คลังเก็บของ[Maiha-chan Only!!!]

ลำดับตอนที่ #83 : Marine

Application 

Kósmima

"….หนวกหูเสียจริง….เพราะแบบนี้ไงล่ะ มนุษย์ถึงได้น่ารำคาญ….."

บทตัวละคร :: ตัวร้าย...

ชื่อ ::  มารีนน์(Marine)

ชื่อเล่น/โค้ดเนม ::ลิเนียร์(Linear)

บ้านเกิด : นากิลเน่

อายุ :: 27

อัญมณีประจำตัว :: แซฟไฟร์(Sapphire)

ของที่พกไว้ :: ตลับแป้ง(เป็นตลับแป้งเก่าๆ ที่ไม่มีแป้งแล้ว ตรงที่ควรจะมีแป้งกลับเป็นแร่ซัฟไฟร์ติดอยู่แทน และกระจกของตลับแป้งจะแตกๆเหมือนโดนอะไรกระแทกมา)

อาวุธ :: คาตานะสีฟ้า(ไม่มีฝักดาบ เอาออกมาทีก็จะมาแบบในรูปเลย และไซส์มันยาวมากๆ)ประมาณนี้ฮะ จิ้ม

พลังอัญมณี :: ตัดพลังเวทย์ :มีพลังที่สามารถฟันเวทย์ทั้งหลายทิ้งได้อย่างง่ายดาย ถ้าอยากจะโจมตีเธอ ก็ต้องใช้การโจมตีทางกายภาพเอา ไม่ก็ใช่เวทย์ที่ส่งผลต่อเธอโดยตรงจะได้ผล 

โดยตัวดาบ เวลาฟันจะสีแสงสีฟ้าออกมารอบๆตัวใบดาบ และแสงนี้แหละที่ทำลายเวทย์ของอีกฝ่าย

เธอเรียกดาบของตัวเองว่า"ดาบสังหารพ่อมด"

ภูตประจำตัว ::

 คอร์ล่า(Collar) เป็นภูติM…………เรียกมารีนน์ว่าราชินี ชอบที่จะให้ราชินีดึงโซ่ล่ามคอ……….เป็นพวกรักราชินีจนวิกลจริต ถ้าเป็นคำสั่งราชินี ฮีพร้อมทำทุกอย่างพร้อมรอยยิ้มอันโรคจิตนั่น..

ลักษณะนิสัย : หญิงสาวขี้เซา ชอบนอนเป็นชีวิตจิตใจ เวลาว่างไม่ทำอะไร ก็จะนอน…เป็นคนที่ปกติจะดูเหมือนง่วงนอนตลอดเวลา หน้าเนือยๆ หาวบ่อยๆ  ไม่ชอบเสียงดังๆ โดยเฉพาะเสียงคน เพราะเธอจะรู้สึกปวดหัวแปล๊บๆและรำคาญอย่างมาก ปกติเธอจะเป็นเงียบๆ เหมือนคนเพิ่งตื่นนอน ไม่ค่อยพูดอะไร พูดก็พูดสั้นๆ ชอบอยู่คนเดียว เป็นคนเอื่อยๆ ดูเมาๆมึนๆ ดูไม่มีอารมณ์จะทำอะไร สั่งอะไรขออะไรค่อยทำให้ ไม่ค่อยโกรธใครง่ายๆ ยกเว้นแต่ว่ามาทำให้เธอหนวกหูจริงๆ แต่จริงๆ เธอเป็นคนอารมณ์ร้าย ถ้ามีคนมาทำให้เธอโกรธ(โดยเฉพาะมาโหวกเหวกตรงหน้าเธอ) เธอจะมีสีหน้าที่ดูเเล้สรู้เลยว่าโมโหมาก พูดเสียงเย็นๆ ดุๆและเธอจะเอาดาบของตัวเองฟาดอีกฝ่ายไปเลยโดยไม่ลังเล(เป็นพวกดาบไวกว่าปาก) เป็นคนที่ไม่ควรทำให้โกรธซักเท่าไหร่ เพราะถ้าโกรธ เจ้าตัวไม่สนใจหน้าอินหน้าพรหมเลยแม้แต่น้อย  เป็นคนที่ทำอะไรไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่นัก จริงๆค่อนข้างเอาแต่ใจ ถ้าเป็นเรื่องที่ตัวเองคิดว่าถูกต้อง เจ้าตัวก็จะทำตามนั้น เป็นคนเงียบๆที่เหมือนกับจะเก็บความลับบางอย่างไว้ตลอด ไม่ชอบให้มาถามเรื่องของตัวเองเลย ชอบใส่เสื้อโค้ทยาวๆเหมือนกับผู้ชาย บางครั้งชอบทำตัวเหมือนผู้ชาย ไม่กลัวอะไรแบบที่ผู้หญิงควรจะกลัวกัน และคอมม่อนเซ้นส์บางอย่างของผู้หญิงก็ไม่มี เช่นเรื่องรักสวยรักงาม

เป็นคนตรงๆ ไม่อ้อมค้อม อยากพูดอะไร เธอพูดเลย ไม่มีเกรงใจ

เธอเป็นคนทิฐิสูง ไม่ค่อยฟังใครนัก ไหวพริบถือว่าดี และใจเย็น ไม่ค่อยลนนัก ถือเป็นคนเก่งคนนึงเลย ถ้าไม่นับเรื่องทิฐิที่สูงเกินไป เเละเธอเป็นพวกเกลียดความพ่ายเเพ้ขั้นรุนเเรง เจ้าตัวถือคติ ถ้าเเพ้นี่ขอตายดีกว่า(เดี๋ยวได้ตายจริงๆหรอก=_= )

ไม่ค่อยสนใจกาลละเทศะนัก ยิ่งเรื่องอายุยิ่งไม่สนใจ เกลียดคนแก่ๆมากกกกกกกกก เพราะเรื่องในอดีต

ลักษณะการพูดจา :: เรียกแทนตัวเองว่า ข้า เรียกแทนคนอื่นว่าเจ้า ไม่มีคำลงท้าย คำพูดก็จะประมาณ “สวัสดี………………….มีอะไรรึ?” “ข้าง่วงแล้ว ขอไปนอนก่อนนะ……” “อยากให้ช่วย อือ….โอเค..”เสียงจะเนือยๆเหมือนเพิ่มตื่นนอนตลอด แต่เวลาโมโห เสียงเธอจะชัดเจน และเย็นๆจนน่าขนลุก ประมาณ“หนวกหูจริง เจ้าน่ะ หุบปากไปซะ”

รูปร่างหน้าตา : หญิงสาวร่างสูง ผมยาวดำขลับ นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกาย ใบหน้าสวยมีเสน่ห์ สีหน้านิ่งไม่เหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีตลอดเวลา

ส่วนสูง/น้ำหนัก ::175/62

ประวัติ :: หญิงสาวจากเมืองนากิลเน่ เมื่อก่อนเธอเป็นลูกสาวของร้านตีเหล็กเล็กๆแถวๆชานเมือง เธอก็ใช้ชีวิตอย่างสงบดี และรักครอบครัวของตัวเองมากๆ ยกเว้นเสียแต่ว่าเธอเกลียดลุงของเธอที่มาอาศัยอยู่ที่ร้านนี้มาตั้งแต่ยังเด็ก ที่เอาแต่เมาและพูดจาถากถางพอแม่ด้วยเสียงอันน่าหนวกหูของเขาแถมยังงอมืองอเท้า ไม่ช่วยอะไรทั้งๆที่บ้านตัวเองก็ไม่มีกินแท้ๆ แถมบางครั้งยังเมาจนด่าแล้วปาขวดเหล้ามาใส่เธออีก มันทำให้เธอเกลียดเสียงด่าดังๆมาตั้งแต่ยังเด็กๆ และไม่ชอบคนแก่ๆเลย และเพราะเสียงด่าของคุณลุงนั้นมันมีทุกคืน ทำให้เธอไม่ค่อยได้หลับสนิทๆนัก เธอคิดมาตลอดว่า คุณลุงของเธอนั้นเหมือนขยะมากกว่ามนุษย์ แต่ก็ไม่เคยเล่าให้ใครฟัง ได้แต่เก็บไว้เงียบๆ เพราะพ่อก็กลัวลุงคนนี้เพราะเป็นพี่ตัวเอง แม่ที่คอยต่อต้านลุงคนนี้ก็ป่วยตายไปตั้งแต่เธอยัง5ขวบ เธอคิดมาตลอดว่า “โตไป เธอจะไม่ยอมให้โลกนี้มีผู้ใหญ่ไร้ประโยชน์แบบลุงคนนี้แน่นอน”ด้วยความคิดแบบเด็กๆ เธอใช้ชีวิตแบบนั้นต่อจนกระทั่งเธออายุ10ขวบ พ่อของเธอตายเพราะโรคร้ายเหมือนแม่ของเธอ และแน่นอนว่าคุณลุงก็ยังคงด่าน้องชายตัวเองไม่เลิกราว่า “ป่วยตายแบบนี้ แล้วชั้นจะหากินกับใครวะ!!” ประโยคนั้นทำให้เธอโมโหมาก ทำให้เธอทะเลาะกับคุณลุงอย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรคุณลุงได้ แถมยังโดนซ้อมจนน่วมด้วยความโกรธอีก พร้อมกับด่าทอด้วยคำด่าที่ดูจะรุนแรงมากสำหรับเด็กผู้หญิงอายุ10ขวบ เธอกลายเป็นเหมือนโรคจิตบางอย่างที่ถ้าได้ยินเสียงเสียงด่าดังๆเธอจะปวดหัวมากๆ ปวดจนอยากจจะฆ่าคนเจ้าของเสียงให้ตายกันไปข้างไม่ว่าจะเป็นเสียงคนเเก่หรือเสียงใครก็ตาม เธอรู้ตัวดีว่า เธอทนอยู่กับลุงคนนี้ไม่ได้แน่ๆ เธอเลยหนีออกจากบ้านมาหลังจากนั้นไม่นานพร้อมกับตลับแป้งที่เป็นของดูต่างหน้าแม่ตัวเองที่สภาพค่อนข้างยับเยินในตอนที่เเม่ทะเลาะกับลุง

ชอบ :: ลูกแมว เด็กๆ ครอบครัวที่อบอุ่น แล้วก็การนอน….(เด็กๆไม่ค่อยได้นอน พอออกมาเลยชอบการนอนมาก…)

ไม่ชอบ/เกลียด ::ไม่ชอบเสียงดังๆกับเหล้า และเกลียดเสียงด่าของคนกับคนแก่มากๆ

แพ้/กลัว :: แพ้ช็อโกแล็ต(กินมิได้เลย) กลัวตัวบุ้ง…

เพิ่มเติม ::-จริงๆเป็นคนขี้เซามาตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว ตอนเด็กๆเธอนอนที่บ้านไม่ค่อยได้ เลยมักไปนอนที่ต้นไม้ในเมืองมากกว่า

คุยกับผปค.นิดหน่อย

-สวัสดีค่ะ แผ่นกระดาษเองค่ะ (ใครฟระ //แววเสียงจากนักอ่าน...) คำถามแรกเลยนะคะ ทำไมถึงมาสมัครคะ?

:: ก็ อยากจะสมัครอีกซักคนน่ะคะ=w=a

- สมัครแล้วอย่าลืมกลับมาเช็คด้วยนะคะ

::รับทราบค่า~

-ถ้าไม่ติดบทที่ต้องการเสียใจไหมเอ่ย?

::ก็เหมือนเดิมค่ะ เสียใจ แต่เอาตามสะดวกไรท์ดีกว่าค่ะ=w=a

-อยากให้ลูกๆ มีคู่ไหมคะ? ถ้าอยากมีเอาเพศไหนดีเอ่ย บอกได้เลยค่ะ จะเป็นหญิง ชาย ทอม(?) กระเทย(?) ได้หมดค่ะ

:ตอบเหมือนเดิมว่า ได้หมดฮะ'w'