ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 15
บรรยาาศในห้าสรรพสิน้าวันนี้ ราร่ำไป้วยผู้นมามายมาหน้า่าวัย ที่่าพาันหลบวามร้อนาอาาศ้านนอมาเินเล่นรับแอร์เย็น ๆในห้าสรรพสิน้า ทำให้ไม่ว่าะเินไปทาไหน็มีแ่นเินันวัไว่
เบาภัทรเอ็ำลัเินมอ้าวอร้านโน้นร้านนี้ บาที็มีบ้าที่เธอะแอบเหล่มอสาว ๆ น่ารั ที่พาันส่สายา ส่ยิ้มมาให้เธอ โยมีปรอยฝนเินนำหน้าอยู่ไม่ี่้าว เบาภัทรเินามหลัปรอยฝนพลาเินมอ้านหลัอปรอยฝน และไ้สัเเห็นว่ามีบรราหนุ่ม ๆ และสาวหล่อ หลาย ๆ นที่เินสวนับปรอยฝน ่าพาันส่ยิ้มให้ปรอยฝนบ้า เินมอนล้อยหลับ้า แ่เหมือนปรอยฝนะไม่เยสัเเห็นและมออบฝั่ร้ามที่ส่สายาให้เลย เหมือนับว่าปรอยฝนะไม่ิว่ามีใรอยู่บนโลใบนี้เลย เพราะเห็นเินมอแ่้าวอลอทา เบาภัทริว่าเ็นนี้แปลี เพราะหาเป็นนอื่น ๆ ะ้อรู้สึบ้าว่ามีน้อมอ
" มอไรันนัหนานะ ยัยัวแสบมีอะไรี "
เบาภัทรนึในใ และเริ่มพิาราปรอยฝนา้านหลั ปรอยฝนมีผมยาวถึลาหลั ปิผมสีน้ำาลอ่อนอปรอยฝนะเหยียรสลวย แ่วันนี้ปลายเส้นผมถูม้วนให้เป็นเลียวอ่อน ๆ ูแปลา ล้ายเ็เาหลี เสื้อสายเี่ยวัวเล็สีมพูอ่อน าเยีนส์าสั้น โว์เรียวาสวย รอเท้าส้นสูสีรีม ูเหมือนะเ้าันับบุลิน่ารัอปรอยฝน เบาภัทรเริ่มมอว่าปรอยฝนเอ็น่ารัไม่น้อยเลย แ่ที่ผ่านมาเป็นเพราะเธอมัวแ่หาเรื่อั ิ ปรอยฝน เธอึไม่่อยไ้สัเรายละเอียอนรหน้าสัเท่าไร และที่สำั เพราะลัษะอสาว ๆ ที่เบาภัทรมีในใ ไม่ใ่นัวเล็ น่ารั แบบปรอยฝน เบาภัทรอบสาวสวย สูเพรียว มั่นใ เปรี้ยว ึ่ไม่แปลหาที่ผ่านมาเบาภัทระไม่เยใส่ใในวามน่ารัที่ปรอยฝนมี
เบาภัทรเริ่มสัเเห็นว่ามีหนุ่มๆ ลุ่มหนึ่ ูท่าทาะัสินใเินเ้ามาหาปรอยฝน เบาภัทรทำสิ่ที่เธอเอ็ไม่ทันิมา่อน เธอรีบอยเท้าเินไปเินเียู่ปรอยฝน แล้วเธอ็เอามือ้าวาโอบเอวอปรอยฝนไว้ ่อนะหันไปทำหน้าวน ๆ ใส่หนุ่ม ๆลุ่มนั้น ึ่เมื่อเห็นแบบนั้น็หยุารระทำ พร้อมับทำหน้าเหมือนเสียายปรอยฝน เบาภัทรอมยิ้ม้วยวามสะใ
" เอ๊ะ ุ้อย เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำอะไร๊ แล้วเอามือมาอเอวฝนทำไม ่าน่าเินสิ "
ปรอยฝนหันมาเอ็เบาภัทร่อนะเอามือไปหยิแน้าที่โอบเอวเธอไว้
" โอ๊ย เ็บนะ เราอุส่าห์่วย ็เราเห็นไอ้หนุ่ม ๆ พวนั้น มันะเินมาีบฝน เรา็เลย่วยันให้ไ ทำีไม่ไ้ี เ็บนะเนี่ย " เบาภัทรบ่นอุบอิบ แ่็ยัไม่ยอมปล่อยมือที่โอบเอวไว้
" อ้าว เหรอ ฝนไม่เห็นรู้เรื่อเลย พวไหนเหรอ ไหน ๆ " ปรอยฝนหัน้ายทีวาที เพื่อมอหาลุ่มนั้น
" โห ุนายปรอยฝนา ป่านนี้เ้าเินลับบ้านไปแล้วมั๊ นี่ถามหน่อยไม่รู้ัวเลยเหรอว่าลอทามีใรเ้ามอ เ้าส่สายาให้ เราเห็นฝนเินเหมือนไม่เห็นใรเลย "
" อ๋อ อือ ฝนเป็นแบบนี้แหละ เวลาเินไม่่อยมอหน้าน ไม่่อยสนในอื่น เบื่อน่ะะสนใทำไม มัวแ่ไปมอไปสนใ ็เิน็อปปิ้ไม่สนุสิ อยู่ับัวเอน่ะีแล้ว สบายใี ไม่้อมาอยมอ อุ๊ยเ้ามอัน อุ๊ย ันสวยไหมเนี่ยหรือมีอะไรผิปิเ้าถึมอเรา เหนื่อยใี้เียิ " ปรอยฝนอธิบายสาเหุ
" เออ แปลนี แ่็ีนะ ิไ้แบบนี้ สบายใี " เบาภัทรแอบื่นมวามิแปล ๆ อปรอยฝนในใ
" แล้วเนี่ย เมื่อไระเอาออ " ปรอยฝนพูพลาหยิแนเบาภัทรแรว่าเิม
" เ็บนะฝน เราเป็นพี่นะ มาหยิเราไ้ไ " เบาภัทรบ่น
" อะไรไหนว่าอยาเป็นรุ่นเียวัน นอะไร ี้โ " ปรอยฝนบ่นลับ พร้อมับพยายามแะมือเบาภัทรออ
" แหม เอาไว้ี้แหละ เี๋ยว็มีใรเ้ามาีบอี เราี้เีย่วยแล้วนะ " เบาภัทรหาเหุผล้า ๆ ูๆ
" ใรอให้่วย เอาออ " ปรอยฝนเปลี่ยนแผนมาี้เอวเบาภัทรแทน ึ่็ไ้ผล เบาภัทรปล่อยมือทันที
" เออ บ้าี้้วย แสว่าหน้าไม่่อยมึนเท่าไร " ปรอยฝนหัวเราะอบใ
" ฝาไว้่อนเหอะน้อ " เบาภัทรู่
" นีุ่้อยมามัวันีนไม่ให้ใรมาีบฝนแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ฝนะหาแฟนใหม่ไ้ะทีล่ะ ฝนเริ่มเบื่อวามโสแล้วนะ " ปรอยฝนบ่นลอย ๆ
" มีทำไมแฟน มีแล้วปวหัวะาย " เบาภัทรอบ
" อ้าว นหน้าาีแบบฝน็้อมีแฟนสิ ไม่มี็แปล อีอย่า่อไปถ้าุ้อยมีแฟน แล้ว่อไปฝนะเินเล่นับใรล่ะ ริไหม "
" ไหน ๆ ใรมว่าฝนหน้าาี มัวเอ อีอย่าเรายัไม่มีแฟนใหม่หรอ ไม่้อห่ว ็เินเล่นไปเที่ยว้วยันแบบนี้แหละีแล้ว นุี นี่อีอย่านะ แม่ฝาเราูแลฝน ถ้าั้นเราะหาแฟนให้ฝนเอ ใรมาีบเราะสรีนให้ ีไหม "
" เฮอะ หาแฟนให้เรา แน่ใว่าะหาี ๆ "
" อ้าวริิ อย่าน้อย็้อีน้อยว่าเรานินึ " เบาภัทรเริ่มุย
" ุ้อยิว่าัวเอีเหรอ โธ่พระเ้า่วย ั้นฝนไม่มีแฟนะที แล้วถ้าุ้อยหานี ๆ ที่ว่าไม่เอ ฝนไม่้อโสายเหรอ "
" ็ไม่เห็นยา ถ้าเราหานี ๆ เท่าเราไม่เอ เรา็ะเป็นแฟนฝนให้เอไ "
" ริหรือเปล่า " ปรอยฝนถาม้วยวามหวัเล็ ๆ
" อือ " เบาภัทรอบเิน ๆ
" อุ๊ย ุ้อย ูนั่นิ ทอมีู้่นั้นเ้าเินหอมัน้วย่ะ อายแทน " ปรอยฝนสะิเบา ๆให้เบาภัทรมอทอมีู้่หนึ่ที่หอมันโยไม่แร์สายานรอบ้า
เบาภัทรหันไปมอ พลาิถึเรื่อเมื่อืน ที่เธอแอบหอมแ้มและูบปรอยฝน แ่ิ็ทำให้เบาภัทรหน้าแ
" ริสิ ฝนรู้นี่นาว่าเรานอนอ เฮ้ย !แล้วนี่รู้ไหมหว่าว่าเราแอบหอมเมื่อืน " เบาภัทริในใ
" เอ่อนี่ฝนๆ ฝนนอนบ้านเราหลับีไหม แล้วื่นอนไหน "
" อ๋อ หลับแป้เลยล่ะ มาื่น็อนเ้าเลย ื่นมา็เห็นนบานเอ่อ..................มาแอบอเ้านั่นแหละ " ปรอยฝนอบเินๆ
" อ้าว ี้็แสว่าื่น่อนเราแล้วแล้ลับอ่ะิ แล้วมาแล้หลับ อยาให้เ้าออ่ะิ หน้าไม่อาย เนียนนะ ทำหลับเนียน " เบาภัทรแล้แวลบเลื่อน แ่ลึ ๆในใเธอโล่อที่ปรอยฝนไม่รู้ว่าลาึโนเธอแอบหอมแ้มแอบูบ อย่าที่เธอัวลเลย
" เฮ้ย ! ฝน ฝน ทานี้ ทานี้ "
ปรอยฝนไ้ยินเสียใรบานะโนเรีย ึหันไปมอแล้ว็พบว่าเป็นแอมที่ยืนวัมือเรียเธออยู่้านหน้าร้านไอศรีม ปรอยฝนเินเ้าไปหาแอม โยมีเบาภัทรเินามหลัไป
" อ้าวแอม มาไ้ไล่ะ แล้วมาับใรไอ้อยล่ะ " ปรอยฝนะเ้อหาอย
" อ๋อ อยมันไป่าัหวัับที่บ้าน เรามาับเพื่อนๆ น่ะ แ่อยู่ในร้าน แล้ว็มาับพี่เบสท์้วย ำไ้ไหมล่ะ พี่เบสท์ที่เ้าอบฝนน่ะ แล้วเยอยารู้ัฝนไ " แอมถาม
" อ๋อ อือ ำไ้แล้ว " ปรอยฝนิัพั เธอ็ำไ้ถึเรื่อนี้
" ไแอม " พี่เบสท์ที่แอมล่าวถึ ามมายืน้า ๆ แอม พร้อมับสะิให้แอมแนะนำัวับปรอยฝน
ปรอยฝนหันไปมอพี่เบสท์ที่แอมเยพยายามแนะนำให้รู้ั เบสท์เป็นสาวหล่อร่าสู สู พอ ๆ ับเบาภัทร แ่หน้าาอเบสท์ะออแนวน่ารัแบบทอม ๆ แนวเาหลี ผมอยสั้นแนวเ็เาหลีูะเ้าับใบหน้าอเบสท์เป็นอย่าี ประอบับารแ่ัวที่สวมเสื้อยื าเยีนส์เท่ ๆ รอเท้าผ้าใบ ูะเ้าันับบุลิอเบสท์ ึ่ำลัยืนส่รอยยิ้มริใมาให้ ทำให้ปรอยฝน้อส่ยิ้มอบลับ
" เอ่อ ฝนนี่พี่เบสท์ แล้ว็พี่เบสท์ะ นี่ปรอยฝน ับพี่้อยน่ะ่ะ " แอมแนะนำัว โยที่แอม็เพิ่สัเว่าเบาภัทรยืนหน้ามุ่ยอยู่้า ๆปรอยฝน
" หวัีฮะ ฝน พี่อยารู้ัั้นานแล้ว ส่วนเอ่อ.........้อย หวัี สบายีเหรอ ไม่มาับพายรึไ " เบสท์ล่าวทั
" มาไม่มาเี่ยวอะไรับนาย้วยเบสท์ " เบาภัทรเริ่มพาล วามริเบาภัทรรู้ัับเบสท์ เพราะเรียนะเียวัน ึเยเห็นหน้าาันมา่อน แล้วที่สำั ที่ผ่านมาเบสท์เยมาีบพาย ึทำให้สอนนี้ไม่่อยะถูันเท่าไร
" อ้าว เหรอั้นที่เ้าบอว่าเลิันแล้วะริ แล้วทำไมมาับน้อฝนไ้ อย่าบอนะว่า้อยบับน้อฝน " เบสท์ถามหยั่เิ
" อ๋อ เปล่า่ะ พี่้อยับฝนบ้านเราสนิทันน่ะ่ะ " ปรอยฝนรีบพูแทรเพราะเธอไม่อยาให้สอนนี้มีเรื่อัน เธอพอะมอออว่าสอนนี้ไม่ถูะาัน
" เหรอ ฮะ ถ้าั้นที่แอมบอน้อฝนยัโส็ริสิฮะ ีั พี่อยื่นใบสมัรไ้ไหมฮะ "
" แหม ไว้่อยุยันีว่านะะ เรื่อนี้ " ปรอยฝนอบเลี่ย ๆ
" แล้วฝนมาับพี่้อยทำไมเหรอ มาเินเล่นันเหรอ " แอมถาม
" อ๋อพอีวันนี้วันเิพี่เหมียวเพื่อนพี่้อยที่เป็นแฟนยัยผึ้ไ แล้วเ้าวนให้เราสอนไปาน ็เลยพาันมาเินื้ออวัน่ะ้ะ " ปรอยฝนอธิบาย
" อ๋อ เหรอฮะ แล้วลอันที่ไหนฮะ น่าสนุี " เบสท์พยามยามถามเพราะอยารู้
" อ๋อ ที่............. " ปรอยฝนยัไม่ทันอบ เบาภัทร็ิพูึ้นมาว่า
" ที่ไหน็ไม่เห็นเี่ยวอะไรับนายนะเบสท์ " เบาภัทรอบพลาทำหน้าวนใส่เบสท์
" อ๋อ ็ไม่เี่ยว เรา็แ่ถามู เออว่าแ่ฝนแน่ในะฮะว่าไม่ไ้เป็นอะไรับ้อย พี่เห็น้อยมันันีนลอเลย " เบสท์ถาม พลามอเบาภัทร้วยหาา
" แหมุ้อยเ้า็เป็นนวน ๆ แบบนี้ล่ะ่ะ ไม่มีอะไรหรอ่ะ เราเป็นพี่น้อันน่ะ่ะ เอ่อ แอมับพี่เบสท์ะ ฝนอัว่อนนะะ ไว้โอาสหน้า่อยุยันแล้วันนะะ " ปรอยฝนเอ่ยลา เพราะเธอรู้สึว่าบรรยาาศเริ่มไม่่อยีสัเท่าไหร่
" ฮะ แล้วเอันฮะน้อฝน พี่ออนุาอเบอร์ฝนับแอมนะฮะ ไม่ว่า " เบสท์พยายามรวบรัปรอยฝน
" ะ ่ะ ไ้่ะ ั้นไปนะะ บายนะแอม แล้วุยัน " ปรอยฝนโบมือลา ่อนะใ้มืออี้าลาแนเบาภัทรให้เินออมา
" ไปยอมให้เบอร์มันทำไมฝน " เบาภัทรบ่นอย่าอารม์เสีย
" ็ไม่เป็นไรนี่ ุยไมุ่ย็่อยว่าันอีที อีอย่าพี่เ้า็หน้าาน่ารัี ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร อีอย่าแอม็รู้ั ุ้อยอย่าพาลน่า "
" เราไม่ไ้พาล แ่เรารู้ัไอ้เบสท์ี เรียนะเียวัน มันเ้าู้ะายแล้ว็อบพูฮะ ๆ หมั่นไส้ "
" เอาน่านะ ุ้อย อย่าเอาเรื่อนอื่นมาเป็นอารม์เลยนะ ฝนว่าเราไปหาื้ออวัันีว่านะ " ปรอยฝนทำเสียหวาน ๆ ับเบาภัทร ทำให้เบาภัทรใเย็นล
" อืมริ้วย เออั้นเราไปร้าน Loft ีไหม เลืออแปล ๆ ให้ไอ้เหมียวมัน " เบาภัทรเสนอวามเห็น
" ี่ะ ั้นไปเลยเนอะ "
...................................................................................................
เบาภัทรนั่รอปรอยฝนอยู่ที่ห้อรับแภายในบ้านอปรอยฝน เธอมานั่รอเพื่อรับปรอยฝนไปานวันเิเหมียว้วยัน ืนนี้เบาภัทรแ่ัวพิถีพิถันเป็นพิเศษว่าทุรั้ เบาภัทรเลือสวมเสื้อเิ้แนยาวสีาวเรียบ ๆ แ่แอบมีลูเล่นเท่ ๆที่ัวเสื้อเล็น้อย เธอสวมาเยีนส์สีำัวเท่ รอเท้าหนั ถึแม้ว่าุนี้ะูเรียบ ๆ แ่็ูี ยิ่ถูสวมอยู่บนไม้แวนอย่าเบาภัทร ยิ่ทำให้ืนนี้เบาภัทร ูมีเสน่ห์ เท่ห์ ลึลับน่า้นหา มาว่าทุวัน
" วันนีุ้้อยูเท่ัเลยนะะ " พี่อรแอบแวะยแ้วน้ำมาเสริ์ฟ
" แหม ็ไม่เท่าไหร่หรอ่ะ อบุ่ะ พี่อร " เบาภัทร้มหน้าอาย ๆ
" เอ่อ ว่าแ่ลับึไหมะ ะให้พี่อรรอไหมะ "
" อ๋อ ึน่ะ่ะ ไม่เป็นไรพี่อรนอนเลยแล้วัน่ะ เผื่อึมา ไม่้อห่วนะะ ืนนี้ฝนปลอภัยแน่ แล้วืนนี้้อยะนอนที่นี่นะะ "
" อ๋อ่ะ ไ้่ะ ั้นพี่อรอัวนะะ "
" ่ะ "
เบาภัทรเอ็รู้สึื่นเ้นที่วันนี้ะไ้วปรอยฝนออาน แม้ะเป็นานวันเิเล็ ๆ แ่็นับว่าเป็นรั้แรที่เธอับปรอยฝนไ้ออไปเที่ยวลาืน้วยัน ึ่ปิเบาภัทรไม่่อยอบเที่ยวลาืนเท่าไร แ่ืนนี้เธอรู้สึื่นเ้นและรู้สึสนุที่ะไปเที่ยว
เบาภัทรไ้ยินเสียปรอยฝนเินลบันไมา ึหันไปมอ ปรอยฝนำลัเินลมา
ืนนี้ปรอยฝนูสวย เ็ี่เล็ ๆ แปลาไปาทุวัน แ่ยัวามน่ารัสใส มีเสน่ห์เอาไว้อย่าลัว ผมยาวสลวยเหยียรอปรอยฝนพริ้วไสว ืนนี้ปรอยฝนสวมุระโปรสั้นสีำ สายเี่ยว อวีลึ โว์เนินอพอาม ายประโปรสั้นพริ้วไปมาับับเรียวาู่สวย เบาภัทรสูหายใ เธอไ้ลิ่นน้ำหอมลิ่นประำัวอปรอยฝน ยิ่ทำให้ปรอยฝนูมีเสน่ห์ เบาภัทรไม่ิว่าเ็น้อยัวแสบนนี้ มาืนนี้ะลายเป็นสาวน้อย สวยเ็ี่ไ้นานี้
" ุ้อย ไปันเหอะ รอนานไหม " ปรอยฝนเอ่ยทั
" ฮะ ๆ อะไรนะ "
" ไปันรึยัเี๋ยวรถะิ "
" อ๋อ ไปสิไป "
" เอ่อ เี๋ยวุ้อย ฝนเป็นไมั่่ะ ุมันไม่โป๊ไปใ่ไหม " ปรอยฝนอวามเห็น
" อ๋อ สวยี เอ่อ ็ โอเนะ ใ้ไ้ ไม่โป๊หรอ แ่้อระวัเวลา้ม น่ะ เี๋ยวะเห็นร่ออ หน้าอ " เบาภัทรพยายามไม่มมา แ่็อเป็นห่วลัวว่านอื่น ๆะมอหน้าออปรอยฝนึเือน้วยวามเป็นห่ว
" เหรอ อืม ฝนะระวั ไปันเหอะ " ปรอยฝนเินนำเบาภัทรไปที่รถ
" อืม " เบาภัทรเิมามหลั สายาอเบาภัทมอปรอยฝนไม่วาา โยที่เ้าัวเอ็ไม่ทันรู้สึัว
.........................................................................................
ที่ผับแห่หนึ่ใลาย่านอาร์ีเอ ึ่เป็นที่รู้ันว่าผับนี้ะเปิ้อนรับเพาะสุภาพสรีเท่านั้น ทำให้นที่มาเที่ยวส่วนให่ึหนีไม่พ้น บรราหิรัหิ มีทั้สาวหล่อ สาวสวย เ็มไปหม
ปรอยฝนและเบาภัทรนั่ื่มอยู่ที่โ๊ะพร้อมับเหมียว ผึ้ และเพื่อน ๆ อี 4-5 น ยิ่ึบรรยาาศยิ่ึั เบาภัทรี่มเฮฮาับเพื่อน ๆโยที่ไม่ยอมนั่ห่าาปรอยฝนเลย และเมื่อมีสาวหล่อเินเ้ามาหาปรอยฝนเมื่อไหร่ เบาภัทร็มัะทำท่าทาแสวามเป็นเ้าออปรอยฝนันีน อยไล่ให้สาวหล่อพวนี้หนีไป
" ไอ้้อย แะมานั่ันีนนที่เ้าะมาีบฝนทำไม ี้น้อเ้า็หมโอาส หมอนามีแฟนอ่ะิ "เหมียวบ่นเพื่อน หลัาสัเอาารมานาน
" อะไรัน ็ันหวัี ่วยสรีนนให้ฝนเ้า ็แหมพวที่เ้ามา มอหน้า็รู้แล้วว่าเ้าู้ หวัฟันไม่มีใรีัน " เบาภัทรรีบออัว
" แหม ในเมื่อไม่มีใรีัน ทำไมพี่้อยไม่เป็นแฟนยัยฝนไปเลยล่ะะ ฮิ ฮิ " ผึ้พยายามเปิประเ็น
" โอ๊ย ไม่ไหวอ่ะ เราไม่อยามานั่ปวหัวหรอผึ้ ูิ ั้แ่นั่มา มีสาว ๆเ้ามาหาุ้อยี่นแล้ว ืนเราบับุ้อยนะมีหวั เรา้อมานั่ลุ้มใาย " ปรอยฝนอบเลี่ย ๆ
" ไม่ภูมิใเหรอ ถ้าบเรา มีแฟนหน้าาีเสน่ห์แรปานนี้ริไหม " เบาภัทรมัวเอ
" ีรไหน ไม่เอาอ่ะ " ปรอยฝนอบพลาหันหน้าหนี เพราะเธอเอ็ปิเสธใัวเอไม่ไ้ว่าืนนี้เธอเอ็รู้สึว่าเบาภัทรูเท่ห์มีเสน่ห์ริๆ นเธอเอ็แอบมออยู่หลาย ๆ รั้ ที่ผ่านมาเธอไม่่อยไ้สัเ เบาภัทรเป็นนูี แม้ะอยู่เย ๆ ็ยัูมีเสน่ห์ น่า้นหา ผมอยสั้นที่ถูทำไฮไลท์ูะัับวาลมโู่สวยทีู่เป็นมิรแ่ในะเียวัน็เยเมย ูลึลับ ยามไ้้อมอ สไล์ารแ่ัว ไม่ว่าะมอมุมไหน็ูะเ้าันไ้ีับบุลิอเบาภัทรเอ ยิ่ไ้นั่ใล้ ๆ ันแบบนี้ท่ามลาบรรยาาศแบบนี้ ปรอยฝนเอ็แทบะเผลอใให้ับเสน่ห์อเบาภัทร
" ฝน " เบาภัทรยื่นใบหน้าเ้าไประิบใล้ ๆ หูอปรอยฝน ทำให้ปรอยฝนรู้สึนลุ วาบหวิว ใเ้นโรมราม
" อะ อะไร " ปรอยฝนหันไปถาม็พบว่าใบหน้าอเบาภัทรอยู่ใล้ับหน้าอเธอเพียนิเียวเท่านั้น
" อเสื้อมันลึมาแล้ว เห็นร่ออแล้ว ยับสายเี่ยวะ มันโป๊ไป " เบาภัทรระิบแ่ไม่เพียแ่พู แ่สายาอเบาภัทรเอ็มอมาที่ร่อออปรอยฝน ้วยสายาเ้าู้
" บ้า มอทำไม บอเย ๆ สิ ทะลึ่ " ปรอยฝนรีบยับสายเสื้อให้เ้าที่้วยวามเินอาย
" สวีทันริเว้ย ไม่บอะเื่อไหมนะผึ้ ว่าสอนนี้ไม่ไ้เป็นแฟนัน " เหมียวเริ่มแล้แว เมื่อสัเอาารอสอนนี้ที่เริ่มระหนุระหนิันมาว่าที่เยเป็นมา
แ่ยัไม่ทันที่ผึ้ะ่วยอบเพื่อเ้าประเ็นให้ปรอยฝนและเบาภัทรเป็นแฟนัน ทุน็้อใเมื่อพบว่าใรบานมาหยุอยู่ที่โ๊ะ
" หวัี่ะ ้อย " พายเอ่ยทั พร้อมับส่สายาให้เบาภัทร
" เอ่อ พะ พาย มาไ้ไเนี่ย " เบาภัทรอึอั เธอรู้สึใไม่น้อยที่พบพายที่นี่
" อ๋อ พอีเพื่อนๆพายวนมาเที่ยวที่นี่น่ะ่ะ ็เลยลอมา แล้วพาย็นึไ้ว่า้อยบอว่าะมาวันเิเหมียวที่นี่ ็เลยลอเินมอหาู เบิร์ทเย์นะะเหมียว " พายหันไปอวยพรเหมียว
" อืม อบใ " เหมียวอบรับแบบเ็ ๆ
" ืนนี้้อยเท่ห์ ัเลยนะะ " พายเอ่ยมพร้อมส่สายายั่วยวนใส่้อย ่อนะเหลือบมอไปที่ปรอยฝน
" เอ่อ แฟนใหม่้อยเหรอะ ะไม่แนะนำหน่อยเหรอะ " พายแล้ถาม วามริเธอรู้แล้วว่าปรอยฝนเป็นใร และเธอ็แอบสัเอาารอเบาภัทรที่มีับปรอยฝนมาสัพั่อนที่เธอะเินเ้ามาหา เธอพอะรู้ว่าเบาภัทรรู้สึพิเศษับปรอยฝน
" อ๋อ นี่ฝน รุ่นน้อเราสนิทันน่ะ นี่็ผึ้แฟนเหมียว เป็นเพื่อนฝน " เบาภัทรแนะนำัว
" อ๋อ ไม่ใ่แฟน้อย ้อยะ ไปื่มับพายับเพื่อน ๆที่โ๊ะพายหน่อยไ้ไหมะ "
" เอ่อ ไม่ีมั้ วันเิเหมียวมันน่ะ " เบาภัทรรีบออัว
" น่านะ้อย เพื่อน ๆ อยาเอ อัว้อยหน่อยนะะเหมียว " พายหันไปบอเหมียว ่อนะึแน้อยให้ลุึ้นไปที่โ๊ะอเธอที่อยู่ฝั่ร้าม และไม่ลืมหันมามอปรอยฝน้วยสายาแบบผู้นะ
ปรอยฝนนั่นิ่ พูไม่ออ ไ้แ่มอเบาภัทรเินามหลัพายไป ปรอยฝนรู้สึเ็บ ๆ ที่ใ เธอไม่สามารถะยื้อ้อยไว้ไ้ เพราะเธอเอ็ไม่ไ้เป็นอะไรับ้อย และที่สำั เธอรู้อยู่เ็มอ ว่า้อยยัรัพายอยู่ เธอึทำไ้เพียนั่รออยู่รนี้ เธอเริ่มมั่นใึ้นมาทีละนิ ว่าเธอะหลเสน่ห์อ้อยเ้าให้แล้ว เหมือนที่สาวๆ ทั่ว ๆ ไป เป็น เพราะเธอรู้สึว่าหัวใอเธอมันรู้สึเ็บปว เมื่อเอเหุาร์แบบนี้ ปรอยฝนอยาะึเอาวามรู้สึเ่า ๆ ลับมา วามรู้สึที่ไม่ิอะไรเป็นพิเศษับเบาภัทรเหมือนรั้แรที่เอัน แู่เหมือนหัวใอเธอมันะไม่ยอม เพราะเธอยัรู้สึเ็บที่ใอยู่ ปรอยฝนึเลิมอไปที่โ๊ะอพายแ่ลับมาสนใที่แ้วเหล้าแทน ปรอยฝนยแ้วึ้นื่ม นผึ้้อรีบปราม
" เฮ้ย ฝน อย่าื่มเยอะสิวะ เี๋ยว็เมาหรอ ไม่ีนะ " ผึ้รีบร้อห้าม
" ไม่เยอะหรอ อเราเหอะผึ้ นาน ๆ ทีนะ " ปรอยฝนหันไปบอผึ้่อนะยแ้ว่อ
" หวัีฮะฝน "
ปรอยฝนเยหน้าาแ้วเหล้าึ้นมอ ็พบว่าเป็นพี่เบสท์ที่เป็นนทัทายเธอ
" อ้าว หวัี่ะ พี่เบสท์ มาไ้ไะ " ปรอยฝนล่าวทั
" นั่นสิฮะ บัเอิีริ แ่ปิพี่็มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ อยู่แล้ว แ่ไม่ิว่าืนนี้ะโีไ้มาเอน้อฝน "
" อ๋อ่ะ " ปรอยฝนยิ้มให้
" เอ่อพี่อนั่ไ้ไหมฮะ "
" อ๋อะ ไ้สิะ "
เบสท์เินเ้ามานั่ที่เ้าอี้ที่เบาภัทรเยนั่เมื่อรู่ ่อนะหันไปทัทายผึ้และเหมียวามมารยาท ่อนะหันมาุยับปรอยฝน่อ
" พี่เหมียว ๆ นนี้แหละที่ผึ้เยบอพี่น่ะ ว่าไอ้แอมมันบอว่าะมาีบฝน เออว่าแล้วเียว มิน่าไอ้แอมโทรมาถามผึ้ว่าืนนี้ะไปไหนไหม ที่แท้มัน็โทรมาสืบแล้วบอพี่เบสท์อะไรเนี่ย ไม่ั้นะบัเอิมาเอฝนที่นี่ไ้ไ " ผึ้ระิบเล่าให้เหมียวฟั
" อืม ู่แ่เริ่มรุแล้วนะไอ้้อย แ็ไม่รู้ัวเลย ระวัะโนีบัหน้าหรอ ไอ้เพื่อนโ่ แล้วนี่ยายพาย็้อมีแผนแน่ ๆ เฮ้อพี่ว่าเรื่อมันัะอีรุุนัันให่แล้วนะเนี่ย " เหมียวบ่นอุบอิบ ้วยวามโมโหที่้อยไม่ยอมีบปรอยฝนัที
ทา้านเบาภัทร แม้ว่าเธอเอะนั่อยู่ที่โ๊ะอพาย แ่เธอ็มัะหันมามอปรอยฝนเป็นระยะ้วยวามเป็นห่ว และเธอ็พบว่าที่นั่อเธอ โนเบสท์มานั่แทนที่เสียแล้ว
เบาภัทรเอ็ำลัเินมอ้าวอร้านโน้นร้านนี้ บาที็มีบ้าที่เธอะแอบเหล่มอสาว ๆ น่ารั ที่พาันส่สายา ส่ยิ้มมาให้เธอ โยมีปรอยฝนเินนำหน้าอยู่ไม่ี่้าว เบาภัทรเินามหลัปรอยฝนพลาเินมอ้านหลัอปรอยฝน และไ้สัเเห็นว่ามีบรราหนุ่ม ๆ และสาวหล่อ หลาย ๆ นที่เินสวนับปรอยฝน ่าพาันส่ยิ้มให้ปรอยฝนบ้า เินมอนล้อยหลับ้า แ่เหมือนปรอยฝนะไม่เยสัเเห็นและมออบฝั่ร้ามที่ส่สายาให้เลย เหมือนับว่าปรอยฝนะไม่ิว่ามีใรอยู่บนโลใบนี้เลย เพราะเห็นเินมอแ่้าวอลอทา เบาภัทริว่าเ็นนี้แปลี เพราะหาเป็นนอื่น ๆ ะ้อรู้สึบ้าว่ามีน้อมอ
" มอไรันนัหนานะ ยัยัวแสบมีอะไรี "
เบาภัทรนึในใ และเริ่มพิาราปรอยฝนา้านหลั ปรอยฝนมีผมยาวถึลาหลั ปิผมสีน้ำาลอ่อนอปรอยฝนะเหยียรสลวย แ่วันนี้ปลายเส้นผมถูม้วนให้เป็นเลียวอ่อน ๆ ูแปลา ล้ายเ็เาหลี เสื้อสายเี่ยวัวเล็สีมพูอ่อน าเยีนส์าสั้น โว์เรียวาสวย รอเท้าส้นสูสีรีม ูเหมือนะเ้าันับบุลิน่ารัอปรอยฝน เบาภัทรเริ่มมอว่าปรอยฝนเอ็น่ารัไม่น้อยเลย แ่ที่ผ่านมาเป็นเพราะเธอมัวแ่หาเรื่อั ิ ปรอยฝน เธอึไม่่อยไ้สัเรายละเอียอนรหน้าสัเท่าไร และที่สำั เพราะลัษะอสาว ๆ ที่เบาภัทรมีในใ ไม่ใ่นัวเล็ น่ารั แบบปรอยฝน เบาภัทรอบสาวสวย สูเพรียว มั่นใ เปรี้ยว ึ่ไม่แปลหาที่ผ่านมาเบาภัทระไม่เยใส่ใในวามน่ารัที่ปรอยฝนมี
เบาภัทรเริ่มสัเเห็นว่ามีหนุ่มๆ ลุ่มหนึ่ ูท่าทาะัสินใเินเ้ามาหาปรอยฝน เบาภัทรทำสิ่ที่เธอเอ็ไม่ทันิมา่อน เธอรีบอยเท้าเินไปเินเียู่ปรอยฝน แล้วเธอ็เอามือ้าวาโอบเอวอปรอยฝนไว้ ่อนะหันไปทำหน้าวน ๆ ใส่หนุ่ม ๆลุ่มนั้น ึ่เมื่อเห็นแบบนั้น็หยุารระทำ พร้อมับทำหน้าเหมือนเสียายปรอยฝน เบาภัทรอมยิ้ม้วยวามสะใ
" เอ๊ะ ุ้อย เป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำอะไร๊ แล้วเอามือมาอเอวฝนทำไม ่าน่าเินสิ "
ปรอยฝนหันมาเอ็เบาภัทร่อนะเอามือไปหยิแน้าที่โอบเอวเธอไว้
" โอ๊ย เ็บนะ เราอุส่าห์่วย ็เราเห็นไอ้หนุ่ม ๆ พวนั้น มันะเินมาีบฝน เรา็เลย่วยันให้ไ ทำีไม่ไ้ี เ็บนะเนี่ย " เบาภัทรบ่นอุบอิบ แ่็ยัไม่ยอมปล่อยมือที่โอบเอวไว้
" อ้าว เหรอ ฝนไม่เห็นรู้เรื่อเลย พวไหนเหรอ ไหน ๆ " ปรอยฝนหัน้ายทีวาที เพื่อมอหาลุ่มนั้น
" โห ุนายปรอยฝนา ป่านนี้เ้าเินลับบ้านไปแล้วมั๊ นี่ถามหน่อยไม่รู้ัวเลยเหรอว่าลอทามีใรเ้ามอ เ้าส่สายาให้ เราเห็นฝนเินเหมือนไม่เห็นใรเลย "
" อ๋อ อือ ฝนเป็นแบบนี้แหละ เวลาเินไม่่อยมอหน้าน ไม่่อยสนในอื่น เบื่อน่ะะสนใทำไม มัวแ่ไปมอไปสนใ ็เิน็อปปิ้ไม่สนุสิ อยู่ับัวเอน่ะีแล้ว สบายใี ไม่้อมาอยมอ อุ๊ยเ้ามอัน อุ๊ย ันสวยไหมเนี่ยหรือมีอะไรผิปิเ้าถึมอเรา เหนื่อยใี้เียิ " ปรอยฝนอธิบายสาเหุ
" เออ แปลนี แ่็ีนะ ิไ้แบบนี้ สบายใี " เบาภัทรแอบื่นมวามิแปล ๆ อปรอยฝนในใ
" แล้วเนี่ย เมื่อไระเอาออ " ปรอยฝนพูพลาหยิแนเบาภัทรแรว่าเิม
" เ็บนะฝน เราเป็นพี่นะ มาหยิเราไ้ไ " เบาภัทรบ่น
" อะไรไหนว่าอยาเป็นรุ่นเียวัน นอะไร ี้โ " ปรอยฝนบ่นลับ พร้อมับพยายามแะมือเบาภัทรออ
" แหม เอาไว้ี้แหละ เี๋ยว็มีใรเ้ามาีบอี เราี้เีย่วยแล้วนะ " เบาภัทรหาเหุผล้า ๆ ูๆ
" ใรอให้่วย เอาออ " ปรอยฝนเปลี่ยนแผนมาี้เอวเบาภัทรแทน ึ่็ไ้ผล เบาภัทรปล่อยมือทันที
" เออ บ้าี้้วย แสว่าหน้าไม่่อยมึนเท่าไร " ปรอยฝนหัวเราะอบใ
" ฝาไว้่อนเหอะน้อ " เบาภัทรู่
" นีุ่้อยมามัวันีนไม่ให้ใรมาีบฝนแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ฝนะหาแฟนใหม่ไ้ะทีล่ะ ฝนเริ่มเบื่อวามโสแล้วนะ " ปรอยฝนบ่นลอย ๆ
" มีทำไมแฟน มีแล้วปวหัวะาย " เบาภัทรอบ
" อ้าว นหน้าาีแบบฝน็้อมีแฟนสิ ไม่มี็แปล อีอย่า่อไปถ้าุ้อยมีแฟน แล้ว่อไปฝนะเินเล่นับใรล่ะ ริไหม "
" ไหน ๆ ใรมว่าฝนหน้าาี มัวเอ อีอย่าเรายัไม่มีแฟนใหม่หรอ ไม่้อห่ว ็เินเล่นไปเที่ยว้วยันแบบนี้แหละีแล้ว นุี นี่อีอย่านะ แม่ฝาเราูแลฝน ถ้าั้นเราะหาแฟนให้ฝนเอ ใรมาีบเราะสรีนให้ ีไหม "
" เฮอะ หาแฟนให้เรา แน่ใว่าะหาี ๆ "
" อ้าวริิ อย่าน้อย็้อีน้อยว่าเรานินึ " เบาภัทรเริ่มุย
" ุ้อยิว่าัวเอีเหรอ โธ่พระเ้า่วย ั้นฝนไม่มีแฟนะที แล้วถ้าุ้อยหานี ๆ ที่ว่าไม่เอ ฝนไม่้อโสายเหรอ "
" ็ไม่เห็นยา ถ้าเราหานี ๆ เท่าเราไม่เอ เรา็ะเป็นแฟนฝนให้เอไ "
" ริหรือเปล่า " ปรอยฝนถาม้วยวามหวัเล็ ๆ
" อือ " เบาภัทรอบเิน ๆ
" อุ๊ย ุ้อย ูนั่นิ ทอมีู้่นั้นเ้าเินหอมัน้วย่ะ อายแทน " ปรอยฝนสะิเบา ๆให้เบาภัทรมอทอมีู้่หนึ่ที่หอมันโยไม่แร์สายานรอบ้า
เบาภัทรหันไปมอ พลาิถึเรื่อเมื่อืน ที่เธอแอบหอมแ้มและูบปรอยฝน แ่ิ็ทำให้เบาภัทรหน้าแ
" ริสิ ฝนรู้นี่นาว่าเรานอนอ เฮ้ย !แล้วนี่รู้ไหมหว่าว่าเราแอบหอมเมื่อืน " เบาภัทริในใ
" เอ่อนี่ฝนๆ ฝนนอนบ้านเราหลับีไหม แล้วื่นอนไหน "
" อ๋อ หลับแป้เลยล่ะ มาื่น็อนเ้าเลย ื่นมา็เห็นนบานเอ่อ..................มาแอบอเ้านั่นแหละ " ปรอยฝนอบเินๆ
" อ้าว ี้็แสว่าื่น่อนเราแล้วแล้ลับอ่ะิ แล้วมาแล้หลับ อยาให้เ้าออ่ะิ หน้าไม่อาย เนียนนะ ทำหลับเนียน " เบาภัทรแล้แวลบเลื่อน แ่ลึ ๆในใเธอโล่อที่ปรอยฝนไม่รู้ว่าลาึโนเธอแอบหอมแ้มแอบูบ อย่าที่เธอัวลเลย
" เฮ้ย ! ฝน ฝน ทานี้ ทานี้ "
ปรอยฝนไ้ยินเสียใรบานะโนเรีย ึหันไปมอแล้ว็พบว่าเป็นแอมที่ยืนวัมือเรียเธออยู่้านหน้าร้านไอศรีม ปรอยฝนเินเ้าไปหาแอม โยมีเบาภัทรเินามหลัไป
" อ้าวแอม มาไ้ไล่ะ แล้วมาับใรไอ้อยล่ะ " ปรอยฝนะเ้อหาอย
" อ๋อ อยมันไป่าัหวัับที่บ้าน เรามาับเพื่อนๆ น่ะ แ่อยู่ในร้าน แล้ว็มาับพี่เบสท์้วย ำไ้ไหมล่ะ พี่เบสท์ที่เ้าอบฝนน่ะ แล้วเยอยารู้ัฝนไ " แอมถาม
" อ๋อ อือ ำไ้แล้ว " ปรอยฝนิัพั เธอ็ำไ้ถึเรื่อนี้
" ไแอม " พี่เบสท์ที่แอมล่าวถึ ามมายืน้า ๆ แอม พร้อมับสะิให้แอมแนะนำัวับปรอยฝน
ปรอยฝนหันไปมอพี่เบสท์ที่แอมเยพยายามแนะนำให้รู้ั เบสท์เป็นสาวหล่อร่าสู สู พอ ๆ ับเบาภัทร แ่หน้าาอเบสท์ะออแนวน่ารัแบบทอม ๆ แนวเาหลี ผมอยสั้นแนวเ็เาหลีูะเ้าับใบหน้าอเบสท์เป็นอย่าี ประอบับารแ่ัวที่สวมเสื้อยื าเยีนส์เท่ ๆ รอเท้าผ้าใบ ูะเ้าันับบุลิอเบสท์ ึ่ำลัยืนส่รอยยิ้มริใมาให้ ทำให้ปรอยฝน้อส่ยิ้มอบลับ
" เอ่อ ฝนนี่พี่เบสท์ แล้ว็พี่เบสท์ะ นี่ปรอยฝน ับพี่้อยน่ะ่ะ " แอมแนะนำัว โยที่แอม็เพิ่สัเว่าเบาภัทรยืนหน้ามุ่ยอยู่้า ๆปรอยฝน
" หวัีฮะ ฝน พี่อยารู้ัั้นานแล้ว ส่วนเอ่อ.........้อย หวัี สบายีเหรอ ไม่มาับพายรึไ " เบสท์ล่าวทั
" มาไม่มาเี่ยวอะไรับนาย้วยเบสท์ " เบาภัทรเริ่มพาล วามริเบาภัทรรู้ัับเบสท์ เพราะเรียนะเียวัน ึเยเห็นหน้าาันมา่อน แล้วที่สำั ที่ผ่านมาเบสท์เยมาีบพาย ึทำให้สอนนี้ไม่่อยะถูันเท่าไร
" อ้าว เหรอั้นที่เ้าบอว่าเลิันแล้วะริ แล้วทำไมมาับน้อฝนไ้ อย่าบอนะว่า้อยบับน้อฝน " เบสท์ถามหยั่เิ
" อ๋อ เปล่า่ะ พี่้อยับฝนบ้านเราสนิทันน่ะ่ะ " ปรอยฝนรีบพูแทรเพราะเธอไม่อยาให้สอนนี้มีเรื่อัน เธอพอะมอออว่าสอนนี้ไม่ถูะาัน
" เหรอ ฮะ ถ้าั้นที่แอมบอน้อฝนยัโส็ริสิฮะ ีั พี่อยื่นใบสมัรไ้ไหมฮะ "
" แหม ไว้่อยุยันีว่านะะ เรื่อนี้ " ปรอยฝนอบเลี่ย ๆ
" แล้วฝนมาับพี่้อยทำไมเหรอ มาเินเล่นันเหรอ " แอมถาม
" อ๋อพอีวันนี้วันเิพี่เหมียวเพื่อนพี่้อยที่เป็นแฟนยัยผึ้ไ แล้วเ้าวนให้เราสอนไปาน ็เลยพาันมาเินื้ออวัน่ะ้ะ " ปรอยฝนอธิบาย
" อ๋อ เหรอฮะ แล้วลอันที่ไหนฮะ น่าสนุี " เบสท์พยามยามถามเพราะอยารู้
" อ๋อ ที่............. " ปรอยฝนยัไม่ทันอบ เบาภัทร็ิพูึ้นมาว่า
" ที่ไหน็ไม่เห็นเี่ยวอะไรับนายนะเบสท์ " เบาภัทรอบพลาทำหน้าวนใส่เบสท์
" อ๋อ ็ไม่เี่ยว เรา็แ่ถามู เออว่าแ่ฝนแน่ในะฮะว่าไม่ไ้เป็นอะไรับ้อย พี่เห็น้อยมันันีนลอเลย " เบสท์ถาม พลามอเบาภัทร้วยหาา
" แหมุ้อยเ้า็เป็นนวน ๆ แบบนี้ล่ะ่ะ ไม่มีอะไรหรอ่ะ เราเป็นพี่น้อันน่ะ่ะ เอ่อ แอมับพี่เบสท์ะ ฝนอัว่อนนะะ ไว้โอาสหน้า่อยุยันแล้วันนะะ " ปรอยฝนเอ่ยลา เพราะเธอรู้สึว่าบรรยาาศเริ่มไม่่อยีสัเท่าไหร่
" ฮะ แล้วเอันฮะน้อฝน พี่ออนุาอเบอร์ฝนับแอมนะฮะ ไม่ว่า " เบสท์พยายามรวบรัปรอยฝน
" ะ ่ะ ไ้่ะ ั้นไปนะะ บายนะแอม แล้วุยัน " ปรอยฝนโบมือลา ่อนะใ้มืออี้าลาแนเบาภัทรให้เินออมา
" ไปยอมให้เบอร์มันทำไมฝน " เบาภัทรบ่นอย่าอารม์เสีย
" ็ไม่เป็นไรนี่ ุยไมุ่ย็่อยว่าันอีที อีอย่าพี่เ้า็หน้าาน่ารัี ไม่น่ามีพิษมีภัยอะไร อีอย่าแอม็รู้ั ุ้อยอย่าพาลน่า "
" เราไม่ไ้พาล แ่เรารู้ัไอ้เบสท์ี เรียนะเียวัน มันเ้าู้ะายแล้ว็อบพูฮะ ๆ หมั่นไส้ "
" เอาน่านะ ุ้อย อย่าเอาเรื่อนอื่นมาเป็นอารม์เลยนะ ฝนว่าเราไปหาื้ออวัันีว่านะ " ปรอยฝนทำเสียหวาน ๆ ับเบาภัทร ทำให้เบาภัทรใเย็นล
" อืมริ้วย เออั้นเราไปร้าน Loft ีไหม เลืออแปล ๆ ให้ไอ้เหมียวมัน " เบาภัทรเสนอวามเห็น
" ี่ะ ั้นไปเลยเนอะ "
...................................................................................................
เบาภัทรนั่รอปรอยฝนอยู่ที่ห้อรับแภายในบ้านอปรอยฝน เธอมานั่รอเพื่อรับปรอยฝนไปานวันเิเหมียว้วยัน ืนนี้เบาภัทรแ่ัวพิถีพิถันเป็นพิเศษว่าทุรั้ เบาภัทรเลือสวมเสื้อเิ้แนยาวสีาวเรียบ ๆ แ่แอบมีลูเล่นเท่ ๆที่ัวเสื้อเล็น้อย เธอสวมาเยีนส์สีำัวเท่ รอเท้าหนั ถึแม้ว่าุนี้ะูเรียบ ๆ แ่็ูี ยิ่ถูสวมอยู่บนไม้แวนอย่าเบาภัทร ยิ่ทำให้ืนนี้เบาภัทร ูมีเสน่ห์ เท่ห์ ลึลับน่า้นหา มาว่าทุวัน
" วันนีุ้้อยูเท่ัเลยนะะ " พี่อรแอบแวะยแ้วน้ำมาเสริ์ฟ
" แหม ็ไม่เท่าไหร่หรอ่ะ อบุ่ะ พี่อร " เบาภัทร้มหน้าอาย ๆ
" เอ่อ ว่าแ่ลับึไหมะ ะให้พี่อรรอไหมะ "
" อ๋อ ึน่ะ่ะ ไม่เป็นไรพี่อรนอนเลยแล้วัน่ะ เผื่อึมา ไม่้อห่วนะะ ืนนี้ฝนปลอภัยแน่ แล้วืนนี้้อยะนอนที่นี่นะะ "
" อ๋อ่ะ ไ้่ะ ั้นพี่อรอัวนะะ "
" ่ะ "
เบาภัทรเอ็รู้สึื่นเ้นที่วันนี้ะไ้วปรอยฝนออาน แม้ะเป็นานวันเิเล็ ๆ แ่็นับว่าเป็นรั้แรที่เธอับปรอยฝนไ้ออไปเที่ยวลาืน้วยัน ึ่ปิเบาภัทรไม่่อยอบเที่ยวลาืนเท่าไร แ่ืนนี้เธอรู้สึื่นเ้นและรู้สึสนุที่ะไปเที่ยว
เบาภัทรไ้ยินเสียปรอยฝนเินลบันไมา ึหันไปมอ ปรอยฝนำลัเินลมา
ืนนี้ปรอยฝนูสวย เ็ี่เล็ ๆ แปลาไปาทุวัน แ่ยัวามน่ารัสใส มีเสน่ห์เอาไว้อย่าลัว ผมยาวสลวยเหยียรอปรอยฝนพริ้วไสว ืนนี้ปรอยฝนสวมุระโปรสั้นสีำ สายเี่ยว อวีลึ โว์เนินอพอาม ายประโปรสั้นพริ้วไปมาับับเรียวาู่สวย เบาภัทรสูหายใ เธอไ้ลิ่นน้ำหอมลิ่นประำัวอปรอยฝน ยิ่ทำให้ปรอยฝนูมีเสน่ห์ เบาภัทรไม่ิว่าเ็น้อยัวแสบนนี้ มาืนนี้ะลายเป็นสาวน้อย สวยเ็ี่ไ้นานี้
" ุ้อย ไปันเหอะ รอนานไหม " ปรอยฝนเอ่ยทั
" ฮะ ๆ อะไรนะ "
" ไปันรึยัเี๋ยวรถะิ "
" อ๋อ ไปสิไป "
" เอ่อ เี๋ยวุ้อย ฝนเป็นไมั่่ะ ุมันไม่โป๊ไปใ่ไหม " ปรอยฝนอวามเห็น
" อ๋อ สวยี เอ่อ ็ โอเนะ ใ้ไ้ ไม่โป๊หรอ แ่้อระวัเวลา้ม น่ะ เี๋ยวะเห็นร่ออ หน้าอ " เบาภัทรพยายามไม่มมา แ่็อเป็นห่วลัวว่านอื่น ๆะมอหน้าออปรอยฝนึเือน้วยวามเป็นห่ว
" เหรอ อืม ฝนะระวั ไปันเหอะ " ปรอยฝนเินนำเบาภัทรไปที่รถ
" อืม " เบาภัทรเิมามหลั สายาอเบาภัทมอปรอยฝนไม่วาา โยที่เ้าัวเอ็ไม่ทันรู้สึัว
.........................................................................................
ที่ผับแห่หนึ่ใลาย่านอาร์ีเอ ึ่เป็นที่รู้ันว่าผับนี้ะเปิ้อนรับเพาะสุภาพสรีเท่านั้น ทำให้นที่มาเที่ยวส่วนให่ึหนีไม่พ้น บรราหิรัหิ มีทั้สาวหล่อ สาวสวย เ็มไปหม
ปรอยฝนและเบาภัทรนั่ื่มอยู่ที่โ๊ะพร้อมับเหมียว ผึ้ และเพื่อน ๆ อี 4-5 น ยิ่ึบรรยาาศยิ่ึั เบาภัทรี่มเฮฮาับเพื่อน ๆโยที่ไม่ยอมนั่ห่าาปรอยฝนเลย และเมื่อมีสาวหล่อเินเ้ามาหาปรอยฝนเมื่อไหร่ เบาภัทร็มัะทำท่าทาแสวามเป็นเ้าออปรอยฝนันีน อยไล่ให้สาวหล่อพวนี้หนีไป
" ไอ้้อย แะมานั่ันีนนที่เ้าะมาีบฝนทำไม ี้น้อเ้า็หมโอาส หมอนามีแฟนอ่ะิ "เหมียวบ่นเพื่อน หลัาสัเอาารมานาน
" อะไรัน ็ันหวัี ่วยสรีนนให้ฝนเ้า ็แหมพวที่เ้ามา มอหน้า็รู้แล้วว่าเ้าู้ หวัฟันไม่มีใรีัน " เบาภัทรรีบออัว
" แหม ในเมื่อไม่มีใรีัน ทำไมพี่้อยไม่เป็นแฟนยัยฝนไปเลยล่ะะ ฮิ ฮิ " ผึ้พยายามเปิประเ็น
" โอ๊ย ไม่ไหวอ่ะ เราไม่อยามานั่ปวหัวหรอผึ้ ูิ ั้แ่นั่มา มีสาว ๆเ้ามาหาุ้อยี่นแล้ว ืนเราบับุ้อยนะมีหวั เรา้อมานั่ลุ้มใาย " ปรอยฝนอบเลี่ย ๆ
" ไม่ภูมิใเหรอ ถ้าบเรา มีแฟนหน้าาีเสน่ห์แรปานนี้ริไหม " เบาภัทรมัวเอ
" ีรไหน ไม่เอาอ่ะ " ปรอยฝนอบพลาหันหน้าหนี เพราะเธอเอ็ปิเสธใัวเอไม่ไ้ว่าืนนี้เธอเอ็รู้สึว่าเบาภัทรูเท่ห์มีเสน่ห์ริๆ นเธอเอ็แอบมออยู่หลาย ๆ รั้ ที่ผ่านมาเธอไม่่อยไ้สัเ เบาภัทรเป็นนูี แม้ะอยู่เย ๆ ็ยัูมีเสน่ห์ น่า้นหา ผมอยสั้นที่ถูทำไฮไลท์ูะัับวาลมโู่สวยทีู่เป็นมิรแ่ในะเียวัน็เยเมย ูลึลับ ยามไ้้อมอ สไล์ารแ่ัว ไม่ว่าะมอมุมไหน็ูะเ้าันไ้ีับบุลิอเบาภัทรเอ ยิ่ไ้นั่ใล้ ๆ ันแบบนี้ท่ามลาบรรยาาศแบบนี้ ปรอยฝนเอ็แทบะเผลอใให้ับเสน่ห์อเบาภัทร
" ฝน " เบาภัทรยื่นใบหน้าเ้าไประิบใล้ ๆ หูอปรอยฝน ทำให้ปรอยฝนรู้สึนลุ วาบหวิว ใเ้นโรมราม
" อะ อะไร " ปรอยฝนหันไปถาม็พบว่าใบหน้าอเบาภัทรอยู่ใล้ับหน้าอเธอเพียนิเียวเท่านั้น
" อเสื้อมันลึมาแล้ว เห็นร่ออแล้ว ยับสายเี่ยวะ มันโป๊ไป " เบาภัทรระิบแ่ไม่เพียแ่พู แ่สายาอเบาภัทรเอ็มอมาที่ร่อออปรอยฝน ้วยสายาเ้าู้
" บ้า มอทำไม บอเย ๆ สิ ทะลึ่ " ปรอยฝนรีบยับสายเสื้อให้เ้าที่้วยวามเินอาย
" สวีทันริเว้ย ไม่บอะเื่อไหมนะผึ้ ว่าสอนนี้ไม่ไ้เป็นแฟนัน " เหมียวเริ่มแล้แว เมื่อสัเอาารอสอนนี้ที่เริ่มระหนุระหนิันมาว่าที่เยเป็นมา
แ่ยัไม่ทันที่ผึ้ะ่วยอบเพื่อเ้าประเ็นให้ปรอยฝนและเบาภัทรเป็นแฟนัน ทุน็้อใเมื่อพบว่าใรบานมาหยุอยู่ที่โ๊ะ
" หวัี่ะ ้อย " พายเอ่ยทั พร้อมับส่สายาให้เบาภัทร
" เอ่อ พะ พาย มาไ้ไเนี่ย " เบาภัทรอึอั เธอรู้สึใไม่น้อยที่พบพายที่นี่
" อ๋อ พอีเพื่อนๆพายวนมาเที่ยวที่นี่น่ะ่ะ ็เลยลอมา แล้วพาย็นึไ้ว่า้อยบอว่าะมาวันเิเหมียวที่นี่ ็เลยลอเินมอหาู เบิร์ทเย์นะะเหมียว " พายหันไปอวยพรเหมียว
" อืม อบใ " เหมียวอบรับแบบเ็ ๆ
" ืนนี้้อยเท่ห์ ัเลยนะะ " พายเอ่ยมพร้อมส่สายายั่วยวนใส่้อย ่อนะเหลือบมอไปที่ปรอยฝน
" เอ่อ แฟนใหม่้อยเหรอะ ะไม่แนะนำหน่อยเหรอะ " พายแล้ถาม วามริเธอรู้แล้วว่าปรอยฝนเป็นใร และเธอ็แอบสัเอาารอเบาภัทรที่มีับปรอยฝนมาสัพั่อนที่เธอะเินเ้ามาหา เธอพอะรู้ว่าเบาภัทรรู้สึพิเศษับปรอยฝน
" อ๋อ นี่ฝน รุ่นน้อเราสนิทันน่ะ นี่็ผึ้แฟนเหมียว เป็นเพื่อนฝน " เบาภัทรแนะนำัว
" อ๋อ ไม่ใ่แฟน้อย ้อยะ ไปื่มับพายับเพื่อน ๆที่โ๊ะพายหน่อยไ้ไหมะ "
" เอ่อ ไม่ีมั้ วันเิเหมียวมันน่ะ " เบาภัทรรีบออัว
" น่านะ้อย เพื่อน ๆ อยาเอ อัว้อยหน่อยนะะเหมียว " พายหันไปบอเหมียว ่อนะึแน้อยให้ลุึ้นไปที่โ๊ะอเธอที่อยู่ฝั่ร้าม และไม่ลืมหันมามอปรอยฝน้วยสายาแบบผู้นะ
ปรอยฝนนั่นิ่ พูไม่ออ ไ้แ่มอเบาภัทรเินามหลัพายไป ปรอยฝนรู้สึเ็บ ๆ ที่ใ เธอไม่สามารถะยื้อ้อยไว้ไ้ เพราะเธอเอ็ไม่ไ้เป็นอะไรับ้อย และที่สำั เธอรู้อยู่เ็มอ ว่า้อยยัรัพายอยู่ เธอึทำไ้เพียนั่รออยู่รนี้ เธอเริ่มมั่นใึ้นมาทีละนิ ว่าเธอะหลเสน่ห์อ้อยเ้าให้แล้ว เหมือนที่สาวๆ ทั่ว ๆ ไป เป็น เพราะเธอรู้สึว่าหัวใอเธอมันรู้สึเ็บปว เมื่อเอเหุาร์แบบนี้ ปรอยฝนอยาะึเอาวามรู้สึเ่า ๆ ลับมา วามรู้สึที่ไม่ิอะไรเป็นพิเศษับเบาภัทรเหมือนรั้แรที่เอัน แู่เหมือนหัวใอเธอมันะไม่ยอม เพราะเธอยัรู้สึเ็บที่ใอยู่ ปรอยฝนึเลิมอไปที่โ๊ะอพายแ่ลับมาสนใที่แ้วเหล้าแทน ปรอยฝนยแ้วึ้นื่ม นผึ้้อรีบปราม
" เฮ้ย ฝน อย่าื่มเยอะสิวะ เี๋ยว็เมาหรอ ไม่ีนะ " ผึ้รีบร้อห้าม
" ไม่เยอะหรอ อเราเหอะผึ้ นาน ๆ ทีนะ " ปรอยฝนหันไปบอผึ้่อนะยแ้ว่อ
" หวัีฮะฝน "
ปรอยฝนเยหน้าาแ้วเหล้าึ้นมอ ็พบว่าเป็นพี่เบสท์ที่เป็นนทัทายเธอ
" อ้าว หวัี่ะ พี่เบสท์ มาไ้ไะ " ปรอยฝนล่าวทั
" นั่นสิฮะ บัเอิีริ แ่ปิพี่็มาเที่ยวที่นี่บ่อย ๆ อยู่แล้ว แ่ไม่ิว่าืนนี้ะโีไ้มาเอน้อฝน "
" อ๋อ่ะ " ปรอยฝนยิ้มให้
" เอ่อพี่อนั่ไ้ไหมฮะ "
" อ๋อะ ไ้สิะ "
เบสท์เินเ้ามานั่ที่เ้าอี้ที่เบาภัทรเยนั่เมื่อรู่ ่อนะหันไปทัทายผึ้และเหมียวามมารยาท ่อนะหันมาุยับปรอยฝน่อ
" พี่เหมียว ๆ นนี้แหละที่ผึ้เยบอพี่น่ะ ว่าไอ้แอมมันบอว่าะมาีบฝน เออว่าแล้วเียว มิน่าไอ้แอมโทรมาถามผึ้ว่าืนนี้ะไปไหนไหม ที่แท้มัน็โทรมาสืบแล้วบอพี่เบสท์อะไรเนี่ย ไม่ั้นะบัเอิมาเอฝนที่นี่ไ้ไ " ผึ้ระิบเล่าให้เหมียวฟั
" อืม ู่แ่เริ่มรุแล้วนะไอ้้อย แ็ไม่รู้ัวเลย ระวัะโนีบัหน้าหรอ ไอ้เพื่อนโ่ แล้วนี่ยายพาย็้อมีแผนแน่ ๆ เฮ้อพี่ว่าเรื่อมันัะอีรุุนัันให่แล้วนะเนี่ย " เหมียวบ่นอุบอิบ ้วยวามโมโหที่้อยไม่ยอมีบปรอยฝนัที
ทา้านเบาภัทร แม้ว่าเธอเอะนั่อยู่ที่โ๊ะอพาย แ่เธอ็มัะหันมามอปรอยฝนเป็นระยะ้วยวามเป็นห่ว และเธอ็พบว่าที่นั่อเธอ โนเบสท์มานั่แทนที่เสียแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น