ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : นายคือผู้ถูกเลือก
Chapter 3 : นายคือผู้ถูกเลือก…
“เอ่อ...มะ...ไม่เป็นไรครับ...พะ...พี่ผิดเองที่ไม่จักที่ต่ำที่สูง...ขอโทษที่รบกวน” หนุ่มคนนั้นวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง สวนกับคยูฮยอนที่ยืนดูเหตุการณ์ได้ซักพัก
คยูฮยอนเดินตามหาซองมินจนทั่วก็ไม่เจอเลยกะจะมานอนเล่นที่สวนหลังโรงเรียน แต่กลับมาเจอฉากการสารภาพรักเลยแอบฟังซักหน่อยเพื่อเป็นการค่าเวลา
“หมอนั่นไปเป็นใครกันนะถึงปฏิเสธรุ่นพี่สุดหล่อคนนั้นได้...เฮ้ย! นาย” คยูฮยอนที่กำลังชะโงกหน้าเข้าไปดูหน้าคนที่หักอกรุ่นพี่คนนั้นแต่กับเจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอ
ซองมินที่เห็นเงาคนตะคุมๆตรงต้นไม้เลยเดินเข้าไปดู ก็ต้องเหนื่อยใจเมื่อเจอกับคนจอมตื้อที่ไม่อยากจะเจอซักเท่าไหร่
“นายมาแอบฟังคนอื่นเค้าคุยกันมันเสียมารยาทรู้มั้ย”
“ฉันแค่ผ่านมาได้ยินเฉยๆไม่ได้แอบฟังซักหน่อย”
“เฮ้อ~ ช่างเถอะฉันขี้เกียจเถียงกับนาย” พูดจบซองมินก็เดินออกไปแต่คยูฮยอนฉุดมือไว้เสียก่อน
“ขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย”
“มีอะไรก็ว่ามาแล้วก็ปล่อยมือฉันด้วย” ซองมินสะบัดมือออก
“ทำไมนายไม่รับรักรุ่นพี่คนนั้นล่ะ เขาก็หล่อดีออก”
“นั่นมันก็เรื่องของฉัน”
“แล้วที่พี่คนนั้นบอกว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงคืออะไรหรอ”
“มันก็เรื่องของฉันอีกนั่นแหละ” ซองมินทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะเดินออกไปแต่ก็โดนคยูฮยอนฉุกมือไว้อีก
“อะไรของนายอีก”
“เอ่อ...คือนายช่วยอะไรฉันหน่อยได้มั้ย” คยูฮยอนตอบออกไปอย่างลังเลเพราะสิ่งที่เค้าจะพูดมันอาจจะดูเหมือนว่าเห็นแก่ตัวแต่ยังไงซะเค้าก็ต้องพูด เพื่อเพื่อน เพื่อนาย...คิบอม
“มีอะไรก็ว่ามา”
“เอ่อ...คือ...คือ...ตอนนี้ฉันกำลังคัดเลือกเข้าแก๊งหนุ่มหล่ออยู่ เลยอยากให้นายช่วย...อ้าว! นายจะไปไหน!”
ซองมินได้ฟังแค่นั้นก็โกรธจนหน้าแดง เดินฟึดฟัดออกไปทันที ทำเอาคยูฮยอนงงเป็นไก่ตาแตก
~ หมอนั่นคิดอะไรอยู่กันแน่ ไม่รู้หรือไงว่าฉันเป็นใคร ทำไมถึงได้มาขอให้ช่วยนายเข้าแก๊งนั้น งั้นที่ตามฉันมาเกือบสัปดาห์มันก็แค่...ก็แค่...โธ่เว้ย! ~
“มินจะไปไหนหรอ อ้าว! ซองมิน...อะไรเข้าเค้าเรียกก็ไม่ยอมหัน” ดงเฮที่กำลังเดินมากับรุ่นน้องหน้าตาหล่อเหล่าเห็นซองมินวิ่งมาเลยทักแต่เหมือนว่าคนๆนั้นจะไม่ได้ยิน
“พี่มินเค้าคงจะรีบน่ะครับ ผมว่าเราไปกันเถอะ” รุ่นน้องร่างสูงกอดคอดงเฮพาเดินต่อไป ดงเฮก็ได้แต่เหลียวมองเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
~ เป็นอะไรหรือป่าวนะ จะโดนใครแกล้งมาอีกหรือป่าว ~
-- ที่ประชุมแก๊งหนุ่มหล่อ –
“นายคิดไว้หรือยังว่าใน 10 คนนั้นนายจะเลือกใคร” เยซองหันไปถามคังอินที่กำลังทำหน้าเครียด
“คนแรกคือคิบอม ฉันสังเกตมานานแล้ว หมอนั่นใช้ได้เลยทีเดียว ส่วนคนที่ 2 ฉันเล็งคยูฮยอนไว้ หมอนั่นกล้าดี ที่จีบลีซองมิน”
“แต่ซองมินไม่เห็นจะเล่นด้วยเลยนี่ครับ” ซีวอนค้าน
“ปกติคงไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับแก๊งนั้นอยู่แล้ว ขืนสุมสี่สุมห้าไปจีบอาจจะโดนยัยซินเดอเรลล่านั่นเล่นงานเอาก็ได้ โดยเฉพาะซองมิน หมอนั่นหวงอย่างกับอะไรดี” เยซองพูดพลางทำหน้าคิด
“งั้นก็แสดงว่าฮีชอลไม่รู้เรื่องนี้น่ะสิครับ คยูฮยอนถึงไม่โดนอะไร”
“ก็ใช่ แต่ฉันรู้มาว่าไอ้ไก่ของนายน่ะไปจีบหมอนั่นเลยโดนลูกถีบเข้าที่หน้า ตอนนี้เลยหงอยไปเลย” เยซองเหล่มองไปที่คังอิน
“ไก่ของฉันบ้าบออะไรเล่า!...แล้วตกลงอีกคนจะเลือกใคร”
“ผมว่าอีกคนเป็นคยูฮยอนดีกว่า คนอื่นๆผมว่าไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่”
“แล้วนายว่าไงเย”
“เอาไงก็เอา”
-- วันประกาศผล ที่ห้องประชุมแก๊งหนุ่มหล่อ—
“ที่เรียกทุกคนมาวันนี้คงรู้กันแล้วนะว่าเรื่องอะไร” คังอินพูดแล้วรับแผ่นกระดาษสีขาวมาจากมือ
ซีวอน ผู้ที่มาคัดเลือกทุกคนต่างดูตื่นเต้นและลุ้นกับผลการคัดเลือก คงมีเพียงคน 2 คนเท่านั้นที่ดูหงอยเหงา
“ไม่ร่าเริงเลยนะฮยอกแจ วันนี้ประกาศผลแล้วนะ” คยูฮยอนหันไปมองฮยอกแจ
“นายก็เหมือนกันนั่นแหละ”
“ผลมันก็ออกมาชัดเจนอยู่แล้วล่ะนะ...คิมคิบอม นายคือผู้ที่ถูกเลือก” เสียงปรบมือดังไปทั่วห้องคิบอมลุกขึ้นเดินไปยืนข้างเยซอง
“มันเป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ” คยูฮยอนพึมพำก่อนจะก้มหน้าลง
“ส่วนอีกคน พวกฉันก็ตัดสินใจยากอยู่เหมือนกัน เท่าที่ดูมาก็ไม่มีใครเข้าท่าเหมือนคิบอมซักคน...คยูฮยอน”
“...”
“คยูฮยอน” คังอินมองที่คยูฮยอนที่นั่งก้มหน้า หมอนั่นไม่ได้ยินที่เค้าเรียกหรือไง
“คยู” คิบอมที่ยืนยิ้มอยู่ช่วยเรียกอีกแรงแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับใดๆ
“คยูฮยอน!”
“...”
“คยูฮยอนนนน!!!!!” ในที่สุดหมีก็ตกมันจนได้
คังอินเดินไปกระชากคยูฮยอนที่เพิ่งสะดุ้งตกใจจากเสียงของเขาขึ้นมา หน้าตาของคยูฮยอนตอนนี้บอกได้คำเดียวว่า ‘เอ๋อรับประทาน’
“พี่มากระชากคอเสื้อผมทำไม” คยูฮยอนปัดมือคังอินออก
“ฉันเรียกนายตั้งหลายครั้งนายไม่ได้ยินหรือไง!”
“แล้วพี่จะเรียกผมทำไม”
“นายนี่มัน!...”
“พี่คังอินพอเถอะครับ เพื่อนผมมันคงไม่ได้ยินที่พี่พูด” คิบอมที่ดูเหตุการณ์อยู่นานเดินเข้ามาช่วย คยูฮยอนเพราะมันชักจะไปกันใหญ่แล้ว
คังอินมองหน้าคยูฮยอนก่อนจะเดินกลับไปที่ของตังเอง คยูฮยอนก็ได้แต่ทำหน้างงกับเหตุการณ์ เค้าทำผิดอะไรหรอ พี่คังอินถึงมากระชากคอเสื้อเค้าแบบนี้
“มันเรื่องอะไรกันคิบอม”
“นายได้เข้าแก๊งแล้วนะ พี่คังอินเรียกนายตั้งหลายทีนายก็ไม่เดินออกมา พี่เค้าเลยโมโห” คิบอมอธิบาย และพาคยูฮยอนเดินไปหาคังอิน
“ส่วนคนที่เหลือก็ไปได้แล้วนะครับ ไม่ต้องเสียใจอะไรมากมาย ปีหน้าพี่คังอินกับพี่เยซองก็จะเกษียรแล้ว...แล้วเจอกันปีหน้านะครับ” ซีวอนพูดอย่างสุภาพ คนที่ผิดหวังต่างทยอยเดินออกไป
“พี่คังอินครับ...คือเมื่อกี้ไอ้คยูมันไม่ได้ยิน อย่าโกรธมันเลยนะครับ” คิบอมพยายามพูดให้คังอินหายโกรธ แต่คยูฮยอนกลับมองหน้าคังอินแปลกๆ
“นายมองฉันแบบนี้ทำไม...ทุเรศ...หัดแคะขี้หูซะบ้างนะ ...ไอ้บ้า!” คังอินมองคยูฮยอนอย่างหวาดๆก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้คนที่เหลืองงกับพฤติกรรมแปลกๆของคังอิน แต่เมื่อหันกลับมามองคยูฮยอน ทุกคนก็เข้าใจ
~ ขอบคุณครับพี่คังอิน...ขอบคุณครับ ~
สายตาหวานเยิ้มที่คยูฮยอนส่งให้คังอินเป็นใครก็ต้องรู้สึกแปลกเพราะมันอาจจะไม่ค่อยเข้ากับหน้าตาเขาเท่าไหร่ พวกที่เหลือได้แต่ยิ้มกับท่าทางของคยูฮยอน หมอนี่บ้าไปแล้วหรือไง
-- หลังเลิกเรียน --
“ขอโทษจริงๆนะแจจุง” เมื่อรู้ผลการคัดเลือกคิบอมก็นัดแจจุงออกมาบอกความจริงทั้งหมดเรื่องแก๊งหนุ่มหล่อ ที่เค้าจีบแจจุงนั้นเป็นเพียงบททดสอบ
“ไม่เป็นไรๆ ฉันเข้าใจนาย” แจจุงปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแล้ววิ่งจากไป ใช่ว่าคิบอมจะไม่รู้สึกผิดแต่ถ้าทำเพื่อดงเฮไม่ว่าอะไรเค้าก็ทำได้ทั้งนั้น
เช้าวันใหม่กับการเป็นสมาชิกของแก๊งหนุ่มหล่ออย่างเต็มตัว ถึงแม้จะเป็นวันแรกแต่คิบอมกับคยูฮยอนก็โดนเรียกใช้งานเสียแล้ว
“พวกพี่อะไรให้ผมทำหรอครับ” คิบอมมองไปรอบๆโรงยิมอย่างประหลาดใจ เรียกพวกพี่คงไม่ได้สินะ ก็ที่นี่ทีพี่คังอินเพียงคนเดียว
“ฉันอยากให้พวกนายไปสืบเรื่องของพวกแก๊งหน้าหวานน่ะ”
“สืบเรื่องอะไรหรอครับ” คยูฮยอนถาม
“ก็เรื่องทั่วไป ความเป็นไปในแก๊งนั้น แล้วก็คนที่ยุ่งเกี่ยวสุงสิงด้วย”
“แล้วทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยล่ะครับ” คิบอมถาม
“ก็เพราะนายเป็นเด็กใหม่พวกแก๊งนั้นคงยังไม่รู้จักพวกนาย อีกอย่างนายก็เคยจีบคนที่อยู่แก๊งนั้นไม่ใช่หรอคยู” คังอินหันไปถามคยูฮยอนที่ออกจะงงๆ เขาเคยไปจีบคนแก๊งนั้นซะที่ไหน เกลียดจะตายโดยเฉพาะดงเฮ
“ผมไม่เคยจีบคนแก๊งนั้นซักหน่อย”
“ก็ลีซองมินไง ฉันเห็นนายตามหมอนั่นแจเลย อย่ามาปฏิเสธนะว่าคนๆนั้นไม่ใช่นาย”
“ลีซองมิน” คยูฮยอนพึมพำเบาๆ แล้วทำท่าคิด
~ ซองมินนั่นมันชื่อหมอนั่นนี่นา ลีซองมินหรือว่านายนั่นจะอยู่แก๊งหน้าหวาน ถึงว่าล่ะทำไมถึงสนิทกับฮีชอล ~
“ไง...นึกออกแล้วใช่มั้ย” คยูฮยอนไม่ตอบเพียงแต่พยักหน้า
“นายไม่เห็นบอกฉันเลยว่านายจีบคนที่อยู่แก๊งนั้น” คิบอมพูดน้ำเสียงแสดงออกถึงความน้อยใจนิดๆ นี่คยูจีบคนที่อยู่แก๊งเดียวกับดงเฮเลยหรือนี่
“ฉันรู้ซะที่ไหนเล่าว่าหมอนั่นอยู่แก๊งนั้น”
“กะ...”
“พอๆฉันเรียกพวกนายมาคุยเรื่องงาน ไม่ใช่ให้มาเถียงกันเอง” ก่อนที่จะเกิดศึกระหว่างเพื่อนซี้ คังอินก็ขัดขึ้นซะก่อน
คิบอมกับคยูฮยอนได้แต่ทำหน้าจ๋อยรับฟังคำสั่งจากรุ่นพี่ สายตาของเพื่อนซี้ส่งหากันไปมา
‘นายห้ามไม่ให้ฉันจีบดงเฮแต่นายกลับไปจีบคนแก๊งนั้นแทนเนี่ยนะ’
‘ฉันไม่รู้จริงๆว่าหมอนั่นอยู่แก๊งนั้น’
‘ฉันไม่เชื่อนายหรอก’
‘ฉันไม่ได้โกหกนายนะ เชื่อฉันสิ”
“แหม! นี่พวกนายฟังฉันอยู่หรือป่าวเนี่ย” คังอินที่เห็น 2 คนนี้มองหน้ากันไปมาเหมือนกับว่าไม่ได้ฟังที่เค้าพูดแม้แต่น้อยเลยขัดขึ้น เพิ่งรู้ว่าเด็กสมัยนี้ส่งกระแสจิตคุยกันได้ด้วย
คิบอมและคยูฮยอนที่หลุดจากวังวนความคิดหันมาให้ความสนใจกับคังอิน ฟังรายละเอียดของงานที่พวกเขาได้รับเป็นภารกิจแรก
-- ที่ประชุมแก๊งหน้าหวาน --
“ทุกคนรู้แล้วใช่มั้ยว่าพวกแก๊งหนุ่มหล่อได้สมาชิกเพิ่มแล้ว” ฮีชอลพูดแล้วเดินไปรอบๆ ดูเหมือนว่าลีทึกหัวหน้าแก๊งจะโดนยึดอำนาจโดยซินเดอเรลล่า เลยทำให้ไม่ค่อยมีบทบาทซักเท่าไหร่
“แต่เราก็ไม่รู้อยู่ดีว่าสมาชิกใหม่เป็นใคร” ดงเฮนั่งไขว่ห้างท้าวคางพูด
“ก็นั่นแหละปัญหา ถ้าเกิดพวกนั้นทำอะไรขึ้นมาโดยให้พวกเด็กใหม่ทำเราจะไม่มีทางรู้ได้เลย” ฮีชอลทำหน้าเครียด
“คงไม่ใช่หมอนั่นหรอกนะ” คนน่ารักที่นั่งเงียบอยู่นานพึมพำเบาๆแต่มีหรือที่จะหลุดจากการได้ยินของฮีชอลไปได้
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะซองมิน ไม่ใช่ใคร นายรู้อะไรบอกพี่มาเดี๋ยวนี้นะ!” ฮีชอลในมาดโหดเผยออกมาทำเอาคนน่ารักถึงกับหน้าซีด
“เอ่อ...ป่าวครับพี่”
“แน่ใจนะ” ฮีชอลถามอย่างคาดคั้น
“ครับ”
~ เกือบไปแล้ว พี่ฮีชอลนี่น่ากลัวจริงๆ ~
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะครับ” เรียวอุกถาม
“ก็บอกได้คำเดียวนั่นแหละว่าให้ทุกคนระวังตัว...พี่ไม่มีอะไรจะพูดแล้วล่ะ พวกนายจะไปไหนก็ไปเถอะ”พูดจบฮีชอลก็เดินไปคุยอะไรบางอย่างกับลีทึก ส่วนพวกน้องๆก็เดินออกจากห้องไป
“นายรู้หรือยังว่าจะทำยังไงต่อไป” ฮีชอลที่ดึงลีทึกมาเริ่มเปิดประเด็น
“ฉันก็ไม่รู้หรอก พวกเราสู้อะไรพวกนั้นไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ เรื่องแรงยิ่งไม่ต้องพูดถึง เสียเปรียบเห็นๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องสมองล่ะก็อาจจะไม่แน่” ในที่สุดลีทึกก็ได้พูดซักที
“เรื่องสมอง...นายจะจัดแข่งตอบคำถามเชาว์ปัญญาหรือไง ขออะไรที่มันแคบกว่านี้หน่อยได้มั้ย” ฮีชอลเริ่มทำหน้าเครียดเดินเข้าไปคร่อมตัวลีทึกไว้ อะไรจะขนาดนั้น
“นายออกห่างๆฉันหน่อยก็ได้ฮีชอล ไม่ต้องเครียดขนาดนั้น” ลีทึกพูดก่อนจะดันตัวฮีชอลออกไป
“แล้วจะเอายังไงฉันรอคำตอบอยู่”
“นายรู้ใช่มั้ยว่าดงเฮเป็นคนยังไง” ลีทึกเริ่มทำหน้าจริงจัง
“รู้สิ”
“ใช้นิสัยดงเฮให้เป็นประโยชน์สิ”
-------------------------------------------------------------------
kr...Talk
รีบๆๆไปแก้ต่อก่อนนะ
เด๋วค่อยคุยคิดถึงโอปป้าคยูกี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น