ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Hideous

    ลำดับตอนที่ #2 : Hideous Rapunzel : Chapter : 1 [150%]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 228
      1
      30 ก.ย. 56

    บทที่ 1

    ราพันเซล มหาบาปแห่งตันหา ราคะ 

    ~~ราพันเซลผู้หลงในกามอารมณ์~~

     

    แอ๊ดดดดด..~

    " สวัสดี วันนี้เธอจะรับอะไรเพิ่มไหม ” หญิงผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้อง แล้วเอ่ยถามเสียงเรียบ

    หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงละสายตาออกจากสิ่งที่สนใจเบื้องหน้า แล้วมองไปยังผู้ที่เดินเข้ามา คิ้วเรียวสวยของเธอขมวดเข้าหากันเล็กน้อย แล้วพูดตอบกลับไปเสียงขุ่น

    " ไม่ล่ะ ” พูดจบ เธอก็หันไปสนใจกับสิ่งเบื้องหน้าเธอต่อไป

    เมื่อหญิงผู้นั้นกำลังจะไปจัดสิ่งของที่วางระเกะระกะอยู่ทั่วพื้น หญิงสาวก็กลับพูดขัดขึ้นมา

    " เสร็จๆแล้วก็รีบออกไป คิดว่าเป็นห้องเธอรึไง!? น่ารำคาญ!! ” หญิงผู้นั้นจึงหันหลังกลับไป แล้วรีบเดินเปิดประตูออกไปทันที

     

    ตึก.. ตึก.. ตึก.. แอ๊ด... ปึง!!

     

    .........................................

    .........................

    .

     

    ถัดออกไปจากบริเวณนั้น ก็ได้มีสองสาวใช้กำลังยืนพูดคุยกันอยู่ว่า..

    " เฮ้อ... ดูสิ ไม่รู้ทำไปได้ยังไง จิตใจต่ำทรามจริงๆ ”

    " นั่นสิ ทั้งๆที่แม่มดไรท์เนอร์เวลเลี้ยงดูมันมาอย่างดีแท้ๆ ยังจะจิกหัวใช้ท่านไปได้วันๆอีก ”

    " ใช่..สงสารท่านจริงๆ อุตส่าห์เก็บเด็กคนนี้มาเลี้ยง สุดท้ายก็เนรคุณ ด่าว่าท่านป่าวๆ เลี้ยงไม่เชื่อง ”

    " ก็งั้นแหละ.. มันเลวมาตั้งแต่เกิด ทุกวันนี้มันยังคั่วผู้ชายได้ไม่เลิกทุกๆวันเลยนี่ ”

    " ตอนนี้ก็อายุ 15 แล้ว สมองยังไม่รู้จักคิด ดีแต่แก่แดดทำเรื่องบ้าๆไปวันๆอยู่ได้ ”

    " ใช่.. เรื่องแบบนี้ล่ะฉลาดจริงๆ แต่เรื่องดีๆงามๆล่ะไม่รู้จัดคิด ไม่รู้สมองมีไว้ทำไม ”

    " ฉันว่ามันไม่มีสมองมากกว่านะ.. ”

    กึก...

    หลังจากประตูปิดลงก็ได้มีเสียงเคาะไม้เท้าดังขึ้น แล้วเสียงที่สามก็เอ่ยขัดการพูดคุยของทั้งสองสาวใช้

    " นี่เอลริน เอลร่า.. ถ้าว่างมากก็ไปทำงานซะนะ ”

    " เอ่อ... ค่ะ ค่ะ แม่มดไรท์เนอร์เวล ” สองสาวพูดขึ้นพร้อมกัน แล้วก็รีบวิ่งกันไปทำงานคนละทิศละทางทันที

    " แล้วก็ไม่ต้องมาสงสารฉันด้วย! ” แม่มดไรท์เนอร์เวลพูดไล่หลังไป

    และก็เหลือเพียงแม่มดไรท์เนอร์เวลยืนอยู่ภายนอกหน้าประตูห้อง เธอมองไปที่ประตูห้องแล้วเธอก็สบถขึ้นเบาๆ 

    "เจ้าเด็กร่านนี่.. ” แล้วเธอก็เดินจากไป..

    แต่ทำไมแม่มดไรท์เนอร์เวลผู้มีเวทมนต์อันยิ่งใหญ่อย่างเธอ ถึงต้องมาก้มหน้าทำงานงุดๆรับใช้คนอย่างเจ้าเด็กนั่นด้วยเล่า? ก็เพราะเวทมนต์ของเธออยู่ในกำมือของเด็กนั่นนะสิ.. เด็กผู้พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเธอ..ราพันเซล แล้วถึงเวลาปล่อยให้เจ้าเด็กนั่นจัดการเรื่องของมันเอง และมันก็คงเหมือนเดิมกับทุกๆวัน เด็กนั่นก็จะพาผู้ชายขึ้นมาอีกสินะ 'มั่วไม่เลือกหน้า'

     

    .........................................

    .........................

    .

     

    " นี่พวกเธอ รีบๆออกไปได้แล้ว ฉันจะปิดทางออกแล้วนะ!! ” เธอตะโกนบอกสาวใช้

    " ค่ะๆ รอแปปนึงค่ะ แม่มดไรท์เนอร์เวล ” เอลรินเอ่ยขึ้น แล้วทั้งสองก็เดินลงบันไดมาอย่างลุกลี้ลุกลน

    " พวกเธอคงไม่อยากถูกขังอยู่ในหอคอยนี้พร้อมกับเด็กนั่นหรอกนะ จะเกิดอะไรขึ้นรู้ไหม? ถ้าพวกเธอยังอยู่ขณะที่มันส่งเสียงแปลกๆออกมาจากห้องของมันน่ะ ” เธอพูดขึ้นเมื่อทั้งสองลงมายืนหอบกันอยู่ที่หน้าหอคอย

    " แม่มดไรท์เนอร์เวล ก็อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ พวกหนูกลัวจะแย่ ” เอลร่าพูดขึ้นบ้าง ขณะที่ทั้งสองยังหอบไม่หยุด

    " อืม.. หลบไปฉันจะล็อกประตู.. ”

    แกร้ก..กรึก...กรึก 

    " หมดหน้าที่ของพวกเธอในช่วงเช้าแล้ว แยกย้ายกันกลับได้ แล้วสิบเอ็ดโมง ห้าสิบห้านาทีมาพร้อมเจอกันที่นี่ หน้าหอคอย ”

    " ค่ะ โชคดีนะคะแม่มดไรท์เนอร์เวล ” ทั้งสองพูดขึ้น แล้วโค้งพร้อมกัน

    " อืม ” พูดจบเธอก็เดินหายเข้าไปในป่า..

     

    ถึงกริยาที่แม่มดไรท์เนอร์เวลทำกับทั้งสองจะดูเย็นชา แต่ทั้งสองก็สัมผัสได้ถึงจิตใจอันอบอุ่นของแม่มดไรท์เนอร์เวล ถึงแม้จะไม่แสดงออกก็ตาม ทั้งสองรู้ว่าแม่มดไรท์เนอร์เวลเป็นคนดี.. และก็ใจดีมากด้วย..

     

    .........................................

    .........................

    .

     

    เฮอะ!! ทำไมวันนี้มันช่างมีแต่เรื่องน่ารำคาญกับยัยพวกนั้นนะ! แล้วฉันไม่คิดจะขอบใจมันหรอกนะ ที่ช่วยหยุดไอ้พวกสาวใช้ปากจัดพวกนั้นน่ะ คิดว่าฉันจะไม่ได้ยินหรอไง? ปากก็ดีแต่ว่าคนอื่นเท่านั้นแหละ ทีเจอจริงล่ะไม่เห็นจะมาด่ากันซักคำ สมองฉันน่ะมี และฉันก็คิดเป็นด้วย ฉลาดกว่าพวกเธอด้วยซ้ำ ที่เป็นได้แค่ขี้ข้า!!

    กตัญญูเรอะ? เฮอะ! ความรู้สึกแบบนั้นฉันไม่มีหรอก มนุษย์น่ะมันก็ต้องตะเกียดตะกายให้ตัวเองอยู่รอด ไม่ไปสนใจเวทนาใครหรอก เพราะสุดท้ายเราก็เหลือแต่เรา! กอบโกยความสุขให้มากที่สุดก็พอ และตอนนี้ก็ได้เวลาหาความสุขของฉันแล้ว..

     

    "ราพันเซลลลลลล!" 

    โอ๊ะ! มาแล้วความสุขของฉัน.. ทันใดนั้นราพันเซลก็รีบปล่อยผมของเธอลงมาจากหอคอยทันที เมื่อหนุ่มรูปงามปีนขึ้นมาถึงยอดหน้าต่างทั้งสองก็โผกอดกันทันที ราพันเซลนำแขนทั้งสองข้างโอบรอบลำคอแฟกร่ง และทั้งสองก็ลิ้มรสจูบอันหอมหวานที่เต็มไปด้วยความปรารถนาแห่งราคะ..

     

    "ผมคิดถึงคุณจังเลยราพันเซล" เขาผละริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของเธอ แล้วเอ่ยพูดขึ้น

    "ฉันก็คิดถึงคุณค่ะโบเซส" เธอเลื่อนมือที่โอบรอบลำคอของเขา มาลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังนั้นแทน

    "คุณรู้ไหมผมต้องใช้ความอดกลั้นแค่ไหน ที่จะไม่มาหาคุณเมื่อวานน่ะ" เขาซุกหน้าไปในซอกคอขาวเนียน แล้วไล้จมูกไปทั่ว สูดกลิ่นหอมจากตัวเธอที่ทำให้เขาอยากจะ กลืนกิน..

    "งั้นคุณก็ชดใช้ความอดกลั้นนั่นสิคะ.." เธอกระซิบเบาๆที่ข้างหู และไม่ลืมที่จะขบบริเวณใบหูของเขาเบาๆ

    คำพูดของเธอเรียกรอยยิ้มที่มุมปากของชายหนุ่ม และทั้งสองก็กลับมาจูบกันอย่างดูดดื่ม เพียงเวลาไม่นาน แผ่นหลังของเธอถูกกดลงกับเตียง เขาทั้ง จูบ ดูด ขบบริเวณต้นคอของเธอด้วยความกระหาย ทั้งสองต่างปลดอาภรณ์ของอีกฝ่ายและไฟแห่งราคะอันร้อนก็ได้ระอุ ประทุขึ้นมา.. นี่ล่ะไฟแห่งราคะที่ไม่อาจต้านทานได้..

     

    ...............................................................................

     ซักนิดกับไรท์เตอร์

    สวัสดีค่ะ มาอ่านกันซักนิดนะคะ ในที่สุดก็จบจนได้บทที่1 เย้!! แต่เอ๊ะ!!สั้นไปรึเปล่าน้า.. 55 ไม่หรอกค่ะเพราะเราจะได้เจอกันอีกในหลายบท ไรท์จะมาไขข้อกังขาของทุกคนก่อนนะคะ คือ ชื่อแม่มดไรท์เนอร์เวลไม่ได้อ้างอิงมาจากเทพนิยายนะคะ และ ขอโทษด้วยที่อาจจะแต่งไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เพราะเป็นมือใหม่หัดแต่งอยู่ค่ะ และยินดีรับฟังทุกคำวิจารณ์เพื่อนำไปปรับปรุงแก้ไขต่อไปค่ะ และใครที่รับไม่ได้คิดว่าแรงไปก็ขออภัยค่ะ สามารถกดปิด [x] นิยายเรื่องนี้ออกไปได้เลย และสุดท้าย ก็ขอฝากนิยายเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยนะคะ ขอบพระคุณที่อ่านค่ะ >/\<

     

    cinna mon
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×