คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 Exchange Student "นักเรียนแลกเปลี่ยน"
————————————————————————
ผมและจอยหันหน้าไปหาเสียง คนที่พูดออกมาเป็นผู้ชายมีผมสีบลอนด์ สูงกว่าผมเล็กน้อย “เฮ้ออออ” ผมได้ยินจอยถอนหายใจ “นั่นเอริค นักเรียนแลกเปลี่ยนของห้องเรา ครูปทุมพรฝากชั้นให้ดูแลเค้า” จอยทำหน้าเหมือนรำคาญอะไรบางอย่าง
“ฮายยยย จอยยย”เอริคตะโกนหาจอยข้ามเก้าอี้ โต๊ะ และผู้คนในโรงอาหาร มีสายตาหลายคู่มองที่เอริคและมองมาตามเสียงจนถึงจอยกับผม ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้จักจอย
“ชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับเค้าดี เค้าน่ะคอยตามชั้นไปทุกที่แม้กระทั่งห้องน้ำหญิง”จอยถอนหายใจ
“นี่ใครเหรอจอย”เอริคทำหน้าสงสัยให้จอยและหันมามองผม
“นี่โอ๊ตน่ะ เพื่อนใหม่ เค้าพึ่งมาวันนี้”ผมเห็นเอริคมองผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ
“Nice to meet you Oat” “ไปห้องสมุดกันเถอะจอย”เอริคหันไปมองจอย
“คงจะไม่ได้นะเอริค เพราะครูปทุมพรให้ชั้นมาแนะนำโรงเรียนให้เค้า”
“แต่เราจำไม่ได้เลยนะว่าเอ่อ..ครูปทุมพรบอกน่ะ”จอยเหยียบเท้าผม
“โอเคๆ งั้นก็ได้ เชิญเลยเชิญ”เอริคเดินไปทางห้องสมุด ผมกับจอยเดินกลับไปที่ห้อง
“จอยเธอไปไหนมาน่ะ”ผู้หญิงคนหนึ่งถาม
“อ๋อ เอ่อ..ชั้นไปแนะนำโรงเรียนให้ อ โอ๊ตน่ะ”
“งั้นก็เข้าห้องกันเถอะ” ในห้องผมเห็นกาญจน์นั่งเขียนอะไรบางอย่าง แต่เมื่อผมเดินเข้าไปกาญจน์ก็เก็บสมุดเล่มนั้นลงกระเป๋า
“โรงเรียนเป็นยังไงบ้างคะ”กาญจน์ถาม
“ก็ดีครับ”และกาญจน์ก็หยิบนิยายเล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน ผมนั่งรอจนหมดพัก คาบเรียนยังคงดำเนินต่อไป
“กาญจน์ครับ ขอยืมปากกาหน่อยได้มั้ยครับ พอดีปากกาผมหมึกหมดอะครับ”
“อ๋อ นี่ค่ะ”กาญจน์ยืนปากกาสีดำมีลายเป็นรูปเดวิลสีดำแดง
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”กาญจน์ยิ้มให้ผม ผมใช้ปากกาของกาญจน์จนหมดวันแต่หลังจากคาบเรียนนั้นผมก็ไม่เจอกาญจน์อีกเลย ปากกาของกาญจน์ก็เลยอยู่ที่ผม หลังจากนั้น 1 สัปดาห์ผมก็พึ่งรู้ว่ากาญจน์เพื่อนที่นั่งข้างผมนั้น เป็นโรคหัวใจ หลังจากที่กาญจน์ให้ผมยืมปากกาแล้วผมคิดว่าเธอคงจะอาการกำเริบจนต้องลาป่วยตั้งแต่คาบนั้นจนถึงวันนี้
“กาญจน์ครับนี่ปากกา”ผมยื่นปากกาลายเดวิลสีดำแดงให้กาญจน์
“เอาไปเถอะค่ะ คิดซะว่ามันเป็นของขวัญจากกาญจน์ให้โอ๊ตละกันนะคะ”
“ในโอกาสอะไรเหรอครับ”
“ถือเป็นของขวัญต้อนรับเพื่อนใหม่ละกันค่ะ”
“เอ่อ.ออ ขอบคุณนะครับกาญจน์”หลังจากนั้นผมก็รู้สึกแปลกๆกับกาญจน์ ทุกครั้งที่กาญจน์พูดกับผม ผมรู้สึกว่าผมทำตัวไม่ค่อยถูก ผมเดินออกจากห้องไปทางร้านขายของเพื่อดูว่าปากกาที่กาญจน์ให้ผมมานั้นมีราคาเท่าไหร่ ระหว่างเดินผมมองปากกานั้นและพิจารณารูปลักษณ์ จนผมไม่ได้มองทางเดิน ผมเดินชนกับคนๆหนึ่ง แต่นั่นผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร ผมมาเอะใจตรงที่ว่า
ปากกาของกาญจน์หล่นและตอนนี้สิ่งนั้นกลายเป็นเพียงเศษชิ้นส่วนของปากกาซึ่งอยู่ใต้เท้าของคนที่ผมเดินชน ความรู้สึกผิดและความเสียดายเข้ามาในใจผม “Oh I’m so sorry” ผมเงยหน้าขึ้นมาคนที่อยู่ตรงหน้าผมคือ เอริค
“ไม่หรอกครับ ผมต่างหากที่ควรขอโทษ”เอริคยกเท้าออกจาเศษปากกา ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับมัน(ปากกา) ทุกอย่างเหมือนช้าไปหมด เวลา1นาทีเหมือน1ชั่วโมง ผมตัดสินใจเก็บเศษปากกานั้นไว้ในกระเป๋าของผม ผมเดินไปร้านขายของ ปากกาที่กาญจน์ให้ผมมาราคาอยู่ที่ 45 บาท มันแพงขนาดนั้นเลยเหรอ ผมคิดว่าควรจะบอกกาญจน์หรือว่าซื้อใหม่ ผมคงต้องบอกกาญจน์ ผมเดินกลับห้อง
“กาญจน์ครับ คือว่าปากกามันแตกอะครับ ผมขอโทษนะครับ”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็กาญจน์ให้โอ๊ตไปแล้วนี่คะ”ความรู้สึกผิดกับความสบายใจปะปนกันในใจผม
“งั้นเหรอครับ ขอบคุณครับ”
วันถัดมาครูปทุมพรพูดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับทัศนศึกษาที่ดอยอินทนนท์ เป็นการทัศนศึกษาตามอัธยาศัย จับกลุ่มกันแล้วเดินศึกษาที่ไหนก็ได้บนดอยอินทนนท์และบริเวณใกล้เคียง แน่นอนว่ากลุ่มนั้นต้องจับฉลาก
ซึ่งกลุ่มของผมที่จับฉลากได้มี ผม กาญจน์ จอย เอริคและส้มเพื่อนของกาญจน์
To be continued…
....ขอโทษอีกครั้งนะครับที่ปล่อยออกมาช้าๆ ตอนนี้จริงๆก็ลังเลอยู่ว่าจะเอาลงดีมั้ย....
.....อย่าลืมติดตามต่อในบทที่ 3 นะครับ.....
ความคิดเห็น