คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เมียรับจ้าง :: VIII (rewrite)
“อืมม ตีห้าแล้วเหรอเนี่ย” ร่างบางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เพื่อดูเวลา แล้วก็ต้องตื่นขึ้นเต็มตาเมื่อคิดได้ว่าเขาลืมโทรบอกคริส แต่หัวใจก็ต้องกระตุกวูบเพราะไม่มีแม้แต่สายเข้าหรือข้อความจากร่างสูงเลย
“ไม่คิดจะโทรมาถามกันบ้างเลยสินะ” พูดออกมาอย่างน้อยใจก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
“เอ๊ะ! แล้วนี่รอยอะไร?” ร่างบางที่กำลังยืนล้างหน้าอยู่หน้ากระจกก็ถึงกับอุทานออกมาอย่างประหลาดใจเมื่อสังเกตเห็นรอยแดงบนคอขาวด้านขวา
“ยุงกัดเหรอ? แต่ไม่เห็นมีตุ่มแล้วก็ไม่เห็นคันด้วย” อี้ชิงเริ่มคิดย้อนถึงเหตุการณ์ที่น่าจะเป็นสาเหตุทำให้เกิดรอยนี้ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก สักพักเขาก็หันหลังให้กระจกแล้วก็เห็นรอยสีกุหลาบที่คริสฝากไว้บนแผ่นหลังของเขาที่ยังคงเด่นชัดอยู่ และอี้ชิงก็หันตัวกลับมามองรอยใหม่ที่เกิดขึ้นบนคออีกครั้ง ดูคล้ายกันอย่างน่าประหลาดเพียงแต่ที่คอนั้นดูจางกว่า
“เป็นไปไม่ได้หรอก” พึมพำกับตัวเองอย่างไม่อยากเชื่อความคิดที่ว่ามันน่าจะมาจากสาเหตุเดียวกันได้ เมื่อคิดอย่างไรก็ไม่ได้คำตอบที่ถูกต้อง ร่างบางก็เลิกสนใจมันและล้างหน้าต่อ
ผ่านไป 20 นาทีอี้ชิงก็ออกมาจากห้องน้ำแล้วแต่งตัว เขาเลือกหยิบเสื้อสเวตเตอร์คอกลมสีกรมท่า แขนเสื้อยาวตัดด้วยสีแดงและสีเขียวครามทั้งสองข้างก่อนจะสวมยีนส์สีดำตาม เซ็ตผมให้เข้าที่เข้าทางแล้วก็หยิบโทรศัพท์มือถือเดินไปปิดไฟและออกจากห้องมา ร่างบางก้าวลงบันไดทีละขั้นอย่างเงียบเสียงที่สุดเพื่อไม่ให้รบกวนการนอนของจงอินที่อยู่ห้องตรงข้าม เขาไขประตูออกจากร้านและมาโบกรถแท็กซี่ที่ริมฟุตบาท
“ไปลักซ์เฮ้าส์คอนโดครับ” ถึงแม้จะรู้สึกน้อยใจคริสอยู่บ้างแต่อี้ชิงก็ไม่ลืมหน้าที่ที่ต้องทำ รถแท็กซี่แล่นบนถนนไม่นานก็มาถึงหน้าคอนโด ร่างบางรีบวิ่งมาเข้าลิฟต์นิ้วเรียวสวยกดไปชั้น 21 พอมาถึงก็เดินไปยังห้องที่เขากับคริสอยู่ด้วยกัน อี้ชิงเสียบคีย์การ์ดของตัวเองแล้วเดินเข้าห้องไป เดินเข้ามาเรื่อยจนถึงหน้าห้องนอน มือเล็กบิดลูกบิดอย่างเบามือแล้วค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาอย่างเงียบๆ
ร่างสูงของคริสยังคงหลับอยู่บนเตียงนอน อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงตามลมหายใจที่สม่ำเสมอ แต่ผ้าห่มที่ควรจะคลุมอยู่ช่วงนั้นกลับเลื่อนลงมาอยู่ที่เอว เมื่อร่างบางเห็นอย่างนั้นจึงเดินมาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนเกือบถึงคอ
“คนอะไรเวลาหลับก็ยังหล่อ หมั่นไส้จริง” อี้ชิงยืนมองและยิ้มให้กับใบหน้าของคริส ที่ไม่ว่ายามตื่นหรือยามหลับก็มักจะดูดีเสมอจนบางครั้งเขาเผลอคิดไปว่าผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ใช่คน แต่คงเป็นเทพบุตรลงมาเกิดก็ได้ เมื่อจ้องมองจนหนำใจเขาก็ลุกเดินออกจากห้องไปเพื่อไปเตรียมอาหารเช้าสำหรับคริส
“ตื่นแล้วเหรอครับคุณคริส” เสียงเปิดประตูทำให้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับการทำอาหารต้องหันไปมอง และพบกับร่างสูงที่สวมชุดสูทพร้อมไปทำงานเดินออกมา
“ไม่กินข้าวเช้าเหรอครับคุณคริส?!” อี้ชิงผละออกจากหน้าเตาแล้วตะโกนถามคนที่กำลังเดินไปหยิบรองเท้าออกมาสวมโดยที่ไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงออกมาตอบร่างบางสักคำ
“ไม่กินเดี๋ยวก็เป็นลมหรอกครับ” ยืนมองร่างสูงที่กำลังนั่งสวมรองเท้าด้วยท่าทางเฉยชา
“เดี๋ยวฉันออกไปหากินข้างนอกเอง” คริสตอบกลับเสียงเรียบ
“แต่ผมทำอาหารไว้ให้เรียบร้อยแล้วนะครับคุณคริส”
“หึ อุตส่าห์รีบกลับมาทำแต่เช้าเลยนะ” คริสพึมพำในลำคอแต่เพราะบรรยากาศในห้องเงียบเกินไปอี้ชิงจึงได้ยินอย่างชัดเจน
“ก็มันเป็นหน้าที่ของผมนี่ครับ คนอย่างผมไม่ละเลยหน้าที่หรอก”
“ก็ยังดีนะ อย่างน้อยก็ยังจำได้ว่าต้องทำอะไร ไม่ใช่สนุกกับไอ้ดำจนเพลิน” พูดจบก็ยืนขึ้นเต็มความสูงเตรียมจะก้าวเดินไปยังประตูแต่แขนของร่างสูงก็ต้องถูกมือบางรั้งไว้
“สนุกอะไรครับ? แล้วรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่กับจงอินเมื่อคืน”
“…” ไร้เสียงตอบกลับ มือหนาจับที่ลูกบิดประตูแต่ก็ถูกคนร่างบางดึงไว้อีกครั้ง
“ไปทานช้าวเช้าสักหน่อยเถอะครับคุณคริส นี่ก็ยังไม่สายยังพอมีเวลาอยู่ สักคำสองคำก็ยังดี” เมื่อไม่ได้คำตอบในเรื่องก่อนหน้าอี้ชิงจึงเปลี่ยนประเด็นและเอ่ยปากออดอ้อนคนร่างสูงด้วยเสียงอ่อนพร้อมทั้งออกแรงดึงให้เดินกลับเข้าไปด้วยกัน ก็อี้ชิงอุตส่าห์กลับมาทำอาหารเช้าให้แถมเมนูวันนี้ยังเป็นโจ๊กปลาร้อนๆที่ตั้งใจทำเป็นพิเศษอีกด้วย
“ไม่กิน!” คริสยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง
“นะครับคุณคริส”
“หยุดเซ้าซี้ซะทีอี้ชิง!!!” ร่างสูงทาบทับกดคนร่างบางแนบชิดกับผนังก่อนจะตะคอกเสียงดังจนทำให้คนที่อยู่ภายใต้ร่างตัวสั่นเทาด้วยความตกใจ ถึงแม้คริสจะรู้สึกดีที่วันนี้อี้ชิงออดอ้อนเขาผิดปกติแต่พอนึกขึ้นว่าเมื่อคืนร่างบางนี้ก็คงออดอ้อนจงอินเหมือนกัน ความโกรธก็เข้ามาครอบงำจิตใจทันที
“ปล่อยครับผมเจ็บ” ร่างบางเบ้หน้าให้กับความเจ็บช่วงไหล่ที่ถูกแรงอารมณ์ของคริสกดทับไว้ ร่างสูงผ่อนแรงลงเล็กน้อยและทำท่าคล้ายจะปล่อยมือออกเมื่อเห็นใบหน้าสวยของอี้ชิงแต่สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยแดงจางๆที่ปรากฏบนคอขาว แรงกดมหาศาลก็ถูกส่งกลับไปยังไหล่เล็กของคนร่างบางอีกครั้ง ดวงตาคมมองจ้องอี้ชิงด้วยความโกรธ รอยนี้เป็นฝีมือมันสินะ ไอ้จงอิน!
“โอ๊ย!!! ผมบอกว่าเจ็บไงครับคุณคริส ปล่อยผมเดี๋ยวนี้เลยนะ!” อี้ชิงเริ่มทนความเจ็บไม่ไหวเขาพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากมือหนาและจับที่มือของคริสออกแรงดึงมันออกแต่ก็ยังไม่เกิดผลใดๆ
“บอกให้ปล่อยไงเล่า!!!” ร่างบางตะโกนเสียงดังอย่างหมดความอดทนจนทำให้คริสสะดุ้งก่อนจะมองเห็นแววตาที่มีประกายแห่งความโกรธฉายแววอยู่ เขาจึงยอมทิ้งมือลงข้างลำตัวและหันหลังเดินออกจากห้องไป
“เป็นบ้าอะไรของเขา” อี้ชิงสบถออกมาพลางบีบนวดไหล่เพื่อคลายความปวด
หน้าโรงแรมระดับห้าดาวชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านคังนัม มีผู้คนมากมายผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเดินเข้าออกโรงแรม จนพนักงานที่คอยเปิดประตูให้ต้องทำงานหนักอย่างไม่ได้หยุดพัก ร่างบางของอี้ชิงยืนครุ่นคิดอย่างหนักอยู่หน้าประตู เขากำลังตัดสินใจว่าควรจะเดินเข้าไปหรือกลับไปยังคอนโดที่ๆเขาเพิ่งจากมา
วันนี้กำลังจะเป็นคืนที่สามที่เขาจะไม่ได้เห็นหน้าคริส เพราะหลังจากวันนั้นคนร่างสูงก็กลับเข้าบ้านดึกจนเข้าสู่เช้าวันใหม่และออกจากบ้านเร็วโดยที่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่ขึ้นมาเสียด้วยซ้ำ แถมโทรไปหาร่างสูงก็เอาแต่ตัดสายทิ้งหรือไม่รับสายและไม่คิดจะโทรกลับมาหา ทำให้ปัญหาที่ถูกทิ้งไว้ก็ยังไม่ได้รับการแก้สักที ในช่วงคืนแรกอี้ชิงไม่ได้สนใจนักว่าคริสจะไปมาอย่างไรเพราะเขายังรู้สึกโกรธเคืองร่างสูงไม่หาย แต่เย็นวันนี้ทันทีที่กลับไปที่คอนโดก็ยังไม่เห็นหน้าร่างสูงทั้งที่เลยเวลาเลิกงานแล้วและควรจะกลับมาถึงบ้านสักที เขาจึงตัดสินใจมาหาคริสถึงโรงแรม
“อย่างน้อยก็ขอเห็นหน้าสักนิดก็ยังดี จะได้รู้ว่ายังอยู่ดีหรือเปล่า” อี้ชิงพึมพำพลางก้าวขาจะเดินไปยังประตูทางเข้าฝั่งตรงข้าม แต่ก็ถูกรถคันหนึ่งขับตัดหน้าเสียก่อน เขามองไปอย่างหัวเสียพลันสายตาก็พบเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของสามีจำเป็นที่กำลังเดินออกมาจากโรงแรมและกำลังขึ้นรถคันที่เพิ่งตัดหน้าเขาเมื่อกี้
“คุณคริส” โบกไม้โบกมือเรียกเพราะเห็นสายตาคมมองมาทางเขา แต่ก็ต้องเสียหน้าเพราะคริสขึ้นรถไปอย่างไม่ได้สนใจเขาเลย แล้วรถสปอร์ตคันหรูของร่างสูงก็ค่อยๆเคลื่อนผ่านหน้าไป
“ทำเป็นเมินผมเหรอ? แบบนี้ต้องตามไปคุยให้รู้เรื่อง!” อี้ชิงรีบวิ่งไปยังรถแท็กซี่ที่กำลังจอดส่งผู้โดยสารอยู่หน้าประตูก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งในรถแล้วเอ่ยปากบอกโชเฟอร์ว่า…
“ตามรถคันนั้นไปเลยครับ”
แท็กซี่ถูกจอดลงหน้าผับหนึ่งย่านฮงแด ร่างบางรีบจ่ายเงินและลงจากรถตามคริสเข้าไป แต่ดูเหมือนสภาพการณ์ภายในผับจะไม่เป็นใจกับเขาเท่าไหร่ เหล่านักท่องราตรีมากมายยืนเบียดเสียดโยกย้ายตัวเต้นไปตามจังหวะเสียงเพลงอย่างเมามันส์ ทำให้เป็นเรื่องยากที่อี้ชิงจะเห็นคริสและแทรกตัวผ่านกลุ่มคนพวกนี้ เขาพยายามเบียดตัวไปทางโน้นทีทางนี้ทีชะโงกหาร่างสูงจนเกือบทั่วผับแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“เฮ้ออ อึดอัดชะมัด” อี้ชิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากที่หาจนทั่วแล้วก็ยังไม่เจอคริส เขาจึงตัดสินใจมายืนหายใจให้เต็มปอดที่หน้าห้องน้ำซึ่งมีคนน้อยกว่าแถวฟลอร์เต้นบ้าง
“แกเมื่อวานเป็นไงบ้างได้ไปต่อกับคุณคริสที่โรงแรมมั้ย?”
“ไปต่อที่ไหนกัน ชวนไปก็ปฏิเสธบอกไม่อยาก โคตรเซ็งเลย”
“แล้ววันนี้มีท่าจะอยากบ้างมั้ย?”
“ไม่รู้สิมาถึงก็สั่งเหล้ากิน พอยั่วก็ทำเป็นเฉย”
“สงสัยวันนี้ต้องใช้ไอ้นี้ช่วยแล้วล่ะแก”
“อะไรยะ?”
“ยาปลุกเซ็กซ์ไง”
“แบบนี้ก็ดี ฉันอยากได้คุณคริสจนตัวสั่นแล้วเนี่ย”
“วันนี้ได้สมใจแกแน่”
เสียงสาวสวยสองคนยืนสนทนากันเกี่ยวกับเรื่องความต้องการมีเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายคนหนึ่งอย่างออกรสออกชาติ แต่บทสนทนานี้จะไม่ได้รับความสนใจจากร่างบางของอี้ชิงที่ยืนอยู่ข้างๆเลยหากไม่มีชื่อของคริสเข้ามาเกี่ยวข้อง เธอทั้งสองยืนคุยกันไปอีกสักพักต่างก็แยกย้ายกันไป อี้ชิงเดินตามผู้หญิงที่ถือยาปลุกเซ็กซ์ไว้ในมือแต่เพราะคนที่มากมายทำให้การตามติดในช่วงแรกเริ่มทิ้งระยะห่างแต่เขาก็ยังชะโงกเห็นหญิงสาวเดินหายไปในห้องหนึ่งได้
ใช้เวลาไม่นานอี้ชิงก็สามารถเอาตัวรอดออกมาจากกลุ่มคนที่กำลังเต้นกันอย่างเมามันส์ได้ เขารีบเดินตรงไปยังห้องวีไอพีที่เห็นผู้หญิงคนนั้นหายเข้าไปและเปิดประตูออกอย่างไม่รีรอ ทันทีที่เข้ามาร่างบางก็เห็นภาพสาวสวยนั้นกำลังส่งแก้วเหล้าที่เพิ่งชงเสร็จให้ร่างสูง นั่นทำให้อี้ชิงไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปแย่งแก้วออกจากมือและยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด
“อี้ชิง!!!” คริสอุทานชื่อร่างบางออกมาอย่างตกใจ เขากำลังงงว่าอี้ชิงมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร
“ขอโทษนะครับ ผมมาตามสามีกลับบ้าน” อี้ชิงไม่ได้มองหน้าร่างสูงแต่เขาหันไปมองหญิงสาวที่กำลังทำหน้างงและเอ่ยขออนุญาตแต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบก็รีบคว้าหมับเข้าที่แขนของคริสและลากออกจากห้องไปด้วยกัน
“อี้ชิงนายมาที่นี่ได้ยังไง?” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อทั้งสองเข้ามาอยู่ในรถของคริสเรียบร้อยและกำลังทะยานออกสู่ท้องถนน
“ผมก็มาตามคุณกลับบ้านไงครับ!!” อีกคนตวาดเสียงเขียวตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ถามดีๆทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วย!!” เมื่ออีกคนตวาดมาอีกคนก็ตะคอกกลับเหมือนกัน
“ทำไมผมจะตะคอกไม่ได้ ทีคุณยังเมินใส่ผมได้เลย”
“ฉันเมินใส่นายตอนไหนห๊ะ?!!” ตอนนี้ทั้งสองกำลังคุยกันเสียงดังลั่นรถที่เต็มไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวของคนทั้งคู่
“ก็ที่หน้าโรงแรมคุณไง คุณเห็นผมแต่คุณเมินใส่ผม”
“ที่หน้าโรงแรม? นายไปมาตอนไหน?” ร่างสูงเริ่มลดเสียงลงและถามอีกฝ่ายด้วยความสงสัย อี้ชิงบอกว่าไปที่โรงแรมเขามาเหรอ ไม่เห็นจะเจอเลย
“คุณคริสไม่เห็นผมจริงๆเหรอครับ?” อี้ชิงก็เริ่มเสียงอ่อนเพราะน้ำเสียงสงสัยอย่างจริงจังของคริส
“ก็จริงน่ะสิ แล้วนายไปหาฉันที่โรงแรมทำไม?”
“ก็ผมไม่เห็นหน้าคุณหลายวันแล้ว เลยอยากรู้ว่ายังอยู่ดีอยู่มั้ย? เพิ่มแอร์อีกหน่อยสิครับคุณคริส ในรถนี้มันร้อนจังเลย” ร่างบางตอบพลางโบกพัดมือเพื่อไล่ความร้อน
“ฉันก็ยังอยู่ดีมีความสุขดี” ร่างสูงปดคำโตออกไป ใครว่าเขาอยู่ดีมีสุขกัน สามวันสองคืนที่ผ่านมาโดยไม่มีอี้ชิงอยู่ด้วยมันช่างอยู่ไม่ดีและไร้ความสุขอย่างยิ่ง คืนแรกที่เขากลับบ้านช้าเพราะไม่อยากเห็นหน้าอี้ชิงให้นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นมันจะพาลให้เขาโกรธ พอมาคืนที่สองจากที่โกรธอี้ชิงก็กลายเป็นโมโหตัวเองทั้งที่รู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์ ทั้งที่สัญญาระบุชัดว่าต่างคนต่างมีอิสระแต่สิ่งที่เขารู้สึกไม่ต่างจากคำว่า ’หึงหวง’ เลยด้วยซ้ำ คืนนี้เขาก็พยายามจะหลบหน้าอี้ชิงอีกครั้งเพื่อจัดการความรู้สึกสับสนนี้แต่ใครจะไปคาดคิดว่าอี้ชิงมาตามเขากลับบ้าน พร้อมกับเรียกเขาว่า ’สามี’ ต่อหน้าคนอื่น คิดมาถึงตรงนี้หัวใจที่เคยแห้งเหี่ยวมาหลายวันก็อุ่นวาบขึ้นทันที
“เพิ่มแอร์อีกได้มั้ยครับคุณคริส” อี้ชิงถอดเสื้อคลุมสีฟ้าออกแล้วเขวี้ยงมันทิ้งไปด้านหลังเบาะของตน
“แอร์นี้ก็เพิ่มจนสุดแล้วนะ”
“แต่ทำไมผมถึงรู้สึกร้อนขนาดนี้ ร้อน มันร้อนไปถึงข้างใน” ตอนนี้เม็ดเหงื่อต่างผุดตามไรผมก่อนจะไหลลงมาตามใบหน้าหวาน คนร่างบางบิดกายเร้าไปมา คริสที่กำลังมองภาพนั้นอยู่ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ เซ็กซี่... อี้ชิงเซ็กซี่ชะมัด
“นะ...นายกำลังเมาเหล้าหรือเปล่า?” อาจเป็นเพราะเหล้าที่ถูกร่างบางแย่งจากมือไปและยกดื่มจนหมดทำให้เขาคิดว่าอี้ชิงอาจจะเมา แต่แค่แก้วเดียวจะทำให้เมาขนาดนี้ อี้ชิงคงเป็นคนคออ่อนน่าดู
“เหล้า!! แย่แล้วไงอี้ชิง” ร่างบางอุทานออกมาพร้อมกับยกมือทึ้งหัวตัวเองเมื่อนึกถึงเหล้าแก้วนั้นได้
“ทำไม? มีอะไรเหรอ?”
“ก็เหล้าแก้วนั้นมันใส่ยาปลุกเซ็กซ์อยู่ไงครับ” อี้ชิงหันไปมองหน้าร่างสูงด้วยสายตาหยาดเยิ้มอย่างเย้ายวน แอลกอฮอล์ที่ถูกผสมด้วยยาปลุกเซ็กซ์ยิ่งเพิ่มความเร่าร้อนให้กับร่างบางอย่างมากในเวลานี้
“ห๊ะ?!! ยาปลุกเซ็กซ์!!” ร่างสูงตกใจอย่างมากกับคำตอบที่ได้รับ แบบนี้ตายแน่ๆ ไม่รู้ว่าคนที่ตายจะเป็นอี้ชิงหรือคริสกันแน่ในครั้งนี้ เล่นมายั่วกันต่อหน้าแบบนี้
“อื้อออ ผมทนไม่ไหวแล้วครับ” เสียงครางกระเส่าหลุดออกมาจากปากร่างบางเรียกสายตาของอีกคนให้หันมามอง
“นายจะทำอะไรน่ะอี้ชิง?” คริสถามอย่างตกใจเมื่อเห็นคนร่างบางกำลังปลดเข็มขัดออกและล่นกางเกงขายาวลงอย่างรวดเร็ว
“ผมกำลังจะช่วยตัวเองไงครับ” ทันทีที่พูดจบร่างบางก็รีบถอดปราการด่านสุดท้ายออกเผยให้เห็นส่วนอ่อนไหวที่กำลังตั้งตระหง่านสู่สายตาของคริส ทำให้ร่างสูงถึงกับสะดุ้งโหยงตกใจ ไม่ใช่เพราะความใหญ่โตของมันแต่เป็นเพราะความกล้าของอี้ชิงในตอนนี้ ทำให้เขารีบหักรถเลี้ยวเข้าซอยเปลี่ยวที่ดูไร้ผู้คนข้างหน้าทันที
เนื้อหาส่วนนี้ไม่เหมาะสม
กติกาการอ่านอยู่ในตอนที่10
กว่าบทรักอันยาวนานของเขากับอี้ชิงจะจบลงก็เกือบรุ่งสาง คริสฝืนแรงที่เหลืออยู่ขับรถกลับมายังคอนโด เขานำรถจอดเข้าที่จอดประจำแล้วลงจากรถก่อนจะอ้อมไปอีกฝั่งที่มีร่างบางนอนหลับสนิทอย่างหมดแรงอยู่ ร่างสูงจัดการสวมกางเกงให้อย่างลวกๆแล้วหยิบเสื้อสูทขึ้นมาคลุมช่วงบนไว้ ก่อนจะค่อยๆช้อนร่างบางขึ้นมาแนบอก จัดการปิดประตูล็อกรถอย่างแน่นหนาแล้วเดินตรงไปยังประตูทางเข้าคอนโด
แชะ...แชะ...แชะ!
เสียงชัตเตอร์ถูกรัวขึ้นจากมุมหนึ่งของลานจอดรถ
“คริสอู๋ หิ้วสาวขึ้นคอนโดของตัวเอง แบบนี้เป็นข่าวใหญ่แน่”
ความคิดเห็น