เรือนไม้สีคราม

ลำดับตอนที่ #15 :

 เด็กชายวัย14ปีผมสีเทาเดินไปตามทางก้าวข้ามผ่านกองหิมะที่ตกลงอย่างแผ่วเบา 

“เดวา…”

เขาหยุดชะงักแต่ก่อนจะหันไปด้านหลัง ไหล่ก็ถูกความอุ่นจากมือเตะสัมผัส คนที่สัมผัสเดวารวมถึงเป็นเจ้าของเสียงเรียกคือจิน เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินที่สูงกว่าเดวาถึง10ซม.

“นี่คืนนี้นายไปไหนรึเปล่า?”

“ไม่ ทำไม?”เดวาพูดหันหน้ามาเงยหน้ามอง

“ไปเคาท์ดาวน์กับผมรึเปล่าละ!~”

คำชวนง่ายๆไม่อ้อมค้อมพูดพร้อมกับรอยยิ้มกว้างจนตาเป็นขีด เดวามองเงียบๆก่อนจะตอบ

“ตกลง”

“ผมทำอาหารนอกจากไข่ไม่เป็น”

เดวาพูดในใจลังเลอยู่นิดหน่อยว่า งานเคาท์ดาวน์นี่มีอาหารเมนูไข่รึเปล่า เมื่อถูกลากมาที่ซุปเปอร์ฯ

“ผมทำเอง…อยากกินอะไรหยิบเลยนะ”

จินตอบก่อนจะไปเลือกวัตถุดิบ เดวามองตามก่อนจะตัดสินใจเดินตามเงียบๆ ด้วยความคล่องแคล่วจินใช้เวลาไม่นานก่อนจะเลือกซื้อเสร็จ

“คุณจะทำเองหมดเลยหรอ?”

“อืม! ไม่ต้องเป็นห่วง! ผมอยู่คนเดียวมานานของพวกนี้เลยง่ายๆ”

ทันทีที่จบประโยคคนเริ่มเองไม่คิดต่อ คนตอบต่อไม่เป็นเลยเกิดความเงียบขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

...คืนนี้...จะไปกันรอดมั้ยนะ(?)...

เมื่อเหลือบมองเวลาตอนนี้เองก็สองทุ่มกว่าแล้ว ทั้งคู่จึงรีบไปยังบ้านของจิน  บ้านจินนั้นเรียกว่าบ้านได้ไม่เต็มปากเท่าไหร่เพราะเป็นเพียงแค่ห้องชุดบนตึกกลางเมืองเท่านั้น  ห้องถูกจัดแต่งไว้อย่างเรียบง่าย แบ่งออกเป็นส่วนๆ  ในห้องนอนมีซากกำแพงเบอร์ลินที่สร้างจากหนังสือการ์ตูนและโหลแก้วใส่ลูกอม-อมยิ้มเป็นแนวยาว ทำให้ดวงตาสีเทาของเดวาเป็นประกายขึ้นมาเล็กน้อย แต่นั่นเพียงพอให้จินสังเกตเห็น

“เข้าไปอ่านได้เลยนะไม่ต้องเกรงใจ ลูกอมหยิบได้เลยนะระวังอย่าให้มดขึ้นละ ส่วนช็อคโกเลตอยู่ในตู้เย็น...เดี๋ญวผมไปทำกับข้าวก่อน”

เดวานั่งคิดใคร่ครวญว่าการเข้าไปในห้องนอนคนอื่นนั้นจะไม่สุขภาพหรือไม่แต่ก็เลิกคิดในเมื่อเจ้าตัวเชิญเองคงไม่เป็นอะไรมั้ง?

“อื้ม...ขอบคุณ...”

เดวาพูดเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่กลางห้องมีโต๊ะกระจกสูงเสมอเบาะโซฟาตัวยาวหนังสีดำ ตรงข้ามเป็นทีวีLCD ขนาด52นิ้ว ถัดออกไปด้านนอกมีโต๊ะกินข้าวทำจากกระจกเกาอี้ทำจากไม้ ถัดจาดโซฟาเข้าไปนั้นโล่งเปล่าสุดห้องมีม่านใหญ่สีน้ำเงิน

จินเลี้ยวไปทางซ้ายซึ่งเป็นครัวแบบครัวฝรั่งฝั่งตรงข้ามเป็นบาร์ทำจากหินอ่อนสีดำ ก่อนจะเริ่มทำอาหารด้วยใบหน้ายิ้มๆ

ใช้เวลาเพียงไม่นานสแต๊กก็เสร็จเพียงแต่มันกลับไม่ได้ถูกจัดบนโต๊ะ มันถูกวางอยู่บนพื้นหินอ่อนซึ่งถูกผ้าสีรองจานปูทับหน้าม่านสีน้ำเงินเคียงข้างแก้วไวท์ที่มีน้ำเสียงม่วงอ่อนระยับ

เจ้าบ้านเดินเข้าไปสะกิดเรียกเดวาที่ปากคาบอมยิ้มสายตาจดจ้องอยู่กับหนังสือในมือ

“เดวาถ้าไม่กินก่อนจะเย็นเอานะ”

คนถูกทักพยักหน้าแต่ตาก็มองลูกอมในมืออย่างเสียดาย จินยิ้มแต่ส่งถ้วยมุขเคลือบไปให้เดวาเอาวางก่อนจะถาม

“ขอบคุณ...ตู้เย็นอยู่ไหน?”

“ตรงห้องครัว เดี๋ยวผมไปรอแล้วกัน”

จินพูดอมยิ้มเดวาพยักหน้าก่อนจะเดินไปเก็บเผื่อเอาไว้กลับมากินต่อ เขานั่งรอบนพื้นยกเครื่องดื่มขึ้นจิบหัวเราะเบาๆ

ไม่นานเดวาก็นั่งลงตรงข้ามหันหน้าไปทางม่านแบบเดียวกับจิน

“ผมมีอะไรให้นายดูด้วยนะ”

เดวาสงสัยแต่ไมได้ถามออกไปตามนิสัย เจ้าบ้านไม่ได้วาอะไรแต่เดินไปเปิดม่าน สิ่งที่ประกฎแก่สายตาคือประตูกระจากใสบานใหญ่เผยดวงจันทร์ หมู่ดาวและราตรีกาล

สวย....

นี่คือสิ่งแรกที่บุคคลสามัญรู้สึกได้เป็นอย่างแรก

“ไม่กินเดี๋ยวเย็นนะ”

ว่าแล้วเขาก็กิน เดวาจึงกินตามก่อนจะพึมพำออกมา

“อร่อย”

หัวเหราะรับแล้วถาม

“นายเคยเคาท์ดาวน์รึเปล่า”

“ไม่เคย”

“เหมือนกัน...ปีนี้เป็นปีแรกที่ฉันเคยเคาท์ดาวน์…เดเรียกแบบนี้ได้รึเปล่า?”

“หื้อ?...อื้ม”

“นายไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ใช่รึเปล่า บลูเบอร์รี่มาตินเน่ของนายผมไม่ได้ชงกับเหล้าขาวนะแต่เป็นโซดารับรองปลอดภัย”

...ของฉัน...แต่ไม่ใช่กับนายสินะ...

...ทำไมนายมักทำตัวแบบนี้ล่ะ ทั้งๆที่อายุเท่าฉัน...

..................................

เดวาหลับไปแล้วหลังเคาท์ดาวน์เสร็จด้วยความเป็นมือใหม่ทั้งคู่แต่นั้นก็ไม่ได้น่าเบื่อนักเมื่อเขาหาจุดศูนย์รวมได้ ‘ขนมลูกอมและการ์ตูน’

จินอุ้มเดวาที่หลับสนิทไปที่เตียงตัวเอง ห่มผ้าให้ก่อนจะหยิบผ้าห่มทอฝ้ายพื้นบางของตัวเองออกไปนอนตรงโซฟา

....ราตรีสวัสดิ์ฝันดีนะเด...


------------------------

แมร่งสั้นมาก.... Orz

โบราณว่าไว้อย่าฝากความหวังหรือคาดหวังอะไรกับไอ้วา