สัดส่วน
“ฮึก...อ๊า...เจ็บ หยุดเถอะสึนะโยชิคุง” ถึงกระนั้นก็ยังอ้อนวอนต่อไปถึงแม้จะรู้ว่านภาผู้นั้นคงมิหยุดเป็นแน่....หากแต่เป็นดั่งใจคิดบุรุษร่างสูงยังงคงกระทำต่ออย่างไร้ความปราณี
นภาของผม… ผมรักคุณ
ต่อให้ผมต้องพบกับ...ค่ำคืนที่แสนเจ็บปวด....ผมเต็มใจ
เพียงแค่ได้รักคุณ...ก็เพียงพอแล้ว
“อ๊า...อ๊า..ฮึก...หยุดเถอะนะสึนะโยชิคุงผมขอร้อง” รู้อยู่แก่ใจว่าไม่เป็นผล...นภาผู้นี้มิเคยฟังคำอ้อนวอน...หมดแรง...หมดกำลังจะอ้อนวอน...ก่อนเปลือกตาบางจะปิดสนิทจึงกล่าวคำพูด
“ผมรักคุณ...”
หากแต่คำตอบนั้นกลับบาดลึกไปจนสุดขั้วหัวใจ ของผู้รับฟัง
“ฉันเกลียดเธอ...”
เพียงจบคำนั้นเปลือกตาบางก็ปิดสนิทเพื่อจะซ่อนดวงตา2สีที่งดงามและแสนเศร้า
ร่างสูงของบุรุษผู้เป็นนายเหนือหัวแห่งวองโกเล่มองร่างบางซึ่งมีตำแหน่งเป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของตน ‘โรคุโด มุคุโร่’ ซึ่งนอนหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรารอยยิ้มที่เกิดขึ้นในขณะหลับ ทำให้ดูราวกับว่าฝันหวานหากแต่แพขนตายาวสวยนั่นกลับปริ่มไปด้วยหยาดน้ำ ร่างสูงเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบางซึ่งหลับใหลอยู่ก่อนจะค่อยๆบรรจงเช็ดหยาดน้ำตานั้นออกไป
ขอโทษนะ...สายหมอกของฉัน
ฉันจำเป็น...ต้องใช้เธอ...เป็นเครื่องมือ
หากสงคราม..ครั้งนี้จบเมื่อไหร่...ฉันสัญญา
เราจะอยู่ด้วยกัน...ตราบจนนิรันดร์
ผ่านไปแล้วค่ำคืนที่เจ็บปวดรัตติกาลที่แสนยาวนาน ‘สึนะโยชิคุง’ เมื่อตื่นเค้าขึ้นมาก็ไม่พบร่างสูงอีกแล้วไม่ใช่ว่าจะจำไม่ได้แต่ไม่อยากจะจำต่างหาก เค้ายังจำได้ดีไม่เคยลืมคำพูดของเขาและคำตอบของร่างสูง
‘ผมรักคุณ...’
หรือแม้คำตอบที่ได้ฟังก็มิเคยลืมเลือน
‘ฉันเกลียดเธอ...’
ทางฝั่งสึนะโยชิ
ร่างสูงของบุรุษผู้มีเส้นผมสีสะอาด สีขาวบริสุทธิ์ หากแต่ขึ้นชื่อว่าเป็นนภาสีเลือด ยืนประจันหน้ากับร่างโปร่งผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลฟูฟ่อง นัยน์ตาสีเดียวกับดวงอาทิตย์ยามลับฟ้า
“สึนะโยชิคุง ฉันก็ไม่อยากจะอ้อยอิ่งอะไรหรอกนะเข้าเรื่องเลยแล้วกัน” คำพูดที่พูดพร้อมกับรอยยิ้ม
“ว่ามาสิ ผมก็รับฟังอยู่ไงครับ”อีกฝ่ายก็ไม่ย้อมแพ้จึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ลวงหลอก เฉกเช่นกัน
“ฉันจะมาขอตัวมุคุโร่คืน”เมื่อร่างสูงของนายเหนือหัวแห่งวองโกเล่ได้ยินเช่นนั้นจึงหัวเราะเบาๆในลำคอ
“หึๆ ขอคืนหรือครับคุณพูดราวกับคนคนนี้เป็นของคุณ”
นภาแห่งวองโกเล่พูดด้วยเชิงที่เหนือกว่าพร้อมรอดูท่าทีของอีกฝ่าย ‘ใช่จริงๆ’ ใบหน้าของเบียคุรันตอนนี้กำลังขมวดคิ้วเข้าหากัน และเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าทีเหมือนจะโต้ตอบจึงพูดขัดออกไป
“ก็มันจริงไหมล่ะะครับคุณเบียคุรัน คนคนนั้นเป็นผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของผม”
ของผม ของผมงั้นเหรอ คำพูดคำนี้ทำให้เบียคุรันโต้ตอบกับมาด้วยท่าทีที่หมดความสุขุมเหมือนทุกครั้ง “ของเธองั้นเหรอ เธอพูดคำๆนี้ออกมาทั้งที่เธอไม่เคยเห็นค่าในตัวมุคุโร่แม้แต่นิด”
“แล้วจะทำไมเหรอครับเพราะอย่างน้อยระหว่างคุณกับผมมุคุโร่ก็เลือกที่จะบอกรักผม"
ร่างสูงเลือกที่จะแทรกหยุดคำพูดของคนคนนั้น ‘ใครบอกว่าเค้าไม่รักมุคุโร่ แต่เพื่อแฟมิลี่เค้าต้องทำ’เมื่ออีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้นถึงกับสะอึกถึงไม่อยากเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อว่าสายหมอกนั้นหลงรัก บุรุษร่างสูงผู้นี้จริงๆ
“หึหึหึ แล้วไงล่ะสึนะโยชิคุง ถ้าเธอไม่เห็นค่าไม่ต้องการไม่รักยกให้ฉันไม่ดีกว่าเหรอ”
“คงไม่ได้หรอกครับเพราะเค้าเป็นของเล่นของผม ถ้าให้คุณไปแล้วผมจะเล่นอะไรล่ะครับ”
“เอ!! งั้นคงต้องใช้กำลังแย่งมาสินะสึนะโยชิคุง”
การต่อสู้เริ่มขึ้นแล้ว!!!
ขอโทษนะ...สายหมอก...ของฉัน
ต่างฝ่ายต่างสู้สุดแรงอย่างไม่ออมมือแต่มนุษย์หรือจะสู้เทวดา
ขออภัย...ที่ทำให้...หลั่งน้ำตา
“อั่ก...อึก”
...แต่เทวดาก็มิอาจชนะความเชื่อมั่นมิใช่หรือ...
“ ยอมแพ้เถอะครับคุณเบียคุรันตอนนี้คุณแพ้ผมแล้ว”
ปัง.......
ลาก่อนมุคุโร่
ตุบ!!
เสียงกัมปนาทจากอาวุธนรกเงียบไปหากแต่ตามด้วยเสียงร่างกายที่ร่วงหล่น
‘ทำไมไม่เจ็บ’
ดวงตาสีเดียวกับตะวันยามลับฟ้าลืมขึ้นเพื่อหาเหตุผล แต่เหตุผลที่อยากเจอนั้นทำให้มิอยากลืมตาขึ้นมาอีก
“ม...มุคุโร่ มุคุโร่อย่าเป็นอะไรนะ ได้โปรดอย่าเป็นอะไร นายทำอย่างนี้ทำไมได้โปรดลืมตาสิที่รัก
แล้วบอกว่าแค่ล้อเล่น นายน่าจะเกลียดฉันที่ฉันทำกับนายแบบนั้นแต่นายมาช่วยฉันทำไมทำไมไม่เกลียดฉัน
ไม่ปล่อยให้ฉันตายเอาตัวมาบังกระสุนแทนฉันทำไม”
...ใช่...
ยามที่กระสุนพุ่งเข้าร่างบางแห่งหมอกกลับเอาตัวมารับกระสุนแทนเขา กระสุนนั้นเจาะทะลุหัวใจเลือดไหลออกมาราวไม่ต้องการที่จะอยู่ภายในนั้นอีกแล้วไหลออกวาพร้อมหัวใจที่แทบจะหยุดเต้น
“เพราะผมรักคุณน่ะสิครับ....คุณช่วยโกหกว่ารักผม..อึก..โกหกเพื่อคนใกล้ตายได้ไหม”
ร่าของนายเหนือหัวแห่งวองโกเล่โอบอุ้มร่างที่แสนรักไว้ในอ้อมกอด ราวกับกลัวว่าสิ่งแสนรักนี้จะหายไป
“ฉันรักเธอ...รักเธอ...รักเธอมาก..ฮ..ฮึก..ได้โปรดอย่าลงโทษคนเลวอย่างฉันแบบนี้”
“ขอบคุณครับ..อึก...สำหรับคำ..อึก..โกหกที่ผมอยากฟัง..อึก...ผมรักคุณนะครับ” สิ้นเสียงนี้ดวงตาสองสีที่ไม่เข้าคู่นี้ก็ปิดลงนิรันด์
“ฉันไม่ได้โกหก...ฮือ...ฮึก...ได้โปรดอย่าจากฉันไป”
ซาตานในคราบเทวดาชุดขาวมองดูความตายของสายหมอกที่รักแสนรักตรงหน้า และเห็นยามที่ร่างบางนั้นเอาตัวมาบังกระสุน หรือแม้แต่ยามร่างกายเพรียวงามล้มลงพร้อมหยาดเลือดที่สาดกระเซ็น ในหัวของเขาตอนนี้มีต่คำว่า ทำไม ทำไม ทำไม คนคนนั้นทำกับเธอขนาดนี้แต่เธอกับรักเขา ทำไม ทำไม ทำไม ฉันรักเธอขนาดนี้แต่เธอกลับไม่เห็นมันหากแต่ภาพที่มันบีบรัดหัวใจเขามากที่สุดคือภาพที่สายหมอกที่รักร้องขอจากนภาผู้นั้น
...เขาควรหยุดสินะ…
เพราะ....ต่อให้ยืดเยื้อต่อไป....
ก็มิอาจได้....สายหมอก
....ที่รักคืนมา....
“ฮัลโหลโชจังเหรอ ช่วยเอาสัญญาพันธมิตรมาให้ฉันหน่อยสิ”
แบบนี้ดีแล้วสินะ ปล่อยสายหมอกคืนสู่นภาอันเป็นที่รัก
ขอโทษที่รัก...ขอโทษ
ถ้ารู้ว่า...จะเป็น...แบบนี้
ผมจะบอก....รักคุณ...จนคุณเบื่อ
ผมจะ...โอบกอดคุณ...อย่างอ่อนโยน
งงใช่ไหมค่ะไรเตอร์ก็งง(อ่าวไทย)
มุกโคตรฝืดเอาเป็นว่ารอดูเฉลยตอนต่อไปแล้วกันนะค่ะ
ความคิดเห็น