ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    _облаки_

    ลำดับตอนที่ #36 : Trion

    • เนื้อหาตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 82
      0
      9 มี.ค. 59

    Application 

    Kósmima

    ()

    "ใครจะอยากทำลายทุกอย่าง หากไม่ใช่เพราะความน่ารังเกียจของมนุษย์"


    บทตัวละคร :: ตัวร้าย

    ชื่อ ::  ทริออน (Trion)

    ชื่อเล่น/โค้ดเนม :: ปิเอโร่ (Pierot)

    บ้านเกิด : นากิลเน่

    อายุ :: 29

    อัญมณีประจำตัว :: อเล็กซานไดรต์(Alexandrite)

    ของที่พกไว้ :: แหวนเงิน

    อาวุธ :: เส้นลวดยืดหดได้ตามใจต้องการ(?)

    พลังอัญมณี :: ภาพลวงตา สามารถสร้างภาพมายาหลอกคนอื่นได้ แต่ที่ชอบใช้ที่สุดคือการแปลงโฉมตัวเองให้คนอื่นไม่รู้ เนียนไปกับฝูงชน

    ภูตประจำตัว :: ไนล์ - หญิงสาวที่นิสัยเหมือนกับปิเอโร่ เพียงแต่ดูไร้เดียงสาและเด็กๆกว่า


    ลักษณะนิสัย ชายหนุ่มที่มีนิสัยขี้เล่น เป็นกันเองกับทุกคน เขาเป็นคนที่พูดมากจนหลายคนรู้สึกว่าน่ารำคาญ เรื่องจิปาถะยิบย่อยอะไรก็ยกขึ้นมาเป็นประเด็นสนทนาได้หมด และแถบจะอยู่ไม่สุขจนสามารถจะจำกัดความได้ว่า ไฮเปอร์ เขาจะดูเป็นคนที่มีอะไรทำอยู่เสมอ ไม่ว่าจะอ่านหนังสือ(ที่เป็นโอกาสนานๆครั้งระดับโค-ตรแรร์) วิ่งเล่นราวกับเด็กๆ และอื่นๆอีกมากมาย

                 ทริออนเป็นคนมีไหวพริบดี แก้ปัญหาเฉพาะหน้าเก่ง ถึงจะไม่ได้ฉลาด แต่อีคิวของเขาน่ะสูงปรี๊ดจนน่าตกใจ แถมยังเป็นคนใจเย็น เขาไม่เคยโกรธใครหรือแสดงความโกรธออกมาให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างที่ทุกคนเห็นจะมีเพียงใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสราวกับตัวตลก

                 แต่สำหรับเขา มันก็เป็นเพียงละครฉากใหญ่ที่มีฉากเป็นโลกและตัวละครเด่นที่เขาสวมบทบาทอย่างปิเอโร่เท่านั้น เขาสร้างเสียงหัวเราะให้คนอื่นและร่วมครื้นเครงไปกับทุกคนได้ แต่ลึกลงไปแล้ว ตัวตนที่แท้จริงของเขามันคือความว่างเปล่า เขาไม่รู้สึกชอบอะไรหรือเกลียดอะไรเป็นพิเศษ เขาลืมวิธีหัวเราะจากใจ ลืมวิธีร้องไห้ด้วยเหตุผลต่างๆ แต่เขาก็คิดว่าทุกอย่างที่ไร้ดูค่านี้หายไปได้ก็คงจะดี โลกที่เขาไม่รู้สึกอะไรกับมันแล้ว คงอยู่ไปก็เท่านั้น ซึ่งทั้งหมดมันก็เพราะเขาได้ละทิ้งซึ่งความเป็นมนุษย์ด้วยเหตุผลส่วนตัวตั้งแต่ครั้งอดีต เขาเชื่อว่าการไม่รู้สึกอะไรก็คือการที่จะไม่เจ็บปวด ไม่คาดหวังก็ไม่ผิดหวัง การที่จะ'ดู'เป็นมนุษย์ก็ต้องมีบุคลิกที่หลายคนชื่นชอบ(เป็นที่มาของหน้ากากนามปิเอโร่ที่เขาสวม) และถ้ามีคนช่างสังเกตเห็นการกระทำทุกอย่างของเขาแล้ว ก็จะรู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี เพราะแม้เขาจะเล่นสนุก แต่เขาไม่เคยยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือใครก่อน และไม่เคยคิดที่จะช่วยเหลือใครด้วย

                 แต่แน่นอนว่าถึงจะพูดแบบนั้น ทั้งหมดมันก็แค่การหลอกตัวเอง ไม่มีมนุษย์คนไหนที่ปราศจากอารมณ์ความรู้สึก เพียงแต่เขาปิดกั้นมันจากทั้งตัวเองและคนอื่นๆเสียมากกว่า แต่เพราะเขาหลอกตัวเองและเชื่อว่าตัวเองเป็นเช่นนั้นจริงๆ เขาถึงสวมหน้ากากต่างๆได้อย่างที่ทุกคนเห็น ด้านมืดของเขาไม่ใช่อะไรที่จะปรากฏออกมาให้คนอื่นเห็นและไม่ใช่อะไรที่เขาคิดจะแสดงออกมาให้เห็นด้วย แน่นอนว่าถ้าไม่มีใครที่มองหน้ากากของเขาออกทะลุไปถึงแก่นของความว่างเปล่าจอมปลอมข้างใน ก็คงยากที่เขาจะเผยตัวตนด้านมืดออกมาและถ้าไม่มีใครที่ปลอบประโลมบาดแผลครั้งอดีตได้ ก็คงยากที่เกราะที่ปกคลุมเขาอยู่จะแตกออกและทำให้เขารู้สึกรู้สาอะไรดังเดิม ทั้งที่เมื่อก่อน เขาก็เป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่โหยหาความอบอุ่นจากโลกใบนี้เท่านั้น

     

    ลักษณะการพูดจา :: แทนตัวเองว่าฉัน เรียกคนอื่นว่าเธอ/นาย หรือชื่อ

    รูปร่างหน้าตา : เส้นผมสีน้ำตาลเข้มซอยรับกับดวงตาสีน้ำทะเลใส ผิวสีแทนอย่างคนออกแดดประจำ รูปร่างสมส่วน

    ส่วนสูง/น้ำหนัก :: 178 / 64

    ประวัติ :: ทริออนเกิดในครอบครัวฐานะยากจนแต่ก็ใช้ชีวิตร่วมกันได้ แม้ว่าจะมีความยากลำบากและชีวิตที่ขึ้นๆลงๆ แต่เขาก็คิดว่าทุกคนคือครอบครัว คือแรงผลักดันที่จะทำให้เรื่องเลวร้ายผ่านพ้นไปได้ แต่ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปในคืนที่ทุกอย่างเลวร้ายลงจนกู่ไม่กลับ ในช่วงที่เขาแปดขวบ พ่อเขาเริ่มทุบตีทั้งเขาและแม่ และแม่เขาก็ระบายอารมณ์ใส่เขาต่อ เขาเป็นกระสอบแบกรับอารมณ์ของบ้าน เขาคิดว่าเป็นเพราะความเครียดและปัญหาที่เข้ารุมล้อมครอบครัวของเขา แต่มันก็ไม่ใช่ พอเขาอายุได้สิบขวบ ทุกอย่างเลวร้ายลงกว่าเก่า ทั้งสถานะทางการเงินและหลายๆอย่าง ความจริงที่เขาเป็นเด็กที่ทั้งพ่อและแม่ไม่ต้องการให้เกิดมากลับถูกกระแทกใส่หน้าเขาแทนที่ ทั้งสองคนเริ่มเกี่ยงกันที่จะเลี้ยงดูเขา และทำให้เขาถูกปลูกฝังมาตลอดว่าตัวเองเป็นเด็กที่ไม่มีใครต้องการ พอเขาสิบสองก็เริ่มที่จะขอความช่วยเหลือจากผู้คนรอบข้าง แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมามีเพียงความสงสารที่มือที่ถอยห่าง ทุกคนแยกจากครอบครัวเขาด้วยความที่ไม่อยากจะมีปัญหา เขารู้สึกเหมือนตัวเองอยู่คนเดียวบนโลกและตอนนั้นมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ เขาไม่มีที่พึ่ง ไม่มีใครที่สามารถพูดคุยด้วยได้ จนท้ายที่สุดเขาก็รู้สึกสิ้นหวังกับมนุษย์ หนีออกมาจากบ้านที่ไร้ซึ่งความห่วงใยเขา และผลักความรู้สึกต่างๆของตัวเองออกไปจนกลายเป็นเขาในปัจจุบัน เพราะเขาคิดว่ามันเป็นหนทางเดียวที่เขาที่ไม่กล้าฆ่าตัวตายในตอนนั้นจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้ และมันก็สั่งสมมาถึงปัจจุบัน ส่วนพ่อแม่ของเขานั้นไม่รู้ชะตากรรม

    ชอบ :: -

    ไม่ชอบ/เกลียด :: -

    แพ้/กลัว :: เกสรดอกไม้(จะจมูกแดงและจามไม่หยุด) / ความตาย

    เพิ่มเติม :: ปั่นเบลอๆ นิสัยแปลกๆอย่าถือสา 5555


    คุยกับผปค.นิดหน่อย

    -สวัสดีค่ะ แผ่นกระดาษเองค่ะ (ใครฟระ //แววเสียงจากนักอ่าน...) คำถามแรกเลยนะคะ ทำไมถึงมาสมัครคะ?

    :: เหตุผลเดิมๆครับ น่าสนใจดี แล้วก็อู้อ่านหนังสือสอบ(?)มา

    - สมัครแล้วอย่าลืมกลับมาเช็คด้วยนะคะ

    :: แน่นอนครับ

    -ถ้าไม่ติดบทที่ต้องการเสียใจไหมเอ่ย?

    :: เฉยๆครับ ตราบใดที่ไม่เป็นตัวประกอบก็โอเค 5555

    -อยากให้ลูกๆ มีคู่ไหมคะ? ถ้าอยากมีเอาเพศไหนดีเอ่ย บอกได้เลยค่ะ จะเป็นหญิง ชาย ทอม(?) กระเทย(?) ได้หมดค่ะ

    :: ยังไงก็ได้ครับ แล้วแต่ไรท์เลย

    หมดคำถาม...ขอบคุณที่มาสมัครนะคะ ฝันดีผีหลอกค่----สัญญาณขาดหาย


    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×