โดจินY Inazuma eleven : เอ็นโด x อะโฟรดี้ 2

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

มาต่อแล้วค่ะ กับฟิคที่ไม่รู้จะมีคนอ่านไหม หรือจะมีคนโพสหรือปล่าว ใจแป๋วจังเลย T - T (โพสน้อยจัง)
ยังไงก็ช่วยอ่านแล้ววิจารด้วยนะคะ

เนื้อเรื่อง

ดำเนินเรื่องโดย : เอ็นโด

หลังจากนั้นผ่านไปหลายวัน อะโฟรดี้ก็หายตัวไปเลย ผมเล่นฟุตบอลไปอย่างเอื่ยเฉื่อยในวันนี้ ทำไมผมถึงต้องคิดถึงหมอนั้นด้วยนะ ทีมของพวกเราก็สามารถเอาชนะทีมเอฟซิล่อนโฉมใหม่ได้แล้วแท้ๆ แม้จะมีศัตรูใหม่โผล่มาคือทีมไดม่อนดัตส์ของกาเซลก็เถอะ ผมตบหน้าตัวเองด้วยมือสองข้างเพื่อเรียกสติ การต่อสู้นี้มันจะไม่จบเลยหรือไงนะ

ตูม!

เสียงระเบิดกระแทกกับสนามฟุตบอล ลูกบอลสีดำแปล่งประกายเจิดจ้าพร้อมกับคำเชิยท้าทายในการแข่งขัน ซึ่งทีมของพวกผมก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว สถานที่แข่งขันคือสนามฟุตบอลใกล้ๆ ทั้งที่พวกผมคิดว่าพัฒนาขึ้นแล้วแท้ๆ แต่กลับตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

การโจมตีเห็นผลโดยการที่ลูกบอลถูกสะกัดออกไปนอกสนาม นี่พวกผมต้องแพ้จริงๆอย่างนั้นหรือ?

ตุบ....

เสียงลูกบอลที่กลิ้งกลับมากลางสนาม ผมจ้องมองเหตุการณ์นั้นอย่างไม่กระพริบตา ใครคนหนึ่งที่ผมโหยหา บัดนี้ปรากฎตัวแล้ว

“อะโฟรดี้!?”

 

ดำเนินเรื่องโดย : อะโฟรดี้

ผมรู้สึกขัดใจเล็กน้อยเพราะไอ้ลางสังหรณ์ของผมมันแม่นเสียจริง ศัตรูร้ายกาจมากถึงขั้นทำให้ทีมอินาซึมะซึ่งเอาชนะทีมของผมในศึกฟุตบอลฟรอนเทียไปได้ตกอยู่ในสถานการณ์เสียเปรียบได้ถึงขนาดนี้

ผมร่อน(บิน)ตัวลงมาอยู่กลางสนามโดยเหยียบลูกบอลไว้เป็นสัญลักษณ์ว่าขอเวลานอก เอ็นโดผู้นำกับตันทีมของอินาซึมะก็เดินเข้ามาเจรจากับผม ดีจริงๆที่ปลอดภัย

“ขอทาที่ให้รอนะ เอ็นโด”

ผมตัดสินใจเข้าร่วมทีมอินาซึมะ ในระหว่างนั้นผมสั้งเกตุเห็นความผิดปกติในทีม เด็กผู้ชายผมขาวใส่ผ้าพันคอนั้นทั้งที่เป็นการแข่งแต่เขากลับนั่งซึมอยู่ที่ขอบสนามทราบชื่อในภายหลังว่าฟุบุคิ หลังจากที่ผมเข้าร่วมทีมอินาซึมะแล้ว ทีม ‘เรา’ ก็ชนะซึ่งนั้นก็สร้างความเจ็บใจให้กับศัตรูไม่น้อยเลยทีเดียว

“เอ็นโดคุง ฉันอยากให้เธอเลิกเล่นเป็นผู้รักษาประตูซะ”

เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นอย่างใหญ่หลวงในทีมอินาซึมะ อิเลเว่น กับตันทีมผู้รักษาประตูถูเปลี่ยนตำแหน่งมาเล่นกองหลัง และทาจิมุไคที่อยู่กอองหลังก็ขึ้นมาเล่นเป็นผู้รักษาประตูแทนตามคำสั่งของโค้ชฮิโตมิโกะ

ในเย็นวันนี้พวกผมเหน็ดเหน่อยกับการซ้อมที่หฤโหดมาทั้งที่พึงจะเสร็จศึกกับทีมไดม่อนดัตส์แท้ๆ ดูท่าท่าใหม่ของเอ็นโด(หัวโมง) และทาจิมุไค(หัตอนันทันใจ)ก็ยังไม่คืบหน้าไปซักเท่าไหรนัก

“ไงจ๊ะ อาหารถูกปากหรือปล่าว?” อากิเด็กผู้หญิงที่เป็นคนดูแลทีมเดินเข้ามาทักผม

“อื้อ อร่อยมากเลยล่ะ” เธอยิ้มเป้นแล้วก็เดินไปทักทายและให้กำลังใจคนอื่นๆในทีม ดูเป็นเด็กผู้หญิงที่มีจิตใจดีเหมือนกันนะเนี้ย

 

เวลาอาบน้ำ ผมกับเอ็นโดแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย(นั่งแช่น้ำใกล้ๆกัน) นอกจากจะถามคำถามพื้นๆสองสามข้อ ว่าสบายดีหรือปล่าว หรืออะไรทำนองนั้น ผมหายไปนานขนาดนี้เขาจะคิดถึงผมบ้างไหมนะ

“ฮ้า สบายตัวจริงๆเลย กลับขึ้นห้องไปพักผ่อนเอาแรงดีกว่า” ผมตามทุกคนไปหลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ห้องของผมรู้สึกจะอยู่ชั้นบน ผมนึกถึงเอ็นโดขึ้นมาในขนะที่กำลังจะปิดประตูห้อง(หลังจากที่ผมเข้าไปในห้องแล้วนะ)

ผมที่ก้มหน้าอยู่เห็นเงาของใครบางคนที่ประตู พอเงยหน้าขึ้นมาดูก็พบกับคนที่ผมกำลังคิดถึงอยู้เลย

“เอ็นโด....”

“นายหายไปไหนมา?” เขาก้มหน้าพูดกับผมซึ่งตอนนี้ผมคิดว่าเขากำลังโกรธผมอยู่นะ “ทำไมไม่ติดต่อกลับมาบ้างล่ะ?” คำถามที่สองออกจากปากเขา ซึ่งผมก็ได้แต่เงียบ

“ไว้ค่อยคุยกันก็แล้วกันนะ ฉันอยากพัก.....” ในขณะที่ผมจะปิดประตูนั้นเอง

โครม!

ลูกปิดประตูหลุดจากมือของผมทันที เพราะเอ็นโดใช้มือของเขาทุบประตูออกไปจนติดพนัง ซึ่งนั้นทำให้พมตกใจมาเลยทีเดียว

“ทำตัวหน้ามันไส้ชะมัด.....ทำเป็นสนิทสนมกับคนอื่นอยู่ได้.....” สนิทสนม? หมายถึงผมกับอากิที่ห้องอาหารหรือปล่าวนะ? ผมมองดูเอ็นโดอย่างหวาดๆ

“เพราะนายมันดึงได้มีอารมณขึ้นมา ฉะนั้นรับผิดชอบซะ!” คำประกาศกร้าวจากเจ้าของนัยตาสีน้ำตาลที่ฉายประกายระริก

 

สัมผัสอุ่นๆจากรสจูบที่ห้อมหวานนั้นทำให้ห้วนนึกถึงงจูบในครั้งแรกทั้งเย้ายวนและหอมหวาน บนเตียงนี้คงทำให้เอ็นโดรู้สึกดีกว่านอนบนพื้นในครั้งแรก ผมดึงเสื้ของเอ็นโดขึ้นไล่สัมผัสไปตามเนินร่างของเขา ในระหว่างนั้นเขาไม่ได้ขัดขืนอะไรผมเลย เป็นอะไรหรือปล่าวนะ?

ผมเงยหน้าขึ้นมามองเอ็นโด ซึ่งเขามีสีหน้าที่นิ่งเงียบ “ทำต่อสิ” เขาส่งสายตาท้าทายมาที่ผม รู้สึกเจ็บใจนึดหน่อย แต่เดี๋ยวผมจะสนองให้เอง ผมเลื่อนมือลงไปถอดกางเกงของเขาออก แล้วเริ่มจากใช้นิ้วไล่เกลี่ยจุดที่ไวต่อสัมผัส เอ็นโดมีอาการกระตุกเป็นระยะ และเสียงครางตามมาหลังจากที่ผมเริ่มจะใช้ปาก และในเวลาต่อมาน้ำสีขาวขุ่นก็หลังออกมา ผมจึงหยุดชะงักเพราะเอาใบหน้าเข้าไปใกล้ไม่ได้ (เดี๋ยวจะเลอะเทอะ)

“ไม่กล้าละสิท่า” คำพูดท้าทายจากเอ็นโด ผมรู้สึกยั่วนิดหน่อย รู้สึกว่าเอ็นโดจะมาแรงยังไงชอบกล แต่ผมก็คิดวิธีแก้เผ็ดไว้เรียบร้อยแล้ว

“ห๊ะ!? ทำอะไรนะ?” เอ็นโดพยุงตัวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าผมก้มลงไปอีครั้งหนึ่ง แล้วไล่เลียทุกหยาดหยดของเขาที่ถูกปล่อยออกมา “ยะหยุดนะ มันสกปรก...”

เป็นห่วงเรื่องอย่างนี้ด้วยเหรอเนี้ย “ไม่หรอกถ้าเป็นของของนายนะ” ผมพูดทั้งๆที่ยังไม่หยุกเลีย ซึ่งเอ็นโดก็ทำเสียงจิกจักในลำคอและหลบหน้าไปทางอื่น เขาเกรงตัวจนกระทั้งผมเลยเสร็จ คงจะอายมากสินะหน้าแดงเชียว ผมดันตัวเอ็นโดไปติดพนังถอดกางเกงออกแล้วขึ้นคร่อมตัวเขา

“จะเริ่มละนะ” มีประกายฉายในแววตาของเอ็นโด ผมนั่งลงบีบรัดส่วนที่ไวต่อสัมผัสของเขา รู้สึกตึงนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกเจ็บ ผมขยับตัวทันทีโดยยึดเอ็นโดไว้เป็นที่เกาะ เราหายใจรดกันเป็นลมอุ่นๆ เวลาผ่านไปผมรู้สึกว่าเอ็นโดทนได้นานขึ้น แต่ในไม่กี่อึดใจของเหลวอุ่นๆก็ถูกปล่อยเข้ามาในตัวของผม อา.....รู้สึกหมดแรงเลยแหะ

วืด~ตุบ

ในช่วงที่ผมกำลังหมดแรง ผมรู้สึกได้ว่าตัวขอลผมมันลอยละล่องร่วงลงพื้นเตียง ในตอนนี้สภาพที่ผมเป็นอยู่คือผมนอนอยู่ข้างล่างและมีเอ็นโดคร่อมตัวผมอยู่ข้างบน ซึ่งใบหน้าของเขาแย้มไปด้วยร้อยยิ้มและนัยตาสีน้ำตาลที่ฉายประกายระริกอย่างผู้ชนะ

“จะทำอะไรนะ เอ็นโด” คราวนี้ผมกับต้องเป็นฝ่ายถามเอ็นโดบ้าง เพราะตอนนี้ผมกำลังเสียเปรียบเรื่องพื้นที่

“แหะๆต้องขอขอบใจนายนะที่ช่วยตืนความจำฉัน” เขาล้วงมือมาในเสื้อยืดสีขาวของผม “ได้เทคนิคใหม่รวมกับของเก่าเมื่อคราวที่แล้ว ฉันจะเอาคืนนายเป็นสองเท่าเลย”

“ห๊ะ!?” ผมหน้าเหวอไปเลยเมื่อได้ยินคำพูดของเขา เอ็นโดไม้รอช้าถอนตัวออกแล้วโน้มเขามาจูบผม เป็นจูบที่เร้าร้อนอย่างที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนจนผมหลุดเสียงครางออกมาด้วยเมื่อเขาถอนจูบออกก็มีของเหลวสีใสไหลเชื่อมริมฝีปากของผมและเขาก่อนจะขาดลงในเวลาไม่นาน ผมรูสึกอายและหน้าแดงก่ำอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะไม่คิดว่าเอ็นโดจะกล้ารุกผมได้ถึงขนาดนี้

ผมคิดจะขยับลุกหนีแต่เอ็นโดก็กดตัวผมไว้แล้วใช้เสื้อยืดของผมมัดมือไว้เหนือหัว ตายละหว่านี้ผมจะโดนเอาคืนหรือเนี้ย

“หึๆ บอกแล้วไงว่าฉันจะเอาคืนนายเป็นสองเท่านะ” เขายิ้มยิงฟันแล้วเริ่มต้น ‘การเอาคืน’ ที่ว่าด้วยการไล่สัมผัสจากขบเบาๆที่ติ่งหู และซอกคอ แบบนี้คงเป็นรอยแหงๆเลยลิ้นอุ่นๆนั้นทำให้ผมกระตุกเป็นระยะและหลุดเสียงครางออกมาเป็นลำดับ สัมผัสอุ่นๆนั้นไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงจุดที่ไวต่อสัมผัส ผมเกร็งตัวจนกระทั้งของเหลวสีขาวขุ่นนั้นหลังออกมา

“อะเอ็นโด หยุด....นายไม่ต้องทำก็ได้นะ” ผมรีบพยุงตัวขึ้นมาเพื่อที่จะห้ามเขาที่กำลังเลียของเหลวนั้นอยู่

“ถ้านายทำได้ฉันก็ทำได้สิ ถ้าเป็นของนายนะ” คำพูดของผมถูกย้อนกลับมา ผมจึงไม่อาจจะขัดใจเขาได้

หลังจากกระตุ้นร่างกายจนได้ที่แล้ว เอ็นโดก็จับขาของผมแยกออกแล้วแทรกตวเข้าไปอย่างช้าๆและเริ่มเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ จนผมไม่สามารถสะกดเสียงครางเอาไว้ได้

“ระเร็วไปแล้วเอ็นโด.....!” ผมพูดในขณะที่พยายามสะกดเสียงครางไว้

“ใครว่าล่ะ เพราะทุกทีนายขยับช้าเองตางหาก” เขายิ้มชอบใจที่ได้แกล้งผม หนอยรู้อย่างนี้ไม่ยอมเสียทีแน่

เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนถึงขีดสุดเอ็นโดโถมเข้ากอดผมและหลั่งเข้ามาอีกครั้ง

เอ็นโดใช้สติเฮือกสุดท้ายถอนตัวออกจากตัวผม แก้มัดที่มือผมแล้วก็ล้มตัวลงข้างๆ เราสองคนก็เพลียด้วยกันทั้งคู่จึงหลับไปพร้อมๆกันในเวลานั้น

 

ดำเนินเรื่องโดย : เอ็นโด

ผมตื่นนอนตอนเช้าต้อนรับวันใหม่ ข้างๆมีอะโฟรดี้นอนหลับอยู่คงจะเพลียละมั้ง ผมใช้นิ้วเกลี่ยผมสีเหลืองทองยาวสยายนั้น ตัวผมเองก็ไม่คิดหรอกว่าจะทำ(รุก)ได้จริงๆ กะจะแค่แกล้งเอาคืนเล่นๆ แต่ตอนนี้ใจมันกลับรู้สึกเต้นโครมครามอย่างบอกไม่ถูก

ผมตัดสินใจปลุกเขาลุกไปอาบน้ำพร้อมกลับมากินข้าวแล้วก็ออกไปซ้อม ดูท่าอะโฟรดี้จะโกรธเรื่องเมื่อคืน(ที่ผมอาจจะหนักมือไปหน่อย)เลยยิงลูกเตะหนักมาให้ผมซ้อมโหม่ง

จนในที่สุดผมก็สามารถฝึกซ้อมลูกโหม่งท่าไม้ตายใหม่ได้สำเร็จ แต่ไม่นานการต่อสู้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น ‘เดอ คาออส’ เป็นทีมผสมระหว่างทีมของกาเซลและทีมของเบิร์น ซึ่งแข็งแกร่งมากขั้นที่พวกผมที่ได้ท่าไม้ตายใหม่มาแล้วก็ยังสู้ได้ยาก แม้แต่ท่าสวรรค์ขั้นเวลาของอะโฟรดี้ก็ยังใช้ไม่ได้ผล โดยเฉพาะกำแพงหลังอย่างไฟและน้ำแข็งนั้นเจาะไม่ได้ง่ายๆเลย

จะทำยังไงดีนะ........จะทำยังไงดี!?

 

ดำเนินเรื่องโดย : อะโฟรดี้

ฮึ้ม!! แม้แต่ท่าสวรรค์ขั้นเวลายังใช้ไม่ได้ผลเลยเหรอเนี้ย ท่าจะเสียเปรียบสุดๆแล้วละสิ ผมเหลือบไปมองฟุบุคิที่นั้งอยู่ข้างสนาม ถ้าผมไม่สามารถช่วยเหลือทีมอินาซึมะได้แล้วละก็ อย่างน้อยผมก็อาจจะทำให้เขาคนนั้นกลับมาเล่นฟุตบอลได้อีกครั้งก็ยังดี

“ทุกคน ส่งบอลมาให้ฉันทีเถอะ ฉันพอจะเห็นจุดอ่อนของไฟกับน้ำแข็งนั้นแล้วล่ะ” ผมประกาศให้ทุกคนในทีมรู้และทำตาม แม้มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายแต่ผมก็พยายามให้ถึงที่สุดเพื่อให้เขา(ฟุบุคิ)คนนั้นเห็นว่า แม้เราจะไม่มีกำลังแต่เราเลือกที่จะพยายามก็สามารถทำได้

ในตอนนั้นเอง.....

ตูม!

ลูกบอลถูกอัดลงพื้นสนาม ฮิโรโตะ กันทีมเจเนชิทก็ออกมา เพื่อจุดประสงค์อะไรไม่เป็นที่แน่ชัด แต่ก็เป็นเขาที่พาทีมเดอ คาออสกลับไป จากเหตุการณ์นั้นทำให้ผมสลบเข้าโรงพยาบาลไป

 

บนดาดฟ้าของโรงพยาบาล เอ็นโดพาผมขึ้นมาสูดอากาศ

“ขอโทษด้วยนะ เพราะพวกฉันแท้ๆที่ทำให้นายเจ็บตัว” เอ็นโดก้มหน้าขอโทษผม สีหน้าเขาดูบ่งบอกว่าสำนึกผิดเอามาก

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ก็ฉันต็มใจช่วยพวกนายอยู่แล้ว”

ในจังหวะเดียวกันนั้นเองฟุบุคิก็เดินเข้ามาหาผมแล้วกล่าวขอบคุณ ซึ่งเรามองตากันก็รู้ว่าเรื่องอะไร เขายิ้มให้ผมเล็กน้อยแล้วก็เดินจากไป ซึ่งเอ็นโดก็มองผมกับฟุบุคิสลับไปมาอย่างงงๆ

“นาย......คงไม่ได้มองคนอื่นนองจากฉันใช่ไหม?” เด็นโดถามด้วยน้ำเสียงดุดัน ผมนึกขำในท่าทางของเขา

เอ็นโดใช้แขนทั้งสองข้างกันผมไว้ให้ติดกับกำแพงรั้ว แล้วพูดประโยคหนึ่งที่ฟังแล้วทำให้ผมอึ้งจนเถียงกลับไม่ออกเลยทีเดียว

“อย่าลืมสิ ว่านายนะเป็น ‘ของ’ ฉันแล้วนะ ไม่ยอมยกให้คนอื่นง่ายๆหรอกน่า”

ใช่สิก็พ่อคุณรุกเป็นแล้วนิ แถมยังรุกหนักด้วยเมื่อคืน ผมยิ้มและรับสัมผัสจากจูบของเอ็นโดบนดาดฟ้าที่ซึ่งมีแต่เราสองคน ซึ่งมือของเขาก็เริ่มจะซุกซนไปเรื่อย

ให้ตายสิคนเขายังเจ็บอยู่แท้ๆ