ลำดับตอนที่ #18
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 18
เบาภัทรยันิ่เียบ ูภายนออาทำใหู้ล้ายับว่าเบาภัทรำลัปิเสธที่ะอบำถามอปรอยฝน แ่วามริในใอเธอแล้ว เธอำลัสับสนในวามิอัวเอระหว่าใหนึ่ ที่อยาะอบรับับปรอยฝนว่าเธอเอ็มีใไม่น้อย แ่อีใเธอ็ยัลัวลัวว่าารที่เธอไม่สามารถะัใาพายไ้สัทีนั้น มันะเป็นารทำร้ายิใอปรอยฝน่อไปในอนาเพียใ
เพราะเธอรู้ีว่าัวเธอเป็นนไม่เ้มแ็พอเี่ยวับวามรั ึ่มันอาไม่ยุิธรรมสำหรับวามรัที่เธอะมีให้ปรอยฝนในรูปแบบ้า ๆ า ๆับวามทรำับพายแบบนี้ เธอะทำอย่าไรี เบาภัทรยั้มหน้านิ่ เธอเลี่ยารสบาับปรอยฝนและหันหน้าไปอีทา
ปรอยฝนมอนรหน้า้วยวามเ็บปว เธอรู้สึว่าารรออยเพียไม่ี่นาที มันูเนิ่นนานและทรมานเหลือเิน และารที่เบาภัทรไม่ยอมอบสิ่ที่เธอรอฟัแบบนี้ ูเหมือนเธอน่าะพอรู้ำอบแล้ว แปลีนะ ทั้ ๆที่็เพิ่ะรู้สึัวว่ารันรหน้าไ้ไม่นาน อีทั้หัวใ็บอว่าให้เรียมใับวามผิหวัหาสิ่ที่เธอเื่อว่านรหน้ามีใให้ับเธอไม่เป็นอย่าที่หัวใเธอบอ แ่พอมาอยู่ในสถานาร์แบบนี้ เธอลับรู้สึเหมือนโนเอาวามรัที่เธอมีให้มาว้าทิ้่อหน้า วามรู้สึมันเว้ว้า ัวา เหมือนะวบุมัวเอไม่ไ้เอาเสียเลย
" ไม่เป็นหรอุ้อย ฝนเ้าใ ฝนอาะิไปเอ วามรู้สึอฝนะผิไปเอ อโทษนะ ที่ทำให้้อลำบาใ ถือเสียว่า ฝนไม่เยถามุ้อยเี่ยวับเรื่อนี้เลยแล้วันนะ "
ปรอยฝนพยายาม่มเสียให้นิ่ แม้ในใะแสนเ็บปว และอยาะร้อไห้เพียใ เธอรู้สึเหมือนัวเอ่าโ่ริ ๆที่ิเอาว่านรหน้าที่็รู้ันีว่า มัะใีับทุ ๆ น เพียแ่เ้ามาทำีับเธอ ็เหมาเอาเอว่าเ้ามีใให้ เธอผิเอ ที่ิเ้า้าัวเอ
" ือว่า ฝนไม่เ้าใเราหรอ มัน่อน้าพูลำบา ยัไีล่ะ "
เพราะเธอรู้ีว่าัวเธอเป็นนไม่เ้มแ็พอเี่ยวับวามรั ึ่มันอาไม่ยุิธรรมสำหรับวามรัที่เธอะมีให้ปรอยฝนในรูปแบบ้า ๆ า ๆับวามทรำับพายแบบนี้ เธอะทำอย่าไรี เบาภัทรยั้มหน้านิ่ เธอเลี่ยารสบาับปรอยฝนและหันหน้าไปอีทา
ปรอยฝนมอนรหน้า้วยวามเ็บปว เธอรู้สึว่าารรออยเพียไม่ี่นาที มันูเนิ่นนานและทรมานเหลือเิน และารที่เบาภัทรไม่ยอมอบสิ่ที่เธอรอฟัแบบนี้ ูเหมือนเธอน่าะพอรู้ำอบแล้ว แปลีนะ ทั้ ๆที่็เพิ่ะรู้สึัวว่ารันรหน้าไ้ไม่นาน อีทั้หัวใ็บอว่าให้เรียมใับวามผิหวัหาสิ่ที่เธอเื่อว่านรหน้ามีใให้ับเธอไม่เป็นอย่าที่หัวใเธอบอ แ่พอมาอยู่ในสถานาร์แบบนี้ เธอลับรู้สึเหมือนโนเอาวามรัที่เธอมีให้มาว้าทิ้่อหน้า วามรู้สึมันเว้ว้า ัวา เหมือนะวบุมัวเอไม่ไ้เอาเสียเลย
" ไม่เป็นหรอุ้อย ฝนเ้าใ ฝนอาะิไปเอ วามรู้สึอฝนะผิไปเอ อโทษนะ ที่ทำให้้อลำบาใ ถือเสียว่า ฝนไม่เยถามุ้อยเี่ยวับเรื่อนี้เลยแล้วันนะ "
ปรอยฝนพยายาม่มเสียให้นิ่ แม้ในใะแสนเ็บปว และอยาะร้อไห้เพียใ เธอรู้สึเหมือนัวเอ่าโ่ริ ๆที่ิเอาว่านรหน้าที่็รู้ันีว่า มัะใีับทุ ๆ น เพียแ่เ้ามาทำีับเธอ ็เหมาเอาเอว่าเ้ามีใให้ เธอผิเอ ที่ิเ้า้าัวเอ
" ือว่า ฝนไม่เ้าใเราหรอ มัน่อน้าพูลำบา ยัไีล่ะ "
เบาภัทรพยายามอย่าเ็มที่ที่ะอธิบายสิ่ที่ใเธอิให้ปรอยฝนไ้ฟั แู่เหมือนสมอับำพูอเธอมันไม่ทำานสัมพันธ์ันเลย
" ไม่เป็นไรนะ พอเถอะนะ ฝนรู้ี ว่าไม่มีทาที่ะมีใรมาอยู่ในใุ้อยไ้ นอาพี่พาย "
ปรอยฝนพยายาม่มน้ำเสีย และพยายามเยหน้าึ้นเธอไม่อยาให้น้ำาที่มันวนเียนะไหล ไหลมาให้นรหน้าไ้เห็นว่าเธอเสียใมาเพียใ เธอหันหลัให้เบาภัทร เธอไม่ล้าสบานรหน้า
" เราอโทษ เรา็พยายามแล้ว ที่ะลืมพายัใาพายให้ไ้ แ่เรา็ยัทำไม่ไ้ แม้มันะลน้อยลแล้ว ็าม เราไม่รู้ะบอฝนยัไี ถ้าเราะบฝน ในเมื่อเรายัเป็นแบบนี้ "
เบาภัทรพยายามะพูอธิบายให้ปรอยฝนเ้าใแ่เธอ็้อหุหิัวเอที่เหมือนยิ่พูอะไรออไป็ูเหมือนะทำร้ายิใปรอยฝน
ปรอยฝนลุึ้นยืน ่อนะหันหลัลับ เธอพยายาม้าวาแ่ละ้าวอย่ายาลำบา เธอรู้สึเหมือนัวเอเสียารทรัว เพียเพราะหัวใเธอถูทำร้าย ูเหมือนเธอะ้อยอมรับว่าไม่มีวันที่นอย่าเธอ ะเ้าไปอยู่ในใเบาภัทรไ้เลยเพราะหัวใอเบาภัทรยัมีพายอยู่เ็มหัวใ
" ฝนะไปไหน " เบาภัทรถาม้วยใร้อนรน ที่เห็นนรหน้าะเินาเธอไป
" ะลับบ้านไ ุ้อยพัผ่อนเถอะนะ "
ปรอยฝนอบ ่อนะ้าวออมาาห้อนอน เธอปิประูแล้วพิหลัับประูอย่าหมแร น้ำาที่เธอลั้นไว้ ูเหมือนะไหลมาไม่าสาย เมื่อเธอ้าวพ้นห้อนั้นมา
เบาภัทรทุบำปั้นลบนหมอน ้วยวามหุหิและเลียัวเอ ทำไมล่ะในเมื่อเธอพยายามทำให้ปรอยฝนเ้าใว่าเธอไม่อยาเห็นแ่ัวหาะบปรอยฝนในเมื่อใเธอยัรัพายอยู่ มันลับทำให้ปรอยฝนเยาแบบนี้
อีทั้ทำไม ในเมื่อเธอเลือเอที่ะอลืมพายให้ไ้่อนที่ะบปรอยฝน มันลับไม่ไ้ทำให้หัวใเธอรู้สึีึ้นเลยแม้แ่นิเียว รัน้าม หัวใอเธอที่่อนหน้านี้เยสูบีไป้วยวามรู้สึี ๆ ที่ปรอยฝนมีให้นั้น มันลับเ็บปว ไร้เรี่ยวแร เมื่อเห็นปรอยฝนเินาเธอไป ทั้ ๆที่เธอเอเป็นนเลือำอบนี้เอ ทำไม เบาภัทรพยายามถามใัวเอ เธอวระทำยัไี ระหว่าวามเรียร้ออหัวใ ับวามถู้อที่เธอิว่าี
ปรอยฝนยมือึ้นมาปาน้ำา ่อนะ่อยๆ ้าวลบันไ้มาทีละ้าว ไ้อย่ายาลำบา เธอิว่าพระเ้าิะลโทษเธอ ที่วันนี้เธอถูเบาภัทรปิเสธวามรัมาเหมือนับวันที่เธอปิเสธวามรัที่าร์มีให้ับเธอ เธอยิ้มเล็ ๆให้ับารสมน้ำหน้าัวเอ
เบาภัทรัสินใไ้แล้วว่าเธอวระอบปรอยฝนอย่าไรี เธอรีบลุึ้นาเียนอน โยลืมอาารไม่สบายไปทันที เพราะเธอรู้สึว่าอาารเ็บที่ใมันหนัหนามาว่าอาารไม่สบายที่มี
ปรอยฝนเินมาหยุอยู่หน้าประูบ้าน เธอเอื้อมมือไปับลูบิประู แ่เธอ็้อใเมื่อพบว่ามีมืออีหนึ่มือมาุมมืออเธอที่ับลูบิประูอยู่ ปรอยฝนหันไปมอ็พบว่าเบาภัทรำลั้อหน้าเธออยู่ ปรอยฝนหลบหน้า เธอพยายาม่อนใบหน้าเปื้อนน้ำาไว้ ่อนะพยายามใ้แรที่มีอยู่น้อยนิบิลูบิประูเพื่อออไปให้พ้นหน้านรหน้า
เบาภัทรยัุมมือปรอยฝนไว้ไม่ปล่อย เธอิว่าราวนี้เธอไม่ไ้าฝา เพราะเธอเห็นว่าปรอยฝนำลัร้อไห้อยู่รหน้าเธอ เธอไม่อยาเห็นปรอยฝน้อเสียใเลย เธออบวามสใสที่ปรอยฝนมีมาว่าารเสียใ โยเพาะเป็นวามเสียใที่เธอเป็นนหยิบยื่นให้โยที่ปรอยฝนไม่ไ้มีวามผิอะไรแม้แ่น้อย เบาภัทรแทรัวไปยืนบัประูบ้านเอาไว้ เธอะไม่ยอมให้ปรอยฝนาเธอไป โยที่เธอยัไม่ไ้บอวามรู้สึริ ๆ ที่ใเธอ้อาร
" มายืนบัฝนไว้ทำไม ปล่อยฝนไปเถอะนะ " ปรอยฝนพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
" ไม่ไ้หรอ เราะไม่ปล่อยให้ฝนไปไหน นว่าฝนะไ้ยินสิ่ที่เราำลัะพู "
เบาภัทรอบอย่าหนัแน่น
" ะพูอะไรอี ฝนเ้าใแล้ว ว่าุ้อยไม่ไ้ิอะไรับฝน และไม่มีทารัใรไ้นอาพี่พาย ็น่าะพอแล้วนะ "
ปรอยฝนพูไป็รู้สึเหมือนมีเ็มมาทิ่มแทใเธอ
" ฝนฟัเรานะ อร้อ " เบาภัทรับาปรอยฝนเพื่อให้ปรอยฝนหันมาสบาเธอ ่อนที่ะใ้ปลายนิ้วปาน้ำาที่อยู่บนหน้าอปรอยฝนให้หมไป
ปรอยฝนรู้สึแปลใ เธอรู้สึสับสน ว่าเบาภัทระมาทำีับเธอเพื่ออะไรอี ยัิะบออะไรเธออี แ่นี้เธอ็เ็บและรู้สึแย่มาพอแล้ว
" ริอยู่ที่เรายัไม่สามารถะลืมหรือัใาพายไ้ แ่เรา็พยายามอยู่ ฝนเื่อเราไหม แล้วเมื่อรู่ที่เราบอว่าเราไม่อยาทำร้ายใฝน้วยารบับฝนทั้ๆ ที่ใเรายัรัพายอยู่นั้น ็เพราะเราิว่ามันเป็นวิธีที่ถู้อและไม่เห็นแ่ัวับฝน แ่ ...... แ่เรารู้สึว่าวามถู้อที่เราเลือนั้น มันลับทำร้ายิใฝนและเรา โยที่เรา็ไม่าิ "
เบาภัทรพูามที่ใเธอิ โยที่ไม่้อมานั่ิถึวามถู้ออะไรอีแล้ว
ปรอยฝน้อหน้าเบาภัทรเธอปล่อยมือทีุ่มลูบิไว้ เบาภัทรว้ามือนั้นมาุมไว้ พร้อมับ้อาปรอยฝน เธอหวัว่าปรอยฝนะเห็นวามรู้สึที่เธอมีผ่านวาที่เธอส่ให้
" หมายวามว่าไ ฝน ฝน ไปหมแล้ว " ปรอยฝนเอ่ยถามเบาภัทร
" หมายวามว่า เราะบอฝนว่า เรารู้สึี ๆ ับฝนมาว่านทั่วไป เราอยาบฝน เราอยาเรียนรู้หัวใไปับฝน เราหวัว่า .........ฝนะเป็นนมา่วยให้เราลบพายไปาใไ้ ถ้าฝน............ไม่รัเียะบนที่หัวใยัมีนอื่นอยู่ในใอย่าเรา "
เบาภัทร้อาปรอยฝน ะนี้เธอไ้เลือที่ะทำามหัวใ้อารมาว่าวามถู้อที่เธอิว่าี แปลีนะ....... ที่เธอลับรู้สึโล่ใเมื่อไ้พูออไป ่าาเมื่อรู่ลิบลับ เพียแ่อนนี้ เธอเอเป็นฝ่ายที่รอฟัำอบานัวเล็นนี้อยู่้วยหัวใที่หวัว่าะเป็นสิ่ีๆ ที่เธอหวัอยาให้เป็น
ปรอยฝนฟัำพูทั้หมที่เบาภัทรบอเธอ เธอรู้สึว่าหัวใที่เยไร้เรี่ยวแร เมื่อรู่ อนนี้มันลับมาพอโ ้วยำพูที่นรหน้าบอเธอ ปรอยฝนส่ยิ้มบา ๆ ให้เบาภัทร เธอ้อลไปในวาลมู่โอเบาภัทร เธอรู้สึว่ามีวามริใเืออยู่ในำพูและวาอนัวสูที่ยืนรหน้าเธอ นี่เธอไม่ไ้หูฝาไปใ่ไหมเนี่ย นรหน้าที่เยเป็นนี้ฟอร์ม ไม่่อยพูอะไร ลับมาสารภาพวามในใที่มีับเธอ
" ฝนไม่รัเียเลย ฝนเ้าใีว่าุ้อยำลัพยายามอยู่ ฝนะทุ่มเท และูแลให้วามรู้สึี ๆับุ้อย แ่ฝนไม่ไ้หวัว่าสิ่ที่ฝนะทำมันะทำไปเพื่อใหุ้้อยลืมพี่พายไป ฝนแ่หวัว่า ุ้อยะมีฝนในใบ้า็พอ เพราะว่าถึอนนั้น ารทีุ่้อยะลืมพี่พายไ้หรือไม่ ็มีแุ่้อยเท่านั้นที่เป็นนอบ เอาเป็นว่าเรามาบัน และเรียนรู้ไป้วยัน แล้วันนะ "
ปรอยฝนอบามวามรู้สึที่เธอมี ใ่สินะ นี่เป็นแ่ารเริ่ม้นบัน เส้นทาเินวามรัอเธอและเบาภัทรยั้อเินทาไปอีไล นว่าะเอุหมายปลายทา
" อบุนะ เรา.....อบฝนนะ " เบาภัทรอบุปรอยฝนาใริ เธอนับถือวามเป็นนร ๆ และวามริใที่ปรอยฝนมีให้ับเธอ ึ่เป็นสิ่ที่เธอิว่าเธอไม่เยไ้รับาพายเลย
ปรอยฝนระพริบาหลายที ่อนะเอื้อมมือไปหยิแนเบาภัทรหนึ่ที
" โอ๊ย เ็บนะ หยิเราทำไม แ้แ้นเราเหรอ " เบาภัทรร้อเ็บเมื่อปรอยฝนหยิแนเธอ
" เ็บเหรอ อืมแสว่าฝนไม่ไ้ฝันไป สินะ " ปรอยฝนเอาหลัมืออเบาภัทรปาน้ำาบนหน้าอเธอเอให้หมไป ่อนะส่ยิ้มสใสให้เบาภัทร
" แล้วหยิเราทำไมเนี่ย " เบาภัทรถาม้วยวามสสัย
" ็ฝนอยามั่นใว่า ที่ไ้ยินุ้อยบอเมื่อรู่ฝนไม่ไ้ฝันไป เลยลอหยิูน่ะ "
" อ้าว แล้วทำไมไม่หยิัวเอ "
" ลัวเ็บ " ปรอยฝนหัวเราะเบาๆ
เบาภัทรเริ่มยิ้มออ เธอรู้สึีที่ไ้เห็นรอยยิ้มสใสลับมาอยู่บนหน้าปรอยฝนอีรั้หนึ่
เบาภัทรยื่นมูไปหอมแ้มปรอยฝน โยที่เ้าอแ้มนั้นไม่ทันั้ัว ่อนะถูปรอยฝนใ้มือบิมูเป็นารลโทษ
" นี่แน่ะ วยโอาสมาหอมเราทำไม " ปรอยฝนบิมูเบาภัทรไปมา
" อ้าว ็ฝนะไ้รู้ไว่าไม่ไ้ฝันไป เรา็เลยหอมแ้มให้ฝนรู้สึัวไ " เบาภัทรอบปรอยฝน ่อนะใ้มือับปลายมูัวเอที่ะแไม่น้อย เมื่อถูปรอยฝนบิไปมา
" มีวิธีอื่นถมไป ี้โแอบหอมแ้มเ้าไ้ไ " ปรอยฝนแลบลิ้นใส่เบาภัทร
" อ้าว็บันแล้ว ็้อหอมันไ้สิริไหม " เบาภัทรไม่อบเปล่า ยัทำท่าะหอมแ้มอี้า แ่ถูปรอยฝนเอามือันไว้ไ้่อน
เบาภัทรทุบำปั้นลบนหมอน ้วยวามหุหิและเลียัวเอ ทำไมล่ะในเมื่อเธอพยายามทำให้ปรอยฝนเ้าใว่าเธอไม่อยาเห็นแ่ัวหาะบปรอยฝนในเมื่อใเธอยัรัพายอยู่ มันลับทำให้ปรอยฝนเยาแบบนี้
อีทั้ทำไม ในเมื่อเธอเลือเอที่ะอลืมพายให้ไ้่อนที่ะบปรอยฝน มันลับไม่ไ้ทำให้หัวใเธอรู้สึีึ้นเลยแม้แ่นิเียว รัน้าม หัวใอเธอที่่อนหน้านี้เยสูบีไป้วยวามรู้สึี ๆ ที่ปรอยฝนมีให้นั้น มันลับเ็บปว ไร้เรี่ยวแร เมื่อเห็นปรอยฝนเินาเธอไป ทั้ ๆที่เธอเอเป็นนเลือำอบนี้เอ ทำไม เบาภัทรพยายามถามใัวเอ เธอวระทำยัไี ระหว่าวามเรียร้ออหัวใ ับวามถู้อที่เธอิว่าี
ปรอยฝนยมือึ้นมาปาน้ำา ่อนะ่อยๆ ้าวลบันไ้มาทีละ้าว ไ้อย่ายาลำบา เธอิว่าพระเ้าิะลโทษเธอ ที่วันนี้เธอถูเบาภัทรปิเสธวามรัมาเหมือนับวันที่เธอปิเสธวามรัที่าร์มีให้ับเธอ เธอยิ้มเล็ ๆให้ับารสมน้ำหน้าัวเอ
เบาภัทรัสินใไ้แล้วว่าเธอวระอบปรอยฝนอย่าไรี เธอรีบลุึ้นาเียนอน โยลืมอาารไม่สบายไปทันที เพราะเธอรู้สึว่าอาารเ็บที่ใมันหนัหนามาว่าอาารไม่สบายที่มี
ปรอยฝนเินมาหยุอยู่หน้าประูบ้าน เธอเอื้อมมือไปับลูบิประู แ่เธอ็้อใเมื่อพบว่ามีมืออีหนึ่มือมาุมมืออเธอที่ับลูบิประูอยู่ ปรอยฝนหันไปมอ็พบว่าเบาภัทรำลั้อหน้าเธออยู่ ปรอยฝนหลบหน้า เธอพยายาม่อนใบหน้าเปื้อนน้ำาไว้ ่อนะพยายามใ้แรที่มีอยู่น้อยนิบิลูบิประูเพื่อออไปให้พ้นหน้านรหน้า
เบาภัทรยัุมมือปรอยฝนไว้ไม่ปล่อย เธอิว่าราวนี้เธอไม่ไ้าฝา เพราะเธอเห็นว่าปรอยฝนำลัร้อไห้อยู่รหน้าเธอ เธอไม่อยาเห็นปรอยฝน้อเสียใเลย เธออบวามสใสที่ปรอยฝนมีมาว่าารเสียใ โยเพาะเป็นวามเสียใที่เธอเป็นนหยิบยื่นให้โยที่ปรอยฝนไม่ไ้มีวามผิอะไรแม้แ่น้อย เบาภัทรแทรัวไปยืนบัประูบ้านเอาไว้ เธอะไม่ยอมให้ปรอยฝนาเธอไป โยที่เธอยัไม่ไ้บอวามรู้สึริ ๆ ที่ใเธอ้อาร
" มายืนบัฝนไว้ทำไม ปล่อยฝนไปเถอะนะ " ปรอยฝนพู้วยน้ำเสียสั่นเรือ
" ไม่ไ้หรอ เราะไม่ปล่อยให้ฝนไปไหน นว่าฝนะไ้ยินสิ่ที่เราำลัะพู "
เบาภัทรอบอย่าหนัแน่น
" ะพูอะไรอี ฝนเ้าใแล้ว ว่าุ้อยไม่ไ้ิอะไรับฝน และไม่มีทารัใรไ้นอาพี่พาย ็น่าะพอแล้วนะ "
ปรอยฝนพูไป็รู้สึเหมือนมีเ็มมาทิ่มแทใเธอ
" ฝนฟัเรานะ อร้อ " เบาภัทรับาปรอยฝนเพื่อให้ปรอยฝนหันมาสบาเธอ ่อนที่ะใ้ปลายนิ้วปาน้ำาที่อยู่บนหน้าอปรอยฝนให้หมไป
ปรอยฝนรู้สึแปลใ เธอรู้สึสับสน ว่าเบาภัทระมาทำีับเธอเพื่ออะไรอี ยัิะบออะไรเธออี แ่นี้เธอ็เ็บและรู้สึแย่มาพอแล้ว
" ริอยู่ที่เรายัไม่สามารถะลืมหรือัใาพายไ้ แ่เรา็พยายามอยู่ ฝนเื่อเราไหม แล้วเมื่อรู่ที่เราบอว่าเราไม่อยาทำร้ายใฝน้วยารบับฝนทั้ๆ ที่ใเรายัรัพายอยู่นั้น ็เพราะเราิว่ามันเป็นวิธีที่ถู้อและไม่เห็นแ่ัวับฝน แ่ ...... แ่เรารู้สึว่าวามถู้อที่เราเลือนั้น มันลับทำร้ายิใฝนและเรา โยที่เรา็ไม่าิ "
เบาภัทรพูามที่ใเธอิ โยที่ไม่้อมานั่ิถึวามถู้ออะไรอีแล้ว
ปรอยฝน้อหน้าเบาภัทรเธอปล่อยมือทีุ่มลูบิไว้ เบาภัทรว้ามือนั้นมาุมไว้ พร้อมับ้อาปรอยฝน เธอหวัว่าปรอยฝนะเห็นวามรู้สึที่เธอมีผ่านวาที่เธอส่ให้
" หมายวามว่าไ ฝน ฝน ไปหมแล้ว " ปรอยฝนเอ่ยถามเบาภัทร
" หมายวามว่า เราะบอฝนว่า เรารู้สึี ๆ ับฝนมาว่านทั่วไป เราอยาบฝน เราอยาเรียนรู้หัวใไปับฝน เราหวัว่า .........ฝนะเป็นนมา่วยให้เราลบพายไปาใไ้ ถ้าฝน............ไม่รัเียะบนที่หัวใยัมีนอื่นอยู่ในใอย่าเรา "
เบาภัทร้อาปรอยฝน ะนี้เธอไ้เลือที่ะทำามหัวใ้อารมาว่าวามถู้อที่เธอิว่าี แปลีนะ....... ที่เธอลับรู้สึโล่ใเมื่อไ้พูออไป ่าาเมื่อรู่ลิบลับ เพียแ่อนนี้ เธอเอเป็นฝ่ายที่รอฟัำอบานัวเล็นนี้อยู่้วยหัวใที่หวัว่าะเป็นสิ่ีๆ ที่เธอหวัอยาให้เป็น
ปรอยฝนฟัำพูทั้หมที่เบาภัทรบอเธอ เธอรู้สึว่าหัวใที่เยไร้เรี่ยวแร เมื่อรู่ อนนี้มันลับมาพอโ ้วยำพูที่นรหน้าบอเธอ ปรอยฝนส่ยิ้มบา ๆ ให้เบาภัทร เธอ้อลไปในวาลมู่โอเบาภัทร เธอรู้สึว่ามีวามริใเืออยู่ในำพูและวาอนัวสูที่ยืนรหน้าเธอ นี่เธอไม่ไ้หูฝาไปใ่ไหมเนี่ย นรหน้าที่เยเป็นนี้ฟอร์ม ไม่่อยพูอะไร ลับมาสารภาพวามในใที่มีับเธอ
" ฝนไม่รัเียเลย ฝนเ้าใีว่าุ้อยำลัพยายามอยู่ ฝนะทุ่มเท และูแลให้วามรู้สึี ๆับุ้อย แ่ฝนไม่ไ้หวัว่าสิ่ที่ฝนะทำมันะทำไปเพื่อใหุ้้อยลืมพี่พายไป ฝนแ่หวัว่า ุ้อยะมีฝนในใบ้า็พอ เพราะว่าถึอนนั้น ารทีุ่้อยะลืมพี่พายไ้หรือไม่ ็มีแุ่้อยเท่านั้นที่เป็นนอบ เอาเป็นว่าเรามาบัน และเรียนรู้ไป้วยัน แล้วันนะ "
ปรอยฝนอบามวามรู้สึที่เธอมี ใ่สินะ นี่เป็นแ่ารเริ่ม้นบัน เส้นทาเินวามรัอเธอและเบาภัทรยั้อเินทาไปอีไล นว่าะเอุหมายปลายทา
" อบุนะ เรา.....อบฝนนะ " เบาภัทรอบุปรอยฝนาใริ เธอนับถือวามเป็นนร ๆ และวามริใที่ปรอยฝนมีให้ับเธอ ึ่เป็นสิ่ที่เธอิว่าเธอไม่เยไ้รับาพายเลย
ปรอยฝนระพริบาหลายที ่อนะเอื้อมมือไปหยิแนเบาภัทรหนึ่ที
" โอ๊ย เ็บนะ หยิเราทำไม แ้แ้นเราเหรอ " เบาภัทรร้อเ็บเมื่อปรอยฝนหยิแนเธอ
" เ็บเหรอ อืมแสว่าฝนไม่ไ้ฝันไป สินะ " ปรอยฝนเอาหลัมืออเบาภัทรปาน้ำาบนหน้าอเธอเอให้หมไป ่อนะส่ยิ้มสใสให้เบาภัทร
" แล้วหยิเราทำไมเนี่ย " เบาภัทรถาม้วยวามสสัย
" ็ฝนอยามั่นใว่า ที่ไ้ยินุ้อยบอเมื่อรู่ฝนไม่ไ้ฝันไป เลยลอหยิูน่ะ "
" อ้าว แล้วทำไมไม่หยิัวเอ "
" ลัวเ็บ " ปรอยฝนหัวเราะเบาๆ
เบาภัทรเริ่มยิ้มออ เธอรู้สึีที่ไ้เห็นรอยยิ้มสใสลับมาอยู่บนหน้าปรอยฝนอีรั้หนึ่
เบาภัทรยื่นมูไปหอมแ้มปรอยฝน โยที่เ้าอแ้มนั้นไม่ทันั้ัว ่อนะถูปรอยฝนใ้มือบิมูเป็นารลโทษ
" นี่แน่ะ วยโอาสมาหอมเราทำไม " ปรอยฝนบิมูเบาภัทรไปมา
" อ้าว ็ฝนะไ้รู้ไว่าไม่ไ้ฝันไป เรา็เลยหอมแ้มให้ฝนรู้สึัวไ " เบาภัทรอบปรอยฝน ่อนะใ้มือับปลายมูัวเอที่ะแไม่น้อย เมื่อถูปรอยฝนบิไปมา
" มีวิธีอื่นถมไป ี้โแอบหอมแ้มเ้าไ้ไ " ปรอยฝนแลบลิ้นใส่เบาภัทร
" อ้าว็บันแล้ว ็้อหอมันไ้สิริไหม " เบาภัทรไม่อบเปล่า ยัทำท่าะหอมแ้มอี้า แ่ถูปรอยฝนเอามือันไว้ไ้่อน
" ไหนว่าไม่สบาย ทำไม่าัเนี่ย ฮึ " ปรอยฝนถาม้วยวามหมั่นไส้
" เออริ้วย เ้าไม่สบาย ูแลเ้าหน่อยิ " เบาภัทรทำเสียอ้อน
" ฝนว่าหายป่วยแล้วละมั๊เนี่ย ูไม่มีแววนป่วยเลยนะ "
" เนี่ย เราปวหัวุ้บๆ เลย " เบาภัทรว้ามือปรอยฝนมาอัที่หน้าผา ปรอยฝนใเมื่อพบว่าัวเบาภัทรยัร้อน ๆ อยู่
" ายแล้ว ยัไม่หายนี่นา ไปึ้นห้อ ไปนอนเร็ว ุ้อย " ปรอยฝนูมือพยุเบาภัทรเินไป
" อะไรันฝน เพิ่บัน มาวนเ้าึ้นห้อนอนแล้วเหรอ เราไม่มีแรทำหรอนะ ไว้หายป่วย่อนไ้ไหม " เบาภัทรแล้แหย่นัวเล็ อย่าอารม์ี
" อืมนะ ไม่สบายยัะมาลามอี เี๋ยวทิ้ไว้รนี้เลยนะ ไป นอนพัผ่อน "
ปรอยฝนหยิพุน้อย ๆ อเบาภัทรเบา ๆ พอให้นป่วยเ็บและเลิวนประสาท ่อนะพยุเบาภัทรไปนอนพัผ่อนบนเีย
" ะไปไหนล่ะ " เบาภัทรว้า้อมือปรอยฝนไว้ เมื่อเห็นว่าปรอยฝนลุึ้น
" อ้าวุ้อย็นอนหลับพัผ่อนะสิ ื้อัเลยนะ "
" ไม่นอนน่ะ ฝนมานอนเป็นเพื่อนเรา่อนนะ ให้เราหลับ่อนไ้ไหม " เบาภัทรส่สายาอ้อนมาให้ปรอยฝน
เบาภัทรไม่รอฟัำอบาปรอยฝน เธอึแนปรอยฝนลมาให้นอน้า ๆัน
ปรอยฝนถูึลไปทำให้ัวอปรอยฝนทับอยู่บนร่าอเบาภัทร ่าน่า้อมอหน้าัน ลมหายใหอบถี่อทัู้่ ที่รหน้าันทำให้ในใอแ่ละฝ่าย่าเ้นโรมรามไม่เป็นัหวะ แ่เบาภัทร็ไม่ลายอ้อมอที่มี ลับยิ่ระัอ้อมอให้แน่นึ้นว่าเิม
เบาภัทรเอไ้ยินเสียหัวใอเธอและปรอยฝนเ้นโรมราม เบาภัทรพลิัวลับมาอยู่้านบนร่าอปรอยฝน ปรอยฝนหน้าแ หัวใเ้นไม่เป็นัหวะ เธอหอบหายใถี่้วยวามื่นเ้น เบาภัทร่อย ๆ โน้มใบหน้าเ้ามา ใล้ับใบหน้าอปรอยฝน ปรอยฝนหลับาล เบาภัทรแะริมฝีปาอเธอับริมฝีปาบาสีมพูระเรื่ออปรอยฝนเบา ๆ ทันในั้นเอ มือถืออเบาภัทร็ัึ้นเบา ๆ ้า ๆ โ๊ะที่หัวเีย เบาภัทรถอนริมฝีปาาริมฝีปาอปรอยฝน ทัู้่ผละออาันทันที้วยวามเินอาย
เบาภัทรเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ ้วยวามรู้สึเินอาย และแอบรู้สึเสียายที่โทรศัทพ์มาัััหวะี ๆ ไปไ้ หน้าอโทรศัพท์บอว่าเป็นเหมียวที่โทรมา
" ว่าไเหมียว " เบาภัทรเอ่ย ะที่ลมหายใยัหอบอยู่
" เฮ้ย ทำไรอยู่วะ เสียหอบ ๆอย่าบอนะว่าแำลั...... " เหมียวเริ่มแวเล่น ๆเพราะไ้ยินเสียเบาภัทรหอบถี่ ๆ
" อะไร ำลัอะไร แิอะไร " เบาภัทรแล้ไม่พอใเหมียว แ่ในในั้นใและลัวว่าเหมียวะรู้ว่าเธอำลัทำอะไร เบาภัทรแอบมอหน้าปรอยฝน็พบว่าปรอยฝนเินหลบไป มออะไร ๆนอหน้า่าแล้ว
" ็ไม่ไ้ว่าอะไร ็ิว่าแำลัวิ่มารับโทรศัพท์ไวิ่มาเหนื่อย ๆ หอบ ๆ ฮ่า ๆๆ " เหมียวแล้เไ
" เออ ไม่่อยสบายน่ะเลยเหนื่อย ๆ มีไรว่ามา อย่ามาลีลา " เบาภัทรถามแบบเ็ ๆ พลาิว่าถ้าเพื่อนวนประสาทนนี้ไม่โทรมาััหวะะเิอะไรึ้น่อไประหว่าเธอับปรอยฝน
" อ้าวแไม่สบายเหรอ ว๊า แย่เลยิ ันว่าะวนแไปเที่ยวทะเลัน ไปไหม ๆ " เหมียวบอธุระที่ทำให้เธอโทรมาหา
" ไปทะเล ที่ไหนล่ะ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" ไปเาะ้าไ ีไหม "
" ใรไปมั่ล่ะ " เบาภัทรถาม
" ็ทาัน็มีแ่ันับผึ้ ส่วนแแอยาวนใรไปล่ะ แล้วแ่ แ่ันอนุาิให้น้อฝนไปไ้นเียว ยายพายันไม่รับเว้ย " เหมียวพูาวนประสาทใส่เบาภัทร
" ฝนเหรอ อืม็ีนะ ผึ้ะไ้มีเพื่อน ไ้สิ ะลอโทรวนฝนู " เบาภัทรเห็นี้วยเธออยาไปทะเล น่าสนุี ยิ่ไปับปรอยฝนยิ่น่าสนุ
" แะลอโทรวนทำไม แ็ถามฝนเ้าเลยิ น่าะอยู่ใล้ ๆ แไม่ใ่เหรอ " เหมียวพูัอแบบรู้ทันเพื่อน
" ไอ้บ้า แ แรู้ไ้ไ ว่าฝนอยู่ับันเ้าอาะอยู่บ้านเ้า แนี่อย่ามามั่วนิ่ม " เบาภัทรอบะุะั ที่เพื่อนัวีรู้ไ้ไว่าปรอยฝนอยู่ับเธอ
" ฮ่า ๆ ๆ ไอ้้อยเอ๊ย น้ำเสียมีพิรุธ นี่ันะไม่รู้ไ้ไว่าฝนอยู่ับแในเมื่อผึ้โทรเ้ามือถือฝนแ่ฝนลืมไว้ที่บ้าน แล้วพี่อร็รับสาย แล้วบอว่าฝนเอา้าว้มมาให้แินที่บ้าน ัน็้อรู้สิวะ ว่าฝนอยู่ับแ แนี่มีพิรุธนะ หรือว่า ที่แหอบ แะ....... " เหมียวไ้ทีรีบพูาัอเบาภัทร
" อะไร ๆ แอย่ามามั่ว ฝนเ้าลไป้าล่าเี๋ยวันะถามให้ ว่าแ่แน่ะ อยู่ไหน " เบาภัทรรีบถามเปลี่ยนเรื่อ เธอลัวว่าะโนเพื่อนัวีับไ้
" ถามแปล ัน็อยู่ับผึ้น่ะสิ อยู่มาั้แ่เมื่อืนแล้ว อิาไหมล่ะ " เหมียวพูไป แอบหัวเราะไป ่อนะหันไปส่สายาให้ผึ้รู้ว่าำลัอำเบาภัทรเล่น
" อิาอะไร " เบาภัทรถามื่อ ๆ
" อ้าว ็ันมีผึ้เป็นแฟน ัน็นอนอแฟนทั้ืน มีวามสุไ แน่ะไม่มีใรให้นอนอแบบันไ "
" ใรว่าันไม่มี " เบาภัทรเผลออบ้วยวามหมั่นไส้เพื่อน แ่เธอ็้อใเมื่อรู้ว่าัวเอทำพลาไปแล้วนไ้
" อ๊ะ ๆแมีนให้นอนอเหรอ ไม่น่าเื่อ แ่ันน่ะไม่ไ้แ่นอนอเย ๆ นะแิเอาเอแล้วันนะเพื่อน "
" แทำอะไรมาว่านอนอ ไอ้นี่พูาทะลึ่ " เบาภัทร่าเหมียว แ่็หน้าแเสียเอเมื่อนึถึภาพอะไร ๆที่มันมาว่าออยู่ในหัว
" เอาน่า ันรู้แน่ะ เ็น้อย เรื่อแบบนี้เี๋ยวันส่เมล์ไปให้ีไหม เออ ... พอแล้วไม่แล้แแล้ว หน้าแแล้วมั้เนี่ย ลว่าไเรื่อทะเล โทรมาบอ้วยนะเว้ย ลืมบอไปว่าะไปวันมะรืน แ่นี้นะ เ็หิ้อย บาย "
เหมียววาสาย ่อนะหัวเราะำเพื่อนแสนื่ออเธอ ป่านนี้ะหน้าแ นั่อยู่ล่ะสินะ
" พี่เหมียวไปอำอะไรพี่้อยอีล่ะะ แล้วยัยฝนอยู่้วยไหม " ผึ้เินมานั่้า ๆ เหมียว เหมียวว้าผึ้มาอ ่อนะเล่าให้ฟัถึเรื่อทีุ่ยเมื่อรู่
" ายริ ไปบอเ้าไ้ไ เี๋ยวเ้า็ิลึหรอพี่เหมียวเนี่ย " ผึ้อายเมื่อรู้ว่าเหมียวไปแล้อำเบาภัทรแบบนั้น
" แหม นเรารัันมัน็้อมีบ้าใ่ไหมผึ้ ีแล้วพี่ระุ้นให้ไอ้้อยมันรู้ อะไร ๆ บ้า มันะไ้เลิื่อบื้อะที " เหมียวอบพลาหันไปส่เมล์อะไรบาอย่าให้เบาภัทร พร้อมับยิ้มอย่าอารม์ี
ปรอยฝนหันมามอหน้าเบาภัทรเมื่อไ้ยินว่ามีารพูพาพิื่อเธอ เบาภัทรไม่ไ้เล่าอะไรมามายให้ปรอยฝนรู้ เธอไม่อยาให้ปรอยฝนรู้ว่าเธอโนเพื่อนแวว่าอะไรบ้า เธอึเล่าแ่เพียว่าเหมียวับผึ้โทรมาวนไปเที่ยวทะเล และรอฟัำอบ
" อืมน่าสนนะ ไปทะเลีเหมือนัน ฝนอยาไปนะ ุ้อยล่ะว่าไ " ปรอยฝนถามพลานั่ล้า ๆ เบาภัทร
" เรา็อยาไป ีเหมือนัน ั้นลไปนะ ะไ้โทรบอเหมียว " เบาภัทรมอหน้าปรอยฝน ปรอยฝนพยัหน้าล
" เออริ้วย เ้าไม่สบาย ูแลเ้าหน่อยิ " เบาภัทรทำเสียอ้อน
" ฝนว่าหายป่วยแล้วละมั๊เนี่ย ูไม่มีแววนป่วยเลยนะ "
" เนี่ย เราปวหัวุ้บๆ เลย " เบาภัทรว้ามือปรอยฝนมาอัที่หน้าผา ปรอยฝนใเมื่อพบว่าัวเบาภัทรยัร้อน ๆ อยู่
" ายแล้ว ยัไม่หายนี่นา ไปึ้นห้อ ไปนอนเร็ว ุ้อย " ปรอยฝนูมือพยุเบาภัทรเินไป
" อะไรันฝน เพิ่บัน มาวนเ้าึ้นห้อนอนแล้วเหรอ เราไม่มีแรทำหรอนะ ไว้หายป่วย่อนไ้ไหม " เบาภัทรแล้แหย่นัวเล็ อย่าอารม์ี
" อืมนะ ไม่สบายยัะมาลามอี เี๋ยวทิ้ไว้รนี้เลยนะ ไป นอนพัผ่อน "
ปรอยฝนหยิพุน้อย ๆ อเบาภัทรเบา ๆ พอให้นป่วยเ็บและเลิวนประสาท ่อนะพยุเบาภัทรไปนอนพัผ่อนบนเีย
" ะไปไหนล่ะ " เบาภัทรว้า้อมือปรอยฝนไว้ เมื่อเห็นว่าปรอยฝนลุึ้น
" อ้าวุ้อย็นอนหลับพัผ่อนะสิ ื้อัเลยนะ "
" ไม่นอนน่ะ ฝนมานอนเป็นเพื่อนเรา่อนนะ ให้เราหลับ่อนไ้ไหม " เบาภัทรส่สายาอ้อนมาให้ปรอยฝน
เบาภัทรไม่รอฟัำอบาปรอยฝน เธอึแนปรอยฝนลมาให้นอน้า ๆัน
ปรอยฝนถูึลไปทำให้ัวอปรอยฝนทับอยู่บนร่าอเบาภัทร ่าน่า้อมอหน้าัน ลมหายใหอบถี่อทัู้่ ที่รหน้าันทำให้ในใอแ่ละฝ่าย่าเ้นโรมรามไม่เป็นัหวะ แ่เบาภัทร็ไม่ลายอ้อมอที่มี ลับยิ่ระัอ้อมอให้แน่นึ้นว่าเิม
เบาภัทรเอไ้ยินเสียหัวใอเธอและปรอยฝนเ้นโรมราม เบาภัทรพลิัวลับมาอยู่้านบนร่าอปรอยฝน ปรอยฝนหน้าแ หัวใเ้นไม่เป็นัหวะ เธอหอบหายใถี่้วยวามื่นเ้น เบาภัทร่อย ๆ โน้มใบหน้าเ้ามา ใล้ับใบหน้าอปรอยฝน ปรอยฝนหลับาล เบาภัทรแะริมฝีปาอเธอับริมฝีปาบาสีมพูระเรื่ออปรอยฝนเบา ๆ ทันในั้นเอ มือถืออเบาภัทร็ัึ้นเบา ๆ ้า ๆ โ๊ะที่หัวเีย เบาภัทรถอนริมฝีปาาริมฝีปาอปรอยฝน ทัู้่ผละออาันทันที้วยวามเินอาย
เบาภัทรเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์ ้วยวามรู้สึเินอาย และแอบรู้สึเสียายที่โทรศัทพ์มาัััหวะี ๆ ไปไ้ หน้าอโทรศัพท์บอว่าเป็นเหมียวที่โทรมา
" ว่าไเหมียว " เบาภัทรเอ่ย ะที่ลมหายใยัหอบอยู่
" เฮ้ย ทำไรอยู่วะ เสียหอบ ๆอย่าบอนะว่าแำลั...... " เหมียวเริ่มแวเล่น ๆเพราะไ้ยินเสียเบาภัทรหอบถี่ ๆ
" อะไร ำลัอะไร แิอะไร " เบาภัทรแล้ไม่พอใเหมียว แ่ในในั้นใและลัวว่าเหมียวะรู้ว่าเธอำลัทำอะไร เบาภัทรแอบมอหน้าปรอยฝน็พบว่าปรอยฝนเินหลบไป มออะไร ๆนอหน้า่าแล้ว
" ็ไม่ไ้ว่าอะไร ็ิว่าแำลัวิ่มารับโทรศัพท์ไวิ่มาเหนื่อย ๆ หอบ ๆ ฮ่า ๆๆ " เหมียวแล้เไ
" เออ ไม่่อยสบายน่ะเลยเหนื่อย ๆ มีไรว่ามา อย่ามาลีลา " เบาภัทรถามแบบเ็ ๆ พลาิว่าถ้าเพื่อนวนประสาทนนี้ไม่โทรมาััหวะะเิอะไรึ้น่อไประหว่าเธอับปรอยฝน
" อ้าวแไม่สบายเหรอ ว๊า แย่เลยิ ันว่าะวนแไปเที่ยวทะเลัน ไปไหม ๆ " เหมียวบอธุระที่ทำให้เธอโทรมาหา
" ไปทะเล ที่ไหนล่ะ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" ไปเาะ้าไ ีไหม "
" ใรไปมั่ล่ะ " เบาภัทรถาม
" ็ทาัน็มีแ่ันับผึ้ ส่วนแแอยาวนใรไปล่ะ แล้วแ่ แ่ันอนุาิให้น้อฝนไปไ้นเียว ยายพายันไม่รับเว้ย " เหมียวพูาวนประสาทใส่เบาภัทร
" ฝนเหรอ อืม็ีนะ ผึ้ะไ้มีเพื่อน ไ้สิ ะลอโทรวนฝนู " เบาภัทรเห็นี้วยเธออยาไปทะเล น่าสนุี ยิ่ไปับปรอยฝนยิ่น่าสนุ
" แะลอโทรวนทำไม แ็ถามฝนเ้าเลยิ น่าะอยู่ใล้ ๆ แไม่ใ่เหรอ " เหมียวพูัอแบบรู้ทันเพื่อน
" ไอ้บ้า แ แรู้ไ้ไ ว่าฝนอยู่ับันเ้าอาะอยู่บ้านเ้า แนี่อย่ามามั่วนิ่ม " เบาภัทรอบะุะั ที่เพื่อนัวีรู้ไ้ไว่าปรอยฝนอยู่ับเธอ
" ฮ่า ๆ ๆ ไอ้้อยเอ๊ย น้ำเสียมีพิรุธ นี่ันะไม่รู้ไ้ไว่าฝนอยู่ับแในเมื่อผึ้โทรเ้ามือถือฝนแ่ฝนลืมไว้ที่บ้าน แล้วพี่อร็รับสาย แล้วบอว่าฝนเอา้าว้มมาให้แินที่บ้าน ัน็้อรู้สิวะ ว่าฝนอยู่ับแ แนี่มีพิรุธนะ หรือว่า ที่แหอบ แะ....... " เหมียวไ้ทีรีบพูาัอเบาภัทร
" อะไร ๆ แอย่ามามั่ว ฝนเ้าลไป้าล่าเี๋ยวันะถามให้ ว่าแ่แน่ะ อยู่ไหน " เบาภัทรรีบถามเปลี่ยนเรื่อ เธอลัวว่าะโนเพื่อนัวีับไ้
" ถามแปล ัน็อยู่ับผึ้น่ะสิ อยู่มาั้แ่เมื่อืนแล้ว อิาไหมล่ะ " เหมียวพูไป แอบหัวเราะไป ่อนะหันไปส่สายาให้ผึ้รู้ว่าำลัอำเบาภัทรเล่น
" อิาอะไร " เบาภัทรถามื่อ ๆ
" อ้าว ็ันมีผึ้เป็นแฟน ัน็นอนอแฟนทั้ืน มีวามสุไ แน่ะไม่มีใรให้นอนอแบบันไ "
" ใรว่าันไม่มี " เบาภัทรเผลออบ้วยวามหมั่นไส้เพื่อน แ่เธอ็้อใเมื่อรู้ว่าัวเอทำพลาไปแล้วนไ้
" อ๊ะ ๆแมีนให้นอนอเหรอ ไม่น่าเื่อ แ่ันน่ะไม่ไ้แ่นอนอเย ๆ นะแิเอาเอแล้วันนะเพื่อน "
" แทำอะไรมาว่านอนอ ไอ้นี่พูาทะลึ่ " เบาภัทร่าเหมียว แ่็หน้าแเสียเอเมื่อนึถึภาพอะไร ๆที่มันมาว่าออยู่ในหัว
" เอาน่า ันรู้แน่ะ เ็น้อย เรื่อแบบนี้เี๋ยวันส่เมล์ไปให้ีไหม เออ ... พอแล้วไม่แล้แแล้ว หน้าแแล้วมั้เนี่ย ลว่าไเรื่อทะเล โทรมาบอ้วยนะเว้ย ลืมบอไปว่าะไปวันมะรืน แ่นี้นะ เ็หิ้อย บาย "
เหมียววาสาย ่อนะหัวเราะำเพื่อนแสนื่ออเธอ ป่านนี้ะหน้าแ นั่อยู่ล่ะสินะ
" พี่เหมียวไปอำอะไรพี่้อยอีล่ะะ แล้วยัยฝนอยู่้วยไหม " ผึ้เินมานั่้า ๆ เหมียว เหมียวว้าผึ้มาอ ่อนะเล่าให้ฟัถึเรื่อทีุ่ยเมื่อรู่
" ายริ ไปบอเ้าไ้ไ เี๋ยวเ้า็ิลึหรอพี่เหมียวเนี่ย " ผึ้อายเมื่อรู้ว่าเหมียวไปแล้อำเบาภัทรแบบนั้น
" แหม นเรารัันมัน็้อมีบ้าใ่ไหมผึ้ ีแล้วพี่ระุ้นให้ไอ้้อยมันรู้ อะไร ๆ บ้า มันะไ้เลิื่อบื้อะที " เหมียวอบพลาหันไปส่เมล์อะไรบาอย่าให้เบาภัทร พร้อมับยิ้มอย่าอารม์ี
ปรอยฝนหันมามอหน้าเบาภัทรเมื่อไ้ยินว่ามีารพูพาพิื่อเธอ เบาภัทรไม่ไ้เล่าอะไรมามายให้ปรอยฝนรู้ เธอไม่อยาให้ปรอยฝนรู้ว่าเธอโนเพื่อนแวว่าอะไรบ้า เธอึเล่าแ่เพียว่าเหมียวับผึ้โทรมาวนไปเที่ยวทะเล และรอฟัำอบ
" อืมน่าสนนะ ไปทะเลีเหมือนัน ฝนอยาไปนะ ุ้อยล่ะว่าไ " ปรอยฝนถามพลานั่ล้า ๆ เบาภัทร
" เรา็อยาไป ีเหมือนัน ั้นลไปนะ ะไ้โทรบอเหมียว " เบาภัทรมอหน้าปรอยฝน ปรอยฝนพยัหน้าล
เบาภัทรโทรศัพท์ลับไปหาเหมียวเพื่อให้ำอบเรื่อารลไปเที่ยวทะเล
รอัรู่ เหมียว็รับสาย
" ว่าไ้อย ลว่าไ " เหมียวเอ่ยถาม
" อืมไปสิ ลันับฝนไปนะ มะรืนใ่ไหม เอารถใรไปล่ะ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" รถแิถามไ้ ันนน่ะ่วนี้ รถแ น้ำมันแ โอเ เออ นี่ ๆันส่้อมูลไปให้แทาเมล์แล้วนะ อย่าลืมเปิูล่ะเพื่อน แล้ว่อยนัันอีทีนะว่าี่โม บายนะ "
รอัรู่ เหมียว็รับสาย
" ว่าไ้อย ลว่าไ " เหมียวเอ่ยถาม
" อืมไปสิ ลันับฝนไปนะ มะรืนใ่ไหม เอารถใรไปล่ะ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" รถแิถามไ้ ันนน่ะ่วนี้ รถแ น้ำมันแ โอเ เออ นี่ ๆันส่้อมูลไปให้แทาเมล์แล้วนะ อย่าลืมเปิูล่ะเพื่อน แล้ว่อยนัันอีทีนะว่าี่โม บายนะ "
เหมียววาสายไป โยทิ้ปริศนาให้เบาภัทรนั่ว่าเพื่อนัวแสบส่อะไรมาให้ันแน่
" ุ้อย ั้นเี๋ยวฝน ลไปูมะหมาหน่อยนะ ุ้อยพัผ่อนะนะ "
ปรอยฝนหันมาบอเบาภัทร ่อนะเินลไปยัสนามห้า
เบาภัทรพยัหน้าล หาเป็นเมื่อรู่เธอไม่ยอมให้ปรอยฝนไปเล่นับมะหมาที่สนามห้าหรอ เธอะนอนอปรอยฝน่อ แ่นี่ เธออยารู้ว่าไอ้เพื่อนัวีมันส่อะไรมาให้ เธอึยอมให้ปรอยฝนไป เมื่อปรอยฝนปิประู เบาภัทรรีบหยิบโน้บุ๊มาเปิเ้า hotmail ทันที
หน้าอแ้ว่ามีเมล์ใหม่มาหลายบับ แ่เบาภัทรเลือเปิเมล์ที่ส่มาาเหมียว้วยวามร้อนใ เธอแปลใที่พบว่าเหมียวส่เมล์มาสั้น ๆ เป็น้อวามว่า
" ส่ลิ์มาให้นะ ูะ ศึษาะนะ ะไ้ไม่พลา เวลาเอสถานาร์ริ ันรู้นะว่าแอบฝน หวัว่าแะอน้อเ้าเป็นแฟน้วย เร็ว ๆ นะเว้ยไม่ั้นระวัแะโนแย่ไป 555 "
้อวามวนประสาทมีเพียเท่านี้ ส่วนบรรทั้านล่า มีลิ์อยู่ประมา 2-3 ลิ์ เบาภัทรูลิ์อันแร เมื่อเ้าหน้าอเว็บเพ เธอ็พบว่าเหมียวส่ลิ์เว็บเี่ยวับเรื่อแนว ๆ นั้น ระหว่าหิับหิ มาให้
" ไอ้บ้าเหมียว ทะลึ่ " เบาภัทรรีบลิย่อหน้า่าล้วยอาารหน้าแ
แ่สุท้ายเบาภัทร็ลิเปิหน้า่าเว็บให้ึ้นมาใหม่ เธอูไป ศึษาไป ็หน้าแไป มิหนำ้ำ ยัไม่ไู้แ่ลิ์แรลิ์เียว ยัูนรบทุลิ์ที่เพื่อนรัส่มาให้ นี่ถ้าเหมียวรู้ำแย่เลยับอาารอเพื่อนัวี ที่ภายนอูเท่ห์ มีเสน่ห์ รึม ฟอร์มั ใร ๆิว่าเบาภัทระ้อเ่เรื่ออย่าว่า แ่ใระรู้เลยว่าวามริแล้ว เบาภัทรไม่่าอะไรับเ็น้อยฝึหัเรื่อวามรัเท่านั้นเอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น