[iKON] Lazy Story : ฟิคเรื่อยเปื่อย [Yunhyeong & Junhoe ft. DongJin]

ลำดับตอนที่ #8 : [B] YUNHYEONG : Love Me Like You Do [Re-write]

31/10/2015

 YUNHYEONG : Love Me Like You Do

---------------------------------------------

 

            ...ซงยุนฮยอง กำลังหงุดหงิด...

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาติดต่อ กูจุนฮเว ไม่ได้ เจ้าเด็กนั่นมีโทรศัพท์มือถือไว้แค่รับสายและเล่นเกมตอนรอเวลา ไม่นับข้อความที่ส่งไปแล้วขึ้นว่าอ่านแต่ไม่มีการตอบกลับ เวลาอยู่กับผู้อื่นอุปกรณ์ชิ้นนี้เหมือนกับหายสาปสูญ ไม่มีคิดหยิบขึ้นมาดูยกเว้นมีคนโทรมา ยิ่งตอนกำลังสอนหรืออัดเสียงอยู่โทรศัพท์จะถูกปิดเสียงโดยที่เจ้าตัวมักลืมที่จะเปิดกลับ

...อย่ามีเลยเหอะโทรศัพท์มือถือ ซื้อเครื่องติดตามตัวให้ยังจะดีเสียกว่า...

รถยนต์สีดำของยุนฮยองจอดอยู่หน้าหอพักที่จุนฮเวอยู่ เครื่องปรับอากาศบนรถยังคงทำงานดีแต่ไม่อาจจะช่วยลดอารมณ์อันคุกกรุ่นของเขาได้แม้แต่นิดเดียว กดโทรออกหาเบอร์ที่จำขึ้นใจเป็นรอบที่ยี่สิบของวันแต่ยังคงไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะรับสาย สบถอย่างหัวเสียเป็นรอบที่เท่าไรไม่รู้ของคืนนี้ ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกห้านาทีจะเที่ยงคืน 

มันคงไม่อะไรมากถ้าเมื่อเย็นเขาเริ่มติดต่อกับจุนฮเวไม่ได้ เนื่องจากตอนเที่ยงเขาโทรมาบอกว่าเย็นนี้จะมารับซึ่งอีกฝ่ายตอบตกลง เขาจึงขับรถมาที่โรงเรียนสอนร้องเพลงและการเต้นที่จุนฮเวทำงานอยู่ เข้าไปในรอข้างในโรงเรียนอย่างเคยชิน สตาฟที่นี่รู้จักเขาทุกคนและเขาเองก็เป็นเพื่อนกับ คิมฮันบิน ซึ่งตอนนี้เป็นเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้รับหน้าที่ต่อมาจากคุณลุงของอีกฝ่าย อีกอย่างตอนจีบจุนฮเวเขามาที่นี่ทุกวัน เป็นคนดังที่ทั้งสตาฟและเด็กนักเรียนในโรงเรียนพูดถึงในฐานะ

‘คนที่กล้าจีบคุณครูสอนร้องเพลงอัธยาศัยติดลบสุดโหดของโรงเรียน’

ยุนฮยองนั่งรออยู่เก้าอี้รองรับด้านหน้ายังพยายามต่อสายถึงจุนฮเวอีกครั้งเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ที่โรงเรียน จน คิมดงฮยอก เพื่อนสนิทของจุนฮเวครูสอนเต้นพ่วงด้วยตำแหน่งแฟนของ คิมจินฮวาน เพื่อนสนิทเขาบอกว่าจุนฮเวสอนเสร็จตั้งแต่คาบบ่าย แล้วมีอัดเสียงที่สตูดิโอต่อแต่ไม่แน่ใจว่าที่ไหน เขาขอบคุณดงฮยอก มองนาฬิกาตอนนี้เกือบสามทุ่มเขาเลยขับรถมารอหน้าหอของจุนฮเวแทน

เป็นแฟนกันมาเกือบครึ่งปี แต่จุนฮเวยังคงยืนกรานว่าจะอยู่หอเดิมเพราะหออยู่ใกล้โรงเรียนเดินแค่ห้านาทีก็ถึง ถ้ามีสอนคาบเช้าหรือมีงานต่อตอนดึกจะได้ไม่ลำบากยุนฮยองไปรับส่งซึ่งความจริงเขาเต็มใจอยู่ แต่ถ้าเจ้าตัวยังพูดแบบนี้เขาเองก็คงขัดไม่ได้ เขาค่อนข้างตามใจเด็กคนนี้อย่างมากเลยล่ะ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือเขาดังขึ้น รีบหยิบขึ้นมาดูจนเกือบจะทำหลุดมือ เบอร์ที่เขาพยายามติดต่อมาตลอดเย็นปรากฏบนหน้าจอจึงรีบกดรับในทันที
 

"กูจุนฮเวนายอยู่ไหน?" กรอกเสียงลงโทรศัพท์อย่างไม่รอช้า ข่มอารมณ์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงใจเย็นที่สุด
 

"อีกห้านาทีผมจะถึงหอ"

"โอเค พี่จอดรถอยู่หน้าหอนาย เรามีเรื่องต้องคุยกัน" 
         

เสียงเปิดประตูพร้อมกับบุคคลที่เขาตามหาตัวมาตลอดช่วงเย็นนั่งลงบนเบาะรถข้างตัว ยุนฮยองหันไปมองหน้าจุนฮเวก่อนหันกลับมาที่เดิมและถอนหายใจออกหนึ่งที ความเงียบเข้าครอบงำในรถ จนเด็กที่ไม่ชอบนั่งรออย่างไร้จุดหมายเปิดปากขึ้นมาก่อน   

"ถ้าพี่ไม่คุย งั้นผมขอตัวกลับขึ้นไปนอนที่หอ" 

รถถูกเคลื่อนทันที่หลังจากจุนฮเวพูดจบประโยคพร้อมเสียงเรียบจากเขาตอบกลับไป

"ไปคุยที่ห้องพี่"

.

.

. 

เสื้อตัวนอกถูกวางลงตรงพนักโซฟา ยุนฮยองทิ้งตัวลงบนโซฟา ถอนหายใจออกราวกับสิ่งที่กองอยู่บนอกถูกยกลงเพียงแต่ยังคงไม่หมดเพราะคิ้วของเขายังขมวดติดกันอยู่ ยกมือขึ้นมาลูบหน้าหลับตาสักครู่ก่อนรู้สึกถึงความยวบลงของโซฟาจากด้านข้างตนจึงถามออกไปโดยไม่คิดแม้แต่หันไปมองคนข้างตัว             
 

"ทำไมไม่รับสาย?"   

"ผมมีอัดเสียงเพิ่ม มีโปรเจคด่วนเข้ามาตอนเย็น"  

"แล้วทำไมไม่โทรบอกพี่หรือส่งข้อความมาก็ได้"
 

"ผมรีบออกไป ลืมมือถือไว้ที่ห้องสอนร้องเพลงของโรงเรียน พึ่งไปเอาตอนอัดเสร็จ"
 

"แล้วไปอัดเสียงที่ไหนและใครมาส่ง"
 

"พี่จะจ้องจับผิดผมหรือไง?"

 จากน้ำเสียงนิ่งเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงไม่พอใจตอบกลับมาประโยคสุดท้าย ยุนฮยองลืมตาขึ้นหันไปมองเด็กข้างตัวที่กำลังนั่งกอดอกทำสีหน้านิ่ง เขาถอนหายใจอีกครั้ง       
  

"พี่แค่เป็นห่วงรู้ไหมแถมนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายทำแบบนี้" 
 

"งั้นพี่ควรชิน"

“วันหลังทำตัวให้ติดต่อได้ง่ายหน่อยเถอะ”

“ผมไม่รับปาก”

"พี่กลัวว่าจะนายเป็นอะไร"  

"ผมดูแลตัวเองได้"

"แต่พี่อยากดูแลนาย ทำตัวให้พี่ดูแลหน่อยเหอะ"

พูดแกมบังคับและทำเสียงฮึดฮัดเหมือนเด็กทั้งที่ก่อนหน้านี้โกรธจะเป็นจะตาย  
 

"ก็ทำอยู่นี่ไง"

อีกฝ่ายยกยิ้มขึ้นมาทำลอยหน้าลอยตาจนเขาหมั่นไส้ ไอ้เด็กชอบเถียงนี่มันกวนจริงๆ มือขวาโอบตัวจุนฮเวเข้าหาตัว กดหัวลงเข้ากับช่วงไหล่ของเขาก่อนมือของยุนฮยองเข็กลงไปที่หัวของจุนฮเวหนึ่งที 
 

"พี่ยังไม่หายโกรธนะ"
 

"งั้นก็เรื่องของพี่"

หันหน้ามายกคิ้วขึ้นทำสีหน้ากวนประสาทให้เขา จุนฮเวทำให้เขาปวดประสาทเสมอ เขาเคยโกรธและหงุดหงิดกับสิ่งที่จุนฮเวทำไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่สุดท้ายความโกรธละลายหายไปหมดเมื่อเด็กคนนี้นั่งอยู่ข้างเขา
 

"ไอ้เด็กบ้า ยังดีที่ไม่เป็นอะไร"

ยุนฮยองรู้ดีว่าเด็กตรงหน้าเขาตัวดูแลตัวเองได้ ยังไงก็ไม่ใช่ผู้หญิงตัวเล็กน่าทะนุถนอม เจ้านี่มันผู้ชายหน้าโหดแถมสูงกว่าเขาด้วยซ้ำ แต่เขายังคงอยากดูแล อยากให้ยิ้มให้เขา อยากให้มีความสุข เวลาจุนฮเวกินอิ่มนอนหลับทำให้เขากินอิ่มนอนหลับเช่นกัน เวลาจุนฮเวเหนื่อยจากงานเขาเองก็พร้อมทำทุกทางให้เด็กตรงหน้าอารมณ์ดี ถึงเขาเองมีเหนื่อยและปวดหัวจากงานบ้างแต่เขาพร้อมส่งรอยยิ้มราวกับบอกว่าไม่เป็นไรก่อนขอเข้าไปกอดสักที
 

ส่วนจุนฮเวไม่ใช่คนขี้อ้อน โอเค อ้อนให้ซื้อของกินนี่ปกติ แต่ไม่เคยขอให้เขากอดหรือสัมผัสก่อน เจ้าเด็กนี้ปากแข็งและไม่ยอมคนอย่างกับอะไร แต่ไม่เป็นไรเขายอมเข้าหาเด็กคนนี้ก่อน การไม่ปฏิเสธสิ่งที่เขาให้และยิ้มกลับมาเป็นการแสดงความรักในแบบของจุนฮเวและเขารักที่จุนฮเวเป็นแบบนั้น

ปัดผมปัดเป๋สุดรักขอคนข้างตัว จูบลงไปตรงหน้าผากเนียน ตรงเปลือกตาที่หลับลงอย่างรู้งาน ไล่มายังจมูกสร้างเสียงหัวเราะเล็กน้อยด้วยความจั๊กจี้ สัมผัสอ่อนโยนตรงริมฝีปาก

...เนินนานและแนบแน่น ก่อนร้อนขึ้นและร้อนขึ้นจนรู้สึกถึงเสียงหายใจหอบ...

ผิวขาวเนียนอย่างกับคนไม่เคยออกแดด แม้ไม่ได้มีกล้ามเนื้อมากแต่น่าสัมผัส ทั้งมือ ต้นแขน แผ่นอกกว้าง ไล่มาถึงหน้าท้องที่แอบมีไขมันเล็กน้อยให้หยิกเล่น ต้นขา เท้า ไล่กลับมาที่คออีกครั้งประทับรอยจูบลงไป แก้มขาวสองทั้งข้างถูกสัมผัสอย่างไม่เคยพอ รวมถึงริมฝีปากสีแดงระเรือ

            น้ำเสียงนิ่งเวลาสอนพวกเด็กนักเรียนหรือเสียงเพราะยามร้องเพลง

แต่น้ำเสียงปนเสียงหอบหายใจ

และเสียงครางเรียกชื่อเขาไพเราะกว่าเสียงใดๆ

...อยากได้ยินอีก... 

...เรียกเขาอีกสิ... 

มือของจุนฮเวปัดปายไปตามร่างกายของเขา เรียกหาสัมผัสแบบเดิม ดวงตาคมปรือขึ้นพยายามมองมาที่เขา

...ดึงดูดให้เขาเข้าไป...

...ลึกลงไป...

...เสพย์ติดสัมผัสเหล่านี้เท่าไรก็ไม่เคยพอ...

...สำหรับซงยุนฮยอง กูจุนฮเวไม่เคยเพียงพอสำหรับเขาและเป็นเพียงคนเดียวที่เขาต้องการ...

“พรุ่งนี้พี่จะไปทำเรื่องย้ายนายออกจากหอ ไม่มีข้อแม้”

มือของยุนฮยองปัดผมตรงหน้าผากคนที่นอนอยู่ข้างตัวแม้หลับตาพริ้มแต่เขารู้ว่ายังคงไม่หลับ

“ไม่ต้องมาบ่นเรื่องไปรับไปส่งด้วย พี่เต็มใจ เพราะฉะนั้นทำตัวให้ติดต่อได้ด้วยหรือจะซื้อมือถืออีกเครื่องไว้เฉพาะพี่โทรหา งั้นพรุ่งนี้ไปย้ายของกันแต่เช้า และก็--”

“เงียบเถอะ ผมจะนอน”

เสียงของเขาจมหายไปด้วยสัมผัสตรงริมฝีปากจากเด็กข้างกายก่อนอีกฝ่ายหันหลังหนีไปดื้อๆ ยุนฮยองยกยิ้มก่อนจูบไปตรงลุ่มผม กระชับตัวคนข้างตัวเข้ามาในอ้อมกอด

“ฝันดีจุนฮเว”

...ไม่ต้องหวาน ไม่ต้องตามใจ ไม่ต้องยอมเขาก็ได้ เขายอมให้ทั้งหมด... 

...แค่รักเขาอย่างที่ตัวเองรักก็พอ...

Talk: เวอร์ชั่นรีไรต์ที่ไม่ได้เปลี่ยนอะไรสักเท่าไรอยู่ดี โถ่ๆๆๆ ต้องบอกว่าฟิคเรื่องนี้เป็นจุดเริ่มของซีรีย์นี้เลยค่ะ พี่ยุนผู้ดีงามและน้องเน่คนที่ยอมให้พี่ยุนดูแล ฮืออออออออ หวังว่าจะชอบฟิคเปื่อยไปกับเรานะคะ  

#ฟิคเปื่อย

｡SYDNEY♔