ลำดับตอนที่ #47
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #47 : Part 16 : ถุงเท้ามหาภัย ภาค 2
Part 16 : ถุงเท้ามหาภัย
“จะห้าโมงเย็นแล้วนะเรียวอุก รีบเอางานไปส่งกันจะได้รีบกลับ” เมื่อซองมินเก็บข้าวของของตัวเองลงกระเป๋าก็หันไปเร่งเรียวอุกทันที เพราะอาจารย์จะไม่รับงานถ้าส่งหลังห้าโมงเย็น
“เสร็จแล้วๆ” เรียวอุกเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นสะพายหลังก่อนจะรีบวิ่งตามซองมินออกไปจากห้องเรียน เพราะเจ้าเพื่อนรักมันวิ่งนำหน้าเอางานไปด้วยเรียบร้อยแล้ว
หลังจากที่ซองมินกับเรียวอุกส่งงานเสร็จทั้งสองก็รีบลงมาจากอาคารเรียน ซองมินกดโทรศัพท์หา
คยูฮยอนเพื่อให้มารับ สัญญาณดังเพียงไม่กี่ครั้ง ปลายสายก็รับมันอย่างรวดเร็ว
“ฉันทำงานเสร็จแล้วนะคยู มารับที่หน้าโรงเรียนด้วยนะ” ซองมินกรอกเสียงผ่านไปตามโทรศัพท์ ระหว่างที่กำลังเดินออกจากโรงเรียน
(โอเค เดี๋ยวฉันจะรีบไปนะ ตอนนี้อยู่กับเรียวอุกด้วยใช่มั้ย) คยูฮยอนถามกลับมา ตอนนี้เขากำลังคุยเรื่องหมั้นอยู่ที่บ้านของซองมิน ต้องแอบมาคุยไม่ให้เจ้าตัวรู้ ไม่งั้นซองมินต้องไม่ยอมให้พูดเรื่องนี้แน่ๆ บางทีเขาก็น้อยใจว่าทำไมซองมินถึงไม่ยอมหมั้นกับเขา ทั้งที่เราก็รักกันดี
“ใช่ นายต้องไปส่งเรียวอุกด้วยนะ รีบๆมาล่ะ” ซองมินตอบคยูฮยอนก่อนจะหันมายิ้มให้เรียวอุก
(ครับๆ)
“ฉันจะยืนรออยู่หน้าโรงเรียนนะ ให้เวลายี่สิบนาทีต้องมาให้ถึง แล้วนายพาฉันไปหาอะไรก่อนนะ หิว” ซองมินพูดเสียงเล็กเสียงแหลมเหมือนกับลืมไปแล้วว่าไม่ได้อยู่คนเดียว จนเรียวอุกต้องตีแขนเบาๆไปหนึ่งที บอกให้รู้ว่าเขายังมีตัวตนอยู่นะที่นี้
“เจ็บนะเรียวอุก” ซองมินหันไปค้อนใส่เรียวอุกโทษฐานขัดความสุข
“ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ กลับบ้านไปค่อยสวีทกันก็ได้” เรียวอุกบอกอย่างเคืองๆ ทำอะไรไม่คิดถึงจิตใจเพื่อนบ้างเลยว่าเขาน่ะอิจฉา
“นายก็ค่อยกลับไปทำกับพี่เยซองสิ” ไม่พูดเปล่าซองมินทำเป็นแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกคน จนเรียวอุกชักเริ่มจะหมั้นไส้
“อย่ามาทำหน้าน่ารักได้มั้ย ชิ!หมั่นไส้นายจริงๆเลย” เรียวอุกแกล้งทำเป็นงอนใส่ซองมินและเสมองไปทางอื่น
ตอนนี้ซองมินกับเรียวอุกยืนอยู่หน้าโรงเรียน ทั้งสองกำลังเถียงกันไปมาโดยไม่ได้รู้เลยว่ามีบุคคลประสงค์ร้ายกำลังจ้องมองอยู่
“อนยู นายขับไปจอดหน้าสองคนนั้นนะ แล้วค่อยลงไปช่วยฉัน” จงฮยอนผู้ได้รับมอบหมายงานจากแทมินหันไปพูดกับเพื่อนร่วมภารกิจอีกคนที่ทำหน้าที่ขับรถไปด้วย
“ขอฉันอุ้มเรียวอุกนะ” อนยูชะเง้อไปมองยังเป้าหมายและจองไว้เสร็จสรรพ
“เออ! รีบไปได้แล้ว”
เมื่อโดนเร่งอนยูเลยออกรถ แต่เมื่อใกล้ถึงเป้าหมายกลับชะลอความเร็ว เพราะยังไม่รู้ว่าจะเอาซองมินกับเรียวอุกขึ้นรถมาด้วยยังไง
“เราจะฉุดขึ้นมาเลยเหรอ” อนยูถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจ
“เออ ฉุดเลย”
“แต่เรามีสองคนนะ เขาก็มีสองคน แล้วถ้าฉันขับรถนายก็ต้องจับคนเดียว เราต้องทำให้เขาสลบก่อน” อนยูเสนอความคิดที่เขากับจงฮยอนไม่ได้คิดไว้ก่อนหน้านี้เลย ว่าจะจับซองมินกับเรียวอุกมาได้ยังไง
“เออ นั่นดิ!” จงฮยอนอุทานออกมาเสียงดังแล้วก็เงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด แล้วก็พูดขึ้นมาอีกครั้ง
“ไอ้นี่น่าจะใช้ได้ เพราะเราไม่มียาสลบ” จงฮยอนก้มๆเงยๆแถวๆบริเวณเท้าตัวเองแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับถุงเท้าสองข้าง
“เฮ้ย!! เอาขึ้นมาทำไม!! เหม็น!!” เสียงร้องด้วยความทรมานของอนยูดังขึ้นทันทีที่ได้กลิ่นถุงเท้าของจงฮยอนลอยมา
“ขนาดนายยังเหม็น สองคนนั้นก็คงไม่รอด” รอยยิ้มร้ายกาจผุดขึ้นมาบนใบหน้าของจงฮยอนจนดูน่ากลัว ไม่รู้ว่าตัวเองสิ้นคิดเกินไปหรือเปล่า ที่จะเอาของแบบนี้มาใช้
“เออๆ เอาลงก่อน เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนภารกิจจะสำเร็จพอดี” อนยูร้องเตือนเพื่อนเพราะกลิ่นมันสุดจะอันตรายสิ้นดี
เมื่อจงฮยอนเอาถุงเท้าลงเรียบร้อยแล้ว รถก็มาจอดตรงหน้าซองมินกับเรียวอุกพอดี อนยูกับจงฮยอนรีบลงจากรถตรงเข้าไปหาเหยื่อทั้งสอง โดยที่ซองมินกับเรียวอุกไม่ได้รู้เลยว่าภัยกำลังมาถึงตัวเอง กลับยิ้มกลับไปให้ซะอย่างนั้น เพราะเรียวอุกเองก็เคยเจอกับอนยูมาก่อน
“เอาเลยนะ” จงฮยอนหันไปบอกสัญญาณกับอนยู เพื่อเตรียมปิดจมูกก่อนที่จงฮยอนจะหยิบถุงเท้าขึ้นมา
แล้วกลิ่นที่สามารถฆ่ามดตายได้ก็ได้เข้าไปทำลายโสตประสาทการดมกลิ่นของซองมินกับเรียวอุก ทำให้เกิดอาการเหม็นอย่างรุนแรง และมีอาการสะลึมสะลือตามมา และอาจจะสลบได้ในที่สุด
ซองมินกับเรียวอุกเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้น โทรศัพท์มือที่อยู่ในมือซองมินซึ่งกำลังคุยกับคยูฮยอนล่วงลงสู่พื้น จงฮยอนกับอนยูได้โอกาสจึงรีบช้อนตัวซองมินกับเรียวอุกพาขึ้นรถไป
หลังจากที่มินโฮเดินจากไปแล้วซักพักใหญ่ฮยอกแจจึงเดินตามออกมารอฮันคยองที่เดิม แต่ฮันคยองก็ยังไม่มาซักที ฮยอกแจจึงตัดสินใจจะเดินออกไปรอหน้าโรงเรียน แต่ถ้ามันนานเกินไปเขาก็จะกลับบ้าน ถึงจะไม่ได้เงินก็ไม่สนใจแล้วล่ะคราวนี้ มันนานเกินไปจริงๆ
ฮยอกแจเดินออกมาหน้าโรงเรียนก็เหลือบเห็นซองมินกับเรียวอุกกำลังโดนคนอุ้มขึ้นรถและรถคันนั้นก็กำลังเคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ สมองที่มีอยู่อันน้อยนิดสั่งให้ฮยอกแจวิ่งตามรถคันนั้นไป เพราะซองมินกับเรียวอุกต้องโดนลักพาตัวไปแน่ๆ
“เฮ้ย!! หยุดนะ!! แกจะเอาเพื่อนฉันไปไหน!!” ฮยอกแจวิ่งตามรถคันนั้นไปด้วยความเร็วสูง เพราะความเร็วของรถมันเริ่มเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน
“เฮ้ย!! หยุด!!”
เอี้ยดด!!
ปัง!! โครม!!
เพียงเซี้ยววินาทีทุกอย่างก็ได้หยุดลง ไม่เสียงร้องใดๆดังออกมาอีก มีเพียงความงงงวยของจงฮยอนกับอนยูเท่านั้น ที่หันมามองหลังรถกันหน้าเหรอหรา เพราะฮยอกแจที่วิ่งตามรถมาดันชนกับท้ายรถเข้าเต็มๆตอนรถเบรก เลยสลบลงไปนอนกองอยู่กับพื้น
“เมื่อกี้มีคนเรียกให้เราหยุดใช่มั้ย” อนยูถามขึ้น เพราะเมื่อกี้เขาเห็นเหมือนคนวิ่งตามมา แต่พอเบรกรถแล้วกลับไปมองไม่เห็นใคร
“โธ่เว้ย!! เวลาเคร่งเครียดอยู่! ลงไปดูสิ” พูดจบทั้งสองคนก็ลงไปดูที่หลังรถ แล้วก็ต้องตกใจ
“เฮ้ย!! ฉันขับรถชนคนตายเหรอวะ!!” อนยูร้องขึ้นมาอย่างตกใจเมื่อเห็นคนนอนสลบที่ท้ายรถ
“ตายบ้าอะไรเล่า!!” จงฮยอนนั่งลงข้างๆบุคคลที่นอนสลบอยู่ เอามือไปอังที่จมูกก็พบว่ายังหายใจ จึงเขี่ยไปมาเบาๆ
“ไอ้นี่มันใช่ฮยอกแจหรือเปล่าว่ะ” เมื่อเพ่งมองหน้าคนที่นอนสลบอยู่ชัดๆแล้วอนยูก็เหมือนจะนึกอะไรออก เพราะคนที่แทมินอยากให้เขาจับตัวไปข่มขืนจริงๆคือฮยอกแจ ไม่ใช่สองคนที่อยู่ในรถนั่น แต่เขากับจงฮยอนชอบสองคนนั้นมากกว่า
“เออ! ใช่ว่ะ งั้นเอาไปไว้ท้ายรถแล้วกัน”
เมื่อตกลงกันได้จงฮยอนกับอนยูก็ช่วยกันแบกฮยอกแจใส่ไว้ในกระโปรงท้ายรถ แล้วเอาไว้ให้ฮยอกแจได้หายใจ ก่อนจะขับรถมุ่งหน้าไปยังคอนโดของจงฮยอนเพื่อจัดการกับเหยื่อ
ด้านคยูฮยอนที่คุยกับซองมินแล้วอยู่ๆสายก็ตัดไป โทรกลับมาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่มีคนรับ เลยรีบขับรถมาที่โรงเรียนทันที แต่ก็ไม่เจอใคร พอโทรหาเรียวอุกก็ไม่มีคนรับอีกเช่นกัน
คยูฮยอนเดินวนไปวนมาบริเวณหน้าโรงเรียนอยู่หลายรอบก็เจอโทรศัพท์มือถือของซองมินที่หล่นอยู่ ยิ่งทำให้ความเป็นห่วงที่มีอยู่เพิ่มพูนมากขึ้นไปอีก มือเรียวเลยรีบกดโทรออกเบอร์ดงเฮทันที เผื่อว่าจะรู้อะไรบ้าง
(ว่าไงคยู) ดงเฮรับสายแล้วก็รู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อย เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ที่
คยูฮยอนโทรหา ไปได้เบอร์มาจากไหนเขาเองก็ไม่ค่อยจะแน่ใจเหมือนกัน
“นายรู้หรือเปล่าว่าซองมินอยู่ไหน” คยูฮยอนพยายามทำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด แต่มันก็ยังมีพิรุธจนดงเฮจับสังเกตได้
(ซองมินทำงานที่โรงเรียนกับเรียวอุกไม่ใช่เหรอ มีอะไรหรือเปล่าคยู)
“ซองมินกับเรียวอุกหายไป ฉันเจอโทรศัพท์ซองมินหล่นอยู่หน้าโรงเรียน ส่วนเรียวอุกก็ไม่ยอมรับสาย” น้ำเสียงของคยูฮยอนฟังดูต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง มันดูรีบร้อนและกังวลจนดงเฮเองก็ชักรู้สึกเป็นห่วง
(คิบอม! ซองมินกับเรียวอุกหายไป!) ดงเฮตะโกนถามคิบอมที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
(หายไปไหน)
(ไม่รู้ คยูฮยอนโทรมา)
(ขอคุยหน่อย....ซองมินกับเรียวอุกหายไปเหรอ) คิบอมมารับโทรศัพท์แทนดงเฮแล้วเริ่มบทสนทนากับคยูฮยอนใหม่
“เออ! แกพอจะรู้บ้างมั้ย!” ตอนนี้คยูฮยอนใจร้อนจะแทบจะทำอะไรไม่ถูก
(ลองเล่ารายละเอียดให้ฟังก่อน จะได้หาทางช่วยถูก) คิบอมพยายามจะบอกให้คยูฮยอนใจเย็นๆ เพราะเขายังไม่รู้ที่มาที่ไปอะไรเลย เลยไม่รู้จะเริ่มช่วยจากตรงไหนดี
“ซองมินกับเรียวอุกหายไปไหนไม่รู้ โรงเรียน ตอนฉันคุยโทรศัพท์กับซองมินอยู่ อยู่ๆสายมันก็ตัดไป แล้วฉันก็มาเจอมือถือซองมินหล่นอยู่ที่หน้าโรงเรียน” คยูฮยอนเล่าเรื่องอย่างละเอียดให้คิบอมฟังอีกครั้งด้วยความรวดเร็ว
(ใจเย็นเพื่อน เหมือนจะนึกอะไรออก วางสายก่อนนะ เดี๋ยวจะโทรไปหาใหม่) พูดจบคิบอมก็ตัดสายทิ้งไป
“บางทีอาจจะเป็นเรื่องที่คีบอมบอกก็ได้ เราเก็บเบอร์คีบอมไว้ไหนนะ” คิบอมเดินไปค้นลิ้นชักเพื่อค้นหาเบอร์มือถือของคีบอมที่ให้ไว้ แต่เขากลับจำไม่ได้ว่าเอาไปเก็บไว้ที่ไหน
“แต่ต้องเป็นฮยอกแจไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่ซองมินกับเรียวอุก” พูดไปมือก็ช่วยหาเบอร์โทรศัพท์มือถือของคีบอมอีกแรง
“บางทีมันอาจจะโยงกันก็ได้มั้ง.....เจอแล้ว!” ค้นไปค้นมาคิบอมก็ไปเจอมันอยู่ในกระเป๋ากางเกงตัวที่เขาใส่ไปซื้อของกับดงเฮ เพราะจำได้ลางๆว่ายังไม่ได้เอาของอะไรออกจากกระเป๋า แล้วก็เจอมันอยู่ในนี้
คิบอมรีบกดโทรศัพท์ต่อสายหาคีบอมทันทีที่เจอเบอร์ เพราะกลัวว่าคยูฮยอนจะรอจนเป็นบ้าไปซะก่อน เวลาที่คยูฮยอนโกรธน่ะใครก็เอาไม่อยู่
“คีบอมเหรอ นี่ฉันคิบอมเองนะ ตอนนี้เพื่อนฉันที่ชื่อซองมินกับเรียวอุกหายตัวไป ฉันอยากรู้ว่ามันจะเกี่ยวกับเรื่องที่นายมาบอกฉันหรือเปล่า” พอคีบอมรับสายคิบอมก็รีบถามทันที
(ซองมินกับเรียวอุกเหรอครับ ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ แต่ถ้าจะให้ชัวร์ ผมว่าคุณคิบอมไปที่คอนโด YoungDong ตรงแยกใกล้ๆกับรถไฟฟ้านะครับ ชั้น 14 ห้อง 1407 เพราะพวกนั้นจะพา....)
“คยูมันจะโทรมาทำไมตอนนี้วะ!” คิบอมพูดอย่างอารมณ์เสีย เพราะเขากำลังฟังรายละเอียดจาก
คีบอมอยู่คยูฮยอนก็โทรมาซะก่อน เพราะคงจะทนรอไม่ไหว
“คยู! แกขับรถไปที่คอนโด YoungDong นะ รู้จักใช่มั้ย ชั้น 14 ห้อง....ห้องอะไรวะ แกไม่น่าโทรมาขัดก่อนเลย ลืมไปเลยว่ามันห้องอะไร....อ้าว! วางไปซะแล้ว” คิบอมพักสายจากคีบอมและเปลี่ยนมาคุยกับ
คยูฮยอน แต่เขากลับเลขห้องไม่ได้ พอจะกลับไปถามอีกครั้งคีบอมก็วางสายไปเสียแล้ว
(เออ ขอบใจ แค่นี้นะ) พูดจบคยูฮยอนก็วางสายไปทันที
“เราก็ไปกันบ้างเถอะ” คิบอมหันไปบอกดงเฮที่กำลังฟังเขาอยู่อย่างตั้งใจ แล้วทั้งสองก็รีบออกไปเพื่อไปยังคอนโดที่คีบอมบอก
เมื่ออนยูกับจงฮยอนมาถึงที่หมาย ทั้งสองก็แบกซองมินกับเรียวอุกที่กำลังสะลึมสะลือจากกลิ่นถุงเท้าของจงฮยอนขึ้นบนห้องไป โดยลืมไปเลยว่าที่หลังรถยังมีอีกหนึ่งชีวิตที่พวกเขาเอาขึ้นรถมาด้วย เพราะจริงๆแล้วนั้นอนยูกับจงฮยอนไม่ได้คิดจะจับฮยอกแจแต่แรกอยู่แล้ว พวกเขาถูกใจซองมินกับเรียวอุกซะมากกว่า สำหรับ
ฮยอกแจที่เอามาด้วยเพราะเห็นว่าเป็นคนที่แทมินสั่งให้มาจัดการ
คยูฮยอนขับรถมาถึงคอนโดพอดีกับที่คิบอมและดงเฮมาถึงเพราะระยะทางจากบ้านคิบอมมาที่นี่จะใกล้กว่า ทั้งสามคนไม่ได้ทักทายกันอะไรมากมายต่างรีบขึ้นไปยังชั้น 14 ของคอนโดตามที่คีบอมบอกไว้ แต่พอมาถึงก็ไม่รู้ว่าห้องไหนอยู่ดี
“แล้วมันห้องไหน” คยูฮยอนมองไปรอบๆ จนทั่วทุกห้องแต่ไม่เห็นมีห้องไหนที่ดูมีพิรุธ แถมคิบอมยังจำไม่ได้อีกว่าห้องไหน ไม่รู้ว่าจะอยู่ที่นี่กันจริงหรือเปล่า แล้วก็ไม่รู้ว่าต้องไล่เคาะไปกี่ห้องถึงจะเจอห้องที่ซองมินกับเรียวอุกโดนจับตัวไปไว้
“น่าจะ 140...0...06 มั้ง 1406” คิบอมทำท่านึกแล้วก็เดินไปหยุดที่หน้าห้อง 1406 ยกมือขึ้นเหมือนจะเคาะประตู แต่ดงเฮร้องห้ามเอาไว้ซะก่อน
“แน่ใจนะว่าใช่ห้องนี้ นึกให้ดีๆก่อนสิ”
“แล้วถ้าใช่จริง มันจะมาเปิดประตูให้เหรอ พวกที่ทำแบบนี้ได้คงไม่โง่ขนาดนั้นหรอกมั้ง” คยูฮยอนแสดงความคิดเห็นบ้าง เพราะถ้าหากเป็นนั้นจริงๆ คนที่จะพาตัวซองมินกับเรียวอุกคงไม่ออกมาเปิดให้อย่างแน่นอน
“ลองดูก่อนก็แล้วกัน ไม่ถูกค่อยว่ากันใหม่” พูดจบคิบอมก็เคาะประตูทันที แต่ยังไม่ทันที่เจ้าของห้องจะได้ออกมาเปิดประตู เสียงของคีบอมก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน
“ห้อง 1407 ครับ ไม่ใช่ห้องนั้น” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองคีบอมกับยูบินที่กำลังวิ่งมาทางนี้ พร้อมกับประตูห้องที่คิบอมเคาะผิดได้เปิดออก
“มีธุระอะไรครับ” เสียงเจ้าของห้องที่ดังขึ้นทำให้ทุกคนเบนความสนใจไปอีกครั้ง เพราะเสียงนี้มันคุ้นหูเหลือเกิน
“พี่คังอิน!!!” ทั้งสามคนอุทานออกมาพร้อมกันเมื่อหันมาเห็นหน้าเจ้าของห้องที่คิบอมเคาะผิด
คังอินที่อยู่ในสภาพที่มีผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวพันท่อนล่างก็ดูจะตกใจอยู่เหมือนกัน แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีเพียงสีหน้าที่แสดงความหงุดหงิดออกมาเท่านั้น เพราะรู้สึกเหมือนกับว่าเขาจะตัดเจ้าเด็กพวกนี้ออกไปจากชีวิตไม่ได้จริงๆ ขนาดไม่ได้บอกว่าพักอยู่ที่ไหนตอนที่ย้ายออกมาพักกับลีทึกสองคน ยังอุตส่าห์มาเจอกันอีก แถมตอนนี้เขาก็กำลังยุ่งอยู่กับลีทึกอยู่ด้วย
“ใครมาเหรอ” ลีทึกได้ยินเสียงคับคล้ายคับคลาว่าจะใช่เสียงน้องๆในแก๊งเลยเดินออกมา สภาพนั้นไม่ได้ต่างจากคังอินเท่าไหร่
“พี่ทึก ซองมินกับเรียวอุกโดนจับตัวไป!!” ดงเฮโผลงออกมาเสียงดังเมื่อเห็นหน้าลีทึกทำให้คีบอมต้องรีบเข้ามาปิดปากไว้ เพราะกลัวว่าจงฮยอนกับอนยูที่อยู่เพียงแค่ห้องตรงข้ามจะได้ยิน และจะไหวตัวทัน
“เบาๆครับ อยู่แค่ห้องตรงข้ามกันเอง”
“ซองมินกับเรียวอุกโดนจับตัวไปเหรอ แต่เมื่อวันก่อนนายเพิ่งเล่าเรื่องที่ว่าฮยอกแจจะโดนข่มขืนในพี่ฟังเองนะ แล้วทำไมเป็นซองมินกับเรียวอุกล่ะ ล้อกันเล่นหรือเปล่า” ลีทึกทำหน้างง อยู่ๆก็มาบอกว่าซองมินกับเรียวอุกโดนลักพาตัวไป ไม่รู้ว่านี่มันเรื่องจริงหรือแค่แกล้งกันเล่นกันแน่ วันนั้นก็บอกว่าฮยอกแจจะโดนข่มขืน
“จริงๆครับ แต่สงสัยมันคงผิดแผนไปหน่อยมั้งครับ” คีบอมเป็นคนตอบคำถามแทนเพราะคงไม่มีใครในที่นี้ที่รู้ดีเท่าเขาแล้ว
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปเปลี่ยนชุดก่อน แล้วจะตามไป ห้องตรงข้ามนี้ใช่มั้ย คังอินนายโทรเรียกเยซองมาด้วย” เมื่อได้คำตอบเป็นการพยักหน้าจากน้องๆ คังอินกับลีทึกก็หายเข้าไปในห้องทันที พร้อมกับคำสั่งการของลีทึก
“ฮยอกแจจะโดนข่มขืน มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ” คยูฮยอนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวกับคนอื่นถามขึ้น สีหน้าของเขาบ่งบอกถึงความมึนงงและความสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างมาก ทำไมถึงไม่มีใครบอกเรื่องแบบนี้กับเขาเลย ทั้งที่ฮยอกแจก็เป็นเพื่อนเขาเหมือนกัน
“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนแล้วกัน ไปช่วยซองมินกับเรียวอุกก่อนดีกว่า” จบคำพูดของคิบอมทั้งหมดก็บุกเข้าไปในห้อง ด้วยกุญแจสำรองที่อยู่กับคีบอม
เมื่อเข้ามาภายห้องอนยูวางเรียวอุกลงบนโซฟาที่อยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนจงฮยอนนั้นอุ้มซองมินเข้าไปในห้องส่วนของห้องนอน ต่างคนจะได้ทำภารกิจของตัวเองไป
ห้องนี้เป็นห้องพักของจงฮยอนที่พ่อกับแม่ซื้อให้ก่อนที่เขาจะย้ายมาเรียนที่โซล ภายในห้องนั้นไม่ได้กว้างขวางหรูหราเท่าไหร่นัก มีเพียงห้องนอนหนึ่งห้องกับห้องน้ำในตัว ด้านนอกมีห้องครัวเล็กๆ กับห้องนั่งเล่น อนยูมักจะชอบมาเที่ยวที่ห้องนี้บ่อยๆ เพราะเขาสองคนสนิทกันที่สุด
อนยูเดินเข้าไปในห้องครัวและออกมาพร้อมกับกับน้ำเปล่าเย็นๆหนึ่งแก้วเพื่อนำมาให้กับเรียวอุก ที่รู้สึกว่าเพิ่งจะฟื้นจากอาการมึนถุงเท้าของจงฮยอนพอดี
“ทานน้ำหน่อยนะครับ” อนยูยื่นน้ำไปตรงหน้าเรียวอุกที่จ้องกลับมาด้วยสายตามึนงง
“นาย! แล้วฉันมาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย!” เรียวอุกลุกขึ้นยืนมองไปรอบๆห้อง แล้วกลับมาโฟกัสที่อนยูซึ่งกำลังยืนยิ้มให้อยู่ เขาจำได้แค่เพียงว่ายืนรอคยูฮยอนมารับอยู่กับซองมินที่หน้าโรงเรียน แล้วก็รู้สึกมึนจนจำอะไรไม่ค่อยได้
“ทานน้ำก่อนนะครับ ดูเหมือนคุณกำลังมึนๆอยู่ แล้วผมจะเล่าให้ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น” อนยูยื่นน้ำไปตรงหน้าเรียวอุก แต่กลับโดนปัดทิ้ง จนน้ำทั้งแก้วสาดใส่เต็มๆเสื้อของเขา จนเปียกไปทั้งตัว
“อ่า! ขอโทษทีนะ คือฉันไม่ได้ตั้งใจ” เรียวอุกตกใจที่ตนปัดมืออนยูออกแรงไปหน่อยจนน้ำหกใส่เสื้ออนยูจนเปียกไปหมด จึงรีบเข้าไปดู หยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมาเพื่อหวังจะช่วยเช็ดให้
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ” อนยูตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มและถอดเสื้อยืดที่เปียกของตัวเองออก ไม่รู้ว่าจะมีใครใจดีเท่าเขาไหม ขนาดจะจับตัวมาทำมิดีมิร้ายยังอุตส่าห์เอาน้ำมาให้กิน แต่กลับโดนปัดทิ้งแบบนี้ มันน่าน้อยใจจริงๆ
แต่ยังไม่ทันที่อนยูจะได้เดินไปไหน ประตูห้องก็เปิดออกซะก่อนอนยูที่อยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนยืนหันหลังให้ประตูโดยยืนบังเรียวอุกอยู่ ทำให้คนที่เข้ามาเห็นนั้นเกิดความเข้าใจผิดไปเต็มๆ เพราะคิดว่าอนยูกำลังจะทำมิดีมิร้ายกับเรียวอุก
“เฮ้ย!!! แกจะทำอะไรเรียวอุกน่ะ!!” เสียงดงเฮดังมาก่อนตัว รีบวิ่งเข้าไปดึงเรียวอุกมาหลบด้านหลังตัวเองด้วยความรวดเร็ว
“บังอาจจับเพื่อนฉันมาเหรอ!!!” คิบอมพุ่งตรงเข้าไปผลักอนยูจนหงายหลังลงไปนั่งอยู่ที่พื้น กำลังจะเข้าไปค่อมตัวอนยูไว้เพื่อจะได้ต่อยอีกซักสองสามหมัด แต่ก็ช้ากว่าคยูฮยอนที่พุ่งตัวนำหน้าคิบอมไป แล้วค่อม
อนยูไว้ มือหนึ่งบีบคางอนยูไว้และอีกมือยกง้างเตรียมจะต่อย
“ไอ้เลว! เอาซองมินของฉันไปไว้ไหน” คยูฮยอนซัดหมัดแรกเข้าไปเต็มๆหน้าของอนยู แล้วจับไหล่
ของอนยูเขย่าไปมาอย่างแรง ตอนนี้เขาแทบจะคุมสติไม่อยู่แล้ว
“ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย ฟังผมก่อนสิ” อนยูพยายามยกมือขึ้นปัดป้องตัวเองไว้แต่ก็สู้แรงของ
คยูฮยอนไม่ได้
คิบอมกับยูบินได้แต่ยินมองเพื่อนด้วยความสมเพชใจ รู้สึกสงสารเหมือนกันที่เพื่อนโดนกระทำถึงขนาดนี้ แต่มันก็เป็นบทลงโทษของคนผิด ไม่รู้ว่าถ้าหากเหล่าสมาชิกแก๊งรู้ว่าแทมินเป็นคนคิดแผนทั้งหมดจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง บางทีถ้าจบเรื่องนี้ไปอนยูกับจงฮยอนอาจจะเลิกคบเขาเป็นเพื่อนเลยก็ได้
“ทำอะไรน่ะ!พวกนาย!ฟังกันก่อนสิ เขา....” ยังไม่ทันที่เรียวอุกจะได้อธิบายให้ฟังว่าจริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้นก็โดนลีทึกที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จลากออกไปอยู่ที่ห้องของตัวเอง เพื่อรอเยซองมารับ ส่วนคังอินก็เข้าไปช่วย
คิบอมกับคยูฮยอนจัดการกับคนที่พาตัวซองมินกับเรียวอุกมา
“เรียวอุกเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เมื่อพาเรียวอุกกลับมาที่ห้องลีทึกกับดงเฮก็ทำการสำรวจหาร่องรอยหรือบาดแผล เพราะคนที่มันจับตัวเรียวอุกมามันถอดเสื้อออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าจะโดนทำอะไรไปบ้าง
“ผมไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย” เรียวอุกว่าหน้าบึ้ง เพราะดูเหมือนพวกเขาจะทำกับอนยูมากเกินไป เห็นแล้วก็น่าสงสาร
“ไอ้นั่นมันไม่ได้ทำอะไรนายใช่มั้ย” ดงเฮถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“เขาไม่ได้ทำอะไรฉันซักหน่อย แค่เอาน้ำมาให้ฉันเฉยๆ แต่ฉันดันทำหกใส่เขา เสื้อก็เลยเปียกเท่านั้นเอง แล้วไปต่อยเขาแบบนั้นทำไมกัน” เรียวอุกพูดไปตาก็พยายามจะชะเง้อมองไปยังอีกห้อง เพราะไม่รู้ตอนนี้สภาพของอนยูจะเป็นยังไงบ้าง ดูจากอารมณ์ของคิบอมกับคยูฮยอนแล้วน่าจะโกรธไม่น้อยเลยทีเดียว
“แต่มันกำลังจะข่มขืนนายนะ แล้วซองมินล่ะ” ดงเฮบอก
“ข่มขืนอะไรกัน” เรียวอุกทำหน้างง เพราะดูแล้วไม่เห็นวี่แววว่าอนยูจะข่มขืนเขาตรงไหน
“ก็ที่มันจับตัวนายมาไงเล่า!แล้วฉันถามว่าซองมินอยู่ที่ไหน!” ดงเฮเองชักจะเริ่มอารมณ์เสีย เพราะพูดเท่าไหร่เรียวอุกก็ไม่เชื่อซักที
“พอๆ ทั้งสองคน! อีกซักพักเยซองก็คงจะมานะ ตอนนี้นายนั่งพักก่อนเถอะ” ลีทึกต้องรีบห้ามทัพน้องๆไว้ก่อนที่จะทะเลาะกันไปมากกว่านี้ ดงเฮคงจะเป็นห่วงเพื่อนมากไปจนเผลอตวาดใส่เรียวอุก เขาเองก็ไม่อยากเห็นน้องๆต้องมาทะเลาะกันเลยต้องรีบห้ามไว้ก่อน
ตอนที่คังอินโทรไปหาเยซอง พอคังอินบอกว่าเรียวอุกโดนจับตัวไป เยซองก็โวยวายใหญ่ และก็คงจะมาถึงในที่นี้ในไม่ช้านี้
เพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้นเยซองก็มาถึงห้องของลีทึก พร้อมกับอาการเหนื่อยหอบ เมื่อเยซองเห็นว่าเรียวอุกนั่งอยู่ที่โซฟาก็ตรงเข้ามากอดไว้ทันที
“อุกกี้ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” เยซองกระชับกอดจนแน่นแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เขาไม่น่าปล่อยให้เรียวอุกกลับบ้านคนเดียวเลยจริงๆ
“ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย ปล่อยได้แล้ว” เรียวอุกค่อยๆดันเยซองออกเบาๆ เพราะตอนนี้ลีทึกกับดงเฮก็อยู่ด้วย
“กลับบ้านกันนะ” พูดจบเยซองก็พาเรียวอุกออกไปจากห้องทันที มีเพียงเสียงโวยวายเล็กน้อยๆ ของเรียวอุกเท่านั้นที่ลีทึกกับดงเฮได้ยินแว่วๆมา
“หวังว่ามันคงไม่ทำอะไรเรียวอุกนะ” ลีทึกกับดงเฮได้แต่ภาวนาไปให้ จนกระทั่งเสียงของเรียวอุกหายไปจากโสตประสาทการได้ยิน
หลังจากที่จัดการกับอนยูด้านนอกเรียบร้อยแล้ว คยูฮยอนเดินเข้าไปในห้องนอนที่จงฮยอนพาซองมินเข้าไปและภาพที่เห็นนั้นทำให้คยูฮยอนโกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่อยู่
ภาพที่จงฮยอนกำลังก้มๆเงยๆอยู่บนเรือนร่างเปลือยเปล่าของซองมิน เหลือแค่เพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวเท่านั้นที่ปกปิดร่างกายส่วนล่างของซองมินอยู่ ลิ้นของจงฮยอนกำลังนัวเนียบริเวณยอกอกอวบอิ่ม ส่วนมือก็กำลังจะถอดปราการด่านสุดท้ายของซองมินที่กำลังสะลึมสะลือออก
“อย่าอยู่เลยมึง!!!” ด้วยความโมโห คยูฮยอนตรงเข้าไปกระชากจงฮยอนออกอย่างแรงด้วยความโกรธจัด ง้างหมัดเตรียมจะชกจงฮยอนเต็มที่ แต่คิบอมกับคีบอมเข้ามาล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้ซะก่อน
“ปล่อยดิวะ!!~” คยูฮยอนสะบัดตัวอย่างแรง จนคิบอมกับคีบอมเริ่มจะเอาไม่อยู่ เขาอยากจะเข้าไปซัดหน้าไอ้คนที่ทำกับซองมินแบบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด ซองมินที่เขาถะนุถนอมของเขามา แต่ต้องแปดเปื้อนเพราะคนเลวๆแบบนี้ ไม่อยากจะหายใจร่วมโลกเดียวกันเลยจริงๆ
“แกไปดูซองมินนู้นไป! เดี๋ยวไอ้นี่พวกฉันจัดการเอง!” คิบอมเบ้หน้าไปทางซองมิน ก่อนจะปล่อยตัว
คยูฮยอนออก ซองมินตอนนี้ดูเหมือนจะยังไม่ค่อยได้สติดีนัก ไม่รู้ว่าจะรู้ตัวหรือเปล่าว่าโดนทำอะไรไปบ้าง และไอ้สารเลวที่ทำกับเพื่อนของเขา เขาจะจัดการมันเอง
“ไอ้เลวเอ้ย!” ก่อนจะเดินเข้าไปหาซองมินคยูฮยอนอดไม่ได้เลยประเคนหมัดหนักๆใส่จงฮยอนไปหนึ่งที จนจงฮยอนลงไปนอนอยู่ที่พื้น ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าของซองมินมาใส่ให้ ยังไงเขาก็ต้องลงไม้ลงมือบ้าง ไม่งั้นไอ้สาวเลวนี่คงไม่ได้ตายดีแน่ๆ
“พวกแกจะทำอะไรน่ะ!!” จงฮยอนเห็นคยูฮยอนกำลังจะอุ้มซองมินขึ้นเลยจะพยายามพยุงตัวเองเข้าไปขวางเข้าไปขวางแต่โดนคิบอมใช้เท้าถีบเข้าเต็มๆที่ท้องจนต้องลงไปนอนจุกอีกรอบ
“แล้วฉันจะกลับมาคิดบัญชีกับแกทีหลัง!!!” คยูฮยอนบอกด้วยเสียงที่แสดงถึงความโกรธจัดจนดูน่ากลัว แม้กระทั่งเพื่อนสนิทอย่างคิบอมเองยังไม่เคยเห็นคยูฮยอนโกรธขนาดนี้มาก่อน
“รีบไปเถอะคยู เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง” คิบอมหันไปบอกคยูฮยอนที่ยืนมองจงฮยอนจนแทบจะฆ่ากันทางสายตาได้อยู่แล้ว
คยูฮยอนพยักหน้าเป็นการเข้าใจ แต่ก็ไม่วายเตะเสยคางจงฮยอนอีกรอบขณะที่กำลังเดินผ่านไป จนกลายเป็นว่าคยูฮยอนเป็นคนจัดการจงฮยอนเองจนคิบอมแทบจะไม่ต้องทำอะไรต่อ เพราะแค่นี้จงฮยอนก็แทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นมาสู้พวกเขาได้อีก แล้วคยูฮยอนก็จากไปพร้อมกับซองมินที่ยังไม่ได้สติดีนัก
“เพราะแกไอ้คีบอม!!~ แกใช่มั้ยที่เป็นคนบอกพวกมัน!!~ เพราะแกคนเดียว!!” จงฮยอนพยายามยืนขึ้นมาอย่างยากลำบากชี้หน้าด่าคีบอมด้วยความโกรธแค้น ต้องเพราะคีบอมแน่ๆ ที่ไปบอกคนพวกนี้ แผนถึงได้ล้มเหลวแบบนี้
“ทำเลวแล้วยังจะมาว่าคนอื่นอีก จัดการเลยดีมั้ยเนี่ย” ยูบินที่เพิ่งช่วยคังอินมัดอนยูด้านนอกเสร็จเข้ามาได้ยินก็อดไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ตรงเข้าไปถีบจงฮยอนจนหงายหลัง แล้วตามด้วยการสหบาทาของทุกคนที่อยู่ในที่นี้ จนจงฮยอนแทบจะกระอักเลือดเลยทีเดียว
----------------------------------------
kr...Talk
สวัสดีจ้าทุกคน
เค้าขอโทดนะที่แอบผิดสัญญานิดหน่อย
แบบว่าไรเตอร์อีกคนมันไม่ให้อัพ
ไปโทษมันเลย 555 โยนหน้าด้านๆ
ลุ้นกันใช่ไหมล่ะ
ว่าฮยอกแจของเราจะเป็นอารัยไหม
ถ้าอ่านตอนนี้จบก็จะรู้ว่าคนที่โดนไม่ใช่ฮยอกแต่เป็นเรียวและมิน
งานเข้ากี้กับเยซะแล้ว
น้อยใจชะมัด
คนเม้นน้อย
ถ้าคราวหน้าเม้นไม่ถึง 940 เม้นนะ
ขอไม่ให้ได้ไปดูคอนSJเลย
555+ ล้อเล่นนะ
ไปแล้ว อ่านฟิคต่อดีกว่า
จุ๊บๆจ๊ะ ที่รัก
----------------------------------------
kr...Talk
สวัสดีจ้าทุกคน
เค้าขอโทดนะที่แอบผิดสัญญานิดหน่อย
แบบว่าไรเตอร์อีกคนมันไม่ให้อัพ
ไปโทษมันเลย 555 โยนหน้าด้านๆ
ลุ้นกันใช่ไหมล่ะ
ว่าฮยอกแจของเราจะเป็นอารัยไหม
ถ้าอ่านตอนนี้จบก็จะรู้ว่าคนที่โดนไม่ใช่ฮยอกแต่เป็นเรียวและมิน
งานเข้ากี้กับเยซะแล้ว
น้อยใจชะมัด
คนเม้นน้อย
ถ้าคราวหน้าเม้นไม่ถึง 940 เม้นนะ
ขอไม่ให้ได้ไปดูคอนSJเลย
555+ ล้อเล่นนะ
ไปแล้ว อ่านฟิคต่อดีกว่า
จุ๊บๆจ๊ะ ที่รัก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น