[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #40 : Part 10 : Little Love!! Dragonchick!! ภาค 2

Part 10 : Little Love!! Dragonchick!!

 

 

 

เช้าวันรุ่งขึ้นที่แสนจะสดใส มันเป็นวันหยุดสำหรับนักเรียนที่เครียดกับการเรียนมาทั้งอาทิตย์

 

รถยนต์คันงานของบ้านตระกูลลีกำลังขับเคลื่อนเข้ามาภายในตัวบ้านของตระกูลโจในเวลาเช้าตรู่ และขณะนี้ผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลกำลังร่าเริงกันอยู่บนโต๊ะอาหาร

 

“นี่ซองมินกับคยูฮยอนยังไม่ตื่นอีกเหรอคะ” คุณนายลีเอ่ยถาม

 

“คิดว่าคงจะสายๆนะค่ะเพราะเป็นวันหยุด ดิฉันว่าเราขึ้นไปปลุกด้วยกันเลยดีมั้ยคะ” แล้วทั้งโต๊ะอาหารก็หัวเราะออกมาพร้อมกันหลังจากที่คุณนายโจพูดจบ

 

“เสียมารยาทมั้งคะ” คุณนายลีตอบกลับอย่างอารมณ์ดี

 

“แต่ผมว่าขึ้นไปให้เห็นกับตาเลยก็ดีเลยนะ” คุณโจพูด

 

“ผมเห็นด้วยครับ แต่ถ้าเกิดพวกเขาไม่ได้อยู่ในสภาพอย่างที่พวกเราคิดไว้ล่ะ” คุณลีถามขอความคิดเห็นพลางทำท่านึกไปด้วย

 

“แหม! คุณก็ คิดถึงครั้งแรกของเราสิคะ” คุณนายลีหันไปตีแขนสามี ท่าทางการพูดไม่ได้มีเขินอายเลยซักนิด เพราะอายุก็ปาเข้าไปไม่รู้เท่าไหร่กันแล้ว

 

“อายคนอื่นบ้างสิคุณ” คุณลีทำเป็นขมวดคิ้วใส่ภรรยา เหล่าตระกูลโจเลยหัวเราะออกมาเบาๆ

 

“เอาเป็นว่าพอทานอาหารเสร็จเราขึ้นไปด้วยกันเลยนะคะ” คุณนายโจสรุปแล้วทุกคนก็เริ่มรับประทานอาหารกันต่อ ส่วนบทสนทนาต่อๆมาก็ไม่พ้นเรื่องของลูกชายตัวเอง

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

“อืม~” เสียงครางเบาๆดังออกมาจากลำคอของคนที่นอนซุกอยู่กับแผ่นอกกว้าง แต่ซองมินก็ไม่มีท่าทีว่าจะลืมตาขึ้นกลับซุกตัวเข้าหาแผ่นอกเปลือยเปล่าของคยูฮยอนมากกว่าเดิม

 

“ตื่นแล้วเหรอ” คยูฮยอนลูบเส้นผมของซองมินเบาๆ เขาตื่นมาได้ซักพักใหญ่แล้วแต่ยังไม่อยากลุกไปไหน

 

การส่ายหน้าไปมาคือคำตอบพร้อมวงแขนที่โอบรอบเอวของคยูฮยอน ใบหน้าหวานยังคงซบอยู่กับแผ่นอกกว้างจนคยูฮยอนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆของซองมินที่เปารดอยู่ตลอดเวลา

 

“ตื่นได้แล้วนะ....เก้าโมงแล้ว” คยูฮยอนเงยหน้ามองนาฬิกา เมื่อคืนพวกเขาก็ไม่ได้หนักอะไร แถมยังนอนเร็วกันอีกต่างหาก

 

“วันหยุดนี่ นอนนานๆก็ได้” เสียงอู้อี้ตอบกลับมา ซองมินยังคงกอดอยู่อย่างนั้นจนคยูฮยอนยิ้มกว้าง

 

“จะนอนอยู่อย่างนี้น่ะเหรอ” คยูฮยอนลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยเปล่าของซองมิน ทำให้หน้าหวานเงยขึ้นมาสบตาเขาในทันที

 

“นอนเฉยๆ” ซองมินตอบออกมาเสียงเรียบ

 

“ไม่เอาอ่ะไม่อยากนอนเฉยๆ” แล้วคยูฮยอนก็ขึ้นคร่อมซองมินด้วยความรวดเร็วภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

 

“อย่านะคยู!” ซองมินดิ้นไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี เมื่อคยูฮยอนหอมแก้มเขาซ้ายขวาสลับกันไปมาแล้วจี้ที่เอวเบาๆเพื่อต้องการหยอกเล่น

 

“เจ็บอยู่หรือเปล่า” คยูฮยอนหยุดการกระทำแล้วถามขึ้น ซองมินส่ายหน้าเป็นคำตอบ

 

“จริงเหรอ ไหนขอดูหน่อยซิว่ามีแผลหรือเปล่า” คยูฮยอนมุดลงไปใต้ผ้าห่ม แล้วจับขาของซองมินไว้

 

“ไม่มีหรอกน่า! เลือดไม่ได้ออกซักหน่อย! คยู! ไม่เอานะ!” ซองมินดิ้นไปมาเมื่อคยูฮยอนพยายามจะแยกขาของเขาออก

 

ซองมินมุดเข้าไปในผ้าห่มเล่นไล่จับกับคยูฮยอน หมาป่าพยายามจะตะคลุบกระต่าย ส่วนกระต่ายก็พยายามดิ้นหนี ทำให้เกิดเสียงหัวเราะคิกคักดังเล็ดลอดออกไปถึงหน้าห้องที่บัดนี้มีเหล่าคุณพ่อคุณแม่กำลังยืนฟังกันอยู่

 

“สงสัยจะตื่นกันแล้วล่ะครับ” คุณโจบอก พลางหยิบกุญแจสำรองของห้องลูกชายออกมาจากกระเป๋ากางเกง

 

“ทำอะไรกันอยู่นะ ท่าทางดูน่าสนุกจัง” คุณนายโจพูดอย่างตื่นเต้น

 

คุณโจไขกุญแจเข้าไปแล้วเปิดประตูออก ทั้งสี่คนเดินเข้าไปกันอย่างเงียบๆ โดยที่ลูกชายทั้งสองไม่รู้ตัวเลย

 

ภาพที่เห็นตรงหน้าคือคยูฮยอนกำลังกดแขนทั้งสองข้างของซองมินไว้กับเตียง ใบหน้าของทั้งสองคนห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น ร่างกายที่พ้นผ้าห่มออกมาเพียงแค่กลางหลัง ก็พอจะทำให้รู้ได้ว่าตอนนี้ซองมินกับคยูฮยอนอยู่ในสภาพไหนกัน

 

“คยู!” คุณนายโจอุทานออกมาเสียงสูง ทำให้ทั้งซองมินและคยูฮยอนหันไปมองทางต้นเสียง และทั้งสองก็ผละออกจากกันทันทีเมื่อรู้ว่าใครยืนอยู่ที่หน้าห้อง

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

โซฟาตัวใหญ่สองตัวที่ตั้งอยู่กลางบ้านดูจะเล็กลงไปถนัดตาเมื่อสองครอบครัวมานั่งรวมกัน การพูดคุยเป็นไปอย่างออกรสออกชาติสำหรับผู้ใหญ่ แต่อีกสองชีวิตวัยรุ่นที่นั่งอยู่ได้แต่นั่งรอรับชะตากรรมเท่านั้น

 

แต่เวลาผ่านไปซักพักใหญ่แล้วการพูดคุยก็ไม่เข้าเรื่องเข้าราวที่ควรจะพูดถึงกันซักที มีแต่เรื่องธุรกิจที่ฟังแล้วมันน่าเบื่อสำหรับเด็ก

 

คยูฮยอนกับซองมินได้แต่ทำหน้าเบื่อโลกฟังผู้ใหญ่คุยกัน ในเมื่อไม่ได้ว่ากล่าว หรือกีดกันอะไรแต่กลับเรียกพวกเขาลงมาให้ฟังเรื่องที่มันไม่ใช่เรื่องของเขาสองคนเลย

 

“ทำไมทำหน้ากันอย่างนั้นล่ะลูก” ดูเหมือนคุณนายลีจะเป็นคนที่สังเกตเห็นสีหน้าของลูกชายทั้งสองเป็นคนแรก เสียงหวานๆเลยเอ่ยถามขึ้น

 

“เบื่อครับ” ซองมินตอบออกไปตามตรง

 

“ถ้าเบื่อก็ไปไหนก็ได้ลูก ที่จริงพวกพ่อก็ไม่ได้มีอะไรหรอก ก็แค่อยากอยู่กับลูกๆเฉยๆ.....นี่พ่อไม่ได้จะขัดความสุขเราสองคนเลยนะ” คุณโจบอกใบหน้ายิ้มแย้ม วันนี้วันหยุดทั้งทีก็อยากจะอยู่กับลูกชายบ้าง แถมวันนี้ครอบครัวของลูกสะใภ้ยังมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกต่างหาก

 

“งั้นผมไปนะครับ” พูดจบคยูฮยอนก็ลุกขึ้นไปฉุดซองมินให้ลุกขึ้นแล้วทั้งสองคนก็เดินออกไปที่สวนของบ้าน

 

“ผมว่าเขาคงจะอยากอยู่ด้วยกันมากกว่าล่ะมั้งครับ” คุณลีพูดอย่างอารมณ์ดี

 

“นั่นน่ะสิคะ ดิฉันว่าเรามาพูดถึงเรื่องการหมั้นหมายดีกว่ามั้ยคะ ไหนๆเราก็จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” คุณนายโจพูด

 

“นั่นสินะครับ” คุณโจพูด

 

แล้วการพูดคุยก็ดำเนินต่อไป ก็เพิ่งจะมาเข้าเรื่องตอนที่คนสำคัญสองคนออกไปจาวงสนทนากันแล้วนั่นแหละ

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

“นายช่วยฉันได้แค่นี้จริงๆเหรอ” ฮยอกแจพูดเสียงเศร้าเมื่อเห็นเงินที่ถืออยู่ในมือ มือมันสลับกับหน้าของเพื่อนรัก

 

“ตอนนี้พ่อกับแม่ฉันยังไม่กลับจากต่างประเทศ เงินที่ฉันมีก็พอแค่ค่ากินค่าอยู่ของฉันเท่านั้นแหละ ฉันช่วยนายได้แค่นี้จริงๆ” คิบอมตบไหล่ฮยอกแจเบาๆ เงินเพียงหมื่นวอนเท่านั้นที่เขาสามารถช่วยเพื่อนได้

 

“ฉันก็ช่วยนายได้แค่นี้เหมือนกันฮยอกแจ บ้านฉันไม่ได้รวยเหมือนคนอื่นๆนะ” ดงเอรีบชิงตอบทันทีเมื่อสายตาน่าสงสารมองมาที่เขา ห้าพันวอนมันก็ถือว่าเยอะสำหรับเขาแล้วนะ

 

“งั้นฉันขอบใจนายสองคนมากเลยนะ ฉันไปล่ะ” ฮยอกแจโบกมือลาแล้วเดินจากคิบอมกับดงเฮออกมาจากบ้านตระกูลคิมของคิบอม

 

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ วันที่สองสำหรับการหาเงินห้าแสนวอนของเขาแต่ที่เขามีตอนนี้ มันแค่หนึ่งหมืนห้าพันวอนเท่านั้น เมื่อวานจะไปหาคยูฮยอนที่บ้านมันกลับไปตอนรับแขก

 

ฮยอกแจหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรออกเบอร์เพื่อนรักอีกคน เผื่อวันนี้มันจะยอมต้อนรับเพื่อนที่กำลังลำบากอย่างเขาบ้าง

 

“คยู~” เมื่อปลายสายรับ ฮยอกแจที่เรียกเสียงยานคางเหมือนคนหมดหวังกับชีวิตเต็มที

 

(ฮยอกแจเหรอ นี่ซองมินนะ) ปลายสายตอบรับมาเสียงสดใส

 

“ขอคุยกับคยูหน่อยได้มั้ยครับ”

 

(ยังไม่ตื่นเลยน่ะ มีอะไรหรือเปล่า)

 

“พี่ซองมิน~” เสียงของฮยอกแจเหมือนคนที่กำลังร้องไห้อยู่ จนซองมินเริ่มจะเป็นห่วงขึ้นมาบ้างแล้ว

 

(ฮยอกแจเป็นอะไรหรือเปล่า)

 

“มีเงินให้ผมยืมซักห้าแสนมั้ยครับพี่” คำตอบของฮยอกแจทำให้ซองมินกระจ่างในอาการของฮยอกแจทันที

 

(ฉันไม่มีหรอกห้าแสนน่ะ มาที่บ้านคยูแล้วกันนะ) ซองมินพูดจบก็ตัดสายทิ้งไป

 

ฮยอกแจเลยรีบตรงไปยังป้ายรถประจำทาง เผื่อซองมินจะช่วยเขาได้ ซักเล็กๆน้อยๆก็ยังดี

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

“ฉันช่วยนายได้แค่นี้แหละฮยอกแจ” ซองมินยื่นเงินสองหมื่นวอนให้ฮยอกแจ มันเป็นเงินของเขากับคยูฮยอนรวมกัน

 

“ขอบคุณครับ” ฮยอกแจรับเงินมาและเอาไปรวมกับของคิบอมและดงเฮ

 

“ก็ปากนายมันหาเรื่องนี้นี่นะ” คยูฮยอนบ่นแล้วส่ายหน้ากับไอ้นิสัยชอบหาเรื่องใส่ตัวของฮยอกแจ

 

“ก็ใครจะไปรู้เล่าว่าจะแพ้”

 

“ถ้าไม่รู้ก็อย่าไปรับปากเขาสิ ปากนายมันหาเรื่องเอง”

 

“ยังไงฉันก็ขอบคุณมากแล้วกัน ถ้ามีเมื่อไหร่ฉันจะเอามาคืน ไปล่ะ” แล้วฮยอกแจก็จากบ้านตระกูลโจมา ไปยังที่หมายต่อไปที่ยังไม่รู้ว่าที่ไหน

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

เช้าวันจันทร์ที่ดูแสนจะสดใสแต่สีหน้าและท่าทางของฮยอกแจกลับดูอิดโรย จนสมาชิกในแก๊งเริ่มเกิดอาการเป็นห่วง

 

“ฮยอกแจ นายโอเคนะ” ซองมินถามขึ้นทันทีเมื่อฮยอกแจนั่งลงที่โต๊ะในเวลาพักกลางวัน

 

“ครับ” ฮยอกแจพยักหน้าเบาๆ แล้วฟุบลงกับโต๊ะ รู้สึกเหนื่อยมากๆกับการวิ่งหาเงิน ทำงานทุกอย่างเพื่อให้ได้เงินมา วันหยุดที่ผ่านมาเขาไม่ได้พักเลยซักนิด

 

“แล้วเรื่องเงินล่ะ” คิบอมถามขึ้น

 

“อย่าพูดถึงมันเลย” เสียงอู้อี้ของฮยอกแจดังลอดออกมา คนที่ฟังเลยได้แต่ถอนใจ

 

เพื่อนในแก๊งอยากจะช่วยให้เต็มที่แต่ก็โดนซีวอนสั่งไว้ว่าให้ช่วยเท่าที่จำเป็น จะได้ถือเป็นการดัดนิสัยของฮยอกแจไปด้วย ส่วนเรื่องเงินห้าแสนนั้นฮันคยองจัดการเรียบร้อยแล้วแต่สั่งห้ามไม่ให้บอกฮยอกแจ มีเพียงซีวอนกับฮันคยองเท่านั้นรู้กัน

 

“อย่าลืมนะ นายต้องคืนเงินให้โรงเรียนภายในสัปดาห์นี้” ซีวอนพูดเตือน ทำเอาฮยอกแจอยากจะโขกหัวกับโต๊ะให้ตายซะตรงนี้

 

“ฉันรู้แล้วล่ะน่า”

 

“กินอะไรมั้ยเดี๋ยวฉันไปซื้อให้” คยูฮยอนที่กำลังจะไปซื้อข้าวของตัวเองอาสาที่จะซื้อให้ฮยอกแจด้วย เพราะดูท่าแล้วฮยอกแจคงจะไม่ไหวแน่ๆ

 

“ฉันไม่อยากกิน” ฮยอกแจยังคงฟุบอยู่อย่างนั้น ส่ายหัวไปมาเป็นคำตอบให้คยูฮยอน

 

“เดี๋ยวฉันซื้อมาให้ก็แล้วกัน” แล้วคยูฮยอนก็เดินไปกับซองมิน ถ้าฮยอกแจไม่กินอะไรซักหน่อยคงได้ไปนอนห้องพยาบาลแน่ๆ

 

หลังจากหมดคาบพักกลางวัน ทุกคนก็ขึ้นเรียนตามปกติ เว้นก็แต่ฮยอกแจที่โดนเพื่อนๆแบกไปนอนที่ห้องพยาบาล เพราะไข้ขึ้น ของที่คยูฮยอนซื้อมาให้ก็ไม่ยอมกิน

 

“ถ้านายไม่สบายแบบนี้แล้วจะเอาแรงที่ไหนทำงานหาเงินล่ะ รักษาสุขภาพหน่อยสิ แล้วตอนเย็นฉันกับคยูจะมารับก็แล้วกันนะ” คิบอมบอกก่อนจะเดินออกไปกับคยูฮยอนเหลือก็แต่ซีวอนที่ยังอยู่ในห้องพยาบาล

 

“ฉันมีงานสบายๆ ให้นายทำ ถ้านายดีขึ้นเมื่อไหร่แล้วค่อยเริ่มงานแล้วกันนะ” ซีวอนบอกฮยอกแจที่นอนอยู่บนเตียง อีกไม่นานยาคงจะออกฤทธิ์ แล้วฮยอกแจก็คงจะหลับ

 

“อืม ขอบคุณนะ” ฮยอกแจยิ้มกลับไปให้บางๆ

 

“พักผ่อนมากๆก็แล้วกัน ฉันไปเรียนก่อนล่ะ” แล้วซีวอนก็เดินออกมาจากห้องพยาบาล

 

พอพ้นขอบประตู มือเรียวยาวก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหาเบอร์คนที่มีฐานนะในอดีตเป็นคนรัก แต่ปัจจุบันเป็นพี่ชาย

 

“พี่ฮันคยอง พี่ว่างหรือเปล่าครับ” เมื่อปลายรับ ซีวอนก็กรอกเสียงลงไปทันที

 

(อืม เลิกเรียนพอดีเลย มีอะไรหรือเปล่า)

 

“พี่มารับฮยอกแจที่โรงเรียนหน่อยสิครับ ตอนนี้ไม่สบายนอนอยู่ที่ห้องพยาบาล”

 

(ไม่สบายเหรอ....ได้ๆ เดี๋ยวพี่จะรีบไป แค่นี้นะ) แล้วฮันคยองก็ตัดสายทิ้งไป

 

ซีวอนยิ้มให้กับมือถือของตัวเอง เริ่มจะเห็นความสุขของฮันคยองขึ้นมาลางๆ หลังจากที่เห็นพี่ชายเอาแต่ทำตัวนิ่งขรึม หวังว่าฮยอกแจจะทำให้ความรักของฮันคยองสมหวังขึ้นมาซักที

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

ไม่นานฮันคยองก็ขับรถมาถึงโรงเรียนและตรงมาที่ห้องพยาบาลทันที เมื่อมาถึงก็พบกับฮยอกแจที่นอนหลับปุ๋ยอย่างสบาย จะเว้นก็แต่สีหน้าที่ดูซีดเซียวขาดเลือดฝาดเหมือนอย่างปกติก็เท่านั้น

 

“คงจะเหนื่อยล่ะสิ หลับให้สบายแล้วกันนะครับ ว่าที่แฟนของผม” ฮันคยองนั่งลงที่ข้างเตียงของฮยอกแจ ลูบผมนุ่มสวยไปมาอย่างเบามือ แต่สุดท้ายเขาก็ทำให้ฮยอกแจตื่น

 

“อืมม...” ฮยอกแจพลิกตัวไปมา แล้วลืมตาขึ้นช้าๆ เพราะคิดว่าคิบอมกับคยูฮยอนมารับกลับบ้าน และนี่ก็คงจะเลิกเรียนแล้ว

 

“ทำไมเลิกเรียนเร็วจัง” ฮยอกแจลุกขึ้นช้าๆพร้อมกับบิดขี้เกียจโดยไม่ได้รู้เลยว่าคนที่มาน่ะใช่เพื่อนของตัวเองหรือเปล่า

 

“เพิ่งเริ่มคาบบ่ายไปไม่นานเอง” ฮันคยองตอบกลับมา ทำเอาฮยอกแจเบิกตากว้างแล้วจ้องเขม็ง เพราะนี่มันไม่ใช่เสียงคิบอมหรือคยูฮยอน

 

“ฮันคยอง! มาได้ไง” ฮยอกแจอุทานขึ้นอย่างตกใจ ก่อนจะเอนหลังพิงหัวเตียงเพราะยังรู้สึกเพลียอยู่และเพิ่งจะนอนไปได้แค่นิดเดียวเท่านั้น

 

“มารับกลับบ้านไง ไม่สบายแบบนี้กลับไปพักที่บ้านดีกว่า” ฮันคยองใช้หลังมือวางทาบลงบนหน้าผากของฮยอกแจเมื่อวัดอุณหภูมิในร่างกายของคนป่วย

 

“ไม่ต้องหรอก ฉันกลับพร้อมเพื่อนๆดีกว่า” ฮยอกแจค่อยๆจับมือฮันคยองออกอย่างเชื่องช้า เพราะไม่ค่อยมีแรงและวางมันไว้ตรงหน้าตักของฮันคยอง

 

“นายต้องกลับ ถ้านายดื้อฉันจะอุ้มนายไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้แหละ” ฮันคยองทำท่าจะอุ้มฮยอกแจขึ้น คนที่แทบจะไม่มีแรงเหลือเลยต้องรีบตอบตกลง เพราะตอนนี้เขาก็อยากกลับบ้านอยู่เหมือนกัน ถ้าได้กลับไปพักที่บ้านคงน่าจะดีกว่าอยู่ที่นี่

 

“ก็ได้ๆ แต่ฉันยังไม่ได้ทำเรื่องลาเลยนะ”

 

“ซีวอนจัดการให้แล้ว ส่วนตอนนี้เราก็กลับบ้านกัน” ฮันคยองแจงเรื่องให้ฮยอกแจฟังและค่อยๆพยุงคนป่วยให้ลุกขึ้นยืน ซึ่งฮยอกแจก็ทำตามแต่โดยดีไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ

 

ฮันคยองเปิดประตูรถให้ฮยอกแจเข้าไปนั่ง เมื่อฮยอกแจเอนหัวพิงเบาะเปลือกตาที่แสนจะหนักอึ้งก็ปิดลงทันที และตามาด้วยเสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอ

 

ฮันคยองเข้าประจำที่นั่งคนขับมองภาพที่ฮยอกแจหลับแล้วก็อมยิ้มออกมาบางๆ แล้วจึงออกรถเพื่อพาคนป่วยไปส่งที่บ้าน

 

“ฮยอกแจๆ” ฮันคยองเรียกฮยอกแจเบาๆ เมื่อรถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านของฮยอกแจแล้ว แต่ดูเหมือนว่าคนที่ไม่สบายไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยซักนิด

 

ด้วยความที่ไม่อยากลดเวลาพักผ่อนของฮยอกแจ ฮันคยองลงจากรถไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน แล้วจึงเดินไปเปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับ อุ้มฮยอกแจลงมาจากรถ พอดีกับที่แม่ของฮยอกแจออกมาเปิดประตู

 

“อ้าว! นั่นฮยอกแจเป็นอะไรน่ะ!” คุณแม่ของฮยอกแจร้องขึ้นด้วยความตกใจ เมื่อฮันคยองอุ้มฮยอกแจออกมาจากรถ

 

ในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมานั้นฮันคยองแวะเวียนมาที่บ้านฮยอกแจบ่อยพอสมควรเลยทำให้สนิทกับพ่อและแม่ของฮยอกแจอยู่บ้าง

 

“สวัสดีครับคุณแม่   พอดีฮยอกแจไม่สบายนิดหน่อยน่ะครับ ผมเลยไปรับที่โรงเรียน” ฮันคยองไม่ลืมที่จะกล่าวทักทายผู้ใหญ่ก่อนจะตอบคำถาม เพราะถ้าผู้ใหญ่ชอบหรือสนับสนุนเขาการที่จะได้เป็นแฟนกับฮยอกแจก็จะง่ายขึ้น

 

“เข้าบ้านก่อนสิจ๊ะ” แม่ของฮยอกแจรีบเปิดประตูให้และเชิญฮันคยองเข้าไปข้างในบ้าน เพราะถ้าให้อุ้มฮยอกแจอยู่นานๆแบบนี้ก็คงไม่ดี ส่วนรายละเอียดค่อยเอาไปคุยกันในบ้าน

 

“แม่ว่าพาไปบนห้องนอนดีกว่า” เธอพูดแทรกขึ้นก่อนที่ฮันคยองจะวางฮยอกแจลงบนโซฟา พร้อมกับเดินนำหน้าขึ้นไปบนห้องนอนของฮยอกแจ

 

ฮันคยองพยักหน้าหงึกหงักแล้วจึงเดินตามคุณแม่ของฮยอกแจขึ้นไป ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาได้ขึ้นไปยังห้องนอนของฮยอกแจ เพราะส่วนใหญ่ที่มา จะมารับฮยอกแจไปเที่ยวเสียมากกว่า เลยได้นั่งเฉพาะในห้องรับแขกเท่านั้น

 

ฮันคยองวางฮยอกแจลงบนที่นอนสีขาวดูสะอาดตา ทั้งห้องถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีฝุ่นหรือพวกของที่วางระแกะระกะเลยแม้แต่น้อย ฮันคยองเองยังอดแปลกใจไม่ได้ที่ฮยอกแจจะจัดห้องได้ดูดีมีระเบียบขนาดนี้

 

“เดี๋ยวแม่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้ฮยอกแจก่อนนะ” พูดจบแม่ของฮยอกแจก็เดินออกไปจากห้อง

 

ฮันคยองนั่งลงที่ข้างเตียงจ้องมองใบหน้าตอนหลับของฮยอกแจอย่างเคลิบเคลิ้ม ใบหน้าที่เห็นได้ไม่บ่อยนัก เวลาที่ฮยอกแจไม่ไปสร้างปัญหาหรือความเดือดร้อนให้ใคร ถ้าฮยอกแจเรียบร้อยกว่านี้ซักหน่อยมันคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว แต่เขาคงทำได้แค่คิดเท่านั้น เพราะเมื่อฮยอกแจตื่นคงจะกลับไปเป็นเจ้าไก่จอมแสบตัวป่วนเหมือนเดิม

 

แม่ของฮยอกแจกลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำกับผ้าขนหนูผื่นเล็ก เธอวางมันลงที่ข้างเตียง ชุบผ้าขนหนูกับน้ำแล้วบิดจนหมาด

 

“เดี๋ยวผมเช็ดให้เองครับ” ฮันคยองพูดขึ้นก่อนที่เธอจะได้ลงมือเช็ดตัวให้ฮยอกแจ เธอจึงหันมายิ้มแล้วพยักหน้าให้ก่อนจะวางผ้าขนหนูไว้ที่ขอบกะละมัง

 

“แม่ขอบใจฮันคยองมากเลยนะจ๊ะที่ช่วยดูแลฮยอกแจ ถ้าไม่รีบไปไหนล่ะก็ เย็นก็อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะจ๊ะ ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากแม่นะ” แม่ของฮยอกแจพูดแล้วยิ้มอย่างอบอุ่น ลูกชายของเธอไม่ใช่เด็กเรียบร้อยมักจะชอบสร้างปัญหาให้คนรอบข้างเสมอ

 

“ครับ”

 

“งั้นแม่ฝากดูฮยอกแจด้วยนะจ๊ะ แม่ขอตัวลงไปทำงานต่อก่อน” พูดจบคุณแม่ของฮยอกแจก็เดินออกไปจากห้อง งานสำหรับแม่บ้างอย่างเธอมีอยู่มากมายก่ายกอง รวมไปถึงการทำอาหารมื้อเย็นนี้ด้วย

 

ฮันคยองหยิบผ้าขนหนูที่แม่ของฮยอกแจวางพาดกับขอบกะละมังเอาไว้ วางผ้าขนหนูลงบนใบหน้าของฮยอกแจอย่างเบามือ เพราะกลัวฮยอกแจจะตื่น ก่อนจะลูบไล้ไปตามใบหน้าขาวใสลงมาถึงบริเวณต้นคอ

 

“อื้มม...” ฮยอกแจครางออกมาเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงความเย็นสบายจากผ้าขนหนูที่ลูบไล้ไปมาบริเวณใบหน้า ลงมาถึงลำคอ และเริ่มลงมาที่หน้าอก

 

ฮยอกแจลืมตาขึ้นช้าๆ กระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับแสงแล้วเพ่งมองไปที่บุคคลที่กำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่ ฮยอกแจเบิกตากว้างเมื่อเห็นใบหน้าของฮันคยองที่กำลังส่งยิ้มให้เขาอยู่

 

“ฮันคยอง!” ฮยอกแจเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าเป็นใคร ก้มมองสภาพตัวเองแล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเองเอาไว้ เพราะกระดุมเสื้อนักเรียนเขามันถูกปลดออกจนหมดทุกเม็ด

 

“ฉันทำนายตื่นเหรอ” ฮันคยองถามแล้วนำผ้าลงไปชุบน้ำอีกครั้ง เพื่อจะเช็ดตัวให้ฮยอกแจต่อ

 

“ทำอะไรของนายน่ะ” ฮยอกแจถามขึ้นด้วยใบหน้าแดงๆ เพราะคิดไปไกลแล้วว่าฮันคยองจะทำอะไรเขาหรือเปล่า มือเรียวขาวรีบยกขึ้นเพื่อติดกระดุมเสื้อนักเรียนของตัวเองให้เรียบร้อย

 

“ก็เช็ดตัวไง นี่ไข้ขึ้นอีกแล้วเหรอ หน้าแดงเชียว” ฮันคยองทาบมือบนหน้าผากฮยอกแจ เอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเพราะอยู่ๆฮยอกแจก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉยๆ แต่ฮยอกแจกลับถอยหนีเมื่อมือเขาสัมผัสโดนตัว

 

“ฉันเช็ดเองดีกว่า” ฮยอกแจแย่งผ้ามาจากมือของฮันคยอง แต่ก็ยังไม่ลงมือทำอะไรซักที มองฮันคยองที่เอาแต่จ้องมองตัวเองตาไม่กระพริบ แล้วแบบนี้เขาจะเช็ดได้ยังไงกัน

 

“ไม่เช็ดล่ะ”

 

“แล้วนายจะมานั่งมองฉันทำไมเล่า!” ฮยอกแจตวาดใส่ ไม่รู้ทำไมเขาต้องรู้สึกเขินกับสายตาของฮันคยองที่มองมา

 

“ก็แม่นายบอกให้ฉันอยู่ดูแลนาย” ฮันคยองยังคงจ้องมองฮยอกแจอยู่อย่างนั้น มือใหญ่เอื้อมไปหมายจะหยิบผ้าขนหนูกลับมาเพื่อเช็ดตัวให้ฮยอกแจต่อ แต่ฮยอกแจกลับลุกขึ้นเอาซะดื้อๆ

 

“ฉันว่าฉันอาบน้ำดีกว่า” แล้วฮยอกแจก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่กลับเดินเซไปเซมาเพราะเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาเล็กน้อยจนฮันคยองต้องเข้าไปช่วยพยุง

 

“อาบให้มั้ย” ฮันคยองถามขึ้นเมื่อพาฮยอกแจเข้าไปส่งในห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหล่า ทำให้ฮยอกแจรู้สึกถึงรางไม่ดีขึ้นมาตะหงิดๆ

 

“ไม่ต้อง!” ฮยอกแจผลักฮันคยองออกไปจากห้องน้ำแล้วปิดประตูใส่หน้าฮันคยองดังปัง! แต่คนที่โดนกระทำก็ไม่ได้มีทีท่าโกรธแต่อย่างใด เดินไปนั่งที่เตียงนอนของฮยอกแจ รอเวลาที่ฮยอกแจจะอาบน้ำเสร็จ

 

ฮยอกแจเปิดน้ำอุ่นอาบอย่างเชื่องช้าและเนิบนาบ ฮยอกแจเทสบู่อาบน้ำใส่มือแล้วลูบไล้ไปบนผิวขาวเนียนของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะยังไม่อยากออกไปประจันหน้ากับฮันคยองเท่าไหร่นัก

 

ฮยอกแจเปิดประตูห้องน้ำโผล่หน้าออกมามองฮันคยองอยู่บนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จ เพราะความรีบร้อนเขาเลยไม่ได้เอาชุดคลุบอาบน้ำ เสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนหรือแม้แต่ผ้าขนหนูเข้ามาด้วย

 

“ฮันคยอง” ฮยอกแจเอ่ยเรียกเบาๆ ฮันคยองก็หันมาแล้วยิ้มให้พร้อมกับเดินตรงมาหาฮยอกแจทันที

 

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย! นายช่วยหยิบเสื้อผ้าในตู้ในฉันชุดหนึ่งสิ” ฮยอกแจออกปากสั่งเมื่อฮันคยองเดินเข้ามาใกล้ ถ้าขืนให้ฮันคยองเข้ามาประชิดตัวมีหวังได้เห็นไปถึงไหนต่อไหน เพราะตรงประตูมันมีกระจกติดอยู่ด้วย

 

“หืม?....อืม” ฮันคยองเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแต่เมื่อเห็นสายตาพิฆาตของฮยอกแจเลยพยักหน้าแล้วจึงเดินไปหยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาให้ฮยอกแจที่โผล่ออกมาเพียงแค่หน้าเท่านั้น

 

“หยุดตรงนั้นแหละ! ส่งมา!” ฮยอกแจสั่งอีกรอบ เมื่อฮันคยองกำลังเดินเข้ามาใกล้ในระยะหนึ่งเมตร

 

“ทำไม” คราวนี้ฮันคยองออกปากถามแล้วทำหน้าสงสัย ใจจริงแล้วเขาอยากจะเข้าไปช่วยพยุงฮยอกแจเลยด้วยซ้ำ เผื่อว่าฮยอกแจจะหน้ามืดหรือเป็นลมไป

 

“ส่งๆมาเหอะน่า!” ฮยอกแจพูดด้วยความหงุดหงิด เขาชักจะเริ่มหนาวแล้วนะ ให้ยืนแก้ผ้านานๆแบบนี้

 

เมื่อเจอน้ำเสียงกับสีหน้าที่ดูหงุดหงิดของฮยอกแจ ฮันคยองเลยรีบส่งชุดไปให้ พอได้ของที่ต้องการปุ๊บ ฮยอกแจก็ปิดประตูห้องน้ำเสียงดัง แล้วรีบใส่เสื้อผ้าทันที ก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบผ้าขนหนูสีขาวผืนเล็กมาคลุมหัวไว้แล้วเดินไปหาฮันคยองที่เตียง

 

“ดีขึ้นมั้ย” ฮันคยองเอ่ยถามเมื่อฮยอกแจนั่งลงๆข้างตัวเอง

 

“ก็ดี” ฮยอกแจตอบอย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนักพร้อมกับเช็ดผมที่เปียกของตัวเองไปด้วย

 

“ห้องนี้นายจัดเองเหรอ” ฮันคยองเริ่มชวนคุยและถามในสิ่งที่เขาสงสัย ฮยอกแจออกจะดูห้าว แก่นแก้ว อีกทั้งชอบหาเรื่องใส่ทั้งตัวเองและคนอื่นขนาดนี้ แต่ห้องกลับจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยซึ่งมันขัดกับความจริงที่เขาเห็น

 

“ใช่แล้ว ฉันเป็นคนจัดเอง นายมีปัญหาอะไรไหม”

 

“ป่าวหรอก ก็แค่เห็นว่าคนชอบก่อเรื่องอย่างนาย จะเป็นคนเจ้าระเบียบได้” ฮันคยองตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อนัก

“จัดห้องเป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วมันผิดหรือไง” ฮยอกแจเริ่มโมโหที่ฮันคยองว่าเขาเหมือนคนที่ทำอะไรไม่เป็นเอาแต่ก่อเรื่องเป็นอย่างเดียว

 

“ไม่ได้บอกว่ามันผิดซะหน่อย นายทำอย่างนี้แล้วน่ารักดีออก ว่างๆไปจัดห้องให้ฉันบ้างนะว่าที่แฟน” ฮันคยองตอบอย่างกวนประสาทแถมยังหัวเราะชอบใจ

 

“ใครว่าที่แฟนนายว่ะ” ฮยอกแจบ่นพึมพำ พร้อมกับเอามือลูบหน้าที่ตอนนี้แดงไปหมดแล้ว

 

“ช่วยเช็ดให้มั้ยจะได้นอนต่อ พอถึงเวลาอาหารเย็นแล้วฉันจะปลุก” ฮันคยองออกปากอาสาจะช่วย แต่ฮยอกแจกลับปฏิเสธออกมาทันควัน

 

“ไม่ต้องอ่ะ.....แล้วนายไม่กลับบ้านนายหรือไง” ฮยอกแจปฏิเสธความช่วยเหลือพร้อมกับออกปากไล่ไปในตัว รู้สึกว่าวันนี้ฮันคยองจะรุกหนักเข้ามาทุกที ถึงขนาดแม่ยอมให้เขาอยู่กับฮันคยองสองต่อสองในห้องนอน

 

“ไม่ล่ะ แม่นายจองตัวฉันไว้แล้ว ให้อยู่ทานอาหารเย็นด้วยกัน....ฉันว่านายนอนเถอะ” ฮันคยองจับผ้าขนหนูที่ฮยอกแจกำลังบรรจงเช็ดผมอยู่ขยุ้มๆแล้วเช็ดไปมาซักพัก ตามด้วยเสียงโวยวายของฮยอกแจ

 

“ทำอะไรของนายน่ะฮันคยอง” ฮยอกแจพยายามจะจับมือฮันคยองไว้ เพราะฮันคยองเล่นขยุ้มผมเขาไปมาจนหัวเขาโยกไปตามแรงของฮันคยอง

 

“เช็ดแบบนายแล้วเมื่อไหร่จะแห้ง” ฮันคยองเช็ดไปมาอีกสองสามจึงเอาผ้าขนหนูที่คลุมหัวฮยอกแจออก พร้อมกับผมฮยอกแจที่ชี้เด่ไม่เป็นทรง

 

“นายทำผมฉันเสียทรงหมด” ฮยอกแจโวยวายใส่แล้วใช้มือสางให้ผมหมาดๆของตัวเองเข้าทรง แต่ยังไม่วายส่งสายตาไปค้อนใส่ฮันคยอง แต่อีกคนกลับยิ้มร่าเริง

 

“นอนได้แล้ว” ฮันคยองผลักให้ฮยอกแจนอนลงกับเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ถึงหน้าอก ส่วนตัวเองก็นอนลงข้างๆ

 

“นายจะนอนทำไม” เสียงโวยวายดังขึ้นอีกรอบเมื่อเห็นฮันคยองเอนตัวลงนอนบ้าง ฮยอกแจทำท่าจะลุกขึ้นกะจะดึงฮันคยองให้ลุกขึ้นแต่กลับโดนแขนแกร่งกดตัวเอาไว้จนไม่สามารถลุกขึ้นได้

 

“นอนได้แล้ว ฉันแค่จะอยู่เป็นเพื่อนนาย ไม่ทำอะไรนายหรอก” ฮันคยองพูดยิ้มๆ

 

สายตาของฮยอกแจสบกับฮันคยองนิ่ง แล้วคนอายุน้อยกว่าก็เป็นฝ่ายหลบตาก่อน ฮยอกแจผลิกตัวหันไปอีกทางแล้วหลับตาลงช้าๆ ทั้งเมื่อวานและวันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวัน ถึงเวลาที่จะได้พักผ่อนอย่างจริงๆจังๆซักที

 

ฮันคยองชะโงกหน้าไปดูฮยอกแจเป็นระยะเมื่อแน่ใจว่าฮยอกแจหลับสนิทเรียบร้อยแล้ว ลำแขนแข็งแรงก็โอบรอบเอวบางจากทางด้านหลัง จะว่าเขาลักหลับก็ได้ มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆ ที่นานๆจะได้ที เพราะหลังจากเปิดเทอมแล้ว เวลาที่เขาจะได้เจอฮยอกแจมันก็น้อยลงไปด้วย

 

เมื่อเวลาอาหารมาถึงคุณแม่ของฮยอกแจก็ขึ้นไปปลุกทั้งสองคน ดีที่ฮันคยองตื่นก่อน คุณแม่ของฮยอกแจเลยไม่เห็นตอนที่ฮันคยองนอนกอดอยอกแจ ถ้าคุณแม่ของฮยอกแจขึ้นมาเห็นอาจจะคิดว่าเขาเป็นพวกไม่ดี คิดจะมาทำมิดีมิร้ายลูกชายก็เป็นได้

 

แล้วเวลาของอาหารมื้อเย็นก็ผ่านพ้นไป เป็นครั้งแรกที่ฮันคยองได้ทานข้าวกับครอบครัวของฮยอกแจ ทั้งคุณพ่อและคุณแม่อยู่กันพร้อมหน้า ครอบครัวของฮยอกแจดูอบอุ่นมากทีเดียว คุณแม่ของฮยอกแจเป็นแม่บ้านที่ดี ส่วนคุณพ่อของฮยอกแจก็ใจดีเอามากๆ

 

ฮยอกแจโดนพ่อสั่งให้ออกมาส่งฮันคยองที่หน้าบ้าน ใบหน้าหวานเลยบึ้งตึงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่วันนี้ฮันคยองช่วยดูแลเขาเกือบทั้งวัน จนตอนนี้เขารู้สึกดีขึ้นมาก จะให้ทำตัวอิดออดดื้อรั้นมันคงไม่เหมาะเท่าไหร่

 

“กลับบ้านดีๆล่ะ”

 

“นายก็พักผ่อนมากๆนะ” ฮันคยองยิ้มบางๆให้ เปิดประตูรถค้างไว้เพราะยังไม่ทันได้ก้าวเข้าไปฮยอกแจก็เรียกไว้ซะก่อน

 

“ฮันคยอง!”

 

“อะไรเหรอ” เมื่อฮันคยองหันมาฮยอกแจกลับเม้มปากแล้วก้มหน้าลง ทำท่าเหมือนกำลังครุ่นคิดหนัก เขาควรจะพูดมันออกไปใช่มั้ย

 

“เอ่อ...วันนี้ขอบใจนายมากเลยนะ” ฮยอกแจก้มหน้าก้มตาพูด รู้สึกใบหน้ามันร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน กับอีแค่พูดขอบคุณทำไมมันถึงได้พูดยากขนาดนี้

 

“ไม่เป็นไรหรอก เพื่อว่าที่แฟน” ฮันคยองพูดออกมายิ้มๆ แล้วขึ้นรถขับออกไป ปล่อยให้ฮยอกแจที่ยืนค้าง คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยอยู่อย่างนั้น

 

“ว่าที่แฟน....นายคิดว่าจะได้เป็นแฟนฉันจริงๆหรือไง” ฮยอกแจพึมพำขึ้นเบาๆ เงยหน้าขึ้นมองทางที่ฮันคยองเพิ่งจะจากไป

 

“ ว่าที่แฟน....นี่นายคิดจะจริงจังกับฉันจริงๆใช่มั้ย”

 

 

                                                     ---------------------------------------------------


kr...Talk
สวัสดีจ้าทุกคน
เนื่องจากไม่ได้มาอัพนานเลยต้องกราบขอโทษด้วยจิงๆ
อย่างที่บอกในคราวที่แล้ว ว่าการบ้านมันเยอะมากๆๆๆๆๆๆ(ขอย้ำ)
ทำให้ถูกหลุดออกจากโลกฟิคไปชั่วขณะ แต่ตอนนี้งานเสร็จแล้ว
คงได้มาอัพบ่อยขึ้นแล้วหละ


ตอนNCคยูมินคงถูกใจกันแล้วใช่ไหม บอกว่าน่ารัก
ยิ่งต่อไปจะเริ่มหน้ากว่านี้อีกมากๆด้วย ต้องติดตามดู
แต่ไรเตอร์ขอหยุดเรื่องรักคยูมิน มาเป็นฮันฮยอก อีกคู่เอกของเราบ้างนะ
สาวกคยูมินก็อ่านกันด้วยนะ ไม่งั้นไม่แต่งคยูมินให้อ่านด้วย
ไปนอนแล้วเด๋วมาอัพให้อีกจ้า ไม่นานเกินรอแล้ว

P.s.  ขอขอบคุณชื่อตอนจากบ้านhttp://dragonchickhome.18.forumer.com/เป็นอย่างยิ่งค่ะ