ลำดับตอนที่ #32
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Part 3 : คนๆเดียวกัน ภาค 2
Part 3 : คนๆเดียวกัน
เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากที่นอนไม่ค่อยหลับเกือบทั้งคืนเพราะคิดมากเรื่องที่โดนคยูฮยอนลวนลามไปเมื่อวาน ซองมินเดินลงมาที่ห้องอาหารด้วยอาการงัวเงียสุดๆ หาวแล้วหาวอีกจนคนเป็นพ่ออดไม่ได้ที่จะถาม
“ซองมินเป็นอะไรน่ะลูก เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง” คุณลีถามเมื่อซองมินเดินมานั่งเรียบร้อยแล้ว
“นอนไม่ค่อยหลับน่ะครับ” ซองมินตอบไปก็หาวไป
“มีอะไรหรือเปล่าลูก”
“เอ่อ...ไม่มีอะไรครับ” เมื่อเจอคำถามของพ่อเข้าซองมินก็หน้าแดงขึ้นทันที โดนคยูฮยอนทำแบบนี้ใส่ทีไรเป็นแบบนี้ทุกทีชอบเก็บไปคิดอยู่เรื่อย แล้วตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะหายโกรธเขาหรือยัง
“รีบทานเถอะลูกจะได้ไปโรงเรียน” คุณนายลีหันมาบอกลูกชายที่เอาแต่นั่งอยู่เฉยๆ อาหารก็มาวางอยู่ด้านหน้าตั้งนานแล้วก็ไม่ยอมกินซักที
“คยูฮยอนล่ะครับ” ซองมินถามขึ้นเมื่อมองที่โต๊ะอาหารแล้วไม่เจอบุคคลที่ควรจะเจอ ส่วนมือก็จับช้อนส้อมเขี่ยอาหารไปมา
“ออกไปตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ เห็นบอกว่ามีธุระสำคัญ” คุณลีตอบคำถามลูกชายที่ออกอาการเหม่อ วันนี้ซองมินทำตัวแปลกจริงๆ
“ไม่รอกันอีกแล้ว โกรธจริงๆหรือเปล่านะ” ซองมินพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเริ่มรับประทานอาหารที่ตั้งอยู่ตรงหน้าอย่างเชื่องช้าและเซื่องซึม คยูฮยอนโกรธเขาจริงๆหรอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
“ซองมินเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้ดูซึมๆ” เรียวอุกที่สังเกตอาการของเพื่อนรักอยู่นานเอ่ยถามขึ้นหลังจากหมดคาบแรก
“ง่วงนอนน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“งั้นก็พักผ่อนเถอะ” เมื่อเพื่อนตอบมาแบบนั้นเรียวอุกเลยไม่ซักไซ้ต่อ ปล่อยให้ซองมินนอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียน รอให้อาจารย์เข้าก่อนค่อยปลุกหรือถ้าไม่ไหวจริงๆจะได้พาไปห้องพยาบาล
แต่ดูเหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าข้างพวกเขาเพราะคาบนี้อาจารย์ประจำวิชาไม่เข้าสอนเลยกลายเป็นคาบว่างไปโดยปริยาย ทั้งซองมินและเรียวอุกเลยฟุบหลับกันทั้งสองคน
“เรียวอุก....เรียว หลับแล้วหรอ” ซองมินที่นอนเท่าไหร่ก็ไม่หลับซักทีเลยจะปรึกษากับเรียวอุกเข้าไปกระซิบเรียกเรียวอุกที่ข้างหูเบาๆ เพราะดูเหมือนเพื่อนรักจะหลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งๆที่เขามากกว่าที่น่าจะเป็นคนหลับ
“อืม~” เสียงครางเบาๆ ดังออกมาแต่เจ้าตัวไม่มีทีท่าว่าจะตื่นเลยซักนิด
“เรียวอุกตื่นทีสิ” ซองมินจิ้มไปที่แก้มของเรียวอุกแต่มันก็ไม่ได้ผล
“อุกกี้ตื่นได้แล้วนะครับ” เขยิบเข้าไปกระซิบที่ข้างหูเรียวอุกอีกครั้ง คราวนี้เลียนแบบเสียงเยซองที่ชอบเรียกเรียวอุก
“อืมมม~” เรียวอุกครางออกมาเบาๆ พร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
“ถ้าไม่ตื่นฉันจะจูบนายแล้วนะ” ซองมินเดินอ้อมไปหาเรียวอุกที่หันหน้าหนี ย่อตัวลงเพื่อให้หน้าอยู่ในระดับเดียวกันก่อนจะพูดเสียงงอนๆ แต่อีกคนก็ยังหลับตาพริ้มอยู่ดี
“จะจูบจริงๆแล้วนะ” พูดเสียงแบบน้อยใจเต็มทน ก่อนจะยื่นนิ้วชี้ไปแตะที่ริมฝีปากของเพื่อนรักเบาๆ
เรียวอุกขยับหนีเล็กน้อย เอามือปัดมือของซองมินออกเบาๆ เมื่อโดนกวนตอนหลับ
“เรียวอุก~” ซองมินเขยิบเข้าไปใกล้จนหน้าทั้ง 2 คนห่างกันเพียงไม่กี่เซน
โป๊ก!!!
“โอ๊ย!” ซองมินอุทานออกมา ความเจ็บมันแล่นจากศีรษะลงมาที่ริมฝีปาก ส่วนเรียวอุกก็ตื่นขึ้นมาเพราะรู้สึกเจ็บที่ศีรษะและริมฝีปากเช่นเดียวกับซองมิน
“นายสองคนเล่นอะไรกันอยู่น่ะ จ้องหน้ากันอยู่ได้” ดงเฮที่เดินเข้ามาในห้องแล้วเห็นเพื่อนร่วมแก๊งนั่งจ้องหน้ากันอยู่เลยเข้าไปผลักหัวซองมินจนเข้าไปกระแทกกับเรียวอุก แต่หารู้ไม่ว่าทั้งสองคนไม่ได้จ้องหน้ากันแต่ซองมินกำลังพยายามปลุกเรียวอุกอยู่ต่างหาก
“เจ็บนะดงเฮ เล่นอะไรของนายเนี่ย” ซองมินเงยหน้าขึ้นไปว่าดงเฮที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ส่วนมือก็ลูบๆ คลำๆริมฝีปากของตัวเองไป
“เมื่อกี้ฉันฝันว่าเยซอง....เอ่อ...แต่มันไม่เหมือนฝันเลยแหะ” เรียวอุกเองก็ลูบๆ คลำๆที่ริมฝีปากตัวเองอยู่เช่นกัน เขาฝันว่าเยซองจูบเขาแต่มันยังรู้สึกอุ่นๆอยู่เลย อย่างกับมันเกิดขึ้นจริงอย่างนั้นแหละ
“ไม่ใช่เยซอง ฉันนี่แหละเรียวอุก เพราะนายนั่นแหละดงเฮ” ซองมินออกจะหัวเสียเล็กน้อย ก็เพราะ
ดงเฮผลักหัวเขาเมื่อกี้ปากเลยกระแทกกับปากเรียวอุกเต็มๆ
“อ้าว! เป็นงั้นไป”
ซองมินกับเรียวอุกพูดอะไรไม่ออกพอหันมามองหน้ากัน หน้ามันก็แดงขึ้นมาเฉยๆ ส่วนดงเฮก็ทำได้แต่งงงไปกับเหตุการณ์เท่านั้น
“นายสองคนเป็นอะไรน่ะ” ดงเฮเดินไปนั่งที่โต๊ะของซองมิน
“นายนั่นแหละมีอะไร” ซองมินไม่ได้ตอบคำถามแต่ตั้งมันขึ้นมาใหม่ เพราะยังรู้สึกเคืองดงเฮอยู่
“พอดีคาบนี้ว่างแล้วไม่มีอะไรทำเลยมาหาพวกนายนี่ไง เห็นว่าอาจารย์เข้าประชุมทั้งระดับ”
“เออ! จริงสิ ฉันมีอะไรจะปรึกษาพวกนายหน่อย” ซองมินเพิ่งนึกขึ้นได้เลยรีบไปลากเก้าอี้ที่โต๊ะเพื่อนข้างๆมานั่ง เหตุผลที่เขาจะปลุกเรียวอุกก็เพื่อสิ่งนี้แหละ
“ที่นายซึมๆเพราะเรื่องนี้ใช่มั้ย” เรียวอุกถาม
“ก็ใช่นะ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด” ที่ซึมเพราะไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะโกรธเขาหรือเปล่า แต่อีกสาเหตุหนึ่งก็คือง่วงนอน
“เรื่องใหญ่หรือเปล่า” ดงเฮถามขึ้นเพราะเริ่มจะรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาตงิดๆ
“มันก็ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก คือ....ขอถามพวกนายซักอย่างนะ....นายสองคนเคยมีอะไรกับคิบอมกับ
เยซองหรือยัง” คนถามก็รู้สึกอาย ส่วนคนตอบก็คงรู้สึกไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก หน้าขาวๆมันเลยแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“เอ่อ...นายตอบสิ ดงเฮ” เรียวอุกโยนไปให้ดงเฮเพราะไม่กล้าตอบ
“ทำไมต้องฉันเล่า”
“ก็ซองมินพูดชื่อคิบอมก่อนหนิ”
“ถ้าไม่อยากช่วยฉันก็ไม่ต้องตอบก็ได้นะ” ซองมินพูดออกมาอย่างงอนๆ
“ถามเรื่องแบบนี้ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ” ดงเฮพูด
“แล้วนายคิดว่าฉันไม่เขินหรือไง”
“ฉันน่ะ....เคยแล้วล่ะ” ดงเฮตอบ รู้สึกเขินแต่ก็ยิ้มออกมา
“ฉันก็เหมือนกัน” เรียวอุกตอบแล้วก้มหน้างุดๆ เพราะความเขิน
“หา!” ซองมินกับดงเฮอุทานออกพร้อมกันมาอย่างไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ เรียวอุกเสร็จเยซองเรียบร้อยแล้วหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ!
“อะไรกันเล่า เรื่องแบบนี้...” เรียวอุกพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบไป
“เอาน่า มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก” ดงเฮหันไปยิ้มให้เรียวอุก
“ว่าแต่พี่ลีทึกกับพี่ฮีชอลจะเคยหรือยังน้า” ซองมินพูดพลางทำท่าคิดไปด้วย
“สองรายนั้นน่ะจะไปเหลือหรอ” ดงเฮตอบออกมาอย่างมั่นอกมั่นใจ
“งั้นก็เหลือฉันแค่คนเดียวน่ะสิ ต้องหาเรื่องเสียตูดซะแล้วล่ะมั้ง” ซองมินพูดติดตลก นี่ทั้งแก๊งเหลือแค่เขาใช่มั้ยที่ยังบริสุทธิ์
“พูดอะไรแบบนั้นล่ะมิน อย่าทำเป็นเรื่องล้อเล่นเชียวนะ” ดงเฮบอก
“ว่าแต่ที่จะถามน่ะมีแค่นี้หรอ ฉันก็นึกว่าเรื่องใหญ่อะไรซะอีก” เรียวอุกพูด ทำเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่โตไปได้
“คือเมื่อวานฉันก็เกือบเสร็จแล้วเหมือนกันแต่พอดีหาทางหลบออกมาได้ ฉันไม่รู้ว่าคยูจะโกรธหรือเปล่า ฉันบอกเขาไปว่าจะยอมแต่ก็หนีออกมา แต่ดูท่าทางเหมือนเขาจะโกรธนั่นแหละ เมื่อเช้าก็ไม่ยอมรอ ปล่อยให้ฉันมาโรงเรียนคนเดียว ก็เรื่องแบบนี้ฉันยังไม่พร้อมนี่นา” ซองมินร่ายยาวเรื่องที่คิดไม่ตกให้เพื่อนรักทั้งสองฟังและเหมือนเป็นการระบายไปในตัว
“ถ้านายบอกว่าไม่พร้อม ฉันว่าคยูคงจะเข้าใจนะ หมอนั่นน่ะรักนายจะตายไป” ดงเฮพูด
“แต่วันนี้ฉันยังไม่เจอคยูเลยนะ ตอนเที่ยงก็ไม่รู้ว่าคยูจะคุยกับฉันหรือเปล่า” ท่าทางและคำพูดของ
ซองมินดูขาดความมั่นใจจนเพื่อนเริ่มเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรหรอกน่าเรื่องเล็กๆน้อยๆ อย่าเก็บมาคิดให้รกสมองเลย เชื่อสิคยูไม่โกรธนายหรอก” เรียวอุกช่วยปลอบเพื่อนอีกแรง
“ฉันกลับห้องก่อนแล้วกันนะ ใกล้จะหมดคาบแล้ว อย่าคิดมากล่ะ” ดงเฮตบหลังซองมินเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ ก่อนจะเดินออกไป
“นี่เรียวอุก” ซองมินย้ายตัวเองกลับมานั่งที่ตัวเองเหมือนเดิม
“หืม?”
“เล่าตอนที่นายกับเยซอง....ให้ฉันฟังหน่อยสิ”
“จะบ้าหรอ! ใครเค้าให้เล่าเรื่องแบบนี้กัน” เรียวอุกขมวดคิ้วใส่เพื่อน ใบหน้าขาวๆนั่นกลับแดงขึ้นอีกครั้ง วันนี้ซองมินทำเค้าหน้าแดงกี่รอบแล้วนะ
“อย่าเสียงดังนักสิ ก็ฉันอยากรู้หนิ” ซองมินปรามเพื่อนเบาๆ เพราะเรียวอุกออกแนวจะตะคอกเล็กน้อยใส่เขา ก่อนจะปั้นหน้าให้ดูน่าสงสาร เพื่อนจะได้ยอมในสิ่งที่เขาขอ
“ทำไมไม่ถามดงเฮล่ะ มาถามฉันทำไม” เรียวอุกเริ่มอ่อนลงเมื่อเห็นตาดำๆที่มองมาที่เขาอย่างน่าสงสาร
“ก็ดงเฮไปแล้วหนิ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันนะเรียวอุก” ซองมินเริ่มออกอาการอ้อนเมื่อเรียวอุกทำท่าเหมือนจะยอม
“โอเคๆ แล้วนายอย่าไปเล่าให้ใครฟังนะรู้มั้ย” เรียวอุกกำชับก่อนจะถอนหายใจเถือกใหญ่
“อืมๆ” ซองมินพยักหน้ารับหงิกหงัก
“เรื่องมันก็มีอยู่ว่า....วันนั้นเยซองมาที่บ้านฉันเพราะพ่อกับแม่ฉันไปออกงานที่ต่างจังหวัดฉันเลยอยู่บ้านคนเดียว แถมวันนั้นฝนยังตกหนักอีกต่างหาก...”
“ฝนตกหนักแบบนี้แล้วจะกลับยังไงล่ะ” เรียวอุกถามขึ้นหลังจากที่ทั้งสองคนรอให้ฝนหยุดอยู่นานแล้ว แต่มันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดซักที เยซองที่ว่าจะกลับตั้งแต่หกโมงเย็น นี่ก็ปาเข้าไปเกือบสองทุ่มแล้วก็ยังไม่ได้กลับซักที
“งั้นให้ผมอยู่เป็นเพื่อนมั้ย อยู่คนเดียวน่ะอันตรายจะตาย” เยซองหันไปถามเรียวอุกที่นั่งมองสายฝนที่ตกอย่างไม่บันยะบันยัง
“อืม” เรียวอุกพยักหน้ารับ เพราะเขาก็ไม่อยากอยู่คนเดียวเหมือนกัน
“ไปดูทีวีกัน” เยซองฉุดแขนเรียวอุกให้ลุกขึ้นตามไปที่ห้องนั่งเล่น
รายการทีวีที่ดูก็ใช่ว่าจะมีอะไรน่าสนใจเพราะคนอย่างเยซองไม่ใช่คนติดละคร มันก็เลยออกจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่สำหรับเรียวอุกน่ะคนละแนวกันเลย นั่งดูแทบจะไม่กระพริบตาเลยด้วยซ้ำ
“อุกกี้ ผมไม่อาบน้ำก่อนนะ” เยซองบอกก่อนจะลุกจากโซฟา
“มีชุดเปลี่ยนหรอ” เรียวอุกละจากหน้าจอทีวีหันมาถาม
“ไปเลือกให้หน่อยสิ”
“อืม” เรียวอุกพยักหน้ารับก่อนจะปิดทีวีแล้วเดินตามเยซองขึ้นไปบนห้องนอน
เมื่อมาถึงบนห้องเยซองก็เข้าไปอาบน้ำส่วนเรียวอุกก็เลือกเสื้อผ้าของตัวเองที่เยซองพอจะใส่ได้
“ตัวนี้คงได้มั้ง” พึมพำเบาๆก่อนจะหยิบเสื้อยืดแขนยาวตัวใหญ่กับกางเกงนอนขาสั้นออกมา
ไม่นานเยซองก็ออกมาจากห้องน้ำ เรียวอุกจึงเข้าไปอาบต่อ หลังจากแต่งตัวเสร็จเยซองก็ล้มตัวลงนอบนเตียงของเรียวอุก สูดดมกลิ่นหอมที่ติดหมอนอยู่ก่อนจะจับจองพื้นที่ทั้งเตียงเป็นของตัวเอง
“เยเย่ๆ” หลังจากที่อาบน้ำเสร็จออกมาก็พบกับเยซองที่นอนแผ่บนเตียงจนแทบจะไม่มีที่เหลือ เรียวอุกเลยต้องเข้าไปปลุก
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ” เยซองงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะแรงสั่นสะเทือนน้อยๆที่เรียวอุกเขย่าไหล่เขา ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
“ง่วงแล้วหรอ” เรียวอุกนั่งลงที่ขอบเตียง ใช้ผ้าขนหนูค่อยๆเช็ดผมที่เปียก
“หอมจังเลย หายง่วงแล้วล่ะ” มือปลาหมึกเริ่มทำงานอีกครั้ง เยซองเข้าไปกอดเรียวอุกทางด้านหลังก่อนจะหอมแก้มเบาๆ
“เยเย่ปล่อยก่อนนะ จะไปแต่งตัว” เรียวอุกหันหน้ามาบอกเยซอง เพราะตอนนี้เขายังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ เยซองที่เอาคางเกยไว้กับไหล่ของเรียวอุก ได้ทีเลยจูบที่ปากของคนรักเบาๆเมื่อเรียวอุกหันมา
“เดี๋ยวค่อยแต่งก็ได้” เยซองแย่งผ้าขนหนูมาจากมือเรียวอุกแล้วเริ่มเช็ดปลายผมให้
เรียวอุกเองก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปนั่งนิ่งให้อีกคนเช็ดผมอย่างสบายอารมณ์ เช็ดไปเช็ดมามือไม้ของเยซองก็เริ่มไม่อยู่สุขอีกครั้ง โอบรอบเอวบาง ใบหน้าซุกลงกับซอกคอขาวและหอมกลิ่นสบู่อ่อนๆ
“อืม ~ เยเย่” เรียวอุกครางออกมาอย่างเผลอไผลกับการปลุกอารมณ์ของเยซอง
เนื่องจากฉากนี้มีเนื้อหาไม่เหมาะสม
เพราะฉะนั้นให้หาลิงค์อ่านได้บนShotBoxจ้า
“พอแค่นี้ล่ะนะมิน” เรียวอุกหยุดเล่าเพียงแค่นั้นเพราะต่อไปมันก็ไม่มีอะไรมากอยู่แล้ว เล่ามาตั้งแต่ต้นจนจบหน้าแดงอยู่ยังไงมันก็ยังคงแดงอยู่อย่างนั้น
“ว่า~จบซะแล้ว....ว่าแต่ทำไมนายถึงยอมล่ะ” ซองมินถามออกมาอย่างสงสัย อย่างเรียวอุกนี่เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ
“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ...ถ้าถึงตานายเมื่อไหร่นายก็รู้เองนั่นแหละน่า ถามมากจริง ฉันไม่คุยกับนายแล้ว” เรียวอุกตัดบทไปดื้อๆ หันหลังให้ซองมินแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
“โอเคๆ ไม่ถามแล้วก็ได้” ซองมินบอกยิ้มๆ
-----------------------------------------------------------------------------
kr...talk
สวัสดีทุกคนแบบว่าก็รู้นะไม่ได้มาอัพนานเลย (ขี้เกียจนี่นา)
เมื่อวานไรเตอร์ไปตามคุณสามีทั้งหลายด้วย
แบบว่า คิเฮ สุดๆไปเลย เสียใจมากมายไม่มีคยูมินให้เราเห็นเลย
คิบอมหล่อโคดๆ น่ารักสุดๆ
คยูคำนี้โดนใจเลย "ฟีโน่เป็นอะไรได้อีกเยอะ" 555+
เด๋วเจอกัลตอนหน้านะ คราวหน้าสัญญาว่าจะมาอัพไวๆ
อย่าลืมกันก่อนล่ะ ขอโทดสำหรับคนที่ซื้อหนังสือไปแล้ว แล้วมันไม่ดีอย่างที่คิด
ตอนนี้เรากำลังทำใหม่ทุกอย่าง กับร้านใหม่
ร้านเก่ากวนตรีนมาก ขอโทดทุกคนจิงๆค่ะ
อย่าลืมไม่ครบ 30 เม้น ไม่อัพ
หรือจนกว่าจะพอใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น