คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : 13 - คำถาม
ฝนยังคงโปรยปราย
เกือบอาทิตย์นับจากวันที่ปริภูมิตาย พายุฝนโหมกระหน่ำเหมือนอาละวาดต่อการจากไปของแม่ทัพ
เขาเดินย่ำเท้าไปตามทาง ชุดกันฝนแน่นหนาช่วยไม่ให้ร่างกายเปียกปอน แม้ใบหน้าจะยังได้รับละอองของหยาดน้ำ
ยาที่แล่นพล่านในกระแสเลือดทำให้สีของบรรยากาศทึมๆชัดเจน...สีเทา สีขาว และสีดำ...
หลุมศพของปริภูมิตั้งอยู่ตรงนั้น เขาคิดว่าควรมาด่ามันสักครั้งก่อนไปทำงาน ไอ้พวกมีความสามารถแต่ดันตายเร็ว จนต้องทิ้งภารกิจโง่ๆไว้ข้างหลัง
ตัวตายไป ยังเหลืองานบ้าๆไว้ให้เขาทำ...
คนที่ทำงานพวกนี้อาจเป็นมัน...เขาคิดแบบนั้นงานป้องกันและโจมตี ไม่ใช่สิ่งที่คนแบบเขาจะทำได้เลยสักนิด...
สิ่งที่เห็นเบื้องหน้าไม่ใช่หลุมศพ...
แต่เป็นเด็กสาวผมดำยาวที่กำลังยกมือลูบป้ายชื่อ เธอกระซิบบางอย่างแผ่วเบาอยู่ตรงนั้น ก่อนจะหันมาหาเขา...
คาร์เดีย ซี อาร์เรส.
ยัยเด็กผี
เขาเลิกคิ้ว ไม่ได้คุยกับเธอสักครั้งตั้งแต่วันที่มีการประกาศสงคราม เหมือนจะได้ยินมิคังเปรยแว่วๆว่าเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง และเพิ่งได้เห็นหน้าเอาตอนที่โครวแจกงาน
"มาเทเหล้าเผาบุหรี่ก่อนไปเหรอคะ?" น้ำเสียงนั่นยังคงป่วนประสาทได้เช่นเคย สายตาเหลือบมองขวดเหล้าคริสตัลสีฟ้าใสและซองบุหรี่สีขาวในมือเขา
"คนตายไม่เป็นมะเร็งเว้ย อย่าเรื่องมาก" โต้กลับไป พร้อมกับเปิดฝาขวดเหล้าราคาครึ่งแสน
"หนูก็ไม่ได้จะว่านี่คะ" คาร์เดียยิ้ม "แต่เหล้าแพงๆขวดนั้น เอามาโดนฝนก็ออกจะน่าเสียดายนะ"
เขายักไหล่ เอ็งมาดูงานที่ทิ้งไว้ให้ข้านี่ ไอ้แม่ทัพเฮงซวย เข่นเขี้ยวทักทายมันในใจ ยกขวดเหล้าให้หลุมศพนั่น ตายเพราะเวทมนตร์โง่ๆ แล้วจะส่งข้าไปตายด้วยอีกคน กระดกเหล้าราคาครึ่งล้านลงคอ ปล่อยความร้อนให้ไหลผ่านจากลำคอสู่กระเพาะ รู้สึกถึงรสชาติและรูขุมขนที่เปิดกว้าง
"สักหน่อยมั้ย?" ถามยัยเด็กผี ที่กำลังมองหน้าเขาอยู่
เด็กสาวหัวเราะ "เด็กดีต้องไม่กินเหล้า" และยิ้มบาง "แต่หนูก็เป็นแค่ยัยเด็กผีนี่นะ"
มือบางจับคอขวด และกระดกมันเข้าปาก ราวกับหิวกระหาย...
เหมือนตอนที่เขาพยายามกลบความรู้สึก...
"น้ำเมาดีกรีซาตาน" เธอยื่นขวดส่งคืนมาให้ หยอกเย้าด้วยประโยคที่ชวนให้กระตุก "ลางไม่ดีเลยนะคะลุง"
ซาตาน...จอมปีศาจจากนรก...
เก็บเอาวิญญาณผู้คนเป็นเครื่องเซ่นสังเวย หัวเราะใส่ความตายของมนุษย์
เป็นแค่ความเชื่องมงาย
"เอ็งเชื่อเรื่องพรรค์นั้นด้วยเหรอวะ?" เขาเลิกคิ้วใส่เด็กสาวที่ยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้า
แค่ความเชื่อ
จะกลัวไปเพื่ออะไร?
ในเมื่อหาคำตอบไม่ได้ก็ไม่จำเป็นต้องกลัว หรือบางทีควรกลัวเพราะไม่รู้คำตอบ
"หนูยกให้ก็แล้วกันค่ะ"
ขวดแก้วใสที่บรรจุของเหลวสีเหลือบทองถูกยื่นมาตรงหน้า มันกระเพื่อมไหว แม้มือนั้นจะอยู่นิ่ง
"อะไรของเอ็งวะ?"
รับมันมาพินิจ สีเหมือนดวงตา...ที่เขาเคยคิดอยากได้มาขาย...
สีเหมือนดวงตาของยัยเด็กผี
"เลือดค่ะ" รอยยิ้มนั้นเจือด้วยการหัวเราะ...หรืออาจสั่นเครือจากความโศกเศร้า...เขาไม่รู้ "พูดให้ถูก...มันคือนาโนแมชชีนที่อยู่ในตัวหนู"
ข้อเท็จจริงนั้นทำให้เขาชะงัก
"คุณสมบัติ ทำตามคำสั่งที่ได้รับจากสัญญาณไฟฟ้าชีวภาพในร่างกาย ลุงคงมีวิธีเอามันไปใช้ให้คุ้มค่านะคะ" และย้ำในประโยคต่อมา "รู้มั้ย? หนูต้องเสียเลือดไปเท่าไหร่ถึงจะสกัดมันออกมาได้ขนาดนี้"
คุณสมบัติน่าสนใจ...
เป็นความคิดแรกที่แวบขึ้นมาในหัว ก่อนที่จะตามด้วยคำถาม
ให้เขาทำไม?
นั่นเป็นอีกหนึ่งคำถามของวันนี้ ที่เขาไม่ได้ถามออกไป...
ความคิดเห็น