YongSeo --------- Just say 'YES'

ลำดับตอนที่ #5 : Special YONGHWA‘s Part 1 

Special  YONGHWA‘s Part 1 

            ผมเปลี่ยนไป บางสิ่งบางอย่างในร่างกายของผมกำลังเปลี่ยนไป มันเต้นในจังหวะที่ไม่เหมือนเดิม คนอย่างผมเปิดปากพูดออกมา ผมพูดออกมาสองครั้งแล้วในระยะห่างกันไม่ถึง1อาทิตย์ด้วยซ้ำไป เพราะอะไร? ทำไมผมถึงได้อยากพูดทั้งๆที่ไม่ยอมพูดอะไรกับใครมานานกว่า3ปีแต่ทำไม? แค่มีเธอคนนั้นอยู่ในระยะสายตา ผมก็มีเรื่องอยากจะพูดด้วยเต็มไปหมด

            ผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหลังจากหลับไปนานร่วมสี่สัปดาห์ จากอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นทำให้ผมสูญเสียเกือบทุกอย่างในชีวิตของผมไป ผมรู้ว่าผู้หญิงที่ยิ้มให้ผมคนแรกคือแม่ของผม ผมรู้ว่าผู้ชายที่ยืนข้างๆท่านคือพ่อของผม ผมรู้ว่าเด็กผู้ชายตาเยิ้มๆที่ยืนปาดน้ำตาอยู่ข้างเตียงผมคือน้องชายของผม ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม ผมรู้ว่าผมอยู่โรงพยาบาล ผมอยากจะทักทายทุกคนแล้วถามว่า ผมหลับไปนานไหม? แต่ทว่า…ผมไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งเหล่านั้นออกมาได้ยังไง ผมอ้าปากไม่ได้ ทุกอย่างในคอผมมันเหมือนเป็นเพียงโพรงว่างเปล่า ผมพูดไม่ได้ ไม่สามารถเอ่ยคำใดๆออกมาได้

            จนกระทั่งวันหนึ่งจุดเปลี่ยนในชีวิตของผมก็เกิดขึ้น หลังจากผมกลับไปพักตัวอยู่ที่บ้าน เพียงแค่คืนแรกที่ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงในห้องนอนของผม ภาพในฝันที่ผมไม่อาจลืมได้ก็เริ่มย้อนฉายอีกครั้งราวกับมันคือหนังที่ไม่มีตอนจบ ผมฝันอย่างเดียวกันนี่ตอนเกิดอุบัติเหตุ ไม่สิ มันไม่ใช่ความฝันในตอนนั้น เพราะสติสุดท้ายที่ผมเหลืออยู่ผมรับรู้ได้ว่ารถที่ผมนั่งมานั้นคว่ำ ทุกอย่างพร่ามัวไปหมดแต่จู่ๆใบหน้าและน้ำเสียงที่คุ้นเคยก็ลอยเข้ามา

‘พี่คะ พี่ต้องอดทนนะ แล้วเราจะได้เจอกันอีกครั้ง’

ผมคิดว่าผมรู้จักเธอ ดวงตากลมโตแบบนั้น แก้มขาวนวลที่ล้อมไว้ด้วยเส้นผมมีน้ำหนักเหยียดตรงสีน้ำตาล เสียงหวานๆที่ผมคุ้นเคย…ผมมั่นใจว่าผมต้องรู้จักเธอแน่ๆ เราต้องเคยเจอกันมาก่อนเมื่อนานมากแล้วในอดีต แต่ในวินาทีสุดท้ายก่อนผมจะสูญเสียการรับรู้ทั้งหมด ผมกลับคิดไม่ออกว่าเธอคือใคร ?

            นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้ จากนั้นในหัวของผมก็มีเพียงห้องกว้างสีขาวสะอาดตาที่เดินเท่าไหร่ก็ไม่พบทางออกสักที จนวันนี้ที่ผมได้กลับมานอนที่บ้าน ภาพนั้นฉายเข้ามาในหัวของผมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มาแปลกกว่าครั้งก่อน เพราะผมสามารถพูดคุยกับเธอได้เป็นประโยคๆ

‘สวัสดีค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันซอจูฮยอนค่ะ’

‘สวัสดีครับ ผมยงฮวาครับ จองยงฮวา’

‘ฉันรู้จักคุณแล้วค่ะ คุณจะเป็นนักร้องที่มีชื่อเสียงแน่นอนค่ะในอนาคต’ เธอคนนั้นพูดกับผมอย่างสนิทชิดเชื้อก่อนจะยิ้มหวานๆมาให้ผมหนึ่งที

‘คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะได้เป็นนักร้อง’

‘ไม่รู้สิคะ ฉันรู้แค่ว่าฉันรู้’ เธอส่งยิ้มหวานมาให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ

‘ผมรู้จักคุณอย่างนั้นหรอครับ’

‘แน่นอนค่ะ คุณรู้จักฉันดีเลยหล่ะ ฉันน่ะเป็นคนที่คุณจะไม่มีวันลืมนะคะ’

‘…’ หมายความว่ายังไงนะ คนที่ผมจะไม่มีวันลืมงั้นหรอ? เธอพูดแบบนั้นออกมาทั้งๆที่ผมเพิ่งรู้ชื่อเธอเมื่อกี้นี้เอง(ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเธอชื่ออะไร-__-) และที่สำคัญคือเราเพิ่งเจอกันครั้งแรกเองนะ = =?

‘พี่…จำฉันไม่ได้จริงหรอคะ?’ เธอเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกผม แล้วเอียงคอถามอย่างสงสัย

‘ผมเพิ่งได้เจอคุณครั้งแรก ชื่อของคุณผมก็เพิ่งรู้ แล้วผมจะจำคุณได้ได้ยังไงครับ’

‘…’

‘บอกตรงๆนะครับ ตอนนี้ผมก็ลืมไปแล้วว่าคุณชื่ออะไร  ทั้งๆที่คุณเพิ่งบอกมา  ขอโทษนะครับแต่ผมไม่คิดว่าคุณคือคนที่ผมควรจดจำหรอกนะ เรายังไม่ทันรู้จักกันเลยนี่ = =’

‘พี่ต้องจำฉันได้แน่ค่ะ แล้วเราจะได้เจอกันอีก อย่างน้อยจำหน้าฉันไว้นะคะ…’ เธอเว้นช่วงไปสักพักก่อนเดินเข้ามาใกล้ผมยิ่งกว่าเก่า จนตอนนี้ผมสามารถรับรู้จังหวะเข้าออกของลมหายใจของเธอได้อย่างดีเลยหล่ะ

‘ฉันชื่อซอจูฮยอนค่ะJ’ เธอเขย่งปลายเท้าขึ้นมากระซิบข้างหูของผมเบาๆพร้อมกับที่มือเล็กๆของเธอเอื้อมมาปิดตาผมไว้ พอเธอพูดจบเมื่อผมลืมตาขึ้นมา เธอก็หายไปเสียแล้ว ทิ้งเอาไว้แต่เพียงสัมผัสอุ่นๆจากฝ่ามือเล็ก  และห้องกว้างๆสีขาวที่ผมก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาในความเป็นจริงก่อนจะพบว่ามินฮยอกนั่นเองเดินเข้ามาขอนอนกับผม เขาเป็นเด็กติดพี่อย่างนั้นหรอเนี่ย ผมเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละ 5555

‘พี่ฮะ ผมคิดถึงพี่จัง ผมขอนอนด้วยได้มั๊ยฮะ’ เด็กตาเยิ้มนั่นเดินกอดหมอนมาหาผมด้วยท่าทางเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง แล้วท่าทางแบบนั้นก็แทบจะไม่เคยมีใครปฏิเสธได้ซะด้วยสิ
‘…’

‘…’

‘…’ ผมอยากจะตอบเขาเหลือเกิน ในหัวของผมประมวลคำว่า ‘ได้สิ’ ไว้แล้วแต่ทำไมปากของผมมันยังคงปิดสนิทอย่างนั้นผมก็ไม่รู้เหมือนกัน

‘ได้มั๊ยฮะ ?’ มินฮยอกที่ยืนรอคำตอบเริ่มมีน้ำใสๆคลอในดวงตา ผมไม่รู้ว่าจะสื่อสารกับน้องได้ยังไงผมจึงตบเบาๆข้างเตียงเป็นสัญญาณอนุญาตก่อนจะล้มตัวลงนอนไปเลย มินฮยอกยิ้มออกมาอย่างมีความสุขก่อนเขาจะรีบปีนขึ้นเตียงผมแล้วซุกตัวอยู่ภายใต้ผ้าห่มของผมอย่างอบอุ่น เขาสะกิดผมครั้งสองครั้งแต่ผมก็ไม่หันไป เขาเลยเลิกสะกิดแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟแล้วเงียบไป ผมเองก็กำลังพยายามที่จะนอนให้หลับอยู่เหมือนกัน ผมรู้แล้วว่าทำไมเธอถึงรีบไป เพราะเธอคงรู้ว่าอีกไม่นานผมจะตื่นสินะ เพราะฉะนั้นเพื่อไม่เป็นการเสียเวลาผมควรจะรีบข่มตานอนให้เร็วที่สุด เพราะอะไรน่ะเหรอ?

…ก็เผื่อนางฟ้าคนนั้น ที่ชื่อซอจูฮยอนจะมาหาผมอีกน่ะสิ…

"-------------------------------------------------------------

Talk with writer :

เป็นไงบ้างอ่ะ ? มันน่าจะแป้กรึเปล่า 55555

ตอนนี้ก็กำลังเขียนไปเรื่อยๆ แต่ยังหาตอนจบของตอนใหญ่ไม่ได้

เลยแบ่งออกมาเป็นพี่ยงสเปเชียลละกัน

อยากกันรู้ล่ะสิว่าทำไมยงฮวาไม่ยอมพูด

(เอาจริงๆไรท์เตอร์ก็ไม่รู้เหมือนกัน 5555555555)

ยังไงก็ติดตามหน่อยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

เจอกันตอนหน้าเน้ออออรีดเดอร์ จุ๊บๆ -3-

ไอแอมพีเอสสึ