ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คุณชายสุดครึมกับนายสุดบ๋อง! (No.8xNo.10)
*><*ชี้แจงก่อนอ่าน(หรือกฎ)*^^*
1. เรื่องนี้จะเน้นแนวจิตนาการส่วนตัวสูงและออกแนวเกินเลย
2. ไม่ตรงกับอนิเมะ คู่อวยดูนิสัยผิดไปจากปกติ ประวัติถูกเปลี่ยนแปลง มีใครไม่รู้มาแทรก เป็นต้น
3. ส่วนใหญ่ไรท์จะแต่งแนวแฟนตาซี ไม่เก่งเรื่องแต่งแนวรักมากถ้าใครไม่รู้สึกฟิน ต้องขอโทษในข้อนี้
4. แต่งตามความรู้สึกล้วน อัพช้า ดอง ไม่อัพ ถือว่าไรท์ยังไม่มีแนวคิดนะคะ
5. สามารถติชม กันได้ค่ะถือว่าบทความนี้เป็นคนกันเอง(#เราเป็นเพื่อนกันนะ^^)
6.อยากทราบเพิ่มเติมเม้นถามได้ มีปัญหาอะไรสอบถามบอกกล่าวได้ค่ะ
7.ห้ามใช้คำไม่สุภาพ ด่ากันนะคะ ถ้ามีในนิยายก็ข้ามๆไปโนะเอามาเพื่อความฮาบ้างอะไรบ้าง
8.ใครมีแนวคิดแบบไหนเม้นบอกได้! จะรีเควสอะไรได้เหมือนกันค่ะ
9. จะมาเป็นตอนยาวแต่เนื้อเรื่องสั้นๆบ้างยาวบ้าง หรือจะเป็นแบบเรื่องสั้นแต่เนื้อเรื่องยาว
****ขอบคุณที่อ่านนะคะ ขอให้สนุกกับนิยาย(_ _)***
_____________________________________________________________
คุณชายสุดขรึม กับ นายสุดบ๋อง!
|| No.8 x No. 10 ||
(KYOTAN)
ตอนที่ 5 กลุ่มที่สร้างความเดือดร้อน
◇Tanma Talk◇
นัตน์ตาสีอำพันที่จ้องมองผมมาอย่างเอาเรื่องก่อนจะเดินมาหา ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยกับความสงสัยที่อยู่ๆเขาก็เดินมาหาผม ทั้งทีไม่มีธุระอะไรแท้ๆ
"ยัยนั้นทำอะไรนายหรือเปล่า?"
....เขาเป็นห่วงเรา?
ผมยิ่งแปลกใจมากขึ้นเมื่อเขาเอยถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลราวกับเป็นห่วงผม ผู้หญิงคนนั้น? คุณโคจิหรือเปล่านะ
"ไม่ได้ทำอะไรนิ แค่คุยกันเฉยๆนั้นแหละนะสึรุกิ" ผมตอบรับพร้อมยิ้มให้เขา
"พวกผู้หญิงไว้ใจไม่ค่อยได้สักคนหรอกนะ...."เขาเดินเข้ามาใกล้มพลางพูดกำชับเสียงเบา "ระวังตัวไว้ก็ดี...คนโรงเรียนนี้มีพวกอันตรายๆ"
"นาย....เป็นห่วงฉันอย่างนั้นเหรอ?" ผมถามสิ่งที่คาดเอาไว้ออกไป ทำให้คนตรงหน้าผงกเล็กหน้าก่อนเบื้องหน้าหนี
"เปล่า....ก็แค่ไม่อยากเห็นใครโดนรังแก..." ขากัดฟันอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม ถึงแม้ผมจะเข้าใจคำตักเตือน และดูเหมือนว่าผมฟังคำนี้มาหลายรอบแล้วเช่นกัน ไม่รู้เลยสักนิดว่าจะต้องระวังตัวไปเพื่ออะไรนักหนา....นั้นคือความคิดในแวบแรก แต่...พอมีคนมายืนยันหลายๆคนเข้า...ผมเองก็...เริ่มจะต้องหัดระวังตัวไว้ 'กลุ่มต่อต้านกฎโรงเรียน' คนหนึ่งกลุ่มที่ผมไม่ควรเข้าไปยุ่งแล้วสินะ....
คาบพักกลางวัน...
"เทนมะ~ไปทานข้าวกันไหม??" น้ำเสียงเริงร่าของใครคนหนึ่งทำให้ผมต้องหันไปตามหาต้นเสียง ผมทวินเทลที่ไหวพลิวตามสายลม นัตน์ตาสีฟ้าครามส่องประกายขี้เล่นอย่างเห็นได้ชัด ลักษณะโดดเด่นแบบนี้คงไม่พ้นชื่อใครเขาคือ คิริโนะ รันมารุ นั้นเอง...
"รุ่นพี่คิริโนะ? แหม...ยังคงยิ้มสดใสเหมือนเดิมเลยนครับ"
....ที่เหมือนเดิมคือยังฝืนยิ้มอยู่สินะครับ
"อย่าชมกันแบบนั้นสิ~" รุ่นพี่หัวเหราะ "จะไปกันหรือยัง?"
"ครับ...!" ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินไปตามรุ่นพี่คิริโนะที่เดินด้วยท่าทางเริงร่า
พวกเราทั้งสองเดินมานั่งที่ศาลาม้านั่งสีขาวเด่นสะอาดตา และก็ไม่ค่อยมีใครเดินมาเท่าไหร่ รุ่นพี่คิริโนะนั่งลงพร้อมเปิดข้าวกล่องทานอย่างช้าๆ?
"ไม่รีบทานเหรอครับ?"
"ไม่อ่ะ...ฉันขี้เกียจตีหน้ายิ้มอย่างรวดเร็วแบบนั้น มันเหนื่อยจะตาย" แล้วก็คีบอาหารเข้าปากไปอีกคำหนึ่ง
....แล้วพี่จะแสร้งยิ้มเพื่อ??
"จริงๆก็ไม่อยากยิ้มเท่าไหร่หรอกนะ....แต่มันดันเป็นเอกลักษณ์ของฉันไปเสียแล้วเนี่ยสิ.... ว่าไปนะเทนมะ นายไม่รู้สึกบ้างเหรอ?"
"ครับ??" ผมเงยหน้าขึ้นมาสบกับนัตน์ตาสีครามนั้นทันทีที่พี่เขาเรียกชื่อ
"มีคนเดินตามนายตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ตอนนี้ไปไหนก็ไม่รู้แล้ว"
หลังจากรุ่นพี่พูดจบ ผมเริ่มรู้สึกระแวงทันทีพร้อมหันหลังไปหันไปรอบทิศ ดูเหมือนว่าก็ไม่เห้นมีใครทำตัวน่าสงสัยเลยสักคน แถมตอนที่ผมเดินมาก็ไม่รู้สึกตัวเสียด้วย
"จะมีเหรอครับ?"
"มีสิ...ถึงจะจำลักษณะเขาไม่ได้ก็เถอะ"
"เหอ....แล้วใครจะมาตามผมได้อีกนะ-"ผมมองไปรอบๆก่อนจะหยิบข้าวปั้นเข้าปาก
"เทนมะ!!!!"
"แค่ก!!"
"เหวออ! เทนมะ!?=[]=" รุ่นพี่คิริโนะ
เมื่อผมหันไปตามเสียงเรียกรู้สึกว่าวัตถุบางอย่างก็เข้ามาล็อกคออย่างจัง ทำให้รู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก แต่รู้สึกว่าสิ่งตรงนี้คงไม่ใช่วัตถุเสียแล้วแต่ว่ามันเป็น ศอก ของใครบางคนเสียมากกว่า
"คะ...ไค แค่ก!"
"ไงเทนมะ ไหงมานั่งทานข้าวกับสาวสวยคนเดียวล่ะนั้น?"
"สาวสวย??"รุ่นพี่คิริโนะหันซ้ายขวา
ไม่ต้องหันหรอกครับ...ไคเขาหมายถึงรุ่นพี่นั้นแหละ!!
"ไค...ฉัน...หายใจไม่ออก"
"อ่ะ? โทษทีๆ เผลอไปหน่อย"
"ถ้ารู้ตัวก็ปล่อยเร็วๆสิ!" เมื่อผมหลุดออกจากศอกที่มาล็อกคอผมได้ ผมก็นั่งลูบต้นคอพร้อมหาสยใจให้ทั่วท้อง
"เพื่อนนายเหรอเทนมะ?" รุ่นพี่คิริโนะเอยถามอย่างยิ้มๆ พร้อมมองไค
"ครับ...เขาชื่อ คิเมจิ ไค...อยู่ปี1 ห้อง 4 แผนก กิจกรรมนัทนาการ ครับ"
"ยินดีที่ได้รู้จักคร้าบ!"
"อ่า...ยินดีที่ได้รู้จักนะ คิเมจิคุงฉัน คิริโนะ รันมารุ ปี2 ห้อง 3 แผนก ศิลปะวัฒนธรรม นะ"
"...เอ่อรุ่นพี่ครับล้อเล่นอะไรอยู่ไหม พี่วาดรูปได้....อันนี้แบบนั้นแล้วไปเข้าแผนก ศิลปะวัฒนธรรมเนี่ยนะครับ?" ผมเอยอย่างเหลือเชื่อ เพราะตอนเด็กๆผมเกือบจะวิ่งแจ่นกลับบ้านเพราะรูปภาพของรุ่นพี่อยู่แล้วนะตอนนั้น...
"คนเราต้องมีฝึกฝนบ้างสิ ที่สำคัญฉันไม่รู้จะเข้าอะไรดีแล้วนี่นา"
"โห...พี่สาวนี้วาดรูปได้ขนาดไหนกันหนอ" ไคเอยยิ้มๆ รุ่นพี่คิริโนะถึงกับยิ้มเจื่อนไปทันตา
"คือว่า...ฉันเป็นผู้ชายนะ"
"อ้าว!? จริงเหรอครับ!"
"=.=* แล้วฉันจะมาโรงเรียนโดยสวมชุดนักเรียนชายมาเพื่ออะไรล่ะ"
" ฮ่าๆ ขอโทษครับ"
หลังจากพูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวของพวกผมกับไคแล้ว รู้สึกไคจะทำหน้าแปลกตาแปลกใจไปหลายเรื่องเลยเช่นกันเพราะผมบอกว่า ผมกับรุ่นพี่คิริโนะ เคยอยู่บ้านข้างๆกันนี้เอง ก็เลยรู้จักกันมาบ้าง ซึ้งตอนนั้นผมโดนแกล้งบ่อย(โครตๆ)เลยอ่ะนะ
พอได้เวลาเลิกเรียนผมก็เดินไปที่กิจรรมแผนกของผมเอง ซึ่งผมเลือกแผนกคหกรรม เนื่องจากว่า....อยากทำอาหารเป็นเพราะอยู่หอพักต้องไปเสี่ยงตายซื้อข้าวกล่องลดราคาข้างๆหอ...ซึ่งอย่างกะสงครามแย่งข้าวกล่องอย่างเรื่อง Ben-to (อนิเมะ) เลยครับ
"เด็กปี1เหรอ?"
เสียงหวานของรุ่นพี่คนหนึ่งทำให้ผมต้องหยุดทักทาย เขาผมยาวสวยดั่งเด็กผู้หญิงมีเรือนผมเป็นสีม่วงเข้มหม่น นัตน์ตาสีแดงจ้องมองผมอย่างสงสัย มือและแขนรู้สึกจะฉุดใครไว้อยู่ซึ้งจะใครอีกนอกจากพี่สาวผมม่วงตอนเช้าอย่างรุ่นพี่พีเบลอีกล่ะ?
"นี้! พวกนายน่ะ เปิดประตูออกมาเดียวนี้นะโว้ยยย!!" รุ่นพี่พีเบลเอยอย่างเดือดดาดก่อนจะใช้เท้าทุบประตูห้องคหกรรมจนแทบจะเป็นรอย
"กะ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ??" ผมมองคนที่เตะประตูอยู่ซึ่งท่าทางกิริยาของเธอจะแตกต่างจากตอนเช้ามาก!
"พอดีว่ากลุ่มต่อต้านกฎโรงเรียนน่ะ....เขายึดห้องคหกรรมไป เบล...ไม่ใช่สิเดริคเขาก็เลยโมโหน่ะ" รุ่นพี่ที่ฉุดพีเบลเอาไว้หันมาเอยอย่างสุภาพพร้อมบอกชื่อที่ไม่ใช่ชื่อของเจ้าตัว
" เดริคใจเย็นๆก่อน เดียวฉันช่วยพูดให้"
" หา? เซอินายคิกว่าจะเจรจากับหมอนั้นได้หรือไง?" พีเบลหันมาค้อนใส่อย่างหัวเสีย พอสังเกตดีๆนัตน์ตาของเธอไม่ใช่สีชมพูประกายแต่เป็นสีแดงฉานราวกับเลือด
" น่า.... " คนที่ชื่อเซอิเดินหยุดอยู่หน้าประตูก่อนจะเอย "นายต้องการอะไรถึงมาคอยป่วนแผนกคหกรรมนี้ล่ะหะ?"
{นั้นใคร ฉันบอกแล้วไง....ว่าฉันอยากได้ห้องนี้เป็นฐานลับของเราเอง ของพวกเรากลุ่มต่อต้านกฎโรงเรียนไงล่ะ }
เสียงทุ้มเอยตอบกลับมาจากในห้อง พร้อมเสียงหัวเหราะคิกคักเล็กน้อย
"งั้นเหรอ.....ฉันคือคณะกรรมการนักเรียนชื่อ มิคารุ เซอิ พวกนายกำลังผิดกฎข้อที่16 ที่สร้างความเดือดร้อนแก่ผู้อื่นในแผนกอยู่นะ!"
{คณะกรรมการนักเรียน?} เสียงทุ้มเอยห้วน {ใครเป็นคนเรียกนายมาห่ะ!!}
" นี้มันแผนกของฉันจะมาก็ไม่แปลก...เบลล์โทรเรียกรุ่นพี่มิเรนมาที "
" เข้าใจแล้ว " พี่พีเบลรับคำก่อนจะกดโทรศัพท์และยกขึ้นโทรทันที
" วันนี้ไม่มีเรียนแล้วนะ ทุกคนกลับบ้านไปก่อนได้เลย " รุ่นพี่เซอิหันมากล่าว
" ครับ.../ ค่ะ... " ทุกคนพยักหน้ารับหน่อยๆก่อนจะรีบหยิบกระเป๋าแล้วรีบเดินออกจากพื้นที่นี้ทันที
วันนี้มันวันอะไรหว่า.....ทำไมรู้สึกเจอแต่คนที่เรียกว่า กลุ่มต่อต้านกฎโรงเรียนตลอด?
___________________________________________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
#พูดคุย#
สั้นตามเคย....ใกล้สอบแล้วเย้---#มันน่าดีใจหรือไง??
เรื่องรีเควส เดียวจะทำเป็นตอนพิเศษให้นะคะ ตอนนี้ยังไม่มีโนะเพราะสมองยังไม่ทันได้คิดจ้า55+
แล้วเจอกันตอนหน้านะ
ใกล้สอบแล้วขอให้ทุกคนตั้งใจอ่านหนังสือมากๆ และขอให้สอบยได้ทุกคนนะคะ :)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น