คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่12
ตอนที่12
ในกลางดึกของคืนวันหนึ่ง พี่ยงฮวาได้รับโทรศัพท์จากจงฮยอน เขาโทรมาบอกว่าพวกเขาเผลอหลับไปพอตื่นขึ้นมาเธอก็ไม่อยู่บนเตียงอีกแล้ว พี่ยงฮวาตกใจมากเขาวิ่งเข้ามาเขย่าร่างของฉันที่นอนอยู่ในห้องนอน ฉันตกใจกับอาการของเขามากๆ เพราะตอนนั้นพี่ยงฮวาดูหวาดกลัว ตกใจและกระวนกระวายใจปนกันไปหมด หลังจากฉันพยายามถามว่าเขาเป็นอะไร เขาก็เลยยื่นโทรศัพท์มาให้ฉันคุยกับจงฮยอน
“ฮัลโหล พี่จงฮยอนหรอคะ นี่ซอจูฮยอนพูดนะคะ”
‘จูฮยอน!! รีบมาที่โรงพยาบาลเร็วๆเลย’ น้ำเสียงของพี่จงฮยอนที่พูดผ่านปลายสายมานั้นทำให้ฉันอดที่จะมองไปที่พี่ยงฮวาไม่ได้ พี่เขายืนอยู่ข้างฉันแต่สีหน้าของเขานั้นยากที่จะอ่านออกจริงๆว่าตอนนี้พี่เขารู้สึกยังไงอยู่
“เกิดอะไรขึ้นคะพี่จงฮยอน เธอเป็นอะไรงั้นหรอ”
‘ชินเฮหายตัวไป พี่กับจองชินกำลังออกตามหา อ้อ!มินฮยอกก็หายไปด้วย เธอกับพี่ยงฮงวารีบมาที่นี่เถอะ’
“โอเคค่ะพี่ แล้วฉันจะรีบไป” ฉันวางสายพี่จงฮยอนก่อนจะรีบไปเปลี่ยนชุดเพื่อออกเดินทางไปที่โรงพยาบาลที่เธอรักษาตัวอยู่ ฉันหวังว่าเธอคงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะ ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถ พี่ยงฮวาเงียบมาก มากจนฉันกลัว พี่เขาไม่เคยขับรถเร็วขนาดนี้ ฉันพยายามไม่คิดเกี่ยวกับภาพเมื่อวานที่เขาเป็นห่วงเธอมากขนาดนั้น ฉันหลับตาแล้วจัดการกับความรู้สึกของตัวเองสักพัก ก่อนจะมีมือหนาเอื้อมมากุมมือฉันเอาไว้ เมื่อฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าฝ่ามือของพี่ยงฮวานั่นเองที่กำลังส่งผ่านความอบอุ่นมาให้ฉันอยู่
“…” พี่เขาคงมองออกสินะว่าฉันกำลังรู้สึกแย่
“ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่” ฉันบอกเขาก่อนจะบีบมือพี่ยงฮวาไปทีนึงเพื่อยืนยัน
“…” แล้วเขาก็ขับรถต่อไปโดยที่มือของเราไม่แยกออกจากกันเลย ฉันไม่อยากจะบอกหรอกนะว่ามันทำให้ฉันรู้สึกดีมากจริงๆ หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวเมื่อกี้นี้เหมือนกับได้รับการปลอบประโลม พี่ยงฮวาจูงมือฉันวิ่งเข้ามาในโรงพยาบาล จนกระทั่งเราขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นที่ปาร์กชินเฮรักษาตัวอยู่ เราต้องปล่อยมือออกจากกันเพราะมีคนเข้ามาในลิฟท์เยอะพอสมควร พี่ยงฮวาหันหน้ามามองฉัน ฉันสัมผัสได้ถึงความกระวนกระวายใจของเขาก่อนฉันจะตัดสินใจยิ้มออกไปให้เขา เมื่อลิฟท์เปิดเขาก็รีบวิ่งออกไปทันที ฉันที่กำลังเบียดคนออกมาจึงวิ่งตามเขาไม่ทัน และเมื่อฉันออกมาจากลิฟท์ได้ ฉันก็เริ่มวิ่งไปยังห้องของเธอทันที แต่ทว่า!เมื่อฉันวิ่งไปได้ไม่นานก็มีฝ่ามือปริศนาเอื้อมมือออกมาปิดปากฉันไว้ก่อนจะลากพาฉันไปที่บันไดหนีไฟแล้วดันหลังให้ฉันเดินขึ้นไปเรื่อยๆ
ฉันกลัวมาก หัวใจของฉันเต้นอย่างบ้าคลั่ง ฉันได้แต่ภาวนาให้พี่ยงฮวาวิ่งกลับมาหาฉัน หรือใครสักคนก็ได้ผ่านมาเจอฉันที ฉันมองไม่เห็นหน้าคนที่กำลังพาฉันเดินขึ้นบันไดมาเรื่อยๆ ข้อมือของฉันถูกมือข้างหนึ่งของเขาบีบไว้แน่นมาก และฉันก็ขยับปากไม่ได้เลยเพราะเขามีข้อมือที่แข็งแรงมาก จนกระทั่งเราขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้าของโรงพยาบาล เขาเปิดประตูแล้วผลักฉันเข้าไป ฉันล้มลงกับพื้นอย่างแรงจนเข่าถลอก ฉันสนใจแผลที่เข่าตัวเองสักพักก่อนจะเริ่มหันหน้ากลับไปมองเขาคนนั้นช้าๆ พร้อมกับสวดภาวนาในใจถึงพระผู้เป็นเจ้าและภาวนาให้พี่ยงฮวาหาฉันเจอสักที
พี่ยงฮวา…พี่คะได้ยินฉันมั๊ย…ได้โปรด…ช่วยฉันด้วยนะคะพี่
“ปาร์ก…ชินเฮ!!!” เมื่อฉันหันหน้ามาก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่พาฉันขึ้นมาก็คือปาร์กชินเฮนั่นเองแม้ว่าเธอจะมีปาสเตอร์แปะเอาไว้ที่หัวข้างหนึ่งและยังใส่ชุดของโรงพยาบาลอยู่ แต่ฉันก็สัมผัสได้ว่าเธอมีใบหน้าที่เป็นเอกลักษณ์และมีสเน่ห์มากแค่ไหน…ใบหน้าหวานๆแบบนี้สินะที่พี่ยงฮวาชอบ…
“ใช่แล้ว…ฉันคือปาร์กชินเฮ ส่วนเธอ…ซอจูฮยอนสินะ” น้ำเสียงหวานๆของเธอเอื้อนเอ่ยออกมาถามฉัน
“ชะ ใช่ค่ะ…”
“เธอคงอยากจะรู้ใช่มั๊ยว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม” ปาร์กชินเฮพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันช้าๆแล้วย่อตัวลงมาพูดกับฉัน
“ฉันแค่อยากรู้จักเธอเท่านั้นเองซอจูฮยอน หึ!”
“…” จริงๆแล้วใบหน้าหวานๆของเธอดูไม่มีความโกรธเกรี้ยวแม้แต่น้อย แต่ทำไมเธอต้องพยายามทำให้ฉันกลัวด้วยนะ ในตอนนี้ฉันไม่รู้สึกกลัวผู้หญิงตรงหน้าอีกแล้ว เพราะฉันรู้สึกได้ว่าเธอไม่ใช่คนโหดร้ายอะไรแบบนั้น บางอย่างที่ฉันสัมผัสได้ภายใต้น้ำเสียงกราดเกรี้ยวของเธอนั้น ฉันกลับคิดว่าเธอกำลังปั้นหน้าให้ฉันเห็นว่าเธอกำลังโกรธต่างหากล่ะ แต่เธอไม่ได้โกรธจริงๆซะหน่อย…หรือฉันกลัวเขามากไปจนไม่เหลือความกลัวแล้วเนี่ย = =
“ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้รึยัง ว่าฉันเคยเป็นคนรักเก่าของยงฮวา สามีของเธอ”
“เรื่องนั้นฉันทราบค่ะ...”
“เรารักกันมาก มากจนเธออาจจะคาดไม่ถึงเลยก็ได้นะ”
“ฉัน…ไม่รู้ว่าพวกคุณรักกันมากเท่าไหน แต่ฉัน…ฉันกับเขาเราก็…อึก!” ฉันที่กำลังจะพูดคำว่าเรารักกันออกไปนั้นก็ต้องกลืนน้ำลายลงคอซะก่อน พี่ยงฮวาไม่เคยบอกฉันว่าเขาคิดยังไงกับฉัน แม้การกระทำที่เขาแสดงออกมาแต่ละครั้งมันจะทำให้ฉันคิดได้ว่าเขาเองก็รักฉัน แต่ฉันไม่กล้าพูดออกไปหรอกนะว่าเรารักกัน นั่นเพราะฉันยังไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากของเขาเลยยังไงหล่ะ
“พวกเธออะไรงั้นหรอ?” ปาร์กชินเฮเลิกคิ้วถามอย่างสงสัย
“พวกเรา…พวกเราก็มีความรู้สึกดีๆให้กันเหมือนกันนะคะ”
“หึ! แม้แต่คำว่ารัก เธอยังไม่ได้ยินจากเขาเลย แล้วทำไมถึงกล้าคิดว่าเขารู้สึกดีกับเธอได้นะซอจูฮยอน แค่เขามาทำดีดูแลเอาใจใส่เธอ ทำไมไม่คิดว่าเพราะเธอเป็นภรรยาของเขา มันเป็นหน้าที่ที่เขาต้องทำ มันอาจจะไม่ใช่ความรู้สึกดีๆก็ได้นะ”
“คือ…” ฉันพูดอะไรไม่ออก เพราะสิ่งที่เธอบอกกับฉันล้วนแล้วแต่เป็นความจริง ตอนนี้ลำคอของฉันเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างมาจุกเอาไว้ ฉันไม่รู้สึกอยากจะพูดอะไรอีกทั้งนั้น
“ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน เธอเป็นใครมาจากไหนฉันไม่รู้ แต่ฉันไม่เข้าใจทำไมถึงเป็นเธอคนที่ได้แต่งงานกับเขา”
“…”
“ไม่รู้ว่าจะมีใครบอกเธอรึยัง แต่ที่เขาต้องพูดไม่ได้แบบนั้นเป็นเพราะฉันเอง” คำพูดของปาร์กชินเฮเหมือนกรีดลงไปบนหัวใจของฉันช้าๆ
“อะไรนะคะ…” อย่าบอกฉันนะว่าต้นเหตุของการไม่ยอมพูดของพี่ยงฮวาในครั้งแรกคือผู้หญิงคนนี้และที่เขาพูดไม่ได้ครั้งที่สองก็เป็นเพราะเห็นเธอได้รับอุบัติเหตุอย่างนั้นหรอ? พวกเขาสองคนจะผูกพันกันมากเกินไปแล้ว…มากจนฉันกลัวซะแล้ว…
“เพราะเขาขับรถตามฉันไปที่สนามบิน เราทะเลาะกันเพราะฉันจากเขาไปโดยไม่มีสาเหตุ ฉันขึ้นเครื่องไปโดยที่ไม่รู้ว่าหลังจากที่เขาขับรถออกจากสนามบิน จะเกิดอุบัติเหตุนั้นขึ้นกับเขา”
“…”
“เธออยากรู้เหตุผลที่ฉันทิ้งเขาไปมั๊ยล่ะ?” เธอเว้นวรรคก่อนจะเอ่ยถามฉันขึ้น ฉันนิ่งค้างพูดอะไรไม่ออก ฉันไม่รู้ว่าควรจะตอบเธอว่าอะไร ตอนนี้ในหัวของฉันมีแต่คำว่า ปาร์กชินเฮกับจองยงฮวาเต็มหัวไปหมดแล้ว
“ฉันเป็นโรคลิ้นหัวใจรั่ว ต้องไปเปลี่ยนหัวใจที่อเมริกา ยงฮวาไม่รู้เรื่องนี้และฉันเองก็ไม่อยากบอกเขา ฉันเพียงแค่หวังให้เขายังจดจำได้ว่าเราสัญญาอะไรกันไว้ตอนเรียนจบ ฉันหวังให้เขารอฉันกลับมา แต่พอฉันไป…แล้วกลับมาอีกครั้ง ฉันก็ได้ข่าวว่าเขาแต่งงานกับเธอไปแล้ว!!!” เธอตวาดฉันในตอนท้ายของประโยค
“เขาทำกับฉันแบบนั้นได้ยังไง ฉันเปลี่ยนหัวใจเพื่อเขา เพื่อจะได้อยู่กับเขาไปตราบนานเท่านาน ฉันไม่อยากตายจากเขาไปก่อนเมื่อเราแต่งงานกัน ใช่!สัญญาของเราก็คือเราจะแต่งงานกันหลังจากเราพร้อม แต่เขากลับแต่งงานกับเธอไปโดยที่ฉันไม่รู้ข่าวอะไรมาก่อนว่าเขาคบกับเธอตอนไหน เมื่อไหร่ ยังไง ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันยังไง”
“…”
“ฉันตามหาข่าวเกี่ยวกับเธอ ฉันรู้ว่าเธอเคยเป็นไอดอลมาก่อน แล้วก็รู้อีกด้วยว่าเธอกับเขารู้จักกันมาตั้งแต่เล็ก และเมื่อฉันสืบเรื่องเกี่ยวกับเธอไปเรื่อยๆฉันก็ได้รู้…ว่าเธอคือรักครั้งแรกของเขาที่เขาเคยเล่าให้ฉันฟังนั่นเอง หึ!น่าขำใช่มั๊ยล่ะ หลังจากฉันรู้ว่าเธอคือนางฟ้าที่เขาปกป้องมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายทุกส่วนของฉันก็หยุดทำงานโดยอัตโนมัติ หัวใจของฉันมันก็เหมือนจะหยุดเต้นไปด้วย ฉันหนีออกไปอยู่แถบชานเมืองกับเพื่อนของฉัน ปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอก ใช้ชีวิตอยู่ในชนบทที่ไม่มีคนที่รู้จักฉันและรู้เรื่องของฉันกับเขา จนเมื่อไม่กี่เดือนก่อนฉันคิดว่าฉันไหวกับเรื่องทุกอย่างแล้ว ฉันเลยย้ายกลับเข้ามาอยู่ในโซล และวันหนึ่งที่ฉันกำลังจะไปทำงานนั่นเอง...” ปาร์กชินเฮค่อยๆเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนให้ฉันฟังเรื่อยๆ เธอคงไม่รู้หรอกยิ่งเธอพูดเรื่องพวกนั้นออกมามากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อเธอและพี่ยงฮวามากเท่านั้น
”จู่ๆรถของใครไม่รู้ก็พุ่งมาชนฉัน ฉันกลัวมากในตอนนั้นฉันกลัวจริงๆ แต่แล้วฉันก็สัมผัสได้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังมองมาที่ฉัน สายตาที่อบอุ่นของเขากำลังมองมาที่ฉัน วินาทีนั้นฉันภาวนาให้เขาเข้ามาจับร่างฉัน สัมผัสมือฉันสักนิด แล้วโอบกอดฉันเหมือนที่เขาเคยทำ ปลอบประโลมฉันว่าฉันจะต้องไม่เป็นอะไร แต่ทว่าก็ไม่…เขาไม่แม้แต่จะเข้ามาหาฉันด้วยซ้ำ เพราะอะไรอีกน่ะหรอ หึ!”
“…” ฉันชักจะกลัวเธอขึ้นมาจริงๆแล้วนะ ปาร์กชินเฮเล่าเรื่องราวของเธอกับพี่ยงฮวาให้ฉันฟังอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ราวกับว่าเธอเก็บสิ่งนี้ไว้ในก้นบึ้งของหัวใจมานานเหลือเกิน เธอเดินเข้ามาหาฉันช้าๆนั่นทำให้ฉันต้องถอยตัวไปเรื่อยๆ ฉันหันไปมองข้างหลังและพบว่าอีกไม่ไกลนั้นเองจะสุดขอบระเบียงดาดฟ้าของตึกแล้ว!!!
“เพราะเธอเดินออกมาแล้วจับมือเขาเอาไว้ เธอคือคนที่ได้ยืนเคียงข้างเขา และฉันก็คือผู้แพ้ที่ต้องไป…” เมื่อพูดมาถึงตรงนี้น้ำตาใสๆของปาร์กชินเฮก็ค่อยๆไหลออกมา เธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างไม่ปิดไม่มิด ฉันเองก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ และทันใดนั้นฉันก็ยื่นมือออกไปปาดน้ำตาให้เธอช้าๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าเช็ดน้ำตาให้เธอแบบนั้น ทั้งๆที่ฉันนั่นเองทำให้เธอต้องร้องไห้แทบขาดใจแบบนี้ เธอช้อนตามองหน้าฉันอย่างสงสัยในสิ่งที่ฉันทำ แต่ฉันก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มกลับไปให้เธอเท่านั้นเอง
“เธอ…กลัวฉันรึเปล่า?” เธอถามออกมาเมื่อตัวเองเริ่มนิ่งอีกครั้ง
“ไม่ค่ะ ฉันไม่กลัวพี่เลย เอ่อ…แต่แรกๆก็ตกใจมากกว่าน่ะค่ะ”
“ฉันแค่อยากคุยกับเธอแบบผู้หญิงน่ะ เข้าใจฉันใช่มั๊ยซอจูฮยอน”
“…”
“เธอรักยงฮวารึเปล่าซอจูฮยอน” ท่ามกลางความเงียบปาร์กชินเฮก็เอ่ยถามบางอย่างออกมา บางอย่างที่ทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
“…”
“ว่าไงล่ะ ตอบฉันมาสิ” เธอหันมาคาดคั้นเอาคำตอบจากฉันก่อนจะจ้องหน้าฉันไม่วางตา
“ฉันรักพี่ยงฮวาค่ะ” ฉันพูดความจริงที่ฉันมั่นใจออกไป ฉันรู้แล้วหล่ะว่าฉันรักเขาเข้าแล้ว ผู้ชายขี้เล่นคนนั้น ผู้ชายโรแมนติกคนนั้นและผู้ชายชอบฉวยโอกาสแกล้งฉันคนนั้น ฉันรักเขาเข้าแล้วจริงๆ…จองยงฮวา
“…” ปาร์กชินเฮลุกขึ้นยืนก่อนเธอจะหันหน้าไปทางอื่น แล้วจู่ๆเธอก็พูดขึ้นมาในสิ่งที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินมันจากปากของเธอ
“รักเขา…”
“คะ?”
“รักเขา…ให้มากกว่าที่ฉันรัก เข้าใจมั๊ยซอจูฮยอน นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันอยากจะขอร้องเธอ” ปาร์กชินเฮพูดโดยไม่มองหน้าฉัน ฉันรู้สึกขบลุกวูบเมื่อเธอพูดประโยคนั้นออกมา ฉันรู้เลยว่าเธอรักพี่ยงฮวามากแค่ไหน
“ฉันไม่รับปากว่าฉันจะรักเขาได้มากกว่าที่คุณรักรึเปล่า เพราะฉันไม่รู้ว่าคุณรักเขามากแค่ไหน แต่ฉันจะรักพี่ยงฮวาให้ดีที่สุด เท่าที่คนๆหนึ่งจะสามารถรักคนอีกคนได้ นั่นคือสิ่งที่ฉันจะทำค่ะ” ฉันพูดออกไปอย่างหนักแน่น ปาร์กชินเฮหันหน้ามามองหน้าฉันช้าๆ เธอสบตากับฉันเหมือนเธอกำลังจ้องเข้าไปในดวงตาของฉันเสียมากกว่า แล้ววินาทีต่อมานั่นเองฉันก็ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆของเธอระบายลงไปบนหน้าที่มีสเน่ห์นั้น ปาร์กชินเฮกำลังยิ้มอย่างมีความสุข ฉันมั่นใจ J
“ขอบคุณนะซอจูฮยอน” เธอส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะยื่นมือออกมาดึงให้ฉันลุกขึ้น ฉันเอื้อมมือออกไปจับมือกับเธอแล้วพยุงตัวเองขึ้น แต่ทันใดนั้นข้อเท้าของฉันก็เกิดพลิกขึ้นมา และในตอนนั้นเอง ฉันก็ก้าวเท้าหลังพลาดไป!
“ซอจูฮยอน!!” เหมือนร่างกายกำลังดิ่งวูบ หัวใจของฉันหยุดสูบฉีดเลือดแล้ว ในวินาทีที่กำลังจะตกจากดาดฟ้านั้นหัวใจของฉันเอาแต่ภาวนาให้พี่ยงฮวามาหาฉันสักที เมื่อคิดถึงพี่ยงฮวาน้ำตาที่ฉันไม่รู้ว่าเก็บมันเอาไว้นานแค่ไหนก็ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
…อย่างน้อยก็ให้ฉันได้บอกเขา ให้ฉันได้บอกเขาด้วยตัวเองว่าฉันรักเขามากแค่ไหน…
“ฮึบ!เธอไม่เป็นอะไรนะซอ…จู…ฮยอนน!!” ปาร์กชินเฮนั่นเองที่เอื้อมมือออกมาคว้าข้อมือของฉันไว้ได้ทัน เธอใช้มืออีกข้างจับราวเหล็กแถวนั้นเอาไว้และใช่มืออีกข้างพยายามดึงแขนฉันเอาไว้อย่างสุดความสามารถ
“พี่คะปล่อยฉันเถอะค่ะ! พี่เองจะไม่ไหวแล้วนะคะ ร่างกายพี่ยังไม่หายดี พี่…ไม่ไหวหรอกค่ะ…” ฉันพูดออกมาทั้งน้ำตา สีหน้าของปาร์กชินเฮตอนนี้เริ่มเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเข้มซะแล้ว
“ไม่! เธอต้องไม่เป็นอะไร เธอสัญญากับฉันแล้วไงจูฮยอน! เธอจะต้องรักเขาให้ดีที่สุด แล้วเธอจะทิ้งเขาไปแบบนี้ได้ยังไงน่ะฮะ!!!” ปาร์กชินเฮพยายามดึงฉันขึ้นไปแต่เหงื่อเจ้ากรรมก็เริ่มออก มือข้างนึงของฉันที่จับมือของเธอเอาไว้หลุดไปแล้ว หัวใจของฉันยิ่งหล่นวูบเข้าไปใหญ่ เมื่อมองลงไปข้างล่างก็ได้พบว่านั่นคือประตูทางเข้าหน้าโรงพยาบาล มีผู้คนเดินสวนกันไปมาเข้าออกอย่างไม่ขาดสายถ้าฉันหล่นลงไปคงทำให้ทุกคนตกใจได้มากเลยหล่ะ แล้วไหนจะอากาศยามค่ำคืนที่หนาวเหน็บก็อีก ในตอนนี้ฉันหนาวจับขั้วหัวใจเเล้วจริงๆ ฉันรู้สึกเหมือนร่างกายของฉันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆยังไงอย่างนั้น ถ้าตกลงไปฉันจะเจ็บมากขนาดไหนกันนะ? ไม่อยากคิดเลย...
และทันใดนั้นประตูดาดฟ้าก็ถูกเปิดดังปึ้งงง! ฉันภาวนาให้คนที่เปิดมันเข้ามาเป็นพี่ยงฮวา หรือใครก็ได้ที่จะช่วยฉันขึ้นไปได้ นิ้วมือขอฉันค่อยๆหลุดออกจากมือของปาร์กชินเฮทีละนิ้วๆ
“ไม่นะๆ ๆ จูฮยอน เธอแข็งใจไว้ก่อนสิ!! พยายามหน่อยซอจูฮยอน!!!” ปาร์กชินเฮตะโกนบอกฉันและทันใดนั้นเสียงที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินก็ดังขึ้น
“ซอ…ซอฮยอนนนนนนนนน!!!!!” เป็นพี่ยงฮวานั่นเองที่วิ่งเข้ามาหาฉัน เขาส่งมือของเขาออกมาให้ฉันจับ ฉันพยายามเอื้อมมืออีกข้างออกไปหาเขา แต่แขนของฉันนั้นไม่มีแรงแม้แต่จะขยับมือเลยจริงๆ และเมื่อเขาเห็นว่าท่าไม่ดีแล้ว เขาก็เอื้อมมือไปจับแขนอีกข้างของฉันที่ปาร์กชินเฮจับไว้อยู่ก่อนเขาจะหันไปผลักเธอจนเธอกระเด็นไปอีกทาง
“ไปซะชินเฮ!!!” พี่ยงฮวาตวาดปาร์กชินเฮก่อนจะหันหน้ามาหาฉัน เขาค่อยๆดึงฉันขึ้นมาช้าๆ ฉันหลับตาไว้ไม่อยากจะนึกเลยว่าฉันจะรอดหรือจะตายไปแล้ว ลำแขนแข็งแรงของเขาอีกข้างเอื้อมมาช้อนตัวฉันเอาไว้แล้วดึงฉันขึ้นไปได้ในที่สุด เขาดึงฉันเข้าไปในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะกระชับลำแขนของเขาเข้ามากอดรัดร่างของฉันให้แนบกับอกของเขา
“ซอจูฮยอน…ซอจูฮยอน…ซอฮยอนนน…” ฉันได้ยินเขาพึมพำชื่อของฉันอยู่ที่ข้างหู วนไปเวียนมาราวกับแผ่นเสียงตกร่อง ฉันค่อยๆทำใจกล้าเปิดเปลือกตาขึ้นมามองดูช้าๆ และฉันก็ต้องพบว่าตัวเองยังไม่ตาย ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่กำลังกอดฉันอยู่ช้าๆ
“พี่คะ พี่ยงฮวาคะ นี่พี่จริงๆใช่มั๊ยคะ….” ฉันเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเขาช้าๆ แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลลงมาอีกครั้ง ฉันโผกอดเขาให้แน่นยิ่งขึ้นไปอีก พี่ยงฮวาก็กอดฉันแนบกับแผงอกของเขาราวกับว่าถ้าคลายอ้อมกอดออกฉันคงจะหายไปจากเขาอย่างแน่นอน
“ซอจูฮยอน…” ฉันได้ยินเสียงของเขาพึมพำอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งพี่จงฮยอน จองชินและคนอื่นๆวิ่งขึ้นมาที่ดาดฟ้า
“พี่ยงฮวา จูฮยอน!!!” เสียงของจองชินชินกูดังขึ้น ก่อนเขาและพี่จงฮยอนจะวิ่งเข้ามาดูเราสองคนอย่างเป็นห่วง ฉันเห็นหมอคนหนึ่งวิ่งเข้ามาดูปาร์กชินเฮที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากฉันและพี่ยงฮวาสักเท่าไหร่ หมอคนนั้นเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงอีกสองคน ฉันมองปราดเดียวก็รู้เลยว่าคนหนึ่งคือ ยูอี นักแสดงหญิงที่กำลังมาแรงในขณะนี้ และเธอเป็นสมาชิกวงอาฟเตอร์สคูลอีกด้วย ส่วนผู้หญิงอีกคนที่จับแขนของยูอีอยู่ก็คือ อึนจอง จากวงทีอาร่า ฉันเคยเจอพวกเธอสองคนในงานเกี่ยวกับเทศกาลดนตรีครั้งหนึ่งเมื่อฉันยังเป็นโซนยอชิแดอยู่ ทั้งสองคนมองมาที่ฉันช้าๆ ฉันสบตาเข้ากับยูอีอย่างจัง เธอมองฉันด้วยสายตาเรียบเฉยไร้ความรู้สึก ก่อนจะมองผ่านฉันไปหาชินเฮแทน สายตาของเธอที่มองมามันทำให้ฉันรู้สึกกลัวอย่างแปลกประหลาด
“จูฮยอน เธอเป็นไงบ้าง!” เสียงของพี่จงฮยอนเอ่ยถามออกมาอย่างเป็นห่วง เขาเอื้อมมือมาจับดูตามส่วนต่างๆของร่างกายฉันตั้งแต่หัวแก้มแขนและขา
“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ” ฉันตอบพี่จงฮยอนไป ก่อนพี่ยงฮวาจะคลายอ้อมกอดจากฉัน เราสบตากันอยู่อย่างนั้นก่อนพี่ยงฮวาจะจูบลงไปบนหน้าผากของฉัน แล้วลูบฝ่ามือไปบนแผ่นหลังของฉันอย่างปลอบประโลม
“ไม่เจ็บตรงไหนใช่มั๊ยฮยอน” พี่ยงฮวาเปิดปากถามออกมา นั่นทำให้ทุกคนต่างหยุดชะงักและมองมาที่เขาเป็นตาเดียว
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ฉันแค่ถลอกนิดหน่อย” ฉันบอกพี่ยงฮวาไปก่อนจะเลิกกระโปรงขึ้นมาให้เขาดูแผลที่เข่า
“เดี๋ยวเราลงไปทำแผลกันนะฮยอน” พี่ยงฮวาพูดต่อไปอย่างไม่สนใจเลยว่าตอนนี้พี่จงฮยอนกับจองชินชินกูกำลังตกใจมากแค่ไหน พี่ยงฮวาลุกขึ้นยืนก่อนจะโน้มตัวลงมาช้อนตัวฉันขึ้นไปอุ้มแล้วเดินออกไปจากดาดฟ้าทันที
”พี่….ได้ยินเหมือนผมมั๊ยพี่จงฮยอน” จองชินพูดออกมาโดยไม่มองไปที่ใบหน้าของจงฮยอน
”ฉันคิดว่าฉันก็ได้ยินอย่างนั้นนะ” ผู้เป็นพี่ตอบน้องชายออกไปโดยที่เขาก็ไม่ได้มองไปที่จองชินเหมือนกัน บอกได้คำเดียวเลยว่าตอนนี้ทั้งสองคนนั้น โคตรช็อก!!!
”เจ็บมากมั๊ยฮยอน” พี่ยงฮวาเอ่ยถามฉันออกมาเมื่อฉันทำแผลเสร็จ เขาเข้ามาทำท่าจะอุ้มฉันอีกรอบแต่ฉันห้ามเขาเอาไว้แล้วบอกว่าแค่พยุงก็พอ จากเหตุการณ์เมื่อครู่มันทำให้ขาของฉันไม่มีแรงขึ้นมายังไงอย่างนั้น
”ไม่เป็นไรแล้วค่ะพี่ ว่าแต่…พี่คะ พี่พูดได้แล้วใช่มั๊ยคะ พี่จะไม่กลับไปเป็นเหมือนเดิมอีกแล้วใช่มั๊ย สัญญากับฉันนะคะพี่” ฉันพูดออกไปอย่างดีใจที่พี่ยงฮวากลับมาพูดได้อีกครั้งก่อนจะยื่นนิ้วออกไปเกี่ยวก้อยสัญญากับพี่ยงฮวา
”พี่บอกแล้วไง ว่าเธอเท่านั้นที่พี่จะเปิดปากพูดด้วยได้”
”หืมมม? ไม่เอาสิคะ พูดได้แล้วก็พูดเถอะน่า”
”พี่หมายถึงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้พี่เปิดปากพูดได้ ถ้าไม่ใช่เธอที่เป็นคนอยู่ในสถานการณ์อันตรายนั้น พี่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดออกมาได้รึเปล่า”
“…” พี่คะ…เพราะฉันใช่มั๊ยคะพี่ถึงพูดได้ เพราะฉันจริงๆใช่มั๊ย… พี่พูดไม่ได้เพราะเธอคนนั้นถึงสองรอบ แต่ฉันคนนี้คือคนที่ทำให้พี่พูดได้อีกครั้งใช่มั๊ยคะพี่ยงฮวา...
“ต่อไปนี้พี่จะไม่กลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว จองยงฮวากำลังจะมีชีวิตใหม่อีกครั้ง นั่นเพราะเธอนะฮยอน ท่องเอาไว้เลยนะว่าเธอคือคนให้ชีวิตใหม่กับพี่น่ะ” พี่ยงฮวาพูดออกมาโดยที่ไม่มองหน้าฉัน ก่อนเขาจะเลื่อนมือที่พยุงเอวฉันไว้ขึ้นมาโอบไหล่ฉันแทน เราสองคนเดินไปด้วยกันเงียบๆและเมื่อกลับไปที่ห้องของชินเฮฉันก็เห็นว่าทุกคนลงมาอยู่ในห้องนี้กันหมดแล้ว
“ซอจูฮยอน! เธอเป็นไงบ้าง” ปาร์กชินเฮทำท่าจะลงมาจากเตียงแต่หมอคนนั้นห้ามไว้ก่อน
”ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะ ทุกคนคะอย่าตกใจนะคะพี่ชินเฮเธอไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกค่ะ เราแค่คุยกันเท่านั้นเอง ที่ฉันตกลงไปอย่างนั้นก็เพราะฉันข้อเท้าพลิกแล้วก้าวพลาดน่ะค่ะ เธอเป็นคนมาช่วยฉันเอาไว้ต่างหากนะคะ” ฉันพูดความจริงออกไป และเมื่อฉันมองไปที่ใบหน้าของปาร์กชินเฮ ฉันก็เห็นเธอส่งยิ้มมาให้ฉัน
”งั้นหมดเรื่องแล้ว ฉันจะพาซอฮยอนกลับบ้านนะ”พี่ยงฮวาพูดออกมาก่อนจะพาฉันเดินออกมาจากห้อง
”พี่ครับ พี่พูดได้แล้วจริงๆใช่มั๊ย” จองชินวิ่งตามพวกเราออกมาอย่างตื่นเต้นที่ได้ยินพี่ยงฮวาพูดออกไปแบบนั้น
”หรือนายอยากให้ฉันกลับไปไม่พูดอีกล่ะไอ้เด็กโย่ง” พี่ยงฮวายิ้มให้จองชินกว้างๆทีหนึ่งก่อนจะเริ่มออกเดินต่อ ฉันเห็นจองชินกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจจนนางพยาบาลเดินมาดุเขา เขาจึงต้องสงบปากสงบคำลงทันที
”โทรหามินฮยอกดีกว่า หมอนั่นต้องช็อกกว่าฉันแน่ๆเลยถ้ารู้ว่าพี่ยงฮวาพูดได้แล้ว” จองชินพูดอย่างมีความสุขกับตัวเองก่อนจะกดเบอร์โทรออกถึงมินฮยอก แต่ทว่าก็ไม่เป็นผล มินฮยอกปิดโทรศัพท์ไปสองวันแล้วตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น จองชินถอนหายใจก่อนจะเก็บโทรศัพท์ตัวเองเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขากำลังจะกลับเข้าไปในห้องของชินเฮ แต่ทว่าประตูห้องตรงข้ามนั้นมันช่างดึงดูดใจเขาเหลือเกิน เขาเดินไปมองป้ายชื่อคนไข้ก่อนจะตัดสินใจบิดลูกบิดประตูเข้าไปข้างในห้องตรงข้ามแทน…
ห้องของปาร์กชินเฮ : Shinhye’s Part
”เธอขึ้นไปแบบนั้นได้ไงชินเฮ คิดว่าตัวเองแข็งแรงขนาดนั้นแล้วหรือยังไง!” เสียงของพี่แชวอนดังขึ้น ฉันรู้ว่าพี่ชายคนนี้เป็นห่วงฉันมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรไปซะหน่อยนี่
”พี่ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไงคะ” ฉันเถียงกลับ
“อย่ามาเถียงพี่นะ พี่เป็นหมอนะยัยตัวยุ่ง!” พี่แชวอนผลักหัวฉันเบาๆก่อนเขาจะขอตัวออกไปดูคนไข้คนอื่น แล้วในห้องนี้ก็เหลือพี่ยูอี พี่อึนจอง จงฮยอนแล้วก็ฉัน
”เธอซ่าส์มากไปแล้วนะปาร์กชินเฮ” พี่ยูอีเดินมากอดอกมองฉันก่อนจะพูดออกมาเหมือนตำหนิ แต่ฉันรู้ว่าพี่เขาเป็นห่วงฉันต่างหากล่ะ
”ฉันแค่ออกไปเดินเล่นจริงๆนะคะ แล้วเธอคนนั้นก็ผ่านมาฉันเลยไม่รู้จะทำยังไง อยากคุยกับเธอก็อยากนะคะ แต่ไม่กล้าทักน่ะ ก็เลยต้องทำแบบนั้น”
”เธอก็ตะโกนเรียกผู้หญิงคนนั้นไว้สิชินเฮ ไม่ใช่ลากขึ้นไปแบบนั้นน่า~” พี่อึนจองเดินมาเสริมทัพของพี่ยูอี ฉันก็ได้แต่รับฟังคำตำหนิของพี่สาวทั้งสองอย่างไม่กล้าเถียงอะไร ฉันรู้จักกับทั้งสองคนตั้งแต่สมัยอยู่มหาวิทยาลัยแล้ว
”งั้นก็พักผ่อนมากๆนะ แล้วฉันจะมาเยี่ยมใหม่” พี่ยูอีพูดก่อนจะเดินออกไป พี่อึนจองเดินมาห่มผ้าให้ฉันก่อนจะโบกมือบ๊ายบายแล้วเดินตามพี่ยูอีออกไป โดยที่ทั้งสองคนไม่กล่าวลาจงฮยอนเลยสักคนเดียว
”เดี๋ยวยู…ผมจะไปส่ง” จงฮยอนโพล่งขึ้นมาเมื่อพี่ยูอีกำลังจะเดินผ่านเขาไป จงฮยอนคว้าข้อมือของพี่ยูอีออกไปอย่างไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ทิ้งให้พี่อึนจองได้แต่ยืนมองอย่างตกใจและไร้ความรู้สึก? ว่าไงนะ…ฉันมองว่าพี่อึนจองไม่มีความรู้สึกได้ยังไงนะ? แต่สายตาที่ว่างเปล่าของพี่เขาตอนมองไปที่สองคนนั้นน่ะมันไม่มีความรู้สึกอะไรจริงๆนะ…
”พี่อึนจอง…” ฉันเรียกสติพี่อึนจองช้าๆก่อนเธอจะหันหน้ามายิ้มให้ฉันแล้วเดินตามสองคนนั้นออกไป
และแล้วห้องที่เคยวุ่นวายก็กลับมาสงบอีกครั้ง ห้องกว้างๆเมื่อเหลือแค่ฉันคนเดียวมันก็ดูเงียบเหงาอย่างแปลกประหลาด ภาพเหตุการณ์บบนดาดฟ้าฉายซ้ำเข้ามาในหัวของฉันอีกครั้ง ยงฮวา…ผู้ชายคนนั้นมันน่าจริงๆ ทำร้ายจิตใจฉันอย่างไม่มีชิ้นดี ภาพเขาผลักฉันอย่างที่เขาไม่เคยทำและน้ำเสียงดุดันที่ตวาดไล่ให้ฉันไปให้พ้นนั้น มันพาลทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาได้ทุกทีสิน่า…
”เย็นไว้ปาร์กชินเฮ…เธอจะต้องไม่เป็นอะไร…” ฉันหลับตาลงแล้ววางมือทาบลงไปบนหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองเพื่อปลอบให้หัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งสงบลง ก่อนน้ำตาใสๆจะไหลออกมาเป็นทาง ฉันไม่สนใจจะเช็ดมัน ฉันไม่สนใจอีกแล้ว เพราะน้ำตาสายนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายกับการร้องไห้ให้ผู้ชายที่ชื่อจองยงฮวา…
ห้องของยุนอา
ผมเดินเข้าไปดูเธอและเมื่อเธอเห็นผมเธอก็ยิ้มร่าออกมาให้ผมทันที ผมยิ้มตอบกลับไปให้เธอก่อนจะเดินไปนั่งข้างเตียงแล้วโยกหัวเธอเบาๆ
“หลับสบายมั๊ยยุนอา”
”ก็ดีนะ ทำไมวันนี้นายมาช้าจังหล่ะจองชิน ฉันรอให้นายมาหาตั้งนานแน่ะ” เธอพูดกับผมอย่างไม่คิดอะไร ผมรู้ แต่เธอคงจะไม่รู้ว่า…ผมคิด
”พอดีเพื่อนฉันที่ป่วย คนที่ฉันเคยเล่าให้เธอฟังน่ะว่าอยู่ห้องตรงข้ามกับเธอ อาการไม่ค่อยดีเลยอยู่ดูนานไปหน่อยน่ะ” เมื่อครั้งแรกที่ผมเข้ามาแล้วได้สบตากับเธอนั้น ผมก็เลยแนะนำตัวเองออกไป เธอก็แนะนำตัวเองกับผมแล้วเราก็กลายมาเป็นเพื่อนกันโดยปริยาย ทุกครั้งที่ผมมีโอกาสผมจะแอบออกมาจากห้องของพี่ชินเฮแล้วแวะมาหาเธอที่ห้องเสมอๆ แต่เวลาไหนที่ผมส่องเข้าไปในห้องของเธอแล้วพบว่าพี่คยูฮยอนนั่งอยู่ข้างเตียงเธอละก็ ผมก็จะไม่เข้าไป
”นี่จองชินฉันถามอะไรหน่อยสิ” ยุนอาดึงเสื้อผมให้เข้าไปใกล้เธอก่อนเธอจะเอ่ยถามบางอย่างจากผม
”นายไม่รู้จริงๆหรอว่าฉันคือใครน่ะ” ผมงงกับคำถามของเธออย่างมาก ผมส่ายหัวไปมาก่อนจะมองไปที่เธอ
”ฮ่าๆๆ นายนี่น่ารักจังเลย~” เธอดึงแก้มผมสองสามทีก่อนจะหัวเราะออกมา
”นี่เธอเป็นใครล่ะ หืม…อิมยุนอา” ผมกอดอกแล้วมองเธออย่างมีความสุข รอยยิ้มของเธอทำไมมันสดใสขนาดนี้นะ
”ฉันน่ะเป็นถึง…” ไม่ทันที่เธอพูดจบ ประตูห้องก็เปิดเข้ามาพร้อมกับพี่คยูฮยอน เมื่อเขาเห็นเธอฟื้นขึ้นมาอย่างนั้นเขาก็ทิ้งจดหมายฉบับนึงที่เขาถือมาด้วยลงกับพื้นก่อนจะโผเข้ามากอดเธอด้วยความดีใจโดยไม่สังเกตเห็นว่าผมก็นั่งอยู่ตรงนั้น
“ยุนอา! เธอ…เธอฟื้นแล้ว ขอบคุณพระเจ้า” พี่คยูฮยอนพร่ำพูดอย่างนั้นก่อนจะจูบลงไปบนเรือนผมของยุนอาอย่างรักใคร่…
”ดะ เดี๋ยวนะคะ…คุณ…” เธอผลักพี่คยูฮยอนออกก่อนจะมองเขาอย่างสงสัย
”คุณมากอดฉันอย่างนี้ได้ไงคะ คุณเป็นใครน่ะ…” ไม่เพียงแต่เธอเองจะตกใจว่าพี่คยูฮยอนเป็นใคร ผมเองก็ตกใจไม่แพ้กัน และคนที่ตกใจจนหน้าถอดสีก็คือพี่คยูฮยอน
”เธอพูดอะไรน่ะยุนอา เธอ…เธอจำพี่ไม่ได้หรอ” พี่คยูฮยอนเข้าไปเขย่าร่างของยุนอาอย่างบ้าคลั่ง ผมงงไปหมดแล้วนะ ไหนเขาบอกผมว่าเธอเป็นรุ่นน้องที่เขาสนิทด้วยยังไงหล่ะ แต่ทำไมเธอถึงบอกว่าเธอไม่รู้จักเขากันนะ ?
”ฉัน…จำหน้าพี่ได้ค่ะ แต่ฉันยังนึกไม่ออกว่าพี่คือใคร” ยุนอาพูดก่อนจะผลักเขาให้ห่างออกไปยิ่งกว่าเก่า พี่คยูฮยอนถอนหายใจก่อนเขาจะยอมถอยออกมาจากเธอโดยดี
”พี่มีข่าวมาบอกเธอน่ะ หลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอจะได้ย้ายมาสังกัดค่ายพี่นะ ตอนนี้พวกเธอไม่ใช่ไอดอลสังกัดค่ายเอสเอ็มอีกต่อไปแล้วนะ นี่จดหมายของเธอ….อ้าว!” เขามองหาจดหมายที่ว่าก่อนผมจะเป็นคนยื่นมันให้เขา เขาตกใจมากที่เห็นผมนั่งอยู่ตรงนี้
”นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะจองชิน”
”ผมมาไม่นานหรอกครับ ก่อนหน้าพี่แปบเดียวเอง” ผมตอบออกไปก่อนจะโค้งหัวให้เขา
“นี่ยุนอา จดหมายของเธอ” พี่คยูฮยอนยื่นจดหมายสีขาวให้เธอเปิดอ่าน เมื่ออ่านเสร็จน้ำตาใสๆก็รื้นอยู่ขอบตาของเธอ เธอปาดมันช้าๆก่อนจะมองหน้าพี่คยูฮยอน แวบหนึ่งในดวงตาของเธอที่มองไปที่เขาคนนั้น ผมสัมผัสได้ว่าบางอย่างในดวงตาของเธอมันรู้สึกดีใจที่ได้เห็นผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้า
”พี่คะ…ฉัน ฉันจะได้คัมแบ๊กพร้อมกับทุกคนใช่มั๊ยคะ ซอจูก็จะกลับมาใช่มั๊ยคะ เราจะได้เป็นโซนยอชิแดพร้อมกัน9คนอีกครั้งใช่มั๊ยคะ” เธอพูดรัวๆจนผมตกใจกับอาการตื่นเต้นของเธอ แต่คำว่า ‘โซนยอชิแด’ ที่เธอพูดออกมาต่างหากทำให้ผมตกใจยิ่งกว่าเก่า อย่าบอกผมนะว่าเธอเป็นหนึ่งในสมาชิกเกิร์ลกรุ๊ปชื่อดังวงนั้นน่ะ O___O!!!
”แน่นอน…พวกเธอจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง”
”…”
”เรื่องทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี แต่เรื่องของเรา ทำไมมันถึงมีแต่แย่ลงๆอย่างนี้ล่ะยุนอา หืม?” พี่คยูฮยอนเดินเข้าไปใกล้เธออีกครั้งก่อนจะเอื้อมมือของเขาออกไปสัมผัสแก้มขาวนวลของเธออย่างแผ่วเบา เธอไม่มีทีท่าขัดขืน แต่หลังจากนั้นสักครู่เธอก็เบือนหน้าหนีเขา พี่คยูฮยอนมองเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยไม่มีใครพูดอะไร
”ฮึก…” ผมได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ผมจึงเดินเข้าไปดู และพบว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาใสๆก็เปรอะเปื้อนเต็มหน้าเธอไปหมด เธอหันหน้ามามองผมทั้งน้ำตา ผมทนเห็นเธอร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดมากไปกว่านี้ไม่ได้ แม้ไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไรแต่ผมไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเลยจริงๆนะ ผมเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ ก่อนจะดึงใบหน้าของเธอให้มาร้องไห้อยู่บนตัวของผมแทน เธอกอดผมแน่นก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วง
”พี่จะกลับมาทำดีกับฉันทำไม ฮึก…ฮือๆๆ ทิ้งฉันให้อยู่อย่างทรมานแทบตาย จู่ๆก็กลับมาดูแลมาเป็นห่วงกัน พี่ทำมันไปเพื่ออะไรคะ ฮือออ” เธอพร่ำพูดในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ
”พี่มันใจร้าย พี่คยูฮยอนใจร้าย ฮือออ~” เธอร้องไห้ก่อนจะเอ่ยกุญแจที่ไขปริศนาทั้งหมดออกมา ผมเข้าใจแล้วว่าระหว่างเธอกับผู้ชายที่ชื่อคยูฮยอนมีอะไรกัน
“ถ้าไม่รักฉันก็อย่ามาทำดีกับฉัน ถ้าจะเดินจากฉันไปก็ไปให้สุดๆ ฮึก…ไม่ต้องย้อนกลับมามองฉันว่าฉันจะวิ่งตามพี่ทันมั๊ย ไม่ต้องมาพยุงฉันขึ้นแล้วเดินจากฉันไป ฮือๆๆ อย่าทำแบบนั้นกับฉันสิคะพี่!!” เธอร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอยู่กับตัวผม ผมไม่รู้จะปลอบประโลมเธอยังไงดีให้เธอดีขึ้น ผมจึงเลือกจะเงียบต่อไปน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด เมื่อเธอเริ่มสงบลง เธอก็ปล่อยแขนที่โอบกอดตัวผมไว้ก่อนจะปาดน้ำตาออก ใบหน้าที่เคยขาวนวลผุดผ่องตอนนี้เปลี่ยนไปเป็นสีแดงจัดเกือบทั้งหน้า โดยเฉพาะตรงจมูกโด่งของเธอนั้นแดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก เธอมองมาที่ผมก่อนจะหันหน้าไปปาดน้ำตาทางอื่น
”อย่าบอกใคร…อย่าบอกใครเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับผู้ชายคนนั้นนะ” เธอพูดกับผมโดยที่ไม่มองหน้าผม
”…”
”อย่าให้เขารู้ด้วยว่าฉันยังไม่ลืมเขา อย่าให้ผู้ชายคนนั้นรู้นะว่าฉันยังจำทุกอย่างเกี่ยวกับเขาได้อย่างดี ฮึก…อย่าบอกเขานะจองชิน” เธอหันหน้ามามองผมทั้งน้ำตาอีกครั้ง เพราะอะไรไม่รู้ผมพยักหน้าช้าๆก่อนจะเอื้อมมืออกไปเช็ดน้ำตาให้ออกจากแก้มของเธอ
ผมพร้อมจะดูแลหัวใจของเธอแล้ว…อิมยุนอา
"-------------------------------------------------------------
Talk with writer :
มาแล้วววว เต็มๆเลยตอนนี้เรื่องร้ายๆกำลังผ่านพ้นไปแล้ว
เรื่องดีๆกำลังจะเข้ามาเเทนที่แล้วเน้ออ
ก็รอดูกันต่อไปว่าตอนจบของเรื่องนี้จะเป็นยังไงบ้าง
แต่บอกตรงๆหวานชอบฟีลพี่ยงตอนตะโกนเรียกชื่อน้องบนดาดฟ้ามากเลย
หวานเขินนนน > <
เจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ
หวานสอบมิดเทอมแล้วอาทิตย์หน้า ยังไงก็คงเจอกันเสาร์หน้ามั้ง 5555
คิดถึงหวานก็เข้ามาอ่านฟิคนี้ได้นะคะ
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้ :)
ดูแลตัวเองดีๆนะ ตอนนี้หวานเป็นไข้สูงมาก 39องศาแน่ะ!
แต่กินยาแล้วมันดีขึ้นเลยเเวะมาอัพฟิคให้ อิอิ
ปล.ฉากที่จองชินตกหลุมรักยุนอาน่ะ หวานเอามาจากตอนเจคผูกวิญญาณกับเรเนสเม่ > <~
หวานชอบฉากนี้มากจริงๆนะ ตอนแรกจะให้จองชินคุกเข่าลงไปด้วย
แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวหวานจะเขินมากไปกว่านี้
หวานดูเบรคกิ้ง ดอว์น2รอบ พากย์ไทยกับเสียงอิ๊ง
หวานร้องให้กับฉากเจค2รอบเลยนะ ให้ตายสิ หวานชอบฉากนั้นจริงๆ -////-
55555555555555555555
รักคุณนะรีดเดอร์ <3
ไอแอมพีเอสสึ
ความคิดเห็น