คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 7 : รีโมททีวี และ "......." [100%]
7
อะไรของหมอนั่น =_= รู้สึกว่านายจะบอกว่าฉันเป็นคนพิเศษมาสองครั้งแล้วนะ อยากรู้จริงๆ ว่าไอ้คำว่าพิเศษนั่นน่ะมีความหมายอะไรแฝงอยู่รึเปล่า? -_-^ หรือเขาจะคิดว่าฉันมีตาทิพย์? หูทิพย์? หรือมีลำแสงคลื่นเต่า… =[]= บ้าไปแล้ว!
ฉันหันไปมองหน้าไซเลนท์แล้วกลอกลูกตาไปมา “นายอย่าเล่นตัวให้มันมากจะได้มั้ย? คนฟังเค้าก็อยากรู้เหมือนกันน่ะแหละ”
เขาถอนหายใจแล้วล้มตัวลงบนที่นอน “ฉันไม่อยากบอกเธอ กลัวว่าจะไม่สนุก”
=..=* ฉันก็ไม่ได้อยากสนุกไปกับนายด้วยเลยสักนิดเดียว หมอนี่…สงสัยจะเป็นคนร้ายลึกแน่นอน!
“ตอนนี้ฉันก็ไม่ได้สนุกไปกับนายด้วยเลยนะยะ มีแต่นายน่ะแหละที่สนุกอยู่คนเดียว อีตาบ้า!”
“คงจะเป็นอย่างนั้น” เขาพูดแล้วหัวเราะขึ้น
นานๆ เข้าก็เริ่มจะเพี้ยน พอเงียบก็เงียบเหมือนเป่าสาก พอได้พูดทีล่ะเหมือนปากหอยปากปู ที่สำคัญยังชอบหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งฉันอีก รับอารมณ์อีตานี่ไม่ไหวจริงๆ =_=
“ฉันไม่อยากจะฟังนายแล้ว อะไรก็ไม่รู้ ไม่ต้องมาพูดด้วยเลย”
“แค่ไม่บอกเนี่ยนะ”
“ใช่น่ะสิ!”
“อืม งั้นฉันจะไม่พูดกับเธอแล้ว”
T[]T ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้! ฉันแค่พูดเล่นๆ ไปนะ ฉันโกหกเธอ…~ ฉันโกหกเธอ…~ T_T
“ฉันแค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง ไม่บอกก็ไม่เป็นไร T^T”
“…”
“T^T พูดกับฉันหน่อย”
“…”
“ได้โปรดพูดกับฉัน T^T”
“…”
“แงๆ”
“…”
“ฉันล้อเล่นนะเมื่อกี้”
ขณะที่ฉันกำลังง้อให้ไซเลนท์พูดด้วย จู่ๆ เขาก็ขำขึ้นมาอีกครั้ง -_-* ไม่รู้ว่ามันจะตลกอะไรกันนักกันหนา กินแก๊สหัวเราะเข้าไปรึไง หรือเห็นหน้าฉันเป็นตัวตลก
“เธอตลกดี”
อืม…ขอบคุณนะ -_- ฉันไม่ได้ภูมิใจมากขึ้นเลยสักนิดเดียวที่ข้อดีมีอยู่แค่นี้
“ฉันแค่ล้อเล่นก็เชื่อเป็นตุเป็นตะแล้ว ผู้หญิงอะไร”
=[]=! เออ! ให้มันได้อย่างนี้สิ! เชื่อก็ผิด ไม่เชื่อเดี๋ยวก็หาว่าไม่ฟังอีก อะไรก็ไม่รู้ ตามความคิดหมอนั่นไม่ทันจริงๆ
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหลังจากที่สนทนากับเขาครั้งล่าสุด -_-* ฉันก็นั่งเงียบ หมอนั่นก็นอนอืดอยู่บนเตียง สายตาจับจ้องไปยังโทรทัศน์ที่เปิดรายการสารคดีหมีแพนด้าจากจีน =_= นายจะทำดูทำมะเขืออะไร ทั้งๆ ที่มันไม่ได้มีอะไรน่าดูเลยสักนิดเดียว
“เปลี่ยนช่องได้มั้ย”
“ไม่”
ฉันลองเอ่ยปากถามไซเลนท์ออกไป และคำตอบที่ได้กลับมา…ก็นะ…คนสวยได้ยินแล้วแทบจะจับไข้สองพันเก้าเลยค่ะ
เย็นชากว่านี้มีอีกมั้ย!
“นี่ T^T ฉันเบื่อหมีแพนด้า ฉันเบื่อสารคดีงี่เง่านี่จังเลย เปลี่ยนเถอะนะ”
“ไม่”
เขาเอียงคอมองหน้าฉันแล้วทำปากขมุบขมิบด้วยความรำคาญก่อนจะหันกลับไปดูหมีแพนด้าที่กำลังนั่งกินใบไผ่ในทีวีอย่างเอร็ดอร่อยจนตัวอืดอ้วน =_=
ฉันเลยต้องพยายามใช้เรดาร์ในตาควานหารีโมทที่วางอยู่ มันต้องมีอยู่สักที่ล่ะน่า เอ๊ะ! นั่นไง เจอแล้ว หึหึ…
รีโมทคอนโทรลวางอยู่บนหัวเตียงที่เขากำลังนอนเอนตัวอยู่ ฉันอยู่ห่างจากรีโมทประมาณสองเมตร พลางวางแผนคิดไปต่างๆ นานา
เดี๋ยวฉันจะเข้าไปหยิบด้วยความเร็วแสง และแน่นอนว่านายจะต้องเสียใจที่ไม่ได้ดูไอ้หมีแพนด้าอืดอ้วนบ้าๆ นี่อีก!
ว่าแล้วฉันก็รีบพุ่งเข้าไปหารีโมทที่วางอยู่ตรงหัวเตียง แต่ด้วยความที่เขาไวกว่าฉัน จึงเอามือมาทับรีโมทไว้ก่อน T^T ไม่แฟร์เลย นายอยู่ใกล้กว่าฉันชัดๆ
“เอามานะ! ฉันจะเปลี่ยนช่อง”
“ไม่”
“เอามาเดี๋ยวนี้!”
เขาหยิบรีโมทไปซ่อนไว้ข้างหลัง =_= เอิ่ม…อุบาทว์ได้อีก ฉันเลยต้องปีนป่ายก่ายตัวคนหล่อไปโดยพลการ -_-*
“เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
ฉันเริ่มคลานเข้าไปหาหมอนั่นด้วยท่าจูออน ไม่กลัวให้มันรู้ไป!
“เอารีโมทมาให้ฉัน”
“ไม่”
ไซเลนท์ลุกขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับคว้ารีโมทแล้วชูขึ้นไปเหนือหัว ตอนนี้ฉันก็กำลังพยายามปีนตัวไอ้หน้าหล่อเพื่อแย่งเอารีโมทคืนมา -..-
“หยุดเดี๋ยวนี้”
หมอนั่นพูดขึ้นเพราะฉันเริ่มไต่ตัวเขาด้วยความเคียดแค้น หึ! ถ้าฉันไม่ได้รีโมทมาก็อย่าหวังว่านายจะได้นั่งดูไอ้แพนด้าตัวอ้วนนั่นอย่างสบายใจเลยย่ะ วันเวลาแห่งความสุขของนายได้จบลงแล้ว! ฉันผู้นี้ที่จะมาทำลายล้างเผ่าพันธุ์หมีแพนด้าเอง! =..=^
“เอามาให้ฉัน!!”
“ไม่!”
“เอามานี่นะ!”
“ไม่”
“ส่งมันมานี่เดี๋ยวนี้”
“ฉันบอกว่าไม่”
ไซเลนท์ยืนขึ้น แน่นอนว่าเขาสูงร้อยแปดสิบกว่า T^T ส่วนฉันร้อยหกสิบกว่า จะไปกระโดดถึงได้ยังไงกันล่ะ ขี้โกงกันชัดๆ นี่หว่า =_=^
“นิสัย”
“…”
“นิสัยไม่ดีเลย T^T”
“อืม”
“เอามาให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
“ไม่มีทาง”
ฉันพยายามกระโดดหยิบรีโมทจากมือของไซเลนท์ เขาก็ยิ่งชูมันสูงขึ้นไปอีก
“เอามาเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ไม่…”
อีกนิดเดียว! อีกนิดเดียวเท่านั้น ยัยเชียร์พยายามหน่อย T^T ฉันให้กำลังใจตัวเองอย่างรันทด พร้อมกับยืดตัวกระโดดเฮือกสุดท้าย แต่เจ้ากรรม ดันเสียหลักซะนี่
“ว้าย!”
โครม!
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นและเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าคือ ใบหน้าอันหล่อเหลาของไซเลนท์อยู่ห่างจากใบหน้าฉันไม่ถึงหนึ่งไม้บรรทัด O[]O ยิ่งมองใกล้ๆ ยิ่งหล่อ =..= ฉันอยากจะข่มขืนผู้ชาย… เอ้ย! อยากจะด่าหมอนี่ให้ดังๆ (ออกแนวโรคจิต -_-^)
สายตาของคนที่อยู่ตรงหน้าจ้องเข้ามาใกล้ๆ ทำให้ฉันเริ่มตกอยู่ในภวังค์อันแสนสุขีที่ได้มองหน้าคนหล่อๆ รวยๆ ผิวขาวๆ หุ่นดีๆ -..- แต่สักพักดวงตาที่ฉายแววมึนงงของเขาได้เปลี่ยนเป็นตาขวางใส่ฉันแทน =_=^
“ลุกออกไป”
โธ่! กำลังอินอยู่พอดี แต่สงสัยหมอนี่จะไม่อินไปกับฉันด้วย -..- นี่ถ้าเปิดเพลงบรรเลงไปด้วยนะ อย่างกับพระเอกนางเอกหนังรักๆ เลย >_<
“เชอะ!”
ฉันลุกขึ้นมาด้วยความเซ็ง โอ้ย! อย่าลืมสิว่าฉันมาเพื่อเอารีโมท นั่นไง! หมอนั่นเผลอแล้ว~ ฉวยโอกาสหยิบมาซะเลยสิ~
ปับ!
เย้ T^T ในที่สุดฉันก็ได้รีโมทมาแล้ว
“เฮ้ย! เอาคืนมานะ”
“จ้างให้ตายก็ไม่คืนโว้ย”
ฉันแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาแล้วกระโดดขึ้นบนเตียงด้วยความสะใจ ในมือควงรีโมทไปมาด้วยความเมามัน หลังจากนั้นก็กดเปลี่ยนช่องเพื่อดูการ์ตูนที่ฉันชอบ =..= หึหึ…
อ๊า~ ทอมแอนด์เจอร์รี่ สนุกสุดยอดเลย -..- ฮือๆ ดีใจมากที่ได้ดู เหมือนได้พานพบกับเพื่อนที่พรากจากกันมานานถึงสิบปีอีกครั้งหนึ่ง
ฉันเห็นไซเลนท์นั่งหน้ามุ่ยกอดอกอยู่บนเตียง เขานั่งมองการ์ตูนที่ฉันเปิดแล้วขมวดคิ้วเข้าหากัน
“เป็นเด็กสามขวบรึไง”
แค่คำเดียวก็ทำเอา จึ้ก! จึ้ก! จึ้ก! อะไรกันอ่ะ แค่ฉันชอบดูทอมแอนด์เจอร์รี่แล้วมันผิดตรงไหนไม่ทราบ มันไปหนักส่วนไหนของนายหา! T^T
“ไม่ชอบก็ไปอยู่ในห้องน้ำไป! =O=^” ฉันตะโกนบอกเขาพร้อมกับทำมือไล่
“ไม่ไป”
“=_=^ งั้นก็อยู่นิ่งๆ นั่งดูไป”
ขณะที่ฉันเผลออยู่นั้นเอง เขาก็ได้ฉวยโอกาสหยิบรีโมทไปเปลี่ยนเป็นช่องสารคดีหมีแพนด้าอีกครั้งก่อนที่จะเอนตัวลงนอนกับเตียงด้วยความสบายใจ -_-^ ฮึ่มๆๆๆ…
“เอามานี่!”
ฉันตะโกนขึ้นก่อนที่จะกระโจนใส่หมอนั่นด้วยความเร็วร้อยแรงม้าและคราวนี้เขาไม่ทันเห็นจึงไม่เอี้ยวตัวหลบฉัน ทำให้ฉันล้มลงบนตัวเขาอีกครั้ง แต่ในครั้งนี้…
ปากของฉันประกบเข้ากับปากของเขา!
คงไม่ต้องอธิบายนานว่า…
พวกเราจูบกันซะงั้น! O[]O
“อี๊!!!!” ฉันรีบลุกขึ้นมาแล้วเอาแขนเช็ดปากด้วยความเศร้า โอ้! ไม่นะ T^T ฉัน…ฉันเสียใจ… ริมฝีปากน้อยๆ อันบอบบางของแม่ T[]T
ไซเลนท์มองหน้าฉัน เขาถลึงตาด้วยความตกใจ
“ทะ…ทำอะไร”
TOT ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนั้น! ฉันแค่จะเอารีโมท รีโมทน่ะเข้าใจมั้ย ที่นายถืออยู่น่ะ T^T
“ฉันแค่จะเอารีโมท แต่ปากนายดันมาขวางทางเอง T^T”
คำแก้ตัวบ้าๆ ที่ไม่น่าจะฟังขึ้นเลยสักนิด
“…”
เขาไม่พูดอะไรแต่กลับเลื่อนตัวไปนั่งตรงขอบเตียงอีกข้างแล้วเอามือปิดหน้าไว้
ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ T[]T แค่นี้ฉันก็อยากจะบ้าตายแล้ว! ฮือๆ…
ริ๊ง~ ริ๊ง~
จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ฉันรีบวิ่งไปไปรับสายทันที
คุณพ่อโทรมา…
“ฮัลโหล เชียร์ค่ะ”
(เชียร์!)
“คะ”
(ลูกลืมอะไรไปรึเปล่า)
“อะไรเหรอคะ”
(พรุ่งนี้ลูกเปิดเทอมวันแรกนะ!!)
“เฮ้ย!!!!”
(สงสัยจะลืมจริงๆ ด้วยล่ะสิเนี่ย)
“พ่อ! หนูยังไม่มีชุดนักเรียนเลย”
(อ๋อ…เรื่องนั้น~ พ่อฝากไว้กับเลนเรียบร้อยแล้ว)
TAT แล้วทำไมถึงต้องเอาไปฝากไว้กับคนที่หนูกำลังมองหน้าไม่ติดด้วยล่ะคะพ่อ!!
“ค่ะๆ”
(มีแค่นี้แหละ งั้นพ่อไปล่ะ)
“ค่ะ”
หลังจากที่คุยกันเสร็จ คุณพ่อก็วางสายไป =_=^ ปล่อยให้เหลือแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม ไซเลนท์ยังคงนั่งปิดปากตัวเองอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรของเขา T^T ฉันว่าฉันน่ะแหละที่สมควรจะอับอายขายขี้หน้ามากกว่า
ฉันควรจะรวบรวมความกล้าเข้าไปคุยกับอีตาบ้านั่นให้รู้เรื่องจะได้เข้าใจถูกกันสักที T^T
“นี่…เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตั้งใจอ่ะ T[]T พอดีมันเกิดอุบัติเหตุ นายก็คงรู้ ฮือๆ”
“…”
เขาไม่ได้พูดอะไร เอาแต่นั่งก้มหน้ามองพื้นอย่างเดียว
“นี่…เงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉันหน่อย T^T”
ไซเลนท์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ทำให้ฉันเห็นใบหน้าที่แดงเหมือนลูกพีช อย่าบอกนะว่าเขากำลังเขินอยู่ O[]O
ไอ้หน้าหล่อตรงที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าฉันเริ่มพูด
“ฉัน…ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้เลย”
นายนั่นพูดแล้วก็เอามือปิดหน้าไว้อีก แน่นอนว่าเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกหน้าเสียเหมือนกันน่ะแหละ
“เอ่อ…งะ…งั้นฉันจะไม่มากวนนายแล้ว”
เขาไม่ตอบอะไร ส่วนฉันก็รีบเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไม่รู้เพราะอะไรถึงทำให้ใจของฉันเต้นแรง ไม่สิ! อาจจะเป็นเพราะใบหน้าหล่อๆ นั่นก็ได้ล่ะมั้ง
แต่ทำไมกันนะ?… ริมฝีปากของฉันยังชาอยู่เลย!
____________________________________________________
อ้าคคคคคคคคคคคคคค อัพยาวววววววว
ไม่ได้อัพหลายวัน ปวดหัวมากกกกกกกก
ขำเวลาอ่านเม้นแล้วมีคนบอกว่าพระเอกเป็นใบ้ -..-
อ่านไปคิดไปนะคะ เพราะเราชอบแต่งแบบหักมุม!!!
คนส่วนใหญ่อาจจะนึกไม่ถึงเท่าไหร่
เนื้อเรื่องมันอาจดูเบสิกในตอนแรกๆ และดำเนินไปอย่างไวๆ ใช่มั้ย?
แต่ตอนหลังนี่สิ !? อยากจะแต่งใจจะขาดแล้ว
ปวดหัว อ้าคคค พรุ่งนี้สอบต่ออีก ความดันต่ำๆๆ หน้ามืดๆๆๆ
ใครทายถูกนะว่าความลับคืออะไร ให้หนึ่งล้านเลย ๕๕+
นั่นสิๆ พิเศษ อะไรพิเศษกันน้า อิอิ
ล้อเล่นนะจ๊ะ อย่ามาทวงตังล่ะ T^T
ความคิดเห็น