คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Demon eyes - special part
Demon eyes - special part
ผมพึ่งบอกรักเขาไป..
มันเป็นเรื่องยากสำหรับผม..
และมันคงไม่แปลกที่เขาจะไม่เชื่อผม..
แต่..
ผมถนัดแสดงออกนะ..
แจบอมกำลังนั่งจ้องคนตัวเล็กกินข้าว ในขณะที่ยองแจนั่งหน้าบึ้งเพราะการที่มีคนมานั่งจ้องห้าแบบนี้มันแปลกเกินไป รีบยัดๆข้าวเข้าปากเพื่อที่จะออกไปจากร้านนี้ซักที อายคนอื่นจะแย่อยู่แล้ว คนเดินผ่านไปผ่านมามองชนิดที่ว่าไม่วางตาเลย ไม่เคยเห็นคนกินข้าวรึไงเล่า!
“นี่..เลิกมองหน้าฉันซักทีได้ไหม”
กระซิบให้พอได้ยินกันสองคน เพราะเริ่มจะทนไม่ไหวกับสายตาหลายๆคู่
“ทำไม ก็แค่มอง”
“ก็เพราะว่านายมองนั้นแหละ!”
แน่นอนว่าคงเป็นภาพแปลกประหลาด อิแจบอมที่เคยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าไม่ชอบชเวยองแจตอนนี้กลับมานั่งเฝ้าร่างเล็กกินข้าวได้ซะงั้น
มือบางยัดข้าวคำสุดท้ายเข้าปากพลางยกน้ำขึ้นดื่มตาม หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาเช็ดปากลวกๆพอเป็นพิธีแล้วลุกขึ้นจากโต้ะเดินไปจ่ายเงินค่าอาหารเช้าด้วยความรวดเร็ว
“เท่าไรครั..”
“นี่ครับรวมสองจาน”
กำลังก้มหน้าหยิบเงินแต่จู่ๆคนที่ลุกตามมาทีหลังก็ยื่นเงินให้เจ้าของร้านซะก่อน
“อะไร ไม่ต้องน่า”
ยองแจปัดมือหนาออกก่อนจะยื่นเงินตัวเองให้แทน
“ไม่ต้องไอ่ตุ้ด เก็บของนายซะ”
ถึงจะออกปากด่าตามเคยแต่วงแขนแกร่งกลับโอบรอคอของยองแจเข้ามาชิด ยัดเงินใส่มือพ่อค้าแล้วพาร่างเล็กเดินอออกจากร้านไป
“อ๋าา..ปล่อยยนะ~!”
ยองแจพยายามขืนตัวออก แจบอมลอบยิ้มพลางรั้งอีกคนเข้ามาชิดมากกว่าเดิมก่อนจะแอบจรดปลายจมูกเข้าไปฝั่งกับแก้มเนียนฟอดใหญ่..
“อิมแจบอมมมม!!!”
.
.
.
‘ผมเป็นตุ้ด’
เสียงหัวเราะดังรัวไปทั่วทั้งห้องชมรม แจ็คสันลงไปนอนขำกลิ้งอยู่บนพื้น ยูคยอมพยายามกลั้นเสียงหัวเราะแต่ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนได้ มาร์คหันมามองป้ายกระดาษที่แปะอยู่ด้านหลังของแจบอมแล้วอมยิ้มหัวเราะในลำคอเบาๆ
“เอออ หัวเราะกันเข้าไป.. อย่าให้ถึงทีกูบ้างแล้วกัน”
แจบอมทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวประจำ แน่นอนว่าจงใจนอนทับแผ่นกระดาษที่มีลายมือชเวยองแจเขียนเอาไว้
“เฮียเป็นได้ขนาดนี้เลยหรอ ยอมเดินไปเดินมาทั้งๆที่มีป้ายติดหลังว่าผมเป็นตุ้ดเนี่ย ฮ่าๆๆๆ”
แจ็คสันหวังยังคงตอกย้ำความอับอายที่เขาต้องเจอตลอดทั้งวัน แจบอมถอนหายใจทิ้งแรงพลางยกบุหรี่ขึ้นมาจุด
“ทำไงได้ว้ะ”
บ่นออกมาเบาๆ ก็ในเมื่อเผลอไปว่ายองแจแถมยังแอบหอมแก้มแบบนั้นอีก เจ้าตัวก็เลยโกรธ
“เพราะเฮียไปว่ายองแจว่าเป็นตุ้ดอะนะ ฮ่าาๆๆๆ ตลกก ฮ่าาาาๆ”
“ไอ่แจ็คมันตลกมากรึไงฮะ!”
เขวี้ยงกล่องบุหรี่ในมือใส่หัวน้องชายจอมกวนประสาท ก็คนมันติดไปแล้วนี่หว่า มันก็ดูเป็นคำพูดที่น่ารักดีออก โถ่เอ้ย..
คาบเรียนชมรมสำหรับพวกนักกีฬาบาสในตอนนี้คือเวลาพักดีๆนี่เองเพราะแข่งเสร็จไปแล้ว แจ็คสันนอนเล่นเกมส์ ยูคยอมอ่านหนังสือเช่นเดียวกับมาร์ค นอนดูทีวีไปพลางๆก็ยกนาฬิกาขึ้นมาดูอีกเดียวจะพักเที่ยง ยองแจเรียนชมรมร้องเพลงเดี๋ยวจะต้องไปรับ ถึงร่างเล็กจะโวยวายบอกไม่ให้ไปรับก็เถอะ ก็บอกแล้วว่าจะจีบนี่น่า..
เอ้ะ.. จะว่าไปแล้ว แอบไปดูหน่อยดีกว่า.. ไม่เคยได้ยินยองแจร้องเพลงเลย
คิดได้แบบนั้นจึงยันตัวขึ้นลุกออกจากโซฟาไปชมรมร้องเพลง แต่ตลอดทางเดินสายตานับสิบก็จดจ้องมาที่เขาพร้อมๆกับเสียงหัวเราะคิกคัก..ไม่ต้องสงสัยว่าเพราะอะไร ไอ่แผ่นกระดาษตัวดีที่ติดอยู่ด้านหลังเขานี่แหละ เออ หัวเราะกันเข้าไป เหอะ.. ถ้าไม่ติดว่ายองแจให้ติดเอาไว้นะ ไม่งั้นขยำทิ้งไปนานแล้ว
พาตัวเองมาถึงชมรมร้องเพลงก้เห็นว่าคนส่วนใหญ่กำลังทยอยเดินออกมาพอดี หมายความว่าจะไม่ได้ฟังยองแจร้องเพลงงั้นสิ?
“คืนนี้อย่าลืมนะยองแจ ตกลงไปไหม”
เสียงทุ้มคุ้นหูแว่วเข้ามา คืนนี้ หมายความว่างไง? ดูเหมือนว่าจะเป็นรุ่นพี่คนหนึ่งกำลังยืนคุนกับยองแจอยู่ ในขณะที่คนอื่นๆเดินออกไปกันหมดแล้ว
ชานซอง..
แล้วหมอนี่อยู่ชมรมร้องเพลงตั้งแต่เมื่อไรกัน เท่าที่จำความได้ชานซองอยู่ชมรมบาสแต่ก็ไม่ยักเห็นเข้าชมรมซักครั้ง
“ไปสิครับ พี่ชายผมทั้งคนนะ”
เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับสียงหัวเราะคิกคัก มีนัดกันตอนกลางคืนอย่างงั้นหรอ.. มันจะมากไปแล้ว สาวเท้าเข้าไปในห้องชมรม เอ่ยปากขัดจังหวทั้งคู่ทันที
“ไปไหนกันหรอครับ ผมไปด้วยสิ”
ยองแจหันควับมาหา คิ้วเรียวขมวดมุ่นพลางทำสีหน้าไม่พอใจ ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมารับแล้วไหงมายืนอยู่ตรงนี้ได้
“แจบอม.. ไม่ใช่เรื่องของนายนะ”
“ทำไมละ? ไปด้วยไม่ได้งั้นสิ?”
ชานซองหรี่ตามองแจบอมตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยกยิ้มขึ้นมาช้าๆ
“พอดีว่าคืนนี้เป็นงานเลี้ยงของชมรมร้องเพลงน่ะ นายอยู่ชมนี้ด้วยหรอ?”
ถามเสียงเรียบ สายตาคมจ้องแจบอมเขม็ง
“เท่าที่ผมรู้ ฮยองก็ไม่ได้อยู่ชมรมนี้นี่ครับ..”
“แจบอม..!! เอ่อ.. ผมกลับก่อนนะครับ ไว้เจอกันฮะ”
ยองแจถลึงตาใส่คนตรงหน้ายกใหญ่ ส่งยิ้นเจื่อนๆไปบอกลาชานซอง มือเรียวลากแขนแจบอมให้ออกห่างจากตรงนั้นทันที เมื่อไรจะเลิกทำนิสัยเหมือนหมาบ้าซักทีนะ
“คืนนี้ฉันไม่ให้นายไปนะ”
ได้ทีก็ออกปากห้ามทำเอาคนตัวเล็กแทบจะอยากหาอะไรมาทุบหัวให้เลิกนิสัยแบบนี้ ยองแจหยุดเดินก่อนจะรั้งแจบอมให้หันหน้ามาคุยกันตรงๆ
“ต่อไปนี้ นายห้าม..บังคับฉันไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม”
“ไม่เอา..”
อ่า..ให้ตายเถอะ นี่อิมแจบอมตามจีบเขาอยู่แน่หรอ ทำไมเหมือนมีแฟนที่ขึ้หึงมากๆอยู่เลยละ..
“นายกำลังทำให้ฉันปวดหัว เพราะนายเอาแต่บังคับๆๆไม่ให้ฉันทำนู้นทำนี่”
“เดี๋ยวนี้กล้าเถียงฉันหรอ บอกว่าไม่ให้ไปก็คือไม่ให้ไป”
พอคนตัวสูงบอกความในใจ ก็คิดว่าแจบอมจะฟังเขาบ้าง เลยไม่ได้เงียบเหมือนครั้งที่ผ่านมา แต่เปล่าเลย..
“แต่นี่มันงานเลี้ยงชมรมฉันนะ ทำไมฉันจะไปไม่ได้”
“แล้วชานฮยองก็ไม่ได้อยู่ชมรมนายนี่ ทำไมต้องไปด้วย หรือว่าชอบ?”
“แจบอม นายกำลังหาเรื่องทะเลาะนะ”
“ใช่สิ ชานซอง เจ้าชายของโรงเรียน สูง ขาว หล่อ ตาโต เก่งไปซะทุกเรื่อง เหอะ..”
แจบอมบ่นยาวๆพลางหันหลังไปชี้โพยชีพายโวยวายไปทั่ว ดวงตาเรียวเลยสังเกตเห็นกระดาษที่มีลายมือของเขาติดไว้ตั้งแต่ตอนเช้า.. นึกว่าจะดึงออกไปตั้งนานแล้วซะอีก..
จริงๆแจบอมก็ไม่ได้เป็นฝ่ายชอบบังคับฝ่ายเดียวนี่นะ..
“นี่.. เลิกพล่ามได้แล้ว ไปกินข้าวเถอะ..”
ยองแจพูดเสียงอ่อนลง หยิบกระดาษด้านหลังของแจบอมขยำทิ้งก่อนจะออกแรงดันไหล่หนาให้เดินอีกครั้ง
“อ่าวว.. ทิ้งทำไม? หายงอนแล้วหรอ?”
“เปล่า..ฉันอายที่ต้องเดินกับคนที่ประกาศตัวเองว่าเป็นตุ้ดอย่างนาย”
ตอบเลี่ยงๆไป ไม่อยากบอกว่าหายโกรธตั้งแต่เห็นว่ายังติดอยู่ เดี๋ยวจะได้ใจซะก่อน.. ยิ่งถ้าไปโรงอาหารสภาพนี้แล้วละก็.. คงได้ตกเป็นเป้าสายตาของใครหลายๆคนอีกแน่ๆ
แต่เอ้ะ..
“นายสูบบุหรี่มาใช่ไหม..”
กลิ่นแปลกๆที่เขาไม่ค่อยชอบแตะเข้ากับปลายจมูก ขยับตัวเข้าไปหาเพื่อที่จะดมกลิ่มให้ชัดขึ้น ไหนบอกจะเลิกแล้วไงกลิ่นแรงขนาดนี้เลิกประสาอะไรกัน
“อย่าเปลี่ยนเรื่องสิ ดมอย่างกับหมาแหนะ”
แจบอมบีบแกล้งจมูกคนตัวเล็กเล่น แต่ยองแจก็ปัดมือออก ใครกันแน่ที่เปลี่ยนเรื่อง
“อย่ามาอ้างหน่อยเลย”
“นายกำลังหาเรื่องทะเลาะ”
“นายต่างหาก!”
“ขึ้นเสียงทำไม”
“……”
ยองแจเงียบ.. ถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนจะสาวเท้าเดินนำหน้าอีกคน ไอ่คนนิสัยไม่ดีเอ้ย.. ก็ยังผิดตลอดในสายตาแจบอมอยู่ดีนั้นแหละ แต่ยังไม่ทันได้เดินหนีไปไหนไกลแจบอมก็เลื่อนหน้าเข้ามาชิด กดริมฝีปากประกบลงไปบนกลิ่มปากอิ่มแล้วผละออก
ต่อหน้าคนที่เดินผ่านไปผ่านมา..
“แจบอม..!”
เหวใส่คนข้างตัวให้พอได้ยินกันสองคน ใบหน้าเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ ทำไมทำอะไรไม่เอยฟ้าอายดินบ้างเลยเนี่ย
“ฉันไม่อยากทะเลาะกับนายในตอนที่ฉันยังจีบนายไม่ติดหรอกนะ ไปกินข้าวกันเถอะ”
“ไม่ ฉันไม่ได้หาเรื่องทะเลาะนะ!”
“โอเคๆ ฉันผิดเอง”
เลือกที่จะตัดบทก่อนจะลามปามไปมากกว่านี้ ถ้าทะเลาะกันขึ้นมาจริงๆละก็คงต้องเป็นอิมแจบอมที่ต้องตามง้ออยู่แน่ๆ เพราะคนตัวเล็กเป็นต่ออยู่นี่น่า
.
.
.
“ฉันไม่ให้ไป”
เสียงเข้มพูดประโยคเดิมย้ำๆซ้ำๆจนยองแจต้องกุมขมับด้วยความปวดหัว เลิกที่จะต่อล้อต่อเถียงกับคนหัวแข็งด้วยการเงียบพลางหันไปคุยกับแบมแบมแทน โต๊ะสีเหลี่ยมทรงยาวในโรงอาหารต่างแน่นขนัดไปด้วยเด็กนักเรียนพากันพูดคุยจอแจฆ่าเวลาเล่น แต่คงมีแค่อิมแจบอมที่นั่งทำหน้ามุ่ยเพราะคนตรงหน้าไม่สนใจเขาเลย
“ถ้านายเมาจะทำยังไงหะ..”
พึ่งรู้ว่าที่ที่ยองแจจะไปมันเป็นบาร์แห่งหนึ่ง มันไม่เหมาะกับคนตัวเล็กซักนิด ทว่าพูดไปก็เหมือนพูดลอยๆให้เสียงหายไปในอากาศแค่นั้น
“รถก็ไม่มี แล้วนายจะไปจะกลับยังไง”
และก็เหมือนเดิมยองแจสนใจแค่เพื่อนสนิทตัวเอง เขาเป็นเหมือนส่วนเกินที่มานั่งเป็นถั่วงอกริมทาง เกิดมายังไม่เคยโดนใครเมินขนาดนี้เลยแล้วก็ไม่เคยต้องมานั่งง้อใครอยู่แบบนี้ด้วย อิมแจบอมไม่เคยต้องตามจีบใครต้องตามหวงใครเลยนะ!
“เออ.. ใช่สิ้..”
ลากเสียงยาวให้อีกคนรู้ว่ากำลังจะงอนกลับแล้วโทษฐานที่ไม่สนใจกัน พูดไปยังไงก็คงไม่ฟังกันอยู่ดี ใช่สิแจบอมมันเป็นคนไม่ดีนิ ถอนหายใจอออกมาเบาๆก่อนจะพลุนพลันออกจากโต้ะไป
แบมแบมเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวโตที่ลุกออกไปด้วยสายตางงๆ
“พีแจบอมงอนรึป่าวว่ะ..”
“ช่างเถอะ”
ยองแจมองตามหลังแจบอมที่เดินออกจากโรงอาหารไปลิ่วๆ
“แปลกๆอะ ไม่เคยเห็นโหมดนี้เลย ไหงจู่ๆมาตามจีบกันได้”
“นั้นน่ะสิ..”
“ดีละแบบนี้ต้องเอาคืนให้หนัก หึหึ”
“หมายความว่าไง?”
เพื่อนตัวดีทำหน้าเจ้าเล่ห์เหมือนกำลังวางแผนการคิดครองโลกอะไรเทือกๆนั้น
“ก็ทำให้รู้บ้างไงว่านายรู้สึกยังไงที่ผ่านมาน่ะ เล่นตัวให้เยอะๆเลยยองแจ!”
เล่นตัวให้เยอะๆเลยงั้นหรอ..
----
"ฉันไม่ให้ไป"
"ไม่"
"ถ้างั้นฉันไปด้วย"
"ไม่"
"งั้นเดี๋ยวไปรับ"
"ไม่"
"...."
เสียงถอนหายใจดังออกมาจากร่างสูงครั้งแล้วครั้งเล่า ในเมื่อยองแจเอาแต่ปฏิเสธเขาซ้ำๆ ไม่ว่าจะเสนอหนทางอะไรก็แล้วแต่ คนตัวเล็กก็ยังคงยืนยันที่จะไปให้ได้
จู่ๆอิมแจบอมก็ชวนออกมากินข้าว ทั้งคู่นั่งกินบะหมี่อยู่ที่ร้านอาหารข้างถนน ร้านง่ายๆที่ยองแจบังคับให้กินแค่นี้ แถมยังโดนบ่นว่าดึกป่านนี้จะชวนออกมากินข้าวทำไมอีกต่างหาก สองทุ่มกว่าๆเองมันไม่ได้ดึกมากมายซะหน่อย
"ยอมออกมากินข้าวด้วยก็ดีเท่าไรแล้ว"
"ฉันทำได้แค่กินข้าวกินนายกับเดินตามงั้นหรอ"
คนตัวโตบ่นออกมาพร้อมกับจ้วงเส้นบะหมี่เข้าปากด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ เคี้ยวตุ่ยๆจนแก้มออก
"เมื่อก่อนฉันเป็นยิ่งกว่านายอีกนะ แค่จะมองหน้ายังยากเลย"
"แล้วใครห้ามนายมอง"
"ก็นายทำหน้าไม่พอใจใส่นี่"
"คิดไปเอง ฉันทำหน้าปกติ"
"หน้าไม่รับแขกชะมัด"
"แต่นายก็ชอบฉันนี่.."
คำพูดที่หลุดออกจากปากแจบอมทำเอายองแจแทบสำลักเส้นบะหม่ียกใหญ่ ไอ่คนหลงตัวเอง!
"ตอนนั้นฉันหลงผิดหรอก!"
"แล้วตอนนี้ละ"
"ตาสว่างแล้ว"
"ไม่รักฉันแล้วหรอ"
ฉึก.. คำถามที่ดูเหมือนจะตอบง่ายสำหรับยองแจ แต่ตอนนี้มันยากเหลือเกิน ถ้าตอบว่ายังรักอยู่ต้องได้ใจแน่ๆ อีกอย่างไม่อยากจะยอมรับหรอกนะว่าหลงตัวไปชอบคนแบบนี้ไปได้
"..ไม่"
ก้มหน้าก้มตาตอบเบี่ยงประเด็น แก้มเนียนแดงระเรื่อขึ้นมา ริมฝีปากอิ่มเม้นเข้าหากันแน่น ทำเอาคนตัวโตหัวเราะออกมาน้อยๆ
"มองหน้าฉันสิ"
"ทำไมต้องมองด้วย กินเสร็จรึยังจะได้กลับ อีกครึ่งชั่วโมงฉันต้องไปแล้วนะ”
"รีบกลับทำไม ฉันอยากอยู่กับนายนานๆบ้าง"
" หืออ..? แค่กๆๆ "
เส้นบะหมี่แทบทะลักออกมาทางจมูก อิมแจมบอมพูดอะไรแบบนี้ได้ด้วยรึไง ไม่เหมาะเลยซักนิด
"เอ้าๆ เป็นอะไร"
มือเรียวควานหาน้ำสะเปสะปะ แจบอมรีบส่งน้ำของตัวเองให้ ยองแจยกขึ้นดื่มทันที
"พูดอะไรของนาย ฟังแล้วขนลุก"
"เห็นฉันเป็นคนยังไงห้ะ"
ขยี้หัวทุยตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ เพราะแบบนี้แจบอมถึงไม่ชอบแสดงออกทางคำพูด มันไม่ค่อยเหมาะกับพวกน่าตาแบบเขาซักเท่าไร
"อ๋าา.. อย่าจับ เดี๋ยวต้องไปเจอคนอื่นอยู่นะ ผมยุ่งหมด"
ปัดมือหนาออกก่อนจะจัดๆทรงผมตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง
"นี่จะไปจริงๆหรอไง"
"ก็จริงน่ะสิ"
"ยองแจอ่าา.."
เจ้าของเรือนผมสีเทาเริ่มงอแง ทำหน้ามุ่ยส่งเสียงเหมือนเด็กๆ ซึ่งมันดูไม่เข้ากันเอามากๆ ยิ่งกว่าคำพูดเลียนๆแบบเมื่อกี้ซะอีก
"หยุดน่าอายคนอื่นเขา!"
"ฉันจะไปด้วย!"
แจบอมทุบโต้ะดังลั่น ไม่ยอมปล่อยให้ยองแจไปคนเดียวแน่ๆ
"ไม่ได้! ทำยังไงนายถึงจะฟังฉันซักที"
"นายนั้นแหละที่ไม่ฟังฉัน"
"นายนั้นแหละ!!"
"ไม่เอาน่า เราจะไม่ทะเลาะกันนะยองแจ"
"แต่นายกำลังชวนฉันทะเลาะ"
วันนี้ทั้งวันไม่เห็นจะได้คุยกันดีๆซักที ลืมไปได้เลย ไอ่เรื่องท่ีจะไม่ทะเลาะกันเนี่ย
"นายดื้อเอง"
"นี่..เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ! นายอย่ามาห้ามฉัน"
"ทำไมเล่าฉันก็จีบนายอยู่นี่ไง อีกอย่าถ้าฉันจะห้ามนายก็ห้ามขัด"
"นี่มันจีบประสาอะไร นายห้ามฉันไม่ได้หรอกนะ ฉันไม่ยอมหรอก!"
"ทำไมจะยอมไม่ได้ ฉันจะใช้กำลังห้ามนายถ้ายังพูดไม่ฟัง"
"อิมแจบอม!! นายจะใช้กำลังกับฉันงั้นหรอ!!"
เสียงทั้งคู่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ คนในร้านต่างพากันมองด้วยสายตาแปลกๆ ก็แน่ละจู่ๆก็เสียงดังลั่นร้านกันแบบนี้
"จ่ายตังด้วย ฉันจะไปแล้ว!"
ยองแจเป็นฝ่ายจบสงครามประสาทบ้าๆนี้ก่อน ขืนยังอยู่แบบนี่ต่อไปได้ตีกันตายไปข้างแน่ๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงสาวเท้าออกจากร้านทันที
แจบอมอ้าปากค้าง พลางรีบหยิบตังออกมาวางบนโต้ะด้วยความรีบร้อนก่อนจะวิ่งตามคนตัวเล็ก คว้าเอาเอวบางตรงหน้าเข้ามาขิดตัว โทษฐานขัดคนสั่งอิมแจบอม
"ทำอะไรเนี่ยย! ปล่อย!"
"หึหึ ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้นแหละ"
พูดยิ้มๆ แอบเนียนจรดริมฝีปากเข้ากับแก้มเนียนพลางลากร่างเล็กให้ไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ปล่อยนะ!! ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย!"
"ทุกวันนี่นายก็ทำท่าเหมือนโกรธฉันอยู่แล้วนิ"
ยัดยองแจกลับเข้าไปที่นั่งข้างคนขับ ทะเลาะกันข้างทางคงไม่ดีแน่ อย่างน้อยเถียงกันในรถเสียงคงไม่ดังออกไปถึงข้างนอกมากนัก
เดินอ้อมรถไปนั่งตำแหน่งคนขับ หันไปมองด้านข้างก็เห็นว่าคนตัวเล็กกำลังนั่งนิ่งหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง
งอนแน่ๆ..
โอเค.. อิมแจบอมยอมก็ได้..
"งั้นเรามาตกลงกัน.."
"..."
"เร็ว หันมาคุยกันยองแจ.."
"...อะไรเล่า พูดมาสิ"
ใบหน้าหวานหันมามองเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ยอมหันมาตรงๆ
"ฉันยอมให้ไปก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยน"
"อะไร?"
"สิบนาทีต่อไปนี้ยอมฉันหน่อย แค่สิบนาที"
"ทำไม จะทำอะไร?"
"น่า..นะ.."
.
.
.
“อืออ.. แจบอม..”
ไม่น่าเลย.. ไม่น่าตกลงข้อแลกเปลี่ยนอะไรบ้าๆนี่เลย ตอนนี้ไอ่บ้าอิมแจบอมกำลังฝังรอบสีแดงไว้ที่คอเขา!!
“นายสัญญาว่าจะไม่ขัดขืน”
พูดอู้อี้ชิดเรียวคอหอม ยองแจเชิดหน้าขึ้นเพื่อสะกดอารมณ์ คนตัวโตกดริมฝีปากแนบลงไปดูดเม้มเบาๆให้เกิดรอย.. ให้มันรู้กันไปเลยว่าชเวยองแจมีคนจองแล้ว
“แจบอม! หยุดนะ พ..พอแล้ว..”
ปากร้อนๆยังคงซนไม่เลิก เสียงหวานครางอือในลำคออย่างแผ่วเบา กำชายเสื้ออีกคนแน่น ความรู้สึกแปลกๆแล่นพริ้วเข้ามาทันทีที่สัมผัสร้อนแนบลงมา อิมแจบอม.. นอกจากจะชอบบังคับกันแล้ว ยังเจ้าเล่ห์อีกต่างหาก!
ใบหน้าหวานเบือนหนี พยายามดันไหลหนาออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“ถ้ายังมะ..อื้อออ..ไม่ปล่อย..ฉันจะโกรธนายจริงๆด้วย”
“โถ่.. ยองแจอ่า..”
ยอมผละออกจากเนื้อเนียน นึกเสียดายรสหวานๆที่ติดอยู่ปลายลิ้นไม่หาย แต่เอาเถอะเดี๋ยวจะโดนโกรธซะก่อน
"มีแต่คนที่ไม่รู้จักทั้งนั้นที่ไป ฉันหวงนายนะ"
"นายไม่รู้จักแต่ฉันรู้จัก"
"แต่ฉันไม่ไว้ใจ..โดนเฉพาะชานฮยอง.."
ตาบ้าเอ้ย ระแวงใครไม่ระแวง ระแวงชานฮยองเนี่ยนะ
"นี่! ชานฮยองมีแฟนแล้วนะ"
"อย่ามาทำให้ฉันสบายใจหน่อยเลย ชานฮยองมีแฟนตอนไหนกัน"
"ถ้านายช่างสังเกตุสักหน่อยนายคงจะรู้ว่ารุ่นพี่จุนโฮไปเฝ้าชานฮยองซ้อมบาสทุกวันทำไม"
"รุ่นพี่จุนโฮ?"
ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้จัก อยู่ชมรมเดียวกับยองแจด้วยนี่ เคยเห็นอยู่บ่อยๆเหมือนกัน แต่ไม่ได้สังเกตุอะไรมากมาย
"คราวหลังก็แหกตาดูบ้างนะ!"
คนตัวเล็กดันแจบอมให้ออกจากตัว ลากเขากลับบ้านมาทำเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ! ใจร้อน ไม่เคยฟังอะไรทั้งนั้น
"สองคนนั้นเป็นแฟนกันหรอ?"
"ก็ใช่นะสิ! คราวจะเลิกบ้าได้รึยัง!"
"ถึงยังไงฉันด็ไม่อยากให้นายไปอยู่ดี ถ้านายเมาละ"
"ฉันไม่เมาหรอกนะ!"
.
.
.
เสียงเบสหนักๆดังกระหึ่มกระแทกหูอิมแจบอม เขามานั่งเฝ้ายองแจอยู่ที่โต๊ะริมสุดของร้านนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้โวยวายอะไร เห็นว่าแค่มาสังสรรค์เลี้ยงส่งจุนโฮก็แค่นั้น คนตัวเล็กยิ้มแย้มพูดคุยกับคนอื่นๆทั่วไป นานๆทีจะหันมาสบตากับเขาบ้าง แต่เป็นการสบตาเชิงขับไล่ซะมากกว่า ยองแจไม่อยากให้แจบอมมาเฝ้า มันดูแปลกๆเหมือนพ่อไม่ยอมออกไปเที่ยวยังไงก็ไม่รู้ เพราะแบบนั้นแจบอมก็เลยยออกมาเที่ยว แค่บังเอิญเป็นที่เดียวกับยองแจมาเท่านั้นเอง...
และนั้นก็เป็นเหตุผลที่ยองแจคอยถลึงตาใส่เขาอยู่เป็นระยะๆ
เวลาผ่านไปก็เริ่มหาว มานั่งเงียบๆคนเดียวแบบนี้ก็ชักง่วง จะเอาบุหรี่ออกแบบสูบก็ไม่ได้เดี๋ยวยองแจเห็น ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆ ร่างบางก็ยังไม่มีท่าทีแปลกๆหรือมีใครมาเกาะเกะให้โมโห คงเป็นเพราะรอยที่คอคนตัวเล็กด้วยแหละ อีกอย่างไม่มีใรไม่เห็นอิมแจบอมที่นั่งทำตาขวางอยู่มุมร้าน แบบนี้ใครจะกล้ายุ่งกับยองแจละจริงไหม?
ปิดเปลือกตาพักสายตาซักพัก อยู่นิ่งๆมาชั่วโมงกว่าๆมันน่าเบื่อ หลับตาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยก็หันไปมองคนตัวเล็ก ทว่าชเวยองแจของเขาควรจะนั่งอยู่ที่เดิม ตอนนี้หายไปไหนแล้วละ? หรี่ตามองก็เห็นว่ายองแจกำลังเดินสะเปสะปะลุกขึ้น เหมือนจะเมาเข้าซะแล้ว
เผลอแปปเดียวเมาเแอ่ไม่รู้เรื่องเลย ถ้ารู้ว่าคออ่อนขนาดนี้ไม่ให้มาตั้งแต่แรกซะก็ดี แจบอมลุกขึ้นเดินตรงดิ่งไปหาทันที
"นึกอยู่แล้วว่าต้องเจอนายที่นี่"
เสียงทุ้มของรุ่นพี่ในชมรมทักทายขึ้นมาในขณะที่กำลังเดินไปถึง แจบอมไม่สนใจอะไรมากตรงไปรั้งตัวยองแจขึ้น พร้อมๆกับเอยทักทายท่ามตาสายตาของคนอื่นๆ
"แล้วฮยองไม่คิดจะเลี้ยงน้องในชมรมเหมือนพี่จุนโฮบ้างหรอครับ"
"เลี้ยงพวกนายฉันก็ได้หมดตัวพอดี ถ้าคออ่อนเหมือนคนที่นายอุ้มอยู่ก็ว่าไปอย่างนะ"
ตอบเสียงเรียบพลางหัวเราะเบาๆ ถ้าเลี้ยงไอ่พวกชมรมบาสคงหมดตัว แจ็คสันคนเดียวก็พาลพาพินาศไปทั้งร้านแล้ว
"แต่ถ้านายอยากจะลองก็ได้นะ นัดมาเลยทั้งทีม ไหนๆก็จะมาแทนพวกฉันอยู่แล้วนี่"
"เอาไว้วันหลังแล้วกันครับ วันนี้ผมคงไม่ว่าง ยองแจกลับบ้าน”
"ม่ายยย~ นายมีสิทธิรายยมาสั่งหาาาาา~ ฉันบอกว่าไม่ต้องมาางายยยยย~”
คนตัวเล็กงอแงตอบพร้อมกับพยายามขืนตัวออกจากวงแขนแกร่ง รวมถึงคนอื่นๆที่มองแจบอมด้วยสายตางงๆ
"เมาแล้วนะ รู้ตัวไหม"
แจบอมพยายามไม่ใช้อารมณ์กับอีกคน รั้งเอวบางเข้ามาชิดเพราะยองแจเอาแต่ดิ้น ไม่อยากโมโหใส่ตอนเมาเท่าไร ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากประตูคนตัวเล็กก็ทำท่าจะเลื่อยลงไปกองอยู่กับพื้นเลยตัดสินใจช้อนขึ้นมาอุ้ม
"อ๋าาา~ ปล่อยยย~ ไอ่คนนิสัยไม่เดดดด~"
การที่ต้องยืนอุ้มร่างบางคุยกันกลางผับคงไม่ดี หัวทุยโอนเอนมาซบอกแกร่ง ส่งเสียงอู้อี้ออกมาเบาๆ สภาพนี้คงต้องรีบพากลับก่อน
"เนน้~ ฉันต้องเล่นตัวให้นายรู้สึกเหมือนที่ฉันเคยเป็นบ้างงง รู้หม้ายยย~"
"หึ..ยองแจ เมาแล้วเป็นแบบนี้หรอ"
ทำแบบนี้เป็นด้วยรึไง แค่นี้ก็ห่วงจะแย่อยู่แล้ว
ถ้าพากลับบ้านแล้วจะดูแลตัวเองได้ไหมเนี่ย.. พูดยังไม่รู้เรื่องเลย สาวเท้ายาวๆไปที่รถพร้อมกับเสียงใสๆที่เอาแต่ออกปากโวยวายไปตลอดทาง
"แจจจจบอมมมมมมม~"
"เงียบน่า.."
เริ่มปวดหัวตุบๆเพราะเสียงที่ตะโกนอยู่ข้างหูไม่เลิก หนักก็หนัก ไอ่อ้วนเอ้ย..
"แจจจจจจจจจจจบอมมมมมมมมมมมม~~~ ปล่อยเค้าาาาา~~!"
"หืม?..เมาแล้วพูดเพราะรึไง.."
สองเท้าหยุดอยู่หน้ารถตัวเอง ยกยิ้มขึ้นมาน้อยๆเพราะสรรพนามน่ารักๆที่อีกคนใช้พลางล้วงกุญแจรถออกมาเปิดรถ
"ไม่ปายยย เค้าจะกินต่ออ~~"
"ยองแจ เข้าไป"
พยายามดันร่างเล็กให้เข้าไปนั่งบริเวณเบาะหลัง แต่เจ้าตัวก็ขืนตัวไว้ไม่เลิกเลยจำเป็นต้องออกแรงกดไหล่บางให้นอนลงไป พร้อมกับย้ายตัวเองเข้าไปคร่อมทับร่างบาง
"ถ้ายังโวยวายอีก ปล้ำจริงๆด้วย"
แกล้งพูดขู่เผื่อจะยอมลดเสียงลงและยอมเชื่อฟังบ้าง แต่ทว่า..ยองแจกลับนิ่งแล้วจ้องตาแจบอมด้วยท่าทีสงสัย
"แบบนั้นคนเป็นแฟนเค้าทำกันนะ! นายไม่ใช่! ออกไปเลยยย~~"
ยังคงโวยวายเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล มือเรียวออกแรงดันไหล่หนา แต่ดันเท่าไรก็ไม่มีท่าทีว่าจะขยับซักนิด
เพราะไม่มีแรงเลยต่างหากละ..
"ไม่เป็นก็ทำได้ ลองไหมละ.."
"ไม่~! ไม่ต้องมายุ่งกับเค้าาา~! ออกไปเซ่~"
"อา..หนวกหูชะมัด..โอ้ยๆ อยู่ดีๆได้ไหมเนี่ย!"
แจบอมยกมือขึ้นกันหมัดเล็กที่ยองแจกำลังกระหนำใส่ไม่ยั้ง กล้าดียังไงมาขัดขวางชเวยองแจกันห้ะ!!
"นี่ๆๆ จะปล่อยไม่ปล่อย~!"
"ยองแจ นายเมามากรู้ตัวไหมเนี่ย!!"
ปึก!!
ฝ่ามือเรียวตะปปเจ้ากับซีกหน้าของแจบอมเข้าจังๆ.. หมายความว่าเมื่อกี้เขาโดนยองแจตบสินะ
"ฮ่าาๆๆ สมน้ำหน้า คิกคิก"
พอเห็นคนตัวโตทำหน้าหวอก็หยุดลงไม้ลงเมื่อส่งเสียงหัวเราะออกมาดื้อๆ
อะไรกัน ได้ตบหน้าแล้วอารมณ์ดีงั้นสินะ คงอยากทำมานานแล้วสินะ จะเมามากเกินไปแล้ว
"อะ อยากตบก็ตบให้พอใจแล้วกลับบ้านกัน"
ถึงแจบอมจะพูดไปแบบนั้น แต่มือเรียวกลับยกขึ้นมาบีบแก้มตรงหน้าสนุกมือ
"นี่~~!!"
"อ๋าาาๆๆๆ! เจ็บนะ ไอ่ตุ้ดดึงแก้มฉันทำไมเนี่ย~"
"ฮ่าาๆๆๆ"
"ฉันจะไม่ยอมให้นายเมาอีกเลยคอยดู!! โอ้ยยย~"
ใบหน้าคมโน้มลงไปตามแรงดึง ถึงจะเจ็บแต่ก็ยอมร่างเล็กอยู่อย่างนั้นจนปลายจมูกชนเข้ากับแก้มเนียนสีฝาดเบาๆ
แจบอมฝังปลายจมูกเข้ากับแก้มนิ่มพลางสูดกลิ่นหอมอ่อนๆประจำตัวเข้าเต็มปอด
ปึก!!
"อ๋าา เจ็บบนะ"
และนั้นก็ทำให้ยองแจตะปปมือเรียวเข้ากับซีกหน้าอิมแจบอมอย่างจังอีกครั้ง ถึงจะเมา แต่จิตใต้สำนึกลึกก็ไม่อยากให้แจบอมทำแบบนี้ มันทำให้เขาสับสน..
"แจบอมนิสัยไม่ดี~!"
พูดตอบด้วยน้ำเสียงงอนๆ
"ฉันนิสัยไม่ดีหรอ?"
"มากๆ! นายน่ะ..ใจร้าย!!"
"งั้นหรอ.."
"ชอบแกล้ง..เสียใจนะ.."
"...."
"นายบอกว่า..ไม่ชอบ..ฮึก.."
"....."
"ไม่ชอบฉัน.."
จู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ แจบอมนิ่ง เพราะไม่คิดว่ายองแจจะ ร้องไห้.. ร่างเล็กยังคงงอแงพูดเรื่องที่เก็บไว้ในใจมานาน
"นายบอกว่าฉัน.. ไม่ดี"
"พอน่า.."
" ฮึก.. "
จากที่โวยวายเสียงดัง ตอนนี้กลับนอนร้องไห้เงียบๆ เสียงสะอื้นเบาๆดังออกมาทำเอาแจบอมรู้สึก.. โหว่งๆในใจแปลกๆ
"ฉันบอกไปแล้วไง..ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น"
"....."
"ฉันชอบนายนะยองแจ.. หรือมันจะกลายเป็นรักไปแล้วก็ไม่รู้.."
ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่หลงรักตาตี่ๆ จมูกเล็กๆ แก้มอูมขาวๆน่าฟัด ปากแดงน่าจูบแบบนี้เข้าซะแล้ว
" ฮึก.. แจบอมโกหก.."
น้ำเสียงงอนๆปนกับเสียงร้องสะอึกสะอื้นตอบกลับมา ลึกๆแล้วยองแจยังไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่คนตรงหน้าพูด เพราะที่ผ่านมาเขาทำให้ต้องเสียใจอยู่ตลอด
"จะให้ทำยังไงถึงเชื่อ.."
แขนแกร่งโอบรอบตัวยองแจเข้ามากอด พูดไปตอนนี้เหมือนว่ายังไงก็คงไม่เข้าใจ เอาแต่ร้องไห้ท่าเดียว
“แจบอมใจร้าย..”
“ ขอโทษ..”
ไม่รู้ว่าพอหายเมาแล้วร่างเล็กยังจะคำนี้ที่เขาพูดได้ไหม แต่ถึงยังไงเขาก็พร้อมที่จะพูดคำนี้ซ้ำๆ ไม่ว่ายองแจจะอยากฟังหรือไม่ก็ตาม
“ยองแจ..ขอโทษนะ..”
“ แจบอมม..”
“ หื้มม..”
“ เค้า..ปวดฉี่..”
!!!!!
อ๋า..ให้ตายเถอะ พูดซึ้งๆทั้งหมดไปเพื่ออะไรกัน นี่ยองแจไม่ได้รับรู้สิ่งที่เขาสารภาพไปเลยใช่ไหม ส่ายหัวให้กับคนในอ้อมกอดเบาๆ
“โอเคๆ กลับบ้านกันเถอะ”
.
.
.
หนัก..
“รู้ตัวไหมเนี่ยว่าอ้วนขึ้น”
พูดขึ้นมาลอยๆในขณะที่พยายามเปิดประตูบ้านตัวเองด้วยความยากลำบาก เพราะต้องคอยประคองยองแจเอาไว้
“แจบอมม..เร็วๆ
แก้มเนียนเซเข้ามาซบทำเอาต้องคอยสงบสติอารมณ์ เดี๋ยวพ่อจับปล้ำให้สร่างเมาเลยนิ.. ยองแจดูไม่ค่อยสบายตัว คงอยากรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำให้สดชื่นขึ้น
“..ปวดหัวว”
นั้นไง เริ่มงอแงแล้ว มือหนาเปิดประตูเสร็จก็อุ้มอีกคนเข้าไปในบ้านหวังว่าพอตื่นมาคงไม่โวยวายหรอกนะพามาบ้านแบบนี้
“เข้าห้องน้ำเองได้ใช่ไหม”
วางคนตัวเล็กลงในห้องน้ำ ยองแจไม่ตอบอะไร ทำแค่ดันๆแจบอมออกห่างเป็นเชิงไล่เบาๆ ทีแบบนี้ละทำเป็นมีสติกะจะอาบน้ำให้ซะหน่อย..
ยอมผละออกมาแต่ก็ไม่ได้ล็อคประตูห้องน้ำเอาไว้ หันมาจัดข้าวของในห้องตัวเอง เพราะว่ามันรกซะเหลือเกิน ปัดๆกองเสื้อผ้าให้ลงไปกองอยู่บนพื้น ที่จริงไม่จำเป็นต้องพายองแจมานอนบนเตียงรกๆของเขาก็ได้ แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้อิมแจบอมก็ดูแลยองแจไม่สะดวกน่ะสิ
เคร้งง~
เสียงดังของอะไรบางอย่างดังลั่นออกมาจากห้องน้ำ ร่างสูงรีบเด้งตัวขึ้นไปทางต้นเสียงทันที
“ยองแจ..ทำอะไรนะ..”
เจ้าตัวนอนพุบอยู่กับอ่างอาบน้ำ บนพื้นมีเศษแก้วกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด คงเผลอไปปัดมันตกลงมา ยังดีที่ว่าไม่มีเลือดตกยางออก
“ร้อนน..~”
คนตัวโตถอนหายใจทิ้งเบาๆ สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ยอมให้ยองแจไปเมาแบบนี้ที่ไหนแน่
“แจบอมมมม~”
“ครับๆ อยู่นี่ไง”
เสียงหวานเริ่มโวยวาย แจบอมรีบขยับตัวเข้าไปช้อนร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอดพาไปนอนบนเตียง ก่อนจะเดินไปเก็บเศษแก้ว อิมแจบอมไม่เคยดูแลใครขนาดนี้เลยนะเนี่ย..
“ อื้ออ.. ร้อน.. แจบอมม”
อะไรอีกละ ถ้าไม่ติดว่าคนที่งอแงอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ชเวยองแจละก็ โดนถีบออกจากห้องแน่ รีบโกยเศษแก้วไปทิ้ง หันหลังมาอีกทีร่างบางก็เดินโซซัดโซเซมาอยู่ตรงหน้าซะแล้ว
“ทำไมไม่อยู่ดีๆ เดี๋ยวก็ไปทำอะไรแตกอีกหรอก”
“อาบน้ำ.. แจบอม อยากอาบน้ำ”
ไม่พูดเปล่า ยองแจขยับตัวเข้าไปหาคนตัวโต ซบในหน้าเนียนเข้ากับไหล่กว้าง..
ตาย.. ตายแน่ๆ สงบไว้แจบอม.. สงบไว้ ยองแจเมา อย่าเผลอไปทำอะไรไม่ดีเด็ดขาด ถึงตอนนี้จะเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้แล้วก็เถอะ เล่นมากอดมาซบแบบนี้ใครจะทนละครับ
“ไว้พรุ่งนี้นะ นอนก่อน”
“ งื้ออ..เค้าร้อน..แจบอมอาบน้ำให้หน่อย..”
!!!!
แม่ง.. ไม่ทนละว้อยยย!!!
.
.
.
อืมม..
ปวดหัว.. ปวดตัว ปวดไปหมด..
ยองแจค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ หรี่ตาลงสู้แดดอ่อนๆที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง ขยับตัวไล่ความเมื่อล้าจากเหตุการณ์เมื่อคืน..
อืมม.. เดี๋ยวนะ..
เมื่อคืน..
ภาพของคนตัวโตที่กำลังขยับตัวเข้าออกอยู่กับตัวเองฉายแวบเข้ามา แรงโหมกระหนำลงมาซ้ำๆที่เขายังจำได้ดี..
เมื่อคืน!!!
ฟุบ!!
เด้งตัวสุดแรงพร้อมกับสติที่ค่อยๆไหลกลับมา แต่เพราะอ้อมแขนของใครบางคนทำให้หัวชนเข้ากับคางแหลมๆ
"โอ้ยย.."
ไม่จริงน่า.. เรื่องเมื่อคืนแค่ฝันไปมั้ง.. เขากับแจบอมคงไม่ได้..
แขนแกร่งหนักๆพาดอยู่บนเอวบาง รู้สึกอยากวาร์ปหายตัวออกจากตรงนี้ไปให้รู้แล้วรู้รอด ร่างกายเปลือยเปล่าทั้งคู่แบบนี้ ไม่ต้องเดาให้ยากเลย ไหนจะความรู้สึกปวดๆบริเวณสะโพกอีก
ช้อนมองเจ้าของเรือนผมสีเทา เจ้าตัวยังคงหลบตาพริ้ม สายตาพลันเหลือบไปเห็นรอยเล็บเล็กๆกลางหน้าอกแกร่งลากยาวไปถึงช่วงไหล่หนา ไม่ต้องเดาเลยว่าฝีมือใคร..
รอบแดงๆจากเดิมที่มีแค่บริเวณซอกคอ บัดนนี้มันกลับมีอยู่เต็มตัวไปหมด..
“แจบอมม..”
กะจะตะโกนปลุกด้วยความโมโห แต่ทว่าเสียงที่เปล่งออกมากลับแหบแห้งไปหมด โอ้ยย.. เสียงหายไปไหนหมด..
เลือกที่จะเขย่าตัวอีกคนแรงๆแทน เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆแน่ๆ
“ อือออ..”
“ตื่นเดี๋ยวนี้นะ แจบอมม!”
ขืนตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นๆ พยายามลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากคว้าเอาหมอนข้างตัวมารัวตีใส่คนฉวยโอกาสไม่ยั้งทันที
“โอ้ยยย..ยองแจจ ทำอะไรเนี่ย”
“นายทำอะไรห้ะเมื่อคืน!!”
“หยุดตีก่อน โอ้ยยย”
จู่ๆก็ถูกปลุกด้วยวิธีป่าเถื่อนไม่ทันได้ตั้งตัว ยกมือป้องตัวเองข้างหนึ่ง อีกข้างพยายามยื้อหมอนในมือยองแจเอาไว้
“นายมันสัยไม่ดี! ไอ่คนทะลึ่ง! คนไอ่..บ้า!!!!”
“ยองแจ นายเริ่มเองนะ!”
มือเรียวหยุดกึก ดวงตาเล็กๆนั้นเบิกกล้างออกด้วยความอารมณ์อึ้งๆ..
เขาเริ่มหรอ..
ไม่..
“ไม่เชื่อหรอก! ยังมีหน้ามาบอกว่าฉันเริ่มอีกหรอ!!”
รัวหมอนใส่แจบอมไม่ยั้งอีกครั้ง กล้าดียังไงมาบอกว่าเขาเริ่มก่อน ชเวยองแจไม่มีทางทำแบบนั้นแน่!
“ก็นายเมานี่ โอ้ยยย”
พูดยังไงก็ไม่ฟัง เลยจัดการรวบเอวบางเข้ามาหาตัวแล้วพลิกตัวอีกคนให้นอนลง รั้งมือเล็กติดกับเตียงทันที
“ปล่อยยนะ! คนฉวยโอกาส!”
“ยองแจฟังก่อน”
“ไม่!! ปล่อย!”
“ยองแจ ฉันขอโทษที่ฉันคุมตัวเองไม่ได้ แต่ฟังก่อนได้ไหม”
“ฟังอะไร! นายจะบอกนายไม่ได้ทำรึไง!”
“ฉันทำจริง แต่..”
“นั้นไง!! แล้วจะให้ฉันฟังอะไรอีก!!”
“โอ้ยยยย ยองแจอ่าา..โอ้ยยยๆๆ”
ทำไมยองแจกลายเป็นแมวป่าแบบนี้ได้ละ เมื่อคืนยังเป็นแมวน้อยน่ารักเชื่องๆอยู่เลย พยายามหลบหลีกกำปั้นเล็กแต่ก็ไม่วายโดนตีไปหลายที โอเคๆๆ อิมแจบอมยอมก็ได้ว้ะะ
“พอแล้วๆ ฉันยอมรับผิดก็ได้ๆ”
“..สรุปว่านายทำจริงๆใช่ไหม!”
ดวงตาเรียวจ้องเขม็ง สีหน้าฮึดฮัดพร้อมจะระเบิดใส่เขาได้ทุกเมื่อ แจบอมทำได้แค่มองคนตรงหน้าด้วยความระแวงเป็นหมาหง่อย ก่อนจะพยักหน้ารับเบาๆ
“ขอโทษ..”
“…..”
ร่างบางนิ่งไม่รู้จะทำยังไงดี ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางเบือนหน้าหนี
“เมื่อคืนนายเมามาก ฉันก็เลยพากลับ นายคงไม่รู้ว่านายทำอะไรลงไปเอาเป็นว่าผิดที่ฉันเองที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”
“นายพูดเหมือนฉันผิดเลยนะ..”
“เปล่านะ..”
แจบอมขยับเข้าไปใกล้ ดึงอีกคนขึ้นมานั่งบนตักพร้อมกับเอาคางเกยไหล่เนียนไว้เบาๆ พยายามออดอ้อนให้ยองแจอารมณ์เย็นลง
“ขอโทษนะ ฉันเป็นแบบนี้แหละ..ฉันไม่ค่อยคิด ขอโทษ”
“…..”
ยองแจเม้มปากเข้าหากันเน้น ไม่เคยเจอแจบอมโหมดนี้เลย มันทำให้หัวใจกระตุกแปลกๆ.. แล้วมันก็รู้สึก..อุ่นแปลกๆด้วย..
“ไม่โกรธใช่ไหม..”
“..ช่างเถอะ”
“ยองแจอ่าา.. เค้าขอโทษแล้ว หายนะ นะๆ”
เค้า.. เค้างั้นหรอ! อิแจบอมแทนตัวเองว่าเค้า.. แน่นอนว่ามันฟังดูแปลกอีกนั้นแหละ แต่มันก็ทำให้คนตัวเล็กหน้าแดงขึ้นมาได้ไม่น้อยเลย
“ไม่ต้องทำเป็นพูดเลย ปล่อย อึดอัด..”
“น้าา..นะครับ..”
ครับอีก! คราวนี้หน้าแแดงลามไปถึงใบหูเล็กจนแจบอมหัวเราะน้อยๆ เห็นแบบนี้เลยเพิ่มสกิลอ้อนเข้าไป ถูไถปลายจมูกไปมากับแก้มเนียมพร้อมกับพูดเสียงหวาน
“ที่ทำไปก็เพราะรักนะ..”
“…..”
อยากระเบิดตัวเองทิ้ง.. ทำไมเมื่อคืนไปทำอะไรมารึไง ทำไมถึงกลายเป็นหมาน้อยขี้อ้อนแบบนี้ อิมแจบอมที่ชอบโวยวาย ขี้โมโห ชอบบังคับหายไปไหนแล้ว
“หน้าแดงหูแดงหมดแล้วยองแจ มันทำให้ฉันอยาก..กินนายอีกรอบนะ..”
“อ..ไอ่บ้า! ทะลึ่ง!”
ศอกกลับบไปให้คนที่กอดเขาจากด้านหลังเบาๆพลางเบือนหน้าหลบปลายจมูกซนๆกับปากร้อนที่เอาแต่นัวเนียไม่เลิก
“เป็นแฟนกันไหมยองแจ..”
“..ถ..ถามอะไรของนาย คิดว่าฉันได้ง่ายมากรึไงห้ะ นายพึ่งจีบฉันได้ไม่กี่วันเอง!”
โวยวายกลบเกลือนความรู้สึก จู่ๆมาถามแบบนี้ไม่คิดว่าจะเขินบ้างรึไง
“เปล่า ฉันแค่อยากรับผิดชอบเรื่องที่ฉันทำลงไป”
“แบบนี้มันมัดมือชกชัดๆ..”
“ถ้าไม่เป็นแฟน งั้นเป็นเมียแทนก็ได้”
“เมียหรอ.. นี่แหนะ! อื้ออ..”
หันไปประเคนกำปั้นลงไปบนเรือนผมสีเทาแรงๆ แต่กลับถูกแจบอมฉกจูบกลับมา ร่างเล็กถูกดันลงไปบนเตียงนุ่มอีกครั้ง บดจูบร้อนแรงเข้ากับกลีบปากนุ่ม ตวัดเกี่ยวลิ้นเล็กเข้ามา ดูดดึงจนเสียงหวานเผลอครางอือ แรงทุบเบาๆที่หน้าอกทำให้แจยอมยอมถอนจูบออกพลางใช้ลิ้นไล้เสียน้ำใสๆที่ไหลเยิ้มออกมาจากมุมปากร่างเล็ก
“นายมันเจ้าเล่ห์!”
“หึหึ แล้วรักไหมละ..”
“ไม่!!”
“ไม่เชื่อ..ไม่รักแล้วทำไมหน้าแดง..”
“ก..ก็มันร้อน..”
“ฉันเปิดแอร์อยู่นะ..”
“ก็..”
ยองแจอึกอักไม่รู้จะแก้ตัวยังไง หลบสายตาคมที่เอาแต่จ้องหน้าอยู่อย่างนั้น
“ยังไม่เป็นแฟนกันก็ได้ ฉันจะจีบนายไปเรื่อยๆ ขอแค่กำลังใจหน่อย..”
“….”
“ว่ายังไงง..?”
“อ..อืมม..”
“อืมอะไร?”
“ก็..ฮึ้ยย! นายก็รู้!”
“รู้อะไร??”
แจบอมแกล้งทำท่าลอยหน้าลอยตา ยิ้มหวานจนยองแจอยากหาค้อนมาทุบ จะทำให้เขินไปถึงไหนกัน!
“ ก็รักไงเล่า!”
“ รักอะไร?”
“โอ้ยยย! ..ก็รัก..แจบอมไง”
“หึหึ..”
คนตัวเล็กหน้าแดงจัด ยกมือปิดหน้าตัวเองอย่างอายๆ นอกจากจะเล่นตัวไม่สำเร็จแล้วยังต้องมาพูดอะไรแบบนี้อีก ให้ตายเถอะ
“ฉันก็รัก.. ยองแจนะ..”
“ฉันจะจีบนายไปเรื่อยๆจนถึงวันที่นายพร้อม พร้อมให้ฉันดูแลนายทั้งชีวิต..”
ต่อให้นานแค่ไหนก็ยอม ขอแค่คนตัวเล็กยอมยิ้มให้เห็นอยู่แบบนี้ ยอมอยู่ให้เขาจีบอยู่แบบนี้..
“แอวะ..”
แกล้งเบ้ปากใส่คำพูดหวานๆเลียนๆ ก็มันไม่เหมาะกับแจบอมนี่นา..
“ไม่เชื่อหรอ? คอยแล้วกัน”
“ก็ได้… ฉันจะรอดู”
จะรอดูว่าจะแจบอมจะจีบเขาได้นานแค่ไหน จะรอจนกว่าแจบอมจะเลิก จะอยู่ให้แจบอมจีบตลอดไป..
---------------
อ่านเรื่องนี้เวอร์ชั่นฟิคยาวได้ที่ demons #demon2jae
ความคิดเห็น