คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : เมียรับจ้าง :: IX (rewrite)
‘ฮัลโหล โดบี้ตื่นยัง?’ เสียงสดใสของคนตัวเล็กดังขึ้นทันทีหลังจากที่เจ้าของโทรศัพท์กดรับ
“อื้มมม ตื่นเพราะใครบางคนโทรมาปลุกเนี่ยแหละ” เสียงทุ้มครางงัวเงียในลำคอก่อนจะตอบกลับพร้อมทั้งขยี้ตาเพื่อปรับให้ชินกับแสงที่สาดส่องเข้ามาผ่านทางผ้าม่าน
‘โดบี้วันนี้พาน้องแพคไปดูหนังหน่อยสิ อยากดูFast6อ่ะ นะๆๆ’ แพคฮยอนอ้อนเสียงหวาน ทำเอาคนตัวสูงต้องส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา ก็คนรักของเขามักจะออดอ้อนด้วยน้ำเสียงและท่าทางน่ารักๆเสมอถ้าอยากได้อะไร
“แล้วจะไปดูตอนกี่โมงล่ะ?”
‘ไปดูรอบแรกเลยดีมั้ย?’
“แต่มันเช้าเกินไปอ่ะ นี่ก็เกือบจะสิบโมงแล้วด้วย”
‘โดบี้ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวสิ น้องแพคเตรียมตัวเสร็จหมดแล้วเนี่ย’
“รอบบ่ายไม่ได้เหรอน้องแพค”
‘แต่รอบแรกคนน้อยนะ เราจะได้สวีทกันได้ไง หรือโดบี้ไม่อยากสวีทกับน้องแพค ห๊ะ!’ คนตัวเล็กตวาดเสียงเขียวในตอนท้าย ทำให้คนตัวสูงรีบตอบปฏิเสธทันที
“ไม่ใช่ๆ โดบี้ก็ต้องอยากสวีทกับน้องแพคอยู่แล้วครับ” ชานยอลรีบแก้ตัวทันควันเพราะถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงถูกคนรักงอนไปอีกหลายวัน แพคฮยอนนั้นบทจะน่ารักก็น่ารักเสียจริง แต่บทจะงอนก็อย่าหวังว่าจะได้เจอหน้าหรือแม้แต่เสียงไปหลายวัน ยิ่งบทโหดคนตัวเล็กทำลายได้ทุกอย่างที่ขวางหน้า แต่บทจะเซ็กซี่โดยเฉพาะเวลาอยู่บนเตียงเนี่ย ’เด็ด’ จนถอนตัวไม่ขึ้นเลยจริงๆ
‘งั้นโดบี้ก็ไปอาบน้ำซะ แล้วไปเจอกันที่โรงหนังก่อนสิบเอ็ดโมง น้องแพคจะรอ’
“คร้าบบบผม” เสียงทุ้มต่ำรับคำก่อนจะกดวางสายแล้วลุกขึ้นจากที่นอนตรงไปหยิบผ้าขนหนูและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
ชานยอลกับแพคฮยอนคบหากันมาเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้ว ทั้งสองเจอกันที่บาร์ที่ชานยอลทำงานอยู่ วันนั้นจะเรียกว่าเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายของคนตัวสูงก็ไม่แน่ใจนัก เพราะเขาต้องแบกคนตัวเล็กที่เมาไม่รู้เรื่องกลับมาที่ห้องของเขาแถมยังถูกอีกคนอ้วกใส่จนเปื้อนไปหมดตัว พอตื่นเช้าขึ้นมาแพคฮยอนก็บอกจะชดใช้ค่าเสียหายทั้งหมดให้ หลังจากนั้นทั้งสองจึงเริ่มติดต่อกันเรื่อยมา จากความสัมพันธ์ที่เป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า ก็เริ่มกลายเป็นคนรู้จัก และเป็นเพื่อน จนในค่ำคืนหนึ่งที่บรรยากาศเป็นใจและอารมณ์พาไปทั้งสองจึงได้เลื่อนขั้นเป็นคนรักกันในที่สุด
ทั้งสองมีสรรพนามในการเรียกชื่อกันอย่างน่ารัก แพคฮยอนจะเรียกตัวเองว่า ’น้องแพค’ และเขาก็ให้ชานยอลเรียกเขาแบบนี้เช่นกัน โดยคนตัวเล็กให้เหตุผลว่าทุกคนที่บ้านและทุกคนที่เขาสนิทสนมด้วยจะเรียกตนแบบนั้นหมด แถมแพคฮยอนยังเป็นลูกคนเล็กของบ้านจึงถูกเรียกว่าน้องแพคมาตั้งแต่เด็ก และคนตัวเล็กยังตั้งชื่อให้ชานยอลว่า ’โดบี้’ ก็เพราะคนตัวสูงมีหูกางๆ และหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับด๊อบบี้ เอลฟ์จากหนังเรื่องแฮรร์รี่ พอตเตอร์ ตอนแรกชานยอลก็ไม่ค่อยชอบใจนักแต่เวลาแพคฮยอนเรียกเขาด้วยชื่อนั้นพร้อมกับลากเสียงหวานมันก็ต้องจำใจยอมไปโดยปริยาย
ชานยอลอาบน้ำแต่งตัวอย่างรีบเร่งเมื่อเสร็จแล้วก็ออกจากห้องไปคว้าสกู๊ตเตอร์คู่ใจขี่ออกไปทันที เขามาถึงห้างในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา เมื่อจอดรถเข้าที่ก็รีบวิ่งไปยังชั้นโรงหนังที่แพคฮยอนกำลังยืนรออยู่
“น้องแพครอนานมั้ยครับ?” เสียงคนตัวสูงเอ่ยถามขึ้นด้วยเสียงที่เหนื่อยหอบจากการวิ่ง
“ไม่ๆ น้องแพคเพิ่งซื้อตั๋วเสร็จ โดบี้มาทันหนังฉายพอดีเลย”
“อืม ถ้าอย่างนั้นไปกันเถอะ” พูดจบชานยอลก็เข้ามาคว้ามือเล็กและออกเดินนำไปทางโรงหนัง คนตัวเล็กกว่าที่ถูกลากก็รีบสาวเท้าเดินตามให้ทันอีกคน
“วิ่งมาเหนื่อยมั้ยโดบี้?” ถามขึ้นพลางเอื้อมมืออีกข้างที่ว่างอยู่ไปเช็ดเหงื่อที่ชื้นขึ้นตามไรผมอย่างแผ่วเบาให้ชานยอล
“ตอนแรกก็เหนื่อยมากจนแทบหมดแรง แต่พอเจอหน้าน้องแพคปุ๊บก็หายเหนื่อยทันทีเลยครับ” ชานยอลหันมายิ้มจนเห็นฟันทั้งสามสิบสองซี่ให้แพคฮยอน เมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มก็ทำให้คนตัวเล็กต้องยิ้มตามเช่นกัน
“ดูสิเธอ คุณคริสออกข่าวอีกแล้ว” เสียงแหลมของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นหน้าร้านหนังสือ
“โธ่ พ่อคาสโนวารูปหล่อของฉันหิ้วหญิงขึ้นคอนโดเลยนะคราวนี้” เพื่อนสาวอีกคนตอบกลับพลางถอนหายใจอย่างนึกเสียดาย
“เสียใจล่ะสิที่ไม่ใช่เธอ แต่ถึงจะหล่อขนาดไหนแต่เจ้าชู้แบบนี้ก็ไม่ไหวนะฉันว่า ไม่รู้จะเป็นโรคร้ายอะไรหรือเปล่าเล่น...บ่อยขนาดนั้น”
“มันก็จริงของเธอนะ อย่าไปเสียดายพวกคนรวยคนหล่อแต่รักใครจริงไม่เป็นเลย อ๊ะ!! ไปกันดีกว่าเดี๋ยวไม่ทันหนังฉาย” หญิงสาวทั้งสองวางหนังสือพิมพ์ลงที่เดิมก่อนจะเดินออกจากร้านไป แต่หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นก็ถูกหยิบขึ้นอีกครั้งด้วยมือเล็กคู่หนึ่ง
“จะซื้อหนังสือพิมพ์เหรอน้องแพค เดี๋ยวหนังจบเราค่อยออกมาซื้อดีกว่ามั้ย?” เสียงทุ้มต่ำถามขึ้นแต่คนตัวเล็กก็ไม่มีทีท่าว่าจะวางมันลง กลับตั้งใจอ่านคอลัมน์เล็กๆที่อยู่บนหน้าหนึ่งอย่างใจจดใจจ่อ ทำให้ชานยอลเกิดความสนใจและยื่นหน้าเข้าไปดูด้วย
“คาสโนวาคริสขวัญใจสาวทั่วเกาหลี อุ้มสาวนิรนามขึ้นคอนโดแต่เช้าตรู่ อ่านต่อหน้า5 น้องแพครีบเปิดปะ...ไป” ไม่ต้องรอให้ชานยอลได้พูดจบแพคฮยอนก็รีบเปิดหนังสือพิมพ์ไปหน้าที่ต้องการอย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เคยแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มกลับบูดบึ้งเมื่อได้เห็นภาพผู้ชายตัวสูงสมส่วนผมสีบลอนด์ทองที่ถึงแม้จะเห็นแค่เพียงด้านหลังก็ยังจำได้ดีว่าต้องเป็นคริสแห่งตระกูลอู๋อย่างไม่มีผิดเพี้ยนแถมในอ้อมแขนแกร่งนั่นยังมีใครคนหนึ่งที่เห็นเพียงแค่ช่วงขายาวแต่หุ่นก็ดูผอมบางถ้ามองแบบไม่ละเอียดถี่ถ้วนมากนักก็ต้องคิดว่าเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน
“คริสมีใบหน้าที่อ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด แบบนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าก่อนจะพามาที่คอนโดทั้งสองคนได้ไปทำอะไรกันมาก่อน แต่จุดที่น่าสนใจคือคอนโดนี้ คริสเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นานแล้วค่อนข้างเป็นที่ส่วนตัว แถมคริสก็ยังไม่เคยมีประวัติพาสาวคนไหนไปนอนที่อื่นนอกจากโรงแรมของเขา หรือสาวคนนี้จะเป็นคนพิเศษคนแรกที่ได้มานอนบนเตียงของคริสกันแน่... นักข่าวสุดหล่อ L.H.” เนื้อความของข่าวถูกอ่านโดยชานยอล ทันทีที่อ่านจบสองมือเล็กก็กำกระดาษไว้แน่นพร้อมกับพูดอะไรบางอย่างออกมา
“แอลเอชแกอีกแล้วนะ เขียนข่าวพี่คริสของน้องแพคเสียๆหายๆอีกแล้วนะ” แพคฮยอนแทบจะกรีดร้องออกมาเมื่อเห็นชื่อของนักข่าวที่เขียนคอลัมน์นี้ เป็นอันรู้กันดีสำหรับเหล่าสาวกคนรักคริส(?) ว่านักข่าวคนนี้มักจะตามเก็บภาพและลงข่าวในแง่ไม่ดีของคริสเสมอๆ
“ดะ...เดี๋ยวนะน้องแพค อะไรคือพี่คริสของน้องแพค อธิบายให้ฟังที” ชานยอลจับเข้าที่ไหล่ทั้งสองข้างและหมุนตัวคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ข่าวเรื่องคริสเขาไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่นักเพราะรู้จักนิสัยของพี่ชายคนสนิทดี ก็มีที่ติดใจอยู่บ้างเรื่องพาขึ้นคอนโด แต่การที่คนรักของเขาเรียกคริสอย่างเป็นเจ้าของมันคืออะไร เขาไม่เข้าใจ
“คะ...คือถ้าน้องแพคบอก โดบี้ห้ามโกรธห้ามงอนนะ” ดูเหมือนแพคฮยอนจะเพิ่งตระหนักได้ว่าเขามาด้วยกันกับชานยอลซึ่งเป็นคนรักของตน “น้องแพคปะ...เป็นแฟนคลับพี่คริสอ่ะโดบี้” พูดพลางยิ้มอย่างเขินอายไปด้วย
“ใช่ แต่ถึงน้องแพคจะชอบพี่คริส แต่ก็รักโดบี้ที่สุดนะ” คนตัวเล็กรีบเอาหัวทุยๆไปถูที่ต้นแขนคนตัวสูงอย่างออดอ้อน
“น้องแพคชอบพี่คริสได้ไงตั้งแต่ตอนไหนทำไมฉันไม่เห็นรู้เลย?”
“เรื่องนั้นเดี๋ยวน้องแพคค่อยเล่าให้ฟังนะโดบี้ แต่ตอนนี้น้องแพคเครียดมากเลยทั้งโกรธทั้งเศร้า ทำไมพี่คริสถึงพาสาวไปถึงคอนโดส่วนตัวล่ะ ฮือๆๆๆ” คนตัวเล็กทำเสียงคล้ายร้องไห้
“อาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่น้องแพคคิดก็ได้มั้ง พี่คริสที่ชานรู้จักต่อให้เจ้าชู้ขนาดไหนก็ไม่พาสาวไปที่ส่วนตัวแน่นอน เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นเมียพี่คริส”
“เมียพี่คริส! ใครอ่ะโดบี้ ใครคือเมียพี่คริสบอกมาเดี๋ยวนี้ บอกน้องแพคมาเดี๋ยวนี้นะ!!” แพคฮยอนเค้นเสียงถามอย่างเอาเรื่อง แต่ชานยอลก็รีบเอามือตะปบปากของตนแล้วหันหน้าหนี เขาลืมไปเสียสนิทว่าเรื่องเมียรับจ้างของคริสเป็นความลับสุดยอด ปาร์คชานยอลพลาดไปแล้ว
“ปาร์คชานยอลจะบอกหรือไม่บอกห๊ะ!!!” แพคฮยอนโหมดโหดได้ลงมาสิงสถิตที่ร่างคนตัวเล็กแล้วเรียบร้อย ดูได้จากสรรพนามที่ใช้เรียกชื่อที่เปลี่ยนไป
“ไม่มีอะไรหรอกน้องแพค โดบี้ก็เพ้อเจ้อบ้าบอไปเท่านั้นเอง ไปดูหนังกันดีกว่าเนอะ หนังตัวอย่างจบแล้วเนี่ย” ชานยอลพาแถออกนอกเรื่องแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไรเมื่อคนตัวเล็กยังคงยืนกอดอกมองหน้าอีกคนอย่างคาดโทษ
“ปาร์ค...ชาน...ยอล” เน้นเสียงหนักเรียกอีกครั้ง
“โธ่น้องแพคอย่ามองหน้าโดบี้แบบนั้นสิครับ โดบี้กลัว”
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องเล่าเรื่องพี่คริสให้น้องแพคฟังให้หมด เดี๋ยวนี้! ว่าเมียพี่คริสเป็นใครแล้วรู้จักพี่คริสได้ยังไง ทำไมถึงรู้ว่าพี่คริสมีเมียแล้ว บอกมาเดี๋ยวนี้!”
“โดบี้กับพี่คริสก็เป็นพี่น้องที่บังเอิญรู้จักกันที่ผับเท่านั้นเอง”
“แล้วเรื่องเมียพี่คริสคืออะไรโดบี้!!”
“นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่คริสเขา โดบี้ไม่มีสิทธิ์เล่า เข้าใจโดบี้หน่อยนะครับ” คนตัวสูงถลาเข้าไปกอดคนตัวเล็กเอาไว้กะจะใช้ลูกอ้อนเพื่อให้หลุดพ้นจากสถานการณ์นี้
“ถ้าโดบี้เล่าไม่ได้ ก็ให้พี่คริสเป็นคนเล่าเองสิ โดบี้พาน้องแพคไปหาพี่คริสหน่อยน้าาา สนิทกันถึงขั้นรู้เรื่องส่วนตัวแบบนี้ต้องรู้จักบ้านอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ? น้าาาา” คนในอ้อมกอดลากเสียงยาวแล้วเอาใบหน้าที่ซุกอยู่บริเวณอกถูไถไปมาอย่างออดอ้อน
“ถึงโดบี้รู้ก็พาน้องแพคไปหาไม่ได้หรอก”
“ถ้าอย่างนั้นเราเลิกกัน” คนตัวเล็กเอาแต่ใจผละออกจากอ้อมกอดอุ่นพลางตวัดสายตาขึ้นมองชานยอล อีกคนหน้าเจื่อนลงทันทีเมื่อได้ฟังประโยคที่แสนเด็ดขาดของแพคฮยอน
“โธ่น้องแพคอย่ามาเล่นมุขนี้นะ ไม่ขำด้วยนะ”
“ไม่มุข พูดจริง ถ้าโดบี้ไม่พาน้องแพคไปหาพี่คริส น้องแพคก็จะออกไปจากชีวิตโดบี้ตั้งแต่ตอนนี้แหละ” คนตัวเล็กไม่พูดเปล่าเขากลับหลังหันตั้งท่าจะเดินจากไป แต่ยังไม่ทันที่ขาเล็กจะได้ก้าวห่างไปไกลนักแขนก็ถูกอีกคนดึงรั้งไว้
“ก็ได้ๆ พาไปหาก็ได้” แพคฮยอนที่ได้ยินอย่างนั้นก็ถึงกับยิ้มร่าแล้วหันกลับมากระโดดกอดคนรัก
“เย้ๆน้องแพครักโดบี้ที่สุดในโลกเลย”
“เมื่อกี้ยังบอกจะเลิกกันอยู่เลย พูดแบบนั้นมันเจ็บปวดนะน้องแพค”
“เมื่อกี้ก็ส่วนเมื่อกี้แต่ตอนนี้น้องแพครักโดบี้ที่สุด เพราะฉะนั้นไปหาพี่คริสกันเถอะ” ดูเหมือนแพคฮยอนกำลังพูดคนละเรื่องเดียวกันอยู่
“แล้วหนังล่ะน้องแพคไม่ดูแล้วเหรอ?”
“ป่านนี้มันคงเลยไปครึ่งเรื่องแล้ว เอาไว้คราวหน้าค่อยมาดูกันใหม่ก็ได้ รีบไปกันเถอะโดบี้” แขนเล็กออกแรงดึงอีกคนให้เดินตามเพื่อไปขึ้นสกู๊ตเตอร์ของชานยอล โดยที่คริสที่กำลังหลับสบายอยู่บนเตียงนุ่มคงยังไม่รู้หรอกว่าปาร์คชานยอลน้องชายที่รักกำลังนำพาความหายนะไปหาซะแล้ว
“อื้มม” เสียงหวานครางอย่างรำคาญเพราะรู้สึกหายใจไม่ค่อยออกเหมือนมีของหนักๆมาวางพาดทับอยู่บริเวณคอ ร่างบางพลิกตัวหนีแต่ก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่สะโพกมน
“โอ๊ยยย!!!!!” อี้ชิงร้องออกมาสุดเสียงเพราะรู้สึกเจ็บสะโพกคล้ายว่ามันจะฉีกขาด จนทำให้คนที่นอนคว่ำหน้าเอามือพาดอยู่บนคอสวยต้องสะดุ้งตื่นขึ้นนั่งตัวตรง
“เป็นอะไรอี้ชิง เป็นอะไร?” เมื่อเห็นใบหน้าขาวที่บิดเบี้ยวแสดงออกถึงความเจ็บปวดร่างสูงก็รีบถลาตัวเข้าไปจับที่ต้นแขนบางพร้อมทั้งออกแรงเขย่าเบาๆ แต่ร่างบางก็ไม่ตอบกลับมีเพียงน้ำใสๆที่ไหลออกจากดวงตาสวยแต่ไร้เสียงสะอื้น ทำให้ชายหนุ่มที่นั่งรอคำตอบอยู่ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม
“อี้ชิงเป็นอะไรบอกฉันสิ?”
“ผมเจ็บก้นครับ เจ็บมาก” เป็นเพราะกิจกรรมรักครั้งแรกสุดร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นมาส่งผลให้ช่องทางรักที่เคยแสนบริสุทธิ์รู้สึกเจ็บมากเกินจะทนไหวเพียงแค่ขยับร่างกาย จึงทำให้น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ อี้ชิงรู้สึกได้ว่าช่องทางของเขาน่าจะฉีกขาดและมีเลือดเกาะเกรอะกรังอยู่แถมยังรู้สึกเหนอะหนะเพราะคราบน้ำรัก
“จะพาผมไปไหนครับคุณคริส?” ร่างบางโวยวายเมื่อมือหนาของคริสสอดเข้าที่แผ่นหลังและส่วนข้อพับของขาเขา ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืนพร้อมร่างของอี้ชิงที่อยู่ในอ้อมกอด
“จะพาไปอาบน้ำ”
“ผมอาบเองได้ครับ วางผมลงเถอะ”
“แค่พลิกตัวยังร้องซะลั่นห้อง แล้วแบบนั้นคิดว่าตัวเองจะเดินไหวอีกหรือไง”
“…” อี้ชิงหยุดต่อปากต่อคำ เพราะเขาก็คิดว่าถูกอย่างที่คริสพูด แค่นอนอยู่เฉยๆบนเตียงยังรู้สึกเจ็บแทบตายแล้วถ้าให้ลุกขึ้นเดินก็คงได้ตายจริงๆ เมื่อเห็นอีกคนในอ้อมแขนเงียบไปคริสจึงพาร่างอี้ชิงเดินไปยังห้องน้ำ
พอเข้ามาถึงร่างสูงก็ค่อยๆวางร่างบางลงฝาชักโครกอย่างเบามือแต่พอสะโพกมนสัมผัสกับพื้นเย็นๆของมันก็เผลอร้องออกมา คริสหันหน้าหันหลังไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรกับสถานการณ์แบบนี้ แต่พอคิดว่าควรจะรีบให้ร่างบางได้อาบน้ำแล้วรีบพาไปนอนบนเตียงนุ่มเขาจึงเดินไปยังอ่างอาบน้ำเปิดน้ำอุ่นและเทสบู่เหลวกลิ่นหอมลงไปตีจนเกิดฟองเต็มอ่าง
เนื้อหาส่วนนี้ไม่เหมาะสม
กติกาการอ่านอยู่ในตอนที่10
“เจ็บมั้ยอี้ชิง ฉันขอโทษๆ”
“เจ็บสิครับถามได้!” อี้ชิงนิ่วหน้าตอบกลับอย่างไม่พอใจ
“ฉันขอโทษจริงๆ คะ...คิดว่านายกำลังเกิดอารมณ์น่ะ”
“...” อี้ชิงไม่ตอบอะไรแต่ใบหน้าสวยยังคงบูดบึ้ง
“ฉันว่านายควรจะอาบน้ำเองดีกว่าเนอะ ถ้าอาบเสร็จแล้วค่อยเรียกให้ฉันมาช่วยแล้วกัน” พูดจบก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำทันที เพราะถ้าเขายังอยากจะช่วยร่างบางทำความสะอาดอยู่ไม่ใช่แค่ร่างบางแน่ๆที่เกิดอารมณ์แต่จะเป็นเขาด้วย
*ตัวด๊อบบี้จากเรื่องแฮร์รี่ ภาษาเกาหลี 도비 อ่านว่าโดบี้
ความคิดเห็น