[FIC SJ] รักวุ่นๆ ชุลมุนยกแก๊ง[KYUMIN]

ลำดับตอนที่ #38 : Part 9 : โจคยูฮยอน...ลีซองมิน ภาค2

          Part 9 : โจคยูฮยอน...ลีซองมิน (NC Kyumin)

 

 

 

“เราคงต้องเสียห้าแสนวอนแล้วล่ะ โรงเรียนดงนาชนะ” เมื่อจบคำพูดของจุนซูทุกสายตาจับจ้องไปที่ฮยอกแจ ฝ่ายโรงเรียนดงนาหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

 

“หะ....ห้าแสนวอน...” ฮยอกแจหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เงินตั้งห้าแสนวอน เขาจะไปหามันมาจากไหน

 

“ซีวอน นายเอาเงินมาให้ฉันภายในสัปดาห์หน้าก็แล้วกันนะ ขอบคุณสำหรับงบประมาณนะ” คังตะพูดจบก็เดินหัวเราะออกไปพร้อมกับโบอาและนักเรียนของโรงเรียนดงนาบางส่วน

 

“ฮยอกแจ! ถ้าสัปดาห์หน้านายยังหาเงินมาให้ฉันไม่ได้ล่ะก็....” ซีวอนลากเสียงยาวไว้ให้ฮยอกแจคิดเอาเอง พร้อมกับสายตาเฉียดเฉียนที่ถูกส่งไปให้

 

                “ก็เขาต้องการงบโรงเรียนไม่ใช่เหรอเราก็...”

 

                “มันต้องเป็นเงินของนายเท่านั้น!! ทุกคนเก็บของ!” เสียงสั่นๆของฮยอกแจถูกขัดขึ้นทั้งที่ยังพูดไม่จบประโยค ซีวอนไม่ได้สนใจฮยอกแจเลยแม้แต่น้อย หันไปสั่งให้ทุกคนช่วยกันเคลียร์สถานที่

 

                “ซวยแล้ว” ฮยอกแจอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ แต่ยังไงก็ต้องยอมรับ ในเมื่อเขาเป็นคนรับปากพนันพวกโรงเรียนดงนาเอง

 

                ฮันคยองมองฮยอกแจที่กำลังช่วยเพื่อนเก็บของอยู่ยิ้มๆ แต่ก่อนเคยก่อเรื่องยังไง เดี๋ยวนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน  

 

 

 

 

                “ผมช่วยมั้ยครับ” ขณะที่เรียวอุกกำลังเก็บไข่นกกระทาที่เหลืออยู่นั้น ก็มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือซึ่งไม่ใช่เยซอง

 

                “เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ” เรียวอุกเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธ แล้วก็จ้องมองผู้ที่มีน้ำใจอย่างพินิจพิจารณา เพราะคนๆนี้เป็นเด็กจากโรงเรียนดงนา

 

                “ของเยอะขนาดนี้ให้ผมช่วยเถอะนะครับ ตัวคุณก็ออกเล็ก เดี๋ยวจะทำตกแตก” คนมีน้ำใจก็ยังคงดึงดันที่จะช่วย เรียวอุกเลยต้องปล่อยเลยตามเลย

 

               

                “เยซอง! นายอู้เหรอ!” ฮีชอลหันมาตวาดเยซองที่เอาแต่ยืนนิ่ง ตาก็มองอยู่แต่ตรงหน้าซุ้ม แต่พอมองตามไปก็รู้เหตุผลในทันที

 

                “ไอ้หมอนั่น” เยซองเค้นเสียงรอดไรฟัน ความโกรธเริ่มสุมเข้ามาเรื่อยๆเมื่อเห็นเรียวอุกโดนจับมือ มันเป็นใครกันไอ้หนุ่มชุดเขียวนั่น บังอาจมายุ่งกับเรียวอุกของเขาได้ยังไงกัน

 

                “ไอ้!....”

 

                ซ่า!

 

                เสียงเหมือนน้ำที่สาดใส่ไฟ เยซองหยุดชะงักขาที่กำลังจะก้าวไปเอาเรื่องคนที่มายุ่งกับเรียวอุกทันที เมื่อฮีชอลสาดน้ำเย็นๆใส่เขา ตาตี่หันไปมองฮีชอลเหมือนจะด่าแต่ก็เลือกที่จะเงียบดีกว่า

 

                “เย็นป่ะ” ฮีชอลยักคิ้วถามกวนๆ

 

                “เย็นสิ” เยซองกัดฟันพูด สายตากลับไปโฟกัสที่เรียวอุกเหมือนเดิม ตอนนี้เย็นจนจะไหม้อยู่แล้ว

 

                “รีบๆทำงานซะ!! วันนี้เราแพ้!! อย่าไปหาเรื่องเขา! เรียวอุกไม่สนใจไอ้ตาตี่ตัวเขียวนั่นหรอกน่าเชื่อใจแฟนตัวเองหน่อย” ฮีชอลตวาดเสร็จก็ยืนมองเยซองถ้าไม่ยอมทำงานต่อ ก็จะจ้องมันอยู่อย่างนี้แหละ

 

                “หึย!” เยซองสบถออกมาอย่างกระฟัดกระเฟียดแต่ก็ยอมทำงานต่อแต่โดยดี ไม่งั้นก็ไม่หลุดพ้นจากฮีชอลซักที ทั้งที่เขาเป็นศิษย์เก่าแท้ๆยังต้องมาช่วยเก็บของอีก

 

               

 

 

                “คิบอม ช่วยเอากล่องพวกนี้ไปทิ้งให้ทีสิ” ลีทึกยกกล่องสองสามใบมาวางตรงหน้าคิบอม คนแก้มแตกพยักหน้ารับหงึกหงักแล้วยกกล่องนั้นออกไปจากบริเวณซุ้ม

 

                หลังจากที่ทิ้งกล่องเสร็จคิบอมกำลังเดินกลับมาที่ซุ้มก็สวนกับผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้ง การแต่งตัวมันชวนมองจนคิบอมเผลอจ้องอย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอใส่แว่นสีชา ริมฝีปากบางหยักได้รูปยิ้มออกมาเล็กน้อย

 

                “คิบอม นายอยู่ไหนเนี่ย!” ขณะที่เดินสวนกันนั้นเธอก็เอ่ยประโยคนี้ขึ้นมาทำให้คิบอมหันกลับไปมองเธอทันที

 

                “เรียกหาผมเหรอครับ” คิบอมถามขึ้น เธอถอดแว่นตาแล้วหรี่ตามอง

 

                “ฉันหาคิบอมต่างหาก” สำเนียงที่เธอพูดฟังแล้วอินเตอร์สุดๆเหมือนพวกนักเรียนนอกอย่างไงอย่างนั้น แถมเสียงเธอยังทุ้มต่ำ จะว่าต่ำกว่าดงเฮของเขาก็ว่าได้

 

                “ก็ผมนี่ไงครับคิบอม” คิบอมชี้ที่หน้าอกตัวเอง แต่เธอกลับส่ายหน้า

 

                “ฉันหมายถึงคิมคิบอมน่ะ ไม่ใช่นาย”

 

                “ก็ผมนี่ไงครับคิมคิบอม”

 

                “ไม่ใช่ๆ ฉันมาหาคิบอมที่อยู่ที่นี่น่ะ”

 

                “ผมก็อยู่ที่นี่ไงครับ” คิบอมเริ่มจะงงกับเธอเสียแล้ว ตกลงเธอจะหาใครกันแน่

 

                “ฉันมาหาคิมคิบอมที่อยู่ที่นี่แต่ไม่ใช่นาย” เธอยังยืนยันคำเดิม

 

                “ยัยโอโม่! เธอมาทำอะไรที่นี่ห๊ะ!!”

 

                “คิบอม!!!” เธอหันไปมองตามต้นเสียงแล้ววิ่งกระดี๊กระด๊าเข้าไปเกาะแขนเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ห่างนัก

 

                “นี่เธออย่ามาเกาะแกะฉันแบบนี้ได้มั้ย เดี๋ยวสีก็ตกใส่ฉันพอดี อีกอย่างฉันไม่ได้ชื่อคิบอม ฉันชื่อคีบอมเรียกให้มันถูกๆหน่อยสิ” เด็กหนุ่มพยายามแกะมือที่โดนเกาะอยู่แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นผล

 

                “จะคิบอมหรือคีบอม มันก็ Kibum เหมือนกันนั่นแหละ” เธอเถียงกลับและยังไม่ยอมปล่อยแขนคีบอมออกง่ายๆ

 

                “นี่ไงคิบอมของฉัน นายก็ชื่อคิบอมใช่มั้ย” เธอหันกลับมาถามคิบอมเสียงสดใส ซึ่งคิบอมก็พยักหน้ารับ

 

                “ฉันชื่อคีบอม ไม่ใช่คิบอม! ขอโทษด้วยนะครับคุณคิบอม   นี่เธอปล่อยฉันได้แล้วน่ายูบิน!” คีบอมค้อมหัวให้คิบอมเล็กน้อยแล้วหันไปต่อล้อต่อเถียงกับยูบินต่อ

 

                “ไม่! นายเป็นแฟนฉันนะ!”

 

                “ยัยสำลีเม็ดใน! ฉันเป็นแฟนกับเธอได้ที่ไหนกันเล่า! กลับบ้านได้แล้วไป!! เธอมาทีไรฉันล่ะปวดหัวทุกที!” แล้วคีบอมก็ลากยูบินออกไป

 

                คิบอมได้แต่มองตามแล้วยิ้มกับคนคู่นี้ ก่อนจะเดินกลับไปที่ซุ้มเพื่อช่วยงานเพื่อนๆต่อ รู้สึกว่าคนที่ชื่อคีบอมจะเป็นเด็กนักเรียนดงนาที่ขึ้นแสดงการเปิดงานซะด้วยสิ

 

 

 

                หลังจากเก็บซุ้มกับข้าวของเรียบร้อยแล้วทุกคนยังต้องมานั่งวุ่นวายอยู่กับไข่ที่เหลืออีก มีบางส่วนที่ทำแล้วขายไม่หมด กับส่วนที่ยังไม่ได้ทำ

 

                “ถ้าไม่ว่าอะไรผมขอเอากลับไปจัดการเองได้มั้ยครับ” ชินดงเสนอตัวแล้วชี้ไปที่ไข้นกกระทาที่ทำแล้ว ถ้าเรื่องกินน่ะขอให้บอก

 

                “ตามสบายเลยครับพี่” ซีวอนรีบอนุญาตทันที

 

                “งั้นที่เหลือก็แบ่งกันกลับบ้านแล้วกันนะ” ฮีชอลสรุปแล้วจัดการแบ่งไข่ที่จัดไว้เป็นถุงให้ทุกๆคน รวมไปถึงพวกคณะกรรมการด้วย

 

                “หกโมงเย็นแล้ว เสร็จซะทีนะ” ลีทึกยกนาฬิกาขึ้นมาดูแล้วพูดยิ้มๆ

 

                “แล้วแยกกันกลับบ้านได้แล้วล่ะมั้ง” คังอินเสนอ เพราะอยากกลับๆไปอยู่กับลีทึกสองต่อสองเต็มทน

 

                “เจอกันวันจันทร์นะทุกคน....ส่วนนายฮยอกแจ! ภายในสัปดาห์หน้านะอย่าลืม!” ซีวอนจ้องไปที่ฮยอกแจ คนทำผิดเลยได้แต่พยักหน้าหงอย จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไป

 

                “ซองมิน” ฮีชอลแตะที่ไหล่ซองมินเบาๆเมื่อกำลังจะเดินผ่านซองมินกับคยูฮยอนเพื่อไปรอซีวอนที่กำลังไปเอารถ

 

                “ครับ”

 

                “หวานนะเนี่ย ปากนายน่ะ” นิ้วเรียวของฮีชอลลูบไล้ที่ริมฝีปากของซองมินก่อนจะเดินหัวเราะจากไป เหลือระเบิดลูกใหญ่ไว้เท่านั้น

 

                “หวาน” คยูฮยอนถามโดยเน้นคำแค่คำเดียวจากที่ได้ยินฮีชอลพูดเมื่อกี้นี้

 

                ซองมินมองแล้วหัวเราะแห้งๆกลับไปให้ คยูฮยอนถอนหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงเพื่อควบคุมอารมณ์ สุดท้ายซองมินก็คือเหยื่อตกเป็นของฮีชอลจนได้

 

                “กลับบ้านไปเคลียร์ยาวแน่”

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

                หลังจากที่มินโฮพาแทมินกลับมาที่บ้าน คนตัวเล็กก็เอาแต่โวยวายเหมือนคนบ้า ทั้งด่าทอฮยอกแจเสียๆหายๆ เพราะสิ่งที่แทมินต้องการกลับเป็นฮยอกแจที่ได้มันไปทุกอย่าง

 

                “โวยวายแบบนี้มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอกน่า” มินโฮที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงแทมินเอ่ยขึ้น คนตัวเล็กเลยหันมามองด้วยสายตาเหยียดหยาม

 

                “หุบปากไปเลยมินโฮ!! นายมันก็แค่ลูกคนใช้!! อย่ามาทำเป็นพูดดี!!” ด้วยอารมณ์โมโหอย่างคนเอาแต่ใจ แทมินเลยตะคอกใส่มินโฮ แต่คนที่โดนว่ากลับไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา เพราะชินกับมันเสียแล้ว

 

                “เชิญบ้าไปคนเดียวแล้วกัน” พูดจบมินโฮก็เดินออกจากห้องไป แทมินเลยขว้างหมอนที่ถืออยู่ใส่แต่มันก็โดนแค่บานประตูที่กำลังปิดลงเท่านั้น

 

                “โธ่เว้ย!! ไม่ได้ดั่งใจเลยซักคน!” แทมินสบถออกมาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือกดโทรออกเบอร์ของ ‘พี่ชาย’ คนที่ทำให้เขาสบายใจได้ที่สุด

 

                “พี่ชางมิน!” พอปลายสายรับ แทมินก็ส่งเสียงเรียกซะดังลั่น

 

                (ว่าไงครับ คราวนี้เป็นอะไรอีกล่ะ เมื่อกี้ตวาดมินโฮใช่มั้ย) คนเป็นพี่ชายตอบกลับมาอย่างรู้ทัน นิสัยน้องชายเขาน้อยคนที่จะรับได้ ก็มีแต่มินโฮนี่แหละที่เป็นเพื่อนคนเดียวของแทมิน

 

                “เอ่อ....ฮะ...ว่าแต่พี่ชางมินเมื่อไหร่จะกลับมาซักทีฮะ ผมคิดถึงพี่จะแย่อยู่แล้วนะ รีบๆเรียนให้จบสิฮะ” แทมินเปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อชางมินพูดถึงมินโฮ ชอบตวาดใส่มินโฮแล้วมารู้สึกผิดทีหลังทุกที

 

                (นี่พี่เพิ่งมาแค่เดือนเดียวเองนะครับ เอาเป็นว่าถ้าพี่ว่างจะกลับไปเยี่ยมก็แล้วกัน....ว่าแต่เราน่ะ ไปขอโทษมินโฮเขาซะด้วยล่ะ)

 

                “ทำไมพี่ชางมินชอบเข้าข้างหมอนั่นจัง” แทมินพูดด้วยความน้อยใจ เขาโทรไปเพื่อจะคุยให้รู้สึกสบายใจ แต่กลับต้องมารู้สึกผิดแทน

 

                (พี่ไม่ได้เข้าข้างซักหน่อย ถ้าไม่มีมินโฮเรานั่นแหละจะแย่นะ)

 

                “ฮะๆ ผมไม่กวนพี่แล้วล่ะ ฝันดีนะฮะ” แล้วแทมินก็ตัดสายทิ้งไปทันที วางโทรศัพท์ลงที่เดิม ลุกจากเตียงเดินออกไปนอกห้องแล้วมองหาคนที่เพิ่งกลายเป็นหัวข้อในการสนทนาของเขากับพี่ชาย

 

                “ต้องขอโทษจริงๆเหรอ ปกติก็ไม่เคยทำอยู่แล้ว ไม่ต้องก็ได้มั้ง” แทมินพึมพำกับตัวเองก่อนจะตัดสินใจเดินกลับเข้าไปในห้องอย่างเดิม

 

                คนอย่างลีแทมินไม่เคยต้องง้อใคร ไม่เคยต้องทำตามใจใคร ก็แค่คำขอโทษคงไม่จำเป็นกับคนที่เป็นแค่เบี้ยล่างอย่างมินโฮ

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

                “กลับมากันแล้วเหรอลูก งานโรงเรียนเป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย” เมื่อเห็นหน้าลูกชายทั้งสองคุณโจก็เอ่ยถามขึ้นแต่ดูเหมือนจะไม่ได้รับความสนใจเท่าไหร่ เพราะคยูฮยอนเดินจูงมือซองมินที่เอาแต่ก้มหน้าผ่านพ่ออย่างเขาขึ้นห้องไปเรียบร้อยแล้ว

 

                “ไอ้ลูกคนนี้!....อ้าว! ท่านประธานลี” คุณโจได้แต่บ่นอยู่คนเดียวก่อนจะหันไปเห็นคุณลีกับคุณนายลีกำลังลงจากรถที่จอดเทียบอยู่ที่หน้าประตูบ้าน

 

                คุณโจรีบเดินเข้าไปต้อนรับ ทั้งสองฝ่ายทักทายกันพอเป็นพิธี พอดีกับที่คุณนายโจเดินออกมา คุณนายทั้งสองเลยกระดี๊กระด๊าเข้าหากันทันที

 

                “มาหาหนูซองมินกันเหรอคะ” คุณนายโจเอ่ยถาม

 

                “ค่ะ พอดีพวกเราคิดถึงลูกน่ะค่ะเลยอยากมาหา”

 

                “พวกเขาเพิ่งกลับมาเมื่อกี้นี้เองครับ” คุณโจบอก

 

                “ใช่ค่ะ แต่ท่าทางแปลกๆนะคะ เรียกก็ไม่ยอมหัน” เสริมด้วยคุณนายโจ

 

                “สองคนนั้นเขาเป็นอะไรกันหรือเปล่าครับ” คุณลีถามด้วยความเป็นห่วง

 

                “เราขึ้นไปดูกันเถอะค่ะ” ว่าแล้วเหล่าคุณพ่อคุณแม่ก็พากันยกโขยงขึ้นไปยังห้องของคยูฮยอน ที่พอคุณพ่อคุณแม่เดินมาถึงชั้นบนก็เห็นประตูห้องปิดลงพอดี

 

                “จะเข้าไปเลยหรือเปล่าคะ” คุณนายลีถาม

 

                “ดิฉันว่าแค่แอบฟังก็พอแล้วล่ะมั้งคะ ถ้าเหตุการณ์ไม่ดีค่อยเข้าไป” คุณนายโจเสนอ เหล่าคุณพ่อคุณแม่เลยพร้อมใจกันเอาหูแนบกับบานประตูห้องของคยูฮยอน

 

 

 

                เมื่อประตูห้องนอนถูกปิดลง คยูฮยอนทำการขังซองมินไว้กับประตูด้วยลำแขนทั้งสองพร้อมกับกด

ล็อกประตู ใบหน้าหล่อเหล่าก้มลงไปจนชิดใบหน้าหวานก่อนจะกระซิบออกมาเบาๆ

 

                “พี่ฮีชอลจูบนายใช่มั้ย...หืม” เสียงทุ้มที่ดังผ่านเข้ามาในหูทำให้ซองมินรู้สึกขนลุกซู่

 

                “ก็...” ซองมินลากเสียงยาวเพราะคำตอบคยูฮยอนก็น่าจะรู้อยู่แล้ว

 

                “ฉันจะทำยังไงกับนายดี บังอาจไปจูบกับคนอื่น ไม่ใช่สิ! ให้คนอื่นจูบต่างหาก” คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมามองหน้าซองมินนิ่ง ในหัวสมองเริ่มประมวลผลและคิดถึงสิ่งที่จะทำภายในคืนนี้

 

                “ยังไงนายก็ได้มากกว่าพี่ฮีชอลอยู่แล้วคยู” ซองมินก้มหน้าตอบเสียงเบาหวิว รู้สึกเหมือนกับว่าคำตอบเมื่อกี้เป็นการเชิญชวนอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ

 

                “แต่ยังไงฉันก็ได้แค่กอดกับจูบและนอนเตียงเดียวกับนายเท่านั้นแหละ” คยูฮยอนพูดด้วยเสียงที่แสดงอาการน้อยใจ ก็เป็นแฟนกันมาตั้งนานซองมินก็ยังไม่ยอมให้เค้าซักที หรือเค้าไม่เคยถามกันแน่นะ

 

“แล้วนายต้องการอะไร ทำไมไม่พูดกับฉันตรงๆล่ะ” ซองมินตอบกลับด้วยความหงุดหงิด ความจริงเค้าก็เตรียมตัวเตรียมใจมานานแล้ว รอวันที่คยูฮยอนจะขอเค้าซักที แต่ไอ้หื่นนี่กลับไม่พูดอะไรเลยน่าโมโหชะมัด

 

                “นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันต้องการอะไร” คยูฮยอนเหยียดยิ้มออกมาแล้วเปาลมเข้าที่ใบหูเล็กเบาๆ ซองมินหลับตาปี๋เพราะรู้สึกสยิวกับสิ่งที่คยูฮยอนทำ

 

                ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมองแฟนหนุ่มแล้วเม้มริมฝีปากแน่น รู้สึกเกร็งและตื่นเต้นจนแทบจะทำอะไรไม่ถูก เมื่อคิดถึงว่าเวลาอีกไม่กี่นาทีต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นกับเขา

 

                “ฉันรู้” ซองมินตอบออกมาเสียงเบาแล้วก้มหน้าลง พวงแก้มขาวใสเริ่มแดงซ่านเมื่อคยูฮยอนจรดปลายจมูกลงบนแก้ม

 

                “ฉันอยากเป็นเจ้าของนาย ทั้งตัว แล้วก็หัวใจ” คยูฮยอนกระซิบแผ่วเบาติดริมฝีปากบางแล้วกดจูบลงไปเบาๆ ปลายลิ้นชื้นค่อยๆดันเข้าไปภายในช่องปากอย่างช้าๆ ไล้ไปตามซี่ฟันที่เรียงตัวสวยและเริ่มควานลึกเข้าไปเรื่อยๆ

 

                ซองมินยกแขนขึ้นโอบรอบคอคนรักพร้อมกับออกแรงกดที่ท้ายทอยเพื่อให้สัมผัสของรสจูบแนบแน่นและหนังหน่วงมากขึ้น สองลิ้นภายในโพรงปากเกี่ยวกวัดพันกันนัวเนีย เสียงอื้ออึ้งที่ดังอยู่ในลำคอทำให้คยูฮยอนผละออกมาแต่ยังคงดูดเม้มเบาๆที่กลีบปากล่าง จากนั้นจึงลากลิ้นมายังต้นคอขาวเนียนที่ไร้ร่องรอยใดๆ

 

                “คยู~” ซองมินเรียกเสียงกระเส่าเมื่อคยูฮยอนดูดเม้มบริเวณซอกคอ ส่วนมือก็เริ่มสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาวของร่างเล็ก มือหนึ่งลูบไล้แผ่นหลังเนียน ส่วนอีกมือกำลังบดขยี้ยอดอกสีชมพูเข้มเล่นเบาๆ

 

                “หืม?” คยูฮยอนส่งเสียงครางถามภายในลำคอ ปากและมือทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง

 

                “อาบน้ำก่อนนะ จะได้หอมๆไง” คนพูดเองก็เขินเอง ซองมินเม้มปากแน่นแล้วก้มหน้าลง ใบหน้าหวานแดงซ่านนึกอยากจะตบปากตัวเองแรงๆที่พูดออกไปแบบนั้น มันเป็นเหมือนการเชิญชวนยังไงชอบกล

 

                “อาบด้วยกันเลยสิ” คยูฮยอนละริมฝีปากจากซอกคอที่เริ่มมีรอยจ้ำแดงๆอยู่ปะปราย เอ่ยถามด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ที่อีกคนเห็นแล้วยิ่งทำให้ใจเต้นแรงขึ้นเป็นเท่าตัว ลำแขนแกร่งโอบรอบเอวบางไว้แล้วเริ่มทำการปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด

 

                “จะถอดตรงนี้เลยเหรอ” ซองมินเอ่ยถามเพราะเริ่มจะรู้สึกหวั่นๆ ขึ้นมา เมื่อคยูฮยอนถอดเสื้อของเขาออกเรียบร้อยและกำลังเลื่อนมือลงไปปลดตะขอกางเกง

 

                “ไปในห้องน้ำก็ได้” คยูฮยอนตอบกลับมายิ้มๆ ท่อนแขนแข็งแรงทำการช้อนตัวคนรักขึ้นอุ้มแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

 

                “อ่างหรือฝักบัวดี” คำถามนี้ทำเอาคนฟังเกิดอาการเขินอายหนัก เพราะไม่ว่าจะอาบแบบไหนค่ามันก็เท่ากัน

               

                “ยังไงก็ได้”

 

                เมื่อได้ฟังคำตอบรอยยิ้มกรุ้มกริ่มก็ผุดขึ้นมาบนใบหน้าหล่อหื่นของคยูฮยอนอีกรอบ คนตัวโตกว่าเดินเข้าไปประชิดตัวแล้วเริ่มทำการปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกทีละชิ้นจนร่างกายเปลือยเปล่าปรากฏต่อหน้า

 

                “นาย...สวย” คยูฮยอนขังซองมินไว้กับผนังห้องน้ำด้วยแขนทั้งสองข้าง มองจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตที่มองกลับมาตาแป๋ว แต่จ้องได้ไม่นานซองมินก็เลือกที่จะหลบสายตา อาการแบบนี้มันทำให้คยูฮยอนชักจะเริ่มอดใจไม่ไหวแถมยังแก้มแดงๆนี่อีก ยั่วกันเห็นๆ

 

                “อาบน้ำสิ” คนหน้าหวานเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่เบาหวิว พวงแก้มใสยังคงแดงระเรื่อ มันอดที่จะเขินไม่ได้ เพราะเขาไม่เคยอยู่ในสภาพที่เรียกว่าเปลือยต่อหน้าใคร ถึงคนๆนั้นจะเป็นคนรักก็ตาม

 

                “ถอดให้บ้างสิ” เสียงทุ้มกระซิบที่ข้างหูแล้วขบกัดเบาๆ ทำให้ซองมินสะดุ้งเล็กน้อย ด้วยความเสียวปนสยิวก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงช้าๆอย่างว่านอนสอนง่าย

 

เนื่องจากฉากนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านบนShotBoxจ้า 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

                บัดนี้ที่หน้าห้องของคยูฮยอนเหลือแต่เพียงความว่างเปล่า เพราะเหล่าคุณพ่อคุณแม่ต่างกระเจิดกระเจิงหายไปทำธุระกันตั้งแต่ได้ยินครางของซองมินในช่วงแรก บ้านตระกูลลีรถกลับบ้านทันที ส่วนบ้านตระกูลโจก็เข้าห้องกันไปเรียบร้อยตามระเบียบ


                                                  --------------------------------------------------------------------------

kr...Talk

รู้นะว่าทุกคนรอคอยตอนนี้อยู่ อ่านแล้วยิ้มให้กลับหื่นของคยูหรือความน่ารักของมินเอ่ย
พวกเราก็รอมันมานานแล้วเหมือนกัน
ในที่สุดคยูและมินก็เสร็จกันเรีบยร้อยแล้วครับท่าน ดีใจโว้ย
สมใจคนอ่านไหมเนี่ย  อยากให้คยูมินมีจริงๆจะได้แต่งงานกันจิงๆเลย
แอบชอบNCค่ะ ลื่นดี เสียวดี ชอบที่สุดก็ตอนคยูทำความสะอาดนั้นแหละ
บ้าไปแล้ว แต่งเองชอบเอง(รู้สึกพูดมากเป็นพิเศษ)

คุณเคยสังเกตไหมว่าNCเราจะมีทุกตอนที่3,6,9 ฮาๆหลังจากนี้ก็เดาเองแล้วกัน

                    Love KyuMin 4 Ever