2PM FICTION: You Might Comeback: JAY PARK

ข้อมูลเบื้องต้น

돌아올지도 몰라 (You Might Come Back)
Aritsts: 2PM
Album: Time for Change

[준수] จุนซู
돌아올지도 몰라
โท รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา
넌 돌아올지도 몰라 ah
นอน โท รา อึล จี โด มล ลา ah
คุณอาจกลับมา
왜 돌아오지를 않아
เว โท รา โอ จี รึล อัน ฮา
ทำไมคุณถึงไม่กลับมา
난 이렇게 널 기다리고 있어
นัน อี รอค เค นอล กี ดา รี โก อีด ซอ
ฉันรอคอยคุณอย่างนี้
바보같은 나
พา โบ กัด ทึน นา
ฉันเหมือนกับคนโง่

[우영] วูยอง
잊어보려고 오늘도 노력해
อี จอ โบ รยอ โก โอ นึล โด โน รยอก แฮ
ฉันพยายามลืมอีกครั้งในวันนี้
그럴수록 오히려 더 또렷해
คือ รอล ซุ รก โอ ฮี รยอ ดอ โต รยอด แฮ
แต่ยิ่งฉันทำมันยิ่งกลับชัดเจน
네 기억들은 날 잡고 놓아주질 않아 woo yeah
เน คี ออก ดือ รึน จัม โก โน ฮา จุ จีล อัน ฮา
ความทรงจำเกี่ยวกับคุณครอบครองฉันและไม่ยอมให้ฉันไป

[찬성] ชานซอง
넌 이미 떠났는데
นอน อี มี ตอ นัด นึน เด
คุณจากไปแล้ว
헛된 기대만 가지고 있어
ฮอด ดวีน คี แด มัน กา จี โก อีด ซอ
แต่ฉันยังคงมีความหวังลมๆแล้งๆ
난 아직 그대론데 너무 힘든데 널 잊지 못해
นัน อา จีก คือ แด รน เด นอ มุ ฮีม ดึน เด นอล อีด จี มด แฮ
ฉันยังคงเหมือนเดิม มันยากมาก ฉันไม่สามารถลืมคุณได้

[준호] จุนโฮ
(내 손 끝엔) 아직도 너의 체온이 느껴져
(แน ซน กึด เทน) อา จีก โด นอ อึย เช อน นี นือ กยอ จยอ
(ที่ปลายมือของฉัน) ฉันยังคงรู้สึกถึงไออุ่นกายของคุณ
(내 눈가엔) 널 그리면 눈시울이 붉어져
(แน นุน กา เอน) นอล คือ รี มยอน นุน ชี อุล รี พก กอ จยอ
(ที่ปลายตาของฉัน) เปลือกตาของฉันเป็นสีแดงเหมือนโหยหาคุณ
난 못해 난 널 보내지 못해 난
นัน มด แฮ นัน นอล โพ แน จี มด แฮ นัน
ฉันทำมันไม่ได้, ฉันปล่อยคุณไปไม่ได้

[준수] จุนซู
돌아올지도 몰라
โท รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา
넌 돌아올지도 몰라 ah
นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ah
คุณอาจกลับมา
왜 돌아오지를 않아
แว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา
ทำไมคุณถึงไม่กลับมา
난 이렇게 널 기다리고 있어
นัน อี รอค เค นอล กี ดา รี โก อีด ซอ
ฉันรอคอยคุณอย่างนี้
바보같은 나
พา โบ กัท ทึน นา
ฉันเหมือนกับคนโง่

[재범] แจบอม
돌아올지도 몰라
โท รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา
넌 돌아올지도 몰라 ah
นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ah
คุณอาจกลับมา
왜 돌아오지를 않아
แว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา
ทำไมคุณถึงไม่กลับมา
난 아직도 널 기다리고 있어
นัน อา จีก โด นอล กี ดา รี โก อีด ซอ
ฉันยังคงรอคอยคุณ
돌아올지도 몰라
โท รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา

[닉쿤] นิชคุณ
함께 있는 것만으로도 좋았어
ฮัม เก อิด นึน กอด มัน นือ โร โด โจ อัด ซอ
ฉันมีความสุขแค่ได้อยู่ด้วยกัน
(너를) 보고만 있어도 기분이 좋아서
(นอรึล) โบ โก มัน อีด ซอ โด กี บุน นี โจ ฮา ซอ
(คุณ) ฉันมีความสุขแค่ได้มอง
(나는) 세상 모두를 다 (다)
(นา นึน) เซ ซัง โม ดุ รึล ดา (ทา)
(ฉัน) รู้สึกราวกับฉันครอบครองทั้งหมด
가진 듯 해 그랬는데 yeah
คา จีบ ดืด แฮ คือ แรด นึน เด yeah
มันเป็นอย่างนั้น

[찬성] ชานซอง
넌 이미 떠났는데
นอน อี มี ตอ นัด นึน เด
คุณได้จากไปแล้ว
헛된 기대만 가지고 있어
ฮอด ดวีน กี แด มัน กา จี โก อิด ซอ
แต่ฉันยังคงมีความหวังลมๆแล้งๆ
난 아직 그대론데 너무 힘든데 널 잊지 못해
นัน อา จีก คือ แด รน เด นอ มุ ฮีม ดึน เด นอล อิด จี มด แฮ
ฉันยังคงเหมือนเดิม, มันยากมาก, ฉันไม่สามารถลืมคุณได้

[준호] จุนโฮ
(내 귓가엔) 아직도 네 목소리가 들려
(เน กวิด กา เอน) อา จีก โด เน มก โซ รี กา ดึล รยอ
(ในหูของฉัน) ฉันยังสามารถได้ยินเสียงของคุณ
(내 두 눈엔) 네 모습이 선명하게 보여
(เน ทุ นุน เอน) เน โม ซือ บี ซอน มยอง ฮา เก โพ ยอ
(ด้วยตาสองตาของฉัน) ฉันยังสามารถเห็นภาพของคุณอย่างชัดเจน
난 못해 난 널 보내지 못해 난
นัน มด แฮ นัน นอล โบ แน จี มด แฮ นัน
ฉันทำมันไม่ได้, ฉันไม่สามารถปล่อยคุณไปได้

[준수] จุนซู
돌아올지도 몰라 (기다릴 거야 난)
โท รา อึล จี โด มล ลา (คี ดา รีล กอ ยา นัน )
คุณอาจกลับมา (ฉันจะรอ)
넌 돌아올지도 몰라 ah (oh 널 다시 널)
นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ah (oh นอล ทา ชี นอล)
คุณอาจกลับมา (โอ้ คุณอีกครั้ง )
왜 돌아오지를 않아 (내게)
เว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา (แน เก)
ทำไมคุณไม่กลับมา (มาหาฉัน)
난 이렇게 널 기다리고 있어
นัน อี รอค เก นอล กี ดา รี โก อีด ซอ
ฉันรอคอยคุณอย่างนี้
바보같은 나
พา โบ คัท ทึน นา
ฉันเหมือนกับคนโง่

[재범] แจบอม
돌아올지도 몰라 (널)
โด รา อึล จี โด มล ลา (นอล)
คุณอาจกลับมา (คุณ)
넌 돌아올지도 몰라 ah (돌아올 거야)
นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ah (มล ลา อึล กอ ยา)
คุณอาจกลับมา (จะกลับมา)
왜 돌아오지를 않아 (baby)
เว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา (เบ บี้)
ทำไมคุณถึงไม่กลับมา (ที่รัก)

난 아직도 널 기다리고 있어 (이렇게 기다려)
นัน อา จีก โด นอล กี ดา รี โก อิด ซอ (อี รอค เก กี ดา รยอ)
ฉันยังคงรอคอยคุณ (รอคอยอย่างนี้)
돌아올지도 몰라
โท รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา

[택연] แทคยอน
그대 떠난 발걸음을 내게 돌릴 수 있다면
คือ แด ตอ นัน พัล กอ รึม มึล แน เก ดล รีล ซุ อีด ดา มยอน
ถ้าหากคุณสามารถย้อนก้าวที่เดินจากฉันไปเหล่านั้นกลับไปได้
그대 지난 추억 떠올리며 날 그리고 있다면
คือ แด ชี นัน ชู ออก ตอ อึล รี มยอ นัล คือ รี โก อิด ดา มยอน
ถ้าหากคุณปรารถนาฉันเหมือนอย่างความทรงจำในอดีตที่คุณจำได้
내게 돌아와도 돼 이윤 묻지 않을게
แน เก โด รา วา โด ดแว อี ยุน มุด จี อัน ฮึล เก
คุณสามารถกลับมาหาฉัน, ฉันจะไม่ถามเพื่อเหตุผลนี้
그저 내 곁으로만 그대여 돌아와 내게 돌아와
คือ จอ แน กยอ รือ โร มัน คือ แด ยอ โด รา วา แน เก โด รา วา
แค่กลับมาข้างๆฉัน , กลับมาหาฉัน
오늘도 그댈 그리며 눈물을 훔쳤어
โอ นึล โด คือ แดล คือ รี มยอ นุน มุล รึล ฮุม ชยอด ซอ
ในวันนี้ฉันต้องการคุณอีกครั้ง, ฉันเช็ดน้ำตาของฉัน
아무 이유없이 그냥 눈물이 흘렀어
อา มุ อี ยู ออบ ชี คือ นยัง นุน มุ รี ฮึล รอด ซอ
ปราศจากเหตุผลใดๆ, น้ำตาเหล่านั้นแค่ไหนลงมา
네 빈자리가 커 네 생각이 더욱 더 깊어가
เน บีน จา รี กา คอ เน แซง กา กี ดอ อุก ดอ คี พอ กา
ความว่างเปล่าที่คุณทิ้งไว้มันมากมาย, ความคิดเกี่ยวกับคุณมันยิ่งเติบโตลึกลงไป
오늘도 널 떠올리며 난 바보처럼
โอ นึล โด นอล ตอ อึล รี มยอน นัน พา โบ ชอ รอม
ในวันนี้ฉันคิดถึงคุณอีกครั้ง, เหมือนคนโง่

[준수] จุนซู
돌아올지도 몰라 (돌아와 줘)
โด รา อึล จี โด มล ลา (มล ลา วา จวอ)
คุณอาจกลับมา (กลับมา)
(내게) 넌 돌아올지도 몰라 ah (난 눈물로 oh)
(เน เก) นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ah ( นัน นุน มุล โร oh )
คุณอาจกลับมา (ด้วยน้ำตาของฉัน)
왜 돌아오지를 않아 (널 기다리는 내게로)
แว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา ( นอล คี ดา รี นึน แน เก โร )
ทำไมคุณไม่กลับมา (มาหาฉัน, คนที่รอคอยคุณอยู่)
난 이렇게 널 (말없이) 기다리고 있어
นัน อี รอค เค นอล ( มา รอบ ชี ) คี ดา รี โก อิด ซอ
ฉันกำลังรอคอยคุณอย่างนี้ (ไม่มีคำพูดใดๆ)
(안돼는 걸) 바보같은 나
(อัน ดแว นึน กอล) พา โบ กัท ทึน นา
(แม้แต่คิดฉันก็ยังไม่สามารถทำได้) ฉันเหมือนกับคนโง่

[재범] แจบอม
돌아올지도 몰라 (그 누구도)
โท รา อึล จี โด มล ลา ( คือ นุ กุ โด )
คุณอาจกลับมา (ไม่มีใครอีกแล้ว)
넌 돌아올지도 몰라 ah (널 대신할 순 없어)
นอน โด รา อึล จี โด มล ลา ( นอล แด ชีน ฮัล ซุน อบ ซอ )
คุณอาจกลับมา (สามารถแทนที่คุณได้)
왜 돌아오지를 않아 (난 이 자리에서 널 oh 널)
แว โด รา โอ จี รึล อัน ฮา ( นัน อี จา รี เอ ซอ นอล oh นอล)
ทำไมคุณไม่กลับมา (มาที่แห่งนี้)

"난 아직도 널 기다리고 있어"
นัน อา จีก โด นอล กี ดา รี โก อิด ซอ
ฉันยังคงรอยคอยคุณอยู่

돌아올지도 몰라
โด รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา

เนื้อเรื่อง

Title: HBD Park JAY: You Might Comeback: 2pm

Author: Sin’sEndless

Rate: OO but Waiting for You.

Fandome: 2pm

Theme Song: You might come back

 PS. เปิดเพลง 2PM - You might comaback คลอไปด้วยนะคะ

넌 돌아올지도 몰라 ah (돌아올 거야)
คุณอาจกลับมา (จะกลับมา)
왜 돌아오지를 않아 (baby)
ทำไมคุณถึงไม่กลับมา (ที่รัก)

…

…

…

You don’t Comeback

…

…

…

          นานแค่ไหนแล้วที่พี่จากไป นานแค่ไหนแล้วที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน นานแค่ไหนแล้วที่เวทีของพวกเราปราศจากพี่ นานแค่ไหนแล้ว… กับรอยยิ้มของทุกคน ที่หายไปพร้อมกับตัวตนของพี่ ‘ปาร์คเเจบอม’

         หกโมงสิบห้านาที วันนี้วันที่ 26 เมษายน มันเลยวันเกิดพี่มาหนึ่งวันแล้วนะ เเจบอมอา… พี่รู้มั้ยว่าพี่ทำให้ความหวังของฉันพังทลาย และฉันไม่อยากจะรู้จักคำว่าปาฏิหารย์… อีกต่อไป

…

25 เมษายน: ห้าทุ่มตรง

          สมาชิกในบ้านทุกคนคงจะหลับกันไปหมดแล้ว ฉันอมยิ้มบาง แล้วก้มลงหยิบผ้าห่มพาดลำตัวชานซองกับอูยองที่นอนขดตัวกลมอยู่บนพื้นหน้าโซฟารับแขกแล้วย่องเงียบๆเข้าไปที่ครัว ฉันเลือกที่จะไม่เปิดไฟ อาศัยเพียงแสงสลัวจากไฟมือถือส่องนำทางให้ตัวเองวางกล่องขนาดย่อมลงบนโต๊ะกลางครัวได้อย่างปลอดภัย

          ต้องขอบคุณคุณแม่ที่อุตส่าส่งEMS ‘สินค้าสั่งทำพิเศษ’ ตรงมาจากเมืองไทย ที่วันนี้เขายอมเร่ร่อนอยู่ตรงล็อบบี้JYPยันดึก ก็เพราะรอรับเจ้าพัสดุชิ้นนี้นี่แหล่ะ ขอบคุณพี่มินเเจที่ยอมตามใจ ไปแอบเอาพัสดุนี้มาให้จากไปรษณีย์ นำมันส่งให้ถึงมือ

คนๆนั้นชอบมะม่วง… ฉันยิ้มบางและแอบเปิดแฟลชมือถือถ่ายรูปเจ้ากล่องบนโต๊ะเอาไว้ ทั้งๆที่ยังไม่ได้เปิดมันออกมา

          แอบนึกไปถึงตอนรายการWild Bunny ที่พวกเราแอบหนีพี่มินเเจไปเที่ยวกลางคืน ท่ามกลางความมืดแต่อ๊กแทคยอนกับฮวางชานซองอาศัยเพียงแสงมือถือค้นหากุญเเจรถกับกระเป๋าเงินก็คงจะลำบากน่าดู เหมือนเขาในตอนนี้เลย อา… ตอนนั้นสนุกมากๆเลยนะ

          สนุกมากจริงๆ… ตอนนี้แค่คิดก็ยังสนุก สนุกจนน้ำตาอดไม่ได้ที่จะไหลออกมา ฉันปล่อยให้มันไหลลงมาตามแรงโน้มถ่วง ในขณะที่มือก็ค่อยๆแกะกล่องพัสดุออก ค่อยๆแกะออกทีละชั้น ละชั้น เพราะฉันสั่งเอาไว้ว่าให้ห่อมาให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้

          และชั้นสุดท้าย เมื่อเปิดออก แสงจากไฟมือถือทำให้ฉันเห็นเค้กที่มีครีมสีเขียวอ่อนแปลกตา วาดตกแต่งด้วยแยมสีส้มเป็นรูปกระต่ายหน้าตาเจ้าเล่ห์เจ็ดตัว ล้อมกรอบด้วยคำว่า ‘2PM PARK JAY FOREVER’

          วันนี้วันเกิดของปาร์คเจบอม… หัวหน้าวงของ2PM คุณลุงเตี้ยล่ำสุดรั่ว น่าหมั่นไส้ที่สุด แต่ก็น่าเคารพที่สุด ปาร์คเจย์ของน้องๆ ของแฟนคลับ พี่ใหญ่โคตรรั่ว โคตรบ้า… และโคตรงี่เง่า งี่เง่า งี่เง่า… งี่เง่าที่สุด…

ฉันรีบยกมืออุดปากเอาไว้กลั้นสะอื้น น้ำตาที่ไม่คิดจะซับออกไหลพรากออกมาเรื่อยๆ

ไหล่ของฉันสะท้านจากความพยายามที่จะกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้

          มือของฉันสั่นเมื่อพยายามที่จะแกะกล่องเทียนออก และปักมันลงไปรอบๆเค้ก 1เล่ม 2เล่ม 3เล่ม 6เล่ม… และเล่มที่7 จุนซู ชานซอง จุนโฮ อูยอง แทคยอน ฉัน และพี่

ถ้าตอนนี้พวกเราทุกคนกำลังรายล้อมเค้กนี้อยู่ ชานซองคงจะจ้องเค้กน้ำลายไหลยืด และจุนโฮคงจะเขกกะโหลกเจ้ามักเน่ตะกละ อูยองคงกำลังดี๊ด๊า เล็งว่าจะเอาส่วนไหน จุนซูก็คงจะเก๊กนิ่ง แต่ตาเป็นประกาย แทคยอนก็คงเตรียมแอ๊บแบ๊วถ่ายรูปข้างเค้ก

          และพี่ที่เป็นเจ้าของวันเกิดก็จะโวยวายกลบความเขิลตามนิสัยห่ามรั่ว และฉันก็กำลังนั่งหัวเราะพร้อมกับปักเทียนแบบนี้ พวกเราทุกคนมีความสุข แหงล่ะ 2pm ชอบมะม่วงนี่นา ยิ่งเค้กมะม่วงนิ่งน่าสนใจใช่มั้ยล่ะ! ฮะฮะ

          เค้กมะม่วงสั่งทำพิเศษ ส่งตรงจากเมืองไทยเชียวนะฮยอง ทำเพื่อฮยองเป็นพิเศษเลยนะ ฮะฮะ เพราะฮยองไม่ยอมรับโทรศัพท์ เพราะงั้นฉันจะถ่ายรูปเค้กนี่เอาไว้ แล้วจะส่งไปเยาะเย้ย เยาะเย้ยสมน้ำหน้าที่ไม่ยอมอยู่ที่นี่ ตรงนี้ ตอนนี้ สมน้ำหน้าที่อดกินของโปรดตัวเอง ที่ฉันอุตส่าห์เตรียมไว้ให้… เพื่อฮยองที่รักของพวกเรา

          ปาร์คเจย์ วันนี้วันเกิดพี่นะ… ทำไมพี่ไม่กลับมาซะที พี่ไม่อยากกินรึไง ไม่อยากเจอหน้าพวกฉันรึไง ไม่อยากได้ของขวัญ ไม่อยากมาเล่นกันเหมือนเดิมหรือไง

พี่มันใจร้าย… ฉันส่งข้อความไปบอกแล้วนี่ว่าวันนี้ฉันจะจัดงานวันเกิดให้พี่ ฉันส่งตั๋วเครื่องบินไปให้พี่ด้วยนะ ฉันส่งตั๋วไปให้พี่แล้ว ขอแค่คืนนี้คืนเดียว

          ใช่ ฉันมันบ้า… มันเป็นไปไม่ได้หรอก เพราะไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่มีวันกลับมา แต่ฉันก็ยังหวัง ทำทุกอย่าง คิดโง่ๆว่าบางทีพี่อาจจะแอบกลับมาหาพวกเราได้ กลับมาเซอร์ไพรซ์ กลับมา แอบเข้ามาทางหน้าต่าง กระโดดใส่ชานซองกับอูยองที่ห้องรับแขก วิ่งไปเอาเป้ทุ่มใส่จุนซู แอบไปเอาผ้าห่มกดหัวจุนโฮ และไปถีบแทคยอนตกเตียง ก่อนจะวิ่งมาเอาเค้กป้ายหน้าฉัน

ฉัน…

มันก็แค่ความหวังลมๆแล้งๆ

“ฮึก… ฮึก…”

           ฉันทรุดตัวลงกับพื้น เกาะขอบโต๊ะเอาไว้อย่างไร้เรี่ยวแรง พยายามกัดริมฝีปากกลั้นสะอื้น ในความมืด บนโต๊ะมีเค้กสีเขียวอ่อนที่มีเทียนหกเล่มถูกปักเอาไว้ และเทียนเล่มที่เจ็ดยังอยู่ในกำมือฉัน ฉันแนบมันไว้แน่นที่หน้าอกข้างซ้าย หัวใจเต้นอย่างเจ็บปวด น้ำตาของฉันไหลออกมามากจนแสบตาไปหมด

“ปาร์คเจบอม ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่งี่เง่า ไอ้…  ฮึก ฮึก… ไอ้.. ฮือ

ทำไมพี่ไม่กลับมา ฮะ! บ้าเอ๊ย!!!”

“นิชคุณ”         

          ฉันสะดุ้งเฮือกจนหายใจผิดจังหวะ หันไปเพ่งมองตรงประตูครัว ร่างสองร่างก้าวเข้ามา… ชานซอง และอูยองนั่นเอง ฉันมองเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของชานซองที่มานั่งยองๆข้างฉัน มือหนาวางบนบ่าฉันแล้วบีบเบาๆ ก่อนที่เขาจะพยักเพยิดไปให้อูยองเปิดไฟ

          ทันทีที่ไฟสลัวของห้องครัวติดขึ้น อูยองก็ยกมือขึ้นปิดปาก ฉันเห็นน้ำเอ่อขึ้นมาบนดวงตาเล็กๆของเขาทันที …อูยองเห็นเค้กบนโต๊ะแล้วร้องไห้ บ่งบอกว่าเขา ไม่เคยลืม

“วันนี้วันเกิดเจย์ฮยอง…”

ชานซองพึมพำไม่ดังเกินไปกว่าการกระซิบ ดวงตาของเขาเหม่อลอย

“ทำไมพี่ไม่เรียกพวกเราให้มาร่วมฉลองงานวันเกิดด้วยกัน?”

          ฉันหันหน้าหลบตาจากอูยองที่เริ่มร้องไห้อย่างหนักแต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น ก้มลงมองเทียนเล่มที่ 7 ในมือ

“ฉันคิดว่าพวกนายจำไม่ได้… ว่าวันนี้วันอะไร”

ทันใดนั้นชานซองก็กระชากฉันให้หันไปหาเขา ตาของเขาแดงก่ำจนน่ากลัว และมือที่กุมคอเสื้อของฉันก็เกร็งแน่นและสั่นระริก

“พี่เห็นพวกเราเป็นคนยังไง!! ไม่มีใครลืม! ไม่มีวันลืม!! เราไม่มีวันลืมพี่เจบอม! เราไม่มีวันลืมว่าวันนี้เป็นวันเกิดของเขา!!!”

“แต่พวกนายไม่มีใครพูดถึง! พวกนายทำตัวปกติ! ราวกับวันนี้เป็นแค่วันหนึ่ง! วันธรรมดาๆที่ไม่มีอะไรให้จดจำ! พวกนายยิ้ม..พวกนายหัวเราะ! พวกนายลืมพี่เจบอม!!”

“อย่า! ชานซอง!!”

          อูยองวิ่งเข้ามากระชากแขนข้างซ้ายของชานซองที่เงื้อขึ้นหมายจะซัดลงมาบนใบหน้าโกรธเกรี้ยวของฉัน ฉันพยายามที่จะแกะมือของชานซองที่บีบคอของตัวเองอยู่ออก หากสายตาของเราที่จ้องลึกซึ่งกันและกัน ความน้อยใจและความเศร้าในดวงตามักเน่ทำให้ฉันนิ่งสงบลง

“ใช่… พวกเรายิ้ม”

เสียงของชานซองสั่นปนมากับเสียงสะอื้นเบาๆของอูยอง

“แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเราไม่ได้เสียใจ”

แล้วน้ำตาของชานซองก็ไหลออกมา มือที่กุมรอบคอฉันของเขาคลายออกเปลี่ยนเป็นดึงฉันเข้าไปกอด ใบหน้าน้องเล็กตัวใหญ่ซบกับบ่าฉัน เขาร้องไห้… และนั่นทำให้ฉันร้องไห้ และอูยองก็ร้องไห้หนักขึ้น

พวกเราสามคนกอดกันร้องไห้ พร้อมๆกับที่ไฟทั้งบ้านถูกเปิดขึ้น จุนซูเดินออกมาจากห้อง จุนโฮเดินออกมาจากห้อง แทคยอนเดินออกมาจากห้อง

ดวงตาของทุกคนแดงก่ำ ทั้งสามคนเดินมาหาพวกเรา นั่งลงรอบพวกเรา แทคยอนฝืนยิ้มให้ฉัน มือแข็งแกร่งแนบที่แก้ม เขาก้มลงมาจูบที่เปลือกตาของฉัน จุนโฮลูบหลังของชานซองที่ยังกอดฉันอยู่ จุนซูก้มหน้านิ่ง ฉันเห็นเขากำชายเสื้ออูยองแน่นจนข้อนิ้วขึ้นเป็นสีซีด

ไม่มีใครพูดอะไรออกมา…

พวกเราทั้งหกคนนั่งกอดกันแน่นอยู่ที่พื้นครัว ฉัน อูยอง และชานซองร้องไห้เสียงดังราวกับเด็กๆ พวกเราตะโกนเรียกชื่อปาร์คเจบอมเหมือนกับคนบ้า มันเหมือนกับการปลดปล่อยความเจ็บปวดออกมา หลังจากเก็บกักเอาไว้ตั้งแต่ที่เห็นแผ่นหลังของพี่ใหญ่อันเป็นที่รักก้าวออกจากบ้านไป

แทคยอนซบหน้ากับบ่าฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้น

จุนซูอยู่ตรงหน้าฉัน ผมปรกหน้าเขา แต่ฉันก็ยังเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม

จุนโฮสะอื้นแรงราวกับจะขาดใจ

พวกเราปลดปล่อยความเศร้าโศกออกมา ยาวนานเท่าไหร่ไม่รู้ได้

จนกระทั่งเราเปลี่ยนเป็นนั่งพิงหลังกันและกันเป็นวงกลม ทุกคนต่างเหม่อลอย ไม่มีใครพูดอะไรเว้นเพียงเสียงสะอื้นที่ยังคงหลงเหลือ

          ฉันมองเทียนในมือที่โดนกำเเน่นมาตลอดจนชื้นเหงื่อ แล้วนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้เริ่มงาน ‘ฉลองวันเกิด’ เลย ฉันยิ้มบางทั้งๆที่รู้ว่าดวงตาของตัวเองบวมและแดงก่ำจนไม่อาจผลิตน้ำตาออกมาได้อีก และเพราะร้องไห้เสียงดังแบบที่ไม่เคยทำมาก่อนตั้งแต่เริ่มโต เสียงที่เปล่งออกมาจึงราวกับเสียงกระซิบ

“มาจัดงานให้พี่เจย์กัน”

หากทุกคนกลับได้ยินมันชัดเจน

          พวกเรายืนชิดกันล้อมโต๊ะเอาไว้ ฉันปักเทียนเล่มที่เจ็ดลงบนเค้กมะม่วง จุนซูเริ่มจุดเทียน แทคยอนกับชานซองเดินไปขนเก้าอี้มาเจ็ดตัว พวกเรานั่งบนเก้าอี้ เหลือเพียงเก้าอี้หัวโต๊ะสำหรับเจ้าของวันเกิด ที่อูยองไปเอาตุ๊กตาสตรอเบอรี่หัวโตมาแปะรูปหน้าปาร์คแจบอมตอนกำลังยิ้มกว้างที่แฟนคลับสกรีนแปะใส่พัดส่งมาให้

          ชานซองหัวเราะเสียงแหบแห้งเมื่อเห็นไอเดียเด็ดของอูด้ง จุนโฮแอบแซวว่า ‘หัวโตขึ้นเยอะเลยนะพี่’ พร้อมกับถ่ายรูปแล้วนำกล้องไปตั้งอัดวีดีโอไว้ข้างหลังเก้าอี้ตัวแทนลีดจา ในที่สุดแทคยอนก็เดินไปปิดไฟ และเดินมานั่งข้างๆฉัน เรากุมมือกันเอาไว้

“วันนี้วันที่25 เมษายน เวลาอะไรก็ไม่รู้ เลยเที่ยงคืนหรือยังก็ไม่รู้ แต่เอาเป็นว่ายังก็ละกัน”

จุนโฮตบกะบาลชานซองโทษฐานพูดทำลายบรรยากาศ

“วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ24ปีของลุงโรคจิตเสื้อสีชมพู ลีดจาปาร์คแจบอมของพวกเรา~”

ทุกคนปรบมือให้จุนซูที่มาช่วยแก้สถานการณ์

“แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะป๋า สูงไม่ได้อีกแล้วล่ะ เพราะงั้นฟิตกล้ามหนักๆเลยนะ ฉันรู้นะว่าพี่ผอมลง คงคิดถึงพวกฉันมากล่ะซี่~~~ แฮะ ฉันก็คิดถึงพี่เหมือนกันนะ!”

อูยองพูด ดวงตามองหน้าเจย์ที่แปะอยู่กับตุ๊กตาแล้วเลื่อนมองกล้องข้างหลังอย่างจริงใจราวกับจะส่งไปให้ถึงตัวจริง ก่อนที่เขาจะเชิดหน้าขึ้น เดาได้ว่าคงจะไล่น้ำตาให้กลับเข้าที่ไป

“พี่ดังที่ซีแอตเติลมากๆเลย น่าอิจฉาจัง! แต่ฉันรู้นะ ยังไงแฟนคลับที่เกาหลีก็รักพวกพี่มากกว่า แต่ก็สู้ฉันไม่ได้หรอก เพราะฉันรักพี่ที่สุด!”

จุนโฮตะโกนใส่กล้อง ยิ้มกว้างจนตาปิดแบบที่ทำประจำ ต่างกันที่เวลานี้มันรื้นไปด้วยหยาดน้ำตา

ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงสะอื้นอีกครั้ง ที่จับไม่ได้ว่าของใคร อาจจะของตัวฉันเอง

หรือของทุกคน…

“พี่เป็นพี่ที่บ้ามาก ห่ามมาก สติไม่ดีมาก แต่ทุกคนก็ชอบพี่มาก เพราะพี่ทำทุกอย่างด้วยความจริงใจ ขอบคุณที่แอบดูแลเราเสมอ พี่ขี้แกล้งก็จริง แต่ผมก็รู้ว่าพี่อาย จริงๆแล้วพี่รักและเป็นห่วงพวกเรามากเหมือนกัน ผมรักพี่”

แทคยอนจ้องกล้องนิ่ง ถ้อยคำของเขาหนักแน่น ปนหัวเราะ ปนสั่นพร่า และยิ้มอ่อนโยน

ฉันบีบมือแทคยอนแน่น อา…น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว นิชคุณ นายอ่อนแอขนาดนี้เมื่อไหร่? วีดีโอนี่บางทีพวกเราอาจจะแอบส่งให้พี่แจบอมก็ได้ เจ้าลีดจานั่นต้องหัวเราะพวกเราแน่ๆ เชื่อฉันสิ …พี่เจย์ พี่ต้องหัวเราะแหงๆ

“พี่… พี่ชอบเวลาฉันวิ๊งใช่มั้ย?” ว่าแล้วก็วิ๊งใส่กล้องทีนึงเรียกเสียงหัวเราะหึๆจากทุกคน

“วันนี้วันเกิดพี่ ฉันส่งตั๋วไปให้พี่แล้ว มันแพงมากด้วย..แต่พี่ดันไม่มาซะได้ เพราะงั้นเจอกันครั้งหน้าฉันจะคิดเงินคืน แล้วก็นี่! เค้กมะม่วงจากเมืองไทย สั่งทำเพื่อพี่โดยเฉพาะ เราจะกินแทนพี่เอง อย่ามัวอิจฉา รีบกลับมาได้แล้ว แล้วฉันจะซื้อให้อีกร้อยก้อนเลย”

ฉันยิ้ม ยิ้มแบบที่หวานที่สุด น่ารักที่สุด อ่อนโยนที่สุด ยิ้มให้คนที่พวกเรารักที่สุด ให้รู้ว่าฉันรักเขามากที่สุดและความรักนี้มีมากไม่แพ้ใคร

          พวกเราเริ่มร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ตเดย์กัน และเปลี่ยนท่อนสุดท้ายเป็น ‘Happy Birth Day For Park Jay… Our Everlasting Hyung’

          และพร้อมใจกันหลับตาอฐิษฐานที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทุกคนขอพรกันว่าอะไร

‘ขอให้พี่กลับมา’

และพวกเราก็เป่าเทียนพร้อมกัน…

…

26 เมษายน เวลา หนึ่งทุ่มตรง

          เมื่อวานเป็นอะไรที่ตลกมาก 2pm ทั้งหกที่ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘ไอดอลสัตว์ป่า’ ผู้แข็งแกร่งและดุดันแต่นั่งล้อมวงกันกินเค้กมะม่วงทั้งน้ำตา แถมชิ้นสุดท้ายที่ตั้งไว้ตรงหน้าตุ๊กตาสตรอเบอรี่แปะหน้าลีดจายังปักธูปเอาไว้อีก (ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ นี่คือไอเดียของนิชคุณผู้สุภาพอ่อนโยน)

           เมื่อกินเค้กเสร็จพวกเราก็นั่งคุยนู่นคุยนี่กันโดยไม่วายชวน ‘ตุ๊กตา’ คุยด้วยอย่างสนุกสนาน บางทีก็เงียบกันแล้วก็ร้องไห้ขึ้นมาเฉยๆ หรืออยู่ๆก็หัวเราะบ้าคลั่งเมื่อขุดเหตุการณ์รั่วปัญญาหลุดของหัวหน้าวงมาเผากัน

           แล้วก็พากล้องทัวร์บ้าน ลากนู่นลากนี่ออกมาอวด ให้คนที่กำลังจะได้ดูวิดีโอนี้รู้ว่ามีอะไรที่ยังเหมือนเดิม และมีอะไรที่มาเพิ่ม ‘ในบ้านของพวกเรา’

           แล้วก็ไปจบที่ห้องนอนของลีดจาที่ยังรกเหมือนเดิมอย่างไงอย่างงั้น พวกเราลากผ้าห่มกับหมอนลงมาที่พื้น นอนกันระเกะระกะ ฉันเป็นคนสุดท้ายที่ยังแอบถ่ายซูมหน้ายามหลับของทุกคนเอาไว้ ตาของทุกคนบวมฉึ่งเหมือนกันหมด ฉันก็เหมือนกัน

“อยากให้รู้ว่าแฟนคลับรอพี่เสมอ และ 2pm ก็เช่นกัน ขอให้พี่รีบกลับมา”

ฉันพูดประโยคสุดท้ายก่อนที่จะกดเซฟ และถ่างตาแปลงไฟล์ก่อนจะส่งคลิปวีดีโอไปที่อีเมล์ของปาร์คเจย์ ขอร้องว่าอย่าให้เขาเปลี่ยนมัน และเข้ามาเช็ก เข้ามาเห็นคลิปนี้ ที่เราทำขึ้นเพื่อฉลองวันเกิดให้เขา

..ไม่ต้องตอบกลับมาก็ได้ ขอให้พี่ได้เห็นก็พอ…

 ...

“พักได้!”

          ราวกับคำจากสรวงสวรรค์ พวกเราทุกคนร้องเฮ แล้วลงไปกลิ้งกับพื้นห้องซ้อมทันที จากนั้นทุกคนก็รอครูเดินออกไป ฟังเสียงว่าไปไกลจนไม่ได้ยินพวกเราแล้ว แล้วจึงจัดการล็อกประตู อยู่ๆพวกเราก็วิ่งมากอดกันโดยไม่ได้นัดหมาย สบตากันเเล้วก็หัวเราะดังสนั่น

(내 손 끝엔) 아직도 너의 체온이 느껴져
 (ที่ปลายมือของฉัน) ฉันยังคงรู้สึกถึงไออุ่นกายของคุณ
(내 눈가엔) 널 그리면 눈시울이 붉어져
(ที่ปลายตาของฉัน) เปลือกตาของฉันเป็นสีแดงเหมือนโหยหาคุณ
난 못해 난 널 보내지 못해 난
ฉันทำมันไม่ได้, ฉันปล่อยคุณไปไม่ได้

          เสียงริงโทนมือถือที่วางไว้ตรงมุมห้องของจุนโฮดังขึ้นมา เขาจึงผละไปรับ จากนั้นเสียงมือถือของจุนซูก็ดังตามติด ต่อด้วยชานซอง อูยอง แทคยอน ฉันขมวดคิ้ว พลางควานหามือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเองที่ไม่มีเสียงเรียกเข้าขึ้นมาบ้าง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นแทบจะพร้อมกันของทุกคน

“ข้อความจากพี่เจย์!!!!”

ฉันลุกพรวด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคราวนี้เสียงเรียกเข้าของตัวเองดังขึ้นมาบ้าง

ไม่ใช่แค่ข้อความ

…แต่เป็นสายโทรเข้าเบอร์แปลกที่มีตัวเลขนำหน้าเหมือนหมายเลขโทรเข้าจากต่างประเทศ

น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกแล้ว

ทุกคนวิ่งมาล้อมฉันเอาไว้ ทันทีที่กดสปีคเกอร์

เสียงทุ้มๆที่เหมือนกับกลั้นสะอื้นไว้แต่ก็เต็มไปด้วยความสุขก็ดังออกมา

มันเป็นเสียงที่คุ้นเคย และทุกคนก็ตะโกนชื่อเจ้าของเสียงอันคุ้นเคยออกมาพร้อมกัน

“ฉันก็รักพวกนาย…”

“ปาร์คเจบอม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

…

…

…

You might Comeback

…

…

…

"난 아직도 널 기다리고 있어"
นัน อา จีก โด นอล กี ดา รี โก อิด ซอ
ฉันยังคงรอยคอยคุณอยู่

돌아올지도 몰라
โด รา อึล จี โด มล ลา
คุณอาจกลับมา

HBD OUR PARK JAY

25 04 2010 n Forever

ที่รักของพวกเรา ปาร์คแจบอม

PS1.
เพิ่งเเต่งเสร็จเมื่อกี้เเล้วลงเลย อาจมีติดขัด ช่วยเเนะนำด้วยค่ะ
Ps2

แต่งไปร้องไห้ไปTT ฮือ...
Ps3.
ขอเม้นกำลังใจหน่อยนะคร้า~

Edit. พูดจากใจจริงเลยนะ... เราเห็นคอมเม้นเเล้วเราน้ำตาซึมอ่ะ ถึงมันจะน้อย เเต่มันก็ทำให้เรารู้สึกถึงว่า ทุกคนยังอยู่ตรงนี้... รู้สึกไปพร้อมกับเรา รับรู้ถึงความคิดถึงที่เราถ่ายทอดออกมาเป็นบทความผ่าน2pm มันทำให้เราเหมือนไม่ได้รอคอยเขาอยู่คนเดียวเลยเนาะ อา~ ร้องไห้อีกเเล้ว มีความสุขจังเลย ฉันรักพี่นะเจย์!!!

ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ
มาร่วมคิดถึงเขา เเละรอเขา ปาร์คเจบอม ไปพร้อมๆกันเถอะนะ









ฉันรอคอมเม้นจากพวกคุณนะคะ อย่าใจร้ายกับฉันนักเลย