คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Prologue Hithhime ,, LALRELL
P R O L O G U E
LALRELL
วันนี้อากาศดี
เด็กสาวพึมพำเบาๆอย่างไร้เสียง สองมือเกาะขอบหน้าต่างบานใหญ่พลางยื่นหน้าไปรับลม มุมปากยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนสมองเจ้าหล่อนจะเต็มไปด้วยแผนการนับสิบ
แน่นอนว่าต้อง(หนี)เที่ยว!!!
ลัลเรลล์เบือนสายตากลับมามองโต๊ะเขียนหนังสือในของนอนของเธอ ก่อนจะเบะปากรัวๆใส่กองกระดาษที่มีลายเส้นขยุกขยุยพอจะมองออกว่ามันเป็นแบบร่างชุด ...ชุดที่ไม่น่าจะใช่ชุดสักเท่าไหร่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้เธอรีบปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็ว สองเท้าวิ่งปรื๋อไปเปิดประตูแล้วฉีกยิ้มกว้างให้สตรีวัยกลางตรงหน้า
“ท่านแม่..”
“แบบชุดราตรีไปงานเลี้ยงที่ปู่เจ้าให้ทำเป็นการบ้านเสร็จรึยัง?”
“โธ่! มาถึงก็เอาแต่ถามถึงงาน ระวังเถอะ ท่านแม่น่ะจะแก่ไวเอานะ” เด็กสาวแบะปาก
“เจ้ามันเด็กอู้งาน หนีเที่ยว แม่ต้องทวงถาม ไม่เช่นนั้นเจ้าคงเรียนหลักสูตรของตระกูลเราไม่จบก่อนข้าจะวัยทองแน่ๆ แบบนั้นแม่ไม่ต้องตรากตรำดูแลร้านกับพ่อเจ้าไปจนแก่ตายพอดีรึ?”
“ลัลไม่ได้อู้ ไม่ได้หนีเที่ยวนะท่านแม่เห็นไหม ลัลอยู่ในห้องคิดแบบชุดอย่างจริงจัง”
..ซะที่ไหน ข้ากำลังวางแผนหนีเที่ยวอย่างจริงจังมากต่างหากละ!
“เจ้าแน่ใจนะ ว่าเจ้าไม่ได้กำลังวางแผนหนีเที่ยวอยู่?”
“แน่ใจสิ!!! แบบว่ารับรองเลยวันนี้จะไม่ออกไปข้างนอก!”
“งั้นแม่จะมาตรวจเจ้าทุกชั่วโมง ถ้าแม่ไม่เห็นเจ้าในห้อง...”
“ท่านแม่! แบบนั้นมันก็กดดันข้าจนหัวระเบิดไม่มีงานส่งท่านปู่พอดีน่ะสิ เอาเป็นว่าท่านค่อยมาเรียกข้าเมื่อถึงเวลาอาหารเยอะเถอะนะ ข้าไปไหนไม่ได้หรอก เวลาแค่นี้ นะ นะ?”
“งั้นก็ตามใจ แม่ไปละ นี่ก็แค่มาเช็คว่าเจ้ายัง ‘อยู่’ ฝึกฝนฝีมือไหม”
ผู้เป็นมารดาเอ่ย ลัลเรลล์ฉีกยิ้มกว้างหอมแก้มซ้ายขวา สองมือดันมารดาออกจากห้องพลางเอ่ยรับปากว่าจะไม่เที่ยวเป็นมั่นเป็นเหมาะ เมื่อมารดาก้าวพ้นประตูห้อง เธอโบกมือลาก่อนจะรีบปิดประตูและลงกลอนอย่างแน่นหนา
“อย่าให้แม่รู้ว่าเจ้าออกข้างนอกนะลัลลเรลล์!”
มารดาตะโกนไล่ท้าย
แน่นอนว่าข้าไม่ให้ท่านจับได้หรอกน่า!
ลัลเรลล์เปิดประตูห้องเสื้อผ้าในห้องนอนของเธอ ก่อนจะเดินไปยังมุมลับที่เธอสร้างขึ้นเพื่อซ่อนบางอย่าง เด็กสาวนั่งลงกับพื้น เลิอกพรมสีน้ำเงินขึ้น สะกิดดึงปมดำๆออกมาเป็นเชือกเส้นยาว แล้วกระตุกแรงๆหนึ่งครั้ง พื้นไม้แผ่นหนึ่งเปิดขึ้นเหมือนเปิดฝาขนาดพอที่คนผอมหนึ่งคนจะลงไปได้ เธอรีบแทรกตัวลงไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพบกับห้องลับเล็กๆที่มีราวแขวนตู้เรียงรายอยู่ โต๊ะเล็กๆเต็มไปด้วยกองกระดาษ จักรเย็บผ้าตัวหนึ่งพอใช้งานได้ อุปกรณ์ทำชุดและเศษผ้าวางเกะกะไม่เป็นระเบียบนัก ด้วยความที่เกิดในเมืองเจโร่ ทำให้เธอสามารถมองให้ในที่มืดได้ค่อนข้างดีทีเดียว ดังนั้นแม้ห้องนี้จะมืดไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นปัญหามากนัก
เธอเดินไปยังราวอันหนึ่ง หยิบชุดสีกระโปรงแค่เข่าสีเหลืออ่อน มีผ้ากันเปื้อนสีขาวระบายลูกไม้เย็บไว้ตรงส่วนเอว ทำให้ดูเหมือนสาวใช้ในคฤหาสน์สักหลัง จัดการใส่วิกผมบ๊อบสีน้ำตาลทับเส้นผมลอนยาว ใส่ผ้าคาดผมระบายลูกไม้ขาว หยิบถุงเท้าสั้นสีขาวและรองเท้าคัชชูกำมะหยี่สำดำออกมาสวม จัดการแต้มสีดำปนใบหน้าคล้ายสาวใช้ที่ทำงานคลุกฝุ่นมา ฉวยตระกร้าสานใบเล็กมุมโต๊ะ กระโดดออกจากห้องลับและปิดมันเหมือนเดิม ลัลเรลล์กระตุกยิ้มมุมปาก เปิดกระจกสู่ภายนอก กระโดดไปยังต้นไม้ใหญ่หน้าห้องอย่างช่ำชอง และปีนมันลงด้วยความไว เหมือนทำเป็นกิจวัตร
“วันนี้จะไปไหนดีน้า..”
เด็กสาวเดินเล่นชมตลาดเรื่อยเปื่อยตั้งแต่เที่ยง ทำทีเป็นสาวใช้มาเดินจ่ายตลาด ก่อนจะแวะพักในร้านน้ำชาเล็กๆข้างทางยามบ่าย ดวงตาสีทองเหลือไปเห็นป้ายปิดประกาศรับสมัครผู้เข้าร่วมสงคราม ในคราแรกเธอไม่คิดจะสนใจ แต่บางทีการหาอะไรใหม่ๆทำมากกว่าหนีเที่ยวก็ดีเหมือนกัน
“หืม? สมัครได้ด้วยตัวเองที่เมืองหลวงงั้นหรอ?
แย่ละสิ..ถึงข้าจะหนีออกจากบ้านบ่อย แต่ข้าไม่เคยเข้าเมืองหลวงเลยนะ!”
ลัลเรลล์คิดหนัก แต่แล้วเหมือนสวรรค์จะเมตตาเทพตัวน้อยๆอย่างเธอ ส่งเสียงแว่วๆคุยกันของชายหนุ่มกลุ่มหนึ่ง จับใจความได้ว่ากำลังจะไปสมัครร่วมสงครามในเมืองหลวง เธอรีบเสนอตัวขอติดตามไปด้วย ทำทีเป็นมีธุระเร่งด่วนถูกพ่อไหว้วานให้นำของสำคัญไปให้ท่านแม่ผู้หลงลืมซึ่งกำลังเดินทางไปเมืองหลวง หากตนไม่เคยไปทำให้ไปไม่ถูกอาจหลงทางและเดินทางล่าช้าได้ เมื่อพวกเขาตกลง การเดินทางของลัลเรลล์เด็กสาววัยสิบเจ็ดจึงเริ่มต้นขึ้น
“ขอบคุณมากนะพี่ชาย!”
“ไม่เป็นไร ยังไงก็ขอให้เจอแม่ไวไวละ!”
เด็กสาวโบกมือลากลุ่มชายหนุ่ม เธอขอตามเขามาถึงวังแล้วค่อยแยกทางกัน อ้างว่ามันน่าจะเป็นสถานที่ที่เป็นศูนย์กลาง เริ่มต้นง่ายสุดท้าย เมื่อเดินมาจนลับสายตาลัลเรลล์จัดการถอดชุดปลอมตัวออก เผยให้เห็นเสื้อแขนกุดสีเหลือกับกางเกงทรงฟักทองสีขาวคาดด้วยเข็มขัดดำ ถอดวิกและใช้ผ้าเช็ดน้ำจุ่มน้ำจากบ่อแถวๆนั้นมาล้างหน้าลางตา โชคดีที่เธอใส่ชุดทับเผื่อกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อไม่ทัน
ลัลเรลล์เดินไปหาทหารโชคร้าย(?) ผู้หนึ่ง ก่อนจะถามไถ่ถึงการสมัครเข้าร่วมรบ เขามองเธอด้วยสายตากล่าวหาเล็กๆ ว่าเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆแต่ทำไมถึงหาเรื่องใส่ตัว เธอถึงได้สร้างเรื่องว่าบ้านของเธอเป็นตระกูลทหารรับจ้าง มีพี่ชายหนึ่งคนที่เป็นทหารที่พ่อแม่แสนภูมิใจ และเนื่องด้วยเธอเป็นลูกสาวทำให้ที่บ้านเลี้ยงเธอไม่ดีนัก ดูถูกและเปรียบเปรยกับผู้ป็นพี่เสมอ ก่อนจะตอกย้ำทุกเมื่อเชื่อวันว่าเหตุใดจึงไม่เกิดมาเป็นชาย เพื่อสร้างเกียรติให้วงศ์ตระกูล เธอเล่าด้วยเสียงสั่นๆ(เพราะกลั้นหัวเราะ) พลางปาดน้ำตา(เพราะมันขำมาก) เธอจึงอยากจะทำให้ตระกูลภูมิใจบ้าง ว่าลูกสาวคนนี้ก็แข็งแกร่งไม่แพ้พี่ชาย นั่นแหละทหารถึงพาเธอเข้าไปสมัคร
เอาละ...สมัครร่วมสงครามแล้วก็รอเวลาสนุกสินะ
ความคิดเห็น