คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1
”เป็นไงบ้างจ๊ะ ชอบบ้านใหม่มั๊ยจูฮยอน” แม่ของพี่ยงฮวาที่พาฉันมาเดินดูบ้านของท่าน เอ่ยถามฉันขึ้นมา
”หนูชอบค่ะ…คุณแม่” ฉันเอ่ยคำว่าคุณแม่ออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ทำไงได้ก็คนมันไม่ชินนี่นา > <
”แม่ดีใจที่หนูชอบนะจ๊ะจูฮยอน” คุณแม่ลูบผมฉันเบาๆก่อนจะหันไปมองพี่ยงฮวาที่เดินตามมาติดๆโดยไม่ปริปากพูดอะไรสักนิด
”ไปเดินอะไรไกลน้องอย่างนั้นล่ะยงฮวา มานี่มา” คุณแม่เอื้อมมือไปดึงมือพี่ยงฮวาให้เดินเข้ามาอยู่ใกล้กับฉัน
”นี่ต้องอยู่ใกล้ๆน้องไว้อย่างนี้ ถ้าน้องเป็นอะไรเราจะได้ดูแลน้องทันไงล่ะ” ไม่พูดเปล่าแต่คุณแม่กลับวางมือพี่ยงฮวาไว้บนไหล่ฉันให้อย่างเสร็จสรรพ
”ดูแลน้องต่อด้วยนะลูก เดี๋ยวแม่จะลงไปเตรียมอาหารกลางวันไว้ พูดกับน้องด้วยนะ บอกน้องว่าห้องอะไรอยู่ตรงไหนของบ้าน แล้วเจอกันที่ห้องอาหารนะจ๊ะจูฮยอน” คุณแม่เอ่ยฝากฝังฉันไว้กับพี่ยงฮวาก่อนจะเดินลงไปยังห้องอาหาร แต่ฉันคิดว่าฉันคงได้เดินดูบ้านด้วยตัวเองแล้วล่ะ มากับเขาก็ไม่ต่างอะไรกับมาคนเดียวหรอก ก็ในเมื่อเขาไม่สามารถพูดอธิบายอะไรให้ฉันฟังได้อยู่แล้วนี่นา
”…”
”พี่คะ เราจะไปดูห้องไหนกันต่อดีล่ะ”
”…” นั่นไง ฉันพูดผิดที่ไหนล่ะ - -
”ฉันอยากเห็นห้องนอนของเราแล้วหล่ะ ไปทางไหนน้า~” ฉันทำเป็นมองไปรอบๆเหมือนหาห้องนอนไม่เจอด้วยความร่าเริง แต่เขาจะรู้ไหมว่ามันน่าอึดอัดนะที่ต้องพูดอยู่คนเดียวน่ะ TT^TT
”…”
”…” เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้างกาย ฉันก็เลยเลือกจะเงียบบ้าง เราเดินไปตามทางเดินบนบ้านด้วยกันอย่างเงียบๆ พี่ยงฮวาไม่พูดอะไร ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไร แต่ที่ฉันแปลกใจก็คือ ทั้งๆที่คุณแม่เป็นคนจัดการให้เขาโอบไหล่ฉัน แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่ยอมเอามือลงจากไหล่ฉันเลย หัวใจของฉันกระตุกเล็กน้อยเมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่โรงแรม…หลังจากบาทหลวงทำพิธีเสร็จ เราก็จูบกัน…จูบแรกของฉัน จูบรสช็อกโกแลตของเรา :)
”…” ฉันหยุดคิดถึงเรื่องเมื่อวานที่โรงแรมเมื่อจู่ๆเขาก็หยุดเดินแล้วเปิดประตูเข้าไปยังห้องๆหนึ่ง ห้องที่เขาพาฉันเข้าไปไม่ใช่ห้องธรรมดาเลย มันเป็นห้องกว้างๆที่มีมุมหนึ่งเป็นที่วางบรรดากีต้าร์และเครื่องเสียงต่างๆที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเอาไว้ทำอะไรบ้าง ถัดกันมาไม่ไกลก็จะเห็นตู้หนังสือที่เต็มไปด้วยตำราภาษาอังกฤษและซีดีเพลงนับร้อยๆแผ่นวางเอาไว้ ฉันเดินหลุดจากอ้อมแขนของเขาไปอย่างลืมตัว เพราะห้องที่เต็มไปด้วยงานอดิเรกของเจ้าของห้องมันช่างน่าสนใจเหลือเกิน ฉันเดินไปนั่งบนเตียงสีขาวสะอาดของเขาก่อนจะหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาดู
”นี่พี่ตอนเด็กหรอ น่ารักจัง” ฉันชูกรอบรูปในมือให้เขาดู มันเป็นรูปเขากับมินฮยอกใส่ชุดมัธยมต้นยืนกอดคอกันอยู่หน้าโรงเรียน ตอนนั้นพี่ยงฮวายังตัวเล็กๆอยู่เลย หากแต่ตอนนี้เขากลับกลายเป็นหนุ่มหล่อที่ตัวสูงกว่าฉันและมีใบหน้าที่ยากจะละสายตาไปได้
”…”
”พี่สะสมรองเท้าด้วยหรอเนี่ย ดูแต่ละคู่สิ ฉันว่ามันต้องแพงมากแน่ๆเลย” ฉันที่เหลือบไปเห็นชั้นวางรองเท้าของเขาเข้ายิ่งสร้างความตื่นตาตื่นใจให้ฉันมากขึ้นไปอีก เขามีรองเท้าเรียกได้ว่าทุกแบบทุกสีในคอลเลกชั่นเลยทีเดียว ถ้าเป็นแม่ฉันคงจะบ่นให้ฉันแน่ๆว่าซื้ออะไรนักหนา
”ฉันชอบห้องพี่จัง อ๊ะ!” ฉันที่กำลังจะหันไปบอกว่าฉันชอบห้องของเขามากก็ต้องตกใจที่จู่ๆเขาก็เดินมาอยู่ข้างหลัง และจากที่ฉันหันตัวมาอย่างเร็วทำใจมูกของเราชนกัน ฉันเกือบจะเสียหลักล้มลงไปเพราะตกใจ แต่เขาก็เร็วกว่าที่เอื้อมแขนออกมารวบตัวฉันไว้ได้ทัน ทำให้ตอนนี้ลมหายใจของเขาอยู่ห่างจากฉันเพียงแค่ปลายจมูกติดกันเท่านั้น
”ขอบคุณค่ะ…” ฉันเอ่ยขอบคุณเขาเบาๆด้วยความเขิน เขาปล่อยฉันให้ยืนด้วยตัวเองโดยไม่พูดอะไร แต่กลับหยิบหูฟังอันใหญ่ขึ้นมาใส่ให้ฉันแล้วกดเล่นเพลงในไอพอดของเขา
”…” เขาวางมือบนหูฟังทั้งสองข้างก่อนจะจับหน้าฉันให้เงยขึ้นมาสบตากับเขา ดวงตาสีดำสนิทของเขาเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างผ่านนัยน์ตาคู่นั้น ทำนองเพลงเร็วๆบวกกับจังหวะร็อคๆที่คุ้นหูดังขึ้น ฉันจำได้ว่าเคยฟังดนตรีทำนองนี้จากมินฮยอกมาก่อนหน้านี้ แต่ตอนนั้นมันยังไม่มีเนื้อร้องนี่นา
Please don’t go go go 제발 떠나가지마
Please don’t go go go เชบัล ตอนาคาจีมา
(กรุณาอย่าจากฉันไป ได้โปรดอย่าจากฉันไป)
한번만이라도 날 돌아봐줄래
ฮันบอนมัน อีราโด นัล โทราบวาชุลเร
(แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ให้เธอกลับมาหาฉัน)
Please don’t go go go 슬픈 인사는 싫어
Please don’t go go go ซึลพึนอิล ซานึนชีรอ
(กรุณาอย่าจากฉันไป ในชีวิตนี้ฉันไม่อยากเสียใจอีก)
널 사랑하니까 다시 돌아와
นอล ซารังฮานีกา ทาชิ โทราวา
(ฉันรักเธอคนเดียวเท่านั้น กลับมาอีกครั้งเถอะ)
Step by step one two three Dipdi daridu
긴긴 시간들이 너를 지워가겠지만
คินคิน ซีกันทือรี นอรึล จีวอคาเกซจีมัน
(ชั่วโมงอันแสนยาวนาน แต่เธอเริ่มเลือนลางหายไป)
Step by step one two three Dipdi daridu
난 하루 하루가 고통일거야
นันฮารุฮารุกา โคทงอิลกอยา
(แต่ละวันๆ สำหรับฉัน นั้นต้องเจ็บปวด)
너와 난 끝이라는 직감이 와 (Don’t give up)
นอวานัน คือทีรานึน ชิกกามี วา (Don’t give up)
(เธอและฉันนั้น จบลงด้วยสัญชาตญาณอะไรบางอย่าง)
자꾸만 이런저런 짜증들만 (Don’t give up)
ชากุมัน อีรอนชอรอน ชาซืมดึลมัน (Don’t give up)
(ฉันยังเก็บ บางสิ่งบางอย่างที่มันยังดึงดูดเธอไว้
(อย่ายอมแพ้))
기회만 엿보다 차가운 Bye Bye (Don’t give up)
คีฮเวมัน ยอซโบดา ชากาอุน Bye Bye (Don’t give up)
(มองนาฬิกาบอกเวลาเย็น เธอคงหาโอกาสที่จะบอกลา (อย่ายอมแพ้))
난 보낼 수 없어 (Because I love you)
นันโบเนล ซูออบซอ (Because I love you)
(ฉันไม่สามารถไปส่งเธอได้ (เพราะฉันรักเธอ))
Wo ho~
거짓 같은 사랑이
กอชิซ กาทึน ซารางี
(ความรักที่เกิดขึ้นโดยความผิดพลาดแบบนี้)
Wo ho~
점점 나를 아프게만 해
ชอมชอม นารึล อาพือเกมันเฮ
(ความเจ็บปวดของฉันมันค่อยๆ เพิ่มขึ้น)
Please don’t go go go 제발 떠나가지마
Please don’t go go go เชบัล ตอนาคาจีมา
(กรุณาอย่าจากฉันไป ได้โปรดอย่าจากฉันไป)
한번만이라도 날 돌아봐줄래
ฮันบอนมัน อีราโด นัล โทราบวาชุลเร
(แค่เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ให้เธอกลับมาหาฉัน)
Please don’t go go go 슬픈 인사는 싫어
Please don’t go go go ซึลพึนอิล ซานึนชีรอ
(กรุณาอย่าจากฉันไป ในชีวิตนี้ฉันไม่อยากเสียใจอีก)
널 사랑하니까 다시 돌아와
นอล ซารังฮานีกา ทาชิ โทราวา
(ฉันรักเธอคนเดียวเท่านั้น กลับมาอีกครั้งเถอะ)
Theme song ; Intuition
”…”
”…อย่าจากพี่ไปเลยนะซอจูฮยอน”
”ฮึก… ฮือๆ” ฉันที่ได้ฟังเพลงที่เขาเป็นคนร้อง และได้ฟังถ้อยคำบางคำจากปากของเขา ผู้ชายที่ไม่ยอมพูดกับใครมาเป็นเวลานานกว่า3ปี แต่เมื่อกี้เขาพูดกับฉันจริงๆใช่มั๊ย ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั๊ย
”…”
”พี่คะ พูดอีกครั้งได้มั๊ย พูดมันอีกครั้งสิคะ”
”…” เขาไม่พูดอะไรอีกหากแต่เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาออกไปจากแก้มของฉันแทน เขารวบฉันเข้าไปกอดแนบกับอกกว้างของเขา น้ำตาแห่งความตื้นตันของฉันไหลออกมาไม่หยุดแต่เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันอีกนอกจากลูบหัวฉันเบาๆเท่านั้น
”พี่พูดแล้วจริงๆ พี่พูดกับฉันแล้ว”
”…”
”พี่คะ ขอบคุณที่พูดกับฉันนะคะ” ฉันสะอื้นไปพลางพูดกับเขาพลาง หวังว่าเขาคงจะพูดอะไรออกมาปลอบใจฉันอีกหน่อย แต่แล้วที่ฉันได้รับกลับมาก็คือความว่างเปล่าเท่านั้น
”…”
”ทำไมพี่ไม่พูดอะไรอีกหน่อยล่ะ พี่พูดได้แต่ทำไมพี่ไม่พูดฉันไม่เข้าใจ!” ฉันที่เริ่มหมดความอดทนกับผู้ชายตรงหน้าผลักเขาออกอย่างเต็มแรง ก่อนจะตะโกนใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา
”พี่เป็นอะไรกันแน่! พี่ทำไมไม่ยอมพูดซักที พี่จะทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงแล้วต้องบ้าไปกับโรคประหลาดของพี่กันอีกนานแค่ไหนกัน ฉันคิดว่าฉันจะสามารถทำให้พี่กลับมาเป็นปกติได้อีกครั้ง แต่นี่เพราะพี่พูดได้แต่พี่ไม่ยอมพูด พี่ต้องการปั่นหัวฉันหรือไงนะ ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!” ฉันร้องไห้อย่างบ้าคลั่งก่อนจะถอดหูฟังสีขาวของเขาออกจากหูแล้วฟาดมันลงพื้นห้องเต็มแรงแล้ววิ่งออกไปโดยไม่หันกลับมามองหน้าเขาอีกเลย
และเพราะเหตุนี้ เธอจึงไม่ได้รู้เลยว่าผู้ชายคนที่เธอเพิ่งหันหลังวิ่งจากมานั้น ได้พูดอะไรบางอย่างกับเธอ
”…”
ซอจูฮยอน…อย่าจากพี่ไป อย่าหันหลังให้พี่เลย…พี่ขอโทษ
- ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้3เดือน -
”จูฮยอนมานี่สิลูก” ฉันที่เพิ่งกลับจากไปสอบสัมภาษณ์งานข้างนอกมาเมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็ได้พบกับหญิงสูงวัยดูภูมิฐานที่ฉันคุ้นเคยนั่งจิบน้ำชากับแม่ของฉันอยู่ที่ห้องรับแขก
”สวัสดีคุณป้าก่อนสิลูก” ฉันโค้งให้คุณป้าก่อนเดินไปนั่งข้างแม่ของฉัน ฉันใช้ความคิดสักพักก่อนจะคิดออกว่าท่านเป็นคุณแม่ของมินฮยอกและพี่ยงฮวานี่นา ว่าแต่วันนี้ท่านมาทำอะไรที่บ้านฉันกันนะ
“คุณป้าแม่ของมินฮยอกใช่มั๊ยคะ”
”ใช่แล้วจ้ะ ป้าดีใจนะที่หนูจำป้าได้” คุณป้ายิ้มตอบกลับมาให้ฉันอย่างอบอุ่น
”คุณป้ายังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ ขนาดหนูไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว^ ^”
”ป้าเขามีอะไรจะคุยกับลูกน่ะจ้ะ งั้นคุยกันไปก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปเอาผลไม้มาให้” แม่พูดกับคุณป้าก่อนจะลุกออกไปที่ห้องครัว คุณป้าอยากคุยกับฉันงั้นหรอ? เรื่องอะไรนะ
”ไม่ต้องลำบากหรอกน่า เธอมานั่งด้วยกันนี่แหละ เดี๋ยวฉันพูดอะไรไปจูฮยอนของฉันจะตกใจเปล่าๆถ้าไม่มีเธอนั่งอยู่ด้วย” คุณป้าพูดอย่างใจเย็นกับแม่ของฉัน อะไรกันเนี่ย พูดอะไรงั้นหรอฉันถึงจะต้องตกใจ
”จูฮยอนจ๊ะ…” คุณป้าเอื้อมมือมากุมมือฉันเอาไว้ก่อนจะมองจาฉัน ฉันสัมผัสได้ว่าดวงตาคุณป้าสั่นไหวคล้ายจะร้องไห้ในอีกไม่ช้า
”คะ ?”
”ป้ามีเรื่องอยากจะให้หนูช่วย”
”เรื่องอะไรคะ”
”เรื่องพี่ยงฮวา ลูกชายคนโตของป้าน่ะจ้ะ” เรื่องพี่ยงฮวางั้นหรอ คุณป้าจะให้ฉันช่วยอะไรกันนะ
”พี่ยงฮวาทำไมหรอคะ”
”จูฮยอนลูกรู้ใช่มั๊ยจ๊ะว่าพี่ยงฮวาเขา…เอ่อ…เขาไม่ยอมพูดกับใครมาเป็นเวลาเกือบ3ปีแล้วน่ะลูก” แม่ที่นั่งอยู่ข้างฉันพูดขึ้นมาให้ฉันกระจ่างยิ่งขึ้นก่อนท่านจะลูบหัวฉันเบาๆ
”…”
”แม่คุยกับคุณป้าแล้วหล่ะ ป้าเขาบอกว่าพี่ยงฮวาตั้งแต่อุบัติเหตุตอนงานรับปริญญาพอฟื้นขึ้นมาก็ไม่ยอมพูดจากับใครอีกเลยน่ะลูก ตอนนี้ก็เกือบ3ปีแล้ว คุณป้าเขาคิดว่าพี่ยงฮวาอาจจะสูญเสียความทรงจำจึงไม่ยอมพูดอะไรกับใคร แต่ทุกวันเกิดของคุณลุง คุณป้าและวันเกิดของมินฮยอกเอง พี่เขาก็มักจะมีของขวัญมาวางไว้หน้าห้องเสมอ แม้พี่เขาไม่ยอมพูดอะไรแต่คุณป้าเชื่อว่าเขาไม่ได้ความจำเสื่อมแน่นอน อาจจะเป็นเพียงบางส่วนของความทรงจำเท่านั้นที่เลือนรางไปบ้าง ทำให้พี่เขาปิดกั้นตัวเองไม่ยอมพูดอะไรกับใครน่ะลูก” นี่มันอะไรกัน ฉันพอจะได้ยินมาว่าอุบัติเหตุทางรถยนต์ครั้งนั้นทำให้พี่ยงฮวาไม่ยอมพูดกับใคร แต่รายละเอียดมากกว่านั้นฉันก็ไม่รู้อะไรอีกเลย แล้วฉันจะช่วยคุณป้าได้ยังไงกันล่ะ ฉันไม่ใช่หมอนะ ท่านทั้งสองจะให้ฉันทำอะไรกันแน่…
”จูฮยอนของป้า พี่เขาน่ะ ฮึก…พี่เขาเขียนไดอารี่ถึงหนูนะลูก”
”อะ อะไรนะคะ ?” พี่ยงฮวาเขียนไดอารี่ถึงฉันงั้นหรอ เป็นไปได้ยังไง
”จริงๆจ้ะ ฮือๆ มินฮยอกมาบอกป้าว่าวันนึงเขาเข้าไปยืมกีต้าร์ เขาเห็นสมุดเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เขาอ่านมันแล้วเขาก็รีบเอามาให้ป้าดู…” คุณป้าเว้นวรรคไปพักหนึ่งเพราะตอนนี้คุณป้าเริ่มสะอื้นหนักขึ้น แม่ของฉันย้ายไปนั่งข้างท่านเพื่อกอดปลอบท่านให้นิ่งขึ้น
”พี่เขา..ยงฮวาเขา…เขาเขียนว่าเขาเจอหนูในฝันทุกคืน เขาเห็นหน้าหนู หนูบอกเขาว่าหนูชื่อซอจูฮยอน เขาเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับหนูได้อย่างละเอียดจนน่าประหลาดใจ เขาแทบรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับหนู และพอป้าเอาสมุดเล่นนั้นของเขามาให้แม่หนูดู แม่ของหนูก็ยังอดตกใจไม่ได้เลยว่าเขารู้จักหนูมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน”
”แล้วคุณป้าแน่ใจว่าเป็นจูฮยอนคนนี้ได้ยังไงคะ หนูหมายถึงว่า…พี่เขากับหนูก็แทบไม่ได้ติดต่อกันเลยตั้งแต่เด็กๆ” ฉันอดที่จะถามออกไปไม่ได้ ก็จริงอยู่ที่ตอนเด็กๆฉัน พี่ยงฮวา และมินฮยอกเคยเล่นด้วยกันบ่อยๆจนเราสนิทกันมาก แต่นั่นมันก็ตั้งแต่อนุบาลเลยนะ พี่เขาอาจจะมีเพื่อนชื่อซอจูฮยอนอีกคนก็ได้ คนเราสมัยนี้นามสกุลเดียวกันชื่อเดียวกันถมเถไปนี่นา…
”ป้าก็ยังแปลกใจเหมือนกันจ้ะ จนป้าเอาไปปรึกษาคุณหมอ หมอเกือบทุกโรงพยาบาลต่างก็บอกป้าว่า หนูอาจจะเป็นคนเดียวที่ติดอยู่ในความทรงจำของเขา หนูเป็นเหมือนกุญแจที่จะไขทุกเรื่องเกี่ยวกับเขาน่ะลูก”
”หนูงั้นหรอคะ หนูจะเป็นคนนั้นได้ยังไง…” นี่มันเรื่องอะเมซิ่งมากเลยนะ ฉันที่ตั้งแต่ย้ายไปเรียนที่อเมริกาตอนประถมต้น ก็ไม่ได้ติดต่อกับพี่ยงฮวาและมินฮยอกอีกเลย จนได้ย้ายมาเรียนมหาวิทยาลัยที่เกาหลีนี่แหละ ทำให้ฉันได้เจอมินฮยอกอีกครั้ง
”ป้าขอโทษนะจ๊ะที่ต้องพูดอย่างเห็นแก่ตัว แต่หนูคือคนนั้นแน่ๆ เพราะป้าลองให้มินฮยอกทำท่าเดินคุยโทรศัพท์แล้วเรียกชื่อของหนู ยงฮวาเขาเดินตามติดมินฮยอกไม่ห่างเลย แล้วพอวางสายเขาก็เอาแต่ชี้ไปที่โทรศัพท์ของมินฮยอก พอเขาเห็นรูปที่โชว์อยู่เขาก็ชี้ๆแล้วเขย่าตัวมินฮยอกไม่หยุดเลยน่ะลูก มินฮยอกจึงเขียนถามเขาใส่ในกระดาษว่า พี่รู้จักหรอ แล้วเขาก็เขียนตอบกลับมา… ฮึก ฮือๆ” คุณป้าเริ่มร้องไห้อีกครั้งเมื่อพูดถึงอาการที่ผิดปกติของลูกชายตัวเอง
”เขา เขาเขียนตอบกลับมาว่า ‘เธอคือคนที่มาอยู่ในความฝันของเขาทุกคืน เขารู้ว่าเธอชื่อซอจูฮยอน แต่เขาก็เหมือนไม่รู้จัก’ พอมินฮยอกเห็นอย่างนั้นก็วิ่งมาบอกป้าเลยล่ะลูก ป้าเองได้ฟังครั้งแรกยังตกใจเลย ไม่คิดเลยว่าคนๆนั้นจะเป็นหนู จูฮยอนของป้า ฮือๆ…”
”คุณป้าอย่าร้องไห้เลยนะคะ หนูเองยังไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ แต่ถ้าหนูพอจะช่วยอะไรคุณป้าได้ หนูอยากให้คุณป้าบอกหนูมาเลยนะคะ ถ้าหนูช่วยได้ หนูจะช่วยแน่นอนค่ะ” ฉันพูดปลอบประโลมคุณป้าก่อนจะดึงมือท่านมากุมไว้
”…”
”จูฮยอน ลูก…” แม่ถามฉันขึ้นมาสลับกับเสียงสะอื้นของคุณป้าที่ยังดังไม่หยุด
”ลูกยังไม่มีคนรักใช่มั๊ยลูก”
”คะแม่ ? หมายความว่ายังไงคะเนี่ย ทำไมมาเข้าเรื่องนี้ได้ล่ะคะ” ฉันออกจะตกใจกับคำถามข้อนี้ของแม่อยู่ไม่น้อย การที่ฉันจะมีแฟนหรือไม่มีมันเกี่ยวอะไรกับการไปช่วยพี่ยงฮวาให้กลับมาพูดได้อีกครั้งล่ะเนี่ย
”ตอบแม่หน่อยสินะ แม่แค่อยากรู้” จะว่ามีก็ไม่เรียกว่ามีหรอกนะ ก็แค่เขาเพิ่งขอฉันคบเมื่อวานนี้เอง -///- แล้วฉันก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรหรอกนะ เพราะว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ฉันเริ่มจริงๆจังด้วย แต่เขาไม่ใช่รักครั้งแรกหรอกนะ อืม…รักครั้งแรกของฉันน่ะหรอ มินฮยอกล่ะมั้ง ฮ่าๆ ก็ตอนเด็กๆน่ะฉันสนิทกับมินฮยอกมากเลยนี่นา บางคนคงจะสงสัยว่าทำไมไม่สนิทกับพี่ยงฮวาบ้างล่ะ ก็พี่เขาน่ะแก่กว่าฉันกับมินฮยอกตั้ง2ปีนี่นา เวลาฉันจะเล่นอะไรฉันเลยชอบเล่นกับมินฮยอกมากกว่า ส่วนพี่ยงฮวาก็จะคอยนั่งดูเราอยู่ห่างๆ ฉันอยากเรียกมินฮยอกว่ารักครั้งแรกนะเพราะจะได้เอาไปอวดใครต่อใครได้ว่าซอจูฮยอนก็เคยมีความรักนะ > < แต่พอเล่าให้ใครๆฟัง ต่างก็มีแต่คนว่ามันเป็นแค่ความสนิท มาคิดๆดูแล้วฉันก็คงจะแค่สนิทกับมินฮยอกจริงๆนั่นแหละ
แต่ฉันจำได้นะว่ามีครั้งนึงที่ฉันเล่นกับมินฮยอกแล้วฉันหกล้มหัวเข่าถลอกเลยหล่ะ ตอนนั้นแม้จะเจ็บแค่ไหนก็อดทนเอาไว้เพราะกลัวแม่จะรู้ และก็กลัวคุณป้าจะดุมินฮยอกแล้วพาลไม่ให้ฉันเล่นกับเขาอีก ทุกคนไม่มีใครรู้เลยว่าฉันได้แผลมา แต่จู่ๆพี่ยงฮวาก็เดินมาบอกให้ฉันขี่หลังเขา พี่เขาแบกฉันไว้บนหลังแล้วพาไปที่สวนสาธารณะแถวหมู่บ้านเพื่อทำแผลให้ ก่อนจะไปที่สวนพี่ยงฮวาก็แบกฉันเข้าร้านยาไปซื้ออุปกรณ์ทำแผล ตอนนั้นผู้คนที่มองมาทางฉันต่างก็มองด้วยความเอ็ดดูปนขบขัน ฉันที่อยู่บนหลังพี่ยงฮวายังอดขำการกระทำของพี่เขาไม่ได้เลย แล้วพอพี่ยงฮวาทำแผลให้ฉันเสร็จพี่เขาก็ก้มลงจูบบนแผ่นปาสเตอร์ที่ปิดแผลฉันตรงเข่าเอาไว้ ก่อนจะเป่าแล้วพูดว่าให้หายเร็วๆ ตอนนั้นฉันตกใจกับการกระทำของเขามากๆ ปกติฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ แต่พอพี่ยงฮวาทำแบบนั้นหัวใจของฉันก็เต้นแรงกว่าเดิมหลายเท่ามากเลย ฉันไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังหรอกนะเพราะทุกครั้งที่นึกถึงมันขึ้นมา ฉันจะร้อนวูบวาบที่หน้าตลอดเลยน่ะสิ จริงๆแล้วพอมานั่งนึกดู นั่นอาจจะเป็นความรักครั้งแรกของฉันก็ได้นะ รักครั้งแรกกับเทพบุตรปาสเตอร์ แต่ฉันก็ไม่รู้อีกนั่นแหละว่าความรักคืออะไร ที่รู้สึกกับพี่ยงฮวาจะใช่ความรักงั้นหรอ อาจจะเป็นความตื่นเต้นปนตกใจก็ได้มั้ง เพราะหลังจากนั้นที่ฉันต้องย้ายไปเรียนที่อเมริกา ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับครอบครัวนั้นอีกเลยทำให้ความรู้สึกต่างๆที่เคยมีก็ค่อยๆหายไปจากหัวใจฉันด้วยเหมือนกัน เอาเป็นว่า ตอบคุณแม่ไปว่ายังไม่มีใครก็แล้วกันนะจูฮยอน ง่ายดี J
“ว่าไงลูก หนูมีแฟนรึยัง” แม่ยังคาดคั้นคำตอบอย่างไม่ลดละ ทำไมต้องอยากรู้ขนาดนั้นนะเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
”หนูยังไม่มีค่ะแม่”
”จริงหรอลูก!” คำตอบของฉันทำเอาแม่แทบลุกขึ้นมาเต้นเลยทีเดียว = =
”จูฮยอนคนดีของป้า ป้าอาจจะดูเห็นแก่ตัวที่พูดแบบนี้กับหนูนะลูก แต่ป้ามองเห็นว่ามันเป็นทางออกเดียวที่ป้ามี” คุณป้าที่พอได้ยินคำตอบของฉันก็แทบยิ้มออกมาได้เลยทีเดียว ทำไมทุกคนจะต้องลุ้นให้ฉันไม่มีแฟนขนาดนั้นเนี่ย ?
”หนูจะแต่งงานกับยงฮวาของป้าได้มั๊ยลูก ?” อ๋อออ อยากให้ฉันแต่งงานกับพี่ยงฮวานี่เอง ก็คิดว่าเรื่องอะไร
”แค่แต่งงานตอนนี้ ช่วยป้าดูแลพี่เขาจนพี่เขาพูดได้อย่างเดิม แล้วถ้าหนูเจอใครคนที่หนูรักหนูจะไปจากพี่เขาก็ได้นะลูก”
”…”
”แต่งงานกับพี่เขาเพื่อช่วยลบล้างความเจ็บที่ติดต้างอยู่ในใจของพี่เขา แล้วถ้าหนูจะไปป้าจะไม่ว่าอะไรหนูเลยนะลูก”
”ก็ได้นะคะ แค่แต่งงานเอง”
”หนูว่าไงนะลูก! หนูพูดจริงนะลูก จริงๆหรอลูก ขอบใจหนูมากจริงๆนะจูฮยอน! หนูช่างเป็นคนดีเหลือเกิน ป้าไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ฮือๆ” แล้วคุณป้าก็สะอื้นขึ้นมาอีกครั้ง อะไรเนี่ยก็แค่ฉันตอบว่าจะแต่งงานกับพี่ยงฮวาแค่นั้นเอง
เดี๋ยวนะ! อะไรนะ ? แต่งงานงั้นหรอ!! ไม่น้าาาา !! ซอจูฮยอน!!! เธอบ้าไปแล้ววว TT^TT
Talk with writer :
รู้สึกแป้กๆป่ะ 55555555
ไม่รู้อ่าาาา เราก็แต่งไป เพ้อไป
ยังไงก็ฝากติดตามก่อนนะคะ
เรื่องนี้พี่ยงพูดได้แต่ไม่ยอมพูดนะคะ
ติชมได้น้าาา ฝากด้วยนะคะ แล้วจะนำไปปรับปรุงค่ะ
ขอบคุณค่ะ :)
ไอแอมพีเอสสึ
ความคิดเห็น