คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ๑:) ปฐมบทสามภพ
ดังคำของกวีเอกกล่าวว่า..
‘บทบรรเลงที่ไพเราะที่สุด ยังไม่อาจมีผู้ประพันธ์ขึ้นได้’…
‘กลีบบุบผชาติที่งดงามที่สุดบนโลก ยังมิได้ผลิบาน’
ความเป็นที่สุดยังไม่อาจเกิดขึ้นได้.. แลคล้ายกับจุดสูงสุงแห่งความต้องการของ มนุษย์
ชนชั้นสัตว์สองเท้า ไม่ใช่สิ่งมีชีวิตแรกบนผืนโลกแต่กลับแสวงหาประโยชน์ใส่ตนอย่างไม่รู้จักพอ
ตราบใดที่ยังไม่มีสิ่งใดสามารถคราดชีวาให้ดับสิ้น..
มนุษย์ก็ยังคงดิ้นรนเพื่อความปรารถนาต่อไปไม่สิ้นสุด
แต่.. มนุษย์มักจะคิดตรงข้ามกับธรรมชาติ สรรพสิ่งล้วนต้องการความว่างเปล่า...
“ภาชนะ ใช้ประโยชน์ได้ยามมันว่างเปล่า..”
“ท้องถนน เคลื่อนสัญจรต่อไปได้.. เมื่อมันไร้สิ่งกลั้นขว้าง”
ยามว่างเปล่า คนจึงได้แลเห็นประโยชน์.
และยามใดที่มนุษย์รับรสชาติของความรักจนอิ่มล้ำ..
วันนั้นจะเป็นวันที่ไม่สามารถรับรู้ถึงความรู้สึกกระหาย
หมดแล้วซึ่งความรู้สึกอยากครอบครอง..
‘แล้วจงปล่อยให้มันว่างเปล่าอย่างที่เคยเป็น’
จิตใจมนษย์ยากจะหยั่งเช่นไร.. ความรักก็ยิ่งยากจะเข้าใจเช่นนั้น
____________________________________________
TALK + พอจะได้อยู่ไหมเรื่องนี้ เอาความจริงไม่ได้ถนัดเลยแต่ก็ไม่เคยแต่งแนวนี้ และเอาง่ายๆมันอยากจะลองนั้นเอง คงต้องไปหาอะไรมาอ่านสักหน่อยแล้วมั้งเนี่ย = =; อยากจะฮาเพราะว่าบางคำรู้สึกว่ากำลังฟังพระเทศนา ไรเตอร์ฟังพระเทศมาเยอะ เอิ้ก! อยากจะสาธุตัวเอง. พล็อตนานมากแล้ว
๖/๐/๒๕๕๓.
+ ขอบคุณธีมล้ำๆ. 'Art Blue' Mëlődy
ความคิดเห็น