คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #35 : (✘) THE END OF AKUMANO CLUB Part.1/2 :: DOUBT
‘ โรงเรียนอะคุงานจบพิธีการศึกษาปี 2014 ’
ป้ายไม้ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงรั้วใหญ่หน้ากำแพงโรงเรียนภายในโรงเรียนคึกครื้นสมเป็นโรงเรียนชื่อดังของจังหวัด ในส่วนของห้องประชุมเป็นพื้นที่จัดงานในส่วนนี้
“ ขอแสดงความยินดีกับนักเรียนที่จบการศึกษาทุกคน จากนี้ต่อไปก็เป็นก้าวใหม่ที่จะต้องพยายามต่อไป เป็นก้าวที่เข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่อีกระดับหนึ่ง ขอให้ทุกคนตั้งมั่นในความหวังของตัวเองก้าวไปให้ถึงความสำเร็จให้ได้ ” อาจารย์ใหญ่เอ่ยขึ้นเปิดพิธีและจากนั้นเป็นส่วนของการมอบประกาศนียบัตรให้ตัวแทนนักเรียนปีสามของแต่ละห้องจนถึงปีสามห้องดีเป็นห้องสุดท้าย
ซากุระอิ ยู เดินขึ้นมาตรงกลางเวที เธอได้รับเลือกให้เป็นตัวแทนของปีสองมากล่าวคำอำลารุ่นพี่ ไม่ใช่สิ่งที่เธออยากทำซักนิด...แต่ก็นะเธอไม่อยากทำตัวมีปัญหา ก็แค่ช่วยงานโรงเรียนเท่านั้น
“ ขอให้รุ่นพี่ก้าวต่อไปให้ถึงความหวังที่ตั้งใจไว้ พวกเราเคยตามหลังรุ่นพี่ยังไง ก็จะคอยตามรุ่นพี่ต่อไป ช่วงเวลาที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตร่วมกันในโรงเรียนกับรุ่นพี่ เป็นช่วงเวลาที่พวกเราจะจดจำไว้ตลอดไปค่ะ ” เป็นเพียงสคริปต์ที่ได้รับการจัดเตรียมมา..ตลอดมาที่เธออยู่บนเวลานี้ ก็ด้วยฐานะนักแสดงมาตลอด และนี่ก็เป็นเพียงบทบาทหนึ่งเท่านั้น เธอเดินลงจากเวทีพร้อมเสียงปรบมือ
ยามาดะ ริวเซย์ เดินเวทีมาสวนกับยูตรงบันไดเวที เขายิ้มล้อเธอเล็กน้อย.. ประธานชมรมหนังสือพิมพ์รู้ดีว่าเจ้าหญิงของโรงเรียนเป็นเพียงสาวคูลเดเระที่สนใจแต่เรื่องของตัวเองและบทละครเท่านั้น แต่ถึงแบบนั้นเขาก็มักจะลงข่าวดีๆเกี่ยวกับเธอเสมอ .. เขาเดินไปกลางเวทีและกล่าวคำอำลาในฐานะตัวแทนปีสาม
“ ผม..ตอนเข้าโรงเรียนนี้ใหม่ๆไม่รู้จักอะไรเลย ทั้งสถานที่ ครู เพื่อน ผมน่ะ..ได้พยายามทำความรู้จักหลายๆอย่างของโรงเรียนนี้และมีความสุขที่ได้แบ่งปันเรื่องราวที่พบเจอผ่านหนังสือพิมพ์ของผม วันเวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆทุกวันมาจนสามปีนี่ก็ทำให้ทุกคนสนิทสนมกันเป็นเหมือนครอบครัวเดียวกัน ยังจำวันเวลาที่ไปเที่ยวทัศนศึกษาด้วยกันที่ฟุระโนะ ขากลับต้องกลับคนเดียว...วันนั้นน่ะจงใจทิ้งผมกันใช่มั้ยครับ ฮ่ะๆๆ จำช่วงเวลาที่ได้เล่นกับพวกน้องๆอย่างสนุกสนาน สิ่งที่ประทับใจเหล่านี้จะไม่มีวันลืมเลย ขอให้พวกรุ่นน้องพยายามเรียนต่อไปแล้วก้าวตามพวกพวกพี่มา ขอบคุณคุณครูทุกท่านที่ประสิทธิ์ประสาทวิชาให้ ขอบคุณพ่อแม่ที่ช่วยดูแลสนับสนุนมาตลอดครับ ” ริวเซย์ลงจากเวทีพร้อมเสียงหัวเราะและเสียงปรบมือเกรี้ยวกราวเป็นการเสร็จสิ้นพิธีที่ห้องประชุมใหญ่
...ต่อไปเป็นการรับประกาศนียบัตรและผลการเรียนจากอาจารย์ประจำชั้นของแต่ละห้อง
โมริ มาซาฮิโระ ขมวดคิ้วมองกระดาษในมือของตัวเอง ..ชื่อชมรมในเทอมสุดท้ายที่เลือนลางหายไป มานึกๆดูแล้ว..ก็นึกอะไรไม่ออก ช่วงหลังนี้เขาต้องทำงานส่งเสียเหล่าน้องๆ บางทีอาจจะไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมชมรมเลยก็ได้ ..แต่ในเอกสารนี้เขียนชัดเจนถึงการสมัครเข้าชมรม แต่ชื่อชมรมกลับเลือนหายไป นัยน์ตาคมลอบสังเกตเพื่อนร่วมห้อง ..ไม่มีใครบอกว่ามีเรื่องผิดปกติอะไร.. ร่างสูงเดินลงไปที่ห้องเรียนปีสองห้อง A ไปถามน้องชายดู มือหนาเลื่อนเปิดประตูห้องเรียนออก ไดอิกิที่ได้ยินเสียงประตูเลื่อนเปิดเดินออกมาหาพี่ชายอย่างรู้งาน
“ ยินดีด้วยนะครับพี่ ”
“ ไดอิกิพี่สมัครเข้าชมรม.. ...ชมรมอะไรนะ? ”
“ หืม? ชมรม..พี่ก็เข้าชมรมเดี๋ยวกับผมไง แต่ว่าชมรมอะไรกันนะ? ” ไดอิกิเริ่มครุ่นคิดจนเริ่มปวดหัวตุ้บ ตุ้บ..
“ ไม่ต้องคิดต่อก็ได้นะ ” ฮิโระที่เริ่มเห็นอาการผิดปกติของน้องชายได้ห้ามไว้ เด็กคนนี้ป่วย..ต้องใช้ยา ก่อนหน้านี้ก็มีเรื่องขึ้นโรงขึ้นศาล ทำให้ตัวเขาต้องหาเงินให้มากขึ้นมากเดิม.. อ่ะ..แต่จะว่าไป..เจ้านี่มันไปทำอะไรมาถึงได้ต้องถึงขั้นขึ้นศาลกันนะ? นัยน์ตาคมจับจ้องน้องชายอย่างครุ่นคิด
“ ขอทาง... ” เสียงราบเรียบของนัตสึมิเอ่ยขึ้นด้านหลังของพี่น้องโมริ ทั้งสองหลีกทางให้เธอ ร่างบางเดินไปนั่งอ่านหนังสือด้วยสีหน้าเรียบเฉย โต๊ะเรียนข้างเธอคือโต๊ะที่มีแจกันดอกไม้สดประดับด้วยดอกกุหลาบสีฟ้าแซมด้วยดอกฟอร์เก็ตมีนอตตกแต่งสวยงาม
“ นายไม่เคยบอกพี่นี่ว่ามีเพื่อนร่วมชั้นลาออกไปด้วย ” สายตาของฮิโระจับจ้องที่โต๊ะท้ายห้องที่มีแจกันวางอยู่
“ อา...อะไรกันครับ โต๊ะตัวนั้นมันไม่เคยมีคนนั่งมาตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ฮ่ะๆ ”
“ วันนี้ก็หอมอีกแล้วน้า! ~ ” เคียวสุเกะกดน้ำจากฟ็อกซ์กี้พรมน้ำให้แจกันนั้นสอง-สามที
“ เงียบหน่อย.. ” นัตสึมิที่อ่านหนังสืออยู่เงยหน้าขึ้นมากล่าวเสียงเรียบ
“ ดุจังเหมียว! ~ XD ”
เสียงหอบเบาๆดังขึ้นมาตามบันไดก่อนจะปรากฏร่างของคิริซะวะ ฮินะ
“ รุ่นพี่..แฮ่ก.. ฉันถ่ายรูปของพวกรุ่นพี่ไว้เยอะเลยค่ะ กรุณารับไว้ด้วย ” ฮินะจังพูดพลางยื่นรูปโพลาลอยด์หลายใบ
“ ฮ่อวน์! หล่อๆเหมียว ” เคียวสุเกะออกมารับรูปภาพเหล่านั้นไว้
“ ฮินะจังไม่รอฉันเลย ” อาคามิขึ้นบันไดตามมาอีกคน เธอส่งยิ้มหวานให้ทุกคนตามนิสัยพลางมองเข้าไปในห้อง “ ปีหน้าเราจะได้เรียนห้องนี้สินะ...คิโม่ย!! ” เธอส่งเสียงร้องดังและชี้นิ้วไปที่หน้าจอโน๊คบุ๊คของยูจิ เป็นแค่อนิเมะที่มีสาวๆเท่านั้นเอง(?)
“ อ๊ะ!...นายดูอะไร? ” มาซาโตะ ไคเงยจากpspชะเง้อไปดูใกล้ยูจิ ยูจิปิดโน๊คบุ๊คลงแล้วสวมหูฟังครอบไว้แสร้งไม่สนใจแล้วลุกขึ้นเดินหนี สายตาหยุดลงที่โต๊ะมุมห้อง ..ดอกฟอร์เก็ตมีน็อต โต๊ะของใคร?..
โรสและยูโกะเดินผ่านมากำลังขอทางจากหลายคนที่อยู่หน้าห้องปี 2 ห้อง A ทาโนชิยะ ยูโกะที่ปกติจะไม่ยุ่งอะไรกับใครในตอนนี้เม้มปากบางอย่างพิจารณามองอาคามิ เหมือน..เหมือนจะเคยพูดคุยกับคนคนนี้ ทั้งดีทั้งร้าย...
“ มีอะไรเหรอจ๊ะยูโกะ ” แต่ถ้าคิดจริงๆอาคามิชอบทำตัวโดดเด่นและรู้จักคนมากมาย คงไม่แปลกถ้าเธอจะเคยคุยกันบ้าง ยูโกะแค่ส่ายหน้ากลับไปเท่านั้น
“ ไปเถอะคิสึเนะรออยู่ ” โรสดึงแขนเสื้อยูโกะเดินผ่านกลุ่มคนปีที่ดาดฟ้า
มุราซากิ คิสึเนะหยุดมือจากไวโอลินและโค้งตัวลงเล็กน้อยเป็นท่าจบ เมื่อรับรู้ถึงการมาถึงของโรสและยูโกะ ยูกิ เทนจิเบนสายตาตามองตามเมื่อเสียงไวโอลินหยุดลง เขามักจะมานอนอ่านหนังสือเล่นแถวนี้..
“ สวัสดีจ้า ” คิสึเนะเก็บไว้โอลินลงกระเป๋าแล้วเงยหน้าทักทั้งสองคน
“ พวกเราเนี่ยสนิทกันเพราะอยู่ชมรมเดียวกันใช่มั้ย? ” เธอยิ้มบางให้ทั้งคู่ “ ฉันแปลกใจจังที่เราเป็นเพื่อนกัน ” คิสึเนะพูดกลั้วหัวเราะ ใช่...เธอมีเพื่อนเป็นเป็นสาวเย็นชากับหนึ่งสาวเข้าถึงยาก
“ ที่จริงรุ่นพี่ชมรมดนตรีทาบทามฉันไว้น่ะ สงสัยจังว่าถ้าไม่ได้อยู่ชมรมเดียวกันแล้วเราจะเป็นเพื่อนกันมั้ย.. ” คิสึเนะก้มหน้า...ที่จริงเธอแทบนึกเรื่องเกี่ยวกับชมรมไม่ออก
“ ชมรม... ” ยูโกะพึมพำ
เทนจิที่มองอยู่นานเดินเข้ามาอย่างช้าๆ “ ผมคิดว่าเคยเจอพวกเธอนะ ”
“ อา..เทนจิ ” คิสึเนะยิ้มทัก ถ้าเป็นเทนจิเธอก็เจอบ่อยๆบนดาดฟ้าอยู่แล้ว
เทนจิยิ้มรับแล้วมองพร้อมรอยยิ้มส่งให้ทีละคน
...คุ้นเคย...เคยพบ... เคยได้รู้จักกันมาก่อนอย่างแน่นอน...
แฮร่!! ช่วงเวลาที่แต่งไว้ห่างกันมาก น่าจะแปลกๆ น้อมรับผิด ถถถถ . .)
ความคิดเห็น