โดจิน Y Inazuma eleven : โกเอ็นจิ x เอ็นโด

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เอ็นโดจะทำอย่างไร
เมื่อเพื่อนสนิทของเขา.....จูบเขาเมื่อวาน
และในวันรุ่งขึ้น เขาก็มาสารภาพความรูสึกว่า
รักเขา!!!

เนื้อเรื่อง

หลังจากที่เหล่านักเตะได้ซ้อมกันตามตารางที่กำหนดแล้วก็ได้เวลากลับบ้าน เด็กหนุ่มร่างสูงผู้เป็นดาวยิงของทีม โกเอ็นจิ ชูยะ พึ่งกลับมาจากการไปพักล้างหน้าล้างตาแล้วเดินเข้ามาที่ห้องชมรมเพื่อที่จะเปลี่ยนเสือผ้าเตรียมกลับบ้านเช่นกัน ก็พบกับเอ็นโดที่กำลังเปลี่ยนชุดนักเรียนอยู่คนเดียวในห้องชมรม

“อ้าว พวกนั้นกลับไปกันหมดแล้วเหรอ?” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อเขามองไปรอบห้องไม่พบวี่แววของใครเลย

“อือ....พวกนั้นกลับกันไปหมดแล้วล่ะ” ร่างเล็กตอบขณะยืนหันลังพร้อมถอดเสื้อผู้รักษาประตูออก เผยให้เห็นแผ่นหลังสีน้ำผึ้งตามแบบฉบับของเด็กผู้ชาย เขามีท่าทีสบายๆแต่งตัวไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกนัยน์ตาสีนิลของร่างสูงจ้องมองด้วยความสนใจ

เอ็นโดหยิบเสื้อนักเรียนตัวนอกมาใส่เป็นขั้นตอนสุดท้าย และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปจึงหันมาเพื่อจะถามไถ่ “วันนี้กลับด้วยกันไหมโก-------“

ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคก็ถูกร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่ทันรู้ตัว โน้มใบหน้าเข้ามาจูบร่างเล็กอย่างแผ่วเบา จนเอ็นโดสะดุ้งเผลออ้าปากรับทำให้อีกฝ่ายใช้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาควานหาความหอมหวานได้โดยง่าย ร่างเล็กพยายามอยู่หลายหนที่จะผลักร่างสูงออกแต่แทบจะไม่มีเรี่ยวแรง ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะพึ่งซ้อมฟุตบอลเสร็จก็เป็นได้ เอ็นโดจึงได้แต่คอยใช้แขนดันโกเอ็นจิไว้ไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้เท่านั้น

เมื่อโกเอ็นจิถอนจูบออก เอ็นโดก็รีบสูดอากาศให้เต็มปอดแล้วใช้มือข้างหนึ่งปิดปากตัวเองกันไว้เพื่อว่าร่างสูงจะคิดพิเรนทร์จูบเขาเป็นหนทีสอง “ทำอะไรของนายน่ะ โกเอ็นจิ!?”

เสียงร่างเล็กโวยวายและพยายามจะถอยหนีแต่ก็ทำไม่ได้เพราะด้านหลังชนกับล็อกเกอร์เสียแล้ว “อย่าคิดทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีกนะ ไม่งั้นฉันจะวิ่งหนีไปจริงๆด้วย!”

เอ็นโดพยายามพูดขู่ให้อีกฝ่ายยอมปล่อยตัวเขา แต่ทว่าโกเอ็นจิกลับไม่มีท่าทีสนใจเลย “คิดจะหนีทั้งๆที่ฉันล็อกแขนนายไว้อย่างนี้น่ะเหรอ?”

ร่างสูงว่าพรางยิ้มๆ เอ็นโดลองขยับแขนอีกข้างที่ไม่ได้ปิดปากตัวเองดูปรากฏว่ามันถูกโกเอ็นจิจับล็อกไว้ด้านหลัง แถมยังเป็นข้างขวาข้างที่ถนัดซะด้วย ตั้งแต่เมื่อไรกัน!?

เอ็นโดถึงกับหน้าเหวอเมื่อเจอแบบนี้ “ตะแต่ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้นายจูบฉันง่ายๆอีกแน่!!”

ร่างเล็กว่าพรางใช้มืออีกข้างปิดปากตัวเองให้สนิทมากขึ้นไปอีก โกเอ็นจิมองท่าทางของร่างเล็กอย่างนึกขำ

“อืม......งั้นฉันไม่จูบนายแล้วก็ได้ แต่จะไปสนใจส่วนอื่นแทนก็แล้วกันนะ” ร่างสูงว่าพร้อมแย้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ยิ่งทำให้คนฟังหน้าเหวอไปกันใหญ่ เพราะเอาไม่ถูกเลยว่า ส่วนอื่นที่ว่านั้นมันคือส่วนไหนกัน และไม่นานเอ็นโดก็ได้รู้เมื่ออีกฝ่ายใช้นิ้วแตะลงบนตัวเขาตั้งแต่ลำคอลงไปเรื่อยๆจนไปหยุดอยู่ที่เข็มขัดกางเกงนักเรียนของเขา และถูกปลดออกอย่างช้าๆ

“เฮ้ย! นายจะทำอะไรน่ะ!? อย่าไปจับมันนะ.....” เอ็นโดเผลอปล่อยมือออกจากปากตัวเองแต่เมื่อเห็นว่าใบหน้าของอีกฝ่ายเลื่อนเข้ามาใกล้เกือบจะทันทีก็รีบชักมือกลับเข้าที่เดิม เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี

“หึ หึ ถ้านายปล่อยมือออกจากปากนายเพื่อจะหยุดมือฉัน ฉันก็จะจูบนาย แต่ถ้านายยังปิดปากไว้อยู่ร่างกายนายก็จะถูกสัมผัส เอาล่ะเอ็นโด.....นายจะเลือกทางไหนกันน่ะ” โกเอ็นจิยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นสีหน้าของร่างเล็กที่กำลังสับสนไปพร้อมๆกับที่มือของเขาเริ่มจะสัมผัสเบาๆไปกับส่วนที่ไวต่อการสัมผัสของเอ็นโด

ร่างบางเลือกที่จะไม่ยอมโดนจูบ เขาพยายามอดกลั้นเสียงครางเอาไว้ทุกครั้งที่เขาถูกสัมผัสในจังหวะที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนขาอ่อนฟุบนั่งลงกับพื้นแต่สัมผัสที่ได้รับก็ยังไม่ยอมหยุดมือ โกเอ็นจิย่อตัวลงข้างๆคอยมองสีหน้าที่เขินอายของเอ็นโดแล้วโน้มตัวไปขบเบาๆที่ใบหูไล่ลงมาถึงต้นคอแล้วออกแรงกดจูบลงไปเพื่อทำตำหนิไว้ต่างหน้า จุดนี้ที่ทำให้เอ็นโดสะดุ้งสุดตัวจนปลดปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างออกมา

“.....เอ็นโด..ฉันน่ะ...” โกเอ็นจิเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ ทว่าร่างบางเห็นแบบนั้นก็รวบรวมกำลังครั้งสุดท้ายสะบัดหลุดจากการจับกุมของอีกฝ่ายได้สำเร็จแล้วผลักร่างสูงให้ล้มลงก่อนที่จะรีบคว้ากระเป๋านักเรียนแล้ววิ่งออกนอกห้องไปทันที

“เอ็นโด!” ช้าไปแล้ว โกเอ็นจิวิ่งตามออกมาเอ็นโดก็หายตัวไปแล้ว เขาสบทออกมาอย่างหัวเสีย

เพราะทำสีหน้าแบบนั้นแท้ๆ......

ถึงห้ามใจไว้ไม่อยู่ยังไงเล่า.....

เช้าวันรุ่งขึ้น

เอ็นโดเดินมาโรงเรียนด้วยท่าทีเหม่อลอย ด้วยเรื่องเมื่อวานที่โกเอ็นจิทำกับเขาไว้เล่นเอาเขานอนไม่หลับเลยทีเดียว มิหนำซ้ำวันนี้ยังไงก็ต้องได้เจอกันอยู่ดี แถมตอนซ้อมบอลก็ยังต้องเจอกันอีก เลี่ยงการเจอหน้าไม่ได้เลยแหะ....

“เฮ้อ.....” ว่าแล้วร่างบางก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขายืนอยู่หน้าประตูทำใจสักพักแล้วจึงเปิดมัน เอ็นโดรีบสาวเท้าเดินไปที่โต๊ะของตัวเองทันทีโดยไม่คิดจะหันไปมองรอบข้าง เพราะถ้ามองก็อาจจะเจอกับโกเอ็นจิที่นั่งอยู่โต๊ะข้างหลังแถวข้างๆก็ได้

“ไงเอ็นโด วันนี้มาเช้าจังเลยนะ” คาเซมารุเดินเข้ามาทักทายเป็นคนแรก ตามมาด้วยคิโด

“เอ็นโด เมื่อวานนายกับโกเอ็นจิไปทำอะไรกันมา?” คิโดถามเข้าประเด็นตรงเผงจนเอ็นโดสะดุ้ง

“อะอะอะไร มะไม่ได้ทำอะไรกันซักหน่อย ทำไมนายถึงถามแบบนั้นล่ะ?” เอ็นโดพยายามทำน้ำเสียงและสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

“หืม.....ไม่เห็นต้องตื่นตัวขนาดนั้นเลยนิ ฉันแค่เห็นว่าวันนี้เจ้าหมอนั้นดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษก็เลยสงสัยน่ะ” คิโดขมวดคิ้วให้กับท่าทางของเอ็นโด “พอลองถามเจ้าตัวก็บอกเป็นความลับ”

“อารมณ์ดี?” เอ็นโดก็ขมวดคิ้วสงสัยเหมือนกัน ก็ตั้งแต่เข้าห้องมายังไม่เจอหน้าโกเอ็นจิเลยนินา ว่าแล้วเขาก็แอบหันหน้าไปมองคนที่นั่งถัดจากโต๊ะเขาไปข้างหลังสองโต๊ะแถวข้างๆดู จริงอย่างที่คิโดว่าวันนี้ก็เอ็นจินั่งฮัมเพลงอารมณ์ดีอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

หมอนั้นอารมณ์ดีอะไรของเขา....

ร่างบางจ้องอยู่นานจนเริ่มสังเกตได้ว่าการขยับปากของอีกฝ่ายต่างไปจากการฮัมเพลงเมื่อครู จึงลองอ่านปากของโกเอ็นจิดู

‘ฉันรู้นะ.....ว่านายแอบมองฉันอยู่ คิดถึงกันอยู่หรือไง?’

ทันทีที่จบประโยคนัยน์ตาสีนิลก็สบเข้ากับนัยน์ตาสีน้ำตาลของอีกฝ่ายพอดี จนร่างบางสะดุ้งไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าถูกเขามองอยู่จึงรีบหันกลับไปที่เดิมทันที

“อืม......แม้แต่นายก็ไม่รู้งั้นเหรอเนี้ย ช่างเถอะ....อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวของหมอนั้นเองก็ได้” คิโดพูดสรุปความคิดตัวเองออกมา

เอ็นโดที่หันกลับมาก็หน้าแดงซะจนไม่กล้าเงยหน้าไปคุยกับคาเซมารุและคิโดเลย จนทั้งคู่กลับไปนั่ง ที่คาบเรียนแรกเริ่มแล้วเขาจึงกลับมาตั้งสติเลิกคิดฟุ้งซ่าน

หมอนั้น....คิดยังไงกับเรากันแน่นะ....

พักเที่ยง

หลังจากกินข้าวเสร็จเอ็นโดก็เดินมาทำธุระที่ห้องน้ำ พอออกมาก็พบกับโกเอ็นจิที่ยืนรออยู่ข้างนอกแล้ว ร่างบางทำทีไม่สนใจและเดินกลับไปจะขึ้นชั้นเรียน ทว่าร่างสูงก็เดินตามมาเนี้ยสิทำให้เขาต้องรีบหันกลับไปพูดด้วย

“นายตามฉันมาทำไม?” ร่างบางหรี่ตามองอย่างหวาดๆ

“ก็แค่อยากจะมาพูดต่อจากเมื่อวาน” โกเอ็นจิหยักไหล่ เขายิ้มให้กับร่างบางและพุ่งตัวมาจับร่างบางไว้แล้วออกแรงดันให้ติดผนังอาคารเมื่อเห็นว่าร่างบางเตรียมตัวจะวิ่งแล้ว “ใจเย็นๆน่าเอ็นโด.....ฉันไม่ทำอะไรนายที่นี่หรอก”

“ปล่อยฉัน....” เอ็นโดลดท่าทีขัดขืน ถึงแม้โกเอ็นจิจะปล่อยตัวเอาสบายๆเพียงแค่ใช้แขนของเขาดันกำแพงไว้ไม่ให้ร่างบางหนีเท่านั้น ทว่าเอ็นโดก็ไม่กล้ามองหน้าโกเอ็นจิอยู่ดี

ร่างสูงไม่พูดอะไรต่อ เขาค่อยๆโน้มใบหน้าเข้ามาที่ข้างหูร่างบาง แล้วกระซิบเบาๆ “เอ็นโด....ฉันน่ะ........”

มันใกล้มากจนร่างบางรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย เขาผลักร่างสูงออกห่างด้วยความตกใจ และพยายามจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่ถูกมือใหญ่ของอีกฝ่ายรั้งแขนข้างหนึ่งไว้และเสียงของร่างสูงก็หยุดร่างบางไว้ได้

“ฉันรักนายเอ็นโด!” ร่างบางหยุดกึก แล้วหันกลับมาหาคนพูดช้าๆ “นาย...ว่าอะไรนะ?”

โกเอ็นจิหมุนตัวเอ็นโดให้หันมาหาเขาทั้งตัวแล้วใช้วงแขนกว้างสวมกอดร่างบางอย่างแผ่วเบา ร่างบางก็ไม่มีท่าทีขัดขืนอะไรเพราะกำลังอึ้งอยู่กับคำพูดของร่างสูง

“สำหรับฉัน....แค่คำว่า ‘ชอบ’ มันยังไม่พอหรอก ต้องบอกว่า ‘รัก’ มันถึงจะพอที่จะอธิบายถึงเหตุผลที่ฉันทำกับนายเมื่อวานนี้ได้” วงแขนกว้างกำชับมากขึ้นเมื่อพูดถึงประโยคหลัง เหมือนกลับจะกลัวว่าร่างบางจะหลุดหนีไปอีกเหมือนเมื่อวานนี้

เอ็นโดยังคงนิ่งเงียบ ในหัวของเขาตอนนี้กำลังมึนงงและสับสน เพื่อนสนิทของเขาทำเรื่องน่าอายไปเมื่อวานแล้ววันนี้เขาก็มาสารภาพแล้วว่า

รักเขา!

ร่างบางรู้สึกได้ถึงใบหน้าที่ร้อนฉ่า มันคงจะแดงไปถึงหูแล้วแน่ๆเลย

“เอ็นโด....” เสียงของโกเอ็นจิช่วยเรียกสติร่างบางให้กลับมา “อะอะไร?”

“นาย......ชอบฉันบ้างหรือปล่าว?” คำถามของร่างสูงทำให้ร่างบางกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ยังไม่ถามว่า ‘รัก’ ฉันไหมในตอนนี้ แค่อยากถามว่านายชอบฉันบ้างหรือปล่าว?”

คำถามนี้ทำให้ร่างบางเงียบไปนานอยู่พอสมควร มือเล็กตัดสินใจดันแผ่งอกกว้างของอีกฝ่ายออกเบาๆ ซึ่งร่างสูงก็ยอมปล่อยยืนรอฟังคำตอบของอีกฝ่ายเงียบๆ เอ็นโดมีสีหน้าลำบากใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาบอกคำตอบ

“.......ขอโทษนะ.....โกเอ็นจิ....”

เป็นคำตอบสั้นๆที่ร่างสูงเข้าใจดี เขาอึ้งกับคำตอบไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มให้อีกฝ่ายที่กำลังหลบหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดด้วยกันทั้งสองฝ่าย

“เข้าใจแล้วเอ็นโด......ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อวานนะ.....”

ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วร่างสูงก็เดินจากไป เหลือเพียงร่างบางที่ยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับความรู้สึกเจ็บตรงกลางอก

ทำไมถึงได้รูสึกเจ็บแบบนี้นะ.....

หรือว่าใจจริงแล้ว.....เราก็ชอบหมอนั้นอยู่กันนะ?

ตอนเย็น

หลังจากช่วงพักเที่ยง เอ็นโดก็ไม่ได้คุยอะไรกับโกเอ็นจิอีกเลย จนมาถึงช่วงเวลานัดซ้อมฟุตบอลกัน ร่างบางคิดว่าถ้าได้เล่นฟุตบอลกับอีกฝ่ายคงจะทำให้ความสัมพันธุ์ของพวกเขากลับมาเป็นเพื่อนกันดั่งเดิมได้

แต่โกเอ็นจิก็ไม่มา......

เวลาล่วงเลยไปจนเย็นใกล้ค่ำ ร่างบางเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเป็นคนสุดท้าย และปิดประตูห้องชมรมเดินเท้ากลับบ้าน ระหว่างทางเขาก็เดินผ่านสนามฟุตบอลริมแม่น้ำที่เคยมาซ้อมกับพวกเด็กๆ

และเป็นที่แรกที่เขาได้เจอกับโกเอ็นจิ......

ทว่าร่างบางสังเกตเห็นว่ามีเงาคนกำลังยืนอยู่ที่ใต้สะพาน และเมื่อมองดูดีๆแล้วก็เจอว่าเป็นโกเอ็นจินั้นเอง เห็นแบบนั้นร่างบางจึงไม่รอช้ารีบวิ่งลงไปหาอีกฝ่ายทันที

“โกเอ็นจิ!” เอ็นโดส่งเสียงเรียก และเป็นเจ้าของชื่อจริงๆที่หันหน้ามา ร่างสูงดูมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อยที่เจอร่างบาง “เอ็นโด....”

“ทะทำไมวันนี้ไม่ไปซ้อมล่ะ ทุกคนเขารอนายกันอยู่นะ” เอ็นโดพยายามพูดให้ดูเป็นปกติ

“อือ....โทษที ไว้พรุ่งนี้จะไปนะ กลับล่ะ” ร่างสูงยิ้มให้ร่างบางแล้วสะพายกระเป๋าทำท่าจะเดินจากไป

“ดะเดี๋ยวสิ วันนี้กลับด้วยกันไหม?” ร่างบางทำท่าจะวิ่งตามมาแต่ถูกคำพูดของอีกฝ่ายรั้งไว้

“.......พอเถอะ เอ็นโด......ทำแบบนี้ มันเจ็บนะ” โกเอ็นจิพูดโดยไม่หันกลับมามองเอ็นโด ทำให้อีกฝ่ายเงียบไป

เมื่อเงียบกันไปทั้งสองฝ่ายร่างสูงจึงตัดสินใจที่จะขยับตัวต่อ ร่างบางที่มีท่าทีสับสนกับความรู้สึกที่จุกอยู่ในอกจึงโผลงออกมา

“โกเอ็นจิ!” ได้ผล ร่างสูงหยุดเดินแล้ว “ฉะ ฉะ ฉัน ฉันคิดว่าฉันอาจจะเริ่มรู้สึกชอบนายแล้วก็ได้.....”

ร่างเล็กพูดก้มหน้าก้มตา ใบหน้าของเขาร้อนฉ่าและแดงแจ๋ สติของเขาแทบจะดับอยู่ ณ ตรงนั้นแล้ว

“อย่าล้อเล่นนะ เอ็นโด” ร่างสูงส่งเสียงปรามมาเมื่อมีความคิดว่าอีกฝ่ายแค่จะพูดปลอบความรู้สึกของเขาเท่านั้น

“มะ ไม่ได้ล้อเล่นนะ!” เมื่อร่าเล็กเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าร่างสูงเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาในระยะไม่กี่ก้าว เอ็นโดสะดุ้งน้อยๆเมื่อมือของอีกฝ่ายยื่นมาสัมผัสที่ใบหน้า “พูดมาสิ.....ฉันจะรอฟัง....ความจริงจากปากนาย”

“.....อึก.......นายบอกว่ารักฉัน นายเลยบอกว่ารู้สึกเจ็บใช่ไหม?” เอ็นโดจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย

“ใช่....” โกเอ็นจิเองก็จ้องลึกกลับเข้ามาในดวงตาของเขาเหมือนกัน

“ตรงนี้ใช่ไหมที่นายเจ็บ....” เอ็นโดทาบฝ่ามือเล็กๆลงบนแผ่นอกด้านซ้ายของอีกฝ่าย

“ใช่....” มีคำตอบเรียบๆกลับมา

“เหมือนกันเลย.......ตอนนี้ฉันเองก็เจ็บที่ตรงนี้ เหมือนกันกับนาย......” เอ็นโดกำเสื้อของตัวเองไว้แน่นตรงฝั่งซ้ายที่เดียวกัน นั้นเรียกความสนใจของอีกฝ่ายในตัวร่างเล็กมากขึ้น “คิดว่าแบบนี้ฉันเองก็คงต้องชอบนายแล้วเหมือนกันแน่ๆเลยยังไงล่ะ”

“แล้วทำไมตอนเที่ยงถึงบอกว่าขอโทษล่ะ?” ร่างสูงโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น

“.....ก็....ก็....ตะตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออกนี่นา เรื่องมันเกิดขึ้นเร็วมาก จากเมื่อวานนายทำแบบนั้นกับฉันแล้วมาวันนี้นายก็มาบอกว่าชอบฉันอีก แถมยังถามกลับแบบเอาคำตอบทันทีด้วยใครจะไปคิดอะไรทันล่ะ!!” ร่างบางเปิดเผยทุกอย่างออกมา “....หลังจากนั้นนายก็ไม่คุยกับฉันอีกเลย......ฉันกลัว....ว่าจะเสียนายไป”

“แต่ตอนนี้ฉันก็อยู่ตรงนี้แล้วไง.....” ร่างสูงยิ้มให้แล้วโน้มตัวลงมาจูบร่างบางอย่างนุ่มนวล มือใหญ่ข้างหนึ่งเริ่มซุกซนปลดกระดุมเสื้อร่างบางอย่างรวดเร็ว

“หวา....นายจะทำอะไรน่ะ!?” เอ็นโดโวยวายทันทีเมื่อมือของร่างสูงเริ่มที่จะอยู่ไม่นิ่งบนร่างกายเขา

“ทำโทษเด็กดื้อที่ไม่ซื่อตรงต่อความรู้สึกตัวเองไง” โกเอ็นว่าทิ้งท้ายไว้ด้วยรอยยิ้ม เอ็นโดหน้าเหวอเมื่อรู้ได้ว่าอีกฝ่ายต้องการที่จะทำอะไรกับเขา

........................................................................................................

หยดน้ำใสๆร่วงลงมาจากท้องฟ้ากระทบหลังคาเสียงดังเปาะแปะ ประสานไปกับเสียงครางเบาๆจากตัวบ้านไม้หลังเล็กที่ไม่มีเจ้าของ และในนี้จึงเหมาะเป็นสถานที่ไว้ลงโทษเด็กดื้อที่ไม่ซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเอง

โกเอ็นจิจูบไล่ระดับจากริมฝีปากลงมาที่ซอกคอและยอดอกของอีกฝ่าย เอ็นโดส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะเมื่อถูกกดจูบลงตามร่างกายจนตอนนี้ท่อนบนของเขาเต็มไปด้วยรอยจูบที่ร่างสูงมอบให้

คราวนี้เริ่มลงไปที่ส่วนล่าง โกเอ็นจิถอดกางเกงของเอ็นโดออกช้าๆและหยอกล้อกับส่วนที่ไวต่อสัมผัสของเขาจนร่างบางร้องครางยาวออกมาอยู่หลายครั้ง

“กะโกเอ็นจิ.....?” ร่างบางมีท่าทีแปลกในเมื่ออีกฝ่ายหยุดกระตุ้นเขา

“ไว้ค่อยไปพร้อมกัน” โกเอ็นจิว่าพลางปลดกางเกงของเขาออกบ้าง “กะจะรอให้นายพร้อมกว่านี้ก่อน แต่ไม่ไหวแล้วล่ะ เจ็บหน่อย...แต่อย่าเกร็งนะ”

“อือ...” เอ็นโดลากเสียงยาวต่อเนื่องเมื่ออีกฝ่ายดันตัวเข้ามา

“ไหวหรือปล่าวเอ็นโด?” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อร่างบางเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า

“.......ไหวสิ ถ้าเป็นนายนะ” อีกฝ่ายได้ยินดังนั้นจึงยิ้มออกมาอย่างพอใจในคำตอบ เขาโน้มตัวลงมาจูบร่างบางอีกครั้ง และดันตัวเข้าไปพร้อมๆกันจนได้ระยะที่ต้องการ

“จะเริ่มละนะ” ร่างสูงเอ่ยถามร่างบางที่มีสีหน้าเขินอายและหอบหายใจอีกฝ่ายพยักหน้าให้น้อยๆ โกเอ็นจิจึงเริ่มจากจังหวะช้าๆ เพื่อให้ร่างบางได้คุ้นชินก่อน และเมื่อเวลาผ่านไปเขาจึงเริ่มแร่งจังหวะมากขึ้น เร็วขึ้น

เสียงสายฝนประสานกับเสียงครางหวานยั่วยวน ความรู้สึกเจ็บแปรเปลี่ยนเมื่ออยู่กับคนที่เรารัก กลายเป็นความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก มีเพียงทั้งสองคนเท่านั้นที่รู้ถึงจังหวะลมหายใจของกันและกันในค่ำคืนนี้ จนมาถึงจังหวะสุดท้ายที่ทั้งคู่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันในที่สุด

...........................................................................................

“แบบนี้.....เรียกว่ารักได้เลยหรือปล่าว?” เอ็นโดเอ่ยถามโกเอ็นจิ หลังจากที่ทั้งคู่จัดแจงเสื้อผ้าเสร็จแล้ว

“อืม....” โกเอ็นจิตอบกลับพร้อมจุมพิตไปที่หน้าผากของร่างบางอย่างแผ่วเบา

โดยหวังว่าความรักของพวกเขา......

จะสวยงามเหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้าหลังเฆกฝนจางในคืนนี้......
 

===========================================================
 

หวา.....หายกันไปนานทีเดียว ต้องขอโทษด้วยนะค้า ^^""
กลับมาเขียนต่อแล้วค่ะ ช่วงนี้อาจจะช้าหน่อยเพราะยังไม่ค่อยมีไอเดียในการเขียนสักเท่าไร = =""
ไม่ไดเข้ามาดูนานแล้ว มีเพื่อนตั้ง 32 คน!! โอ้พระเจ้า ขอบคุณมากๆค่ะ
จากนี้ไปจะพยายามสร้างผลงานให้ทุกๆคนอ่านนะคะ ^w^
รับงานอยู่ค่ะ ใครอยากอ่านคู่ไหนก็บอกได้นะคะ ต้องการแนวไหนก็บอกได้
ฟิคคู่นี้ขอหมอบให้กับหนูน้อยคนหนึ่งที่เข้ามาเป็นเพื่อน เอาลงให้แล้วนะจร้า!!!