5 Days

Title: 5 Days
Author: dream12 
CRP: somprim
Characters: EXO
Category: Deathfic
Rate:PG-17





Prologue

ชเวมินโฮ ลูกชายนักธุรกิจใหญ่ของประเทศ ซึ่งเป็นเจ้าของเรือสำราญที่เกิดโศกนาฏกรรมเมื่อปลายปีที่แล้วหายตัวไปอย่างลึกลับ 

เสียง นักข่าวสาวกำลังรายงานข่าวอยู่ในโทรทัศน์จอใหญ่ท่ามกลางสายตาใครคนหนึ่งที่ กำลังจ้องมองด้วยแววตาน่ากลัว ริมฝีปากหนาขยับยกยิ้มหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น สิ่งที่เขาคิดวางแผนเอาไว้ และสิ่งที่จะเป็นบ่อเกิดของความเลวร้ายทั้งหมดในเหตุการณ์ต่อจากนี้...


"เกม ของพวกแกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วล่ะ หึ" เขาบีบสิ่งที่กำขยำแน่นอยู่ในมือก่อนจะปล่อยทิ้งลงพื้นไปและตัวเองก็ลุกขึ้น จากโซฟาสีแดงเลือดนก ห้องที่มืดทึบกับบรรยากาศหม่นมัวมีเพียงแค่แสงไฟจากเปลวเทียนสีส้มสว่างสาด ส่อง กระดาษแผ่นนั้นค่อย ๆ คลี่คลายออกเผยให้เห็นข้อความที่ปรากฏอยู่ข้างใน


ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติ เข้าร่วมงานปาร์ตี้สุดหรูในคฤหาสถ์หลังใหญ่บนเกาะหนึ่งเดียวในน่านน้ำเชจู 
KWY...




"สวย จังเลย!" เสียงใส ๆ ของเด็กหนุ่มอายุราว ๆ ยี่สิบกว่าปีตะโกนลั่นหลังจากกระโดดลงจากเรือเข้าฝั่งและทำท่าสูดอากาศเข้า ปอดหลับตาซึมซับธรรมชาติอันแสนงดงามสมคำล่ำลือ

"เบา ๆ สิคยองซู นี่ไม่ได้มีแต่พวกเรานะ" ร่างเล็กหันไปค้อนขวับใส่เพื่อนร่วมทริปวงโตก่อนจะหันไปมองรอบ ๆ กายที่มีผู้คนกลุ่มสองกลุ่มเดินตาม ๆ กันมา

"ปล่อยไปเหอะน่า เจ้าเด็กนี่ตื่นเต้นเกินไปเป็นปกติอยู่แล้ว นายน่าจะรู้ดี" ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนปรากฏตัวขึ้นแล้วใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบเอวคนข้างหน้า ก่อนจะฝังปลายคางลงไปบนบ่าฝ่ายนั้น คยองซูหน้ามุ่ยมองเพื่อนทั้งสองที่หวานกันไม่แคร์ใครอย่างหมั่นไส้

"อย่า มาเรียกเด็กนะ! ฉันก็อายุเท่าพวกนายนั่นแหล่ะ!" ตะโกนใส่เพื่อนจบก็กระทืบเท้าปึงปังเดินขึ้นบันไดสะพานที่ทอดยาวไปยังหาด ทรายสีขาวสะอาดตาเพื่อข้ามไปยังเกาะที่อยู่ไม่ไกลนักจากท่าเรือ 

"ลูกชายเรานี่ขี้งอนจังเลยนะ"

"จะ บ้าหรอไง!" ตวาดคนรักเสร็จก็สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดแล้วกระแทกเท้าปึงปังเดินล่วงหน้าไป อีกคน ทิ้งให้ร่างสูงนามว่าชานยอลยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ส่ายศีรษะบ่นพึมพำอยู่คน เดียว

"ก็นิสัยเหมือนกันอย่างนี้ไม่ให้เป็นแม่ลูกกันได้ยังไงนะ แบคฮยอน เดี๋ยวก่อนสิ รอฉันด้วย!" แล้วปลายเท้าก็วิ่งหายไปจากตรงนั้นอีกคน




"อากาศดีจังเลยเนอะจุนมยอน"

"อืม มาพักผ่อนที่แบบนี้บ้างก็ดีเหมือนกัน อยู่ในเมืองมาก ๆ สุขภาพแย่เลย เนอะจงอิน" หันไปพยักเพยิดหน้าให้เด็กหนุ่มอีกคนที่ติดสอยห้อยตามมาด้วย จงอินถอนหายใจหน่อย ๆ ก่อนจะพยักหน้าให้พี่ชายลูกพี่ลูกน้องตัวเองอย่างเบื่อ ๆ เขาไม่ได้อยากมาเที่ยวที่นี่เลย แต่เพราะการ์ดเชิญดันมีชื่อตัวเองรวมอยู่ด้วยแถมพี่ชายก็คะยั้นคะยอให้มา เป็นเพื่อนทั้งที่ตัวเองก็มีเพื่อนสนิทมาด้วยอยู่แล้วแท้ ๆ 

"ข้ามไปบนเกาะกันเถอะอี้ชิง ฉันอยากเห็นที่พักแล้ว"

"อื้ม ไปสิ ๆ" 

"จงอิน ตามมาเร็ว ๆ นะ"

"อืม ครับ ๆ" เด็กหนุ่มใบหน้าคมกับผิวสีแทนแสดงสีหน้าอึน ๆ ก่อนจะเดินตามพี่ทั้งสองไปโดยมีเป้ใบใหญ่ที่ใส่อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกสิ่งที่ ขาดไม่ได้ในชีวิตคิมจงอิน คอมพิวเตอร์และวีดีโอเกม




"ที่ นี่จะมีผีมั้ยเนี่ย" ใครคนหนึ่งพึมพำออกมาเบา ๆ น้ำเสียงหวาดระแวงและท่าทางขนลุกขนชันหน่อย ๆ เพราะตนเองเป็นพวกไม่ค่อยถูกกับสถานที่แปลก ๆ และห่างไกลผู้คนซักเท่าไหร่ ทำเอาร่างเล็กอีกคนที่มาด้วยกันย่นจมูกและใช้มือบิดเนื้อฝ่ายนั้นจนร้องโอด โอย

"จงแด! นายนี่เป็นผู้ชายภาษาอะไร ทำไมขี้กลัวได้ขนาดนี้เนี่ย!"

"โธ่~ พี่มินซอก ก็ผมยังไม่เคยมาอะไรแบบนี้นี่นา ครั้งที่แล้วทำเอาเข็ดไม่หายเลยนะ" ลูบแขนตัวเองไปมาบรรเทาความเจ็บพลางแสดงสีหน้าออดอ้อนให้เห็นใจและดูเหมือน อีกฝ่ายจะยอมอ่อนลง

"นายก็อย่าไปกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นและยังไม่เกิดขึ้นสิ มีฉันอยู่ทั้งคน ผีไม่กล้าทำอะไรหรอกน่า!" ยืดอกทำท่าภูมิอกภูมิใจ
"ผี เผออะไร ไร้สาระ" เสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้นระหว่างบทสนทนาของทั้งคู่ มินซอกและจงแดหันไปมองเด็กหนุ่มร่างสูง ผู้ร่วมทริปเดินทางมาครั้งนี้ที่มีท่าทางยโสโอหังแถมยังปากไม่ดีมองคนด้วย สายตาดูถูกดูแคลนตั้งแต่อยู่บนเรือ

"ไอ้เด็กนี่มันชักจะมากไปแล้วนะ"

"พี่ มินซอก ไม่เอาน่า ปล่อยเขาไปเถอะ" จงแดรั้งร่างคนรักเอาไว้และปล่อยให้เด็กหนุ่มดวงตาคมเข้มเดินจากไปและพอมิ นซอกสงบสติอารมณ์ลงได้พวกเขาก็เดินตามขึ้นไปห่าง ๆ




"เร็ว ๆ สิเซฮุน~ ฉันอยากขึ้นไปบนนั้นจะแย่แล้วนะ" มือเรียวชี้ไปบนยอดเกาะที่มีคฤหาสถ์หลังใหญ่ตั้งอยู่บนนั้น สิ่งที่สวยงดงามที่สุดของเกาะแห่งนี้คือคฤหาสถ์ที่เลื่องชื่อเรื่องความสวย งามและอัศจรรย์ในยามที่มองจากยอดหอคอยสูงสุดลงมายังวิวทะเลเบื้องล่าง

"เดี๋ยวแปบนึงนะครับพี่" หันไปบอกพี่ชายต่างมารดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นก่อนจะกลับมาพูดคุยกับใครอีกคนที่ยังอยู่ด้วยกันกับพวกเขาตรงนั้น

"จะมีคนมาเอาของทั้งหมดนี่ขึ้นไปบนฝั่งให้ ใช่หรือเปล่าครับ?"

"อืม คงจะเป็นอย่างนั้นนะ ทำไมหรอ?"

"เปล่า หรอกครับ งั้นผมจะได้ถือของผมไปเอง มันไม่หนักอะไร อีกอย่าง ขนหมดนี่คงต้องใช้เวลาหลายรอบอยู่พอควร" เด็กหนุ่มพูดพลางยิ้มด้วยรอยยิ้มบริสุทธิ์จนร่างสูงที่ยืนสนทนาอยู่ด้วยยัง แอบคิดว่าผู้ชายคนนี้คงเป็นคนดีมากพอสมควร

"เซฮุน~ " เด็กหนุ่มหันไปมองคนเร่งเร้าอีกครั้งและหันกลับมามองชายหนุ่มที่เขาพูดคุยกันมาตั้งแต่อยู่บนเรืออีกครั้ง
"แล้วเจอกันข้างบนครับพี่อี้ฟาน"

"อื้ม"

"เซฮุนนน เร็ว ๆ สิ~!"

"ครับ ๆ พี่ลูฮาน" เมื่อโดนเอ่ยเร่งเจ้าตัวก็ต้องรีบหยิบของแล้วเดินเคียงข้างไปพร้อมกับพี่ชาย ที่ไม่มีใครรู้หรอกว่ามันเกินเลยกว่าจะพูดคำว่าพี่น้องกันออกมาได้เต็มปากไป แล้ว

ชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนรั้งท้ายเหม่อมองขึ้นไปยังคฤหาสถ์หลัง ใหญ่ ซึ่งมันสวยสมคำเล่าลือและเขาเองก็ได้เป็นผู้โชคดีร่วมกับสมาชิกคนอื่น ๆ ที่ทยอยกันเดินขึ้นฝั่งกันไปแล้ว ดวงตาคมหันไปมองป้ายต้อนรับที่ตกแต่งสวยงามแล้วยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดี


"หวังว่าทริปนี้จะสนุกสุด ๆ สมคำเชิญนะ"


TBC.

Talk : แอบเอาฟิคมาลง แต่งไปสามสี่ตอนแล้ว เดี๋ยวจะมาลงอีกทีพรุ่งนี้นะจ้ะ ^_______^ ขอให้สนุกกับทริปนี้ หึหึหึ ฮาาาา