คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Vocaloid] สงสัย (GakupoXKaito)
[SFic Vocaloid]
Title : สงสัย...
Pairing : GakupoXKaito (กัคคุไค)
Author : derick
Warning : Yaoi (PG)
เสียงภายในห้องพักยังคงเอะอะโวยวายดังเช่นทุกวัน ดวงตาสีน้ำเงินใสมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะหันมองไปยังนอกหน้าต่าง แสงแดดสีทองแรงกล้าสาดส่อง แค่เห็นแล้วก็รู้สึกร้อนอ้าวไปหมด
เขาถอนหายใจดังพลางเดินเข้ายังส่วนใน เป้าหมายคือตู้เย็นตู้ใหญ่ที่เก็บของโปรดปรานสุดชีวิตเขาไว้ “ไอติม ๆ”
รอยยิ้มราวเด็กน้อยแต้มบนใบหน้า “ไอติม.......อ๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงร้องดังแปดหลอดยิ่งกว่าแหกปากเพลงร็อคในคอนเสิร์ตลั่นไปทั่ว เหล่าผู้ร่วมชะตากรรมที่อุดหูแทบไม่ทันวิ่งกรูกันมายังเจ้าของเสียงที่ทรุดนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง “เป็นอะไรไป???” เด็กชายถาม
คนถูกถามหันมาด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา “อะ....ไอติม...”
“ไอติมทำไม???” เด็กหญิงอีกคนเสริม
“ไม่มี....ไอติม....อ้า!!!!!!!!!!!!!!” ไคโตะแหกปากลั่น คนที่เปรียบเสมือนพี่ชายกลายเป็นเด็กทารกตัวน้อย ๆ ไปเสียแล้ว
บานประตูด้านนอกเปิดออก ดวงตาสีม่วงมองมายังพื้นที่โล่งว่างด้วยความแปลกใจ ก่อนจะได้ยินเสียงแว่ว ๆ มาจากทางด้านในสุด “มีอะไรกันขอรับ???”
“กาคุโป....ไอติมของไคโตะหมดน่ะ”
ชายหนุ่มมองใบหน้าที่คลอไปด้วยน้ำตา “อะไรกัน แค่ไอติมหมดรึ ข้าพเจ้าก็นึกว่ามีอะไร”
“ไม่ใช่แค่นะ!!!” ไคโตะสวนทันควัน
พอเห็นดวงตาที่จ้องมาอย่างเอาเป็นเอาตายเขาก็กลุ้มหนัก มือหนึ่งยกขึ้นนวดขมับเบา ๆ “งั้นข้าพเจ้าจะพาท่านไคโตะไปซื้อเองก็แล้วกัน ส่วนคนอื่นรอที่นี่ หากมาสเตอร์มาไม่เจอจะแย่เอา”
ในที่สุดพี่เลี้ยงเด็กจำเป็นอย่างกาคุโปก็ต้องพาไคโตะออกมาหาซื้อไอศกรีมเจ้าปัญหา เจ้าตัวดูท่าจะตื่นเต้นมากทันทีที่ได้เห็นไอศกรีมมากมายหลายชนิดตรงหน้า ดวงตาสีม่วงมองอย่างสงสัย....
คงเหมือนกับเขาตอนเจอมะเขือม่วงล่ะมั้ง? “รีบเลือกสิขอรับ เดี๋ยวมาสเตอร์มาแล้วไม่เจอเอานะ”
คนถูกต่อว่ากราย ๆ หันมาเบ้หน้าใส่ “รู้แล้วน่า...”
“ดีจังเลยน้า.....เลือกไม่ถูกเลย....”
“อยากอยู่ที่ไหมล่ะขอรับ ข้าพเจ้าจะได้บอกมาสเตอร์ให้”
ไคโตะหันขวับ “ไม่!!ถึงผมจะชอบไอติมแค่ไหนแต่ยังไงมาสเตอร์ก็สำคัญกว่า!!!”
กาคุโปมองใบหน้าที่จริงจังในการตอบคำถาม ก่อนจะย้อนนึกถึงใบหน้าสุดแสนจะมีความสุขตอนเลือกไอศกรีม ทำไมมันช่างขัดกันอย่างสิ้นเชิงแบบนี้ คิดแล้วให้หลุดหัวเราะออกมาดัง
“หัวเราะอะไร???”
“ข้าพเจ้ากำลังหัวเราะงั้นรึ??” เขายียวน
“ผมว่าผมได้ยิน”
ชายหนุ่มผมสีม่วงยาวยิ้ม “เขาเรียกบทเพลงแห่งความสุขต่างหากท่านไคโตะ”
“เห?? เพลงใหม่หรือ?? ทำไมผมไม่เห็นเคยได้ยิน???”
ยิ่งเห็นท่าทีซื่อบื้อแปลก ๆ กาคุโบก็ยิ่งหัวเราะดัง “ระ....รีบไปเถอะ เดี๋ยวมาสเตอร์จะดุเอา”
ไคโตะเดินกินไอศกรีมถ้วยใหญ่ไปตลอดทางเดินกลับ มืออีกข้างก็หิ้วถุงใส่ไอศกรีมที่แทบจะไปเหมาเขามาจนหมด ประหนึ่งว่าเป็นของหวงสุดชีวิต แม้แต่แสงแดดและอากาศร้อนเองยังแทบจะไม่อยากกล้ำกรายเข้าไปยุ่งเสียเท่าไหร่
กาคุโปเองก็จ้องมองพฤติกรรมนั้นอยู่ตลอดเหมือนกัน “ข้าพเจ้าสงสัยมานานแล้ว...”
“หือ??”
“ทำไมท่านไคโตะถึงชอบไอศกรีมนัก?”
คนถูกถามทำท่านึก “เอ.....ไม่รู้สิ....ผมรู้แค่ว่าผมชอบมันมาก ๆ และขาดไม่ได้เลย กาคุโปล่ะ ทำไมถึงชอบมะเขือม่วง”
“ก็เพราะมันเป็นมะเขือม่วงน่ะสิ!” ชายหนุ่มตอบอย่างมั่นใจ
ดวงตาสีน้ำเงินจ้องมองอย่างอึ้ง ๆ ก่อนหัวเราะเบา ๆ “นั่นสินะ หากเป็นอย่างอื่นนายก็คงไม่ชอบ”
“ว่าแต่ลองกินไหม?....อร่อยน้า~” เขายิ้มกว้าง ก่อนจะตักไอศกรีมเข้าปาก
ไม่นานพวกเขาทั้งคู่ก็มาถึงหน้าประตูบ้าน ไคโตะตักไอศกรีมคำสุดท้ายเข้าปากท่ามกลางสายตาของกาคุโปที่มองอยู่ ชายหนุ่มคิดอะไรชั่วครู่ก่อนแย้มยิ้มออกมาน้อย ๆ “ไหนท่านว่าจะให้ข้าพเจ้าลองชิมไง เหตุใดจึงทานเสียหมด”
“อะ...อ้าว” ไคโตะมอง “ก็ไม่เห็นนายบอกผมก็เลยคิดว่าไม่กิน”
“ไม่เป็นไร...” กาคุโปว่า ก่อนก้มตัวลงประกบริมฝีปากตนเองกับริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย เขาฉวยโอกาสตอนอีกฝ่ายตกใจไม่ทันตั้งตัวเข้าสัมผัสรสชาติภายใน “หวานแหะ...”
ใบหน้าคนถูกแกล้งแดงก่ำเสียยิ่งกว่าฉลากของถ้วยไอศกรีม ปากอ้าพะงาบ ๆ “อะ....อะ.....”
“ข้าพเจ้าว่ามะเขือม่วงนี่แหละดีแล้ว.....” เขาหันมายิ้มก่อนรีบเปิดประตูเข้าไปในบ้าน ทิ้งให้ไคโตะเข่าอ่อนทรุดกายลงนั่งพร้อมกับไอศกรีมที่ร่วงบนพื้น....
“อะ....อะไรของเขา......”
.
.
.
.
.
.
.
.
“เขาเรียกบทเพลงแห่งความรัก”
========END========
ความคิดเห็น