คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Memory ;; 1
แสงไฟยามค่ำคืนของกรุงโซลระยิบระยับไปทั่ว ม้าเหล็กหลายคันขวักไขว่เต็มท้องถนน รถสปอร์ตคันหรูขับเคลื่อนอย่างรวดเร็วราวกับมีอยู่คันเดียวบนท้องถนน หนุ่มวัยคะนอง ' ชอง ยุนโฮ' เอื้อมมือไปเพิ่มวอลลุ่มเพลงอย่างไม่กลัวหูแตก นิ้วเรียวเคาะไปตามจังหวะเพลง สายตาตื่นตระหนกผุดขึ้นนใบหน้าคม เมื่อมีรถตู้ขับออกมาจากซอยเล็กๆด้วยความเร็วไม่แพ้กัน ยุนโฮหักพวงมาลัยหลบอย่างรวดเร็ว แต่ในเมื่อเค้าไม่ใช่โปร ทำให้ทิศทางหักเหไปอย่างไม่คาดฝัน ตัวรถพลิกคว่ำกับพื้นไปชนกับเสาไฟฟ้าแถวนั้นด้วยความแรงที่มีพื้นจากความเร็ว....
' สวัสดีค่ะ ดิฉัน ฮวาง ต๊อกมาน วันนี้นะคะ มีข่าวระทึกขวัญเกี่ยวกับยานยนต์ รถสปอร์ตทะเบียน xxx ได้เกิดเสียหลักพลิกคว่ำชนกำเสาไฟฟ้าค่ะ ในขณะนี้ได้ทำการส่งผูบาดเจ็บไปทางโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วนยังไม่มีรายงานการเสียชีวิตของผู้เคราะห์ร้ายนะคะ ต่อไปนะคะ....'
ตื๊ด... จอทีวีแอลซีดีดำเมี่ยมปิดลงอย่างรวดเร็ว
ชายวัยกลางคนเดินลงมาจากชั้นบนก่อนจะรีบเดินอกไปที่โรงรถที่มีรถกว่าหลายสิบคัน
" เกิดอะไรขึ้นกันคะ.." คุณนายชองเดินออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถามผู้ที่เป็นสามี
" ยุนโฮรถคว่ำ..ฉันกะจะไปดูอาการมันที่รพ.อยู่เนี่ย..."
" อะไรนะคะ!!! โอ...ยุนโฮลูกแม่!" คุณนายชองทรุดลงไปกับพื้นก่อนจะร่ำไห้โหออกมา
" เธอรออยู่ที่นี่แหละ ฉันจะไปเอง .." รถยุโรปเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว
" อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะลูก...ฮือ..แม่มีลูกคนเดียว....ขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกเถอะ.."
--------------------------------------
' ยุนโฮจ๋า~~ *0*' ....ใครน่ะ...
' สวัสดีนะ..ฉันชื่อ โบอา ยินดีที่ได้รู้จัก...ฮิฮิฮิ~~' ..เธอเป็นใคร!!!
' ฉันเป็น เทพธิดาเเห่งความรักน่ะสิ!! ตอนนี้เธอได้ถูกสาปเนื่องจากเธอทำให้ไฟดับเป็นเวลา 2 ช.เต็มๆ !!ช่างสร้างความเดือดร้อนไปทั่วจริงๆ - -^^' ....เออ....รู้แล้วเฟ่ย...
' เมื่อเธอตื่นขึ้นความจำของเธอจะเลือนหายไปหมด...ภายในพริบตา...' ...หมายความว่า..ฉันจะจำเรื่องอดีตที่ผ่านมาไมได้เรอะ ?! O_o!! NO!! Y^Y
' อย่าเพิ่งหวาดกลัวไป...เธอจะกลับมาเหมือนเดิมต่อเมื่อเธอได้จุมพิตจากรักแท้..' ...ทำไมฉันต้องทำตามเธอด้วย! - -*...
' ก็ฉันเป็นเทพธิดาแห่งความรักน่ะเสะ!! แต่เธอจะทำหรือไม่ทำก็ได้นะ..นั่นมันเรื่องของเธอ..แต่ถ้าเธออยากได้ความจำกลับคืนมา..เธอก็ต้องทำตามที่ฉันบอก!' ...ก็ได้..แต่เธอ..พอจะบอกได้ไหม..ว่าคนคนนั้น..เป็นคนที่สวยรึเปล่า..
' ใช่..' เค้า ' สวยปากอวบอิ่มสีแดงสดราวกลีบกุหลาบ ผิวพรรณขาวผ่องดั่งหิมะบริสุทธิ์ จมูกที่โด่งเป็นสันตรง ...' ...อ่า....*0* เธอไม่ต้องบรรยายแล้ว
' ใช่ไหมหล่ะ!! ฮิฮิ เค้าเป็น 'ผู้ชาย 'ที่สวยสุดๆไปเลยหล่ะ..' ...เฮ้ย!! OoO ที่พูดมานี่ผู้ชายเรอะ!!..
' เคยเรียนไหมหล่ะจ๊ะภาษาเกาหลีน่ะ..เค้าเป็นคำสรรพนามที่ใช้กับผู้ชายนะยะ!' ...เธอ..พูดเรื่องจริงหรอ...
' ถ้าฉันโกหกเธอแล้วฉันได้ไปเกิดจะดีมากเลยย่ะ..-3- เอาหล่ะถึงเวลาที่เธอจะต้องตื่นแล้ว..ไว้เจอกันใหม่นะยะ..' ....เฮ้ย~!! อย่าพึ่งไปสิ..แล้วหมอนั่นมันชื่ออะไร...
วูบ....ตื๊ด...ตื๊ด....ตื๊ด...
" หมอคะ..คนไข้หัวใจเริ่มเต้นแล้วค่ะ.." พยาบาลสาวบอกกับหมอที่ทำการปั๊มหัวใจอยู่
" ดี...งั้นก็พาไปพักฟื้นได้เลย..." ชายวัยกลางคนวางเครื่องชาร์จหัวใจลงพร้อมกับปลดผ้าปิดปากออกเบาๆ
" อะไรเกิดดลใจให้ฟื้นทั้งๆที่อัตราการเต้นหัวใจดับไปแล้วนะ..."
-------------------------------------------------------
" เอาหล่ะ..วันนี้ก็ได้มาทั้งหมด..เอ...ว้าว *0*~20000 วอนเชียวหรอเนี่ยย" หนุ่มน้อยหน้าใสหัวเราะคิกคักด้วยความดีใจ นี่เป็นอาทิตย์ที่สี่ที่เค้าทำงานแบบ ' กลอุบาย ' มาแล้ว
" ฮู้~ >0< ทีนี้ฉันก็มีเงินจ่ายค่าห้องซักที.." แบงค์วอนถูกเก็บไว้ในกระเป๋าหนังสีดำเมี่ยมอย่างมิดชิด ก่อนเจ้าตัวจะก้าวออกมาจากมุมหลืบของอาคารใหญ่ยักษ์
" เฮ้ย~!! นั่นมันไอ้ตัวแสบที่มันเอาเงินฉันไปนี่หว่า!! ตามจับมันมาเร็ว!!" เสียงตะโกนอย่างเดือดดาลทำให้ ' แจจุง ' หันขวับไปมองด้วยความตกใจ
" บ้าเอ๊ย~! จับได้แล้วเรอะ!! >0< บ้าที่สุดเล้ย!" แจจุงใส่เกียร์แมววิ่งหนีฝูงผู้เสียหายที่เค้าหลอกเอาเงินไปทันที
" หายไปไหนแล้ววะ! ตามหาให้เจอ!? " เสียงชายเหี้ยมตะโกนขึ้น ทำเอาคนที่ถูกตามล่าตัวสั่นหงก
" ไปรึยัง...." แจจุงโผล่หน้าออกมาดู แต่ก็เห็นเงาวิ่งออกไปอีกทางแล้ว
" เฮ้อออ~ -3- ขอบใจนะชางมิน..ถ้าไม่ได้นายหล่ะก็ พี่มีหวังด้องซี้เลี้ยวแน่ๆ.." แจจุงปาดเหงื่อออกก่อนจะทรุดนั่งลงไปกับพื้นด้วยความเหนื่อยอ่อน ' ชางมิน ' นั่งยองๆกับพื้นก่อนจะยิ้มแป้นนิดๆ
" อย่างน้อยสิบเปอร์เซ็นต์ของผม..." แจจุงอ้าปากค้างอย่างตกใจ
" จะบ้าเรอะ...อย่างนายน่ะ..แค่ห้าเปอร์เซ็นต์ก็พอ..."
" ไม่อ่ะ..เก้าเปอร์เซ็นต์..." เจ้าตัวยังไม่พอใจกับส่วนแบ่งที่ได้
" เฮ้ย~ แค่เจ็ดเปอร์เซ็นต์ขาดตัว..." แจจุงโบกไม้โบกมือ
" เอางั้นก็ได้พี่ เจ็ดก็เจ็ด..." แจจุงยิ้มฉีกกว้างพร้อมกับตบบ่าคนข้างๆเบาๆ
" ดีมาก...เข้าใจอะไรง่ายดีนะ..."
" ที่ผมยอมก็เพราะเห็นมันน้อยนะ...ไม่งั้นผมไม่ยอมจริงด้วย.."
" โธ่~ -O- ไอ้น้องรัก..เอาๆไปเถ้ออ แค่นี้คงไม่พอที่จะจ่ายค่าห้องด้วยซ้ำ!"
ชางมินมองหน้าคนมีศักดิ์เป็นพี่ช้าๆ ทำไมเค้ายังไม่ตัดใจอีกนะ....ในเมื่อรู้ดีว่าแจจุงไม่ได้เป็นเหมือนเค้า....หน้าหวานจ้องร่างสูงนิดๆก่อนจะยิ้มทะเล้นออกมา...
" ฮั่นแน่~~...คิดอะไรอยู่หรอจ๊ะน้อง..." ชางมินสะดุ้ง..โอ้ OoO ไม่นะ..หรือว่าพี่แจจุงรู้ว่าเรา..
" คือผม..เปล่า..นะ..."
" สายตาอย่างนั้น..พี่ดูออกนะเฟ้ย...คุคุคุ.."
" ......ผม -///-...."
" นายอยากมาทำอาชีพเดียวกับพี่ใช่ไหมล่า~! ^o^" ใบหน้าที่แดงก่ำกลับพังทลายลงทันที...
" นายมองด้วยสายตาหยาดเยิ้มอย่างนี้..นายคงอยากมีงานแบบนี้หล่ะซี้~ บอกไว้ก่อนเลยนะ..มันไม่ง่ายอย่างที่คิด.."
" อ่า...นั่นสิครับ..แต่ไม่เป็นไรดีกว่า..ผมไม่ชอบอะไรที่ยุ่งยาก.."
" ไม่สนใจซักหน่อยหรอ.."
" ผมว่าพี่หาดีกว่าครับ..ผมจะได้ไม่ไปขัดขางการทำงานของพี่..."
" ทำไมคิดงี้อ่ะ..ไม่มีนายฉันก็คงได้เซย์ฮัลโหลในคุกนรกแล้วนะ..." ภาพวันวานหวนคืนเมื่อเค้าทำงานพลาดโดนจับเข้าตะราง...ถ้าไม่มีชางมินมาช่วย..ป่านนี้เค้าคงยังนั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในคุกต่อ...
" ไม่เป็นไรครับ..."
" งั้นเอางี้..ฉันจะไม่จ่ายนาย..แต่ฉันจะเลี้ยงข้าวนายเอง.." ตาของชางมินเปล่งประกายทันทีเมื่อได้ยินคำว่าอาหาร..
" จะเลี้ยงผมจริงๆหรอ>o<..."
" ก็จริงนะเสะ..ไปกันเหอะ..ก่อนที่พวกมันจะกลับมาอีกครั้ง..." แจจุงยันตัวขึ้นก่อนจะรีบกระชากชางมินให้วิ่งตามตนออกไป
-----------------------------
to BE oon...
ความคิดเห็น