✷ S O N D E R ✷

ลำดับตอนที่ #9 : ✷ maybe it's all just a dream ✷ [rp]

ความทรงจำ...

"ข้าจะคืนความทรงจำให้เจ้า"

เสียงที่ไม่ยินดียินร้ายยังคงก้องอยู่ในหูของเขา นับตั้งแต่วินาทีที่เขาหันหลังแล้ววิ่งออกมา รูปและเหตุการณ์ต่าง ๆ

ที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก็ปรากฏขึ้นในหัวเป็นระลอก ผู้คนและแสงแดด งานเทศกาลและการเดินเรือ ครอบครัวที่... เขาจากมา?

ทาราฟาฮ์เปิดประตูกระท่อมของตนด้วยสายตาที่พร่ามัว ทุกอย่างดูเลือนรางไปหมด

ภาพของตัวเขาเองในอดีตและบทสนทนากับกลุ่มคนที่มีทั้งแปลกหน้าและคุ้นตา กลุ่มคน... กลุ่มคน

ชายหนุ่มบีบขมับตัวเองเพื่อพยายามเค้นความทรงจำให้กลับมา

เขาสัมผัสได้ถึงอาการปวดหัวที่กำลังจะมาในไม่ช้า นี่เขาคิดไปเองหรือว่าตอนนี้มันหายใจลำบากขึ้น?

ทุกอย่างตีกันอยู่ในหัว ทั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องในอดีตและบุคคลที่เขาเจอในกลุ่มหมอกแปลกพิกล

ความรู้สึกต่าง ๆ ที่ถาโถมเข้ามาเหมือนกับว่าสิ่งที่หายไปได้กลับมายังที่เดิมของมันแล้ว

ทว่าในความสับสนของชายหนุ่ม มันกลับมีอีกเสียงหนึ่งที่ดังฟังชัด

เป็นเสียงที่แฝงไปด้วยความน่านับถือสมกับตำแหน่งและสกุลของเจ้าของที่เขาจำได้ว่ารู้จักดี

"ผู้คนมักจะกลัวในสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้"

'สิ่งที่หาคำตอบไม่ได้' นี่หรือคือความทรงจำของเขา ทาราฟาฮ์คงจะยกปากยิ้มมากกว่านี้ถ้าหากสถานการณ์มันไม่ได้พิศวงจนตัวเขาเองก็ทำอะไรไม่ถูก

เขารู้ดีว่าอากาศข้างนอกกระท่อมคงจะเริ่มหนาวขึ้นมาหน่อย ด้วยหมอกที่เริ่มปกคลุมและกลางคืนที่ใกล้เข้ามา แต่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกถึง...

ความอบอุ่น อย่างน่าประหลาดใจ

ความอบอุ่น...

... ของแสงแดดที่ฉาบบนตัวเขา เสียงของธรรมชาติและนกที่ขับร้องให้ได้ยินอยู่กลาย ๆ สีสันของผ้าม่านและของประดับหลากเฉดสีในห้องโอ่โถง

บทสนทนากับผู้เป็นพี่ชายบนระเบียงที่ทอดมองเห็นประชาชนที่กำลังพลุกพล่านในตลาดเมือง

ถ้าหากเพ่งมองให้ไกลอีกนิดก็จะมีชายหาดและกลุ่มเรือเทียบท่าให้ดูเป็นขวัญตา

"ความเอาแน่เอานอนไม่ได้สร้างความลำบากให้กับทุกคนที่ใช้ชีวิตพึ่งอยู่กับทะเล เฮ้อ วัสสานฤดูช่างเป็นอะไรที่เอาใจยากเสียจริงนะ"

สิ้นเสียงถอนหายใจ ดวงตาสีส้มเหลืองที่ละม้ายคล้ายกับของเขาก็หันมามองในเชิงถามความคิดเห็น

"แต่นั่นก็ยิ่งเป็นเหตุผลให้พวกเราต้องขยันมากขึ้น"

ก็เหมือนกับทุกครั้ง ทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของพี่เขาต้องมีคำสั่งสอนแทรกไว้อยู่ด้วยเสมอ

ทาราฟาฮ์พยักหน้ารับ "ถ้าพายุฝนเข้าอย่างที่พยากรณ์กันไว้ ผมก็คงมีเวลาว่างมากกว่านี้"

คนเป็นน้องเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายที่ยืนชิดกับระเบียง สำหรับเขาแล้ว

หน้าที่หลักที่รองมาจากการเล่าเรียนคือการต้อนรับดูแลแขกและกลุ่มคนที่มาค้าขายจากต่างเมือง

ซึ่งถ้าหากว่าพายุฝนเห่มาอย่างที่ว่ากันไว้เฟอร์ดอสก็คงจะมีคนเดินทางเข้ามาน้อยกว่าปกติเป็นแน่แท้

"ผมมาที่นี่เพื่อขออนุญาตให้ผมได้ช่วยงานพี่ในช่วงฤดูฝนที่กำลังใกล้เข้ามา"

เจ้าชายคนโตเว้นเงียบไว้ชั่วครู่ก่อนที่จะพยักหน้า แต่ก่อนอื่นใด

เขาละสายตาจากโลกข้างนอกอย่างรู้ทัน

ความสนิทสนมของราชวงศ์นี้ทำให้คนเป็นพี่พอจะเดาได้ว่าเจ้าราฟาฮ์ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่ใคร่พินิจอยู่ในหัว

"... นี่วางแผนจะออกไปเยี่ยมชาวบ้านอีกแล้วละสิ" ถึงน้ำเสียงจะส่อไปในทางดุแต่สายตาของพี่ชายเขากลับมีความเอ็นดูอยู่ในนั้น

"เจ้าชายองค์กลางแห่งเมืองเฟอร์ดอส 'ทาราฟาฮ์ อัลฟารูค' ผู้เป็นถึงคนช่วยจัดการด้านการค้าขายและ

ต้อนรับแขกจากราชวงศ์ต่างเมือง ภายใต้การดูแลของพระราชาและเจ้าชายองค์โตโดยตรง"

ทาราฟาฮ์ก้มหัวรับพร้อมผายมืออย่างติดตลกไปด้วย

"แต่กลับมีงานอดิเรกชอบวางแผนที่จะหนีออกจากวังไปเยี่ยมเยียนคนในเมืองโดยไม่ให้มีใครเห็น

ทั้งทั้งที่เข้าใจดีว่ากระบวนการที่ถูกต้องตามกฎหมายต้องทำอย่างไร"

เขายิ้มแหย "พี่เองก็ทราบดีว่าจะให้ผมยื่นทำเรื่องทุกครั้งที่จะไปเยี่ยมชาวบ้านก็คงจะเป็นอะไรที่เสียเวลาไปหน่อย

ผมว่าเราสามารถเอาเวลานั้นไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่านี้กับชาวเมืองได้เสียด้วยซ้ำไป"

อีกฝ่ายส่ายหัวแล้วเอ่ยคำพูดขึงขัง... ที่สุดท้ายแล้วก็ติดอารมณ์ขบขันไปบ้างอยู่ดี

"พอได้แล้ว ถ้าจะพูดเรื่องการใช้เวลาอย่างสมควรน่ะ เชิญเจ้ากลับไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดได้แล้ว"

ก่อนที่คนเป็นพี่จะเริ่มร่ายชื่อบทเรียนต่าง ๆ ที่เขารู้ว่าทาราฟาฮ์ต้องจำ ศึกษา และเข้าใจให้เสร็จภายในเดือนนี้

คงไม่ต้องสงสัย น้องชายอย่างทาราฟาฮ์และเจ้าหญิงองค์เล็กเป็นสองคนที่พี่ชายจะยอมอ่อนข้อให้ในหลาย ๆ เรื่องอยู่ร่ำไป

แต่ถึงกระนั้นก็ยังมีเรื่องการศึกษาเล่าเรียนที่เจ้าชายคนโตของเฟอร์ดอสยังขับเคี่ยวอย่างไม่เคยลดละ...

แสงแดดและผู้คน งานเทศกาลและการเดินเรือ ครอบครัวของเขา

ทั้งผู้เป็นบิดามารดา พี่ชาย และน้องสาวของเขา ทุกคนต่างก็รักและสนิทสนมกันดั่งที่ชาวเมืองเฟอร์ดอส—เมืองแห่งการเดินเรือและการค้า—รู้

ว่าแต่ทำไมเขาถึงลืมทุกอย่างที่เป็นชีวิตเขาไปได้นะ?

มือที่หนักแน่นของพี่ชายถูกวางลงบนไหล่ขวาของเขา แสงจากดวงอาทิตย์สอดส่องมาอาบระเบียงเปลี่ยนทุกอย่างให้กลายเป็นสีทองอ่อน ๆ

เสียงของธรรมชาติที่ยังดำเนินคลอต่อไป เงาของคนตรงหน้าและสายตาจริงจังที่หันกลับมามอง

เขาจำได้ว่ามันเป็นภาพที่ทำให้เขาเข้าใจดีว่าคงไม่มีใครเหมาะจะขึ้นไปอยู่ตำแหน่งสูงสุดต่อจากบิดาของทั้งสองได้มากไปกว่าพี่ชายของเขาแล้ว

"... สุดท้ายนี้ ทาราฟาฮ์ เจ้าจำทุกอย่างได้หรือยัง?"

ทาราฟาฮ์ลืมตาขึ้นช้า ๆ ในตอนนี้เขาพบว่าตัวเองกำลังนั่งพิงกำแพงไม้ข้างประตูกระท่อม

ดูท่าเหมือนเขาจะเผลอหลับไป เพราะอาการปวดหัวเมื่อครู่ในบัดนี้เหลือแค่ความรู้สึกหน่วง ๆ เหมือนกับว่าพักผ่อนไม่เพียงพอหรืออย่างใดอย่างนั้น

ชายหนุ่มปาดเหงื่อที่ยังเหลือรื้นบนหน้าผากก่อนที่จะลดมือลงช้า ๆ ดวงตาสีส้มเหลืองกะพริบตาถี่

เขาลุกขึ้นเดินท่ามกลางความมืดมิดและเสียงของจักจั่นที่ร้องระงมอยู่ข้างนอก ไปหยุดอยู่หน้ากระจกในห้องน้ำก่อนที่จะเอื้อมไปแตะตรงไหล่ขวา

ที่เดียวกันกับที่พี่ชายของเขาจับในความทรงจำที่เขาเห็น

ที่เดียวกันกับที่เขามีปานสีเข้มที่นับวันชักจะเริ่มดูออกว่ามันเป็นรูปอะไร

ความทรงจำ…

หรือทั้งหมดเป็นแค่การฝันละเมอ?

S
N
A
P

S
N
A
P