Bloody Kiss จูบร้าย คุณชายเลือดผสม (GyuWoo)

ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 15

*ยังไม่แก้คำผิด*

     ค่ำคืนอันเงียบสงัดในดินแดนที่เต็มไปด้วยสิ่งมีชีวิตที่พึ่งเลือดในการดำรงเผ่าพันธุ์ คืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยแสงดาวระยิบระยับที่ประดับอยู่รอบพระจันทร์เสี้ยวสีเหลืองนวลแสงของมันส่องผ่านบานหน้าต่างเข้ามาภายในห้องนอนอูฮยอนและซองกยู สายลมบางเบาพัดปะทะกับดวงหน้าสวยที่กำลังหลับใหลให้รู้สึกระคายเคือง อูฮยอนกระชับผ้าห่มผืนหน้าให้แนบกายมากยิ่งขึ้นเมื่อรู้สึกว่าสายลมยิ่งลดอุณหภูมิรอบกายให้ต่ำลง

     เสียงของผ้าม่านที่กำลังปลิวไหวจนกระทบกันไปมาสร้างความหงุดหงิดให้คนตัวเล็กได้ไม่น้อย อูฮยอนพยายามลืมตาขึ้นมาเพื่อสำรวจสิ่งรอบกายอย่างยากลำบากเพราะนี่ยังไม่ใช่เวลาเช้าและเขาก็รู้สึกว่าเขายังนอนได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

“คุณซองกยู”  เมื่อดวงตาของชายหนุ่มเปิดออกอย่างเต็มที่แล้ว เบื้องหน้าของเขาก็ปรากฏชายร่างสูงที่กำลังจิบของเหลวสีเลือดในแก้วไวน์อย่างสุนทรี อูฮยอนพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงก่อนจะจ้องมองชายอันเป็นที่รักอย่างพินิจพิจารณา ใบหน้าคมที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ชุดที่เขากำลังสวมใส่ช่างดูแปลกตากว่าครั้งไหนๆ

     ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ชายตรงหน้ายังคงนิ่งเฉยไม่ขยับไปไหนหรือแม้แต่มองกลับมาหาเขา อูฮยอนได้แต่ถอนหายใจเบาๆ พลันคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย หลังจากที่ซองกยูพาเขากลับจากห้องของซองยอลแล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไรกับร่างเล็กต่อ เขาเอาแต่เงียบซึ่งอูฮยอนก็ไม่ได้คิดจะใส่ใจอะไรมากนัก เพราะเขารู้ว่าซองกยูคงกำลังมีเรื่องทุกข์ใจอยู่

“อย่าเครียดเลยนะครับ คุณมีผมอยู่ข้างๆแล้วนี่ไง”  ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงช้าๆก่อนจะเดินเข้ามาหาชายร่างสูงจากทางด้านหลัง แขนเรียวโอบรัดคนตัวหนาก่อนจะแนบหน้าลงกับแผ่นหลังของร่างสูงอย่างเอาแต่ใจพร้อมกับหลับตาลง ผ่อนลมหายใจเข้าออกให้สมดุลกัน ซึ่งเขาก็พยายามอย่างมากที่จะมอบสัมผัสอันอบอุ่นให้กับคนตรงหน้า เผื่อว่าสิ่งที่กำลังรบกวนจิตใจของคนที่ตัวเองรักจะลดลงไปบ้าง ดวงตากลมโตที่กำลังหลับตาอยู่เปิดขึ้นช้าๆก่อนจะเหลือบกลับไปเห็นชายที่เขาคุ้นเคยกำลังนอนอยู่บนเตียงนอน.. ข้างๆเขาในตอนแรก

     ร่างบางจ้องมองชายชุดขาวที่กำลังนอนอยู่บนเตียงอย่างไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่สิ่งหนึ่งที่เขาพอจะประมวลผลได้คือ คนบนเตียงคือคุณซองกยูอย่างแน่นอน เสื้อสีขาวที่เขากำลังสวมอยู่ก็คือชุดที่ร่างสูงใส่ตอนจะนอนเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่ผ่านมา สายตาของอูฮยอนเริ่มสั่นระริกไม่ต่างจากเนื้อตัวที่กำลังเต็มไปด้วยเหงื่อเมื่อรู้ตัวว่าคนที่เขากอดอยู่ไม่น่าใช่ซองกยู แขนทั้งสองข้างถูกดึงกลับในทันทีแต่มันก็สายเกินไป ชายตรงหน้ากำลังยึดแขนทั้งสองข้างของเขาอยู่

“จะไปไหนหืมม”  ร่างสูงหันกลับมาหาร่างบางที่เอาแต่ดึงแขนให้หลุดออกจากการถูกพันธการจากใครก็ไม่รู้ สายตาเรียวคมจ้องมองการกระทำนั้นอย่างไร้อารมณ์ใดๆ ต่างจากอีกคนที่แทบจะสติหลุด อูฮยอนเงยหน้าขั้นมามองอีกฝ่ายอย่างหวาดกลัวก่อนที่เขาจะต้องตกใจมากกว่าเดิมเมื่อในตอนนี้คนตรงหน้าคือคุณซองกยู อูฮยอนหันกลับไปมองคนบนเตียงกับคนตรงหน้าอยู่หลายครั้งอย่างไม่เข้าใจ

“น.. นี่มันอะไรกัน”

“นายไปทำอะไรตรงนั้นหน่ะอูฮยอน”  เสียงของคนบนเตียงทำให้ร่างบางต้องหันกลับไปมองอีกครั้ง ร่างในเสื้อสีขาวกำลังจ้องมาหาอูฮยอนอย่างคาดเดาไม่ได้ ในขณะเดียวกันมือของร่างที่รั้งเขาไว้เมื่อครู่ก็ปล่อยออก อูฮยอนหันกลับมาหาร่างสูงอย่างงงงวยแต่ก็ไร้ซึ่งวี่แวว เขาหายไปแล้ว

     อูฮยอนหันกลับมาทางร่างที่อยู่นเตียงอีกครั้งแต่ก็ต้องผงะถอยหลัง เมื่อซองกยูกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเขา แววตาแข็งกร้าวถูกส่งมาให้ร่างบางจนอูฮยอนเริ่มกลัว ขาบางค่อยๆก้าวถอยหลังไปพร้อมกับร่างหนาที่กำลังก้าวเข้ามาประชิดตัว

“ถามว่ามาทำอะไรตรงนี้ ?”

“ป.. เปล่าครับ”  อูฮยอนตอบคะกุกตะกักก่อนที่แผ่นหลังจะแนบชิดไปกับผนังห้อง ร่างกายเริ่มสั่นระริกเมื่อรู้ตัวว่าตนกำลังตกอยู่ในอันตราย และสิ่งที่เขาไม่คาดว่าจะเกิดขึ้นคือ คนที่หยิบยกความอันตรายมาให้เขาคือคนที่คอยแต่พร่ำบอกว่ารักเขานักหนา

“ตอบมาสิว่ามาทำอะไรตรงนี้ !”  ร่างสูงเริ่มขึ้นเสียงใส่ร่างบางก่อนที่แขนแกร่งจะจับเข้ากับข้อมือของอูฮยอน ออกแรงกระชากอย่างแรงก่อนจะบีบจนความเจ็บปวดส่งผลให้ร่างบางต้องเบ้หน้า

“โอ๊ยยยยผมจ.. เจ็บ”  เสียงโอดครวญของร่างบางทำให้ซองกยูยิ่งเพิ่มแรงบีบตรงข้อมือให้ทวีความรุนแรงมากขึ้น ราวกับว่าเขาจะขย้ำให้แขนอันบอบบางนี้สลายหายไปต่อหน้าต่อตา อูฮยอนทำได้แค่มองตาที่ว่างเปล่าของซองกยูอย่างอ้อนวอนให้ปล่อยเขาไป ซึ่งแน่นอนว่า ไม่มีทาง

“ฉันถามก็ตอบสิ !”  ร่างบางถูกเหวี่ยงจนล้มกระแทกพื้น อูฮยอนที่ตัวสั่นอยู่แล้วยิ่งเกิดความหวาดกลัวมากกว่าเก่า เขาพยายามชันขาให้ลุกขึ้นหนีคนตรงหน้าที่กำลังเดินมาหาเขา แต่เจ้ากรรม ข้อเท้าของเขาเกิดพลิกจนไม่สามารถยืนได้ ร่างบางทำได้แค่กระเถิบตัวให้ออกไปห่างๆแต่ก็ไม่เป็นผล ร่างสูงในตอนนี้กำลังโถมตัวรั้งตัวของเขาลงกับพื้น

“ค.. คุณ ซอ..”

“ไม่ตอบใช่มั้ย”  ซองกยูแสยะยิ้มขึ้นมาอย่างกับปีศาจในหนังที่อูฮยอนเคยดูเมื่อตอนเด็กๆ แขนแกร่งยื่นออกไปด้านหลังก่อนจะจับเข้ากับบางสิ่งบางอย่าง บางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น เหมือนกับฝันในครั้งก่อน

     แขนแกร่งปล่อยแขนของอูฮยอนก่อนจะกดแรงมือลงบนลำคอเนียนจนอูฮยอนแทบหายใจไม่ออก มืออีกข้างสะบัดปลอกด้ามกริชให้หลุดอย่างลวกๆก่อนจะหันกลับมาส่งสายตาสมเพชใส่ร่างบางอีกครั้ง

“ได้.. ไม่ตอบก็ได้..”

“งั้นก็ตายๆไปเลยแล้วกัน”  คมกริชถูกปักลงบนหน้าอกด้านซ้ายของอูฮยอนอย่างเลือดเย็น ซองกยูหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งในการกะทำของตัวเอง ก่อนที่ดวงตาสีรัตติกาลจะเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง  เขากระชากกริชออกมาจากร่างบางอย่างแรงจนอูฮยอนตัวกระตุก ร่างบางไม่ได้หมดสติ เขาอยากจะร้องออกมาให้ได้แต่มันกลับเป็นไปได้ยากเพราะลำคอของเขาถูกคนด้านบนบีบอยู่ สายตาอันอ่อนแรงได้แต่มองการกระทำของซองกยูอย่าทุรนทุราย เขาเห็นรอยยิ้มที่ร้ายดั่งปีศาจ เห็นสายตาเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชน และตอนนี้เขาก็กำลังเห็นแขนแกร่งกำลังง้างกริชในมือจนสูงสุดแขน ก่อนที่มันจะพุ่งลงมาอย่างแรง

     อ๊ากกกกกก

     อูฮยอน..

     อูฮยอนตื่นสิ..

     อูฮยอนนายเป็นอะไร..

     เสียงเรียกของร่างสูงทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกขึ้นมาสุดตัว เหงื่อกาฬผุดขึ้นมาตามรูขุมขนก่อนจะไหลลงมาเกาะกลุ่มกันเป็นหยดน้ำ สายตาหวาดกลัวของคนตัวบางหันมามองชายหนุ่มเสื้อขาวข้างตัวที่ตอนนี้กำลังจับแขนทั้งสองข้างของเขาอยู่ พลันภาพความทรงจำเมื่อสักครู่ก็ผุดขึ้นมาในโสตประสาท คนตัวเล็กในตอนนี้พยายามกระชากแขนทั้งสองข้างออกจากการเกาะกุมของร่างสูงอย่าบ้าคลั่งแต่ถึงอย่างนั้นแรงรั้งของซองกยูกลับมีมากกว่า

“ปล่อย ปล่อยนะ”

“อูฮยอนตั้งสติสิ อูฮยอน”  ซองกยูเขย่าตัวของร่างบางให้อีกคนดึงสติของตัวเองให้กลับมาสงบเหมือนเดิม และมันก็ได้ผลดีเลยทีเดียว ร่างบางหันมามองหน้าซองกยูอีกครั้งอย่างหวาดกลัวก่อนจะพยายามหายใจเข้าลึกๆ ลองตั้งสติตามที่อีกคนสั่งอย่างว่าง่าย

“คุณ..”  อูฮยอนไม่สามารถพูดอะไรออกมาเพราะอารมณ์หวาดกลัวที่ยังติดค้างอยู่ในสมอง ซองกยูเอาแต่มองร่างบางอย่างเป็นห่วงเป็นใย

“นายเป็นอะไรอูฮยอน ฝันร้ายหรอ”  อูฮยอนมองซองกยูอย่างไม่ไว้ใจก่อนจะกลับมาคิดทบทวนว่าเหตุการณ์เมื่อกี้มันคืออะไร มือบางรีบจับหน้าอกด้านซ้ายของตัวเองเพื่อสำรวจบาดแผลที่น่าจะเกิดขึ้นแต่มันกลับว่างเปล่า  “ย่าย่า จะตบหน้าตัวเองทำไม”  ซองกยูรีบยั้งมือของร่างบางในทันทีเมื่ออูฮยอนตบหน้าตัวเองอย่างแรงอยู่หลายรอบจนใบหน้าเกิดเป็นรอยแดงจนเกือบจะช้ำ

“น.. นี่ผม ยังไม่ตายหรอครับ”  สายตาใสซื่อกับคำถามที่ร่างสูงไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์มากนักทำให้ซองกยูอดเป็นห่วงไม่ได้ ร่างหนารีบโผเข้ากอดอูฮยอนอย่างร้อนใจจนอูฮยอนไม่ทันได้ตั้งตัว

“แค่ฝันร้ายหนะ”  แขนแกร่งลูบหัวทุยๆของคนตัวเล็กอย่าทะนุถนอมราวกับว่านี่คือลูกแก้วที่เปราะบาง และมันสามารถแตกสลายหายไปได้ อูฮยอนทำได้แค่เพียงปล่อยให้อีกคนลูบหัวของเขาอยู่อย่างนั้น ในหัวสมองของร่างบางกำลังตีกันจนยุ่งวุ่นวายไปหมดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ อาจจะใช่ที่ว่ามันคือความฝัน แต่มันก็เป็นฝันที่เหมือนจะคล้ายกับตอนที่เขาอยู่ที่บ้านของซองกยูไม่น้อย แววตา ท่าทางตอนที่เขาถูกแทงมันเหมือนกันไปหมด จะให้บอกว่ามันบังเอิญเขาก็คงจะไม่เชื่อเท่าใดนัก

     ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงลมหายใจเข้าออกของอูฮยอนที่ค่อนข้างแรงเพราะกำลังทำจิตทำใจให้ตัวเองกลับมาใจเย็นอีกครั้ง โดยที่มีซองกยูกอดเขาไว้ไม่ห่าง แขนแกร่งโอบรอบเอวของอูฮยอนจนลำตัวแนบชิดกัน ไม่มีที่ว่างเหลือให้อะไรแม้แต่อากาศเข้ามาแทรกกลาง แขนอีกข้างกำลังปลอบประโลมร่างบางที่ตัวสั่นเหมือนลูกหมาอย่างไม่มีผิดเพี้ยน

“ปล่อยได้แล้วครับผมโอเค”  อูฮยอนผละร่างหนาออกจากตัวก่อนจะยิ้มให้ซองกยูเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจขึ้น ซองกยูในตอนแรกดูจะไม่ค่อยเชื่อร่างบางสักเท่าไหร่แต่เมื่ออูฮยอนยังคงยืนยันว่าไม่เป็นอะไรเขาก็จะพยายามเชื่อ

“ไม่เป็นอะไรแน่นะ”

“ครับ”  อูฮยอนตอบรับเพียงสั้นๆก่อนจะยิ้มกว้างให้ซองกยูอย่างอารมณ์ดี  “อูฮยอนคนเดิมเพิ่มเติมคือน่ารักกลับมาแล้วครับ ฮ่าฮ่า”  เสียงหัวเราะของร่างบางทำให้ซองกยูแทบจะหลุดหัวเราะออกมาแต่เขาก็เลี่ยงที่จะแสดงอาการอะไรออกมามากมาย เขาทำแค่ลูบหัวของร่างบางและขอตัวไปข้างนอกแล้วสั่งให้ร่างบางรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหน

“ฉันจะไปเอาอาหารเช้ามาให้ รอฉันตรงนี้นะ”  ร่างบางพยักหน้ารับก่อนที่ซองกยูจะหายออกไปจากห้อง ในคราวเดียวกันอูฮยอนก็กลับมาคิดเรื่องที่เขาฝันเมื่อสักครู่ มันเหมือนจริงมากและมันก็เลี่ยงที่จะยอมรับไม่ได้เลยว่าในฝันทั้งสองครั้ง คนที่ทำร้ายเขาคือซองกยู แล้วอย่างนี้เขาควรไว้ใจชายหนุ่มได้อยู่รึเปล่า

     หลังจากจัดการกับอาหารมื้อเช้าของทั้งคู่บนห้องนอนแบบส่วนตัว ทั้งสองก็รีบไปหามยองซูที่ห้องในทันที แต่ระหว่างทางเขาก็เจอกับมยองซูและท่านคิมโดยบังเอิญ ซองกยูจึงถือโอกาสนี้บอกลาทั้งสองคนเพื่อที่ตัวเขาจะได้ขอกลับไปทำธุระที่ทางบริษัทจะจัดสัมภาษณ์พนักงานใหม่ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

“จะไปกันจริงๆรึ ไม่อยู่ฉลองกันก่อน”  แดยองหรือท่านคิม ผู้เปรียบเสมือนพ่อคนที่สองของซองกยูกล่าวขึ้นอย่างเสียดายที่ไม่สามารถรั้งให้ทั้งสองอยู่ต่อถึงงานเฉลิมฉลองการกำเนิดของบุตรแหล่งราชาแวมไพร์ หลานชายแท้ๆของเขา

“ขอรับท่านพ่อ ข้ามีเรื่องต้องสะสาง คงไม่สะดวกจริงๆ”

“ตามใจๆ ไว้วันหลังเราค่อยมาฉลองกันอีกทีก็ไม่สาย”  ซองกยูได้แต่ยิ้มตอบผู้เป็นพ่อบุญธรรมก่อนจะขอตัวกลับ แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวออกไปไหนอูฮยอนก็รีบหยุดฝีก้าวของซองกยูลง สายตาเรียวคมหันมามองร่างบางอย่างไม่เข้าใจ อูฮยอนไม่ได้พูดอะไรออกมาทาเพียงแค่ชี้นิ้วไปตรงทางเดินอีกฝากหนึ่งของตัวปราสาท ไม่บอกก็รู้ว่าร่างบางต้องการอะไร

“”ไว้เจอกันนะพี่”

“ซองยอลอ่า ฉันกลับก่อนนะ”  หลังจากที่ซองกยูพาอูอยอนมาถึงจุดหมายที่เขาต้องการนั่นก็คือห้องของซองยอล ซองกยูก็ปล่อยให้คนตัวเล็กเข้าไปหาเพื่อนของคนตัวเล็กเพียงละพังส่วนเขาก็ขอเพียงแค่รออยู่ข้างนอกเพราะไม่อยากไปขัดจังหวะการคุยของทั้งสอง

“จะกลับแล้วหรอ พึ่งมาเมื่อวานเอง”  ซองยอลถามหน้าตาตื่นที่เพื่อนเพียงคนเดียวต้องกลับไปอยู่โลกมนุษย์แล้ว ร่างบางเอาแต่เบ๊ะปากไปทางประตูซึ่งร่างบางก็พอเข้าใจอยู่ว่าคนที่ดึงดันจะให้คนตัวเล็กกลับคือซองกยู

“ฉันขอโทษจริงๆนะ แต่เดี๋ยวฉันจะพยายามมาหานายบ่อยๆ”  อูฮยอนเดินเข้าไปกอดคนร่างสูงตรงหน้าอย่างเอาแต่ใจ นิสัยขี้อ้อนของอูฮยอนไม่เคยหายไปเลยแม้แต่น้อย ซึ่งเรื่องนี้กลายเป็นความเคยชินไปแล้วที่อูฮยอนจะชอบมาถูๆไถๆกับร่างกายของร่างสูง ซองยอลนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะบ้าจี้ การกระทำดังกล่าวของอูฮยอนจึงสร้างเสียงหัวเราะจากปากของซองยอลได้ไม่น้อย

“ย่า ไปได้แล้วอูฮยอน”  เสียงหัวเราะหยุดลงในทันทีเมื่อบุคคลที่สามเปิดประตูเข้ามาหาคนทั้งสองพร้อมกับส่งสายตาดุมาให้ อูฮยอนได้แต่ทำหน้าหงอยพอๆกับซองยอลที่ได้แต่ส่งยิ้มลาให้คนตัวเล็กก่อนที่ทั้งสองคนจะหายออกไปจากห้อง เหลือไว้แต่เพียงซองยอลที่หันกลับมาดูลูกของตัวเองที่เอาแต่นอน ดวงตากลมโตเอาแต่มองหน้าของเด็กตรงหน้าก่อนจะยิ้มบางๆให้กับลูกของตัวเอง ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง ในที่สุดเขาก็ได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเสียที

“ท่านพ่อ..  ข้าอยากอยู่กับท่านในตอนนี้เสียจริง ข้าอยากจะอวดลูกของข้าให้ท่านได้ดู ถึงแม้ว่าท่านจะจากข้ากับท่านแม่ไปแล้วก็ตาม”

“น้องข้า.. เจ้าไปอยู่แห่งใด เจ้าจะมีชีวิตเป็นเช่นไรในตอนนี้ ข้าคิดถึงเจ้าเหลือเกิน..”

     บนถนนสายหลักของกรุงโซล ประเทศเกาหลีใต้ หลังจากที่ทั้งสองกลับมายังที่ที่ควรจะอยู่มาได้ไม่กี่วันทั้งสองก็ต้องออกมาข้างนอกเพื่อทำธุระ ตลอดทางอูฮยอนเอาแต่นั่งเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างของรถที่กำลังแล่นไปยังบริษัทของคุณซองกยู บริษัทที่ซองกยูเคยบอกว่ามันเป็นของเขา แต่ตลอดทางที่ดำเนินไปเขากลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย

“อะไรกำลังกวนใจนายอยู่รึเปล่า”  เสียงทุ้มอันเปี่ยมไปด้วยอำนาจถามอูฮยอนอย่างจริงจัง อูฮยอนหันกลับมามองร่างสูงที่กำลังนั่งมองเขาอยู่ตรงเบาะข้างๆ มือบางของอูฮยอนเลื่อนมือของตัวเองออกไปจับฝ่ามือหนาตรงหน้าตักของซองกยูก่อนจะบีบเบาๆ

“คำถามนี้ผมควรจะถามคุณมากกว่าครับคุณซองกยู”  อูฮยอนยิ้มให้ซองกยูอย่างอ่อนโยน สายตาของซองกยูรับรู้ว่าร่างบางกำลังเป็นห่วงเขาอยู่ เพราะพักนี้เขาต้องยอมรับว่ามีหลายเรื่องที่เขาต้องคิดมาก ทั้งเรื่องบริษัท เรื่องคนตรงหน้า รวมทั้งเรื่องของซองยุน  “คุณควรทำอะไรแก้เครียดบ้างนะครับ ช่วงนี้คิ้วคุณผูกเป็นปมอยู่ตลอดเวลาเลย”

“โอเคๆ ฉันจะไมผูกคิ้วเป็นปมแล้ว”  ร่างหนายิ้มรับก่อนจะพยายามไม่ขมวดคิ้วเพื่อให้อีกคนต้องเป็นห่วง ทั้งสองคนยังคงประสานมือของกันและกันไว้ไม่ปล่อยจนรถหรูของซองกยูเข้ามาจอดเทียบท่าทางเข้าตัวบริษัท อูฮยอนได้แต่อ้าปากค้างเมื่อคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นไปมองตัวตึกที่สูงชะลูดจนแทบจะหาที่สิ้นสุดไม่ได้ ซองกยูที่บังเอิญหันมามองร่างบางกำลังอ้าปากโดยบังเอิญก็นึกอยากจะแกล้ง ฝ่ามือหนาส่งไปปัดริมฝีปากล่างของอูฮยอนจนเจ้าตัวหันกลับมามองตาเขียว

“มือก็เค็มยังจะมาเล่นอะไรแบบนี้อีกนะครับ”  อูฮยอนส่ายหัวให้กับร่างสูงไปมาจนซองกยูอยากจะผลักหัวให้ทิ่ม

“ถ้ามือฉันหวานฉันคงไม่ทำหรอก”  ร่างสูงจัดเสื้อสูทของตัวเองให้เข้าที่ก่อนจะลงจากรถไป ทิ้งไว้เพียงร่างบางที่ขอตัวไปนั่งดื่มกาแฟข้างนอกสักพักซึ่งซองกยูก็ไม่ได้ห้ามแต่อย่างใด

     รถหรูเคลื่อนตัวออกจากบริษัทอีกครั้ง ตอลอดทางที่อูฮยอนนั่งมองสิ่งรอบตัว สมองก็ยังคงประมวลผลถึงความเชื่อของตัวเองว่ามันถูกรึเปล่าที่ไว้ใจซองกยูอยู่ แต่เขาก็ต้องรีบปัดความคิดนั้นออกไปเพราะหวนคิดถึงการกระทำต่างๆที่ร่างสูงทำให้กับเขา มันมากเกินไปที่เขาจะบอกได้ว่าซองกยูไม่ดี

     คิดได้ไม่นานล้อของรถที่เขากำลังนั่งอยู่ก็หยุดลงหน้าร้านกาแฟ อูฮยอนพยักหน้าขอบคุณคนขับรถที่เป็นธุระให้กับเขาก่อนจะรีบก้าวลงจากรถไปเพราะที่ตรงนี้รถจะจอดไม่ได้ ดวงตากลมโตมองตัวรถที่แล่นออกไปไกลแล้วก่อนจะเดินอย่างไม่รีบร้อนไปยังประตูร้าน แต่โชคไม่ได้ช่วยเขามากนักเพราะอยู่ดีๆก็มีชายหนุ่มสองคนพุ่งตัวออกมาจากร้านจนไม่ได้มองว่าเขากำลังจะเดินเข้าไปในร้าน ทั้งสามคนชนกันอย่างแรงจนล้มไปคนละทิศทางก่อนที่หนึ่งในสองคนที่อูฮยอนถูกชนรีบลุกขึ้นมาประคองอูฮยอนขึ้นมาก่อนจะเดินไปจับให้อีกคนลุกขึ้น

“คุณเดินภาษาอะไรเนี่ย”  ชายหนุ่มหน้าคมหันไปมองชายแปลกหน้าอีกคนอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเช็ดเสื้อที่กาแฟราดใส่ให้ออกไปให้มากที่สุด

“ขอโทษจริงๆครับผมไม่ทันระวัง”  ชายแปลกหน้าอีกคนมีใบหน้าที่สวยงามรีบโค้งขอโทษคนทั้งสองที่ตนทำให้ต้องเกิดปัญหา

“อ.. เอ่อคุณครับ ใจเย็นๆดีกว่านะครับ”  อูฮยอนที่พังบทสนทนาของทั้งสองจึงรีบเอ่ยปากไกล่เกลี่ยทั้งสองฝ่ายให้ซึ่งชายแปลกหน้าทั้งสองก็ยอมฟังเขาอย่างว่าง่าย

“ไหนๆเสื้อนายก็เลอะเหมือนกันกับ ถือว่าเจ๊าๆแล้วกัน”  ชายร่างสูงที่มีใบหน้าคมคายหันไปบอกกับชายหน้าหวานอีกคนอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะหันกลับมาโค้งเป็นเชิงขอโทษอูฮยอนอย่างสุภาพ ก่อนที่ชายหนุ่มเลือกที่จะเดินจากไป เหลือไว้เพียงชายแปลกหน้าสองคนที่เอาแต่มองชายหนุ่มจนหายลับไป

“เสื้อคุณเลอะหมดแล้วครับ”  อูฮยอนเมื่อหันกลับมาหาคนตรงหน้าก็ต้องตาโตเมื่อเสื้อสีขาวเต็มไปด้วยคราบกาแฟ

“แย่จังเลยครับ ฮ่าฮ่า งั้นผมขอตัวนะครับ ขืนอยู่ในสภาพนี้นานๆคงไม่เหมาะ”  หนุ่มหน้าหวานหันมาพูดกับอูฮยอนอย่างเป็นมิตรก่อนจะขอตัวกลับ ร่างเพรียวบางโค้งให้อูฮยอนอย่างสุภาพก่อนจะเดินลับหายไปเหลือไว้เพียงอูฮยอนที่หันกลับมามองเสื้อผ้าของตนที่ตรงชายเสื้อมีคราบกาแฟติดอยู่ แต่ร่างบางเลือกที่จะไม่สนใจและเดินเข้าไปในร้านกาแฟต่อ

     ในมุมหนึ่งของถนนที่คนพลุกพล่าน มีใครบางคนกำลังจ้องมองร่างบางที่กำลังนั่งจิบกาแฟอย่างสบายใจอยู่ภายในตัวร้าน ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์หาใครบางคนที่เขาใช้สรรพนามแทนคนปลายสายว่า นายท่าน

“ผมได้เจอกับเป้าหมายแล้วขอรับ ถ้าโอกาสเอื้ออำนวย ผมจะจัดการมันทันที”

 .............................................

สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกๆๆๆๆๆๆๆๆคน

วันนี้มันวันอะไรไม่รู้ ฮืออออออออ มันเริ่มจะดราม่ามั้ยอะนี่แต่งเองงงเอง

หวังว่าพี่กยูกับน้องนัมจะไม่มีอุปสรรคค่ะ หวังนะหวัง

แต่ถ้าเราฝันแบบน้องนัมเราจะวิ่งออกจากบ้าน ไม่อยู่แม่งแล้วน่ากลัวอ่ะ55555

ตัวละครใหม่ต้องจับตามองกันยาวๆเลยคะ

ฝากติดตามกันต่อไปด้วยนะคะ 

#ฟิคจูบร้าย

papanins