ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : ปฏิบัติการอ่อย
Chapter 4 : ปฏิบัติการอ่อย
“ยังไง?” ฮีชอลทำหน้างงพร้อมกับเครื่องหมายคำถามที่ขึ้นเต็มหน้า ตกลงนายรู้นิสัยดงเฮจริงๆหรือป่าวเนี่ย
“นายก็รู้ดงเฮน่ารักแค่ไหน เปลี่ยนคนควงไม่เว้นแต่ละวัน”
“อย่าบอกนะว่านายจะให้พวกเราไปอ่อยไอ้พวกนั้นน่ะ!” ฮีชอลทำหน้าตาตื่นเมื่อเหมือนจะรู้คำตอบของ ลีทึก
“ก็ไม่เชิง แหะๆ” ลีทึกหัวเราะแห้งๆเมื่อเห็นสีหน้าของฮีชอล
“คนอื่นฉันไม่ห่วงหรอก โดยเฉพาะดงเฮฉันไว้ใจหมอนั่นที่สุด ที่ห่วงก็...”
“ซองมินใช่มั้ยล่ะ” ลีทึกขัดขึ้น
“อืม”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ซองมินก็ใช่ว่าจะใจอ่อนกับใครง่ายๆ เมื่อสัปดาห์ที่แล้วซองมินก็ปฏิเสธไปตั้งหลายคน นายพูดยังไงน้องก็เชื่อฟังอยู่แล้วล่ะน่า” ลีทึกตบไหล่ฮีชอลเบาๆ
“ก็ได้ๆ”
“งั้นเอาตามนี้นะ ฉันจะให้เรียวอุกจัดการเยซอง ส่วนนาย...เอาเป็นอืม...ซีวอนแล้วกัน”
“อืม...ได้”
“แล้วฉันจะจัดการไอ้หมีถึกคังอินเอง ส่วนดงเฮกับซองมิน ก็คงต้องเป็นเด็กใหม่ เอาไว้รู้ตัวแล้วค่อยจัดการ สำหรับดงเฮคงไม่ยากเท่าไหร่ แต่ซองมินนี่ต้องเทรนให้ชำนาญก่อนจะเจอพวกนั้น”
ฮีชอลพยักหน้ารับทราบเมื่อตกลงกันได้ก็กรี๊งกร๊างไปบอกพวกน้องๆ
-- ที่ห้อง A2 --
“รับศึกหนักอีกแล้วสิฉัน” เรียวอุกบ่นกระปอดกระแปดเมื่อรู้หน้าที่ๆต้องทำ
“เอาน่า นิดๆหน่อยๆ” ซองมินยิ้มให้เรียวอุกแล้วตีไหล่เพื่อนซี้เบาๆ
“ก็ดูของนายกับของฉันสิ นายเยซองเลยนะ ส่วนนายยังไม่รู้เลยว่าหมอนั่นเป็นใคร”
“อยากรู้มั้ยล่ะ เดี๋ยวฉันถามให้ เด็กห้องเราก็มีไปคัดเลือกแล้วติดรอบสุดท้ายไม่ใช่หรอ เดี๋ยวมานะ” พูดจบซองมินก็ลุกออกไปโดยไม่สนใจคำเรียกจากเพื่อนแม้แต่น้อย
“เร็วจริงๆ” เรียวอุกบ่นเล็กน้อยกับพฤติกรรมของเพื่อนก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“นี่ๆ กวางมิน ฉันถามอะไรหน่อยสิ” ซองมินสะกิดเพื่อนร่วมห้องแล้วถามด้วยน้ำเสียงน่ารักตามแบบฉบับของตัวเอง
“อ้าว! ซองมินมีอะไรหรอ” กวางมินดูจะตกใจเล็กน้อยๆ เพราะปกติพวกแก๊งหน้าจะไม่ค่อยสุงสิงกับใครมากนัก
“ฉันจะถามเรื่องผลการคัดเลือกของแก๊งหน้าหล่อน่ะใครได้หรอ นายก็ติดรอบสุดท้ายใช่มั้ย” เมื่อคำถามหลุดออกจากปากซองมิน ดูเหมือนกวางมินจะหวาดๆเล็กน้อย ซองมินจะทำอะไรเค้าหรือป่าวนะ จู่ๆก็มาถามเรื่องนี้
“เด็กปีหนึ่งได้น่ะ ชื่อคิบอมกับคยูฮยอน” ซองมินเอียงคอกับคำตอบที่ได้เพราะมันยังไม่ละเอียดพอ
“เอ่อ...ก็หล่อทั้งคู่นั้นแหละนะ คิบอมจะ.......................ส่วนคยูฮยอนก็จะ.........................ทั้ง 2 คนเป็นเพื่อนกันอยู่ปี 1 ห้อง บี” กวางมินเหมือนจะรู้หน้าที่ตอบคำถามซองมินซะละเอียดยิบ
“ขอบใจนะ” ซองมินยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะเดินไปหาเรียวอุก
“ฉันรู้แล้วล่ะว่าเด็กใหม่ของแก๊งนั้นเป็นใคร.........................” แล้วซองมินก็อธิบายทุกอย่างที่ได้ฟังมาให้เรียวอุกฟัง
“แล้วนายเคยเห็นหน้าหรือป่าว” เรียวอุกถาม
“ไม่เคยหรอแต่เหมือนว่าฉันจะคุ้นๆชื่อคยูฮยอนอะไรนั่นนะเหมือนเคยได้ยินมาก่อน” ซองมินทำท่านึก
“ที่ไหนหรอ”
“ไม่รู้อ่ะ ฉันนึกไม่ออก” พูดจบซองมินก็เดินไปนั่งที่ตัวเองทำให้คนฟังไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่กับคำตอบที่ได้
เมื่อรู้ลักษณะท่าทางและชื่อของเด็กใหม่ในแก๊งหนุ่มหล่อ หลังเลิกเรียนของวันต่อมาเรียวอุกกับซองมินก็มุ่งหน้าไปยังตึกปี 1 ถามเด็กปีหนึ่งไปทั่วว่าใครคือคิบอมกับคยูฮยอน
-- ห้อง B1 --
“คิบอม! คยู! นาย 2 คนไปทำอะไรไว้หรือป่าว พวกแก๊งหน้าหวานถามเด็กปี 1 ทุกคนเลยว่านาย 2 คนเป็นใครแล้วก็อยู่ที่ไหน” เพื่อนในห้องเดินมาบอกคิบอมกับคยูฮยอน เพราะนายคนนี้ก็ไม่รู้ว่าคิบอมกับคยูฮยอนได้เข้าเป็นสมาชิกแก๊งหนุ่มหล่อเรียบร้อยแล้ว
คิบอมกับคยูฮยอนมองหน้ากันเครื่องหมายทำถามผุดขึ้นมาจากหัว พวกเค้าเพิ่งจะได้รับคำสั่งเมื่อเช้าเองนะ นี่พวกหน้าหวานรู้แล้วหรอว่าพวกเค้าจะทำอะไร ทั้ง 2 คิดแล้วทำหน้าเครียดเมื่ออยู่เฉยๆคงจะไม่ได้รู้ว่าพวกแก๊งหน้าหวานมาทำไม คิบอมกับคยูฮยอนจึงรีบวิ่งลงไปข้างล่าง
ซองมินกับเรียวอุกที่เดินถามเด็กปี1 แถวอยู่นานก็ยังไม่ได้คำตอบเลยเดินไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆตึก
คิบอมกับคยูฮยอนที่วิ่งลงมาก็เจอเหตุการณ์ปกติเหมือนทุกวัน
“ไอ้นั่นมันหลอกเราหรือป่าว” คยูฮยอนทำหน้าเครียดเอามือล้วงกระเป๋าทั้ง 2 ข้าง
คิบอมที่ยังไม่หายสงสัยเลยถามคนที่เดินไปเดินมาและได้คำตอบมาว่า ‘2 คนนั้นหายไปไหนแล้วไม่รู้ ‘
เรียวอุกกับซองมินนั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนมีเด็กปี1 เดินผ่านมา
“เอ่อ...น้องครับ รู้จักคิบอมกับคยูฮยอนหรือป่าว” เรียวอุกร้องทักเด็กที่กำลังเดินผ่านไป
“เอ๋อ...รู้ครับ ยืนอยู่ตรงนั้นไงครับ” ซองมินกับเรียวอุกมองไปตามมือของเด็กคนนั้น
“ขอบใจนะ” เรียวอุกยิ้มให้เด็กคนนั้นก่อนจะเดินเข้าไปดูคนที่อยากจะเจอใกล้ๆ
“หมอนั่นหนิ!” ซองมินอุทานออก ทำให้เรียวอุกหันไปมองด้วยความสงสัย
“นายรู้จักด้วยหรอ แล้วหมอนั่นของนายมันคนไหนกัน
“คนที่สูงกว่าไง...ฉันจำได้แล้วหมอนั่นชื่อคยูฉันกับพี่ฮีชอลเจอเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว แล้วก็...” ซองมิน
หยุดพูดแค่นั้น คงจะพูดไม่ได้สินะ ว่าคยูตามจีบเพื่อจะได้เข้าแก๊งของศัตรูขืนพูดไปเรียวอุดต้องเอาไปฟ้องพี่ฮีชอลแน่ๆ
“แล้วก็อะไร”
“แล้ว...แล้วคนข้างๆก็ชื่อคิบอมไง”
“ตลกไปแล้วมั้ง ไม่ต้องบอกฉันก็รู้หรอกน่า”
“แหะๆ” ซองมินหัวเราะแงๆ เกือบไปแล้ว
เมื่อรู้ว่าใครคือสมาชิกแก๊งอีก 2 คนของแก๊งหนุ่มหล่อเรียวกับซองมินก็นำเรื่องนี้ไปบอกฮีชอลทันที
“งั้นหรอ...คนที่ห้องพยาบาลงั้นหรอ...งั้นพี่ให้นายแล้วกัน ดูเหมือนนายคยูฮยอนนั่นก็ชอบนายเหมือนกันนะ ทำอะไรก็ระวังตัวด้วยล่ะ”
“ครับ” ใจจริง ซองมินอยากจะเถียงใจจะขาด หมอนั่นไม่ได้ชอบผมครับพี่ แค่จะใช้เป็นเครื่องมือเพื่อเข้าแก๊งศัตรูต่างหาก แต่คงพูดไม่ได้ ถ้าพี่ฮีชอลรู้คงเป็นเรื่องใหญ่แน่
ดงเฮเมื่อรู้ว่าคิบอมคือใครหลังเลิกเรียนก็ไปรอที่หน้าตึกปี 1 เพื่อดำเนินการตามแผนที่รุ่นพี่บอก เรื่องแบบนี้ลีดงเฮถนัดนักแลเมื่อเป้าหมายมาถึงดงเฮก็เริ่มปฏิบัติหน้าที่ทันที
“นายใช่มั้ย คิมคิบอม”ดงเฮเดินเข้าไปหาดิบอม
“คะ...ครับ ดงเฮ” คิบอมพูดกระตุกกระตักเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอเร็วขนาดนี้แถมดงเฮยังเป็นฝ่ายเข้ามาหาซะด้วย คิดไม่ผิดที่เข้ามาอยู่แก๊งนี้
คยูฮยอนที่เห็นดงเฮก็ตกใจเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าดงเฮจะมาหาคิบอมถึงที่ คยูฮยอนพยายามกระตุกแขนคิบอมแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้อะไรทั้งสิ้นอีกแล้ว นอกจากคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“มากับฉันหน่อยได้มั้ย ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติมหน้าโรงเรียนด้วยเอามั้ย” ดงเฮพูดคำหวานใส่คิบอมทำเอาคนฟังถึงกับเคลิ้ม ไม่ฟังแม้แต่คำที่หลุดจากปากเพื่อนสนิท
“คิบอม...นายสัญญากับฉันแล้วนะว่าจะไปเล่นบอลด้วยกัน”
“เอาไว้วันหลังนะคยู”
“ตกลงนายจะไปกับฉันมั้ย” ดงเฮยิ้มให้คิบอม ก่อนจะหันไปมองคยูฮยอนด้วยสายตาเหยียดหยาม ไม่นานนายก็คงติดกับซองมินแน่ อดใจรออีกหน่อยนะคยูฮยอน
“แต่...คิบอม”คยูฮยอนมองดงเฮด้วยสายตาอาฆาต เมื่อพูดยังไงคิบอมก็ไม่ยอมฟัง ชาตินี้อย่าได้ญาติดีกันเลย ลีดงเฮ
“ไปกันเถอะครับ เอาไว้วันหลังนะคยู” คิบอมหันมาบอกคยูฮยอนก่อนจะโดนดงเฮควงแขนเดินออกไป
“ลีดงเฮ! อีนางมารร้ายยยยยย!!!!!!!” เมื่อคิบอมกับดงเฮเดินไปจนสุดสายตา คยูฮยอนตะโกนออกมาจนสุดเสียง หน้าแดงเพราะความโกรธ ทำเอาคนรอบๆหันมามอง
คยูฮยอนเตะบอลลูกแล้วลูกเล่าใส่โกล์วเพื่อระบายความโกรธที่ทำอะไรดงเฮไม่ได้เลย คยูฮยอนเตะบอลลูกสุดท้ายออกไปข้างสนามอย่างแรง แล้วนั่งลงกับผืนหญ้าด้วยเหนื่อย
“โอ๊ยยย!!!!” ซองมินที่กำลังจะเดินกลับบ้านเดินเลาะสนามฟุตบอลมาก็มีบอลมาปะทะที่หน้าอย่างจัง ทำเอาเจ้าตัวเสียหลักล้มไม่เป็นท่า ทั้งมึนและเจ็บ หน้าชาไปทั้งหน้า
คยูฮยอนได้ยินเสียงคนร้องเมื่อหันไปดูก็พบซองมินนอนเอามือปิดหน้าอยู่ คงไม่ใช่บอลที่เตะไปเมื่อกี้หรอกนะ คยูฮยอนคิดแล้วรีบวิ่งไปดู
“นายเป็นอะไรมั้ย”คยูฮยอนพยุงซองมินให้ลุกขึ้นนั่ง แล้วเอามือที่ปิดหน้าออก ใบหน้าของซองมินแดงก่ำ ที่ดวงตามีน้ำใสๆคลออยู่
~ เหมือนจริงๆเหมือนมากเลย เหมือนตอนเด็กๆที่เตะบอลโดนเด็กผู้ชายคนหนึ่ง นายหน้าเหมือนหมอนั้นเลย ~
ซองมินที่จ้องคยูฮยอนอยู่นานก็ไม่เห็นคยูฮยอนพาเค้าไปส่งที่ห้องพยาบาลซักที มัวแต่มองหน้าเขาอยู่ได้ เมื่อความเจ็บเริ่มทุเลา ซองมินเอื้อมมือไปสัมผัสหัวคยูฮยอนอย่างแรง ทำเอาเจ้าตัวร้องเสียงหลง เอามือลูบหัวปอยๆ
“นายตบหัวฉันทำไม” คยูฮยอนจ้องหน้าซองมินและปัดผมขึ้นความความเซ็ง จะมาช่วยกลับโดนทำร้าย เป็นงั้นไป
ซองมินจ้องไปที่หน้าผากของคยูฮยอนเมื่อเห็นสิ่งผิดสังเกต รอยแผลเป็นเล็กๆ ที่หางคิ้วนั่นทำให้ซองมินนึกถึงใครบางคนคนที่เขาเอาไม้ไล่ตีตอนเด็กๆ จนทำให้เกิดแผลที่หางคิ้ว ถึงเขาจะไม่รู้จักชื่อของเด็กคนนั้นก็ตาม
คยูฮยอนเห็นซองมินจ้องมาที่หน้าของเขาได้พักใหญ่เลยเขย่าตัวเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ
“ซองมิน”
“...”
“ซองมิน!”
“...”
“ลีซองมินนน!!!” คยูฮยอนตะโกนใส่หูซองมินจนสะดุ้งหงายหลังลงไปนอนไม่เป็นท่าเหมือนเมื่อกี้เด๊ะ
“นายนี่บ๊องจริงๆ” คยูฮยอนก้มลงไปกระซิบที่ข้างหูซองมินก่อนจะเดินหัวเราะออกไป ทำเอาฟังหน้าแดงก่ำกับลมหายใจอุ่นที่เบารดหูเมื่อซักครู่นี้
คยูฮยอนเดินไปหยิบกระเป๋าที่สนามแล้วเดินอกไปอย่างอารมณ์ดี โดยลืมเรื่องคิบอมกับดงเฮไปซะสนิท ซองมินเมื่อตั้งสติได้ก็รีบลุกแล้ววิ่งไปทันที
โครมมมมมม!!!!!!!!!
ซองมินวิ่งไปไม่ได้มองทางก็ชนเข้ากับคนๆหนึ่งทำเอาคนที่ตัวเล็กกว่าล้มลงไปกับพื้น
~ เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย วันนี้เจอแต่เรื่อง ~
มือที่ยื่นลงมาตรงหน้าทำให้ซองมินหยุดคิดและยื่นมือไปจับโดยที่ยังไม่ได้มองหน้า
“ขอบคุณครับ” พูดจบก็ปัดฝุ่นที่กางเกงแล้วเงยหน้าขึ้นมาคนตัวสูงที่วิ่งชนเมื่อกี้
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย...มิน”
“พะ...พี่ฮัน”
“กลับบ้านด้วยกันมั้ย” ฮันคยองถามแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“คะ...ครับ” ซองมินรับคำแล้วเดินก้มหน้าตลอดทาง ถ้าพี่ฮีชอลมาเห็นล่ะก็ตายแน่เรา
“มินเป็นอะไรไม่เห็นคุยกับพี่เลย” ฮันคยองพูดพร้อมกับเฉยคางซองมินให้หันมามองหน้า
~ ก็มันคุยลำบากนี่นา ถึงพี่ฮันจะลาออกจากแก๊งหนุ่มหล่อแล้วก็เถอะ แต่มันก็ลำบากใจอยู่ดี สงสารพี่ฮีชอลจัง ถ้ามาเห็นเราเดินกับพี่ฮันล่ะก็...ไม่อยากจะคิด ~
“พี่ถามไม่ได้ยินหรอ”
“ได้ยินครับ” ซองมินตอบแล้วก้มหน้า
“ไม่ต้องกลัวพี่ฮีชอลของนายหรอกน่า เค้าไม่มีทางมาเห็นหรอก” ฮันคยองพูดพร้อมกับจับมือซองมิน
“แต่ผมรู้สึกไม่ดี มันเหมือนหลักหลังพี่ตัวเองเลย” ซองมินพยายามจะจึงมือออก
“แล้วมินชอบพี่มั้ยล่ะ อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะ เรื่องพี่ฮีชอลไม่ต้องไปกังวลหรอก”
~ ไอ้ชอบมันก็ชอบอยู่หรอกนะ แต่มันก็ไม่รู้สึกไม่ดีอยู่ดีนั่นแหละ เมื่อไหร่จะสมหวังกับเขาซักทีนะ ~
ฮันคยองที่เห็นซองมินไม่พูดอะไรก็ได้แต่ยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ ไม่ว่าใครก็คงอยากปกป้องดูแล ถึงจะเขาไม่ได้คิดแบบคนรัก แต่อยากจะลืมนาย ซีวอน ฉันอยากลืมนายให้ได้ ขอโทษซองมินที่พี่มันเห็นแก่ตัว
“คบกับพี่มั้ยมิน พี่สัญญาจะดูแลมินอย่างดีเลย” ฮันคยองพูดแล้วกุมมือซองมินแน่น
“เอ่อ...คือ...พี่ฮีชอลเค้าก็ชอบพี่ฮันนะครับ ถ้าผมคบกับพี่แล้ว พี่ฮีชอลก็จะ...” ซองมินก้มหน้า ใบหน้าแดงก่ำพูดด้วยเสียงเบาๆจนแทบไม่ได้ยิน
“เราก็มาเจอกันเฉพาะตอนอยู่นอกโรงเรียนก็พอ ตกลงมั้ย”
“กะ...ก็ได้ครับ” ซองมินรับคำเบาๆยังคงก้มหน้ามองพื้นต่อไป
ฮันคยองยิ้มให้กับซองมินถึงเจ้าตัวจะไม่เห็นก็เถอะ แล้วจูงมือกันเดินต่อไป
~ พี่จะรักนายแบบคนรักให้ได้ซองมิน พี่เชื่อว่านายจะทำให้พี่รักได้ ~
ตลอดทางมีแต่ความเงียบทั้ง 2 คนไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย มีเพียงมือหนาที่กุมมือเล็กไว้ด้วยความรู้สึกเหมือนพี่น้อง แต่คนตัวเล็กกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น
“ถึงบ้านแล้วนะ ฝันดีครับ”ฮันคยองปล่อยมือซองมิน ก่อนจะก้มลงหอมที่แก้มนุ่มๆแล้วเดินจากไป
ซองมินยืนหน้าแดงลูบแก้มตัวเองแล้วยิ้มน้อยๆ ไม่ยอมเข้าบ้านจนแม่บ้านต้องเดินเข้ามาเรียกเพราะยืนอยู่นานแล้ว
-- ที่ประชุมแก๊งหนุ่มหล่อ –
คังอินเรียกรวมตัวสมาชิกแก๊งอย่างเป็นทางการเป็นครั้งแรกเพื่อแจ้งเกี่ยวกับงานจัดเลี้ยงแต่งตั้งที่จะจัดขึ้นเมื่อทางแก๊งได้สมาชิกใหม่
“ทุกคนรู้กันแล้วใช่มั้ยเรื่องงานจัดเลี้ยงของนาย 2 คนน่ะ” คังอินเหล่มองไปที่คิบอมกับคยูฮยอนสมาชิกทุกคนพยักหน้ารับทราบ
“งานนี้ฉันจะเชิญแก๊งหน้าหวานมาร่วมงานด้วย และก็จัดการพวกนั้นในงานซะเลยตอนนี้แก๊งเรากับแก๊งหน้าหวานก็มีคนเท่ากันแล้วก็แบ่งกันไปตามคู่เลยแล้วกัน คิดแผนเอง จัดการเอง เข้าใจตามนี้นะ” ทุกคนพยักหน้ารับทราบ งานนี้คังอินกะพูดคนเดียว
“งั้นแยกย้ายกันไปได้ ส่วนนาย 2 คนมาพบฉันก่อน” คังอินชี้ไปที่คิบอมกับคยูฮยอน ทั้ง 2 พยักหน้ารับ งานนี้กะไม่ให้ใครพูดกันเลยใช่มั้ยนี่
คิบอมกับคยูอยอนนั่งฝั่งตรงข้ามกันตั้งแต่เข้ามาทั้ง 2 คนยังไม่ยอมมองหน้ากันเลยซักครั้ง สงสัยคยูฮยอนยังจะไม่หายโกรธเรื่องที่คิบอมทิ้งเขาไปกับลีดงเฮเมื่อวาน
“เรื่องที่ฉันให้ไปสืบเป็นยังไงบ้าง” คังอินเริ่มเปิดประเด็น
“...” ไร้เสียงตอบรับ
ดูเหมือนคิบอมตอนนี้จะอยู่ในความฝัน นั่งยิ้มเหมือนคนเสียสติตั้งแต่เริ่มประชุม ส่วนคยูฮยอนก็นั่งทำหน้าเย็นชาเหมือนคนไร้ความรู้สึก จนคังอินเริ่มสงสัยไอ้พวกนี้เป็นอะไรกัน อาการไม่ปกติทั้งคู่
“ฉันถามว่าเรื่องที่ให้ไปทำเป็นยังไงบ้าง!!!” คังอินเริ่มตะคอกเมื่อไม่ได้คำตอบ
“...” ถึงจะถามไปก็เหมือนเดิม
โป๊ก!
-------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น