{Fic KNB} Fanfic Short AllxAida Riko

ลำดับตอนที่ #3 : ❤ HimuroxRiko :: I Love My Sister (รีเควส : Marina)

❤I love My Sister (HimuroxRiko)



 

เขียนโดย :: Otaku_Egoist



 

       วันนี้เป็นอีกวันที่ผมคิดว่ามันน่าเบื่อ...หลังจากจบการแข่งขันระหว่างเซย์รินกับโยเซ็นที่ผมอยู่แล้ว เซย์รินก็ได้เป็นอันดับ 1 ของประเทศโดยที่แข่งชนะราคุซัน หลังจากการแข่งขันระดับประเทศจบผมก็ได้แต่นึกถึงใบหน้าของผู้หญิงคนนึง ใบหน้ของผู้หญิงที่มาวนเวียนในหัวผมตลอดเวลาจนผมไม่มีสมาธิในการฝึกซ้อม.....โค้ชของทีมเซย์ริน'ไอดะ ริโกะ' ความรู้สึกที่รู้สึกอยากเจอแบบนี้มันคืออะไรกัน?



 

       ''มุโรจินๆ เป็นอะไรไปน่ะ...นายเหม่อตลอดเลย~''เสียงของอัทสึชิเพื่อนของผมทำให้ผมหลุดออกจากความคิดเมื่อกี้ เอ๊ะ!แต่ตอนนี้ผมกำลังฝึกอยู่นี่น่า =[]=!



 

       ''มุโรจินระวัง!''



 

       โป้ก!



 

       โอ๊ย..ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บหัวแบบนี้นะ ผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าผมนอนบนเตียงอยู่ห้องพยาบาลของโรงเรียน ผมเห็นอัทสึชินั่งกินขนมอยู่ข้างๆเตียงของผม ผมค่อยดันตัวขึ้นจากเตียง เมื่ออัทสึชิเห็นผมตื่นขึ้นมาก็พูดกับผม



 

       ''ตื่นแล้วเหรอ?มุโรจิน~ เอาขนมมั้ย?''อัทสึชิพูดแล้วยื่นขนมให้ผม ผมส่ายหน้าเบาๆเพื่อสื่อให้อัทสึชิรู้ว่าผมไม่กิน 



 

       ''ฉันเป็นอะไรไปน่ะอัทสึชิ''



 

       ผมถามอัทสึชิ แล้วอัทสึชิก็กินขนมก่อนที่จะตอบผม



 

       ''ก็มุโรจินโดนบาสกระแทกหัวเลยสลบไง''



 

       ''ว่าไงนะ?จริงเหรออัทสึชิ?''



 

       ''จริงสิมุโรจิน~ ตอนมุโรจินสลบลงไปกัปตันโดนสาวๆรุมกระทืบเลยล่ะ เพราะกัปตันทำลูกบาสหลุดมือเลยไปโดนหัวมุโรจิน~''



 

       จริงเหรอเนี่ย ไม่อยากจะนีกสภาพของกัปตันที่โดนพวกผู้หญิงรุมประชาทัณฑ์เลยแฮะ - -;;



 

       ''ไปที่โรงยิมกันเถอะอัทสึชิ''



 

       ''ฉันว่านายโดดจะดีกว่านะ เพราะมาซาโกะจิน(โค้ช)กำลังโมโหเลยล่ะ~''



 

       ค..โค้ชกำลังโมโหอย่างนั้นเหรอ น่ากลัวแหะ..แต่ยังไงถ้าโดดไปมีหวังโค้ชคงโกรธกว่าเดิมแน่



 

       ''ไปเถอะน่าอัทสึชิ''



 

       ''ก็ได้''



 

       ที่โรงยิม



 

       ''จะว่ายังไงห๊ะ!นายตั้งใจบ้างรึเปล่า?ทำไมมัวแต่เหม่อ!!คิดรึไงว่าพอนายโดนบาสกระแทกหัวแล้วฉันจะใจอ่อนน่ะฮิมุโระ ทัตสึยะ!!''โค้ชเรียกชื่อผมได้น่าเกรงขามมากฮะ - -;;



 

       ''ข...ขอโทษครับ ที่ผมยืนให้บาสมากระแทกหัว''



 

       ผมพูดขอโทษไป ไม่รู้ว่าโค้ชจะหายโกรธรึเปล่านี่สิ



 

       ''ขอโทษมันหายเหรอ?ฉันไม่ได้ตินายที่โดนบาสกระแทกหัว!ฉันหมายถึงตอนฝึกนายเหม่อตลอดต่างหากล่ะ มีใจจะซ้อมบ้างมั้ย!เชิญ!ฉันจะให้นายไปสงบสติสงบใจของนายก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยมาซ้อม!!''



 

       โค้ชผายมือไปทางประตูให้ผมเลิกฝึก นั่นสินะ...บางทีผมคงเหม่อจริงๆจนโค้ชต้องว่า



 

       ''ขอโทษครับ''ผมพูดกับโค้ชแล้วไปเปลี่ยนชุดเดินออกจากโรงยิมทันที



 

       ตอนนี้มันเป็นเวลาห้าโมงเย็น ผมเดินไปอย่างไร้จุดหมายพลางคิดอะไรๆหลายอย่าง ผมเหม่อเพราะนึกถึงใบหน้าของเธอคนนั้น คนที่เป็นรุ่นพี่ของผม อยู่ต่างโรงเรียน'ไอดะ ริโกะ'ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมต้องคิดถึงเธอคนนั้นด้วย ทั้งๆที่เจอกันแค่ตอนแข่งระหว่างเซย์รินกับโยเซ็น



 

       ''อ๊ะ ฮิมุโระคุง...มาทำอะไรแถวนี้เหรอ?''



 

       นั่นไง...คนที่ผมนึกถึงตลอดเวลา ไม่ว่าจะการกระทำหรือใบหน้าของเธอ ผมมองเจ้าของเสียงที่ตัวเล็กและผมซอยสั้น'ไอดะ ริโกะ'



 

       ''สวัสดีครับ ผมก็แค่มาเดินเล่นเท่านั้นครับ''ผมตอบเขาไปแล้วยิ้มตามหน้าตาปกติของผม 



 

       ''อย่างนั้นเองเหรอ ไปคุยกันหน่อยมั้ย?ที่ร้านน้ำชาตรงนั้น ฉันเลี้ยงเอง''รุ่นพี่ชี้นิ้วไปทางร้านน้ำชาตรงอีกฟากของถนน ผมรู้สึกใจเต้นแรงเวลาอยู่หน้าเธอคนนี้ยังไงไม่รู้แหะ อยากอยู่ไกลๆจากเธอคนนี้ แต่ก็ยังอยากไกล้ชิดกับเธอคนนี้ -////-



 

       ''ได้สิครับรุ่นพี่ ^^''ผมยิ้มแล้วเดินไปร้านน้ำชากับรุ่นพี่



 

       ในร้านน้ำชา



 

       ''รุ่นพี่มีเรื่องที่จะคุยอะไรกับผมงั้นเหรอครับ?''ผมพูดกับรุ่นพี่



 

       ''นายได้คืนดีกับคางามิคุงรึยัง?ดูท่าจะเลิกเป็นพี่น้องกันด้วยนี่''รุ่นพี่พูดแล้วดื่มกาแฟเอสเปรสโซ่ที่สั่งไว้



 

       ''เอ่อ ก็ยังครับ''



 

       ''เห อย่างนั้นเหรอเนี่ย..ฉันว่านายน่าจะไปปรับความเข้าใจกับคางามิคุงหน่อยก็ดีนะ กลับไปเป็นพี่น้องเหมือนเดิมไง''



 

       ''คงไม่มีทางที่จะเป็นเหมือนเดิมได้หรอกครับ''



 

       ''เอ๋ อย่างนั้นเหรอ?ฉันคิดว่านายจะคิดเหมือนคางามิคุงซะอีกนะเนี่ย งั้นไหนๆแล้วพรุ่งนี้เป็นวันหยุดไปดูเซย์รินซ้อมหน่อยมั้ยล่ะ?ช่วงเช้าน่ะ''



 

       รุ่นพี่ชวนผมไปดูเซย์รินซ้อมอย่างนั้นเหรอ...พรุ่งนี้มีซ้อมช่วงบ่ายคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไปดูก็คงไม่เสียหายอะไรเท่าไหร่



 

       ''ตกลงครับรุ่นพี่ ^^''



 

       วันต่อมา



 

       ''ฮิมุโระคุง..ทางนี้ครับ ทางนี้''ผมเดินมาอยู่หน้าโรงเรียนเซย์รินแล้วเหมือนว่ามีใครเรียกผมก็ไม่รู้แหะ ผมหันไปหันมาก็ไม่เห็นจะมีใครเลย



 

       ''สงสัยคงหูฝาด''ผมพำพัมเบาๆกับตัวเองแล้วพยายามสลัดเสียงสุดหลอนนั่นออกจากความคิดของผม



 

       ''ฮิมุโระคุงครับ!''ทีนี้เสียงสุดหลอนเมื่อกี้ดังออกมา ทำให้ผมหันไปข้างหลังก็ต้องสดุ้งโหยง พบว่าเป็น'คุโรโกะ เท็ตสึยะ'เป็นคนเรียกผม



 

       ''เอ่อ คุโรโกะคุงใช่มั้ย?ขอโทษทีนะที่มองไม่เห็น ^^;;''



 

       ผมขอยอมรับว่าคนนี้จืดจางขั้นปรมาจาร์ยไปเลย ยืนอยู่ข้างหลังผมตั้งนานผมยังมองไม่เห็น



 

       ''ไม่เป็นไรหรอกครับ ตามผมสิครับ''ไอ้ตามผมมามันคืออะไร? ยั่ว(?)ผมเหรอ - -;;



 

       ที่โรงยิมของเซย์ริน



 

       ''ฮิมุโระคุง มาแล้วสินะ''รุ่นพี่โบกมือเรียกผม แล้วผมกับรุ่นพี่ก็ดูการฝึกซ้อมของเซย์ริน มันเป็นอะไรที่น่าสนุกมากๆ พอรู้ตัวอีกทีผมก็เผลอเล่นไปกับพวกเขาซะแล้ว....



 

       ตกเย็น



 

       ''นี่นายมาสายนะ!!มัวไปเถลไถลที่ไหนมา! เดี๋ยวก็ฆ่าซะหรอก!!!''โค้ชพูดด้วยน้ำเสียงโกรธๆแล้วเอาดาบไม้ฟาดหัวของผม ไม่น่าเล่นบาสกับพวกเซย์รินถึงเย็นเลยพับผ่าสิ



 

       ''ขอโทษครับ''ผมพูดขอโทษโค้ชไป 



 

       ''คราวหน้าอย่าเป็นแบบนี้อีกล่ะ กลับบ้านไปซะ..เขาเลิกซ้อมกันหมดแล้ว''โค้ชกระแทกเสียงใส่ผม เหมือนว่าผมจะผิดจริงๆนั่นแหละนะ เฮ้อ



 

       หลังจากนั้นผมก็ได้แลกเมลกับรุ่นพี่ริโกะ คุยกับรุ่นพี่ริโกะ สนิทกันมากขึ้น ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้นจนหลายๆคนคิดว่าผมเป็นแฟนกับรุ่นพี่ริโกะ -////- แล้วก็ชีวิตที่ผมต้องคุยทางหรือเจอหน้ารุ่นพี่ริโกะ..กลายเป็นสิ่งที่ผมขาดไปไม่ได้ ผ่านไปเดือนนึงแล้วที่เป็นอย่างนี้ ผมเริ่มมั่นใจแล้วล่ะว่าผม....รักรุ่นพี่ริโกะ



 

       ''มีอะไรเหรอ?ฮิมุโระคุง''รุ่นพี่ริโกะพูดกับผม



 

       ''รุ่นพี่ครับ...ผมรักรุ่นพี่มานานแล้ว''



 

       ''..........''



 

       ''ผมชอบที่จะคุยกับรุ่นพี่ไม่ว่าจะในโลกจริงหรือโลกไซเบอร์หรือทางเมล''



 

       ''...........''



 

       ''ผมชอบที่จะเห็นรอยยิ้มของรุ่นพี่''



 

       ''.............''



 

       ''ผมชอบทุกอย่างที่เป็นรุ่นพี่''



 

       ''......''



 

       ''ผมรักรุ่นพี่ตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่ผมรู้แค่ว่าผมจะเสียรุ่นพี่ให้ใครไม่ได้''



 

       ''........''



 

       ''ผม...อยากคบกับรุ่นพี่ ผมรักรุ่นพี่ครับ''



 

       ''ฉันว่า...นายคงไม่ได้ชอบฉันจริงๆหรอก ไปลองคิดดูให้ดี..ดีกว่านะฮิมุโระคุง''



 

       คำที่รุ่นพี่พูดมันทำให้ผมแทบจุก ปฏิกิริยาของรุ่นพี่เป็นทีท่าที่เฉยชา..ผมเตรียมใจไว้ก่อนแล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แต่พอเจอเข้าริงๆมันทำให้ผมแทบจะหมดเรี่ยวแรง รุ่นพี่หันหลังกลับแล้วเดินไปทั้งๆที่อยากจะคว้าข้อมือ แต่ร่างกายกลับแข็งทื่อไม่ยอมทำตามคำสั่งของผม



 

       ''โธ่เว้ย!!''ผมตะโกนออกมาเสียงดังโดยที่ไม่สนว่าใครจะหันมามองผมด้วยสายตาแบบไหน....



 

       สองเดือนต่อมา



       สองเดือนมาแล้วที่ผมไม่ได้คุยกับรุ่นพี่ริโกะหรือเจอรุ่นพี่ริโกะอีก รุ่นพี่คงจะเกลียดผมแล้วสินะ ยิ่งคิดยิ่งอยากเจอรุ่นพี่ชะมัดเลย!



       ''เรียกฉันมามีอะไรทัตสึยะ - -^''



       ''อย่ามองฉันด้วยสายตาเย็นชาสิไทกะ!!ช่วยฉันด้วยเถอะ ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว!!''



       ผมพูดแล้วขอร้องไทกะให้รุ่นพี่ริโกะรับรักผมแต่สายตาที่ได้จากไทกะเป็นสายตาที่เย็นชาจนผมอยากจะร้องไห้(?)



       ''ก็มีอยู่วิธีนึงนะ หึหึ :)''ผมคิดว่าความคิดของไทกะมันต้องทำให้ผมซวยอยู่แน่นอน - -;;



       วันจันทร์ บนดาดฟ้าโรงเรียนเซยริน



       ''นายคิดว่ามันจะได้ผลจริงๆเหรอไทกะ คุโรโกะคุง - -;;''ผมหันไปพูดกับคุโรโกะคุงและไทกะ ที่ให้ผมใส่ชุดของนักเรียนเซย์ริน แล้วมาตะโกนบอกรักดังๆเนี่ยนะ! มันบ้าบิ่นไปแล้ว!!แต่ยังไงผมก็คงต้องทำตาอยู่ดีสินะ



       ''แน่นอนครับฮิมุโระคุง โค้ชต้องรับรักคุณแน่นอน -__-''คุโรโกะคุงพูดหน้าตาย แต่ผมสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงของเขากำลังสะใจผมอยู่



       ''เอ่อ พวกนายต้องไปเข้าแถวไม่ใช่เหรอ?''ผมพูดแล้วมองลงไปข้างล่าง



       ''ไม่ต้องห่วงครับ คุณตะโกนไปได้เลยครับ''



       ''ต้องทำจริงๆสินะ''ผมพูดกับตัวเองแล้วเหงื่อตก



       ''ตะโกนไปสิครับ อย่าชักช้า''คุโรโกะคุงพูด นี่สรุปนายมาช่วยฉันใช่มั้ย?



       ''ผมฮิมุโระ ทัตสึยะ!!!!รุ่นพี่ไอดะ ริโกะครับ!!!ช่วยคบกับผมด้วยยยยยย!!!!!ผมรักรุ่นพี่จริงๆนะครับ!!!!!''



       ในที่สุดผมก็ตะโกนออกไปจนได้ น่าอายสุดๆไปเลย!



       ''นี่กล้าพูดจริงๆเหรอเนี่ย อุ๊บ!ฮ่าๆ''



       ''นั่นสิครับ อุ๊บ!คิก''



       แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะ!!สรุปคือหลอกผมอย่างนั้นหรอกเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลยโรบิ้น(?)!! ผมขอยอมรับว่าผมพลาด...พลาดที่ไปหลงเชื่อสองคนนี้ =[]=!! คุณหลอกดาว!!



       ห้าชั่วโมงผ่านไป


 
       ''คิดจะทำอะไรกันแน่ฮิมุโระคุง''รุ่นพี่ริโกะเรียกผมหลังจากโดนอาจารยที่โรงเรียนเซย์รินว่า แล้วมาคุยกันสวนสาธารณะแล้วถามผม



       ''นั่นคือความในใจของผมครับ ผมมาทวงคำตอบจากรุ่นพี่''



       ผมตอบไปอย่างมั่นใจ ถึงแม้จะรู้ว่าถูกปฐิเสธเหมือนเดิมก็เถอะ ผมเตรียมใจไว้แล้วล่ะ



       ''ก็แล้วแต่นายสิ!''



       ''อะไรนะครับรุ่นพี่''



       ''ฉันบอกว่าถ้าอยากจะคบก็คบไปเลยสิเจ้าโง่!! -////-*''



       รุ่นพี่พูดด้วยท่าทางหน้าแดง แต่ว่าผมสงสัยมานานแล้วนะที่ทีมเซย์รินกับโยเซ็นมาแอบมองผมกับรุ่นพี่ริโกะเนี่ย อย่างนี้อย่ามาแอบมองเลยจะดีกว่านะ!!



       ''จริงเหรอครับรุ่นพี่''ผมวิ่งเข้าไปกอดรุ่นพี่ให้พวกที่แอบมองอิจฉาเล่นๆ



       ''แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่น!''



       ''ถ้าเป็นรุ่นพี่ไม่ว่ารุ่นพี่จะเป็นอย่างไหนผมก็รับได้หมดแหละครับ :)''



       ''เจ้าบ้า อย่ามาพูดแถวนี้สิยะ'



       ''รุ่นพี่ครับ..ผมมีอะไรจะบอก''



       ''...........''



       ''รักนะครับคุณพี่สาว♥ :D''



       # The End





 

 
    สวัสดีค่าาาาาาาาาาา เป็นไงบ้างคะ
คือแบบคู่นี้ไรท์แต่งเรื่องเร็วไปมั้ยอ่ะคะ?
รู้เรื่องมั้ยคะ? คือขอโทษนะคะที่เอาฮิว
-งะคุงแทรกเข้ามาไม่ได้เลยจริงๆค่ะ ;w;
มารีเควสได้ทุกเมื่อนะคะ ครุคริ(?)

   ปล1.ขอเม้นหน่อยนะคะ!!
   ปล2.มารีเควสได้อีกนะคะ
 

By.Otaku_Egoist

themy  butter