ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 27
หลัาทานอาหารมื้อสวีทสุ ๆ มื้อนี้แล้ว เบาภัทร็ับรถพาปรอยฝนนั่รถเล่นมวามามที่แสนะวุ่นวายแ่็แฝไป้วยเสน่ห์แห่สีสันยาม่ำืนนแทบะรอบรุเทพ แ่ทัู้่่า็ไม่มีใรที่ะยอมเอ่ยวนันลับบ้านหรือแวะผับไหนแ่อย่าใ ่าฝ่าย่ารู้สึว่าอยาะอยู่้วยันแบบนี้ไปนาน ๆอีสัพั เพราะหลายวันที่ผ่านมาเบาภัทรไม่่อยะมีเวลาให้ับปรอยฝนเท่าไรนั
" ฝน่วไหม "
" ฝน่วไหม "
เบาภัทรหันไปถามพร้อมับวาฝ่ามืออันอบอุ่นบนหน้าาอปรอยฝน
" ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ "
" ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ "
ปรอยฝนหันไปยิ้มอบ วาสใสที่มอมาแทนำอบไ้เป็นอย่าี ว่าูเหมือนนัวเล็รหน้าะยัไม่่วริ ๆ
" เปล่า ไปเที่ยวันไหม "
" เปล่า ไปเที่ยวันไหม "
เบาภัทรถามะที่สายายัับ้อไปที่เส้นทารหน้า
" ไปเที่ยวอืมเอาสิ ไปไหนล่ะ "
" พัทยา "
" อนนี้น่ะนะ ึแล้วนะ "
" ไปเที่ยวอืมเอาสิ ไปไหนล่ะ "
" พัทยา "
" อนนี้น่ะนะ ึแล้วนะ "
ปรอยฝนหันไปทำหน้าสสัยใส่นัวสูที่ยัใ้สมาธิในารับรถอยู่
" อืม็ทะเลยาม่ำืนน่ะ ลอไปูนะ "
" ็ไ้ ุ้อยอยู่ไหนฝน็อยู่้วยุ้อยว่าไฝน็ว่า้วย "
ปรอยฝนอบเหมือนเ็น้อยทำเอานับรถเผลอำออมาเบา ๆ ่อนะโนมือเล็ๆ ทุบเบา ๆ ที่้นแน
" ำอะไร นี่แน่ะ " ปรอยฝนถามเสียอน ๆ
" เปล่า ็แ่ำที่ฝนพูแบบนี้ ปิเห็นมัมีวามิเป็นอัวเอ ไม่่อยะามใอะไรใร่าย ๆ แล้วนี่วนไปพัทยา็ไม่มีวามเห็นน่ะ แ่นั้นเอ "
" อ้าว ไม่ีเหรอ เป็นเ็ื้อ็บ่น เป็นเ็ว่า่าย็บ่น เอาใยาริ ็แหม แหะ ๆ ็แบบว่าเพิ่ไ้อราาแพมาน่ะ แหวนไ ็ไม่อยาทำัวื้อับุ้อยไ "
ปรอยฝนอบแบบสารภาพามร ทำเอานัวสูที่ำลัเหยียบันเร่แันหน้ารู้สึีใที่ปรอยฝนเห็น่าอสิ่ที่เธอมอบให้
" อ๋อ เห็นแ่อ ิ " เบาภัทรแล้แวเล่น
" ไม่ไ้เห็นแ่อเห็นแ่นให้ะหา " ปรอยฝนเถียลับมา
" แวเล่นน่ะ ั้นไปันนะ ถ้าฝน่ว็หลับเลย "
" ไม่หรอ ฝนะนัุ่ยเป็นเพื่อนุ้อย เี๋ยวุ้อย่ว ฝนยัไม่อยาไปเป็นนาฟ้าบนสวรร์ " ปรอยฝนอบ้วยสีหน้าริัพร้อมับยับเบาะเพื่อนั่ท่าหลัรหลัาที่เธอปรับเบาะให้เอนนอนเล็น้อยมา่อนหน้านี้
" โห เราหนวหูแย่ " เบาภัทรพูพร้อมับทำท่าเอามืออุหู
" ว่าอีละ นี่เลยมา ะร้อเพลให้ฟัลอทาเลยอยูสิ "
" อืม็ทะเลยาม่ำืนน่ะ ลอไปูนะ "
" ็ไ้ ุ้อยอยู่ไหนฝน็อยู่้วยุ้อยว่าไฝน็ว่า้วย "
ปรอยฝนอบเหมือนเ็น้อยทำเอานับรถเผลอำออมาเบา ๆ ่อนะโนมือเล็ๆ ทุบเบา ๆ ที่้นแน
" ำอะไร นี่แน่ะ " ปรอยฝนถามเสียอน ๆ
" เปล่า ็แ่ำที่ฝนพูแบบนี้ ปิเห็นมัมีวามิเป็นอัวเอ ไม่่อยะามใอะไรใร่าย ๆ แล้วนี่วนไปพัทยา็ไม่มีวามเห็นน่ะ แ่นั้นเอ "
" อ้าว ไม่ีเหรอ เป็นเ็ื้อ็บ่น เป็นเ็ว่า่าย็บ่น เอาใยาริ ็แหม แหะ ๆ ็แบบว่าเพิ่ไ้อราาแพมาน่ะ แหวนไ ็ไม่อยาทำัวื้อับุ้อยไ "
ปรอยฝนอบแบบสารภาพามร ทำเอานัวสูที่ำลัเหยียบันเร่แันหน้ารู้สึีใที่ปรอยฝนเห็น่าอสิ่ที่เธอมอบให้
" อ๋อ เห็นแ่อ ิ " เบาภัทรแล้แวเล่น
" ไม่ไ้เห็นแ่อเห็นแ่นให้ะหา " ปรอยฝนเถียลับมา
" แวเล่นน่ะ ั้นไปันนะ ถ้าฝน่ว็หลับเลย "
" ไม่หรอ ฝนะนัุ่ยเป็นเพื่อนุ้อย เี๋ยวุ้อย่ว ฝนยัไม่อยาไปเป็นนาฟ้าบนสวรร์ " ปรอยฝนอบ้วยสีหน้าริัพร้อมับยับเบาะเพื่อนั่ท่าหลัรหลัาที่เธอปรับเบาะให้เอนนอนเล็น้อยมา่อนหน้านี้
" โห เราหนวหูแย่ " เบาภัทรพูพร้อมับทำท่าเอามืออุหู
" ว่าอีละ นี่เลยมา ะร้อเพลให้ฟัลอทาเลยอยูสิ "
ปรอยฝนปรับเสียเพลในรถให้เบาเล็น้อย่อนที่เธอะเริ่มร้อเพลู่ไปับีีที่ถูเปิในรถ ทำเอานัวสูที่ำลัับรถอยู่ถึับส่ายหัวเมื่อเห็นวามน่ารัสใสเหมือนเ็อปรอยฝน ที่เอาแ่ร้อเพลทุเพลเพื่อไม่ให้เธอ่วลอเส้นทาไปพัทยา
.........................................................................................................
ทัู้่มาถึพัทยาราวๆ เที่ยืนเศษ เบาภัทรเลืออรถบริเวายหาทีู่สะอาและไม่น่าลัวนั เพราะอย่าไรเธอทัู้่็เป็นผู้หิหน้าาีันทัู้่ แู่เหมือนพัทยายาม่ำืน็ะึัไม่น้อยไปว่าอนลาวันเลย
ทั้สอนเินเล่นริมายหา้วยเท้าเปล่า วามนุ่มสบายอผืนทรายและวามเย็นอน้ำทะเลที่ัเ้าหาฝั่่วยทำให้บรรยาาศในืนนีู้สบายๆ เบาภัทรยื่นมือมาุมมือ้าหนึ่อปรอยฝนไว้่อนะเินูมือันเินไปริมายหา แม้ะไม่มีารพูาสนทนา หรือััน แ่วามรู้สึี ๆ็เิึ้นท่ามลาเสียลมและเสียลื่น
" ฝนเมื่อยหรือยั ไปนั่ันรนั้นแล้วันนะ "
เบาภัทรหันมาถามนัวเล็ที่ำลัเอามืออี้าับผมที่ปลิวไสวามแรลมอยู่ เธอไม่รอฟัำอบแ่เินูมือปรอยฝนมานั่เล่นริมายหา
" อาาศีเนอะ "
เบาภัทรพูึ้นมาพร้อมับล้มัวลนอนหนุนัปรอยฝนทันที ทำเอานที่ถูหนอนหนุนัถึับใเ้นวามือไม้ไม่ถู
" อืม อาาศี ีมา ๆเลยืนนี้ "
ปรอยฝนอบเบาภัทรามวามริ เพราะสำหรับเธอืนนีู้เหมือนะเป็นืนที่พิเศษสุ นับว่าเป็นวันเิที่มีวามทรำี ๆ สำหรับเธอมามายเหลือเิน
" ีสิ็มีเราอยู่้วยนี่ใ่ไหม "
" อืม อาาศี ีมา ๆเลยืนนี้ "
ปรอยฝนอบเบาภัทรามวามริ เพราะสำหรับเธอืนนีู้เหมือนะเป็นืนที่พิเศษสุ นับว่าเป็นวันเิที่มีวามทรำี ๆ สำหรับเธอมามายเหลือเิน
" ีสิ็มีเราอยู่้วยนี่ใ่ไหม "
เบาภัทรเยหน้าึ้นมอปรอยฝนทั้ ๆที่ยันอนหนุนั เมื่อเห็นนัวเล็ยิ้มและพยัหน้า เธอ็ึแนอปรอยฝนให้มาโอบอร่าเธอ ทำเอาปรอยฝนถึับมือไม้สั่น
" หนาวเหรอ เห็นมือสั่น ๆ "
" หนาวเหรอ เห็นมือสั่น ๆ "
เบาภัทรถามปรอยฝนะที่สายาอเธอยัเหม่อมอาวบนท้อฟ้า
" นิหน่อย " ปรอยฝนแล้อบลบเลื่อน
" หนาวั้นเราอให้ไหม ะไ้อุ่น "
" นิหน่อย " ปรอยฝนแล้อบลบเลื่อน
" หนาวั้นเราอให้ไหม ะไ้อุ่น "
เบาภัทรถามพร้อมับทำท่าะลุึ้นนั่ แ่ปรอยฝนเอาแนที่อไว้ เพราปรอยฝนไม่ไ้รู้สึหนาว รัน้ามเธอลับรู้สึอบอุ่นทั้ใและาย และอยาให้เบาภัทรอยู่ับเธออย่านี้ลอไป ไม่อยาให้เบาภัทรแบ่เวลาที่มีไปให้ับใรเหมือนที่ผ่านมา
" อ้าว "
" ฝนไม่หนาวหรอ ุ้อยนอน่อเถอะ "
" อ้าว "
" ฝนไม่หนาวหรอ ุ้อยนอน่อเถอะ "
ปรอยฝนอบเบา ๆ ่อนะใ้มือเล็ๆ ที่แสนนุ่มลูบไล้แ้มอเบาภัทรเบา ๆ ทำเอานที่ถูลูบทำาปรือเลิ้มเหมือนลูแมวถูเ้านายเาายัไยัั้น
" ืนนี้าวสวยนะ ว่าไหม "
" ืนนี้าวสวยนะ ว่าไหม "
ปรอยฝนเอ่ยึ้นมาะแหนหน้ามอบนท้อฟ้า เธอไม่ไ้ิไปเอ เพราะว่าืนนี้ท้อฟ้าเปิและโปร่ทำให้าวืนนีู้สวยว่าทุวัน
" อืมแ่ที่สวยว่าทุวัน็เพราะเราไู้าว้วยันเนอะ "
เบาภัทรแหนหน้าึ้นมาอบปรอยฝน และยัไม่ทันที่นนอนแหนใบหน้าะทำอะไร่อไป นัวเล็็โน้มใบหน้า้มลมาูบริมฝีปาอที่นอนอยู่บนัเบา ๆ ปรอยฝนถอนริมฝีปาาริมฝีปาอเบาภัทร วามเียบ่อเิึ้นพร้อมับวามรู้สึี ๆที่่อัวึ้นเ่นัน
เบาภัทรรู้สึแปลใ เพราะั้แ่รู้ัและบันมา ลอเวลามีแ่เธอที่เป็นฝ่ายู่โมและูบปรอยฝน่อนทุรั้ แ่มารั้นี้เธอเป็นฝ่ายถููบ่อนทำให้เธอถึับอมยิ้มและรู้สึี ๆอย่าบอไม่ถู
ส่วนปรอยฝนเธอเอ็เินับารระทำที่เป็นฝ่ายเริ่ม่อนรั้นี้ แ่เหุาร์ที่เิึ้นเิาวามรู้สึลึ ๆ อเธอ ที่อยาะูบนรหน้าบ้า โยเพาะืนนี้
" มาทำให้อยา แล้วาไป "
" อืมแ่ที่สวยว่าทุวัน็เพราะเราไู้าว้วยันเนอะ "
เบาภัทรแหนหน้าึ้นมาอบปรอยฝน และยัไม่ทันที่นนอนแหนใบหน้าะทำอะไร่อไป นัวเล็็โน้มใบหน้า้มลมาูบริมฝีปาอที่นอนอยู่บนัเบา ๆ ปรอยฝนถอนริมฝีปาาริมฝีปาอเบาภัทร วามเียบ่อเิึ้นพร้อมับวามรู้สึี ๆที่่อัวึ้นเ่นัน
เบาภัทรรู้สึแปลใ เพราะั้แ่รู้ัและบันมา ลอเวลามีแ่เธอที่เป็นฝ่ายู่โมและูบปรอยฝน่อนทุรั้ แ่มารั้นี้เธอเป็นฝ่ายถููบ่อนทำให้เธอถึับอมยิ้มและรู้สึี ๆอย่าบอไม่ถู
ส่วนปรอยฝนเธอเอ็เินับารระทำที่เป็นฝ่ายเริ่ม่อนรั้นี้ แ่เหุาร์ที่เิึ้นเิาวามรู้สึลึ ๆ อเธอ ที่อยาะูบนรหน้าบ้า โยเพาะืนนี้
" มาทำให้อยา แล้วาไป "
เบาภัทรเอาสำนวนท้ายรถบรรทุมาแวนัวเล็เล่น เพราะวามริเธออยาะทำมาว่าูบเมื่อสัรู่
" พอแล้ว นี่มันริมทะเลนะ แล้วทำเป็นเอาำวัรถบรรทุมาพู เสี่ยวริเลย "
ปรอยฝนหัวเราะเบาๆ
" อ้าว แสว่าถ้าไม่ใ่ริมทะเล ฝนะเป็นฝ่ายรุเราั้นสิ ั้นไปัน "
" พอแล้ว นี่มันริมทะเลนะ แล้วทำเป็นเอาำวัรถบรรทุมาพู เสี่ยวริเลย "
ปรอยฝนหัวเราะเบาๆ
" อ้าว แสว่าถ้าไม่ใ่ริมทะเล ฝนะเป็นฝ่ายรุเราั้นสิ ั้นไปัน "
เบาภัทรพูพร้อมับยันัวึ้นนั่ ทำเอาปรอยฝนทำหน้าสสัย
" ไปไปไหน "
" อ้าว ็ไปนอนโรแรมไ ะไ้ให้ฝนเป็นนเริ่มถ้าไม่ใ่ริมทะเล ฝนยอม "
เบาภัทรอบหน้าาย ่อนะถูปรอยฝนหยิที่แน้วยวามหมั่นไส้
" เ็บนะ ทำไมไม่เปลี่ยนาหยิมาัปาแทน ยัีว่า เ็บแ่มีวามสุ "
เบาภัทรพูะมือลูบ้นแนไปมา
" เี๋ยวเหอะ พูเ้า อยาเ็บมาว่านี้เหรอ "
ปรอยฝนพู่อนะทำท่าะหยิอีรั้ เบาภัทรรีบวิ่หนีมาอ้อม้านหลัอปรอยฝน่อนะยืนโอบอปรอยฝนา้านหลั ปรอยฝนเอ็ไม่ไ้ัืนแ่อย่าใ
" ัวหอมั " เบาภัทรพูพร้อมับแอบหอมบริเวอออปรอยฝน ทำเอานถูหอมถึับนลุัน
" บ้าเหรอ ูสินลุหมแล้ว "
" เหรอเอาอีไหม เผื่ออารม์ะเลิ "
" ทะลึ่นะุ้อย "
" ฮิฮิ " เบาภัทรยืนอปรอยฝนไว้อย่าอารม์ี
" นี่็ีสอแล้ว ุ้อยะับลับเลยไหม "
ปรอยฝนถามเบาภัทรเมื่อเห็นว่านาฬิา้อมือที่สวมใส่บอเวลาว่าึแล้ว
" ไม่ีว่าเนอะ ึแล้ว เี๋ยวเราไปเ็อินโรแรมีว่า พัีว่า พรุ่นี้่อยลับีไหม หรือว่าฝนะับลับ "
เบาภัทรลายอ้อมอที่อปรอยฝนไว้ ่อนะหมุนัวอปรอยฝนให้หันหน้ามา
" หูย ไม่เอาอ่ะ ับรถลับรุเทพอนึๆ นอน็ไ้ แ่ว่าเสื้อผ้า็ไม่ไ้เอามา อะไร ็ไม่ไ้เอามาน่ะสิ "
" ไม่เห็นยาเเว่น็มีอใ้ ลาายเสื้อผ้าายทะเล็มี โอเนะ "
" แล้วั้นในล่ะ ืนนี้ะเอาอะไรเปลี่ยน " ปรอยฝนถามเบา ๆ
" ็โนบราโนลิสิ๊ะ ไม่เห็นยา เสื้อผ้า็ไม่้อใส่ เพราะถ้าใส่เรา็ะถอ "
เบาภัทรอบพร้อมับทำหน้าาเ้าเล่ห์แล้ใส่ปรอยฝน ่อนะโนปรอยฝนหยิที่แ้มลับืน
" นี่แน่ะ ทะลึ่ ใรเ้าะให้ถอ "
" ็ไ้ ๆ ไปั้นไปื้อเสื้อผ้า่อนเ้าโรแรมแล้วันนะ "
" อืม "
................................................................................................
" ฝนนั่รอในรถนะ เี๋ยวเราเ้าเเว่นไปื้ออใ้่อน โอเไหม "
เบาภัทรหันถามปรอยฝนหลัาที่เธออรถหน้าเเว่นริมหา
" อืม เออ ุ้อยฝนอยืมมือถือโทรบอพี่อร่อนสิ ว่าเราไม่ลับเี๋ยวเป็นห่วพอีมือถือฝนแบหมน่ะ "
ปรอยฝนูมือถือที่แบหมโบไปมา ่อนะโยนมือถือที่ไร้ประโยน์หย่อนลในระเป๋า
" เอาสิ แ่เราปิเรื่อฝน็เปิ่อนนะ แล้วโทรเสร็็ปิเรื่อเลยนะ อ้อฝาบอพี่อรให้อาหารมะหมาเรา้วยนะ ั้นเราไป่อนนะ เี๋ยวมา"
เบาภัทรล้วมือถือออาระเป๋าาเยื่นส่ให้ปรอยฝน ่อนะเปิประูรถเิน้ามถนนเ้าร้านเเว่นไป
ปรอยฝนปุ่มเปิโทรศัพท์ึ้นมา เธอเบอร์บ้านอเธอ แล้ว็โทรบอพี่อรเพื่อให้พี่อรไม่้อเป็นห่ว
" ่ะพี่อร ไม่้อห่ว่ะ ลับพรุ่นี้่ะ อ้อแล้วฝาให้อาหารหมา้วยนะะ"
" ่ะ อบุนะะ "
ปรอยฝนวาสาย ะที่เธอำลัะปุ่มปิเรื่อ ็ปราว่ามีสายเรียเ้ามา ปรอยฝนมอหน้าอ้วยสีหน้าใ
" พี่พาย " ปรอยฝนพึมพำับัวเอเบาๆ
" เอาไี ุ้อย็ยัไม่มา "
ปรอยฝนำลัลัเลว่าเธอะปล่อยให้มือถือัอย่านี้โยที่ไม่รับ หรือว่าะรับสายี
" ไม่รับีว่า " ปรอยฝนปล่อยให้มือถือันเียบเสียไป
" เออ วาแล้ว ปิเรื่อีว่า " ปรอยฝนำลัะปุ่มปิเรื่อ แ่็มีสายเรียเ้ามาทำให้เธอใเผลอไปปุ่มรับสายเรียเ้า ะที่ปรอยฝนำลัใว่าะทำยัไี เสียปลายสาย็ัเล็ลอออมา ทำให้ปรอยฝน้อแนบมือถือับหูอเธอ
" ้อยะ ้อยปิมือถือทำไมะพายโทรหาั้นาน "
" อ่ะ เอ่อ ือว่าุ้อยไม่อยู่น่ะ่ะ มีอะไรฝาไว้นะะ " ปรอยฝนเอ่ยะุะั
" ............ " พายเียบไปสัรู่
" แล้วใรพูะ "
" เอ่อ ฝน่ะ ฝนพู "
" ฝน ฝนไหนะ " วามริพายรู้แล้วว่าปรอยฝนเป็นใรแ่เธอลับแล้ถามำถามนี้ับปรอยฝน
" เอ่อ ฝนที่ ที่บับุ้อยน่ะ่ะ " ปรอยฝนรู้สึว่าทำไมนะับารที่เธอะบอับนที่เป็นอีแฟนว่าเธอเป็นแฟนอเบาภัทรมันถึไ้พูยาพูเย็นแบบนี้
" อ๋อ ที่้อยบอว่าลอบเหรอะ "
" .................. " ปรอยฝนเีบบไม่อบ
" โทษนะะ แล้ว้อยเ้าบอรัน้อรึยัะ "
" ือพี่ถาม็เพราะว่า พี่อยารู้ว่า้อยเ้าเยบอรัน้อรึยั ถ้าเ้าบอว่ารัน้อแล้วพี่็ะไ้ีใ้วย ว่า้อยเ้ารัน้อแล้ว พี่ะไ้ถอยออมา เพราะ้อยเ้าบอว่าเ้ายัรัพี่อยู่ แ่เ้าอยาะเลิรัพี่ให้ไ้ พี่็เลยอยาให้น้อเป็นนที่ทำใหุ้้อยรัไ้ น่ะะ "
" อบุที่หวัีนะะ ว่าแ่ะฝาอะไรถึุ้อยไหมะ "
ปรอยฝนิในใว่า พี่พายนนี้ไม่ใ่นที่เธอะ้อมาเรลัวอะไร ในเมื่อหาฟัาำพูที่พูมา ูเหมือนพี่พายำลัะเล่นอะไรับเธออยู่ เพราะฟัาำพูทีู่เหมือนะหวัีแ่หาแฝ้วยวามไม่เป็นมิรเลย
" อ๋อ ่ะ ฝาบอเ้าว่าพี่ะนอนแล้ว ฝันีนะะ ฝันถึพี่้วย แล้ว็พี่ิถึเ้ามา " พายบอลับมา่อนะยิ้มอย่านเหนือว่า
" อ๋อ่ะ ะบอให้่ะ แ่ว่าืนนีุ้้อยอาะยัไม่ไ้ฝันถึพี่นะะ "
" ทำไมล่ะ " พายถาม้วยวามสสัย
" ็เพราะืนนี้ ุ้อยพาฝนมาลอที่พัทยา แล้ว็ำลัะหาโรแรมนอนัน ทีนี้ว่าะไ้นอน็อาะเ้า หรือไม่็ไม่ไ้นอน แล้วเ้า็อาะฝันถึฝน่อนพี่็ไ้ เพราะนอน้า ๆ ัน แ่เอาเป็นว่าฝนะบอพี่้อยเ้าว่าให้่วยเบียวามฝันัส่วนหนึ่ให้เ้าฝันถึพี่พาย็แล้วันนะะ รารีสวัสิ์่ะ "
ปรอยฝนพูบ้วยวามหมั่นไส้่อนะวาสายแล้วรีบปิเรื่อทันที
" เี๋ยวสิ วาไปแล้ว เ็นนี้นี่ ร้ายเหมือนันนี่เห็นหน้าาใส ๆ ิว่าะหอ ๆ แ่เมื่อี๊ บอว่า้อยะนอน้าับยัยเ็นั่น อะไรันนะ้อย ทีับพายไม่ยอม้า้วย หรือเราะแพ้เ็นั่น ไม่ริ ฝาไว้่อนเถอะ ปรอยฝน "
พายพู้วยอารม์โรธะที่มือำมือถือแน่น เธอำลัสับสน้วยวามลัวว่าเบาภัทระรัปรอยฝน และะลบเธอไปาใไ้ในอนา
" นอะไร นิสัยเสีย ุย้วยี ๆ มาพูาแบบนี้ไ้ไ "
ปรอยฝนพึมพำนเียว้วยวามโมโห แ่ลึ ๆ ในใ ำพูอพายที่บอมาว่า้อยเยบอรัเธอหรือยั็ทำให้เธอเหมือนถู้อนอลรลาหัวใไม่น้อย ริสินะ ลอเวลาที่บัน เธอยัไม่เยไ้ยินเบาภัทรบอรัเธอเลยสัรั้ ปรอยฝนเอนหลัลที่เบาะ พร้อมับปล่อยมือถือให้ร่วหล่นบนพื้นรถอย่าหมแร
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น