ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : สงสัยจะใช่เธอ ตอนที่ 14
แสแอ่อน ๆ ในอนเ้า สาแสเ้ามาระหว่ารอย่ออผ้าม่าน ทำให้ปรอยฝนเริ่มรู้สึัว ปรอยฝนใ้เวลาอยู่นานว่าที่ะสามารถเปิเปลือาึ้นมาไ้ และเมื่อเธอลืมา เธอ็้อใเมื่อพบว่าใบหน้าอเบาภัทรที่ำลัหลับอย่าสบายอยู่ใล้ิับใบหน้าอเธอ ใล้ะนแ่ยับอีเพียนิเียว ็ะสามารถสัมผัสันไ้ แ่สิ่นี้็ไม่ทำให้เธอรู้สึเินอายเท่าับารที่เธอพบว่าเธอำลันอนอยู่ในอ้อมออนรหน้า แวบแรเธอิว่าเบาภัทรวยโอาสับเธอ แ่เธอ็้อเป็นฝ่ายอายเสียเอเมื่อพบว่าแนอี้าหนึ่อเธอเอ็เป็นฝ่ายโอบอเบาภัทรเ่นเียวัน
ปรอยฝนรู้สึมีวามสุอย่าประหลา ที่ไ้อยู่ในอ้อมออนรหน้า เธอไม่ล้ายับัว เนื่อาเธอิว่าะเป็นารทำให้เบาภัทรรู้สึัวื่น แ่ลึ ๆในใเธอเอ็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอเอ็พอใที่ะอยู่ในอ้อมอนี้่อไปอีัพั นว่านรหน้าะรู้สึัว
" นี่เรานอนิ้นเ้าไปให้เ้าอเอ หรือว่าเ้าอเราเอนะ "
ปรอยฝนิในใ เธอรู้ีว่าเธอเอเป็นนนอนิ้นมา เพราะทริป่อนที่เธอไปเที่ยวทะเลับเพื่อนๆ เธอ้อนอนห้อเียวับผึ้ พอเ้ามาผึ้็บ่นไม่หยุ ว่าปรอยฝนนอนิ้น นอนอผึ้เหมือนอหมอน้า ยัไม่ทันทีปรอยฝนะไ้ิอะไร่อไป เบาภัทร็เริ่มรู้สึัวและยับัว ปรอยฝนึแล้หลับา่อ
เบาภัทรลืมาึ้น ็พบว่านัวเล็ยัหลับอยู่ในอ้อมออเธอ และแน้าหนึ่อปรอยฝน็ยัอเธอเอาไว้ เบาภัทรยิ้ม้วยวามรู้สึีๆ วามริเธอยัไม่อยาลุเลย อยาะนอนแบบนี้่อไป แ่เบาภัทรรู้สึาแน้าที่ให้ปรอยฝนหนอนหนุนแน เบาภัทรึพยายามยับแนอปรอยฝนออ และพยายามยับัวลุึ้นให้เบาที่สุ านั้นเบาภัทร็ึผ้าห่มมาห่มให้ปรอยฝน้วยวามห่วใย
" อุ๊ย เมื่อยแนแฮะ าแนเลยเรา ะรู้ัวไหมเนี่ยว่านอนิ้นมาให้เ๊าอเนี่ย ฮึ ! ยัยเ็ัวแสบ "
เบาภัทรพูเบา ๆ ใส่นัวเล็ที่ยันอนหลับอยู่ เบาภัทรเอื้อมมือมายี้ผมอปรอยฝนเบา ๆ ้วยวามเอ็นู ่อนะหยิบผ้านหนูเ้าห้อน้ำไป
ปรอยฝนเอเมื่อไ้ยินเสียประูห้อน้ำถูปิล เธอ็ลืมาพร้อมับลุึ้นนั่
" ายแล้ว ไม่ไ้สัเเห็นนะว่าเราหน้าแ แล้วนี่เรานอนิ้นไปให้เ๊าอริ ๆเหรอเนี่ย แล้วะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะเนี่ย เฮ้อ............... "
ปรอยฝนเอามือสอมือุมที่แ้มอัวเอ เมื่อเธอรู้สึว่ามันร้อน ๆ้วยวามเินอาย
" เฮ้อ.... นี่ท่าทาไอ้เรื่อที่อบทำีับสาว ๆทุนะเป็นเรื่อริล่ะสินะ ุ้อย แ่อร้อล่ะ อย่าทำีับฝนเลย ั ๆ ันน่ะีแล้ว ฝนลัว ลัวะเ้า้าัวเอเหมือนสาว ๆ นอื่น ๆ " ปรอยฝนพูับัวเอ เพราะเธอไม่อยาให้หัวใัวเอถลำลึไปิเินเลยับเบาภัทร เพราะเธอเอ็ไม่รู้ว่าารที่เบาภัทรทำีับเธอนั้น เบาภัทระิอะไรับเธอมาไปว่านทั่วไปหรือเปล่า
ปรอยฝนพับผ้าห่ม แล้วัารลุมเียให้เรียบร้อย ่อนที่ะลไปล้าหน้าล้าาที่ห้อน้ำั้นล่า านั้นเธอ็ัารให้อาหารแ่สุนั พร้อมับวิ่เล่นับพวมันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน โยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายาอเบาภัทรมอเธอลมาาห้อนอนั้นบน้วยวามรู้สึีๆ ที่มีให้ับเธอ
" อ้าว ัวเหม็น ัวเน่า แล้วล่ะม๊า เนี่ยสายนานี้แล้ว ยัไม่อาบน้ำเลย ไปอาบน้ำะสิ ไป๊ "
เสียเบาภัทระโนแวปรอยฝน เ้าอเสียำลัเินัสนามห้าเ้ามาหา ะที่นัวเล็ำลันอนให้บรราสุนัรุมเลียหน้าเลียาอยู่ที่พื้นห้า
" อ้าว ๆๆๆ ว่าันะั้น หน้าาไม่สวยยัพูาไม่สวยอีนะ ริไหมพวเรา แล้วนีู่ิ เ้าไม่สนใพวหนูแล้วนะ เห็นไหม อาบน้ำแ่ัวะัวหอมุยเลย มีแ่พี่นี่แหละที่สนใให้อาหารพวหนูริไหม ๆ " ปรอยฝนัเบาภัทร ่อนะหันไปอวามเห็นใามะหมาแทน
" เป็นเอามาแล้วนะฝน สสัยวาม๊อส์ะำเริบ แล้วนี่ยอมรับแล้วใ่ม๊ะ ว่าเป็นพี่สาวอเ้าพวนี้ เห็นไหม ยอมรับแล้วว่าเป็นพวเียวับหมาเรา ะว่าไปหน้าล้ายๆ ันเลยนะ "
เบาภัทร้อหน้าปรอยฝนสลับับพวมะหมา เปรียบเทียบใบหน้าเพื่อวนประสาทปรอยฝน
" เออ ๆๆๆ ฝนเป็นหมา็ไ้ เพราะหมาน่ะิใีนะ รัเ้าอ้วย ื่อสัย์ที่สุ้วย แล้วมาว่าเ๊าัวเหม็นน่ะ เมื่อืนมานอนอเ้าทำไม เอะ ! ไปอาบน้ำีว่า " ปรอยฝนอบ้วยวามหมั่นไส้นัวสูที่มายืนวนประสาท ่อนะหันหน้าหนี เินเ้าบ้านไป
" อนเหรอ แหม็ใรันล่ะมานอนระแะเบียเ้าน่ะ อนแล้วไม่สวยนะ อย่าอนเลย ถึฝนะหน้าเหมือนมะหมาน่ะนะ แ่เราว่ามะหมาน่ารันะ " เบาภัทระโนไล่หลัไป ปรอยฝนไ้ยิน็หน้าแรีบวิ่เ้าบ้านไป
............................................................................................
ปรอยฝนอาบน้ำสระผมเสร็แล้ว เธอนุ่ผ้าเ็ัวเินเ็ผมอยู่หน้าระ ่อนะเินไปเปิู้เสื้อผ้า เปิระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อหยิบเอาเสื้อผ้าที่เธอแพ็มาาบ้าน แ่แล้วเธอ็้อใเมื่อพบว่าเธอลืมหยิบเสื้อผ้าสำหรับใส่อนเ้ามา แ่เธอหยิบุนอนมาแทน
" โธ่เอ๊ย ยัยฝนเอ๊ย แบ้ารึเปล่าเนี่ย เอามาทำไมุนอน 2 ุ สสัยะหยิบมาผิ ็ว่าเรียมแล้วนะ ทำไีเนี่ย อ้าว ! วยเ้าไปอี ุั้นใน็ไม่ไ้เอามา เวรรรรมอันริ ๆ ทำไีเนี่ย "
ปรอยฝนนั่ลับพื้นห้อ้วยวามเบื่อัวเอพร้อมับิไม่ออว่าะทำยัี ะใส่เสื้อผ้าเ่า ็ไม่ไหว ยัไม่ทันที่เธอะหาทาออไ้ เธอ็้อใเมื่อพบว่าเบาภัทรเปิประูห้อเ้ามา
" เสร็ยั่ะ ุนายปรอยฝน เราหิวแล้วนะ " เบาภัทรเินบ่นเ้ามา เมื่อเธอเปิประูห้อเ้ามา็้อใเมื่อพบว่าปรอยฝนใส่เพียผ้านหนูัวเล็ึ่ะหลุไม่หลุแหล่ นั่อยู่ที่พื้นห้อ เบาภัทรรีบหันหลัลับ้วยวามใ
" เ้ามาไม่เาะประู่อน นทะลึ่ " ปรอยฝนว้าระเป๋าเสื้อผ้าใส่เบาภัทร พร้อมับรีบหลบหลัประูู้เสื้อผ้า
" อโทษ ๆ เราไม่ั้ใ ็ทำไมไม่ล็อประูล่ะ เราไม่เยเาะประูห้อนอนัวเอนี่นา ะเาะไ้ไ " เบาภัทรล่าวอโทษ ทั้ ๆ ที่ยัหันหลัให้
" เอ้า ฝน็ลืมล็อสิ ไม่ใ่ห้อฝน มันไม่ิน " ปรอยฝนเถียลับ
" เออ ๆ แ่ัวเร็ว ๆสิ เราหิวแล้ว "
" แ่ไม่ไ้หรอ "
" ทำไมล่ะ "
" ็ฝนลืมเอาเสื้อผ้ามา "
" อ้าว ทำไี ใส่เสื้อผ้าเราไหม " เบาภัทรเสนอวามเห็น
" ไม่เอาหรอ "
" ทำไม่ะ ใส่เสื้อยืเราไป่อน็ไ้ "
" ็.......... ฝนไม่ไ้เอาั้นในมา้วยน่ะสิ "
" โห นี่๊อส์ริ ๆนะเนี่ย เอาไี เอาี้ ๆ เี๋ยวฝนใส่เสื้อลุมไป แล้วนั่รถเราไปลหน้าบ้านเลย แล้ว่อยไปใส่เสื้อผ้าที่บ้านฝน ไหน ๆ็้อไปทาน้าวเ้าที่บ้านอยู่แล้วนี่เนอะ "
" อืม ็ไ้ "
" แล้วเราหันไปไ้ยัเนี่ย " เบาภัทรถาม
" อืมหันมา แ่อย่า้อมานะฝนอาย " ปรอยฝนอบะเ็ว่าัวเอนุ่ผ้านหนูีรึยั
เบาภัทร่อย ๆหันหน้ามาทาปรอยฝน เบาภัทรรู้สึอายไม่น้อยเลย เพราะเธอ็ไม่สามารถหลับาเินไปหยิบเสื้อลุมให้ปรอยฝนไ้ และเธอเอ็ไม่เยเห็นใรแ่อนใส่ผ้านหนูแบบนี้ แ่ ...... เธอ็อมอไม่ไ้ พร้อมับิในใว่าปรอยฝนัวเล็ ๆ น่ารั ผิวละเอีย หุ่น็ำลัี แ่เมื่อเริ่มิอุศล เบาภัทร็สลัวามิออ ่อนะยื่นเสื้อลุมที่อยู่ั้นบนสุให้ปรอยฝนใส่
ปรอยฝนว้าเสื้อลุมมาลุม ่อนะเินถือระเป๋าเสื้อผ้ามาเรียมเ็บอใ้ใส่ระเป๋า
" เ็บทำไม ฝน " เบาภัทรทำเสียุ โยไม่รู้ัวใส่ปรอยฝน
" อ้าวถามแปล็เ็บลับบ้านสิ " ปรอยฝนอบแบบ ๆ
" ็เราบอแล้วไ ให้ฝนเอาอใ้พวนี้ไว้นี่ ไหน ๆ ็้อมานอนอีบ่อย ๆ ะหอบไปหอบมาทำไม แล้วราวหน้า็นุนอน เสื้อผ้ามาไว้เลยนะ ะไ้ไม่ลืมอี " เบาภัทรสั่เป็นุ
" ใรบอุ้อย ว่าเราะมานอนอี เหมาเอนี่นา " ปรอยฝนอบพร้อมับหันไปหยิบอใส่ระเป๋า
เบาภัทรเินเ้าไป้านหลั ใ้มือ้าวาับ้อมือปรอยฝนที่ำลัหยิบรีมบำรุใส่ระเป๋า แล้วใ้มือ้า้ายหยิบระเป๋าออมา ปรอยฝนใ เธอรู้สึว่าเบาภัทรไม่พอใ และท่าทาอนนี้็เหมือนับว่าเบาภัทรอเธอา้านหลั แม้ว่าสอมืออเบาภัทระับมือเธอไว้ แ่สอแน็ำลัอเธอไว้
" เอ่อ ะทำอะไร " ปรอยฝนถามเบา ๆ เธอรู้สึใเ้นแร และรับรู้ไ้ว่าอีฝ่ายำลัไม่พอใ
เบาภัทรไม่อบ เธอเอาระเป๋าเสื้อผ้าปรอยฝนวาลบนพื้น และวารีมบำรุลับืนบนโ๊ะเรื่อแป้ ่อนะใ้สอมือ ับไหล่ทั้สอ้าอปรอยฝน ให้หันมาเผิหน้าับเธอ วามรุนแรอำลัที่เบาภัทรทำับเธอ ทำให้ผ้านหนูที่ปรอยฝนใส่หลุลมาอที่พื้น เหลือเพียเสื้อลุมบา ๆ เท่านั้น แ่ปรอยฝน็ไม่ล้าโวยวาย
ปรอยฝนรู้สึใเ้นแร เธอรู้สึว่า ทำไมราวนี้เธอถึไม่่า ไม่ว่าเบาภัทรที่ทำับเธอแบบนี้เหมือนทุที เธอไ้แ่มอหน้าเบาภัทร้วยวามสสัย
" เราอร้อ ให้มานอนเป็นเพื่อนเราบ่อย ๆ ฝนทำให้เราไม่ไ้เหรอ " เบาภัทรพูเสียเบา แ่เือาไป้วยวามน้อยใและเสียใ
ปรอยฝนรู้สึผิเมื่อไ้ยินน้ำเสียอเบาภัทร เธอไม่ล้าสบาเบาภัทร
เบาภัทรเอามือับปลายาอปรอยฝน เพื่อให้ปรอยฝนหันหน้ามามอเธอ และนิ่รอ เพื่อฟัำอบานัวเล็
" เอ่อ....... ุ้อย อยาให้ฝนมานอนเป็นเพื่อนบ่อย ๆ ริ ๆ เหรอ " ปรอยฝนถามพร้อมับ้อาเบาภัทร
" ใ่ เรารู้สึเหา เ็บปว แ่เวลาอยู่ับฝน เหมือนเราะลืมวามรู้สึไม่ี ๆ ไปไ้ " เบาภัทรอบพร้อมส่สายาริใให้ปรอยฝน
ปรอยฝนใเ้นแร เธอสัมผัสไ้าแววาที่เบาภัทรมีให้ ว่าเบาภัทรรู้สึแบบนั้นริ ๆ เธอสัเเห็นวามเ็บปวที่แววาอเบาภัทร
เบาภัทรระับอ้อมแนให้ปรอยฝนเ้ามาใล้ิับเธอมาว่าเิม เธอ้อาปรอยฝนเพื่อรอฟัำอบ รอฟัำอบานที่เธอิว่าเป็นนที่ทำให้โลอเธอสใสึ้น รอำอบานที่เธอิว่าะทำให้เธอหายเ็บไ้
" เอ่อ..........่ะ ฝนล่ะ " ปรอยฝนอบ
ปรารอยยิ้มีใ แบบที่ปรอยฝนไม่เยเห็นมา่อนานรหน้า านั้น เบาภัทร็อเธอแน่น เหมือนะไม่ยอมให้เธอหลุหายไปไหน
" อบุนะ " เบาภัทรอบอบุ้วยวามีใ ่อนะลายอ้อมอ แล้วถอยออมา มอหน้าปรอยฝน้วยวามรู้สึอบุ ที่นัวเล็มีน้ำใให้ับเธอ
เบาภัทรเพิ่สัเเห็นว่าผ้านหนูที่ปรอยฝนใส่ หลุมาอที่พื้น เธอึมอไปที่เสื้อลุมอปรอยฝน แล้วเธอ็รีบหันหน้าหนี ึ่็ทำให้ปรอยฝน็เพิ่นึไ้ ึรีบหยิบผ้านหนูมาใส่
" เห็นไหม ุ้อยทะลึ่ แล้วี้ฝนะล้ามานอนเหรอ " ปรอยฝนถามหน้าแ
" โทษริ ๆ เราไม่ั้ใะมอ "
" ไม่ไ้ั้ใะมอ ็........็แสว่ามอน่ะสิ แล้ว...แล้วเห็นไหมล่ะ " ปรอยฝนถาม้วยวามใ
" ็ไม่่อยเห็นหรอ ผ้ามันบา ๆ เห็นไม่ั เฮ้ย ..... ไม่เห็น ๆ ๆ " เบาภัทรลืมัวอบามวามริ ึโนปรอยฝนะเพิไล่ออาห้อ าม้วยารโยนอ่า ๆ ไล่หลัมา
" อิอิ หุ่นีเหมือนันนี่นา อืม ........... น่าอี เฮ้ย....ไอ้้อยทำไมแลายเป็นนลามแบบนี้ไปไ้วะ พอ ๆๆ นิสัยเสีย "
เบาภัทรบ่นัวเอ เธอ็ไม่เ้าใัวเอว่าทำไม้ออบมอปรอยฝนแบบนี้ ทั้ ๆที่เมื่อ่อน แม้ะมีสาว ๆ ใสุ่โว์ร่าาย โว์ส่วนสัให้เธอมอ แ่เธอ็ไม่เยมอสาว ๆ ที่มัะอยาให้เธอเห็นแบบนี้เลย ร้ามเธอะไม่มอเลย้วย้ำ แ่ทำไมนะ ับปรอยฝนเธอถึเปลี่ยนไป เบาภัทรถามัวเอ
" ฝนเรารอที่รถนะ เร็ว ๆ หิวแล้ว " เบาภัทระโนึ้นไปบนห้อนอน ่อนะเินไปสาร์ทรถรอ
......................................................................................
ที่บ้านอปรอยฝน หลัาปรอยฝนัารแ่ัวเรียบร้อยแล้ว ปรอยฝนและเบาภัทร็ัารทานอาหารเ้าที่พี่อรแม่บ้านประำบ้านอปรอยฝนเรียมไว้ให้
" ุฝนะ เมื่อเ้าแม่โทรมานะะ บอว่าสสัยมือถือุฝนปิ เลยิ่อไม่ไ้ พี่อรเลยบอว่าุฝนไปนอนเป็นเพื่อนุ้อยน่ะ่ะ " พี่อรรายาน
" อ๋อ ฝนแบหมน่ะะ ลืมเอาที่าร์ไป แล้วแม่ว่าไ่อะ "
" อ๋อ ท่าน็ไม่ว่าอะไร่ะ เหมือนะีใทีุ่ฝนยอมไปนอนเป็นเพื่อนุ้อย ท่านฝาบอว่า ให้อรูแลบ้านี ๆ แ่นั้นละ่ะ "
" อ๋อ ่ะอบุ่ะพี่อร " ปรอยฝนล่าวอบุ
เสียโทรศัพท์อเบาภัทรัึ้น เบาภัทรหยิบโทรศัพท์มือถือออมาาระเป๋าาเ ็พบว่าเมียววีเป็นนโทรมา
" ว่าไไอ้เหมียว มีอะไรโทรหาแ่เ้าเลย "
" เ้าบ้านแสิไอ้้อย นี่ะสิบเอ็โม แล้วนะ แอยู่ไหนเนี่ย " เมียววีถาม
" ิน้าวบ้านฝนเ้าน่ะ ทำไมมีอะไรับันเหรอ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" โห นี่แมานอน้าบ้านน้อฝนเ้าเลยเหรอวะ ใล้าริ ๆ ีบเลยิ " เมียววียุไม่เลิ
" ไอ้บ้า ันไม่ไ้มานอนบ้านเ้า แ่มาิน้าวบ้านเ้าโว้ย "
" อ๋อเหรอ เออือี้ วันนี้แรู้ไหมวันอะไร "
" วันเสาร์ไ ทำไม " เบาภัทรอบื่อๆ
" เฮ้อ.......... ันอยาเลิบแเป็นเพื่อนริ ๆ ไอ้หัวสมอเ้าหู้ แำไม่ไ้เหรอวันนี้วันสำัอาิเลยนะเว้ย " เมียววี่าเพื่อนที่ำไม่ไ้
" วันสำั วันอะไรวะ " เบาภัทรทำหน้า ปรอยฝนไ้ยินำว่าวันสำัึนึออ ว่าผึ้เพิ่บอเมื่อวานนี้เอว่าวันนี้เป็นวันอะไร
" วันเิพี่เหมียวใ่ไหมะ " ปรอยฝนะโนถามแทรเ้าไปในโทรศัพท์
" โห น้อฝนนี่เ่ั ไอ้้อยฝาบอน้อเ้า้วย " เมียววีบอ
" เออแบอเอ เี๋ยวันเปิสปีเอร์โฟนเลย รำา " เบาภัทรหมั่นไส้เพื่อนึปุ่มเปิสปีเอร์
" วันเิพี่เหมียวใ่ไหมะ " ปรอยฝนถาม
" ถู้อนะร้าบบบบบบ เ่ั เพื่อนพี่นี่มันแย่ริ ๆ ำวันเิพี่ไม่ไ้ ไอ้้อยแน่าะบฝนเป็นแฟนนะ แะไ้มีเลาอยบออะไร ๆ ให้ วามำเสื่อมริเลยแ ีไหมฝน รับเพื่อนพี่เป็นแฟนเลยิ " เมียววีเริ่มพาเ้าเรื่อ
" ไม่ีว่า่ะเพื่อนพี่เ้ายััใานเ่าไม่ไ้เลย ะให้ฝนไปบเ้าไ้ไ เิเ้าลับไปบัน ฝน็แย่สิะ " ปรอยฝนหัวเราะ
" ไอ้เหมียวแรีบว่ามา มีอะไร ะเลี้ยอะไรวันเิเนี่ย " เบาภัทรเริ่ม่าเมียววี
" เออ ๆ บอแล้ว วันนี้ันะัานวันเิเล็ ๆ ็ไปเที่ยวันน่ะไอ้้อย มีแ่พวเราไม่ี่น ที่ผับ ร้านเิมเราน่ะนะ เออ... ฝนมา้วยันนะะ พี่วนผึ้แล้ว " เมียววีไม่ลืมวนปรอยฝน
" เอ่อ ะีเหรอะ "
" ีสิ มีแ่เพื่อน ๆ ัน แ่ 5-6 น ผึ้ะไ้ไม่เหานะ โอเนะ ไอ้้อยเอาฝนไป้วยนะ เออเวลาเิม ๆ แหล่ะ เอันนะเว๊ย หวัี อ้อ... อย่าลืมอวันะแ บาย " เมียววีวาสายไปแล้ว
" เออ ไอ้เพื่อน เอาไีฝน อวัที่มันทว วันนี้ฝนว่าไหม ไป้วยันหน่อยิ " เบาภัทรเอ่ยวน
" อืม ็ไ้ ไปสิ " ปรอยฝนอบล
เสียโทรศัพท์เบาภัทรัึ้นอีรั้ ราวนี้เป็นพายที่โทรเ้ามา เบาภัทรัสินใอยู่นาน ึรับสาย
" ว่าไ๊ะพาย " เบาภัทรเอ่ยทั ทำให้ปรอยฝนหันไปมอทันทีที่ไ้ยินื่อพาย
" อ๋อ วันนี้พายมีอะไรเหรอ "
" เราไปเที่ยวับพายไม่ไ้หรอ วันนี้วันเิเหมียวมัน เรา้อไปานวันเิมัน "
" อ๋อ ้อยไปผับ xxx น่ะ พายไปเที่ยวับเพื่อนๆ เถอะนะ "
" แหมพายะเหาไ้ไ พาย็ไปับแฟนพายสิ ้อยเป็นแ่เพื่อนเอนะ "
" อืม อโทษทีนะ อ๋อ เออ็ไ้ ราวหน้า้อยะพาไป ้ะ ๆ บาย้ะ "
เบาภัทรวาสาย ่อนะหันไปมอปรอยฝน ็พบว่าปรอยฝนไม่ไ้นั่อยู่รนั้นแล้ว ไม่รู้เินหนีไปอนไหน
" ฝนเป็นไรทำไมเินมาไม่บอ " เบาภัทรถามเมื่อพบว่าปรอยฝนำลันั่เอาเท้าเี่ยน้ำในสระปลาเล่น
" เปล่าฝนร้อน น่ะ "
" ร้อน ในห้อเปิแอร์นะ "
" เออ่าฝนเถอะน่ะ แล้วไม่ไปับพี่พายเหรอ "
" ไม่ล่ะ เรานัับเหมียวับฝนแล้ว "
" ถ้าไม่นั็ไปล่ะสิ "
" ็้อู่อน แ่เ้า็มีแฟน ็ให้แฟนเ้าูแลแล้วัน เราเป็นไ้แ่เพื่อนเ้า "
ปรอยฝนับน้ำเสียไ้ว่าเบาภัทรยัทำใไม่ไ้ับำว่าเพื่อนที่เบาภัทรพยายามมีให้ับพาย
" เออ เราไปันเถอะ ว่าะไปถึห้าวันนี้รถิ้วย เนอะ ะไ้ื้ออวัแล้ว็ลับมาให้อาหารหมา แล้ว็อาบน้ำ ะไ้ไม่รีบมาีไหม "
ปรอยฝนรีบเปลี่ยนเรื่อ เธอไม่อยาเห็นเบาภัทรเสียใอี
" อืม ไป " เบาภัทรอบล
.........................................................................................
" พาย ล้อยะพาแไปเที่ยวไหมวะ " โรสถามเมื่อเห็นว่าพายวาสายาเบาภัทรแล้ว
" เหอะ ไม่ เ้าบอว่าเป็นวันเิเหมียวน่ะ " พายอบแบบเ็ ๆ
" เหรอ เออ ไม่เป็นไร แ็วนพี่บอยแฟนไปแแทนสิ " เปิ้ลออวามเห็น
" ันวนพี่บอย่อนวน้อยอี แ่พี่บอยบอว่าไม่ว่า ันถึ้อวน้อยไปแทนไ ทำไมพันี้เสน่ห์ันไม่มีเลยวะเนี่ย นี่ัน็ำลัสสัยว่าพี่บอยอามีเ็ใหม่ พัหลัไม่ว่าบ่อยริ " พายบ่น
" เออ พวแ วันนี้ ันะวนพวแไป ผับ xxx นะ " พายหันไปบอเพื่อน ๆ
" อ้าวทำไมล่ะแ " โรสสสัย
" ็เพราะ้อยไปผับนี้ ืนนี้น่ะสิ " พายอบ้วยสายารุ่นิ
" อืมเนอะ อ๋อ มีแผนแน่ ๆ เลยแ เออโอเ ามใแ " เปิ้ลและโรสลามที่พาย้อาร
" ้อยแล้ว้อยะหนีพายพ้นไ้ยัไ " พายพึมพำเบา ๆให้ับัวเอ
............................................................................................
ปรอยฝนรู้สึมีวามสุอย่าประหลา ที่ไ้อยู่ในอ้อมออนรหน้า เธอไม่ล้ายับัว เนื่อาเธอิว่าะเป็นารทำให้เบาภัทรรู้สึัวื่น แ่ลึ ๆในใเธอเอ็ปิเสธไม่ไ้ว่าเธอเอ็พอใที่ะอยู่ในอ้อมอนี้่อไปอีัพั นว่านรหน้าะรู้สึัว
" นี่เรานอนิ้นเ้าไปให้เ้าอเอ หรือว่าเ้าอเราเอนะ "
ปรอยฝนิในใ เธอรู้ีว่าเธอเอเป็นนนอนิ้นมา เพราะทริป่อนที่เธอไปเที่ยวทะเลับเพื่อนๆ เธอ้อนอนห้อเียวับผึ้ พอเ้ามาผึ้็บ่นไม่หยุ ว่าปรอยฝนนอนิ้น นอนอผึ้เหมือนอหมอน้า ยัไม่ทันทีปรอยฝนะไ้ิอะไร่อไป เบาภัทร็เริ่มรู้สึัวและยับัว ปรอยฝนึแล้หลับา่อ
เบาภัทรลืมาึ้น ็พบว่านัวเล็ยัหลับอยู่ในอ้อมออเธอ และแน้าหนึ่อปรอยฝน็ยัอเธอเอาไว้ เบาภัทรยิ้ม้วยวามรู้สึีๆ วามริเธอยัไม่อยาลุเลย อยาะนอนแบบนี้่อไป แ่เบาภัทรรู้สึาแน้าที่ให้ปรอยฝนหนอนหนุนแน เบาภัทรึพยายามยับแนอปรอยฝนออ และพยายามยับัวลุึ้นให้เบาที่สุ านั้นเบาภัทร็ึผ้าห่มมาห่มให้ปรอยฝน้วยวามห่วใย
" อุ๊ย เมื่อยแนแฮะ าแนเลยเรา ะรู้ัวไหมเนี่ยว่านอนิ้นมาให้เ๊าอเนี่ย ฮึ ! ยัยเ็ัวแสบ "
เบาภัทรพูเบา ๆ ใส่นัวเล็ที่ยันอนหลับอยู่ เบาภัทรเอื้อมมือมายี้ผมอปรอยฝนเบา ๆ ้วยวามเอ็นู ่อนะหยิบผ้านหนูเ้าห้อน้ำไป
ปรอยฝนเอเมื่อไ้ยินเสียประูห้อน้ำถูปิล เธอ็ลืมาพร้อมับลุึ้นนั่
" ายแล้ว ไม่ไ้สัเเห็นนะว่าเราหน้าแ แล้วนี่เรานอนิ้นไปให้เ๊าอริ ๆเหรอเนี่ย แล้วะเอาหน้าไปไว้ไหนล่ะเนี่ย เฮ้อ............... "
ปรอยฝนเอามือสอมือุมที่แ้มอัวเอ เมื่อเธอรู้สึว่ามันร้อน ๆ้วยวามเินอาย
" เฮ้อ.... นี่ท่าทาไอ้เรื่อที่อบทำีับสาว ๆทุนะเป็นเรื่อริล่ะสินะ ุ้อย แ่อร้อล่ะ อย่าทำีับฝนเลย ั ๆ ันน่ะีแล้ว ฝนลัว ลัวะเ้า้าัวเอเหมือนสาว ๆ นอื่น ๆ " ปรอยฝนพูับัวเอ เพราะเธอไม่อยาให้หัวใัวเอถลำลึไปิเินเลยับเบาภัทร เพราะเธอเอ็ไม่รู้ว่าารที่เบาภัทรทำีับเธอนั้น เบาภัทระิอะไรับเธอมาไปว่านทั่วไปหรือเปล่า
ปรอยฝนพับผ้าห่ม แล้วัารลุมเียให้เรียบร้อย ่อนที่ะลไปล้าหน้าล้าาที่ห้อน้ำั้นล่า านั้นเธอ็ัารให้อาหารแ่สุนั พร้อมับวิ่เล่นับพวมันอยู่ที่สนามหน้าบ้าน โยที่เธอไม่รู้เลยว่ามีสายาอเบาภัทรมอเธอลมาาห้อนอนั้นบน้วยวามรู้สึีๆ ที่มีให้ับเธอ
" อ้าว ัวเหม็น ัวเน่า แล้วล่ะม๊า เนี่ยสายนานี้แล้ว ยัไม่อาบน้ำเลย ไปอาบน้ำะสิ ไป๊ "
เสียเบาภัทระโนแวปรอยฝน เ้าอเสียำลัเินัสนามห้าเ้ามาหา ะที่นัวเล็ำลันอนให้บรราสุนัรุมเลียหน้าเลียาอยู่ที่พื้นห้า
" อ้าว ๆๆๆ ว่าันะั้น หน้าาไม่สวยยัพูาไม่สวยอีนะ ริไหมพวเรา แล้วนีู่ิ เ้าไม่สนใพวหนูแล้วนะ เห็นไหม อาบน้ำแ่ัวะัวหอมุยเลย มีแ่พี่นี่แหละที่สนใให้อาหารพวหนูริไหม ๆ " ปรอยฝนัเบาภัทร ่อนะหันไปอวามเห็นใามะหมาแทน
" เป็นเอามาแล้วนะฝน สสัยวาม๊อส์ะำเริบ แล้วนี่ยอมรับแล้วใ่ม๊ะ ว่าเป็นพี่สาวอเ้าพวนี้ เห็นไหม ยอมรับแล้วว่าเป็นพวเียวับหมาเรา ะว่าไปหน้าล้ายๆ ันเลยนะ "
เบาภัทร้อหน้าปรอยฝนสลับับพวมะหมา เปรียบเทียบใบหน้าเพื่อวนประสาทปรอยฝน
" เออ ๆๆๆ ฝนเป็นหมา็ไ้ เพราะหมาน่ะิใีนะ รัเ้าอ้วย ื่อสัย์ที่สุ้วย แล้วมาว่าเ๊าัวเหม็นน่ะ เมื่อืนมานอนอเ้าทำไม เอะ ! ไปอาบน้ำีว่า " ปรอยฝนอบ้วยวามหมั่นไส้นัวสูที่มายืนวนประสาท ่อนะหันหน้าหนี เินเ้าบ้านไป
" อนเหรอ แหม็ใรันล่ะมานอนระแะเบียเ้าน่ะ อนแล้วไม่สวยนะ อย่าอนเลย ถึฝนะหน้าเหมือนมะหมาน่ะนะ แ่เราว่ามะหมาน่ารันะ " เบาภัทระโนไล่หลัไป ปรอยฝนไ้ยิน็หน้าแรีบวิ่เ้าบ้านไป
............................................................................................
ปรอยฝนอาบน้ำสระผมเสร็แล้ว เธอนุ่ผ้าเ็ัวเินเ็ผมอยู่หน้าระ ่อนะเินไปเปิู้เสื้อผ้า เปิระเป๋าเสื้อผ้าเพื่อหยิบเอาเสื้อผ้าที่เธอแพ็มาาบ้าน แ่แล้วเธอ็้อใเมื่อพบว่าเธอลืมหยิบเสื้อผ้าสำหรับใส่อนเ้ามา แ่เธอหยิบุนอนมาแทน
" โธ่เอ๊ย ยัยฝนเอ๊ย แบ้ารึเปล่าเนี่ย เอามาทำไมุนอน 2 ุ สสัยะหยิบมาผิ ็ว่าเรียมแล้วนะ ทำไีเนี่ย อ้าว ! วยเ้าไปอี ุั้นใน็ไม่ไ้เอามา เวรรรรมอันริ ๆ ทำไีเนี่ย "
ปรอยฝนนั่ลับพื้นห้อ้วยวามเบื่อัวเอพร้อมับิไม่ออว่าะทำยัี ะใส่เสื้อผ้าเ่า ็ไม่ไหว ยัไม่ทันที่เธอะหาทาออไ้ เธอ็้อใเมื่อพบว่าเบาภัทรเปิประูห้อเ้ามา
" เสร็ยั่ะ ุนายปรอยฝน เราหิวแล้วนะ " เบาภัทรเินบ่นเ้ามา เมื่อเธอเปิประูห้อเ้ามา็้อใเมื่อพบว่าปรอยฝนใส่เพียผ้านหนูัวเล็ึ่ะหลุไม่หลุแหล่ นั่อยู่ที่พื้นห้อ เบาภัทรรีบหันหลัลับ้วยวามใ
" เ้ามาไม่เาะประู่อน นทะลึ่ " ปรอยฝนว้าระเป๋าเสื้อผ้าใส่เบาภัทร พร้อมับรีบหลบหลัประูู้เสื้อผ้า
" อโทษ ๆ เราไม่ั้ใ ็ทำไมไม่ล็อประูล่ะ เราไม่เยเาะประูห้อนอนัวเอนี่นา ะเาะไ้ไ " เบาภัทรล่าวอโทษ ทั้ ๆ ที่ยัหันหลัให้
" เอ้า ฝน็ลืมล็อสิ ไม่ใ่ห้อฝน มันไม่ิน " ปรอยฝนเถียลับ
" เออ ๆ แ่ัวเร็ว ๆสิ เราหิวแล้ว "
" แ่ไม่ไ้หรอ "
" ทำไมล่ะ "
" ็ฝนลืมเอาเสื้อผ้ามา "
" อ้าว ทำไี ใส่เสื้อผ้าเราไหม " เบาภัทรเสนอวามเห็น
" ไม่เอาหรอ "
" ทำไม่ะ ใส่เสื้อยืเราไป่อน็ไ้ "
" ็.......... ฝนไม่ไ้เอาั้นในมา้วยน่ะสิ "
" โห นี่๊อส์ริ ๆนะเนี่ย เอาไี เอาี้ ๆ เี๋ยวฝนใส่เสื้อลุมไป แล้วนั่รถเราไปลหน้าบ้านเลย แล้ว่อยไปใส่เสื้อผ้าที่บ้านฝน ไหน ๆ็้อไปทาน้าวเ้าที่บ้านอยู่แล้วนี่เนอะ "
" อืม ็ไ้ "
" แล้วเราหันไปไ้ยัเนี่ย " เบาภัทรถาม
" อืมหันมา แ่อย่า้อมานะฝนอาย " ปรอยฝนอบะเ็ว่าัวเอนุ่ผ้านหนูีรึยั
เบาภัทร่อย ๆหันหน้ามาทาปรอยฝน เบาภัทรรู้สึอายไม่น้อยเลย เพราะเธอ็ไม่สามารถหลับาเินไปหยิบเสื้อลุมให้ปรอยฝนไ้ และเธอเอ็ไม่เยเห็นใรแ่อนใส่ผ้านหนูแบบนี้ แ่ ...... เธอ็อมอไม่ไ้ พร้อมับิในใว่าปรอยฝนัวเล็ ๆ น่ารั ผิวละเอีย หุ่น็ำลัี แ่เมื่อเริ่มิอุศล เบาภัทร็สลัวามิออ ่อนะยื่นเสื้อลุมที่อยู่ั้นบนสุให้ปรอยฝนใส่
ปรอยฝนว้าเสื้อลุมมาลุม ่อนะเินถือระเป๋าเสื้อผ้ามาเรียมเ็บอใ้ใส่ระเป๋า
" เ็บทำไม ฝน " เบาภัทรทำเสียุ โยไม่รู้ัวใส่ปรอยฝน
" อ้าวถามแปล็เ็บลับบ้านสิ " ปรอยฝนอบแบบ ๆ
" ็เราบอแล้วไ ให้ฝนเอาอใ้พวนี้ไว้นี่ ไหน ๆ ็้อมานอนอีบ่อย ๆ ะหอบไปหอบมาทำไม แล้วราวหน้า็นุนอน เสื้อผ้ามาไว้เลยนะ ะไ้ไม่ลืมอี " เบาภัทรสั่เป็นุ
" ใรบอุ้อย ว่าเราะมานอนอี เหมาเอนี่นา " ปรอยฝนอบพร้อมับหันไปหยิบอใส่ระเป๋า
เบาภัทรเินเ้าไป้านหลั ใ้มือ้าวาับ้อมือปรอยฝนที่ำลัหยิบรีมบำรุใส่ระเป๋า แล้วใ้มือ้า้ายหยิบระเป๋าออมา ปรอยฝนใ เธอรู้สึว่าเบาภัทรไม่พอใ และท่าทาอนนี้็เหมือนับว่าเบาภัทรอเธอา้านหลั แม้ว่าสอมืออเบาภัทระับมือเธอไว้ แ่สอแน็ำลัอเธอไว้
" เอ่อ ะทำอะไร " ปรอยฝนถามเบา ๆ เธอรู้สึใเ้นแร และรับรู้ไ้ว่าอีฝ่ายำลัไม่พอใ
เบาภัทรไม่อบ เธอเอาระเป๋าเสื้อผ้าปรอยฝนวาลบนพื้น และวารีมบำรุลับืนบนโ๊ะเรื่อแป้ ่อนะใ้สอมือ ับไหล่ทั้สอ้าอปรอยฝน ให้หันมาเผิหน้าับเธอ วามรุนแรอำลัที่เบาภัทรทำับเธอ ทำให้ผ้านหนูที่ปรอยฝนใส่หลุลมาอที่พื้น เหลือเพียเสื้อลุมบา ๆ เท่านั้น แ่ปรอยฝน็ไม่ล้าโวยวาย
ปรอยฝนรู้สึใเ้นแร เธอรู้สึว่า ทำไมราวนี้เธอถึไม่่า ไม่ว่าเบาภัทรที่ทำับเธอแบบนี้เหมือนทุที เธอไ้แ่มอหน้าเบาภัทร้วยวามสสัย
" เราอร้อ ให้มานอนเป็นเพื่อนเราบ่อย ๆ ฝนทำให้เราไม่ไ้เหรอ " เบาภัทรพูเสียเบา แ่เือาไป้วยวามน้อยใและเสียใ
ปรอยฝนรู้สึผิเมื่อไ้ยินน้ำเสียอเบาภัทร เธอไม่ล้าสบาเบาภัทร
เบาภัทรเอามือับปลายาอปรอยฝน เพื่อให้ปรอยฝนหันหน้ามามอเธอ และนิ่รอ เพื่อฟัำอบานัวเล็
" เอ่อ....... ุ้อย อยาให้ฝนมานอนเป็นเพื่อนบ่อย ๆ ริ ๆ เหรอ " ปรอยฝนถามพร้อมับ้อาเบาภัทร
" ใ่ เรารู้สึเหา เ็บปว แ่เวลาอยู่ับฝน เหมือนเราะลืมวามรู้สึไม่ี ๆ ไปไ้ " เบาภัทรอบพร้อมส่สายาริใให้ปรอยฝน
ปรอยฝนใเ้นแร เธอสัมผัสไ้าแววาที่เบาภัทรมีให้ ว่าเบาภัทรรู้สึแบบนั้นริ ๆ เธอสัเเห็นวามเ็บปวที่แววาอเบาภัทร
เบาภัทรระับอ้อมแนให้ปรอยฝนเ้ามาใล้ิับเธอมาว่าเิม เธอ้อาปรอยฝนเพื่อรอฟัำอบ รอฟัำอบานที่เธอิว่าเป็นนที่ทำให้โลอเธอสใสึ้น รอำอบานที่เธอิว่าะทำให้เธอหายเ็บไ้
" เอ่อ..........่ะ ฝนล่ะ " ปรอยฝนอบ
ปรารอยยิ้มีใ แบบที่ปรอยฝนไม่เยเห็นมา่อนานรหน้า านั้น เบาภัทร็อเธอแน่น เหมือนะไม่ยอมให้เธอหลุหายไปไหน
" อบุนะ " เบาภัทรอบอบุ้วยวามีใ ่อนะลายอ้อมอ แล้วถอยออมา มอหน้าปรอยฝน้วยวามรู้สึอบุ ที่นัวเล็มีน้ำใให้ับเธอ
เบาภัทรเพิ่สัเเห็นว่าผ้านหนูที่ปรอยฝนใส่ หลุมาอที่พื้น เธอึมอไปที่เสื้อลุมอปรอยฝน แล้วเธอ็รีบหันหน้าหนี ึ่็ทำให้ปรอยฝน็เพิ่นึไ้ ึรีบหยิบผ้านหนูมาใส่
" เห็นไหม ุ้อยทะลึ่ แล้วี้ฝนะล้ามานอนเหรอ " ปรอยฝนถามหน้าแ
" โทษริ ๆ เราไม่ั้ใะมอ "
" ไม่ไ้ั้ใะมอ ็........็แสว่ามอน่ะสิ แล้ว...แล้วเห็นไหมล่ะ " ปรอยฝนถาม้วยวามใ
" ็ไม่่อยเห็นหรอ ผ้ามันบา ๆ เห็นไม่ั เฮ้ย ..... ไม่เห็น ๆ ๆ " เบาภัทรลืมัวอบามวามริ ึโนปรอยฝนะเพิไล่ออาห้อ าม้วยารโยนอ่า ๆ ไล่หลัมา
" อิอิ หุ่นีเหมือนันนี่นา อืม ........... น่าอี เฮ้ย....ไอ้้อยทำไมแลายเป็นนลามแบบนี้ไปไ้วะ พอ ๆๆ นิสัยเสีย "
เบาภัทรบ่นัวเอ เธอ็ไม่เ้าใัวเอว่าทำไม้ออบมอปรอยฝนแบบนี้ ทั้ ๆที่เมื่อ่อน แม้ะมีสาว ๆ ใสุ่โว์ร่าาย โว์ส่วนสัให้เธอมอ แ่เธอ็ไม่เยมอสาว ๆ ที่มัะอยาให้เธอเห็นแบบนี้เลย ร้ามเธอะไม่มอเลย้วย้ำ แ่ทำไมนะ ับปรอยฝนเธอถึเปลี่ยนไป เบาภัทรถามัวเอ
" ฝนเรารอที่รถนะ เร็ว ๆ หิวแล้ว " เบาภัทระโนึ้นไปบนห้อนอน ่อนะเินไปสาร์ทรถรอ
......................................................................................
ที่บ้านอปรอยฝน หลัาปรอยฝนัารแ่ัวเรียบร้อยแล้ว ปรอยฝนและเบาภัทร็ัารทานอาหารเ้าที่พี่อรแม่บ้านประำบ้านอปรอยฝนเรียมไว้ให้
" ุฝนะ เมื่อเ้าแม่โทรมานะะ บอว่าสสัยมือถือุฝนปิ เลยิ่อไม่ไ้ พี่อรเลยบอว่าุฝนไปนอนเป็นเพื่อนุ้อยน่ะ่ะ " พี่อรรายาน
" อ๋อ ฝนแบหมน่ะะ ลืมเอาที่าร์ไป แล้วแม่ว่าไ่อะ "
" อ๋อ ท่าน็ไม่ว่าอะไร่ะ เหมือนะีใทีุ่ฝนยอมไปนอนเป็นเพื่อนุ้อย ท่านฝาบอว่า ให้อรูแลบ้านี ๆ แ่นั้นละ่ะ "
" อ๋อ ่ะอบุ่ะพี่อร " ปรอยฝนล่าวอบุ
เสียโทรศัพท์อเบาภัทรัึ้น เบาภัทรหยิบโทรศัพท์มือถือออมาาระเป๋าาเ ็พบว่าเมียววีเป็นนโทรมา
" ว่าไไอ้เหมียว มีอะไรโทรหาแ่เ้าเลย "
" เ้าบ้านแสิไอ้้อย นี่ะสิบเอ็โม แล้วนะ แอยู่ไหนเนี่ย " เมียววีถาม
" ิน้าวบ้านฝนเ้าน่ะ ทำไมมีอะไรับันเหรอ " เบาภัทรเอ่ยถาม
" โห นี่แมานอน้าบ้านน้อฝนเ้าเลยเหรอวะ ใล้าริ ๆ ีบเลยิ " เมียววียุไม่เลิ
" ไอ้บ้า ันไม่ไ้มานอนบ้านเ้า แ่มาิน้าวบ้านเ้าโว้ย "
" อ๋อเหรอ เออือี้ วันนี้แรู้ไหมวันอะไร "
" วันเสาร์ไ ทำไม " เบาภัทรอบื่อๆ
" เฮ้อ.......... ันอยาเลิบแเป็นเพื่อนริ ๆ ไอ้หัวสมอเ้าหู้ แำไม่ไ้เหรอวันนี้วันสำัอาิเลยนะเว้ย " เมียววี่าเพื่อนที่ำไม่ไ้
" วันสำั วันอะไรวะ " เบาภัทรทำหน้า ปรอยฝนไ้ยินำว่าวันสำัึนึออ ว่าผึ้เพิ่บอเมื่อวานนี้เอว่าวันนี้เป็นวันอะไร
" วันเิพี่เหมียวใ่ไหมะ " ปรอยฝนะโนถามแทรเ้าไปในโทรศัพท์
" โห น้อฝนนี่เ่ั ไอ้้อยฝาบอน้อเ้า้วย " เมียววีบอ
" เออแบอเอ เี๋ยวันเปิสปีเอร์โฟนเลย รำา " เบาภัทรหมั่นไส้เพื่อนึปุ่มเปิสปีเอร์
" วันเิพี่เหมียวใ่ไหมะ " ปรอยฝนถาม
" ถู้อนะร้าบบบบบบ เ่ั เพื่อนพี่นี่มันแย่ริ ๆ ำวันเิพี่ไม่ไ้ ไอ้้อยแน่าะบฝนเป็นแฟนนะ แะไ้มีเลาอยบออะไร ๆ ให้ วามำเสื่อมริเลยแ ีไหมฝน รับเพื่อนพี่เป็นแฟนเลยิ " เมียววีเริ่มพาเ้าเรื่อ
" ไม่ีว่า่ะเพื่อนพี่เ้ายััใานเ่าไม่ไ้เลย ะให้ฝนไปบเ้าไ้ไ เิเ้าลับไปบัน ฝน็แย่สิะ " ปรอยฝนหัวเราะ
" ไอ้เหมียวแรีบว่ามา มีอะไร ะเลี้ยอะไรวันเิเนี่ย " เบาภัทรเริ่ม่าเมียววี
" เออ ๆ บอแล้ว วันนี้ันะัานวันเิเล็ ๆ ็ไปเที่ยวันน่ะไอ้้อย มีแ่พวเราไม่ี่น ที่ผับ ร้านเิมเราน่ะนะ เออ... ฝนมา้วยันนะะ พี่วนผึ้แล้ว " เมียววีไม่ลืมวนปรอยฝน
" เอ่อ ะีเหรอะ "
" ีสิ มีแ่เพื่อน ๆ ัน แ่ 5-6 น ผึ้ะไ้ไม่เหานะ โอเนะ ไอ้้อยเอาฝนไป้วยนะ เออเวลาเิม ๆ แหล่ะ เอันนะเว๊ย หวัี อ้อ... อย่าลืมอวันะแ บาย " เมียววีวาสายไปแล้ว
" เออ ไอ้เพื่อน เอาไีฝน อวัที่มันทว วันนี้ฝนว่าไหม ไป้วยันหน่อยิ " เบาภัทรเอ่ยวน
" อืม ็ไ้ ไปสิ " ปรอยฝนอบล
เสียโทรศัพท์เบาภัทรัึ้นอีรั้ ราวนี้เป็นพายที่โทรเ้ามา เบาภัทรัสินใอยู่นาน ึรับสาย
" ว่าไ๊ะพาย " เบาภัทรเอ่ยทั ทำให้ปรอยฝนหันไปมอทันทีที่ไ้ยินื่อพาย
" อ๋อ วันนี้พายมีอะไรเหรอ "
" เราไปเที่ยวับพายไม่ไ้หรอ วันนี้วันเิเหมียวมัน เรา้อไปานวันเิมัน "
" อ๋อ ้อยไปผับ xxx น่ะ พายไปเที่ยวับเพื่อนๆ เถอะนะ "
" แหมพายะเหาไ้ไ พาย็ไปับแฟนพายสิ ้อยเป็นแ่เพื่อนเอนะ "
" อืม อโทษทีนะ อ๋อ เออ็ไ้ ราวหน้า้อยะพาไป ้ะ ๆ บาย้ะ "
เบาภัทรวาสาย ่อนะหันไปมอปรอยฝน ็พบว่าปรอยฝนไม่ไ้นั่อยู่รนั้นแล้ว ไม่รู้เินหนีไปอนไหน
" ฝนเป็นไรทำไมเินมาไม่บอ " เบาภัทรถามเมื่อพบว่าปรอยฝนำลันั่เอาเท้าเี่ยน้ำในสระปลาเล่น
" เปล่าฝนร้อน น่ะ "
" ร้อน ในห้อเปิแอร์นะ "
" เออ่าฝนเถอะน่ะ แล้วไม่ไปับพี่พายเหรอ "
" ไม่ล่ะ เรานัับเหมียวับฝนแล้ว "
" ถ้าไม่นั็ไปล่ะสิ "
" ็้อู่อน แ่เ้า็มีแฟน ็ให้แฟนเ้าูแลแล้วัน เราเป็นไ้แ่เพื่อนเ้า "
ปรอยฝนับน้ำเสียไ้ว่าเบาภัทรยัทำใไม่ไ้ับำว่าเพื่อนที่เบาภัทรพยายามมีให้ับพาย
" เออ เราไปันเถอะ ว่าะไปถึห้าวันนี้รถิ้วย เนอะ ะไ้ื้ออวัแล้ว็ลับมาให้อาหารหมา แล้ว็อาบน้ำ ะไ้ไม่รีบมาีไหม "
ปรอยฝนรีบเปลี่ยนเรื่อ เธอไม่อยาเห็นเบาภัทรเสียใอี
" อืม ไป " เบาภัทรอบล
.........................................................................................
" พาย ล้อยะพาแไปเที่ยวไหมวะ " โรสถามเมื่อเห็นว่าพายวาสายาเบาภัทรแล้ว
" เหอะ ไม่ เ้าบอว่าเป็นวันเิเหมียวน่ะ " พายอบแบบเ็ ๆ
" เหรอ เออ ไม่เป็นไร แ็วนพี่บอยแฟนไปแแทนสิ " เปิ้ลออวามเห็น
" ันวนพี่บอย่อนวน้อยอี แ่พี่บอยบอว่าไม่ว่า ันถึ้อวน้อยไปแทนไ ทำไมพันี้เสน่ห์ันไม่มีเลยวะเนี่ย นี่ัน็ำลัสสัยว่าพี่บอยอามีเ็ใหม่ พัหลัไม่ว่าบ่อยริ " พายบ่น
" เออ พวแ วันนี้ ันะวนพวแไป ผับ xxx นะ " พายหันไปบอเพื่อน ๆ
" อ้าวทำไมล่ะแ " โรสสสัย
" ็เพราะ้อยไปผับนี้ ืนนี้น่ะสิ " พายอบ้วยสายารุ่นิ
" อืมเนอะ อ๋อ มีแผนแน่ ๆ เลยแ เออโอเ ามใแ " เปิ้ลและโรสลามที่พาย้อาร
" ้อยแล้ว้อยะหนีพายพ้นไ้ยัไ " พายพึมพำเบา ๆให้ับัวเอ
............................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น